tag:blogger.com,1999:blog-79038485948229712322024-03-05T20:01:45.954-08:00ANALOMAUnknownnoreply@blogger.comBlogger35125tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-32167505737503050332020-01-30T09:31:00.001-08:002020-01-30T09:36:20.694-08:00Christopher Lasch: Γιατί η Αριστερά δεν έχει κανένα μέλλον<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: constantia, serif; font-size: 12pt; text-align: justify;"><b>Christopher Lasch: Γιατί η Αριστερά δεν έχει κανένα
μέλλον</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKrqCLXO9-550C5K0oFMUnRlD_iB4SHvyuGRaXWYgm4dnaaQqSGLv9LC04LNOEDT7pV9fn7Y8aLOrq-PjypSCnjtbXRySB3U5zE2s9yKGKgosLJar-6tHXi-bJ3nQuoHOVi1IF8x042Vc/s1600/Christopher+Lasch+Psyche+Revived+by+Cupids+Kiss.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="845" data-original-width="1024" height="330" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKrqCLXO9-550C5K0oFMUnRlD_iB4SHvyuGRaXWYgm4dnaaQqSGLv9LC04LNOEDT7pV9fn7Y8aLOrq-PjypSCnjtbXRySB3U5zE2s9yKGKgosLJar-6tHXi-bJ3nQuoHOVi1IF8x042Vc/s400/Christopher+Lasch+Psyche+Revived+by+Cupids+Kiss.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="http://www.respublica.gr/author/respublica/" title="Όλα τα άρθρα από ResPublica, διαδικτυακό περιοδικό"><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #191919; padding: 0cm; text-decoration: none;">ResPublica, </span><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; padding: 0cm; text-decoration: none;">διαδικτυακό</span><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; padding: 0cm; text-decoration: none;"> </span><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; padding: 0cm; text-decoration: none;">περιοδικό</span></a></span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="http://www.respublica.gr/2019/01/post/lasch-why-the-left-has-no-future/"><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; padding: 0cm; text-decoration: none;">13/01/2019</span></a></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<i><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">Psyché ranimée par le baiser
de l’Amour [</span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">Η</span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;"> </span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">ανάσταση</span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;"> </span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">της</span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;"> </span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">Ψυχής</span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;"> </span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">από</span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;"> </span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">το</span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;"> </span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">φιλί</span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;"> </span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">του</span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;"> </span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">Έρωτα</span></i><i><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">]</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, Antonio
Canova (1787)<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">μετάφραση: <a href="http://www.respublica.gr/author/nikolaos-gkimpiritis/"><span style="color: #2967a5; text-decoration: none;">Νικόλας Γκιμπιρίτης</span></a></span></i><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Σ. τ. μ.: Η
ιστορία έχει ως εξής. Ο Κρίστοφερ Λας δημοσιεύει το άρθρο «Το σφάλμα της
Δεξιάς;» στο περιοδικό <i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Tikkun</span></i> 1:1
(1986), σσ. 23-29 </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">[το<a href="http://www.respublica.gr/2019/01/post/lasch-right/"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;"> κείμενο</span></a> μπορεί
κανείς να το βρει σε ελληνική μετάφραση στο Respublica]. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ευθύς αμέσως
του ασκείται δριμεία κριτική σχεδόν ταυτόχρονα από την </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Lillian</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Rubin</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, «<a href="http://www.radicalcritique.org/2009/06/a-feminist-response-to-lasch.html"><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">A</span><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;"> </span><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">Feminist</span><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;"> </span><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">Response</span><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;"> </span><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">to</span><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;"> </span><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">Lasch</span></a>»,</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> <i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Tikkun</span></i> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">1:2 (1986) και από τον </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Richard</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Lichtman</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">A</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Socialist</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Response</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">to</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Lasch</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">»,</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> <i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Tikkun</span></i> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">1:2 (1986), κριτική στην οποία απαντάει ευθύς αμέσως στο
ίδιο τεύχος με το κείμενο «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Why</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">the</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Left</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">has</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">no</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Future</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">»,</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> <i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Tikkun</span></i> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">1:2 (1986), σσ. 92-97. Επιγραμματικά η κριτική που του
ασκήθηκε είναι ότι οι θέσεις του Lasch αναπαράγουν την πατριαρχία, τον σεξισμό,
την αντιδραστικότητα της αυταρχικής Δεξιάς and all the blah-blah-blah.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Αυτή η
μπαγιάτικη πολεμική, γεμάτη ηθική κατακραυγή και θεωρητική αερολογία, δείχνει
άθελά της γιατί η Αριστερά δεν έχει κανένα μέλλον. Καθώς είναι ανίκανη να
εξηγήσει την επιμονή στη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">θρησκεία</b>,
στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">οικογενειακές αξίες</b> και στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ηθική της προσωπικής ευθύνης </b>πλην της
καταγγελίας τους ως εκφράσεις ψεύδους συνείδησης – ως προϊόντα πλύσης εγκεφάλου
ή ως ανορθολογικές προσκολλήσεις σε «απλές και εύκολες απαντήσεις» κατόπιν «δυο
δεκαετιών κοινωνικού ξεσηκωμού» –, η Αριστερά απέμεινε χωρίς
υποστηρικτές. Από τη στιγμή που αρνείται να πάρει τις λαϊκές στάσεις στα
σοβαρά, να «εκμαυλίσει την υπάρχουσα λαϊκή συνείδηση» σύμφωνα με την περίεργη
και αποκαλυπτική φράση της Lillian Rubin, τότε μπορεί να ελπίζει στη
μεταρρύθμιση της κοινωνίας μόνο πάνω απ’ το πτώμα της λαϊκής εναντίωσης ή
αδιαφορίας. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ο ισχυρισμός ότι η Αριστερά μιλά εξ ονόματος των απλών ανθρώπων δεν
πείθει πλέον κανέναν ούτε κατ’ ελάχιστον</i></b>. Αλλά η προσπάθεια να
διατηρήσουμε αυτόν τον ισχυρισμό χωρίς αποδείξεις είναι ανήθικη, ενώ η
προσπάθεια να προχωρήσουμε χωρίς αυτόν – να παρατήσουμε το παραμυθάκι της
δημοκρατίας και να οδηγήσουμε τον λαό στη γη της επαγγελίας παρά την κρίση ή τη
θέλησή του – είναι λίγο άγαρμπη για ριζοσπάστες που γαλουχήθηκαν από τη
δημοκρατική πολιτική παράδοση. Εξ ού και οι νότες ταραχής που διατρέχουν
τέτοιου είδους μηνύματα, τα τόσο συνηθισμένα για τον αριστερό τρόπο σκέψης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η Αριστερά,
από τη στιγμή που ήρθε αντιμέτωπη με το ντροπιαστικό χάσμα ανάμεσα στην
αριστερή ιδεολογία και την «υπαρκτή λαϊκή συνείδηση» – ένα χάσμα που ξεκίνησε
να αποκαλύπτεται ήδη από τη δεκαετία του 1940 –, έπρεπε πρακτικά να διαλέξει
μεταξύ δυο εξίσου μάταιων και αυτοκαταστροφικών στρατηγικών: είτε να περιμένει
ανέλπιστα για την επανάσταση ενώ θα βροντοφωνάζει εναντίον του «καπιταλισμού»,
είτε να προσπαθήσει να επιτύχει τους σκοπούς της υπερφαλαγγίζοντας τη γνώμη του
κοινού, εγκαταλείποντας την ελπίδα δημιουργίας μιας λαϊκής βάσης δεκτικής σε
κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και, αντ’ αυτού, εμφιλοχωρώντας στα δικαστήρια, τα
μέσα μαζικής ενημέρωσης και την κρατική γραφειοκρατία. Είτε ως στρατευμένοι
στην απέξω, είτε ως γραφειοκρατικοί εγκάθετοι, το μόνο που κατάφεραν οι
ριζοσπάστες είναι να θέσουν τα θεμέλια για την ανάδυση ενός συντηρητικού
κινήματος το οποίο κατάφερε να παρουσιαστεί, με εξοργιστικό τρόπο, σαν μια <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">μορφή πολιτιστικού λαϊκισμού</b>, παρόλο
που το πρόγραμμά του, και ειδικότερα το οικονομικό του πρόγραμμα, αναζητά
μονάχα τη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">διαιώνιση της υπάρχουσας
διανομής πλούτου και εξουσίας</b> – ήτοι, να αντιστρέψουν σχεδόν όλα τα
δημοκρατικά οφέλη που κατακτήθηκαν τις τελευταίες πέντε δεκαετίες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Μια ανάλυση
της καπιταλιστικής οικονομίας, ακόμα και μια φρέσκια και αιχμηρή ανάλυση (σε
αντίθεση με τις απονεκρωμένες θεωρητικολογίες του Lichtman), θα προσέφερε από
μόνη της πολύ λίγα πράγματα στην κατανόηση της πολιτικής κατάστασης της χώρας.
Από πού κι ως πού θα πρέπει η οικονομική συρρίκνωση να αποστερήσει τον
φιλελευθερισμό απ’ τη «λογική» του, όπως ισχυρίζεται ο Lichtman; Μάλλον θα
περίμενε κανείς ότι θα συνέβαινε το αντίθετο, όπως συνέβη τη δεκαετία του 1930.
Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, οι φιλελεύθεροι δημοκράτες υποστήριξαν ότι
τα ζητήματα αναφορικά με την αναδιανομή του πλούτου, τα οποία κατά το παρελθόν
παρέμειναν στο σκοτάδι εξαιτίας μιας μακράς ιστορίας οικονομικής επέκτασης, δεν
γινόταν πια να αναβάλλονται. H απροθυμία των φιλελεύθερων να τονίσουν κάτι
τέτοιο σήμερα, ενώ θα ήταν εξίσου συναφές μέσα σε ένα κλίμα <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">μειούμενων</b> <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">προσδοκιών</b>, δεν μπορεί να εξηγηθεί δίχως αναφορά στην κατάρρευση
του πολιτικού συνασπισμού που συντηρούσε τον φιλελευθερισμό κατά το παρελθόν∙
κι αυτή η εξέλιξη, με τη σειρά της, δεν μπορεί να εξηγηθεί δίχως αναφορά στα
πολιτιστικά ζητήματα που αποκόλλησαν τους φιλελεύθερους από τη λαϊκή τους βάση.
Τα διχαστικά πολιτικά αποτελέσματα αυτού του «πολιτιστικού εμφυλίου πολέμου»
είναι καταγεγραμμένα σε πλείστες ιστορικές σπουδές – για παράδειγμα, στη
χρήσιμη έρευνα του Frederick Siegel για την αμερικανική ιστορία από τον Β’
Παγκόσμιο Πόλεμο, <i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Troubled</span></i> <i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Journey</span></i>. Συνιστώ αυτό το βιβλίο σε οποιονδήποτε θέλει
να κατανοήσει τους λόγους που η Αριστερά έχει ξεπέσει τόσο πολύ, ως εναλλακτική
εκείνου του είδους θεωρητικολογίας που υποθέτει ότι η επίκληση των μαγικών
λέξεων σοσιαλισμός και καπιταλισμός θα εξηγήσει ό,τι απαιτείται να εξηγηθεί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Για τους
αναγνώστες που έχουν βαρεθεί τη μασημένη τροφή, μπορώ εξίσου να προτείνω μια
μακρά λίστα έργων πάνω στον καταναλωτισμό, τη μαζική κουλτούρα και τα μέσα
μαζικής ενημέρωσης – μεταξύ άλλων, εκείνα των Jackson Lears, Richard Fox,
Steward Ewen, William Leach και Todd Gitlin. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Διαβάστε τον
Gitlin πάνω στην ενημερωτική κάλυψη του φοιτητικού κινήματος τη δεκαετία του
’60 και κατόπιν προσπαθήστε να πείσετε τον εαυτό σας ότι τα πάντα λογοδοτούν σε
μια αντιδραστική πολιτική προκατάληψη. Αλλά μη διστάσετε να βασιστείτε στις
δικές σας παρατηρήσεις, οι οποίες θα έπρεπε να είναι αρκετές από μόνες τους,
ώστε να εγείρετε αμφιβολίες αναφορικά με το δόγμα ότι τα μέσα μαζικής
ενημέρωσης προωθούν μια δεξιά ιδεολογία «καθήκοντος πίστεως… πατριωτισμού και
αντιδιανοουμενισμού, ελιτισμού, αντικομμουνισμού», και απερίσκεπτης συναίνεσης.
Αναρωτηθείτε πως είναι δυνατόν τόσοι πολλοί άνθρωποι να πιστεύουν πως τα μέσα
μαζικής ενημέρωσης, που είναι ελεγχόμενα από το «κατεστημένο», να προωθούν μια
εκ διαμέτρου αντίθετη ιδεολογία, αυτήν της αγνής φιλελεύθερης ορθοδοξίας. Αυτή
η πεποίθηση δεν είναι λιγότερο παρεξηγημένη από το αριστερό δόγμα ότι τα μέσα
μαζικής ενημέρωσης κυριαρχούνται εξολοκλήρου από τα «συμφέροντα». </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Αλλά δεν γίνεται
να απορρίψουμε καμία απ’ τις δύο πεποιθήσεις εκ των προτέρων. Αντί να απαντάμε
στο ένα δόγμα με το άλλο, θα πρέπει να τα λάβουμε εξίσου υπόψη στα σοβαρά ώστε
να κατανοήσουμε πώς εδραιώθηκαν και τί είναι αυτό που τα καθιστά να μοιάζουν με
ευλογοφανείς περιγραφές της πραγματικότητας. Η άρνηση να δώσουμε προσοχή στις
λαϊκές αντιλήψεις ή να ακούσουμε απόψεις διαφορετικές από τις δικές μας είναι,
αναμφίβολα, η συνταγή της αμάθειας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Όσον αφορά
το ερώτημα του εάν οι Αμερικανοί πιστεύουν ό, τι βλέπουν στην τηλεόραση, ένα
δεκαπεντάλεπτο σε ένα μπαρ αρκεί ώστε να διευθετηθεί το ζήτημα. Είναι μονάχα η
πολιτική σύγχυση, το σύμπαν των νοητικών αφαιρέσεων ή η έλλειψη οποιασδήποτε
έκθεσης στην πραγματική ζωή – ή ένας συνδυασμός αυτών των αναπηριών – που θα
μπορούσε να οδηγήσει τον Lichtman να πει πως «η συντριπτική πλειοψηφία των
Αμερικανών απορροφά, λες και πρόκειται για ώσμωση, τις περισσότερες
κυβερνητικές απάτες, ψευδολογίες και στρεβλώσεις…». Θα ήταν δύσκολο να βρούμε
κάποια φράση που να υποδεικνύει με καλύτερο τρόπο τα δεινά της Αριστεράς – τη
μηδενική της ικανότητα όχι απλώς για μια αυστηρή ανάλυση των κοινωνικών
συνθηκών αλλά ακόμα και για τις πιο απλουστευμένες παρατηρήσεις, τον
αποπνικτικό φαρισαϊσμό της, την ανικανότητά της να επιστρατεύσει και τον πιο στοιχειώδη
πολιτικό ρεαλισμό με σημείο εκκίνησης την προσπάθεια κατανόησης των θεμελίων
της πολιτικής αίγλης των αντιπάλων της και, πάνω απ’ όλα, την απουσία
οποιασδήποτε πολιτικής προοπτικής για τον εαυτό της. Αν η «συντριπτική
πλειοψηφία των Αμερικανών» ξεγελιούνται τόσο εύκολα όπως νομίζει ο Lichtman,
τότε δεν θα αποδεχτούν ποτέ τους τον σοσιαλισμό παρά μόνο με το πιστόλι στον
κρόταφο. Είναι δύσκολο να αποφύγουμε το συμπέρασμα ότι ο σοσιαλισμός – «προσοχή
παρακαλώ!» – γοητεύει τον Lichtman ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που γοητεύει όλους
εκείνους τους «ριζοσπάστες» που επιβουλεύονται το όνομα του ριζοσπαστισμού
χωρίς τους συνεπαγόμενους κινδύνους, μόνο και μόνο επειδή είναι ελαφρώς
αντιδημοφιλής (αν και είναι γεννημένος, φυσικά, για την απόλυτη επιτυχία), και,
ως εκ τούτου, διατηρούν μια φαιδρή αναλαμπή για τους επικίνδυνους και τους
κολασμένους ενώ την ίδια στιγμή παρέχουν ολάκερο τον διανοητικό κομφορμισμό
ενός ασφαλούς, προβλέψιμου, τυποποιημένου και αμετάβλητου σώματος από δόγματα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Οι
αναγνώστες θα βρουν τις θέσεις μου δυσνόητες μόνο αν επιμείνουν στο σκεπτικό
ότι οποιαδήποτε θέση που δεν είναι απευθείας αφομοιώσιμη από την αριστερή
ορθοδοξία ανήκει αυτομάτως στη Δεξιά. Επί Ρήγκαν, η εμπειρία της εχθρότητας
εντατικοποίησε την απαίτηση για ιδεολογική συμμόρφωση απ’ την πλευρά της
Αριστεράς και, επομένως, ενθάρρυνε αυτή τη νοοτροπία, πάντα θελκτική σε όλους
εκείνους τους ανασφαλείς που ξετρελαίνονται να διαλέγουν πλευρά στην αιώνια
πάλη μεταξύ των δυνάμεων της προόδου και των δυνάμεων της «οπισθοδρόμησης».
«Which side are you on, boys?». Όταν οι δυο πλευρές ήταν χαραγμένες με αρκετά
ξεκάθαρο τρόπο, αυτό το ερώτημα είχε κάποιο νόημα. Και εξακολουθεί να έχει
νόημα αν εννοούμε ότι οι άνθρωποι που επαγγέλλονται μια ανιδιοτελή αγάπη για
την αλήθεια και τη δικαιοσύνη οφείλουν να είναι, επί της αρχής, σκεπτικοί με
τις αξιώσεις πλούτου και ισχύος και να παίρνουν το μέρος των αδυνάμων. Αλλά η
Αριστερά έχει εδώ και καιρό απωλέσει κάθε ζωηρό ενδιαφέρον για τους αδύναμους.
Έχει αλλεργία σε οτιδήποτε μοιάζει με χαμένη ευκαιρία. Η ηθική αυθεντία που
απολάμβανε η Αριστερά κατά το παρελθόν προερχόταν μέσα από την ταύτισή της με
τους καταπιεσμένους∙ αλλά η γοητεία που ασκεί στους διανοούμενους, δυστυχώς,
στηρίζεται συνήθως στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">αξίωση</b> ότι
είναι με το μέρος της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιστορίας</b> και
της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Προόδου</b>. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Μια
επιπρόσθετη πτυχή στον ενθουσιασμό να διαλέξουμε με ποιου το μέρος είμαστε ήταν
η βεβαιότητα ότι με τον σοσιαλισμό διαλέξαμε την πλευρά των νικητών, της
«συνεργατικής κοινοπολιτείας» η οποία μελλοντικά είναι καταδικασμένη να
επικρατήσει. Η μοναδική υπερασπίσιμη επιλογή από ηθικής απόψεως, παρ’ όλα αυτά,
είναι η επιλογή της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ευσπλαχνίας</b>, της
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">φιλανθρωπίας</b> και της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">συγχώρεσης</b> πάνω από εγκόσμιες δυνάμεις
και ηγεμονίες, η επιλογή της αλήθειας εναντίον της ιδεολογίας. Αυτή η επιλογή
στις μέρες μας σημαίνει την απόρριψη τόσο της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Για κείνους
που αρνούνται να επιλέξουν όταν η επιλογή τούς παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο,
το επιχείρημά μου παραμένει «αχταρμάς» (κάποιοι άλλοι έχουν καταφέρει να το
κατανοήσουν χωρίς δυσκολίες). Ο αχταρμάς, πολύ φοβούμαι, ότι βρίσκεται
στα κεφάλια όσων μου ασκούν κριτική. Ο Lichtman γαντζώνεται από αυτό που βλέπει
ως αντίφαση: ότι, αφενός, εγώ αρνούμαι την προσπάθεια να διακηρύξω το τέλος της
οικογένειας και, αφετέρου, ότι παραδέχομαι πως οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν
πλέον εκτός οικογενειακού πλαισίου. Αλλά ο αυτοσχεδιασμός των νέων συμβάσεων
διαβίωσης στη σκιά της διάλυσης του έγγαμου βίου δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε να
αντιληφθούμε αυτά τα νέα σύμφωνα συμβίωσης ως «εναλλακτικές» στην παραδοσιακή
οικογένεια ή ότι οι περισσότεροι άνθρωποι το βλέπουν έτσι. Η Lillian Rubin
πετάει κοτσάνες αναφορικά μ’ αυτήν την ίδια «αντίφαση». Με την καθόλα
χαοτική πραγμάτευσή της περί επιλογής και καταναγκασμού, μου υπενθυμίζει
αφελώς ότι οι μονογονεϊκές οικογένειες προκύπτουν συχνά από αναγκαιότητα και
όχι από επιλογή. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Αλλά αυτό
ακριβώς ήθελα να αναδείξω όταν έλεγα ότι τα οργουελικά σλόγκαν περί
«εναλλακτικών τρόπων ζωής» και «ποικιλίας των νέων οικογενειακών μορφών»
εξυπηρετούν ώστε να μεταμφιεστούν τα διαζύγια ως μια ενθουσιώδης νέα μορφή
ελευθερίας, ακριβώς όπως κάποια άλλα <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">σλόγκαν</b>
περί «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">γυναικείας</b> <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">απελευθέρωσης</b>» <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">μεταμφιέζουν την οικονομική
αναγκαιότητα που εξωθεί τις γυναίκες στην αγορά εργασίας</i></b>. Η πρόθεσή μου
είναι να προάγω την απλή γλώσσα και να αποθαρρύνω τους ευφημισμούς. Γι’ αυτόν
τον σκοπό, το δοκίμιό μου διέκρινε μεταξύ δυο τύπων συμβίωσης στους οποίους
αναφερόμαστε παραπλανητικά ως «εναλλακτικές» μορφές οικογένειας: εκείνες τις
προχειρομπαλωμένες μορφές συμβίωσης όπως των μονογονεϊκών νοικοκυριών και των
μεικτών οικογενειών οι οποίες προέρχονται ως αποτέλεσμα διαζυγίων ή
εγκατάλειψης στέγης και εκείνα τα σύμφωνα συμβίωσης (γκέι «γάμοι», άτυπη
συγκατοίκηση, ανύπαντροι που μένουν μόνοι τους) τα οποία προέρχονται κατόπιν
ελεύθερης επιλογής από ανθρώπους που απορρίπτουν την οικογενειακή ζωή στο
σύνολό της. Με το να μπερδεύει αυτές τις αρκετά διαφορετικές κατηγοριοποιήσεις,
η Rubin χάνει τη λογική του επιχειρήματός μου και κατόπιν παραπονιέται ότι «δεν
υπάρχει καμία λογική εδώ».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Επιτρέψτε
μου να αναδιατυπώσω το επιχείρημά μου αναφορικά με την οικογένεια με τέτοιο
τρόπο ώστε να με καταλάβουν μέχρι κι οι επικριτές μου. Θα επικεντρώσω την
προσοχή μου στην πρώτη κατηγοριοποίηση, αυτήν της «οικογένειας». H δεύτερη
μπορεί πολύ εύκολα να αποδομηθεί. Οι ανύπαντροι που μένουν μόνοι τους προφανώς
και δεν μπορούν εξίσου να χαρακτηριστούν ως οικογένειες (αν και κάποιοι το
προσπάθησαν). Όσο δε για την άτυπη συγκατοίκηση, ακόμα κι αν συμφωνούσαμε να
την αποκαλέσουμε γάμο κατά μια έννοια, ακόμα κι έτσι δεν θα υπήρχε λόγος να την
αποκαλέσουμε οικογένεια. Σε όλες τις κοινωνίες που μας είναι γνώριμες μέσω της
ανθρωπολογίας, με μερικές ίσως συζητήσιμες εξαιρέσεις, η οικογένεια αποτελείται
από έναν άντρα με μια γυναίκα που ενώνονται μέσω του γάμου και μένουν με τα
παιδιά τους. Είναι αδύνατον να μιλήσουμε περί οικογένειας χωρίς αναφορά στον
γάμο, μα είναι εξίσου αδύνατον να συζητήσουμε περί οικογένειας σαν να πρόκειται
για έναν γάμο και τίποτα παραπάνω. Προφανέστατα σημαίνει γάμος συν παιδιά.
Οποιοσδήποτε άλλος τύπος «οικογένειας» είναι απλά ένα λογοπαίγνιο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Αυτό μας
αφήνει με την πρώτη κατηγοριοποίηση. Κανείς δεν αρνείται την περιγραφή των
μεικτών οικογενειών, των διευρυμένων οικογενειών ή ακόμη, ίσως, και των
μονογονεϊκών νοικοκυριών ως οικογενειών. Το ερώτημα είναι αν αυτά τα σύμφωνα
συμβίωσης αναπαριστούν εναλλακτικές στην «παραδοσιακή» οικογένεια ή τα ερείπιά
της. Νομίζω ότι θα ήταν δύσκολο να αποδείξουμε ότι οι άνθρωποι έχουν διαλέξει
αυτά τα σύμφωνα συμβίωσης υπό το πνεύμα του κοινωνικού νεωτερισμού. Όλα τα
στοιχεία συνηγορούν ότι οι άνθρωποι προτιμούν πιο παραδοσιακά σύμφωνα οικιακής
συμβίωσης, αλλά τους είναι δύσκολο να τα κρατήσουν όρθια. Το παραπλανητικό δεν
είναι τόσο η περιγραφή αυτών των συμφώνων συμβίωσης ως οικογενειών, αλλά ο
επιπρόσθετος ισχυρισμός ότι οι άνθρωποι τώρα προτιμούν τις «εναλλακτικές
οικογένειες» από την «παραδοσιακή οικογένεια». Αντιθέτως, οι περισσότεροι
άνθρωποι εξακολουθούν να αγαπούν τη σταθερότητα που συνδέεται με την
«παραδοσιακή» οικογένεια, ακόμα κι αν αυτό το ιδεώδες δεν συμβαδίζει πλέον και
πολύ καλά με την καθημερινή πείρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Οι άνθρωποι
εξακολουθούν να αγαπούν τη σταθερότητα των μακροχρόνιων έγγαμων και
ενδογενεακών δεσμεύσεων, αλλά βρίσκουν λίγη υποστήριξη μέσα σε μια
καπιταλιστική οικονομία ή στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">κυρίαρχη
ιδεολογία των ατομικών δικαιωμάτων</b>. Οι φιλελεύθερες κοινωνίες τείνουν να
υποτιμούν την οικογενειακή ζωή, ασχέτως αν οι περισσότερες απ’ αυτές
ευαγγελίζονται μια συναισθηματική προσήλωση στις «οικογενειακές αξίες». Αυτή η
τάση είναι παρούσα απ’ την αρχή-αρχή της φιλελεύθερης καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων,
κατά τον 18<sup><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">ο</span></sup> και 19<sup><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">ο</span></sup> αιώνα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Αρχικά, ο
οικογενειακός μισθός ήταν ένα φτηνό υποκατάστατο της αυτοσυντηρούμενης οικιακής
οικονομίας που καταστράφηκε από την εκβιομηχάνιση. Δεν ήταν απλά ότι οι μισθοί
ήταν αρκετά συχνά πολύ πιο χαμηλοί από τις πραγματικές οικογενειακές
απαιτήσεις, αλλά ότι το σύστημα του οικογενειακού μισθού είχε ως αποτέλεσμα,
ιδιαίτερα κατά το απόγειο της επιτυχίας του, να καθιστά τις γυναίκες οικονομικά
εξαρτημένες στους άντρες – μια αρρωστημένη κατάσταση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Εν συνεχεία,
η ιδεολογία των ατομικών δικαιωμάτων ήταν βαθύτατα ενάντια στις «οικογενειακές
αξίες» (παρόλο που η Δεξιά δεν αντιλήφθηκε ποτέ αυτό το σημείο). Ορίζοντας το
άτομο ως έναν <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ορθολογικό υπολογιστή προς
ατομικόν όφελος</b>, κατέστη αδύνατον για τη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">φιλελεύθερη ιδεολογία</b> να αντιληφθεί οποιαδήποτε μορφή ένωσης που
δεν πηγάζει από <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">υπολογισμούς αμοιβαίου
οφέλους</b>, με άλλα λόγια από ένα <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">συμβόλαιο</b>.
Στον φιλελευθερισμό δεν υπάρχει χώρος, ή στην καλύτερη υπάρχει ένας πολύ
ανασφαλής και επισφαλής χώρος, για κείνες τις μορφές ένωσης που πηγάζουν από
την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">αυθόρμητη συνεργασία</b>. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Όταν
οι άνθρωποι ξεκινούν να λογομαχούν για τα δικαιώματά τους, για το μερίδιο που
τους αναλογεί, η αυθόρμητη συνεργασία καταρρέει. Κι αντιστρόφως, όταν η
συνεργασία καταρρέει, τότε οι άνθρωποι ξεκινούν να λογομαχούν για τα δικαιώματά
τους</i></b>. Δεν είναι τόσο σημαντικό να αποδείξουμε ποιο
προηγείται ιστορικά του άλλου, όσο το να αναγνωρίσουμε την αντιπάθεια
μεταξύ της συμβασιοκρατικής οπτικής της ένωσης, και ιδιαίτερα σε περιπτώσεις
όπως του γάμου και της οικογένειας, και της οπτικής, απ’ την άλλη πλευρά, που
αντιλαμβάνεται μια υπόσχεση όχι ως συμβασιακή υποχρέωση αλλά ως δοκιμασία του
χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, διατηρείς μια υπόσχεση
για όσο λειτουργεί προς όφελός σου ή – σε μια οριακά ανώτερη παραλλαγή αυτής
της συνετής ηθικής – επειδή επιθυμείς να εδραιώσεις τη φήμη του ανθρώπου που
κρατά τις υποσχέσεις του. Η δεύτερη οπτική, αντιθέτως, αρνείται να θεωρήσει την
τήρηση των υποσχέσεων ως ζήτημα κοινωνικής διευκόλυνσης. Υποστηρίζει ότι ο
«τηρητής υποσχέσεων», σύμφωνα με τα λόγια της K. R. Minongue στο <i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">The</span></i> <i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Liberal Mind</span></i>, «έχει
διαφορετικό χαρακτήρα από αυτόν που αθετεί τις υποσχέσεις του, και [ότι] θα
μπορούσαμε να περιγράψουμε αυτόν τον χαρακτήρα μόνο αν τον λάβουμε υπόψη με
ηθικούς όρους».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Καθώς μας
γέννησε η φιλελεύθερη κουλτούρα, μας φαίνεται δύσκολο να κατανοήσουμε τη
σημαντικότητα που θέτουν άλλες πολιτικές παραδόσεις στην αυθόρμητη συνεργασία
και την αξία των υποσχέσεων. Για τους Έλληνες, η υποσχετική ικανότητα ήταν στο
περίπου ο ορισμός του πολιτικού ζώου. Ο φεουδαλισμός βασίστηκε σε μια
διαφορετική αλλά εξίσου ισχυρή σύλληψη πάνω στη σημασία των όρκων. Η μοντέρνα
σύλληψη, απ’ την άλλη – η οποία είναι εμφανέστατα απολιτική –, θεωρεί πως αυτό
που ορίζει τον πολίτη ή τον συναινετικό ενήλικα (όπως τον αποκαλούμε) είναι η
ικανότητα για ορθολογικές επιλογές, ορθολογικούς υπολογισμούς και προσωπικό
όφελος. Η μοντέρνα σύλληψη μικρή σημασία δίνει στον δεσμευτικό χαρακτήρα των
όρκων που ριζώνουν την οικογένεια, ιδιαίτερα αν επιπροσθέσουμε στην ιδεολογία
των ατομικών δικαιωμάτων την ευρέως αποδεκτή πεποίθηση της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">οικουμενικής υποχρέωσης στην ευτυχία. </b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η
φιλελεύθερη ιδεολογία, όχι απλώς δίνει μικρή σημασία στην οικογένεια, αλλά και
δεν μπορεί καν να βγάλει κάποιο νόημα απ’ τον θεσμό της οικογένειας, έναν θεσμό
που φαίνεται ανορθολογικός υπό την έννοια ότι τα μέλη της, ιδεατά, δεν
σκέφτονται τα ατομικά τους συμφέροντα και τα δικαιώματα που σχεδιάστηκαν ώστε
να τους προστατεύσουν απ’ τους άλλους, και, κατ’ επέκταση, υπόσχονται να
μείνουν μαζί μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Tί παράνοια Θεέ μου!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η συνολική
τάση της νεωτερικής κοινωνίας, του μοντέρνου φιλελευθερισμού πιο συγκεκριμένα,
ξαποστέλνει την οικογενειακή ζωή (εννοώντας τον όποιο ορισμό της οικογενειακής
ζωής με κάποια λογική συνοχή) στη σφαίρα της «νοσταλγίας». Σημειώστε πως δεν
φορτώνω την αστάθεια της οικογενειακής ζωής στον φεμινισμό. Από τη στιγμή που ο
φεμινισμός είναι μια μορφή έκφρασης βάσιμων καταγγελιών, και από τη στιγμή που
η οικονομική και ιδεολογική επίθεση στα θεμέλια της οικογενειακής ζωής προηγήθηκαν
της ανάδυσης του φεμινιστικού κινήματος, θα ήταν χαζό να κατηγορήσουμε τον
φεμινισμό για την κατάρρευση της οικογένειας. Αλλά είναι εξίσου χαζό να
υποκρινόμαστε ότι ο φεμινισμός είναι συμβατός με την οικογένεια. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ο
φεμινισμός είναι αποκύημα του φιλελευθερισμού, όπως και τόσα άλλα πράγματα, και
μοιράζεται με τον φιλελευθερισμό την ίδια πίστη στα ατομικά δικαιώματα, τις
συμβασιοκρατικές σχέσεις και την πρωτοκαθεδρία της δικαιοσύνης, όπου όλα αυτά
καθιστούν αδύνατη την κατανόηση της φύσης ή της αξίας της αυθόρμητης
συνεργασίας.<o:p></o:p></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Οι
αυθόρμητες ενώσεις, όπως είναι η οικογένεια, εγκαθιδρύουν (υπό τη μορφή
υποσχέσεων, όρκων, διαθηκών) μια προθυμία στο να αποδεχτούμε τις επιπτώσεις των
πράξεών μας – στην περίπτωση της οικογένειας, την πράξη της τεκνοποίησης. H οικογένεια
αναμειγνύει τις μεγαλύτερες γενιές στη ζωή των νέων. Αντιπαρέρχεται την, αρκετά
ανεπτυγμένη στους ανθρώπους και ιδιαίτερα στους άντρες, τάση φυγής από την
ευθύνη των παιδιών. Η οικογένεια είναι η απάντηση της κουλτούρας στην
ιδιόρρυθμη δομή της ανθρώπινης βιολογίας, δηλαδή στην απουσία σεξουαλικής
περιοδικότητας που καθιστά δυνατό στους ανθρώπους να τεκνοποιούν και να
εγκαταλείπουν τα παιδιά τους και στην παρατεταμένη εξάρτηση των νέων απ’ τους
γονείς τους. Ο συνδυασμός αυτών των δυο βιολογικών γνωρισμάτων θα καθιστούσε
θανάσιμες τις προοπτικές για αναπαραγωγή και μεταβίβαση της κουλτούρας δίχως
θεσμούς που σχεδιάστηκαν ώστε να συγκρατούν τους ανθρώπους κοντά στους
απογόνους τους και να εξαναγκάζουν και τα δύο φύλα στη φροντίδα των νέων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Επειδή το θεσμοθετημένο
ιδεώδες της μονογαμίας εντός της οικογένειας αντιμάχεται την ανθρώπινη
βιολογία, είναι πιο συνεπές να δούμε την οικογένεια, πάνω απ’ όλα, ως ένα
σύστημα περιορισμών. Στην ανοιχτόμυαλη εποχή μας, η προφανής ανορθολογικότητα
αυτών των περιορισμών, η ιδέα αυτή καθαυτή των περιορισμών, παρέχει αρκετή
ενέργεια στις προσπάθειες να δουλέψουμε πάνω σε «εναλλακτικά lifestyles»
(προσπάθειες, παρ’ όλα αυτά, που δεν είναι και τόσο δημοφιλείς όσο θέλουν να
πιστεύουν οι απελευθερωτές μας, μιας και συγκρούονται με έναν πεισματάρικο
λαϊκό ρεαλισμό πάνω σε τέτοιου είδους ζητήματα). Ενώπιον αυτής της εξέγερσης
εναντίον των οικογενειακών περιορισμών, είναι σημαντικό να επισημάνουμε την
αξία τους, η οποία έγκειται όχι μόνο στις αρνητικές τους επιπτώσεις, δηλαδή στο
να κάνουν πιο δύσκολο για τους άντρες απ’ ότι θα ήταν υπό άλλες συνθήκες το να
παρατήσουν τη γυναίκα τους και τα παιδιά τους, αλλά και στην ενθάρρυνση αυτών
των περιορισμών προκειμένου να αποκτήσουμε πλήρη κατανόηση της ελευθερίας
καθαυτής, υπό μια έννοια που υπερβαίνει κατά πολύ την εξίσωση της ελευθερίας με
τις απεριόριστες επιλογές και τις «μη-δεσμευτικές δεσμεύσεις».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Παρόλο που ο
θεσμός της οικογένειας εξανάγκασε τους άντρες να είναι μονογαμικοί, μια ηθική
δύο μέτρων και δύο σταθμών πάνω στην σεξουαλική επαφή αφενός έκλεινε το μάτι
στους άντρες για τα συχνά παραπτώματά τους απ’ αυτό το ιδεώδες και αφετέρου
τιμωρούσε τις γυναίκες για τα ίδια ακριβώς παραπτώματα, συχνά μάλιστα με μια
απάνθρωπη αυστηρότητα. Αυτή η ηθική των δύο μέτρων και δύο σταθμών πιθανότατα
να ήταν και η μόνη και μοναδική επιρροή που είχε ως αποτέλεσμα την αναξιοπιστία
του θεσμού της οικογένειας. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Δυστυχώς ο
εικοστός αιώνας προσπάθησε να διορθώσει αυτή τη χυδαία αδικία με τη θέσμιση
ενός μέτρου και ενός σταθμού στη σεξουαλική αδειοδότηση, ενώ το κατάλληλο
αντίδοτο είναι ένα πιο απαιτητικό μέτρο σεξουαλικής πιστότητας και ένας πιο
απαιτητικός ορισμός των ευθυνών που έχουν οι γονείς πάνω στα παιδιά τους. Μια
«πολιτική για τις οικογένειες» που σχεδιάστηκε για να μεταφέρει αυτή την ευθύνη
στο κράτος δεν συνιστά σε καμία περίπτωση τη λύση του προβλήματος. Ούτε και
είναι καμιά «ριζοσπαστική» λύση. Απλώς επιβεβαιώνει το πρότυπο του
γραφειοκρατικού ατομικισμού που ήδη υπάρχει, κατά το οποίο το κράτος
αναλαμβάνει όλες παιδαγωγικές λειτουργίες που μέχρι πρότινος συνδέονταν με τη
γονεϊκότητα, και <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">οι άνθρωποι αφήνονται ελεύθεροι να απολαύσουν τους εαυτούς τους ως
καταναλωτές</i></b>. Μια τέτοια λύση οδηγεί στον παλιμπαιδισμό όλων μας. Ο
κόσμος μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτόν τον «ριζοσπαστισμό» που το μόνο που
προτείνει είναι την καθοδήγηση όλων των υπαρκτών συμφώνων συμβίωσης στα λογικά
τους άκρα: στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">απορρόφηση όλης της δημόσιας ζωής από το κράτος και στην καταστροφή
όλων των ενδιάμεσων θεσμών </i></b>μέσω του επαναπροσδιορισμού τους ως ομάδων
πίεσης ή «θυλάκων του lifestyle» (σύμφωνα με τη φράση του Robert Bellah) όπου
τα άτομα αφήνονται ελεύθερα να κυνηγήσουν αποκλειστικά τα ιδιωτικά τους
συμφέροντα και τις ιδιωτικές τους απολαύσεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Από τη
στιγμή που η Rubin επικαλείται τη δεκαετία του ’60 προκειμένου να υποστηρίξει
τον αμφιλεγόμενο ισχυρισμό της ότι τα ριζοσπαστικά κινήματα εκείνης της
δεκαετίας βρήκαν την τελειοποίησή τους στον φεμινισμό, καλό θα ήταν να
ξαναθυμηθούμε ότι η δεκαετία του ’60 επίσης αναβίωσε την κοινοτική παράδοση που
συνυπήρχε από πάντα μαζί με την κυρίαρχη φιλελεύθερη παράδοση. Η έριδα μεταξύ
κοινοτιστών και φιλελεύθερων αρθρώνεται μέσω αντικρουόμενων αντιλήψεων γύρω από
τον εαυτό. Εκεί που οι φιλελεύθεροι αντιλαμβάνονται τον εαυτό επί της ουσίας ως
ανεμπόδιστο και ελεύθερο να επιλέξει μεταξύ μιας ευρείας γκάμας εναλλακτικών,
οι κοινοτιστές επιμένουν ότι ο εαυτός τοποθετείται και συγκροτείται μέσα σε μια
παράδοση, την ιδιότητα μέλους σε μια <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ιστορικά
ριζωμένη κοινότητα</b>. Οι φιλελεύθεροι θεωρούν την παράδοση ως συλλογή
προκαταλήψεων που αποτρέπουν το άτομο απ’ το να κατανοήσει τις ανάγκες του.
Επαινούν τον κοσμοπολιτισμό εναντίον του επαρχιωτισμού ο οποίος, στα μάτια
τους, ευνοεί την ευπείθεια και τη μισαλλοδοξία. Οι κοινοτιστές, απ’ την άλλη,
απαντούν ότι «η μισαλλοδοξία σε μεγάλο βαθμό ανθεί», κατά τα λεγόμενα του
Michael Sandel, «εκεί που οι μορφές της ζωής εξαρθρώνονται, η ανάγκη για ρίζες
εξοβελίζεται, οι παραδόσεις γκρεμίζονται».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Οι
κοινοτιστές μοιράζονται με τη Δεξιά την εναντίωση στη γραφειοκρατία, μα δεν
σταματούν την επίθεσή τους στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">κυβερνητική
γραφειοκρατία</b>∙ είναι ευαίσθητοι στον ίδιο βαθμό με την εξάπλωση της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">εταιρειοκρατικής</b> <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">γραφειοκρατίας</b> που κακώς ονομάζουμε ιδιωτικό τομέα. Πράγματι,
τείνουν να απορρίπτουν τη συμβατική διάκριση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού
τομέα, η οποία φιγουράρει σε περίοπτη θέση τόσο στην φιλελεύθερη παράδοση, όσο
και στην παράδοση του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">οικονομικού
ατομικισμού</b> που τώρα τελευταία αυτοαποκαλείται συντηρητισμός (με ελάχιστα
εχέγγυα). Τόσο οι φιλελεύθεροι, όσο και οι συντηρητικοί ακολουθούν πιστά το
ίδιο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">εκκενωμένο ιδεώδες της ελευθερίας
ως ιδιώτευσης</b>∙ διαφωνούν μονάχα ως προς το τι συνίσταται το πραγματικά
ιδιωτικό. Για τους φιλελεύθερους και τους «ριζοσπάστες» είναι η ανεξιθρησκεία,
η ελευθερία του λόγου, η ελευθερία των σεξουαλικών προτιμήσεων που πρέπει να
προστατευτούν, ενώ όσοι αυτοαποκαλούνται συντηρητικοί αξιώνουν την οικονομική
ελευθερία ως πιο σημαντική. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η Αριστερά
κατανοεί την ιδιωτική ζωή πρωτίστως ως πολιτιστική, η Δεξιά πρωτίστως ως
οικονομική. Ο κοινοτισμός απορρίπτει τόσο την αριστερόστροφη, όσο και τη δεξιόστροφη
λατρεία της ιδιώτευσης∙ και, ήδη, η προοπτική του κοινοτισμού υποδεικνύεται από
τη δυσκολία να τον τοποθετήσουμε κάπου μέσα στον συμβατικό πολιτικό χάρτη.
Λύνει τον γόρδιο δεσμό μεταξύ <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">ευδαιμονικού φιλελευθερισμού</i></b> και <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">οικονομικού
ατομικισμού</i></b>, η αντιπαράθεση των οποίων έχει υπερπληροφορήσει αρκετά την
πολιτική κατά το παρελθόν. Αντί να θέτουν την προσωπική κρίση ως το αποκορύφωμα
της πολιτικής αρετής, η οπτική του κοινοτισμού δείχνει πόσα πολλά χρωστάει το
άτομο, όχι μόνο στην «κοινωνία» – αυτή την αφαίρεση που ανά τακτά χρονικά
διαστήματα επικαλείται η Αριστερά –, αλλά στις συγκεκριμένες ενώσεις (με κάθε
σημασία του όρου) χωρίς τις οποίες θα αδυνατούσαμε να αναπτύξουμε οποιαδήποτε
αίσθηση προσωπικής ταυτότητας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">O Lichtman
και η Rubin έχουν δίκιο μονάχα σε ένα πράγμα: αυτή η θέση είναι «επικίνδυνη»,
μια λέξη που χρησιμοποιούν με μεγάλη ευκολία αυτοί οι δυο λιγόψυχοι. Είναι
επικίνδυνη, ασφαλώς, όχι επειδή χαϊδεύει τη Δεξιά εις βάρος της Αριστεράς, αλλά
επειδή δεν χαϊδεύει καμιά απ’ τις δύο. Φανερώνει τον πυρήνα των αξιώσεων που
μοιράζεται η Αριστερά με τη Δεξιά και, ως εκ τούτου, εξανεμίζει τη συμβατική
και αδιέξοδη αντιπαράθεση μεταξύ τους. Εξανεμίζει όλες τις προπληρωμένες
απαντήσεις, ανοίγει διάπλατα τα παράθυρα και τις πόρτες και ωθεί την πολιτική συζήτηση
έξω στον καθαρό αέρα – κάτι το οποίο είναι πάντα επικίνδυνο για τα ευαίσθητα
φυτά που καλλιεργούνται στο θερμοκήπιο.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-212404060726758752020-01-30T09:28:00.000-08:002020-01-30T09:28:06.213-08:00Max Weber, Isabelle Kalinowski Η επιστήμη ως επάγγελμα και λειτούργημα. Πλέον του «βεμπεριανά μαθήματα για την επιστήμη και την προπαγάνδα»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO-5TE9FIwQxtYg6cff8RIa96WbQDVAtZE0FiTFU7NmARcJbyLYXRZsyYDcdmpfj2kmxaqeiVpuzMEgDXZcV8vyF3_7fyasb6uKTXqfdsYqWYqjZeHlVDqvAUGqHaicNEGR4h1XpRCWtQ/s1600/Max+Weber+-+Isabelle+Kalinowski+La+Science%252C+profession+et+vocation+31A6N85VJVLSX263.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="473" data-original-width="265" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO-5TE9FIwQxtYg6cff8RIa96WbQDVAtZE0FiTFU7NmARcJbyLYXRZsyYDcdmpfj2kmxaqeiVpuzMEgDXZcV8vyF3_7fyasb6uKTXqfdsYqWYqjZeHlVDqvAUGqHaicNEGR4h1XpRCWtQ/s400/Max+Weber+-+Isabelle+Kalinowski+La+Science%252C+profession+et+vocation+31A6N85VJVLSX263.jpg" width="223" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">Max Weber, Isabelle Kalinowski, <i>La
science, profession et vocation. Suivi de </i></span></b><span lang="EN-US" style="background: #FBFDF0; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">«</span><b><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">Leçons
wébériennes sur la science & la propagande</span></i></b><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">»<b><span style="mso-font-kerning: 18.0pt;"><o:p></o:p></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Philippe Roman</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">Max</span></b><b><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"> </span></b><b><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">Weber</span></b><b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">, </span></b><b><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">Isabelle</span></b><b><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"> </span></b><b><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">Kalinowski</span></b><b><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"> </span></b><b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">Η επιστήμη
ως επάγγελμα και λειτούργημα. Πλέον του «βεμπεριανά μαθήματα για την επιστήμη
και την προπαγάνδα»<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Philippe Roman</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">1 Στο πρώτο
μέρος, το βιβλίο προσφέρει μια πρωτότυπη μετάφραση της διάλεξης<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #c00000;"> </span></i>για
την επιστήμη που εκφωνήθηκε<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #c00000;"> </span></i>από τον </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Weber</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> το 1917 με τίτλο Η Επιστήμη ως
επάγγελμα και λειτούργημα, και στη συνέχεια πέντε βεμπεριανά μαθήματα για την
επιστήμη και την προπαγάνδα, που ασχολούνται με τις βασικές έννοιες που
διατρέχουν τη διάλεξη και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δομούν επίσης
όλο το έργο του μεγάλου γερμανού κοινωνιολόγου. Μπορούμε λοιπόν να μιλήσουμε
για μια ιδιαίτερα «εγνωσμένη» έκδοση αυτού του κλασικού έργου της κοινωνιολογίας
η οποία συμβάλλει στη διόρθωση ορισμένων ψευδών ιδεών που εκφράζονται στο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Le</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Savant</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">et</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">le</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">politique</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> (</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Plon</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">, 1959), πρώτη γαλλική μετάφραση του
κειμένου από τον </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Raymond</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Aron</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> που προλογίσθηκε από τον ίδιο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">2 Η </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Isabelle</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Kalinowski</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> αναδεικνύει στις παρατηρήσεις της
τις αντιφάσεις των οποίων το κείμενο κατ’ αυτήν «ζυμώνει», κυρίως την ένταση
στον </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Weber</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> μεταξύ ενός
«αντικειμενικού» επιστημονικού έργου και μιας ισχυρής επιβεβαίωσης της δικής
της υποκειμενικότητας και των «αξιών» της. Αυτό την οδηγεί να αναλάβει
ταυτόχρονα μια κοινωνιολογία των διανοουμένων, με εργαλεία που αντλούνται από
το βεμπεριανό οπλοστάσιο. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να αποδείξει ότι, αντίθετα με
μια ιδέα που διαδόθηκε από τον </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Raymond</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Aron</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> στον πρόλογό του στην πρώτη γαλλική
έκδοση, η πολεμική ζέση του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Weber</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> δεν είχε ως στόχο τους ειρηνιστές
και άλλους εξτρεμιστές και επαναστάτες της εποχής του, αλλά αυτή την κατηγορία των
«νέων προφητών» που στη Γερμανία της εποχής εκείνης ήταν κυρίως αντιδραστικοί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"></span></div>
<a name='more'></a><br /><br />
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">3 Σε κάθε
ένα από τα δοκίμια που μας παραδίδει η </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Isabelle</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Kalinowski</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">, μπορούμε έτσι να εκτιμήσουμε την
προσπάθεια να διασαφηνίζουμε πάντα τις θεωρητικές θέσεις του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Max</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Weber</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> με την προσωπική του εμπειρία ως
επιστήμονα αγκυροβολημένου στο ακαδημαϊκό πεδίο της εποχής του και να
αγωνίζεται στο μέσον αντιφατικών φιλοδοξιών και καταναγκασμών. Αυτό είναι το
ενδιαφέρον αυτού του έργου, το οποίο πράγματι έγκειται στο να κατανοήσουμε τη </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Weberian</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> κοινωνιολογία «από το εσωτερικό»,
από συγκεκριμένα ερωτήματα που ο κοινωνιολόγος έχει αναπτύξει κατά τη διάρκεια
των ετών της έρευνας, της διδασκαλίας και την πολιτική δέσμευση. Ανακαλύπτουμε
λοιπόν πολλά απροσδόκητα γεγονότα, όπως για παράδειγμα η μερικές φορές
πεπερασμένη διαβεβαίωση με την οποία ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Max</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Weber</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> έγραψε τα επιστημονικά του άρθρα,
δυσφημίζοντας το κοινό των επιστημόνων επιστημόνων και πάντα προσπαθώντας να
προκαλέσει ένα είδος εικονικής μονομαχίας με κάποιον επιφανή ερευνητή ο οποίος
θα ήταν μέτρο (το βρήκε ούτως ή άλλως, παρά τον εαυτό του, στο πρόσωπο του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Werner</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Sombart</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">). <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Παρόλο που
ήταν πάντα ανοικτός και ποτέ συστηματικός, ο λόγος του ήταν πολύ σπάνια
ουδέτερος. Και αυτό, σύμφωνα με τον Ι. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Kalinowski</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">, αποτελεί ένα από τα κλειδιά για
την κατανόηση των πραγματικών διακυβευμάτων της προσκόλλησής του στην αρχή της
«μη επιβολής αξιών». Για τον αξιοθαύμαστο αυτό πολυμαθή και εξαιρετικά
αφοσιωμένο του δεξιοτεχνικού ασκητισμού αυτό που θεωρείται ως «ακέραιο», δεν
είναι η αναζήτηση ενός κεφαλαίου εκτός του οικονομικού κεφαλαίου, αλλά η
αναζήτηση «μιας συγκεκριμένης, αυτής καθαυτής, μορφής, μιας μορφής κεφαλαίου
αναγνωρισμένης από εκείνους που εκφέρουν την κρίση της ακεραιότητας ».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">4 Σε ένα
εξίσου συναρπαστικό κεφάλαιο αφιερωμένο στο διδακτικό χάρισμα, η Isabelle
Kalinowski αναδεικνύει ένα άλλο είδος αντίφασης δείχνοντας τον ανταγωνισμό
μεταξύ του πνευματικού (δημοκρατικού) σχεδίου μετάδοσης της επιστήμης και της
κοινωνικής (αυταρχικής) πραγματικότητας της θέσης του «χαρισματικού» επαίοντα.
Η Ι. Kalinowski υποστηρίζει ότι οι θέσεις για το χάρισμα που αναπτύχθηκαν από
τον Weber συνδέονται με την ξαφνική και παρατεταμένη ανικανότητά του να ασκεί
το επάγγελμα του δασκάλου.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ανικανότητα
ακόμα πιο θεαματική, αφού ήταν «προικισμένη με μια άνευ προηγουμένου ρητορική
δύναμη». Αυτό καθιστά δυνατή την απεικόνιση των θέσεών του σχετικά με το
χάρισμα και την εξάλειψη των παρεξηγήσεων που μπορεί να προκαλέσει μια βιαστική
ανάγνωση ή κακές μεταφράσεις. Για παράδειγμα, η έμφαση δίνεται στην σωματική,
οπτική και αισθησιακή διάσταση του χαρίσματος: «Δεν είναι μια ουσιαστική
ιδιότητα της οποίας η αποκάλυψη θα ήταν δυνατή. Γεννιέται από μια παρουσίαση,
καθώς δεν υπάρχει κρυμμένη δεξιοτεχνία, η οποία θα μπορούσε να ενυπάρχει εκτός
της σχέσης της φυσικής παρουσίας μπροστά σε ένα ακροατήριο». Ο Βέμπερ, από την
ομορφιά του τόνου της φωνής του και την «ευγένειά» του στη χρήση των γερμανικών,
φαίνεται να έχει ασκήσει ένα αδιαμφισβήτητο χάρισμα στους μαθητές του. Και ένας
από αυτούς, ο Karl Loewenstein, παραδέχεται μισό αιώνα αργότερα:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">«Ήταν μια
καμπή στη ζωή μου. από εκείνη τη στιγμή, ήμουν υπό την επιρροή του. Έγινα
υποτελής του». Όχι μόνο ο Weber είχε συνείδηση για το αποτέλεσμα που θα
μπορούσε να έχει για τους μαθητές του, αλλά αυτό το «πρόβλημα» βρίσκεται στο
επίκεντρο της διάλεξης για την επιστήμη και της σκέψης του για την παιδαγωγική.
Για τον Weber, η αντίφαση στην εκπαιδευτική σχέση έγκειται στην αδυναμία να
προκαλέσει επιστημονικό ενδιαφέρον με αυστηρά επιστημονικά μέσα. Είναι δυνατόν
να ξεφύγουμε από την άσκηση κυριαρχίας στη μετάδοση μιας κοινωνιολογίας της
κυριαρχίας; Η Ι. Kalinowski υποστηρίζει ότι η αδυναμία στην οποία βρέθηκε ο
Weber να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην κρίση
και στην πολυετή αποχή που πέρασε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Άλλες πτυχές
της έννοιας του χαρίσματος αναδεικνύονται επίσης, όπως ο «επαναστατικός» του
χαρακτήρας: το χάρισμα προκαλεί μια μετάνοια (αλλαγή της κατάστασης του νου)
στο μυαλό των κυριαρχούμενων, που συνίσταται στη μετάβαση από αυτό που υπήρξε
(σύμφωνα με την παράδοση) ή σε αυτό που θα έπρεπε (βάσει γραφειοκρατικών
κανόνων) σε μια πίστη σε «αυτό που δεν υπήρξε ακόμη ποτέ, στο απολύτως
μοναδικό». Εξ ου και η σπουδαιότητα της μελέτης του χαρίσματος όχι πλέον στο
άτομο που το διαθέτει, αλλά σε εκείνους που, για λόγους που σχετίζονται με τα
δικά τους συμφέροντα (το συμφέρον να ακούσουν ένα επαναστατικό μήνυμα), το
αναγνωρίζουν και υποβάλλονται σ’ αυτό. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Στη συνέχεια,
η «ανιμιστική» πίστη στο χάρισμα υποστηρίζεται από το γεγονός ότι είναι
«αδιαμφισβήτητα υλικό και ακόμα αόρατο», ότι φαίνεται «φυσικοποιημένο» αν και
είναι «κληρονομικό». Τέλος, η κοινωνιολογία της χαρισματικής κυριαρχίας δεν
αποκαλύπτει λιγότερα παράδοξα όταν προσεγγίζεται στην πολιτική της διάσταση. Ο
Βέμπερ, στην πραγματικότητα, απορρίπτει σθεναρά οτιδήποτε μπορεί να είναι η
πηγή αυτού που ονομάζει «ειδωλολατρία του πλάσματος», στο σημείο να θεωρεί ότι
η φωνή είναι όργανο προπαγάνδας. Ανακαλύπτει στο χάρισμα τα σπέρματα της υποδούλωσης
και δείχνει σαφώς την προτίμησή του σε ορισμένα δόγματα που θεωρητικοποιούν την
άρνηση της υπακοής.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Τέλος, σε
ένα άλλο μάθημα «κλειδί», η Isabelle Kalinowski ρίχνει όλο το βάρος της
προβληματικής της στο ζήτημα της «Wertfreiheit», που έχει με δόλιο τρόπο
μεταφραστεί ως «αξιολογική ουδετερότητα». Πρώτον, διαλύει την εσφαλμένη
αντίληψη ότι ο Weber είναι ο πρωταθλητής της μη εμπλοκής του επιστήμονα.
Πραγματικά δίστασε να ασχοληθεί σ’ όλη τη ζωή του μεταξύ πολιτικής καριέρας και
επιστημονικής σταδιοδρομίας, δημοσίευσε πολλά πολιτικά κείμενα, έγραψε τακτικά
σε εφημερίδες, συμμετείχε στη δημιουργία του Γερμανικού Δημοκρατικού Κόμματος
(DDP) και στη γένεση του συντάγματος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης... Η έννοια
της «αξιολογικής ουδετερότητας» δεν είναι σε καμία περίπτωση Βεμπεριανός, αλλά
είναι μια διφορούμενη αμφιλεγόμενη και μη ικανοποιητική μετάφραση της
«Wertfreiheit», μετάφραση που χρησιμοποιήθηκε σύμφωνα με την συγγραφέα στη
δεκαετία του 1960 ως όπλο να αποκλείσει κάθε υπερβολικά εξτρεμιστική πολιτική
δέσμευση. Ήταν στην πραγματικότητα ένα ζήτημα απαξίωσης των μαρξιστών, μια
ακόμα πιο παράνομη χρήση της έννοιας που ο Weber είχε σφυρηλατήσει για να
προκαλέσει τη σιωπή στους «μικρούς προφήτες» ενός αμφιθεάτρου των οποίων οι διδασκαλίες
ήταν πολύ βαμμένες με συντηρητισμό ή του «καθαρώς ζωολογικού εθνικισμού». Στην
πραγματικότητα, δεν πρέπει να οικοδομήσουμε την ερμηνεία της έννοιας
«Wertfreiheit» γύρω από το ζεύγος ουδετερότητα/δέσμευση όπως έκανε ο Julien
Freund, αλλά μάλλον να αντιταχθούμε στην προπαγάνδα με αυτό που η </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Isabelle</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Kalinowski</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> ονομάζει «μη επιβολή των αξιών».
Επομένως, το πρόβλημα της Wertfreiheit δεν είναι η ύπαρξη αξιών καθεαυτών, ούτε
η καθεαυτή προσκόλληση στις αξίες, αλλά εκείνη της ανέντιμης χρήσης που μπορεί
να γίνει με αξίες όταν αυτές είναι παρούσες χωρίς να παρέχεται ως τέτοια από
τον καθηγητή που εκμεταλλεύεται τη δεσπόζουσα θέση που του απονέμει η θέση του.<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-38939780064535565902020-01-25T05:39:00.002-08:002020-01-25T05:39:55.791-08:00Ο Ιανός των δικαιωμάτων Μια Γενεαλογία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNfvVMVAbyWnJJ6nqbRokFJ0Y1B2EnUJk2S3SQXkpaNudCbK7oqxIroTFfiN9VhIK8_PPUGzQtcbDsiSkKOKTMVDym5v_yRCFOZmGAFAGfn0J1vwpLF3hV47aY7pvMY385MC1evTfMjjQ/s1600/15_%25CE%2591%25CE%25A6%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%25A9%25CE%259C%25CE%2591-+872X600.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="872" height="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNfvVMVAbyWnJJ6nqbRokFJ0Y1B2EnUJk2S3SQXkpaNudCbK7oqxIroTFfiN9VhIK8_PPUGzQtcbDsiSkKOKTMVDym5v_yRCFOZmGAFAGfn0J1vwpLF3hV47aY7pvMY385MC1evTfMjjQ/s400/15_%25CE%2591%25CE%25A6%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%25A9%25CE%259C%25CE%2591-+872X600.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<i><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">του Γιάννη
Δουλφή </span></i><span class="td-post-date"><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;">17 Ιανουαρίου, 2019</span> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μ</span></b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">ε αφορμή την 70ή επέτειο της
Οικουμενικής Διακήρυξης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και την ψήφιση του «Συμφώνου»
του ΟΗΕ για την ελεύθερη μετανάστευση που υπογράφτηκε πανηγυρικά στο Μαρακές
και από τον Έλληνα πρωθυπουργό, κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή στα
ανθρώπινα δικαιώματα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Παρά τις
επετειακές πανηγυρικές διακηρύξεις όπως οι πρόσφατες του γ.γ. του ΟΗΕ –«τα
ανθρώπινα δικαιώματα είναι καθολικά, αιώνια, αδιαίρετα και δεν μπορεί κανείς να
διαλέξει μεταξύ των ατομικών, πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών και
πολιτιστικών δικαιωμάτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα βρίσκονται υπό πολιορκία σε
όλο τον κόσμο, οι καθολικές αξίες φαλκιδεύονται και το κράτος δικαίου
υπονομεύεται», Α. Γκουτέρες, «Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι καθολικά και
αιώνια», 10/12/2018) –, ο κατακερματισμός, η προνομιακή, επιλεκτική και
προσχηματική μεταχείριση κάποιων, υπονομεύουν ακόμη και αυτό το δισυπόστατο
χαρακτήρα των δικαιωμάτων του κράτους δικαίου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η εμφάνιση
των ατομικών δικαιωμάτων<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η ιδέα
σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος διαθέτει δικαιώματα ανεξάρτητα από την κοινωνία
και τις ανθρώπινες συμβάσεις, αντλήθηκε από διάφορες παραδόσεις, όπως αυτές της
ιουδαϊκής, της ελληνικής και της ρωμαϊκής αρχαιότητας, του αναγεννησιακού
ουμανισμού, του χριστιανισμού –κυρίως της Μεταρρύθμισης– και προπαντός από τις
θεωρίες του φυσικού δικαίου. Ο δυτικός πολιτισμός και η δυτική σκέψη
διαμορφώθηκαν μέσα από αυτές τις παραδόσεις, στον πυρήνα των οποίων βρίσκεται η
ιδέα της δικαιοσύνης, δηλαδή της ανθρώπινης ηθικής και του δικαίου – έννοιες
που αποτελούν το πνευματικό θεμέλιο και την πεμπτουσία των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Από αυτές
τις παραδόσεις και, κυρίως, από την παράδοση του φυσικού δικαίου και του
χριστιανισμού αντλήθηκαν οι βαθύτερες ιδέες των Διακηρύξεων των δύο μεγάλων
αστικών Επαναστάσεων, της Αμερικανικής και της Γαλλικής, οι οποίες αποτελούν
την πηγή για κάθε προσέγγιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ το φυσικό δίκαιο
είναι μια κεντρική έννοια για την κατανόηση της ιδέας των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η έννοια του
ατομικού δικαιώματος, ως νομικού δικαιώματος, όμως ήταν άγνωστη στην
αρχαιότητα. Η ύπαρξη μιας ιδιωτικής σφαίρας και ενός αυτοτελούς δικαιώματος
έναντι της πολιτικής κοινότητας ήταν αδιανόητη. Η ιδέα της ελευθερίας του
ιδιώτη, που είναι ανεξάρτητη από την ελευθερία της πόλεως, εθεωρείτο άτοπη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Αναφέρει
βέβαια ό Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» ως στοιχεία της δημοκρατίας την κυριαρχία
της πλειοψηφίας και την ελευθερία, τονίζει όμως συγχρόνως ότι δεν γίνεται ορθά
αντιληπτή η ελευθερία. Απορρίπτει την άποψη του Ευριπίδη ότι το νόημα της
ελευθερίας στη δημοκρατία είναι να ζει κανείς όπως θέλει και θεωρεί χρήσιμο. Κατά
τον Αριστοτέλη, η υποταγμένη στην πολιτεία ζωή δεν είναι δουλεία, αλλά σωτηρία.
Η ελευθερία για την οποία ήταν ιδιαίτερα υπερήφανοι οι αρχαίοι Έλληνες. δεν
ήταν η ελευθερία του ατόμου έναντι της πόλεως, άλλα η ελευθερία της πόλεως. Η
ενότητα πόλεως και πολιτών δεν επέτρεπε την αναγνώριση αυτόνομης ιδιωτικής
(ούτε καν θρησκευτικής) ζωής ούτε της ελεύθερης έναντι της πόλεως διαμόρφωσής
της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το
ολοκληρωτικό φαντασιακό της νέας, πολιτικά ορθής δυτικής θρησκείας της
παγκόσμιας αγοράς και του δικαίου των «ατομικών δικαιωμάτων» δεν καλλιεργεί
κανένα αξιακό σύστημα ατομικής καταξίωσης συνυφασμένο με την κοινωνική
συνύπαρξη ή με την προάσπιση των ιστορικών, πολιτισμικών και πολιτικών
κεκτημένων. Δεν προκρίνει διαχρονικές αξίες έναντι των άμεσων, ατομικών
συμφερόντων, αλλά μόνο αξίες «ρεαλιστικές», σχετικές με την φαντασιακή
αυτοπραγμάτωση των ατομικών συμφερόντων του καθενός στο αέναο παρόν<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η κατάσταση
αυτή άλλαξε, όταν η επικράτηση του χριστιανισμού οδήγησε στη μεσαιωνική Δυτική
Ευρώπη στο δυισμό κράτους και εκκλησίας. Από αυτόν αναπτύχθηκε η προτεραιότητα
τού ατομικού δικαιώματος που δεν δημιουργείται ηθικά, αλλά μόνο αναγνωρίζεται
από το κράτος. Την αποφασιστική στροφή αποτέλεσε η θρησκευτική μεταρρύθμιση,
που δεν πρόβαλε μόνο την ταυτότητα πολιτικής και θρησκευτικής κοινότητας, αλλά
και την απαίτηση των πουριτανών για «ιδιωτικοποίηση» της θρησκείας και
σχετικοποίηση και συρρίκνωση τού κράτους. Η πρώτη ιστορική καταβολή των
ατομικών δικαιωμάτων βρίσκεται στη θρησκευτική ελευθερία. Κατά το Μεσαίωνα, τα
επιχειρήματα υπέρ του φυσικού δικαίου αποτέλεσαν συχνά τη βάση ή ένα από τα
επιχειρήματα για τα ατομικά δικαιώματα και τους περιορισμούς της κρατικής
εξουσίας, με τον Θωμά Ακινάτη να θεωρείται ο σπουδαιότερος στοχαστής. Η αγγλική
Magna Carta του 1215, ένας μεσαιωνικός καταστατικός χάρτης της ελευθερίας,
έπαιξε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην ιστορία της εξέλιξης των δικαιωμάτων,
χωρίς να αποτελεί καταστατικό τους χάρτη, αλλά μάλλον μόνο ένα θεμέλιό τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Θα μπορούσε
να ανιχνεύσει κανείς ακόμη και στους βαβυλωνιακούς νόμους, καθώς αποτελούσαν εκ
των προτέρων επιβεβλημένους σταθερούς κανόνες, αποτρέποντας τις αυθαίρετες
κρίσεις των βασιλέων. Έτσι, όχι μόνο εγκαινίασαν την ιδέα της δίκαιης και
αμερόληπτης διακυβέρνησης καθιερώνοντας την αμεροληψία του δικαστηρίου, αλλά
διακήρυξαν για πρώτη φορά τις έννοιες των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων και της
αναλογικής τιμωρίας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Στην αρχαία
Μεσοποταμία μαρτυρούνται από το 2350 π. Χ. περίπου οι αρχαιότεροι νομικοί
κώδικες οι οποίοι περιλάμβαναν σε κάποιο βαθμό την έννοια του δικαιώματος. Ο
αρχαιότερος νομικός κώδικας που σώζεται ως σήμερα είναι ο νεοσουμερικός <i>Κώδικας
του Ουρ-Ναμμού</i> (περ. 2050 π.Χ.). Στη γνωστότερη σειρά νόμων, τον <i>Κώδικα
του Χαμουραμπί</i> (περ. 1780 π. Χ.), περιέχονται κανόνες –και ποινές σε
περίπτωση παραβίασης των κανόνων– που ρυθμίζουν μια σειρά από ζητήματα όπως τα
δικαιώματα των γυναικών, των παιδιών και των δούλων. Στους προλόγους αυτών των
κωδίκων γίνεται επίκληση στους μεσοποτάμιους θεούς με σκοπό την θεϊκή
επικύρωση. Η προέλευση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις κοινωνίες συχνά πήγαζε
από θρησκευτικά ιερά κείμενα. Οι Βέδες, η Βίβλος, το Τάο Τε Τσινγκ του Λάο Τσε,
τα Ανάλεκτα του Κομφούκιου, οι διδαχές του Βούδα και το Κοράνι είναι μεταξύ των
αρχαίων γραπτών πηγών που πραγματεύονται ζητήματα όπως τα καθήκοντα, τα
δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του ατόμου. Οι έννοιες αυτές επανεμφανίστηκαν
αργότερα στους αρχαίους εβραϊκούς νόμους και τη σύγχρονη φιλελεύθερη προσέγγιση
των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ο σεβασμός που επιδείκνυαν οι Εβραίοι στην
ιερότητα της ανθρώπινης ζωής και την αμοιβαιότητα των δικαιωμάτων θα απηχούνταν
αργότερα στις επαναστάσεις της περιόδου του Διαφωτισμού με αίτημα τα δικαιώματα
του ανθρώπου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η επίδραση
του στοχασμού για το φυσικό δίκαιο και τα φυσικά δικαιώματα στην πολιτική
θεωρία έφτασε πολύ μακριά με εμφατικότερο παράδειγμα, την Αμερικανική Διακήρυξη
της Ανεξαρτησίας (1776) που υποστηρίζει ότι αντλεί κύρος από τους «Νόμους της
Φύσης» και αναφέρεται στα «αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα» στη «Ζωή, την Ελευθερία
και την επιδίωξη της Ευτυχίας»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Τις βάσεις
του νεωτερικού συστήματος έθεσε ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός και ο πολιτικός
φιλελευθερισμός, όπως εκφράστηκε, έστω και με διαφορετικούς τρόπους από τους
Τόμας Χομπς και Τζον Λοκ, που θέτει στο επίκεντρο το άτομο ως υποκείμενο
δικαιωμάτων και υποχρεώσεων στις σχέσεις του με κράτος και την εγγύησή τους. Αν
η κοινωνία προηγείται του ατόμου, τότε πρωταρχική γίνεται η έννοια της
υποχρέωσης: το άτομο οφείλει μια σειρά από πράγματα στο κοινωνικό σύνολο. Αν,
αντίθετα, ξεκινήσουμε, από την προτεραιότητα του ατόμου, τότε πρωταρχική
γίνεται η έννοια του δικαιώματος: η κοινωνία οφείλει να σέβεται τα αναφαίρετα
δικαιώματά του. Παρά το γεγονός ότι τα δικαιώματα θεμελιώνονται ως ατομικά και
καθολικά, στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη που
ψηφίστηκε το 1789 κατά την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης από τη Συντακτική
Συνέλευση, γίνονται διακριτά τα πολιτικά και τα κοινωνικά δικαιώματα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJqNioetQGw8uVairR_HtbS6t2UeN-Qak05lc9nbF_yYHMR6jCrYI0PRljFZyRdZOjp8pLkePUbMTVkFcIR8Xi3jSCwqIufmmSWDMEprQD58-uELOSs2VK1FlUAvhIAOsBC6j6X5Tq8jY/s1600/16_%25CE%25A6%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%259F-696x392.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="392" data-original-width="696" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJqNioetQGw8uVairR_HtbS6t2UeN-Qak05lc9nbF_yYHMR6jCrYI0PRljFZyRdZOjp8pLkePUbMTVkFcIR8Xi3jSCwqIufmmSWDMEprQD58-uELOSs2VK1FlUAvhIAOsBC6j6X5Tq8jY/s400/16_%25CE%25A6%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%259F-696x392.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το δικαίωμα
στην εργασία<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το δικαίωμα
στην εργασία περιλαμβάνεται στην Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ του 1948 και εξειδικεύεται στα άρθρα 23, 24, και
25 και στο Άρθρο 22 παρ. 1. του ελληνικού Συντάγματος, παρά το γεγονός ότι
συγκεκριμένα νομοθετικά μέτρα έχουν βάναυσα υπονομεύσει όσα ευεργετήματα για
τους εργαζόμενους το συνοδεύουν. (1)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Από τη
Γαλλική Επανάσταση στην Επανάσταση του 1848<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Εκτός από
την παροχή δημόσιας βοήθειας, το δικαίωμα στην εργασία αποτέλεσε σημαντικό θέμα
στις συζητήσεις της Συντακτικής Συνέλευσης κατά τη διάρκεια της Γαλλικής
Επανάστασης. Απασχόλησε τόσο τους ριζοσπάστες όσο και τους μετριοπαθείς από το
1789. Ο νόμος της 19ης Μαρτίου 1793 αναφέρει: «Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα
στη επιβίωση του μέσω της εργασίας εάν είναι έγκυρη, με δωρεάν βοήθεια αν δεν
είναι σε θέση να εργαστεί. Η φροντίδα για την εξασφάλιση της επιβίωσης των
φτωχών είναι ένα εθνικό χρέος.» Ομοίως, το άρθρο 21 της Διακήρυξης των
Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη του 1793: «Η δημόσια αρωγή είναι ένα
ιερό χρέος. Η κοινωνία οφείλει τη διατροφή των δυστυχισμένων πολιτών, είτε
παρέχοντάς τους εργασία, είτε παρέχοντας τα μέσα για εκείνους που αδυνατούν να
εργαστούν». Το δικαίωμα στην εργασία επιβεβαιώνεται επίσης στο Σύνταγμα του
Έτους Ι, το οποίο εκπόνησε η Συνέλευση των Ορεινών.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το δικαίωμα
στην εργασία, σε συνδυασμό με το δικαίωμα στην κοινωνική πρόνοια, αποτέλεσε μια
διεκδίκηση που συμμερίστηκαν τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους πολιτικοί όπως ο
Gui-Jean-Baptiste Target, βουλευτής της τρίτης τάξης, ή ο Malouet, η οποίος
ανήκει στους μοναρχικούς και πρότεινε στη Συντακτική Συνέλευση στις 3 Αυγούστου
1789, τη δημιουργία ενός συστήματος «γραφείων ανακούφισης και εργασίας».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το δικαίωμα
στην εργασία έγινε εν συνεχεία κεντρικό αίτημα της Κοινωνικής Δημοκρατίας κατά
τη διάρκεια της Επανάστασης του 1848. Η Προσωρινή Κυβέρνηση τότε ίδρυσε τα
Εθνικά Εργαστήρια και η Επιτροπή του Λουξεμβούργου, Κοινωνικά Εργαστήρια υπό
την καθοδήγηση του Louis Blanc.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Κατά τη
διάρκεια των συζητήσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 1848 στη Συντακτική Συνέλευση, ο
Ledru-Rollin υπερασπίζεται έτσι αυτό το «διπλό» δικαίωμα σε βοήθεια και
εργασία, επιβεβαιώνοντας: «Έχει ειπωθεί ότι το δικαίωμα στην εργασία είναι ο
σοσιαλισμός. Απαντώ: Όχι, το δικαίωμα στην εργασία είναι η εφαρμοσμένη
Δημοκρατία».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το δικαίωμα
στην εργασία επικροτεί αναφανδόν ο Μαρξ, εντασσόμενος στο φιλελεύθερο πνεύμα
του διαφωτισμού της εποχής του, σε μια «<i>αμυντική»</i> υπεράσπιση της
εργατικής τάξης (;), στην αλλοτριωμένη παρά ταύτα κατά τον ίδιο μορφή της
μισθωτής εργασίας, στην πορεία της προς την κομμουνιστική κοινωνία που θα
υπερέβαινε το αναγκαίο κατά τα άλλα καπιταλιστικό στάδιο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">«Στο πρώτο
σχέδιο συντάγματος που καταρτίστηκε πριν από τις μέρες του Ιούνη, βρισκόταν
ακόμα το “droit au travail”, το δικαίωμα στην εργασία, η πρώτη αδέξια διατύπωση
όπου συνοψίζονται οι επαναστατικές αξιώσεις του προλεταριάτου. Αυτό μετατράπηκε
στο droit a l’ assistance, στο δικαίωμα να παίρνει βοήθημα απ’ το δημόσιο. Και
ποιο σύγχρονο κράτος δεν τρέφει τους απόρους του με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο;
Το δικαίωμα στην εργασία είναι, με την αστική έννοια, ένας παραλογισμός, ένας
άθλιος, ευσεβής πόθος. Πίσω όμως απ’ το δικαίωμα στην εργασία κρύβεται η βία
πάνω στο κεφάλαιο, πίσω απ’ τη βία πάνω στο κεφάλαιο η ιδιοποίηση των μέσων
παραγωγής, η υπαγωγή τους στην οργανωμένη εργατική τάξη, επομένως η κατάργηση
της μισθωτής εργασίας, του κεφαλαίου και των αμοιβαίων σχέσεών τους. Πίσω από
το “δικαίωμα στην εργασία” βρισκόταν η εξέγερση του Ιούνη. Η συντακτική
συνέλευση, που έθετε ουσιαστικά το επαναστατικό προλεταριάτο εκτός νόμου, ήταν
για λόγους αρχής υποχρεωμένη να βγάλει τη διατύπωση του δικαιώματος της
εργασίας απ’ το σύνταγμα, αυτό το νόμο των νόμων, ήταν υποχρεωμένη να ρίξει το
ανάθεμα στο “δικαίωμα στην εργασία” (Μαρξ, «Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το
1848 ως το 1850», Σ.Ε., σελ. 78-79).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Αν το
δικαίωμα στην εργασία είναι κατανοητό ως αμυντική πολιτική υπεράσπισης των
συνθηκών ζωής των αποστερημένων από τα μέσα αναπαραγωγής τους μισθωτών εργατών,
υπάρχει απόσταση με μια αντίληψη λατρείας της εργασίας ως κέντρο της ανθρώπινης
ύπαρξης, ειδικά μέσα στις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν στον καπιταλισμό
(και επικρατούν ακόμη και σήμερα με νέες μορφές, ιδιαίτερα με τις ανατροπές που
επέφερε η νεοφιλελεύθερη επίθεση). (2)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το δικαίωμα
στην τεμπελιά<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Σε αντίθεση
με το εγκώμιο αυτό του Μαρξ στο δικαίωμα της εργασίας, ο γεννημένος στο
Σαντιάγκο της Κούβας, Γάλλος με εβραϊκές ρίζες, γαμπρός του, Πωλ Λαφάργκ,
ενεργός πολιτικά και θαυμαστής του φιλόσοφου και σοσιαλιστή Προυντόν,
διεκδίκησε το δικαίωμα στη σχόλη για τις εργαζόμενους, μέσα από τον περιορισμό
των ωρών εργασίας, με «Το δικαίωμα στην τεμπελιά» –μία ωδή στην αποχή από την
εργασιακή μανία που κατατρώει τον λαό και καταστρέφει την ζωή των ανθρώπων, που
γράφτηκε και πρωτοδημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην L’ Egalité το 1881– για να
επανεκδοθεί από το 1905 και το 1907 17 φορές. Από τότε μέχρι και σήμερα
παραμένει ένα κείμενο καταπέλτης κατά του καπιταλιστικού δαίμονα και ένα
μανιφέστο υπεράσπισης των ιδεωδών που προτρέπουν την απελευθέρωση του ανθρώπου
από την εργασιακή σκλαβιά χωρίς νόημα με την επαναφορά στα πρότυπα της
προκαπιταλιστικής περιόδου, τότε που οι άνθρωποι αποκομμένοι από την ανάγκη για
ύλη ζούσαν αρμονικά και αρκούνταν να καταναλώνουν όσα παρήγαγαν, υπηρετώντας
τις ανάγκες τους δίχως υπερβολές, δίχως άσκοπα έξοδα, δίχως ωφελιμισμό γιατί
δεν θα υπάρχει αυτή η τρέλα της παραγωγής που εξαθλιώνει, δημιουργεί σύγχρονους
σκλάβους και τελικά καταστρέφει την ανθρώπινη ευδαιμονία. <i>Παραδόξως</i>,
το δικαίωμα στην τεμπελιά δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η μετατροπή,
κατόπιν τούτων, του δικαιώματος στην εργασία, ως προστασίας απέναντι στην
ανεργία της στέρησης για την επιβίωση, στη διαρκή αυτοθέσμιση μιας καθολικής
αρχής κατανομής μεταξύ χρόνου εργασίας, σχόλης και παραγομένων και διαθεσίμων
αγαθών για όλους, προβάλει επιτακτικά ως αίτημα για το ξεπέρασμα των αντιφάσεων
του ύστερου καπιταλισμού και ενάντια στη βάρβαρη νεοφιλελεύθερη διέξοδό του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Από τη
διεύρυνση των δικαιωμάτων στο νέο κομφορμισμό του μεταμοντέρνου δικαιωματισμού<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Από την
καθολικότητα και το αδιαίρετο των ανθρώπινων δικαιωμάτων περάσαμε στη
διακριτική διαίρεσή τους, στην επιλεκτική ιεράρχησή τους και την προσχηματική
μεταχείριση κάποιων έτσι ώστε να υπονομεύεται σήμερα ακόμη και αυτός ο
δισυπόστατος χαρακτήρας των δικαιωμάτων του κράτους δικαίου<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Στη δεκαετία
του ‘60 είδαμε την έκρηξη μιας σειράς νέων κοινωνικών κινημάτων χειραφέτησης
(γυναικείο, αντιψυχιατρικό, αντιρατσιστικό, κίνημα για τα δικαιώματα των Μαύρων
στις ΗΠΑ κ.ά.) που βρέθηκαν προς στιγμήν στην πρώτη γραμμή των αγώνων στις
χώρες του καπιταλιστικού κέντρου, χωρίς καθολικές αξιώσεις κοινωνικής
απελευθέρωσης, τα οποία έθεταν ζητήματα ένταξης των επιμέρους δικαιωμάτων τους
στον αστερισμό των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, υπερβαίνοντας ωστόσο
παράλληλα το φιλελευθερισμό των δικαιωμάτων με ένα ουτοπικό όραμα «υπαρξιακής
πλήρωσης και εκφραστικής ελευθερίας για όλους» (3), που κορυφώθηκε στα τέλη της
(1968 – φοιτητικό κίνημα σε ΗΠΑ και Ευρώπη, Μάης ’68 κ.ά.) για να μεταλλαχθεί
εν τέλει σε κάτι πολύ διαφορετικό, απορροφούμενο, από το νέο κοινωνικοπολιτικό
τοπίο του ανερχόμενου, μετά το τέλος της ευφορίας, νεοφιλελευθερισμού. Μέσα από
λεπταίσθητες μετατοπίσεις, το πνευματικό κλίμα που χαρακτηρίστηκε
μεταμοντερνισμός, αξιοποιώντας τις διαπιστώσεις της σημασίας του συμβολικού και
των λεκτικών παιγνίων στον κοινωνικό ανταγωνισμό και θέτοντάς τις στην υπηρεσία
στήριξης του υπαρκτού κόσμου, ανανέωσε το φθαρμένο φιλελευθερισμό, μέσω της
πολιτιστικής ηγεμονίας της «μεταμοντέρνας Αριστεράς» που προχώρησε πέραν των
μύθων της παλιάς Αριστεράς, ώστε να σχηματισθεί, με την αγαστή σύμπλευση του
θεσμικού και ακαδημαϊκού λόγου, η νέα γλώσσα της πολιτικής ορθότητας με
νεολογισμούς και ευφημισμούς, που είτε εξωραΐζουν την πραγματικότητα, είτε
τρομοκρατούν, επινοώντας ή μετασχηματίζοντας λέξεις που παγιδεύουν, εξορίζουν ή
φετιχοποιούν (4). Από το Βίλχελμ Ράιχ, τον Χέρμπερτ Μαρκούζε και τη σεξουαλική
επανάσταση της δεκαετίας του ‘60 απέναντι στις καταπιεστικές κοινωνικές δομές
και τη διεκδίκηση της ελεύθερης διάθεσης του σώματος του καθενός σύμφωνα με τις
επιθυμίες του, φθάσαμε στην αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης μέσα από την
κονστρουκτιβιστική λογική του «κοινωνικού φύλου» και τη θεσμοθέτηση του
δικαιώματος αλλαγής φύλου ακόμη και από τρυφερή ηλικία. Από τη διφορούμενη και
ουτοπική διεκδίκηση μιας απελευθέρωσης από τη δυστοπική φιλελεύθερη θέσμιση,
στη διεκδίκηση της ασφυκτικής ενσωμάτωσης στις πιο τυπικές μορφές οικογένειας.
Στην ορολογία των «φοβιών» και της καταπολέμησή τους, όπως π.χ. η «ξενοφοβία»
έρχονται και οι κριτικές και κατηγορίες για «ομοφοβία» και «σεξισμό». Δεν αρκεί
γι’ αυτή την «Αριστερά» το δικαίωμα των γκέι και των λεσβιών για συμβίωση, δεν
αρκούν τα δικαιώματα για υιοθεσία παιδιών, αλλά ξεκινούν οι αγώνες για τις
«ενοικιάσεις μήτρας», οι λεγόμενες παρένθετες μητέρες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Από την
καθολικότητα και το αδιαίρετο των ανθρώπινων δικαιωμάτων περάσαμε στη
διακριτική διαίρεσή τους, στην επιλεκτική ιεράρχησή τους και την προσχηματική
μεταχείριση κάποιων έτσι ώστε να υπονομεύεται σήμερα ακόμη και αυτός ο
δισυπόστατος χαρακτήρας των δικαιωμάτων του κράτους δικαίου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Στην αυγή
του 21ου αιώνα η προσχηματική αυτή επίκληση και μάλιστα για λογαριασμό
άλλων, χρησίμευσε για μια σειρά πολεμικών επιχειρήσεων των μεγάλων
ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ενάντια σε διάφορες χώρες που ήθελαν να υφαρπάξουν ή
να εξαφανίσουν και να τις διαμελίσουν. Ο ΟΗΕ και τα διάφορα όργανά του για τα
ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν το όχημα για τη νομιμοποίηση των επεμβάσεων,
όταν δε αυτό δεν καθίσταται εφικτό, παρακάμπτεται. Το χαρακτηριστικότερο
παράδειγμα αποτελεί η επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία (5).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το δικαίωμα
στην ασφάλεια θεωρούμενο ως πρωτεύον, που κινδυνεύει από την «τρομοκρατία» ήταν
η προσχηματική αφορμή για μια σειρά πολεμικών επιχειρήσεων των μεγάλων δυνάμεων
ανά τον κόσμο, αλλά και της άρσης ή του δραστικού περιορισμού άλλων εξ ίσου η
ακόμη και περισσότερο θεμελιωδών, κατοχυρωμένων δικαιωμάτων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το δικαίωμα
της ιδιοκτησίας, θεωρούμενο μέχρι πρότινος ως ιερό, ειδικά στον καπιταλισμό,
αμφισβητείται πλέον ανοιχτά για μια ολοένα και μεγαλύτερη μερίδα των ανθρώπων
(άρα η καθολικότητά του), ακόμη και αν αφορά αξίες χρήσης διαρκών αγαθών, όπως
η πρώτη κατοικία, το ιδιωτικό μέσο μεταφοράς κ.ά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ακόμη και το
δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης στα δημόσια αγαθά, ήδη εμπορευματοποιημένα, παρά
τον κρατικό έλεγχο, απαλλοτριώνονται προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών
συμφερόντων (υπερεθνικών και άλλων) και εν τέλει και αυτό ακόμη το δικαίωμα στη
ζωή για όλους τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο αναιρείται.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Τα
δικαιώματα των μεταναστών<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Όπως με την
καθιέρωση του δικαιώματος στην εργασία (καθολικό βέβαια δικαίωμα) είχε
προηγηθεί το ξερίζωμα των ανθρώπων, ώστε να μην έχουν άλλο μέσο επιβίωσης στη
διάθεσή τους παρά την εξαρτημένη εργασία, έτσι και σήμερα καθιερώνεται το
δικαίωμα των μεταναστών, που ο σύγχρονος παγκοσμιοποιημένος επιθετικός
καπιταλισμός ξεριζώνει με διάφορες βίαιες πρακτικές (πολέμους, οικονομικές
απερημώσεις κ.λπ.).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Πρόκειται
για την παγκοσμιοποίηση του <b>ορντοφιλελευθερισμού</b> <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">(κανονιστικού
νεοφιλελευθερισμού) που κανοναρχεί το πλαίσιο για τη λειτουργία της κοινωνίας
ως <b>καθολικού ανταγωνισμού</b> (όχι δηλαδή μόνο μεταξύ των
εμπορευματοπαραγωγών – που ούτως ή άλλως σημαίνει στην πραγματικότητα τον
ανταγωνισμό στις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων) γεγονός που
αποτελεί άλλο ένα τρόπο φαλκίδευσης των εν γένει συνταγματικά «κατοχυρωμένων»
ανθρώπινων δικαιωμάτων, τόσο στα εθνικά κράτη όσο και στην Παγκόσμια Διακήρυξη
των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ του 1948.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Αν το
δικαίωμα στην εργασία είναι κατανοητό ως αμυντική πολιτική υπεράσπισης των
συνθηκών ζωής των αποστερημένων από τα μέσα αναπαραγωγής τους μισθωτών εργατών,
υπάρχει απόσταση με μια αντίληψη λατρείας της εργασίας ως κέντρο της ανθρώπινης
ύπαρξης, ειδικά μέσα στις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν στον καπιταλισμό και
επικρατούν ακόμη και σήμερα με νέες μορφές<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η
παγκοσμιοποίηση δεν καταργεί εν γένει ούτε τα κράτη σε μια κατεύθυνση
πανανθρώπινης ελεύθερης από (κρατικούς) καταναγκασμούς κοινωνίας, ούτε τα
σύνορα, αλλά αξιώνει επιλεκτικά τα «ανοιχτά σύνορα» και σ’ αυτό βρήκε τον
καλύτερο σύμμαχο στην («παγκοσμιοποιητική») Αριστερά, και κανοναρχεί τις ανθρώπινες
ροές των, κατασκευασμένων από την πολεμική της έξαρση, σύγχρονων νομάδων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Αν η
υπεράσπιση των δικαιωμάτων των –νόμιμων μέσα από μια διαδικασία «εθνικής
πολιτικής» κυρίαρχων κρατών– μεταναστών, για την ίση αμοιβή και ανάλογες
εργασιακές συνθήκες σε μια ρυθμισμένη αγορά εργασίας σε περιόδους οικονομικής
μεγέθυνσης και «κοινωνικού κράτους», όπως αυτή της μεταπολεμικής περιόδου,
αποτελεί μια θετική κατεύθυνση για την αποτροπή της μαύρης εργασίας προς το
συνολικό όφελος των εργαζομένων απέναντι στις εσωτερικές διαιρέσεις τους, η
υπεράσπιση της αθρόας, ανεξέλεγκτης μετανάστευσης με το σύνθημα των «ανοιχτών
συνόρων» και μάλιστα, σε ότι μας αφορά, σε μια χώρα με αποδιαρθρώμενη οικονομία
σε καθίζηση, με πλήρως απορρυθμισμένες εργασιακές σχέσεις και τεράστια ανεργία,
βρίσκεται στον αντίποδά της, αντιστρέφοντάς την σε ακραία φιλοκαπιταλιστική
πολιτική, για να μείνουμε μόνο στο οικονομικό επίπεδο. Μάλιστα συνδέεται με
νέες μορφές δουλείας, κοινωνικής, πολιτισμικής και χωρικής αποδιάρθρωσης. Η
μετατόπιση αυτή της Αριστεράς είναι χαώδης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Όπως
βλέπουμε τα δικαιώματα των μειονοτήτων, όπως και το δικαίωμα των εθνών για
αυτοδιάθεση γίνονται εργαλεία για την άσκηση πολιτικών ακόμη και εκτεταμένης
μαζικής φυσικής βίας και ως εκ τούτου η αφηρημένη επίκληση των ανθρώπινων
δικαιωμάτων, δεν μπορεί πλέον να μας κάνει άκριτους υπερασπιστές τους.</span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ85pgpQtsD96zrFkUH7CGF-tNe1crfSvYigvsveauUWscwdFV95pn7VHMH6MMlQZM7Klb-LL9Q6flH3LsTaK8jzBVV5WJkcypRV_v7mA6PzShYlg3O8ysS-NOvAgYcH6tAW-YTmwbRwo/s1600/17_%25CE%2591%25CE%25A6%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%25A9%25CE%259C%25CE%2591.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="477" data-original-width="848" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ85pgpQtsD96zrFkUH7CGF-tNe1crfSvYigvsveauUWscwdFV95pn7VHMH6MMlQZM7Klb-LL9Q6flH3LsTaK8jzBVV5WJkcypRV_v7mA6PzShYlg3O8ysS-NOvAgYcH6tAW-YTmwbRwo/s400/17_%25CE%2591%25CE%25A6%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%25A9%25CE%259C%25CE%2591.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Δυστυχώς η μεγαλύτερη μερίδα της υπαρκτής Αριστεράς και στη χώρα μας, όπως
και της «Ευρώπης» –καθ’ ομοίωση της οποίας προσαρμόστηκε, άκριτα και απόλυτα,
με τον δουλικό κομφορμισμό του κάθε πολιτικά και πολιτισμικά αποικιοκρατούμενου
στις ηγεμονικές «φιλελευθερο-ελευθεριακές» ιδεοληψίες, <b>υιοθετώντας όλα
τα αγοραία στερεότυπα του μετανεωτερικού παρόντος–, </b>έχει προσχωρήσει
μέσα από μια ειδική επιλεκτική ρητορική στο δικαιωματισμό των μειονοτήτων,
αδιαφορώντας ακόμη και προκλητικότερα για την καθολικότητα των δικαιωμάτων που
σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό υπονομεύονται<b>.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Και σωστά η
Δεξιά και η «Κεντροδεξιά» παραμένει στον ρόλο της, αλλά η «εκσυγχρονισμένη
Αριστερά» να κλείνει τα μάτια στα προβλήματα που προκαλεί η μετανάστευση στα
εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, στην εξαθλίωση ευρωπαϊκών λαών και να
αγωνίζεται για τα «σύγχρονα δικαιώματα πολιτών» θα ήταν κάτι αδιανόητο για τους
προπάτορές της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το
ολοκληρωτικό φαντασιακό της νέας, <b>πολιτικά ορθής δυτικής θρησκείας της
παγκόσμιας αγοράς και του δικαίου των «ατομικών δικαιωμάτων» δεν καλλιεργεί
κανένα αξιακό σύστημα ατομικής καταξίωσης συνυφασμένο με την κοινωνική
συνύπαρξη ή με την προάσπιση των ιστορικών, πολιτισμικών και πολιτικών κεκτημένων. </b>Δεν
προκρίνει διαχρονικές αξίες έναντι των άμεσων, ατομικών συμφερόντων, αλλά μόνο
αξίες «ρεαλιστικές», σχετικές με την φαντασιακή αυτοπραγμάτωση των ατομικών
συμφερόντων του καθενός στο αέναο παρόν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το ριζικό
χειραφετητικό πρόταγμα της αυτόνομης κοινωνίας (συλλογική και ατομική
αυτονομία) που συγκροτείται σε μια δημοκρατική πολιτεία με το ξεπέρασμα του
κράτους των ιδιωτών –υποκειμένων των δικαιωμάτων με την κρατική εγγύηση– μπορεί
να αποτελέσει αφετηρία για το ξεπέρασμα της ετερονομίας των δικαιωμάτων και της
οικονομοκεντρικής και ατομοκεντρικής θεώρησης της ζωής.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Σημειώσεις</span></b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">(1) Η
αμφισημία του δικαιώματος αυτού, μεταξύ της υπεράσπισης των ανθρώπων να
επιβιώνουν και της – κατά τον Φίχτε – ελευθερίας ως αναγκαιότητας να μην
υπάρχουν αργόσχολοι, οδήγησε αργότερα, στο ναζιστικό τέρας της καταναγκαστικής
εργασίας ή στο σταλινικό σταχανοφισμό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">(2) Ο Μαρξ
προφανώς αναφέρεται στα ριζοσπαστικά μέτρα που είχε επεξεργασθεί ο
μεταρρυθμιστής σοσιαλιστής Λουί Μπλαν στην κυβερνητική επιτροπή για τους
εργαζόμενους του Λουξεμβούργου (συνεδρίαζε στο παλάτι του Λουξεμβούργου από
1/3/1848) για να ανταποκριθεί στα πιο επείγοντα αιτήματά τους –όπως για
παράδειγμα τον περιορισμό των ωρών εργασίας, την εξάλειψη των μεσαζόντων στην
αγορά εργασίας, τον αθέμιτο ανταγωνισμό, τη συνδικαλιστική διαπραγμάτευση και
την αύξηση των μισθών, το ζήτημα βελτίωσης της εργατικής κατοικίας κ.ά.– και να
νομοθετήσει όσα κριθούν δίκαια ως σχέδια νόμων για τη βελτίωση της υλικής και ηθικής
κατάστασης των εργαζομένων, που θα παρουσιάζονταν μετά από έγκριση της
Προσωρινής Κυβέρνησης στην Εθνική Συνέλευση, αφού είχε λάβει την έγκριση τών
εκπροσώπων τους σε όλο το Παρίσι, έχοντας ασφαλώς υπόψη του, όπως ρητά δήλωνε,
το συμβιβαστικό χαρακτήρα τους για την καλύτερη επιβίωσή τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μέσα στην
αντιφατικότητα του έργου του Μαρξ σε όλη τη διανοητική του πορεία, που δεν
διέφυγε εν τέλει, πέραν των προθέσεων της κριτικής του, από το αστικό
φαντασιακό, η ανθρώπινη εργασία στη μορφή της παραγωγής προϊόντων –εδώ έγκειται
ο «υλισμός» του– και μάλιστα αυτών της βιομηχανίας, που εισήγαγε ο
καπιταλισμός, παρά την αλλοτριωμένη μορφή της, αποτελεί τη δημιουργία του ίδιου
του ανθρώπου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η
επαμφοτερίζουσα εν γένει στάση του Μαρξ απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα και
την αμφισημία τους, τη φενάκη, αφενός, των οποίων στην αστική κοινωνία
καταγγέλλει, με τη γλώσσα της χεγκελιανής διαλεκτικής, θαυμαστής και δέσμιος
της οποίας παρέμεινε πάντα, για να εγκωμιάσει αφετέρου την υλική τους εκπλήρωση
από τους συνεταιρισμένους παραγωγούς με τη χειραφετητική κίνηση του
προλεταριάτου, «δια της άρνησης του περιεχομένου και της μορφής τους»,
ξεδιπλώνεται από τη «Γερμανική Ιδεολογία», μέχρι το «Κεφάλαιο», περνώντας μέσα
από τα λεγόμενα ιστορικά του έργα. (Bernard Bourgeois, «Philosophie et droits
de l’ homme. De Kant a Marx», 1990. ελλ. μετ., «Η Φιλοσοφία και τα Δικαιώματα
του Ανθρώπου. Από τον Καντ στο Μαρξ», Εστία, 2000)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">(3)
«Δικαιωματισμός, η γεροντική αρρώστια των κοινωνικών κινημάτων», Φώτης
Τερζάκης, Δρόμος της Αριστεράς, 7/10/2017, φύλλο 376)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">(4) Ήδη από
το 1865 ο Lewis Carroll (ψευδώνυμο του συγγραφέα Charles Lutwidge Dodgson) στο
μυθιστόρημά του «Alice in Wonderland» είχε επισημάνει το ρόλο της γλώσσας και
των σημασιοδοτήσεων κυριαρχίας και ισχύος, ενώ ο George Orwell (ψευδώνυμο του
συγγραφέα Eric Arthur Blair) το 1948 στο μνημειώδες έργο του «1984» –δριμεία
κριτική του σταλινικού ολοκληρωτισμού– αποδίδει εξέχουσα σημασία στη Νέα Ομιλία
και τις blanket words που χρησιμοποιεί, για να μην αναφερθούμε στην Αρχαία
Αθήνα και στους σοφιστές ή το Θουκυδίδη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">(5) Η
αιματηρή επέμβαση στην καρδιά των Βαλκανίων στην Γιουγκοσλαβία, τον Μάρτιο του
1999, αποτέλεσε την <b>έναρξη μιας νέας μεγάλης περιόδου στον τρόπο
άσκησης της εξωτερικής πολιτικής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. </b>Μια
εποχή, στην οποία ζούμε μέχρι σήμερα και έχει, ήδη, να επιδείξει πλείστα
παραδείγματα εφαρμογής αυτών των περιφερειακών πολεμικών επεμβάσεων:
Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λιβύη κ.ο.κ. Και όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι ο κατάλογος
αυτός δεν φαίνεται να «κλείνει».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η νατοϊκή
επέμβαση ξεκίνησε από τη λεγόμενη «σφαγή» στο Ρατσάκ, όπου η Σερβία
καταγγέλθηκε ότι εξόντωσε αμάχους.</span></b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Τη «σφαγή» είχε επιβεβαιώσει και το πρώην
στέλεχος της CIA, τότε επικεφαλής των παρατηρητών του ΟΑΣΕ, Γουίλιαμ Γουόκερ
(1995). Η σερβική ηγεσία, υπό ασφυκτική πίεση λόγω των αλλεπάλληλων καταγγελιών
περί εθνοκάθαρσης των Αλβανών Κοσοβάρων και ενώ δεν είχε καν πάψει να ρέει το
αίμα από τις προηγούμενες φάσεις διαμελισμού της Ο.Δ. της Γιουγκοσλαβίας,
σύρθηκε στο τραπέζι των <b>διαπραγματεύσεων στο Ραμπουγιέ</b> της
Γαλλίας. Αντικείμενο των διαπραγματεύσεων επισήμως ήταν η αναγνώριση αυτονομίας
στο Κόσοβο, ανεπισήμως, κάτι που δεν δέχτηκε η σερβική πλευρά, η επισημοποίηση
της αμφισβήτησης των τότε συνόρων της Ο.Δ. της Γιουγκοσλαβίας, πρακτικώς,
δηλαδή, η έναρξη ανεξαρτητοποίησης του Κοσόβου. Η σερβική αντιπροσωπεία
αποσύρθηκε από τις διαπραγματεύσεις το <b>Φεβρουάριο του 1999</b> καθώς
η τότε Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ την πίεζε για διαρκείς
υποχωρήσεις. <b>Όπως αποδείχτηκε αργότερα, οι νεκροί «άμαχοι» του Ρατσάκ,
που οδήγησαν στις διαπραγματεύσεις του Ραμπουγιέ, ήταν ένοπλοι του
αυτονομιστικού ΟΥΤΣΕΚΑ (UCK),</b> που στήθηκε με την αμέριστη συμπαράσταση
ΗΠΑ και κυρίως Γερμανίας, Βρετανίας και Γαλλίας, και είχαν σκοτωθεί σε
συγκρούσεις με το σερβικό στρατό. Επίσης, οι διαπραγματεύσεις στο Ραμπουγιέ και
όλες οι δήθεν διπλωματικές προσπάθειες, είχαν απλώς σκοπό να δώσουν χρόνο στην
προετοιμασία της επίθεσης, αφού όπως παραδέχεται ανενδοίαστα στο βιβλίο του «Ο
Σύγχρονος Πόλεμος», ο τότε στρατιωτικός επικεφαλής του ΝΑΤΟ<b>, στρατηγός
Γουέσλεϊ Κλαρκ, οι προετοιμασίες για επίθεση κατά της Ο.Δ. της Γιουγκοσλαβίας
είχαν ξεκινήσει τον Ιούνιο του 1998 και ολοκληρώθηκαν τον Αύγουστο του ίδιου
έτους.</b> Επρόκειτο λοιπόν για <b>κατασκευασμένες αφορμές μιας
προαποφασισμένης επίθεσης. Το μεγαλύτερο τμήμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς και των
δικαιωματιστών διανοουμένων της τάχθηκε υπέρ των ανθρωπιστικών βομβαρδισμών.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Βιβλιογραφία<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">(1)
Micheline R. Ishay, «Η ιστορία των δικαιωμάτων του ανθρώπου: Από την αρχαιότητα
έως την εποχή της παγκοσμιοποίησης», Αθήνα, Σαββάλας, 2008.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">(2) Στάθης
Μπαλιάς, «Τα ανθρώπινα δικαιώματα στην εποχή της δημοκρατίας», εκδόσεις
Παπαζήση, 2004.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">(3) Σταύρος
Τσακυράκης, «Οι καταβολές του συνταγματικού φιλελευθερισμού στο έργο των Χομπς
και Λοκ», εκδόσεις Π. Σάκκουλα, 1992.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">4. Noam
Chomsky, «Ο νέος Στρατιωτικός Ανθρωπισμός», εκδόσεις Scripta.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">5. </span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Συλλογικό, «Παγκοσμιοποίηση και Μετανάστευση. Η Ελλάδα
Ανάμεσα στο Μεταναστευτικό και τη Δημογραφική Κατάρρευση», 2015, Εναλλακτικές
Εκδόσεις και Άρδην τ. 77, «Αφιέρωμα: Το μεταναστευτικό ζήτημα».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="https://edromos.gr/79807-2/">https://edromos.gr/79807-2/</a></span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-57504912298982764622020-01-25T04:52:00.001-08:002020-01-25T05:04:15.901-08:00Σαμίρ Αμίν: Μια ζωτική πρόκληση απέναντι στην αποστέρηση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwoR3BoRVFlyuxXHa9T7l07FXswDYVmaYo-SrKp-88mQ_zEWHK6xXNKvHaahhcyPh9dsALqGgfLH_-nTb9AP1pXogyTSiCHnkFGxd_wKr4ioGg-G34oJ3Wvq-gUOvOyhLmy6mvlqOHaFU/s1600/18_%25CE%25A6%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%259F-800X550.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="551" data-original-width="800" height="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwoR3BoRVFlyuxXHa9T7l07FXswDYVmaYo-SrKp-88mQ_zEWHK6xXNKvHaahhcyPh9dsALqGgfLH_-nTb9AP1pXogyTSiCHnkFGxd_wKr4ioGg-G34oJ3Wvq-gUOvOyhLmy6mvlqOHaFU/s400/18_%25CE%25A6%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%259F-800X550.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<em><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">του Νικ Ντίαρντεν *</span></em><em><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; font-style: normal;"> </span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Από <a href="https://edromos.gr/author/sintaxi/">Σύνταξη</a><b> </b>- </span><span class="td-post-date"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">11 Ιούνιος, 2019</span></span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="td-post-sub-title" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<em><span style="color: #222222; font-family: "constantia" , serif;">Μετάφραση: Γιάννης Δουλφής</span></em></div>
<div class="td-post-sub-title" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Ένα
κείμενο για τον σημαντικό διανοούμενο που έφυγε στις 12 Αυγούστου 2018<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span>
<span class="dropcap"><b><span style="font-family: "constantia" , "serif"; text-transform: uppercase;">Ο </span></b></span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Σαμίρ
Αμίν (1931-2018) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ριζοσπάστες στοχαστές του
κόσμου – ένας «δημιουργικός μαρξιστής» που ξεκίνησε από τον κομμουνιστικό
ακτιβισμό στην Αίγυπτο του Νάσερ, συμβουλεύοντας τους αφρικανούς σοσιαλιστές
ηγέτες όπως τον Τζούλιους Νιερέρε για να γίνει ηγετική φυσιογνωμία στο
Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Οι ιδέες του
Σαμίρ Αμίν σχηματίστηκαν παράλληλα με την τεράστια ζύμωση της δεκαετίας του
1950 και της δεκαετίας του 1960, όταν παναφρικανιστές όπως ο Κουάμε Νκρουμά ]<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Kwame Nkrumah] </i></b>και ο Τζούλιους Νιερέρε [<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Julius Nyerere]</i></b> κυβέρνησαν
αντίστοιχα τη Γκάνα και την Τανζανία, όταν ο στρατηγός Νάσερ μεταμόρφωσε τη
Μέση Ανατολή από την Αίγυπτο, μητρική χώρα του Αμίν, και τα απελευθερωτικά
κινήματα άνθισαν από τη Νότια Αφρική μέχρι την Αλγερία.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Η Αφρική
φαινόταν πολύ διαφορετική πριν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο καταστρέψει όποιες
προόδους χειραφέτησης είχαν σημειωθεί και το LiveAid δημιουργήσει μια δημοφιλή
αντίληψη για μια ήπειρο λιμού και αθλιότητας. Ωστόσο, μέσα σε αυτές τις
περιόδους, οι ιδέες του Αμίν συνέχισαν να λάμπουν, καταγγέλλοντας την απάνθρωπη
κατάσταση του σύγχρονου καπιταλισμού και της αυτοκρατορίας, αλλά επίσης ασκούν
κριτική στα κινήματα από το πολιτικό Ισλάμ μέχρι τον ευρωκεντρικό μαρξισμό και
την περιθωριοποίησή του από τους πραγματικά στερημένους.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif10adaENaN5C4hefZ8MnXd5j0h7P7t6-VrqtSRp1vc2RH4bE_Kcnfl1-rLpzcXjpv4YDDiAUh4vFk2IHAFyit7kIh8GfQdOqfL0s4oLWlHMEcgwvmopZDoyUXrThmFdxbSJgBe2oDXVU/s1600/samir_amin-e59e4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif10adaENaN5C4hefZ8MnXd5j0h7P7t6-VrqtSRp1vc2RH4bE_Kcnfl1-rLpzcXjpv4YDDiAUh4vFk2IHAFyit7kIh8GfQdOqfL0s4oLWlHMEcgwvmopZDoyUXrThmFdxbSJgBe2oDXVU/s400/samir_amin-e59e4.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<h3 style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: #111111; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Παγκόσμια
ισχύς</span></strong><span style="color: #111111; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></h3>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Ο
Αμίν πίστευε ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός – μια κυριαρχία των ολιγοπωλίων που
βασίζεται στον πλούσιο κόσμο – διατηρεί την κυριαρχία του μέσα από πέντε
μονοπώλια – τον έλεγχο της τεχνολογίας, την πρόσβαση στους φυσικούς πόρους, τη
χρηματοδότηση, τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης και τα μέσα μαζικής καταστροφής.
Μόνο με την ανατροπή αυτών των μονοπωλίων μπορεί να σημειωθεί πραγματική
πρόοδος.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Αυτό
δημιουργεί ιδιαίτερες προκλήσεις για όσους από εμάς είμαστε ακτιβιστές στο
Βορρά επειδή οποιαδήποτε αλλαγή προωθούμε πρέπει να αμφισβητήσει τα προνόμια
του Βορρά έναντι του Νότου. Ο διεθνισμός μας δεν μπορεί να εκφραστεί μέσω ενός
τύπου ανθρωπιστικής προσέγγισης στον παγκόσμιο Νότο – ότι οι χώρες στο Νότο
χρειάζονται την «βοήθεια μας για την ανάπτυξη». Για τον Αμίν, οποιαδήποτε μορφή
διεθνούς δράσης πρέπει να βασίζεται σε μια ρητή αντιιμπεριαλιστική προοπτική.
Οτιδήποτε άλλο θα αποτύχει να αμφισβητήσει τη δομή της εξουσίας – εκείνα τα
μονοπώλια που διατηρούν πραγματικά την ισχύ των ισχυρών<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Μαζί με
ομοϊδεάτες συναγωνιστές, όπως ο Αντρέ Γκούντερ Φρανκ, ο Αμίν βλέπει τον κόσμο
να χωρίζεται στο «κέντρο» και στις «περιφέρειες». Ο ρόλος των περιφερειών, των
χωρών που ονομάζουμε παγκόσμιο Νότο, είναι να προμηθεύουμε τα κέντρα – ειδικά
τη «Τριάδα» της Βόρειας Αμερικής, της Δυτικής Ευρώπης και της Ιαπωνίας – με τα
μέσα ανάπτυξης χωρίς να είναι σε θέση να αναπτυχθούν. Πιο προφανώς, η
εκμετάλλευση των ορυκτών της Αφρικής με όρους εμπορίου ευνοϊκούς για το κέντρο
δεν θα επιτρέψει ποτέ την απελευθέρωση της Αφρικής, παρά μόνο τη συνεχή της
εκμετάλλευση.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Αντίθετα σε
τόσες «αναπτυξιακές λογικές», οι οποίες υποβάλουν την πεποίθηση ότι τα
προβλήματα της Αφρικής προέρχονται από το ότι δεν ενσωματώνεται σωστά στην
παγκόσμια οικονομία, που έχει σημειώσει αξιόλογη μεγέθυνση τα τελευταία 40
χρόνια, ο Αμίν πιστεύει στην πραγματικότητα ότι το πρόβλημα της Αφρικής
οφείλεται στο ότι είναι υπερβολικά ενσωματωμένη, αλλά με «λάθος τρόπο».<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Στην
πραγματικότητα, όσο τα μονοπώλια του ελέγχου παραμένουν άθικτα, οι χώρες του
κέντρου είχαν πολύ λίγα προβλήματα παγκοσμιοποιώντας την παραγωγή από τη
δεκαετία του ’70. Το σύγχρονο «κάτεργο» (sweatshop labour) (1) εξαπλώνεται τώρα
σε όλη την περιφέρεια, αλλά δεν αμφισβήτησε τη δύναμη εκείνων του Βορρά λόγω
του ελέγχου των οικονομικών, των φυσικών πόρων, του στρατού και ούτω καθεξής.
Στην πραγματικότητα, έχει ενισχύσει τη δύναμή τους μειώνοντας τους μισθούς και
καταστρέφοντας ένα μεταποιητικό τομέα που είχε καταστεί η βάση της ισχύος για
συνδικαλισμένους εργαζόμενους.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Επομένως,
δεν έχει νόημα να ζητούμε από τις χώρες του κέντρου να παραχωρήσουν καλύτερες
εμπορικές σχέσεις με τις περιφέρειες. Ο Αμίν ανησυχεί επίσης για τον
περιβαλλοντικό ακτιβισμό, ο οποίος πολύ συχνά μετατρέπεται σε μια συζήτηση
σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οι χώρες του κέντρου διαχειρίζονται τον
έλεγχό τους στους πόρους του κόσμου, αντί να αμφισβητούν αυτόν τον ίδιο τον
έλεγχο. Είναι ζωτικής σημασίας οι Βόρειοι ακτιβιστές να αμφισβητήσουν τα μέσα
μέσω των οποίων η άρχουσα τάξη στην κοινωνία τους ασκεί έλεγχο στον υπόλοιπο
κόσμο.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: #FCFCFC; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i><span style="color: #1f497d; font-family: "constantia" , "serif";">Ο Αμίν πίστευε ότι ο
παγκόσμιος καπιταλισμός διατηρεί την κυριαρχία του μέσα από πέντε μονοπώλια –
τον έλεγχο της τεχνολογίας, την πρόσβαση στους φυσικούς πόρους, τη
χρηματοδότηση, τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης και τα μέσα μαζικής καταστροφής.
Μόνο με την ανατροπή αυτών των μονοπωλίων μπορεί να σημειωθεί πραγματική
πρόοδος<o:p></o:p></span></i></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKEr3r4yNNSwEMqLsB_mCAsMX2VVpzf3GUdOWhktBhIgsyuq73ICLJlkDByuvJAy5_oT2Kp5tLpyLYR5OMo6tJUXaxkefciRgzeIW0awyLQLR0kgaaBg_o7-sPkbGn0GG_nfoDEoFSx4k/s1600/SAMIR+AMIN+LA+DECONNEXION+414jACBtjL+360X650.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="650" data-original-width="360" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKEr3r4yNNSwEMqLsB_mCAsMX2VVpzf3GUdOWhktBhIgsyuq73ICLJlkDByuvJAy5_oT2Kp5tLpyLYR5OMo6tJUXaxkefciRgzeIW0awyLQLR0kgaaBg_o7-sPkbGn0GG_nfoDEoFSx4k/s400/SAMIR+AMIN+LA+DECONNEXION+414jACBtjL+360X650.jpg" width="221" /></a></div>
<h3 style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: #111111; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span></strong></h3>
<h3 style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: #111111; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Αποσύνδεση</span></strong><span style="color: #111111; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></h3>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Φυσικά,
αυτό δεν είναι μόνο ένα έργο για ακτιβιστές στο Βορρά – μακριά από αυτό. Η
θεωρία για την οποία η Αμίν είναι πιο διάσημη εκείνη της «αποσύνδεσης» (2).<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Αποσύνδεση
σημαίνει χώρες της περιφέρειας που αποχωρούν από την εκμετάλλευσή τους στην
παγκόσμια οικονομία. Κατά μία έννοια, είναι η απο-παγκοσμιοποίηση, αλλά δεν
είναι μια μορφή οικονομικής απομόνωσης – μια παγίδα στην οποία οι Αφρικανοί
σοσιαλιστές ηγέτες έπεσαν πάρα πολύ εύκολα. Αντίθετα σημαίνει ότι δεν
εμπλέκεται σε οικονομικές σχέσεις από ένα σημείο αδυναμίας.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Ο Αμίν υποστηρίζει ότι
οι νότιες χώρες θα πρέπει να αναπτύξουν την οικονομία τους μέσω διαφόρων μορφών
κρατικής παρέμβασης, να ανακτήσουν τον έλεγχο των χρημάτων που διακινούνται έξω
από τους χρηματοπιστωτικούς τους τομείς και να προωθήσουν τις συναλλαγές με
άλλες χώρες του Νότου. Οι χώρες πρέπει να εθνικοποιήσουν τους
χρηματοπιστωτικούς τομείς, να διατηρήσουν αυστηρά τον έλεγχο των φυσικών πόρων,
να αποσυνδέσουν τις εσωτερικές τιμές από την παγκόσμια αγορά και να
ελευθερωθούν από τον έλεγχο διεθνών οργανισμών όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός
Εμπορίου. Όποια και αν είναι τα προβλήματα που προκύπτουν από τις
εθνικοποιημένες βιομηχανίες, είναι η μόνη δυνατή βάση για μια πραγματική
κοινωνικά ελεγχόμενη οικονομία να προχωρήσει.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Μετά
από 30 χρόνια που λέγεται ότι τα προβλήματά τους θα λυθούν με την αύξηση των
εξαγωγών, την ιδιωτικοποίηση των φυσικών τους πόρων και την ελευθέρωση των
χρηματοπιστωτικών τους τομέων, πολλές αναπτυσσόμενες χώρες θα έκαναν σήμερα
καλά να δώσουν προσοχή στις συμβουλές του Αμίν.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Αντ
‘αυτού, πολλές χώρες έχουν υποπέσει σε μια αποπολιτικοποιημένη αφήγηση που
θέτει ιδεολογικά φορτισμένους όρους όπως η «καλή διακυβέρνηση», η «φτώχεια» και
η «κοινωνία των πολιτών» που αποκρύβουν προσεκτικά ζητήματα σχετικά με το πώς
επήλθε η φτώχεια, ποιά συμφέροντα εξυπηρετεί η διακυβέρνηση ή τη νομιμότητα
οργανώσεων που αξιώνουν να μιλάνε εξ ονόματος των στερημένων.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Ο
Αμίν δεν πίστευε ότι η «άνοδος» της Κίνας, της Ινδίας και άλλων αναδυόμενων
οικονομιών έσπασε με οποιονδήποτε τρόπο τη δύναμη των ολιγοπωλίων, αλλά ότι η
εξουσία στην πραγματικότητα έγινε πιο συγκεντρωμένη. Αλλά υπήρξαν σημαντικές
αλλαγές. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο ανταγωνισμός
μεταξύ τους δεν είναι χρήσιμος και έχουν δημιουργήσει ένα είδος συλλογικού
ιμπεριαλισμού που εκφράζεται μέσα από θεσμούς όπως ο ΠΟΕ και το ΔΝΤ.<o:p></o:p></span><br />
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span>
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";"></span><br />
<a name='more'></a><span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div style="background: #FCFCFC; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i><span style="color: #1f497d; font-family: "constantia" , "serif";">Ο Αμίν πιστεύει ότι ο
δρόμος προς τον σοσιαλισμό εξαρτάται από την αντιστροφή αυτής της τάσης της
αποστέρησης, σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο, στην προστασία της τοπικής
γεωργικής παραγωγής, εξασφαλίζοντας την κυριαρχία τροφίμων στις χώρες και
αποσυνδέοντας τις εσωτερικές τιμές από τις παγκόσμιες αγορές εμπορευμάτων<o:p></o:p></span></i></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE3nulvK_RSZPaj1zh9F1trfzD25zdeMpZRasJXwj-tTu4x-8UmLApjVIbsqCV74Qk-rXKjjQzfKQezZq7ELStimkfGr0BAHyp5iNLue_M_xvEuy6t16of0FXZUI3tY7LIpWBfQrfJNGs/s1600/15_FOTO.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1200" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE3nulvK_RSZPaj1zh9F1trfzD25zdeMpZRasJXwj-tTu4x-8UmLApjVIbsqCV74Qk-rXKjjQzfKQezZq7ELStimkfGr0BAHyp5iNLue_M_xvEuy6t16of0FXZUI3tY7LIpWBfQrfJNGs/s400/15_FOTO.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="background: #FCFCFC; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i><span style="color: #1f497d; font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></i></b></div>
<h3 style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: #111111; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ο καπιταλισμός, μια παρένθεση
στην ιστορία</span></strong><span style="color: #111111; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></h3>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Ο
καπιταλισμός βιώνει μια βαθιά μακροπρόθεσμη κρίση, στην οποία ο Αμιν πιστεύει
ότι δεν έχει λύση πέρα από την πολιτική βαρβαρότητα. Περιγράφει αυτή τη μορφή
καπιταλισμού ως «γεροντική».<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Η
κρίση αυτή χαρακτηρίζεται από αυξημένη εξάρτηση από το χρηματοπιστωτικό τομέα,
πράγμα που σημαίνει ότι όλο και λιγότερα χρήματα προέρχονται από παραγωγικές
δραστηριότητες και περισσότερο από την απλή «πρόσοδο». Είναι ένα πολύ πιο άμεσο
μέσο για την κλοπή πλούτου από την πλειοψηφία του κόσμου. Η συνοδευτική μορφή
πολιτικής σημαίνει ότι η δημοκρατία έχει μειωθεί σε μια φάρσα στην οποία οι
άνθρωποι είναι θεατές σε ένα τηλεοπτικό δράμα – δηλαδή όταν δεν εκπληρώνουν τον
σωστό ρόλο τους στην κατανάλωση.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Ο
καπιταλισμός απαιτεί απαραιτήτως μια συνεχιζόμενη διαδικασία αποστέρησης, ώστε
να μπορεί να συσσωρεύει και να συνεχίσει να επεκτείνεται. Ο καπιταλισμός δεν θα
μπορούσε να αναπτυχθεί χωρίς την ευρωπαϊκή κατάκτηση του κόσμου – η
διαθεσιμότητα τόσων πολλών «εφεδρικών» πόρων ήταν ζωτικής σημασίας. Η αξία της
ασφάλειας για πολλούς από αυτούς που εκτοπίστηκαν από την ευρωπαϊκή γη ήταν ο
«νέος κόσμος» που επέτρεψε τη μαζική μετανάστευση – αν και βέβαια άλλοι πέθαναν
με πείνα, όπως μαρτυρεί η ιρλανδική πείνα από πατάτες.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Η
βιομηχανία δεν μπορεί να ενσωματώσει περισσότερο από ένα μικρό κλάσμα της ανθρωπότητας,
αλλά απαιτεί τους πόρους που εξαρτάται από την ανθρωπότητα. Ο μόνος τρόπος με
τον οποίο ο καπιταλισμός μπορεί να κινηθεί προς τα εμπρός είναι μέσω της
δημιουργίας ενός «υποβαθμισμένου πλανήτη» – ένα είδος «απαρτχάιντ σε παγκόσμιο
επίπεδο». Ο Αμίν βλέπει ότι η εκδίωξη της αγροτιάς στις περιφερειακές χώρες θα
γίνει το κεντρικό θέμα του εικοστού πρώτου αιώνα.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Αυτός
είναι ένας λόγος για τον οποίο ο Αμίν βλέπει το ρόλο της αγροτιάς στον Νότο
–σχεδόν το ήμισυ της ανθρωπότητας– ως κλειδί για τον προσδιορισμό του
μέλλοντος. Η δύναμη των κινητοποιήσεων γύρω από την κυριαρχία των τροφίμων,
εναντίον της αρπαγής της γης και της υποστήριξης των δικαιωμάτων των αυτοχθόνων
πληθυσμών, στηρίζουν αυτή τη θεωρία. Αλλά για τον Αμίν, η γεωργία δεν είναι
απλώς μια μεγάλη ευκαιρία, η ύπαρξη της αγροτιάς παρουσιάζει τον καπιταλισμό με
μια ανυπέρβλητη πρόκληση.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Ο
Αμίν πιστεύει ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό εξαρτάται από την αντιστροφή
αυτής της τάσης της αποστέρησης, σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο, στην
προστασία της τοπικής γεωργικής παραγωγής, εξασφαλίζοντας την κυριαρχία
τροφίμων στις χώρες και αποσυνδέοντας τις εσωτερικές τιμές από τις παγκόσμιες
αγορές εμπορευμάτων. Αυτό θα σταματούσε την εκδίωξη αγροτών και την έξοδο τους
στις πόλεις.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Μόνο
αυτή η επανάσταση στον τρόπο που βλέπουμε τη γη, αντιμετωπίζουμε και
προσφέρουμε τη βάση για μια νέα κοινωνία. Αυτό σημαίνει, επίσης, την
απομάκρυνση της ιδέας της «ανάπτυξης» όπως θεωρείται σήμερα και με την οποία
κρίνονται όλες οι παγκόσμιες οικονομίες, πράγμα που ωφελεί πραγματικά μόνο μια
μειονότητα του παγκόσμιου πληθυσμού. Η υπόλοιπη ανθρωπότητα «εγκαταλείπεται στη
στασιμότητα, αν όχι στην φτωχοποίηση».<o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDcn3Nk4IGtK1xS4xVmStLLvb-PwjkFNL1p7FHJQOHRysWcCKCayb8aqu5B72I31K2Dbr04iuBrXUdTgOmhP3zIhH7eotkVF4j9tx0QLbYVQc2Wxpp7zE5re-s9tdVFgUO0AtUjB7vVb4/s1600/19_FOTO-1920x1280.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDcn3Nk4IGtK1xS4xVmStLLvb-PwjkFNL1p7FHJQOHRysWcCKCayb8aqu5B72I31K2Dbr04iuBrXUdTgOmhP3zIhH7eotkVF4j9tx0QLbYVQc2Wxpp7zE5re-s9tdVFgUO0AtUjB7vVb4/s400/19_FOTO-1920x1280.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: #111111; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ο μακρύς δρόμος προς τον
σοσιαλισμό</span></strong><span style="color: #111111; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></h3>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Ίσως
αυτό να κάνει τον Σαμίρ Αμίν να ακούγεται μάλλον ιδεαλιστικός στην προσέγγισή
του, αλλά αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια. Ο Αμίν απορρίπτει ρητά την ιδέα
μιας «στιγμιαίας επανάστασης» – μιας μοναδικής εξέγερσης που οδηγεί σε μια
περίοδο σοσιαλισμού. Πράγματι, δέχεται ότι μπορεί να υπάρχει ανάγκη χρήσης
ιδιωτικών, ακόμη και διεθνών κεφαλαίων, προκειμένου να διαφοροποιηθούν οι
νότιες οικονομίες. Το σημαντικό είναι ο έλεγχος. Για το λόγο αυτό, η Αμίν
αρνείται επίσης να χρησιμοποιήσει τη φράση «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα»,
εστιάζοντας στην ανάγκη για «τη μακρά πορεία της μετάβασης στον σοσιαλισμό».<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Αλλά
αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν σημαντικές νίκες. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός
ότι η Αμίν ενδιαφέρεται λιγότερο για τις εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, για
τις οποίες πιστεύει ότι υπάρχει κίνδυνος επανάληψης των λαθών πολλών εθνικών απελευθερωτικών
κινημάτων τη δεκαετία του ’50 και του ’60 να γίνουν μια μορφή «λαϊκού
κρατισμού». Η Αμίν ενδιαφέρεται περισσότερο για το Νεπάλ ως ένα πιθανό
μελλοντικό μοντέλο για να κοιτάξει προς τα εμπρός. Θεωρεί επίσης την κινεζική
επανάσταση ως ένα απίστευτα σημαντικό γεγονός στην άμεση αμφισβήτηση της βάσης
του καπιταλισμού και στον αγώνα για δημοκρατικό σοσιαλισμό, ιδιαίτερα με την
«κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας της γης» και στη δημιουργία ισχυρών
κοινοτήτων και συλλογικοτήτων.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Η
κάπως ρομαντική άποψη του Αμίν για την κινεζική επανάσταση σίγουρα προκαλεί τις
δυτικές ευαισθησίες, αλλά η υποβόσκουσα άποψή του ότι ο σχηματισμός της
δημοκρατίας πρέπει να ξεπεράσει ένα στενό πολιτικό σχέδιο και ότι οι αγρότες
–και ιδιαίτερα οι γυναίκες– μέσω συλλογικών οργανώσεων, θα μπορούσαν να είναι
καλύτερα σε θέση από τους δυτικούς ατομικιστές να ορίσουν ένα πραγματικά
προοδευτικό όραμα της δημοκρατίας πρέπει να ληφθούν δεόντως υπόψη από
ακτιβιστές.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: #FCFCFC; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i><span style="color: #1f497d; font-family: "constantia" , "serif";">Ο Σαμίρ Αμίν περιγράφει
τον εαυτό του ως «δημιουργικό μαρξιστή» που ενσωματώνει όλους τους κριτικούς
τρόπους σκέψης ακόμη και εκείνους «που εσφαλμένα θεωρούνταν «ενός άλλου κόσμου»
από τα δόγματα του ιστορικού μαρξισμού του παρελθόντος»<o:p></o:p></span></i></b></div>
<h3 style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: #111111; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Διαφωτισμός</span></strong><span style="color: #111111; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></h3>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Ίσως
η κεντρική θέση του Αμίν είναι κάπως προφανής, αλλά συχνά ξεχνιέται – ότι μια
πραγματική επανάσταση πρέπει να βασίζεται σε εκείνους που έχουν εκδιωχθεί και
εξαθλιωθεί. Αλλά προχωράει περαιτέρω υπονομεύοντας την υπόθεση ότι οποιαδήποτε
σκέψη που αναδύεται από τον Νότο θα στερείται διαφωτισμού φώτισης ή ότι η
έλλειψη διαφωτισμού θα πρέπει να δικαιολογηθεί.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Πιστεύει
ότι ο Διαφωτισμός ήταν το πρώτο βήμα της ανθρωπότητας προς τη δημοκρατία,
απελευθερώνοντάς μας από την ιδέα ότι ο Θεός δημιούργησε τη δραστηριότητά μας.
Έχει προκαλέσει διαμάχη στην απόλυτη απόρριψη του πολιτικού Ισλάμ. Αυτή η
ιδεολογία, που είναι ενσωματωμένη, για παράδειγμα, στη Μουσουλμανική Αδελφότητα
της Αιγύπτου, αποκρύπτει την πραγματική φύση της κοινωνίας, συμπεριλαμβάνοντας
και την ιδέα ότι ο κόσμος αποτελείται από διαφορετικές πολιτισμικές ομάδες που
συγκρούονται μεταξύ τους, μια ιδέα που βοηθά το κέντρο να ελέγχει τις
περιφέρειες.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Η
άποψη του Αμίν είναι ότι οργανώσεις όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα, με τον
πολιτιστικό και οικονομικό συντηρητισμό τους, θεωρούνται πραγματικά θετικές από
τις αμερικανικές και άλλες ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις. Και δεν περιορίζει την
κριτική του στο Ισλάμ, ασκώντας παρόμοιες επικρίσεις για τον πολιτικό Ινδουϊσμό
που ασκείται από το BJP στην Ινδία και τον Πολιτικό Βουδισμό, που εκφράζεται
μέσω του Δαλάι Λάμα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ8XZAD1VMEWD0771Fx-lqk57wDpHYaGP5ATZshDetnkOH1rp02h7Gw8J-R2EAcJdaOPfSFroINaM5I1K-Tx-d34vZrHQCbxWetrbO8u_ClvPFA2W9jTu3uZgDh_py4ydrDnsISzuL3IE/s1600/14_%25CE%25A6%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%259F.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="767" data-original-width="1200" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ8XZAD1VMEWD0771Fx-lqk57wDpHYaGP5ATZshDetnkOH1rp02h7Gw8J-R2EAcJdaOPfSFroINaM5I1K-Tx-d34vZrHQCbxWetrbO8u_ClvPFA2W9jTu3uZgDh_py4ydrDnsISzuL3IE/s400/14_%25CE%25A6%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%259F.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: #111111; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Δημιουργικός μαρξισμός</span></strong><span style="color: #111111; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></h3>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Ο Σαμίρ Αμίν
περιγράφει τον εαυτό του ως «δημιουργικό μαρξιστή» – «να ξεκινάει από τον Μαρξ
αλλά όχι να τελειώνει μαζί του ή με τον Λένιν ή τον Μάο» – που ενσωματώνει
όλους τους κριτικούς τρόπους σκέψης ακόμη και εκείνους «που εσφαλμένα
θεωρούνταν «ενός άλλου κόσμου» από τα δόγματα του ιστορικού μαρξισμού του
παρελθόντος».<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Αυτές οι
απόψεις είναι σίγουρα πιο σχετικές σήμερα από ό, τι όταν άρχισε να γράφει ο
Αμίν. Ένας δημιουργικός μαρξισμός λαμβάνει δεόντως υπόψη την προοπτική και τις
προσδοκίες του πραγματικά αφανισμένου στον κόσμο, ξεφεύγει από τα ιστορικά
δόγματα και απορρίπτει τις προσπάθειες να κολλήσει ένα σπασμένο μοντέλο, αλλά
βλέπει εξίσου την αδυναμία να ανατρέψει αύριο αυτό το μοντέλο.<o:p></o:p></span></div>
<h4 style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><i><span style="color: #111111; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Σημειώσεις</span></i></strong><span style="color: #111111; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></h4>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">1) Εργασία
σε άθλιες συνθήκες. Η φράση «sweatshop» δημιουργήθηκε το 1850, δηλαδή ένα
εργοστάσιο ή ένα εργαστήριο, ειδικά στη βιομηχανία ένδυσης, όπου οι εργαζόμενοι
αντιμετωπίζονται απάνθρωπα, έχοντας για παράδειγμα χαμηλούς μισθούς, πολλές
εργάσιμες ώρες και κακές συνθήκες εργασίας. Από το 1850, οι μετανάστες συρρέουν
να δουλεύουν σε εργαστήρια σε πόλεις όπως το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη για
περισσότερο από έναν αιώνα. Πολλοί από αυτούς εργάζονταν σε μικροσκοπικές,
αποπνικτικές αίθουσες, επιρρεπείς σε κινδύνους πυρκαγιάς και μολύνσεις από
αρουραίους. Ανάλογες συνθήκες επικρατούν σήμερα στις μονάδες παραγωγής που
έχουν μετατοπισθεί, με την παγκοσμιοποίηση, στις χώρες της περιφέρειας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhynQf0CGvq7E7d54WSa_cbSLFZhC9Jv3N7JOvHelpYUkiyV_0g8E8iM5DuvM44oZnuumDif0TppkWxknTNqmI_qr2dvouNzI6EMmFQRjUw7LgVPWpnAG-sVNUoGYIG5m1GPQcOzVwtlKk/s1600/SAMIR+AMIN+P-1528729333-Delinking-320x501.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="501" data-original-width="320" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhynQf0CGvq7E7d54WSa_cbSLFZhC9Jv3N7JOvHelpYUkiyV_0g8E8iM5DuvM44oZnuumDif0TppkWxknTNqmI_qr2dvouNzI6EMmFQRjUw7LgVPWpnAG-sVNUoGYIG5m1GPQcOzVwtlKk/s400/SAMIR+AMIN+P-1528729333-Delinking-320x501.jpg" width="255" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">(2) Το
βιβλίο Delinking: Towards a Polycentric World (εκδόσεις zedbooks) –στα γαλλικά:
La Déconnexion: pour sortir du système mondial 1985 (εκδόσεις La Decouverte) –,
είναι ένα σημαντικό έργο του Σαμίρ Αμίν, που είναι ιδιαίτερα επίκαιρο και για
την πατρίδα μας σήμερα προκειμένου να ανιχνεύσουμε ένα δρόμο αποδέσμευσης από
τους πολλαπλά πλέον δεσμά εξάρτησης που μας εμποδίζουν να ξεφύγουμε από το
φαύλο κύκλο της οικονομικής μιζέριας και της κοινωνικής εξαθλίωσης προς όφελος
της κοινωνικής πλειονότητας.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Μπορούμε να
βγούμε από τους περιορισμούς που επιβάλλει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα; Δεν
τείνει να οδηγεί κατ’ ανάγκη στη διαρκή στασιμότητα του σοσιαλισμού των
στρατώνων; Είναι δυνατόν ο Τρίτος Κόσμος να ξεφύγει από τους περιορισμούς που
επιβάλλει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα; Ποια περιθώρια ελιγμών έχουν αυτές
οι χώρες και είναι καταδικασμένες σε εξάρτηση; Αυτά είναι μερικά από τα
ζητήματα που αντιμετωπίζει ο Σαμίρ Αμίν στο Delinking.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Υποστηρίζει
ότι οι χώρες του Τρίτου Κόσμου δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα αυξήσουν το
βιοτικό τους επίπεδο εάν συνεχίσουν να προσαρμόζουν τις αναπτυξιακές
στρατηγικές τους σύμφωνα με τις τάσεις που θέτει ένα παγκόσμιο καπιταλιστικό
σύστημα με ουσιαστικά άνισα αποτελέσματα, πάνω στο οποίο δεν έχουν κανέναν
έλεγχο. Η μόνη εναλλακτική λύση είναι ότι οι κοινωνίες του Τρίτου Κόσμου πρέπει
να «αποδεσμευθούν» από τη λογική του παγκόσμιου συστήματος – κάθε χώρα να
υποβάλλει τις εξωτερικές οικονομικές της σχέσεις στη λογική των προτεραιοτήτων
εσωτερικής ανάπτυξης, η οποία με τη σειρά της απαιτεί ένα ευρύ συνασπισμό
λαϊκών δυνάμεων έλεγχο του κράτους. Η αποδέσμευση ή αποσύνδεση, όπως δείχνει,
δεν αφορά την απόλυτη αυτάρκεια, αλλά την εξουδετέρωση των επιπτώσεων των
εξωτερικών οικονομικών αλληλεπιδράσεων στις εσωτερικές επιλογές.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Η αποσύνδεση
– μια στρατηγική ιδέα που προτείνεται συμπληρωματικά με αυτή της αυτόκεντρης
εθνικής και λαϊκής ανάπτυξης – επιβάλλεται σθεναρά τους λαούς του Τρίτου
Κόσμου, οι οποίοι θέλουν να αποφύγουν τις δραματικές αναπροσαρμογές που
προκλήθηκαν από την κρίση, όπως η πείνα ή ο πόλεμος. Αλλά αφορά και τα κράτη
στο Βορρά, επαναπροσδιορίζοντας τους κανόνες του παγκόσμιου παιχνιδιού. Ο συγγραφέας
βλέπει επίσης στα ευρωπαϊκά πράσινα κινήματα, όπως στην αναβίωση του
θρησκευτικού γεγονότος σε όλο τον κόσμο, τα σημάδια της απαραίτητης
αποκατάστασης των στρατηγικών και των πολιτικών τακτικών που εργάζονται για μια
άλλη ανάπτυξη. Μια παγκόσμια και ανανεωμένη προσέγγιση των μεγάλων αλλαγών στο
σύγχρονο παγκόσμιο σύστημα, το βιβλίο αυτό προσφέρει στον αναγνώστη μια σαφή
και συνθετική παρουσίαση των βασικών εννοιών του έργου του Σαμίρ Αμίν, οι
οποίες έχουν γίνει αντικείμενο συζητήσεων και αντιπαραθέσεων σε όλο τον κόσμο.<span style="color: #222222;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><i><span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">* Πηγή: </span></i></strong><em><span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";"><a href="http://www.redpepper.org.uk/" target="_blank"><span style="color: #dd3333;">www.redpepper.org.uk</span></a></span></em><span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<em><span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";">Μετάφραση: Γιάννης Δουλφής</span></em><span style="color: #222222; font-family: "constantia" , "serif";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="https://edromos.gr/samir-amin-mia-zotiki-proklisi-apenanti-stin-aposterisi/">https://edromos.gr/samir-amin-mia-zotiki-proklisi-apenanti-stin-aposterisi/</a><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-12312288000874208362020-01-25T04:36:00.001-08:002020-01-25T05:06:37.233-08:00Marta Harnecker: Ένα πολιτικό όργανο κατάλληλο για κάθε πραγματικότητα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKbCJ0HHVetmohrCG8ozbo4TRe7jb6Wcc4-axuXLbxrfuzOEOzKIVrTB6U_OZcK0ru3EkXj90hYblNfHRqxIL64dyaPePWHy8efH0n15KoGNfuWIyPjX6alYk5yDUyTL1fOlXJRdAzJbI/s1600/MARTA+HARNECKER+rebuilding-the-left.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="652" data-original-width="430" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKbCJ0HHVetmohrCG8ozbo4TRe7jb6Wcc4-axuXLbxrfuzOEOzKIVrTB6U_OZcK0ru3EkXj90hYblNfHRqxIL64dyaPePWHy8efH0n15KoGNfuWIyPjX6alYk5yDUyTL1fOlXJRdAzJbI/s400/MARTA+HARNECKER+rebuilding-the-left.png" width="263" /></a></div>
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span>
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span>
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Μετάφραση Γιάννης Δουλφής 28 Ιουνίου, 2019</span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Αφιερωμένο
στην Λατινοαμερικάνα αγωνίστρια και θεωρητικό Μάρτα Χάρνεκερ, που έφυγε από τη
ζωή την Κυριακή 16/6/2019 μετά από μάχη με τον καρκίνο, σε νοσοκομείο του
Βανκούβερ του Καναδά, όπου νοσηλευόταν.</span><span style="color: #3a3232; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Marta</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Harnecker</span><span lang="EN-US" style="color: #3a3232; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm; text-transform: uppercase;"><a href="https://socialistproject.ca/category/theory/"><span lang="EN-US" style="color: windowtext; mso-ansi-language: EN-US; text-decoration: none; text-underline: none;">THEORY</span></a></span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">January</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> 25, 2019<span style="color: #3a3232; mso-font-kerning: 18.0pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ένα πολιτικό όργανο κατάλληλο για κάθε πραγματικότητα<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">A. Γιατί είναι απαραίτητη μια πολιτική οργάνωση;<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">1. Οι
πρόσφατες κινητοποιήσεις που συμβαίνουν στη Λατινική Αμερική και στον κόσμο
επιβεβαιώνουν τι έγραψε ο Λένιν το 1914 1: «Χωρίς οργάνωση οι μάζες στερούνται
ενότητας βούλησης» και χωρίς αυτό δεν μπορούν να αγωνιστούν ενάντια στην
«ισχυρή τρομοκρατική στρατιωτική οργάνωση» των καπιταλιστικών κρατών.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">2. Για να
είναι αποτελεσματική η πολιτική δράση, ώστε οι διαμαρτυρίες, η αντίσταση και οι
αγώνες να είναι πραγματικά ικανές να αλλάξουν τα πράγματα, να μετατρέψουν τις
μαζικές εξεγέρσεις σε επαναστάσεις, απαιτείται πολιτικό όργανο ικανό να
ξεπεράσει τη διασπορά και τον κατακερματισμό των εκμεταλλευόμενων και των
καταπιεσμένων: ένα που μπορεί να δημιουργήσει χώρους για να φέρει σε επαφή
εκείνους που, παρά τις διαφορές τους, έχουν έναν κοινό εχθρό ’ που είναι σε
θέση να ενισχύσει τους υπάρχοντες αγώνες και να προωθήσει τους άλλους
προσανατολίζοντας τις πράξεις τους σύμφωνα με μια εμπεριστατωμένη ανάλυση της
πολιτικής κατάστασης. που μπορεί να λειτουργήσει ως εργαλείο για τη σύζευξη των
πολλών εκφράσεων αντίστασης και αγώνα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">3. Η ιστορία
των επιτυχημένων επαναστάσεων καταδεικνύει σαφώς τι μπορεί να επιτευχθεί όταν
υπάρχει ένα πολιτικό όργανο ικανό να δημιουργήσει ένα εναλλακτικό εθνικό
πρόγραμμα για την ενοποίηση των αγώνων διαφόρων κοινωνικών παραγόντων πίσω από
έναν κοινό στόχο. που τους βοηθά να συνεργαστούν και που καταρτίζει μια πορεία
προς τα εμπρός για αυτούς τους παράγοντες βασιζόμενη σε μια ανάλυση της
υπάρχουσας ισορροπίας δυνάμεων. Μόνο με τον τρόπο αυτό μπορούν να
πραγματοποιηθούν οι ενέργειες στο σωστό μέρος και τη σωστή στιγμή, αναζητώντας
πάντα τον πιο αδύναμο κρίκο στην αλυσίδα του εχθρού.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">4. Το
πολιτικό όργανο είναι σαν ένα έμβολο σε μια ατμομηχανή που μετατρέπει την
ενέργεια του ατμού στην κίνηση που μεταδίδεται στους τροχούς, οδηγώντας την
ατμομηχανή προς τα εμπρός, και μαζί της, ολόκληρη την αμαξοστοιχία. Η ισχυρή
οργανωτική συνοχή δεν παρέχει μόνη της τη μεγάλη αντικειμενική ικανότητα
δράσης, αλλά παράλληλα δημιουργεί ένα εσωτερικό κλίμα που καθιστά δυνατές
ενεργητικές παρεμβάσεις σε εκδηλώσεις, εκμεταλλευόμενες τις ευκαιρίες που
προσφέρουν. Πρέπει να θυμόμαστε ότι στην πολιτική όχι μόνο πρέπει να είμαστε
σωστοί αλλά και να είμαστε έγκαιροι και να βασιζόμαστε στην δύναμη για να
επιτύχουμε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">5.
Αντιθέτως, η έλλειψη σαφών ιδεών σχετικά με τους λόγους της πάλης και το
αίσθημα της μη βασιζόμενης σε στέρεα μέσα που επιτρέπουν την υιοθέτηση των
αποφάσεων που λαμβάνονται στην πράξη, έχει αρνητική επίδραση, με αποτέλεσμα την
παράλυση της δράσης.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX0ZAbCQKhzsBmcm9B4PR8vG85OqFNRgPbb_LHKFDwGO7cT_iVHEneIQWjID4m-op_lnI88V4Am-ostrQPNWhE8I7l9fqjRCvQ2BbFSi7gYrWRhQMnuGbgBFb0gIOcBxYGqtxmy2HqTLQ/s1600/harneker-pinakas-740X510.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="510" data-original-width="741" height="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX0ZAbCQKhzsBmcm9B4PR8vG85OqFNRgPbb_LHKFDwGO7cT_iVHEneIQWjID4m-op_lnI88V4Am-ostrQPNWhE8I7l9fqjRCvQ2BbFSi7gYrWRhQMnuGbgBFb0gIOcBxYGqtxmy2HqTLQ/s400/harneker-pinakas-740X510.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"></span></b><br />
<a name='more'></a><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span></b><br />
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">ii)
Εργαστήριο Στρατηγικής Σκέψης</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">6. Απαιτείται ένα πολιτικό μέσο διότι χρειαζόμαστε ένα
όργανο που θα θέσει το σκηνικό για το πρώτο σχέδιο πρότασης, προγράμματος ή
εθνικού σχεδίου που αποτελεί εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό. Αυτό το
πρόγραμμα ή το έργο χρησιμεύει ως θαλάσσιο διάγραμμα για να βρούμε τον δρόμο,
για να διασφαλίσουμε ότι δεν θα χάσουμε, για να θέσουμε την οικοδόμηση του
σοσιαλισμού στον σωστό δρόμο, για να μην συγχέουμε τι πρέπει να γίνει τώρα με
αυτό που πρέπει να γίνει αργότερα, για να μάθουμε τι πρέπει να κάνουμε και πώς
να τα πάρουμε. με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε μια πυξίδα για να εξασφαλίσουμε ότι
το πλοίο δεν τρέχει άσχημα, αλλά μάλλον φτάνει στον προορισμό του με ασφάλεια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">7. Αυτό το έργο απαιτεί χρόνο, έρευνα και γνώση της
εθνικής και διεθνούς κατάστασης. Δεν είναι κάτι που μπορεί να αυτοσχεδιάζεται
όλη τη νύχτα, πολύ λιγότερο στον περίπλοκο κόσμο στον οποίο ζούμε. Το έργο αυτό
πρέπει να αναφερθεί σε ένα πρόγραμμα που χρησιμεύει ως το θαλάσσιο χάρτη που
μιλήσαμε νωρίτερα και το οποίο γίνεται κάτι συγκεκριμένο σε ένα εθνικό
αναπτυξιακό σχέδιο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">8. Η αρχική προετοιμασία θα πρέπει πάντα να γίνει από
την πολιτική οργάνωση, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί
ώστε, καθώς προχωράει, το έργο αυτό πρέπει να εμπλουτιστεί και να τροποποιηθεί
από την κοινωνική πρακτική, με απόψεις και προτάσεις από τους κοινωνικούς
φορείς, , όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να επιβληθεί
από ψηλά, πρέπει να οικοδομηθεί με τον λαό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">9. Η Rosa Luxemburg ποτέ δεν κουράστηκε να επαναλαβάνει
ότι η πορεία προς τον σοσιαλισμό δεν καθορίστηκε εκ των προτέρων και ότι ούτε
υπήρχαν προκαθορισμένες φόρμουλες και σχέδια, αφού η «σύγχρονη προλεταριακή
τάξη δεν διεξάγει τον αγώνα της σύμφωνα με οποιοδήποτε σχέδιο που αναπαράγεται
σε ένα βιβλίο ή θεωρία. Ο σύγχρονος εργατικός αγώνας είναι ένα μέρος της
ιστορίας, ένα μέρος της κοινωνικής εξέλιξης και μαθαίνουμε πώς πρέπει να
πολεμήσουμε στη μέση της ιστορίας, εν μέσω της εξέλιξης, εν μέσω του αγώνα» 2.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">10. Το πολιτικό όργανο πρέπει να ενθαρρύνει τη συνεχή
συζήτηση για τα μεγάλα εθνικά ζητήματα, έτσι ώστε το σχέδιο αυτό και τα πιο
συγκεκριμένα προγράμματα που απορρέουν από αυτό να εμπλουτίζονται συνεχώς.
Συμφωνώ με τον Farruco Sesto ότι αυτές οι συζητήσεις δεν μπορούν να
περιοριστούν σε μια απλή αντιπαράθεση ιδεών αλλά πρέπει να «οδηγήσουν στη
συλλογική κατασκευή ιδεών και απαντήσεων στα προβλήματα [...] Τα επιχειρήματα
που προστίθενται ή δημιουργούνται εναντίον άλλων ιδεών θα επιτρέψουν μια κοινή
αλήθεια να δημιουργηθεί». 3<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">11. Η πολιτική οργάνωση θα πρέπει - σύμφωνα με το
Sesto - να είναι «ένα τεράστιο εργαστήριο στρατηγικής σκέψης που θα αναπτυχθεί
σε ολόκληρη τη χώρα». Θεωρώ ειδικότερα ότι το πολιτικό μέσο δεν πρέπει μόνο να
ενθαρρύνει μια εσωτερική συζήτηση αλλά πρέπει επίσης να προσπαθήσει να
διευκολύνει την ενεργό συμμετοχή σε χώρους δημόσιου διαλόγου - όπως αυτοί που
αναφέρθηκαν προηγουμένως - σε θέματα γενικότερου ενδιαφέροντος στα οποία
μπορούν να συμμετάσχουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι πολίτες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">12. Για τον λόγο αυτόν, βρίσκομαι και πάλι σε συμφωνία
με τον Farruco ότι, δεδομένου ότι το κόμμα δεν είναι κάτι εκτός από τον λαό
αλλά μάλλον πρέπει να διάγει «τη ζωή του μέσα στον λαό», ο ιδανικός τόπος για
αυτή τη συζήτηση βρίσκεται στους κόλπους του λαϊκού κινήματος. «Επιπλέον, «εάν
μια από τις στρατηγικές γραμμές της επανάστασης είναι να μεταβιβάσει την
εξουσία στον λαό, αυτό συνεπάγεται τη μεταφορά όχι μόνο της ικανότητας λήψης
αποφάσεων αλλά και της επεξεργασίας των βάσεων για την απόφαση αυτή επειδή
παράγοντας ιδέες και καθιστώντας σαφή το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε
είναι η πιο σημαντική δραστηριότητα στην άσκηση της εξουσίας ».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">iii) Ένας
οδηγός που περιγράφει λεπτομερώς τα βήματα που πρέπει να ακολουθηθούν<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">13. Το πολιτικό όργανο είναι απαραίτητο, όχι μόνο για
τον συντονισμό του λαϊκού κινήματος και την προώθηση της θεωρητικής σκέψης,
αλλά και για τον καθορισμό στρατηγικής. Απαιτείται ένας πολιτικός οδηγός που
διευκρινίζει τα βήματα που πρέπει να ακολουθηθούν για την εφαρμογή της
προτεινόμενης θεωρίας, σε συνδυασμό με την ανάλυση του υπάρχοντος συσχετισμού
δυνάμεων. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούν να ξεκινήσουν οι ενέργειες στον πλέον
κατάλληλο χρόνο και τόπο, αναζητώντας πάντοτε τον πιο αδύναμο κρίκο στην
αλυσίδα του αντιπάλου, εκμεταλλευόμενοι τον ατμό που περιέχεται στον λέβητα
κατά την κρίσιμη στιγμή, μετατρέποντάς την σε μια ωστική δύναμη και
αποφεύγοντάς την σπατάλη. Φυσικά, όπως είπε ο Τρότσκυ, αυτό που κινεί τα
πράγματα δεν είναι το έμβολο, αλλά ο ατμός, δηλαδή η ενέργεια που ξεπερνά τις
κινητοποιημένες μάζες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">14. Και εάν ένα πολιτικό όργανο είναι απαραίτητο για
την επιτυχία στην ανάληψη της εξουσίας, είναι επίσης θεμελιώδες για την
οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, μια εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό, όπως
είπαμε πριν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Β. Ξεπερνώντας τον υποκειμενικό φραγμό<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">15. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλοί φόβοι απέναντι σε
τέτοιες ιδέες. Υπάρχουν πολλοί που δεν είναι καν πρόθυμοι να τις συζητήσουν. Αυτές
οι τοποθετήσεις υιοθετούνται επειδή συνδέουν αυτή την ιδέα με τις
αντιδημοκρατικές, αυταρχικές, γραφειοκρατικές και χειραγωγικές πολιτικές
πρακτικές που χαρακτήρισαν πολλά αριστερά κόμματα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">16. Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να ξεπεραστεί
αυτός ο υποκειμενικός φραγμός επειδή είμαι πεπεισμένη, όπως είπα προηγουμένως,
ότι δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικός αγώνας ενάντια στο σημερινό σύστημα
κυριαρχίας, ούτε μπορεί να οικοδομηθεί μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία
χωρίς την ύπαρξη ενός σώματος ικανού να συγκεντρώσει όλους τους δρώντες και να
ενοποιήσει τη βούλησή τους για δράση γύρω από τους στόχους που θέτουν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">17. Είναι παράδοξο το γεγονός ότι οι Hardt και Negri που
παραδέχονται ότι ζούμε σε μια «παγκόσμια κατάσταση πολέμου», ότι η πλήρης
δημοκρατία που θέλουμε δεν έχει ακόμη οικοδομηθεί, που δικαιολογούν τη χρήση
της βίας ως αυτοάμυνα ενάντια στην αυτοκρατορική εξουσία, λένε ότι το πλήθος «είναι
ένα έργο πολιτικής οργάνωσης και επομένως μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω
πολιτικών πρακτικών» 4 και ότι «το πλήθος πρέπει να είναι σε θέση να λαμβάνει
αποφάσεις και να ενεργεί από κοινού», δεν δέχονται όμως την ιδέα ότι θα πρέπει να
υπάρχει ένα «κεντρικό σημείο διεύθυνσης και πρόσληψης» 5 και να μην υπάρχουν
κάποιες υποδείξεις για τον τρόπο εφαρμογής των αποφάσεων που λαμβάνονται με
κοινή δράση.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqtyhaXQHsjcZsHU-glSV7Se_62bynNXnYogY_Mo3D7fvApRRYchYbWYVXSJecM87V-uMSqc0IXBL84uzVe7KltP4EaPaQV-keZEeCu2LMgHqQXRl0oEhasIQo-u3pc50Klvx8Khf9yRo/s1600/harneker88-740X510.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="510" data-original-width="741" height="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqtyhaXQHsjcZsHU-glSV7Se_62bynNXnYogY_Mo3D7fvApRRYchYbWYVXSJecM87V-uMSqc0IXBL84uzVe7KltP4EaPaQV-keZEeCu2LMgHqQXRl0oEhasIQo-u3pc50Klvx8Khf9yRo/s400/harneker88-740X510.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><b>Γ. Γιατί ένας πολιτικός οργανισμός και όχι ένα
πολιτικό κόμμα</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">i) Ο Λένιν ενάντια σε ένα καθολικό όραμα<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">18. Λόγω της αυξανόμενης
παρακμής των πολιτικών και των πολιτικών, πολλοί άνθρωποι τείνουν να
απορρίπτουν τον όρο «κόμμα». Αυτός είναι ο λόγος που προτιμώ να μιλήσω για το
πολιτικό </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">όργανο</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">19. Αλλά δεν είναι ο μόνος
λόγος. υπάρχει ένας πιο θεμελιώδης λόγος που επιδιώκει να τονίσει τον οργανικό
χαρακτήρα που πρέπει να έχουν όλοι οι πολιτικοί επαναστατικοί οργανισμοί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">20. Αν το επίμαχο θέμα
είναι η μάχη των επιμέρους λαϊκών [τομέων] ομάδων, τα οργανωτικά ζητήματα δεν
μπορούν να γίνουν ο ίδιος ο στόχος, απλώς ένα εργαλείο που επιτρέπει την
επίτευξη αυτού του στόχου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">21. Και η μορφή που παίρνει
αυτός ο αγώνας εξαρτάται από την πραγματικότητα κάθε χώρας. Δεν μπορεί κανείς
να έχει έναν ενιαίο τύπο για την οργάνωση. πρέπει να οριστεί ώστε να ταιριάζει
στα χαρακτηριστικά κάθε κοινωνικής πραγματικότητας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">22. Σε αντίθεση με πολλούς από τους οπαδούς του στις
πρώτες προσπάθειές τους να δημιουργήσουν ένα επαναστατικό κόμμα στη Ρωσία, ο
Λένιν ήταν απολύτως σαφής ότι δεν ήταν θέμα ανάπτυξης μιας παγκόσμιας
φόρμουλας. Ήξερε καλά πώς οργανώθηκε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία,
λειτουργώντας υπό αστικά δημοκρατικά καθεστώτα: για να πολεμήσει εκλογικά,
οργανώθηκε σε ισχυρά νόμιμα κόμματα. ως εκ τούτου, τα χαρακτηριστικά τους δεν
μπορούσαν να μεταφερθούν μηχανικά στην τσαρική Ρωσία, του οποίου το αυταρχικό
καθεστώς εμπόδισε όλες τις ανοιχτές επαναστατικές πολιτικές οργανώσεις. Και
ούτε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί το μοντέλο των παλαιών ρωσικών παράνομων
επαναστατικών οργανώσεων, αν και ήταν απαραίτητο να μάθουν από αυτούς σχετικά με
ορισμένες τεχνικές συνωμοσίας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">23. Τι έπρεπε να γίνει για να δημιουργηθεί ένα
επαναστατικό κόμμα στη Ρωσία - μια χώρα στην οποία υπήρχε ένα τρομοκρατικό
κράτος, το οποίο βασιζόταν σε μια πολύ ελάχιστη, άκρως συγκεντρωμένη και πολύ
μαχητική εργατική τάξη; Σύμφωνα με τον ηγέτη των μπολσεβίκων, αυτό που έπρεπε
να γίνει ήταν να δημιουργηθεί ένα κλειστό κόμμα πειθαρχημένων μαχητών -
αληθινών επαναστατικών ομάδων - και μαζί τους να προχωρήσουν «στη συνάντηση με
τα αυθόρμητα επιμέρους κινήματα λαϊκών τμημάτων ή πιο συγκεκριμένα με το
προλεταριάτο των εργοστασίων, ώστε να δημιουργήσουν μια οργάνωση για αυτό το
κίνημα που ήταν απαραίτητη στις συνθήκες» της χώρας. 6<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">ii</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">) Η Τρίτη Διεθνής και τα Κομμουνιστικά Κόμματα<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">24. Για τον Λένιν, ήταν απολύτως σαφές ότι δεν υπάρχει
καθολική φόρμουλα. Πάντοτε θεωρούσε το κόμμα ως πολιτικό ζήτημα του κοινωνικού
μετασχηματισμού ως εργαλείο που θα παρείχε πολιτική κατεύθυνση στην ταξική πάλη
- ενός αγώνα που διεξάγεται πάντοτε υπό συγκεκριμένες ιστορικές, πολιτικές και
κοινωνικές συνθήκες. Κατά συνέπεια, πίστευε ότι η οργανωτική δομή του κόμματος
πρέπει να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα της κάθε χώρας και να τροποποιείται
σύμφωνα με τις συγκεκριμένες απαιτήσεις του αγώνα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">25. Αυτές οι πρώιμες ιδέες του Λένιν επικυρώθηκαν στο
3ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1921. Σε ένα από τα έργα του 7
υποστηρίζει τα εξής: «Δεν υπάρχει απόλυτη μορφή οργάνωσης που να είναι σωστή
για τα Κομμουνιστικά Κόμματα ανά πάσα στιγμή. Οι συνθήκες της προλεταριακής
ταξικής πάλης μεταβάλλονται διαρκώς και έτσι η προλεταριακή πρωτοπορία πρέπει
πάντα να αναζητά αποτελεσματικές μορφές οργάνωσης. Ομοίως, κάθε κόμμα πρέπει να
αναπτύξει τις δικές του ειδικές μορφές οργάνωσης για να ανταποκριθεί στις
συγκεκριμένες ιστορικά καθορισμένες συνθήκες εντός της χώρας».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">26. Παρ 'όλα αυτά, παρά τις οδηγίες της Διεθνούς, τα
κομμουνιστικά κόμματα ακολουθούσαν στην πράξη ένα ενιαίο μοντέλο, παρά τις διαφορές
μεταξύ των χωρών όπου δημιουργήθηκαν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">27. Αυτό θα μπορούσε να εξηγηθεί με κάποιο τρόπο αν
ληφθούν υπόψη δύο κριτήρια που ο Λένιν θεωρούσε παγκόσμιας εφαρμογής. Το πρώτο
αναφερόταν στην έννοια του επαναστατικού κόμματος ως κόμμα της εργατικής τάξης
και το δεύτερο, η απαίτηση ότι για να ανήκει στην Κομμουνιστική Διεθνή, καθένα
από αυτά τα κόμματα έπρεπε απαραίτητα να υιοθετήσει το όνομα Κομμουνιστικό
Κόμμα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">28. Αυτά τα κριτήρια εφαρμόστηκαν δογματικά από το
λατινοαμερικανικό τμήμα της Διεθνούς, η επιρροή του οποίου ήταν εξαιρετικά επιζήμια.
Οι ηγέτες τους αντέγραψαν με προσήλωση τις μορφές που επινοήθηκαν για έναν
αδιαφοροποίητο Τρίτο Κόσμο και αγνόησαν τις ιδιαιτερότητες των χωρών της
Λατινικής Αμερικής. Δεν χρειάζεται να επιστρέψουμε πολύ πίσω για να
υπενθυμίσουμε τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο Mariátegui όταν δεν τήρησε την
απόφαση της Διεθνούς για το όνομα του κόμματος της εργατικής τάξης που ίδρυσε.
το ονόμασε Σοσιαλιστικό Κόμμα και όχι Κομμουνιστικό Κόμμα, προϋπόθεση για την
ένταξή του στη Διεθνή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">iii</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">) Σημαντικά λαϊκά πεδία αγνοούνται<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">29. Η άκριτη έμφαση που δόθηκε στην εργατική τάξη
οδήγησε τα κόμματα της Λατινικής Αμερικής να αγνοήσουν τα ειδικά χαρακτηριστικά
του επαναστατικού κοινωνικού υποκειμένου της εν λόγω ηπείρου και να μην
κατανοήσουν το ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν οι αυτόχθονες πληθυσμοί και
οι χριστιανοί στις επαναστάσεις στη Λατινική Αμερική.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">30. Είναι προφανές ότι, αυτή τη στιγμή στις χώρες μας,
ο λαϊκός αγώνας αναπτύσσεται σε πολύ διαφορετικές συνθήκες από εκείνους της
τσαρικής Ρωσίας. Είναι όμως προφανές ότι η Βενεζουέλα δεν είναι ούτε η Κούβα
ούτε η Νικαράγουα, ούτε η Βολιβία είναι η ίδια με τον Ισημερινό. Σε κάθε χώρα,
υπάρχουν διαφορετικές περιστάσεις που μεσολαβούν στη στρατηγική και τροποποιούν
τις μορφές λαϊκού αγώνα. Συνεπώς, δεν πιστεύω ότι είναι χρήσιμο να προτείνουμε
ένα πρότυπο με μια τυπική δομή που θα έπρεπε να είναι το επαναστατικό όργανο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">31. Το λάθος πολλών κομμάτων και κινημάτων στη
Λατινική Αμερική είναι ότι έχουν δώσει προτεραιότητα στο πρόβλημα της
οργανωτικής δομής υπεράνω των αναγκών του αγώνα, ενώ όφειλε να συμβαίνει το
αντίστροφο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">32. Ένας τρόπος όπου μπορεί κανείς να το δει είναι η
τάση εφαρμογής πολύ περίπλοκων μορφών οργάνωσης που δεν αντιστοιχούν στην
ανάπτυξη του ίδιου του επαναστατικού κινήματος, αντιγράφοντάς τις από άλλες
εμπειρίες που πολύ λίγοι βλέπουν ως δικές τους. Μια ακραία απόκλιση ορισμένων
ομάδων της Αριστεράς στη Λατινική Αμερική, που τάχθηκαν υπέρ του ένοπλου αγώνα,
ήταν να δημιουργήσουν στρατιωτικές δομές και κανόνες χωρίς να έχουν στρατιωτική
δύναμη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">1. V. I. Lenin, «The Collapse of the Second
International», Ch. 6. (</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Β</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">. </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ι</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">. </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Λένιν</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, «</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Κατάρρευση</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">της</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Δεύτερης</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Διεθνούς</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">», </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Κεφ</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">. 6)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">2. Rosa Luxemburg, «The Politics of Mass Strikes and
Unions». </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">(Ρόζα
Λούξεμπουργκ «Η Πολιτική της Μαζικής Απεργίας και των Συνδικάτων»)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">3. Farruco Sesto, Que Viva el Debate! </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">(</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ζήτω </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">ο
Δημόσιος Διάλογος)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">4. Michael Hardt and Antonio Negri, Multitude: War and
Democracy in the Age of Empire, New York: Penguin, 2004, </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">σελ</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">. 226. </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">(Πλήθος:
Πόλεμος και Δημοκρατία στην Εποχή της Αυτοκρατορίας, Εκδ. Αλεξάνδρεια, 2011)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">5. Στο
ίδιο σελ. 222. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">6. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">V</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">.
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">I</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Lenin</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Our</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Immediate</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Task</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">»,
1899 (Β. Ι. Λένιν, «Το Άμεσο Καθήκον μας». </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">«Rabochaya Gazeta») <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1899/articles/arg3oit.htm"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1899/articles/arg3oit.htm</span></a></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">7 V. I. Lenin, «Thesis on the Structure, Methods and
Action of Communist Parties», in Alan Adler (ed.), Theses, Resolutions and
Manifestos of the First Four Congresses of the Third International. </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">(Β. Ι. Λένιν, «Θέσεις
για τη δομή, τις μεθόδους και τη δράση των κομμουνιστικών κομμάτων» σε </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Alan</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Adler</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">: Θέσεις, Αποφάσεις και Διακηρύξεις των Πρώτων Τεσσάρων Συνεδρίων
της Τρίτης Διεθνούς) <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Μετάφραση: Γιάννης Δουλφής<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Μετάφραση από το διαδικτυακό περιοδικό Η
Σφαίρα (</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">The</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Bullet</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">), </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">για τη σοσιαλιστική αριστερά στον
Καναδά και σε όλο τον κόσμο. Δημοσιεύει και αναδημοσιεύει άρθρα που προωθούν
σοσιαλιστικές ιδέες και αναλύουν σημαντικά γεγονότα, θέματα, από σοσιαλιστές
στοχαστές και ακτιβιστές, εργαζόμενους και συνδικαλιστές, καθώς και όσους
επιδιώκουν να υπερβούν τον καπιταλισμό. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας
δεκαετίας, κυκλοφόρησε άρθρα από συγγραφείς όπως μεταξύ άλλων: Tariq Ali, Samir
Amin, John Clarke, Henry Giroux, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">David</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Harvey</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">,
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Leo</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Panitch</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, κ. ά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifKodIqQCVGyhywXMctxRftb5WvJNkmNtJasY0aTObyL5qDARSXdzgKZkTodKmYZ69aD5d7oyretuUVLfar5E8AYZ1-CBGqROIRCEZ0_Rjq5GdC9prsAewiI4j8saVRMe-foS23ylhjAo/s1600/marta-harnecker-por+916%25CE%25A7630.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="630" data-original-width="916" height="220" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifKodIqQCVGyhywXMctxRftb5WvJNkmNtJasY0aTObyL5qDARSXdzgKZkTodKmYZ69aD5d7oyretuUVLfar5E8AYZ1-CBGqROIRCEZ0_Rjq5GdC9prsAewiI4j8saVRMe-foS23ylhjAo/s320/marta-harnecker-por+916%25CE%25A7630.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #222222; font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Η Μάρτα Χάρνεκερ (αυστριακής
καταγωγής) γεννήθηκε στη Χιλή το 1937 και σπούδασε κοινωνιολογία
και πολιτικές επιστήμες. Το 1960 επισκέφτηκε
την Κούβα, όπου μόλις είχε
θριαμβεύσει η Επανάσταση και εκεί γνώρισε και παντρεύτηκε τον Μανουέλ Πινέιρο, ηγετικό στέλεχος του
κουβανέζικου αντάρτικου. Συνεχίζοντας τις σπουδές της στο Παρίσι, γνώρισε τον Λουί Αλτουσέρ και τη δική του
αντίληψη για τον μαρξισμό, που την αποδέχτηκε και τη χρησιμοποίησε ως βάση για
το συγγραφικό της έργο αργότερα. Επιστρέφοντας στη Χιλή το 1968,
υπήρξε στέλεχος του αριστερού μετώπου Λαϊκή Ενότητα που ανέδειξε
πρόεδρο της χώρας τον Σαλβαντόρ
Αλιέντε. Το 1973,
μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του
Πινοσέτ, διέφυγε στην Κούβα,
αναλαμβάνοντας τη διεύθυνση του ερευνητικού κέντρου Λατινοαμερικάνικη Λαϊκή Μνήμη (</span><span lang="EN-US" style="color: #222222; font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Memoria</span><span lang="EN-US" style="color: #222222; font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="color: #222222; font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Popular</span><span lang="EN-US" style="color: #222222; font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="color: #222222; font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Latinoamericana</span><span style="color: #222222; font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;"> – </span><span lang="EN-US" style="color: #222222; font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">MEPLA</span><span style="color: #222222; font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">)</span><span style="color: #222222; font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">. Στα 2004 - 2011 έζησε στη Βενεζουέλα, ως σύμβουλος του
προέδρου Τσάβες, και τα
επόμενα χρόνια διέμενε στο Βανκούβερ
του Καναδά.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Στα ελληνικά κυκλοφορεί, μεταξύ άλλων («Πραγματοποιώντας
το αδύνατο» και «Βασικές έννοιες του ιστορικού υλισμού»), το βιβλίο – συλλογή
άρθρων της ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ. ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ από τις εκδόσεις Α/ΣΥΝΕΧΕΙΑ,
που περιλαμβάνει εκτενέστερα τα θέματα που πραγματεύεται στο παρόν κείμενο.
Είναι επεξεργασίες που περιέχονται στο τελευταίο της βιβλίο «</span><i><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">Rebuilding</span></i><i><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">the</span></i><i><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;"> </span></i><i><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">Left</span></i><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">»</span></i><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">published</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">by </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="https://www.zedbooks.net/shop/book/rebuilding-the-left/" target="_blank"><span lang="EN-US" style="border: none windowtext 1.0pt; color: windowtext; mso-ansi-language: EN-US; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none; text-underline: none;">Zed</span><span lang="EN-US" style="border: none windowtext 1.0pt; color: windowtext; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none; text-underline: none;"> </span><span lang="EN-US" style="border: none windowtext 1.0pt; color: windowtext; mso-ansi-language: EN-US; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none; text-underline: none;">Books</span></a>,
2007</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="https://socialistproject.ca/2019/01/a-political-instrument-appropriate-for-each-reality/">https://socialistproject.ca/2019/01/a-political-instrument-appropriate-for-each-reality/</a><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-13204912504536144702020-01-25T04:27:00.001-08:002020-01-25T05:10:39.844-08:00Η υπερφορολόγηση και η «μεσαία τάξη», μήλον της εκλογικής έριδας <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj142JxklVidqi-qifV01nJrSyb5ChCAN9Htj-0QIyM_W8i4hOBwLqmOv_odn2EpDiRn5aneI8StknfRab5kLTt0SVJt56zmaJaXzTWH9nEhkk5-1CEwt3ju23L0CCEBaFkoCfiEeAYFys/s1600/10-11_%25CE%25A6%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%259F_1+916%25CE%25A7630.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="630" data-original-width="916" height="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj142JxklVidqi-qifV01nJrSyb5ChCAN9Htj-0QIyM_W8i4hOBwLqmOv_odn2EpDiRn5aneI8StknfRab5kLTt0SVJt56zmaJaXzTWH9nEhkk5-1CEwt3ju23L0CCEBaFkoCfiEeAYFys/s400/10-11_%25CE%25A6%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%259F_1+916%25CE%25A7630.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Γιάννης
Δουλφής 20 Ιουνίου 2019<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Στη
διάρκεια των εκλογών που προηγήθηκαν, και ενδεχομένως σε αυτά που θα
επακολουθήσουν στις επικείμενες εθνικές εκλογές, κερδίζει έδαφος μια φιλολογία,
που επιχειρεί να ερμηνεύσει – και ορθά – μια σημαντική πτυχή </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">της συντριπτικής ήττας του μορφώματος
ΣΥΡΙΖΑ + και της μετατόπισης του εκλογικού σώματος πρωτίστως προς τη Ν.Δ.</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, που αφορά το ζήτημα
της υπερ-φορολόγησης, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και συνδέεται με
τη λεγόμενη «μεσαία τάξη», την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να ανακτήσει. </span><span style="color: black; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">«</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η
μεσαία τάξη δεν κατάλαβε, η μεσαία τάξη έχει υποστεί το βάρος, θα πάρουμε μέτρα
στήριξης», και διάφορα άλλα ακούμε από την κυβέρνηση τώρα, μετά την βαριά ήττα
στις ευρωεκλογές σε μια προσπάθεια αντιστροφής του κλίματος εν όψει εθνικών
εκλογών.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Όμως οι
περισσότεροι αντιλαμβάνονται πως η υπερφορολόγηση ήταν μια επιλογή της
κυβέρνησης αυτής, όπως απερίφραστα έχει διατυπωθεί πρωτίστως από το «μαρξιστή»
υπουργό Ευκλείδη Τσακαλώτο, περί «ταξικής μεροληψίας, υπέρ της εργατικής
τάξης», νοούμενης με μεταμοντέρνους όρους ως ενός μικρού εξαθλιωμένου και από
τις πολιτικές της κοινωνικού τμήματος έχοντος χρεία «επιδομάτων» άθλιας
επιβίωσης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Αντίθετα
η Ν.Δ. επένδυσε στο σημαντικό αυτό ζήτημα, που απασχολεί ευρύτατα κοινωνικά
στρώματα, υποσχόμενος μια άλλη πολιτική, εντός πάντα των μνημονιακών πλαισίων.
Το αν το αφήγημα αυτό αποτελεί μια άλλη νεοφιλελεύθερη παραλλαγή, έναντι
εκείνης του «ΣΥΡΙΖΑ», είναι ασφαλώς ζητούμενο, μιας και οι ρητορικές
προσέλκυσης ψηφοφόρων συνήθως ελάχιστα μεταφράζονται σε συγκεκριμένη πολιτική
από όποιον κερδίσει τις εκλογές. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span>
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Κατ’
αρχάς σημειώνεται ότι η ασάφεια του όρου «μεσαία τάξη» αποκρύβει μια
πολυσύνθετη κοινωνική πραγματικότητα ως προς την κοινωνική διαστρωμάτωση και
την πρόσφατη – τουλάχιστον ιστορική της εξέλιξη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η διάσπαρτη
μικροϊδιοκτητική κοινωνική και παραγωγική δομή που διαχρονικά αποδείχθηκε πολύ
ανθεκτική στη χώρα μας, με<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον
εκτεταμένο αριθμό μικρών και </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">οικογενειακών</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> επιχειρήσεων καθώς και
των αυτοαπασχολουμένων - ελεύθερων επαγγελματιών </span><span style="color: black; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">(επιστημονικά
επαγγέλματα)</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">
στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό, παράλληλα με την επικράτηση του μικρού κλήρου
στην αγροτική οικονομία, είναι ένα πανθομολογούμενο γεγονός που έχει
επισημανθεί από πολλούς, ανεξάρτητα από το θετικό ή αρνητικό πρόσημο που
προσδίδουν σ’ αυτή, σε σύγκριση με τις χώρες του καπιταλιστικού κέντρου
(τουλάχιστον ποιοτικά), διαταράχθηκε βίαια και σκόπιμα – ως ανεπιθύμητη
εξαίρεση – από την επιβολή των μνημονίων. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Έτσι,
μια μερίδα ήδη προλεταριοποιήθηκε – ενώ είχε ήδη περιθωριοποιηθεί κυρίως με την
έλευση του ευρώ και τις πολιτικές που προηγήθηκαν ως προετοιμασία ένταξης
κυρίως στον παραγωγικό τομέα - μια άλλη αγωνίζεται να επιβιώσει, σε ένα απόλυτα
δυσμενές πλαίσιο με ατομιστικό και ακραία ανταγωνιστικό τρόπο έναντι των άλλων
κοινωνικών στρωμάτων. Όπως μπορεί να διαπιστωθεί η ίδια η αγορά και ο
ανταγωνισμός δεν οδήγησαν από μόνα τους στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, αλλά
για ένα μεγάλο διάστημα διόγκωσαν τα μικροαστικά στρώματα στον τριτογενή τομέα,
του εμπορίου, αλλά και των υπηρεσιών, σε βάρος των παραγωγικών. Χρειάστηκε,
όπως πολλές φορές στην ιστορία, η κρατική παρέμβαση, εν προκειμένω, τα
μνημόνια. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Από την
άλλη πλευρά μια μεγάλη μερίδα του κόσμου της μισθωτής εργασίας που έχει
εισοδηματικά ανέλθει στην προηγούμενη περίοδο (η </span><span style="color: black; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">κατά Πουλαντζά
«νέα μικροαστική τάξη»)</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">,
π.χ. </span><span style="color: black; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">μεσαίες και υψηλές βαθμίδες της μισθωτής
διανοητικής εργασίας,</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">
τραπεζικοί ή υπάλληλοι του δημόσιου και του πάλαι ποτέ ευρύτερου δημόσιου τομέα
(ΔΕΚΟ), υπέστη τεράστιες μισθολογικές περικοπές, όπως και σε πρώτη γραμμή οι
συνταξιούχοι, όλων σχεδόν των κλάδων. Η υπερφορολόγηση επιβλήθηκε σε όλους
αυτούς ανεξαιρέτως παράλληλα με τη δραματική μείωση των εισοδημάτων τους.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ασφαλώς
υπάρχει και μια μερίδα των «μεσαίων στρωμάτων», που παρέμεινε ή και ανήλθε στον
αφρό στα μνημονιακά χρόνια, είτε μέσα από τον επιχειρηματικό κόσμο, είτε στους
ελευθερο-επαγγελματίες που κατάφεραν να επεκταθούν και ακόμη με στρώματα που
συνδέονται με την πολιτική εξουσία και τα κόμματά της. Η μερίδα αυτή μπορεί να
δυσανασχετεί με τη φορολογία, αλλά γενικά είναι, προφανώς, ικανοποιημένη. Θα
ήθελε, ασφαλώς, μια ακόμη πιο ισοπεδωτική φορολόγηση, αποβαίνουσα προς όφελός
της.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η
υπερφορολόγηση, που εν τέλει δεν επιβάλλεται αποκλειστικά στη λεγόμενη «μεσαία
τάξη» αλλά στην κοινωνική πλειονότητα χαμηλών και μεσαίων εισοδηματικά
κατηγοριών, έτσι αόριστα όπως τίθεται, ουσιαστικά αποκρύβει τους μηχανισμούς,
μέσω των οποίων έχει επιβληθεί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ο
ΕΝΦΙΑ, ως συνέχεια του Ε.Ε.Τ.ΗΔ.Ε. - Ε.Ε.Τ.Α., που αποφέρει ετησίως το διόλου
ευκαταφρόνητο ποσό των 3 δις ευρώ, είναι ένας κεφαλικού τύπου φόρος, ανεξάρτητα
από οποιαδήποτε εισοδηματικές απολαβές των ιδιοκτητών ακινήτων και της φοροδοτικής
τους ικανότητας, επιβαλλόμενος σχεδόν με οριζόντιο τρόπο, εν είδει μισθώματος
των ιδιοκτητών προς το κράτος και μάλιστα σε πλασματικές αξίες που δεν
αναποκρίνονται στη μεγάλη τους μείωση από το 2008. Επιβλήθηκε για να
υποκαταστήσει έσοδα που λόγω της τερατώδους ύφεσης και μείωσης της οικονομικής
δραστηριότητας και των εισοδημάτων που περικόπηκαν αναγκαστικά, αλλά και για να
πλήξει καίρια τη διάσπαρτη στον πληθυσμό ιδιοκτησία των ακινήτων που θεωρήθηκε
ότι πρέπει να περιορισθεί με μεθόδους υφαρπαγής. (Το τέχνασμα των νέων
αντικειμενικών αξιών, αντί να αμβλύνει όξυνε τις διαφορές τεκμαρτών –
πραγματικών αξιών) <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Πέραν
του ότι καταργήθηκε το αφορολόγητο όριο για τα εισοδήματα από μη μισθωτή
εργασία και μειώθηκε σημαντικά στην τελευταία περίπτωση, η φορολογική κλίμακα
περιορίστηκε και με την επιβολή υψηλότατου εισαγωγικού φορολογικού συντελεστή
22%, επιβάλλεται άνισα σε βάρος των πιο αδύναμων οικονομικά κοινωνικών
στρωμάτων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η τεκμαρτή
φορολόγηση βάσει πλασματικών κριτηρίων, όπου τα εισοδήματα δεν επαρκούν, με
πρόσχημα την πάταξη της φοροδιαφυγής.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Οι
υψηλοί συντελεστές των εμμέσων φόρων για πολύ βασικά είδη ανάγκης, τρόφιμα,
ρουχισμός, υπηρεσίες υγείας, είδη υγιεινής κλπ., η πρόσφατη μείωση των οποίων
ελάχιστα επηρέασε, όπως διαπιστώνεται, τις τιμές των προϊόντων. Για να μην
αναφέρουμε μια σειρά ειδικούς επαχθείς φόρους, στα καύσιμα που επιβαρύνουν το
συνολικό επίπεδο των τιμών, ή σε θεωρούμενα ως είδη πολυτελείας, όπως ο καφές. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ένα
άλλο στοιχείο φορολογίας, είναι εκείνο που έμμεσα έχει επιβληθεί στους
ασφαλισμένους ελεύθερους επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενους και
μικροεπιχειρηματίες, με τη μετατροπή του ασφαλιστικού συστήματος σε
φοροκρατικό, αφού οι ασφαλιστικές εισφορές που εκτινάχτηκαν στα ύψη με το νόμο
Κατρούγκαλου, στερούνται οποιασδήποτε έννοιας ανταποδοτικότητας και έρχονται να
συμπληρώσουν το συνολικό φορολογικό τοπίο, προστιθέμενες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην περιβόητη εισφορά «αλληλεγγύης» όλων των
εισοδημάτων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Και
έπεται, βέβαια, ακόμη για το επόμενο έτος η δραστική μείωση του αφορολογήτου
για όλους, που θα πλήξει βάναυσα και τα χαμηλότερα εισοδήματα, αφού σε
συνδυασμό με τον δυσθεώρητο εισαγωγικό φορολογικό συντελεστή θα σημάνει
απώλειες κατ’ ελάχιστο 650 ευρώ ετησίως (τουτέστιν περίπου ένα μισθό ή σύνταξη).
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Η ανακοίνωση ακύρωσης του νομοθετημένου
από το ΣΥΡΙΖΑ μέτρου, στην οποία δεν συναίνεσε πριν τις ευρωεκλογές, μια ημέρα
πριν την επίσημη ανακοίνωση προκήρυξης εθνικών εκλογών, είναι το τελευταίο
προεκλογικό «χαρτί» του.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></i></span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Το
φορολογικό αυτό πλαίσιο που επιβλήθηκε από το μνημονιακό καθεστώς, διόλου
αμφισβητούμενο από το κατεστημένο πολιτικό προσωπικό συνολικά, δεν είναι
δυνατόν να μεταβληθεί ριζικά, λόγω της ανεπανόρθωτης οικονομικής καθίζησης που
τα ίδια τα μνημόνια επέφεραν με τις εισοδηματικές περικοπές, την αύξηση της
ανεργίας και τη γενικότερη συρρίκνωση των εισοδημάτων, όσο παραμένουν αυτά τα
πλαίσια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Όλοι
αυτοί οι επιβληθέντες φόροι δεν έχουν καμία κοινωνική ανταποδοτικότητα και δεν
έχουν σχέση με τη χρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους – όπως την εποχή της
σοσιαδημοκρατικής συναίνεσης – το οποίο άλλωστε έχει δραματικά συρρικνωθεί σε
ένα ισχνό δίχτυ προστασίας στα όρια της απόλυτης ένδειας. Επιπλέον τότε, στις
δυτικοευρωπαϊκές χώρες, η φορολογία αποτελούσε μια μέθοδο έμμεσης αναδιανομής
εισοδήματος από τα πάνω, τα υψηλότερα εισοδήματα ή επιχειρηματικά κέρδη, προς
τα κάτω, τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα προς εξισορρόπηση των ανισοτήτων,
και όχι αυτό που συμβαίνει σήμερα, ειδικά στη μνημονιακή Ελλάδα (άλλωστε
ουδέποτε υπήρξε στην περίπτωσή μας ένα σύστημα που να επιβαρύνει τους
φορολογούμενους ανάλογα με τα πραγματικά τους εισοδήματα, αφού το κύριο
φορολογικό βάρος των αμέσων φόρων έφεραν τα εισοδήματα από μισθωτή εργασία και
το συντριπτικά χαμηλότερο οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες του ενεργού πληθυσμού,
τα επιχειρηματικά κέρδη και τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα), η οριζόντια σχεδόν
φορολόγηση της πλειοψηφίας, προς όφελος των ολίγων, των δυναστών και των
«δανειστών».<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Άλλωστε,
αντίθετα με την εν λόγω «ένδοξη εποχή», που οι κρατικοί προϋπολογισμοί ήταν
ελλειμματικοί, συνομολογήθηκαν τερατώδη δημοσιονομικά πλεονάσματα, που ο ΣΥΡΙΖΑ
με υπερηφάνεια υπερέβη για να μοιράσει τα ψίχουλα στους εξαθλιωμένους ή
διάφορους «επιδοματίες». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Δεδομένου
ότι το χρήμα εισέρχεται πλέον ως δανειακό και μάλιστα με ένα ξένο (έξωθεν
ελεγχόμενο) νόμισμα και με το υψηλό κόστος του οιονεί χρεοκοπημένου κράτους,
δεν είναι δυνατή οποιαδήποτε άλλη επεκτατική χρηματική ενίσχυση (δημιουργία
νέου χρήματος χωρίς δανεισμό).<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Πρόκειται
από μια πρώτη ματιά για μια «προκυκλική» οικονομική πολιτική που αποσκοπεί στην
κοινωνική καταστροφή κυρίως των μικρομεσαίων, μικροαστικών στρωμάτων, αλλά και
την απόλυτη φτωχοποίηση του κόσμου της εργασίας, μισθωτής ή ανεξάρτητης.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Όπως,
όμως, έχουμε σημειώσει, </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">πρόκειται ουσιαστικά
για ένα φοροκρατικό καθεστώς, όπου οι φόροι που επιβάλλονται τροφοδοτούν κυρίως
τη γραφειοκρατία και τους ξένους «δανειστές» του κρατικού «χρέους», ανάλογο, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ίσως και με μεγαλύτερη σφοδρότητα, με εκείνα
που ίσχυαν στις μεγάλες αυτοκρατορίες του παρελθόντος και στα φοροκρατικά –
προκαπιταλιστικά συστήματα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ουσιαστική
απάντηση απέναντι στο ζήτημα της υπερφορολόγησης δεν μπορεί να έλθει από κανένα
από τους δύο μεγάλους μονομάχους του εκλογικού παιχνιδιού, ούτε από τα υπόλοιπα
κόμματα που ομονοούν μαζί τους υποτασσόμενα στα κελεύσματα της ευρωκρατίας, ούτε
και μπορεί να απαντηθεί μονοσήμαντα ή με κάποιο όνειρο επιστροφής στο παρελθόν
και σε πολλές από τις παθοθογένειές του. Το συνολικό διακύβευμα μιας άλλης
πορείας της χώρας και των ανθρώπων της, του κόσμου της εργασίας, χρειάζεται να
επαναθεμελιωθεί σε βάθος. Η απαιτούμενη ενδογενής παραγωγική ανασυγκρότηση,
θεμελιωμένη στις καλύτερες παραδόσεις αυτής της χώρας και η άρση των εξωγενών
εμποδίων για κάτι τέτοιο, προϋποθέτει μια ηθική και πνευματική αφύπνιση του
κατακερματισμένου κοινωνικού σώματος όχι άνωθεν, αλλά μέσω συλλογικών
διεργασιών από τα κάτω, με μακροπρόθεσμο ορίζοντα και σαφώς όχι με το
βραχυπρόθεσμο βλέμμα κάποιων που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση επιδιώκουν ως λύση
την είσοδο στη βουλή, για να λύσουν τα προβλήματα του λαού ως νέοι σωτήρες.
Χρειάζεται όλοι μας να ξεφύγουμε από τον, επιβεβλημένο για την επιβίωση του
καθένα χωριστά, άκρατο ανταγωνισμό. Μια νέα μορφή συμβιωτικότητας,
ενσυναίσθησης και αλληλεγγύης που μπορεί να αλλάξει τις ψυχές μας. Βαρύ κι
ασήκωτο ακούγεται, αλλά μόνο έτσι συμβαίνουν οι αναγεννήσεις.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ</span></b><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ο όρος
«μεσαία τάξη» </span><span style="color: black; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">έχει επενδυθεί με ποικίλα νοήματα, και </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">έχει λάβει πολλές,
ενίοτε αντιφατικές, έννοιες. <span style="text-transform: uppercase;">μ</span>εσαία
τάξη χαρακτηρίζεται η κοινωνικο-οικονομική ομάδα στο ενδιάμεσο της κοινωνικής
ιεραρχίας. Ο προσδιορισμός «μεσαία τάξη», πολιτικά φορτισμένος, αμφισβητείται
σθεναρά από διάφορες σχολές πολιτικής και οικονομικής φιλοσοφίας. Αρχικά
αναφερόταν στην αστική τάξη, αργότερα, με την ταξική διαφοροποίηση στην πορεία
της ανάπτυξης των καπιταλιστικών κοινωνιών, ο όρος έγινε συνώνυμος με τον όρο
μικροαστική (petite bourgeoisie). Ο Friedrich Engels την προσδιόρισε ως μια
ενδιάμεση κοινωνική τάξη μεταξύ της τάξης των ευγενών και της αγροτιάς στην
κοινωνία του τέλους της φεουδαρχίας στην Ευρώπη (βλ. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Εισαγωγή στην Αγγλική Έκδοση</i> του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Socialism: Utopian and Scientific
– 1892</i></b> ελλ. μετ. ΘΕΜΕΛΙΟ). Ενώ οι «ευγενείς» και οι αγρότες
εντοπίζονταν στην ύπαιθρο, η μπουρζουαζία προέκυψε από τις εμπορικές
λειτουργίες στην πόλη. Στη Γαλλία, οι «μεσαίες τάξεις» ηγήθηκαν της Γαλλικής
Επανάστασης. Αυτή η «μεσαία τάξη» τελικά ανέτρεψε τους κυβερνώντες μοναρχικούς
της φεουδαρχικής κοινωνίας, καθιστώντας έτσι τη νέα άρχουσα τάξη, την αστική,
στις καπιταλιστικές κοινωνίες που αναδύθηκαν. Οι σύγχρονοι κοινωνικοί
θεωρητικοί - και κυρίως οι οικονομολόγοι (με τα αποκλίνοντα, εμφανή ή κρυφά
πολιτικά κίνητρα πίσω από τα επιχειρήματά τους) - έχουν ορίσει και
επαναπροσδιορίσει τον όρο «μεσαία τάξη» για να εξυπηρετήσουν τους ιδιαίτερους
πολιτικούς τους στόχους. Με βάση το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Max</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Weber</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">,
μεσαία τάξη είναι η ευρεία ομάδα ανθρώπων της σύγχρονης κοινωνίας που πέφτουν
κοινωνικοοικονομικά μεταξύ της εργατικής τάξης και της ανώτερης τάξης. Ένας
ευρύτερος χαρακτηρισμός περιλαμβάνει όλους, πέραν του φτωχότερου 20% και του
πλουσιότερου 20%. </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ο όρος «μικροαστός», ταυτιζόμενος με μια νοοτροπία,
έχει συσσωρεύσει πολλές υποτιμητικές χρήσεις, ήδη από την πρώτη εμφάνιση της
έννοιας του petit bourgeois στη Γαλλία του 19ου αιώνα. Η μίμηση των φερσιμάτων
των αστών εκ των πραγμάτων οδηγούσε σε παραφθορές, οι οποίες γίνονταν
αντικείμενο χλεύης. Στην αριστερή παράδοση ως επί το πλείστον ο μικροαστός
αποτέλεσε την αρνητική εικόνα ενός ιδεατού προλετάριου: με περιορισμένο
ορίζοντα ριζοσπαστισμού, που προκρίνει την ατομική κοινωνική άνοδο και όχι τη
συλλογική δράση κλπ. Η αρνητική αυτή εικόνα που επικρατεί τον έχει αναγάγει σε
συνώνυμο του κομφορμισμού, της συμβατικότητας και του συντηρητισμού στις
συμπεριφορές και την ηθική. Το οξύμωρο είναι ότι η απέχθεια αυτή, κατ’ εξοχήν
εκπορευόμενη από το ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζεται από αυτούς που διαπνέονται και
συμπεριφέρονται κατ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο, απευθυνόμενοι σε κάποιους άλλους
στο όνομα του προλεταριάτου. Εννοούν προφανώς ότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι, θα
πρέπει να είμαστε οι απογυμνωμένοι από οποιαδήποτε μέσα ύπαρξης, ως ικέτες για
μια θέση στον παράδεισο του άλλου κόσμου. Η ιστορία, βεβαίως, έχει δείξει, άλλα
πράγματα, αντιφατικά, ως προς τη στάση των μικροαστικών στρωμάτων,
περιλαμβανομένων και των αγροτών, σε διάφορες περιόδους.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Το κείμενο αυτό
είχε γραφεί για το προηγούμενο φύλλο του Δρόμου της Αριστεράς όπου δεν
περιλήφθηκε λόγω του μεγάλου όγκου της ύλης του. Τελικά επιβεβαιώνεται η
επίκληση του ζητήματος της υπερφορολόγησης και η διεκδίκηση της λεγόμενης
«μεσαίας τάξης» όχι μόνο από τους δύο μεγάλους «μονομάχους» αλλά και από
μικρότερους διεκδικητές της ψήφου μας. Ήδη η απελθούσα πλέον κυβέρνηση, ψήφισε
την τελευταία ημέρα της κοινοβουλευτικής συνεδρίασης την ακύρωση του μέτρου της
</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">μείωσης του αφορολογήτου</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> από το 2020, σε μια θεαματική
«μονοκομματική» βουλή, μαζί με ένα όργιο βολέματος της κρατικοδίαιτης
νεοανελθούσας τάξης των παιδιών της, που εζήλωσαν τα «προνόμια» της πάλαι ποτέ
εν λόγω ευημερούσας τάξης, ελέω των χρημάτων των υπερφορολογουμένων. Τίποτε δεν
διασφαλίζει ότι το νομοθετημένο από την ίδια αυτό μέτρο δεν θα επανέλθει στη
συνέχεια, είτε από την απίθανη περίπτωση μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ +, είτε από
άλλη της Ν.Δ., η οποία είχε ήδη υπερθεματίσει της κατάργησης, φέρνοντας το
τελευταίο διάστημα δύο φορές τροπολογία, βέβαιη ίσως για την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το εμπόριο της ελπίδας δίνει και παίρνει με πολλούς πλειοδότες, αφού το
επιβεβλημένο συνολικό πλαίσιο παραμένει αναλλοίωτο και η αναζήτηση σανίδας
σωτηρίας του εκλογικού σώματος είναι έωλη και αλυσιτελής.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></i><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">ΜΙΚΡΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></b><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Θανάσης
Αθανασόπουλος – Καλόμαλος Η ελληνική κληρονομιά ανεξαρτησίας Μικροϊδιοκτητικός
τρόπος παραγωγής στην αρχαία Ελλάδα και μέχρι σήμερα</span></i></b><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> (Στοχαστής, 2003)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Κώστας
Βεργόπουλος Το αγροτικό ζήτημα στην Ελλάδα </span></i></b><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">(Εξάντας, 1975)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Βάλιας Αρανίτου, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Η μεσαία τάξη στην Ελλάδα την εποχή των μνημονίων. Μεταξύ κατάρρευσης
και ανθεκτικότητας</i> </span></b><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">(Θεμέλιο, 2018)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Νίκος
Ποταμιάνος Οι νοικοκυραίοι Μαγαζάτορες και βιοτέχνες στην Αθήνα 1880 -1925</span></i></b><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> (Πανεπιστημιακές
Εκδόσεις Κρήτης, 2016)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">James
C. Scott – Εγκώμιο στους μικροαστούς</span></i></b><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> (ResPublica, διαδικτυακό περιοδικό
20/05/2019 <a href="http://www.respublica.gr/2019/05/post/petty-bourgeoisie/">http://www.respublica.gr/2019/05/post/petty-bourgeoisie/</a>)<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Arial;">Ανδρέα Κυράνη Η Ασυμβατότητα Μαστορικής και
μισθωτής εργασίας</span></i></b><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Arial;"> (Ενδογενής Παραγωγική Ανασυγκρότηση)<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><a href="http://endogenis.blogspot.com/2019/04/t.html">http://endogenis.blogspot.com/2019/04/t.html</a><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><a href="https://edromos.gr/i-yperforologisi-kai-i-mesaia-taksi-milon-tis-eklogikis-eridas/">https://edromos.gr/i-yperforologisi-kai-i-mesaia-taksi-milon-tis-eklogikis-eridas/</a></span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-54641076293333394792020-01-25T04:11:00.000-08:002020-01-25T05:09:50.769-08:00Το νεο-αποικιακό καθεστώς της «μεταμνημονιακής Ελλάδας» και ο καιροσκοπισμός των εκλογών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDRcr-SUJWXxSTel4XW6I9rkjB4mZNsVnIRBhHsPGX62HDeuJeQn4c0GTCkkgG9ANuLsUvmIBz5g7OmYq7hY-KilZg8VEJL6aaJGQu9kZ5T5DPYDPBNdY1MF1fEFqAEgc0kPhRjX22S4Q/s1600/art88+915%25CE%25A7630.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="630" data-original-width="915" height="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDRcr-SUJWXxSTel4XW6I9rkjB4mZNsVnIRBhHsPGX62HDeuJeQn4c0GTCkkgG9ANuLsUvmIBz5g7OmYq7hY-KilZg8VEJL6aaJGQu9kZ5T5DPYDPBNdY1MF1fEFqAEgc0kPhRjX22S4Q/s400/art88+915%25CE%25A7630.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Γιάννης
Δουλφής </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt; text-align: left;">7 Ιουλίου, 2019</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Εν
τέλει όλο το δημοσιογραφικό και το πολιτικό κατεστημένο ομονόησε ρητά στο
αφήγημα της «μεταμνημονιακής Ελλάδας», παραγνωρίζοντας σκοπίμως το βαθύ
αποτύπωμα των μνημονίων στην ελληνική κοινωνία, που υφίσταται στο νομοθετικό
πλαίσιο των εκατοντάδων νόμων, διάσπαρτων διατάξεων, υπουργικών αποφάσεων, εφαρμοστικών
πλαισίων, δεσμεύσεων απέναντι στους ξένους δυνάστες 1, που διατηρούν αναλλοίωτη
την επιτροπεία τους, τον έλεγχο της κρατικής περιουσίας για τη σταδιακή υπέρ
τους δήμευση και των φορολογικών και άλλων κρατικών εσόδων, την παράδοση έναντι
πινακίου φακής των τραπεζών στα ξένα </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">funds</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">που υφαρπάζουν τα
ακίνητα των ελλήνων, παρά το γεγονός ότι ανακεφαλαιοποιήθηκαν πολλαπλασίως με
τα χρήματά τους κ.ά. Ουδόλως διασφαλίζεται ότι τα όπλα του εκβιασμού δεν
υφίστανται με το τέλος των χρηματοδοτήσεών τους, αφού η οικονομική και
δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, σε περίπτωση διαφοροποίησης του πλαισίου
οικονομικής πολιτικής, θα επέβαλε υπό τις παρούσες συνθήκες αναζήτηση
ακριβότερων πηγών χρηματοδότησης μέσω και παντοειδών πιέσεων των «διεθνών
δανειστών» και ίσως την επάνοδό τους με νέα «μνημονιακού τύπου» μέτρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Αλλά το
κυριότερο, βρίσκεται στη φύση του μνημονιακού καθεστώτος που έχει επιβληθεί. Το
καθεστώς αυτό, ως ακραίο υπόδειγμα νεοφιλελεύθερης κανοναρχίας, αποικιακού
τύπου, δεν είναι απλά μια οικονομική πολιτική – επιβεβλημένη έξωθεν και άνωθεν
– μια πολιτική λιτότητας, αλλά ένα σύνολο θεσμοποιημένων αυστηρών κανόνων που
υποτάσσουν όλη την κοινωνία σε συγκεκριμένους τρόπους συμπεριφοράς, μεταβάλουν
τον τρόπο του βίου των ανθρώπων, που μεταστρέφει τη σύνολη κοινωνική δομή
κατακερματίζοντας το κοινωνικό σώμα και τη διαστρωμάτωσή του, παρασιτοποιεί τις
οικονομικές δραστηριότητες, απορροφά φορολογικά τεράστιους πόρους του
κοινωνικού προϊόντος, υφαρπάζει περιουσιακά στοιχεία – δημόσια και ιδιωτικά –
με την απαξίωση, τη φοροκρατία και τη χρεοκρατία – όψεις του ίδιου νομίσματος –
παγιώνει τέλος τον πλήρη διαχωρισμό του πολιτικού προσωπικού από οποιαδήποτε
έννοια εκπροσώπησης σε μια κάστα ιδιοτελών ατομικών συμφερόντων. Πρόκειται για
μια συγκεκριμένη «βιοπολιτική» διακυβέρνηση, που εισήγαγε ο νεοφιλελευθερισμός
2. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Για να
περάσουμε στη δεύτερη αυτή μνημονιακή φάση του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος και
τη νέα κοινωνική πειθαρχία χρειάστηκαν δύο τουλάχιστον συγκλονισμοί, το 2010 (και
η συνέχειά του το 2012) και το 2015 (μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ), ώστε να λειτουργήσουν
αποτελεσματικά και να εμπεδωθούν οι νέοι κανόνες ως η αδήριτη αυθεντική κανονικότητα
της χώρας ως προτεκτοράτο των ξένων δυναστών.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η
μετατροπή του πολιτικού προσωπικού – εν συνόλω – σε μια οιονεί τάξη δι’ εαυτή,
τα μέλη της οποίας, αναπαραγόμενα, υφιστάμενα ή επίδοξα μέσω των κομματικών
μηχανισμών, αποτελούν μια κρατική νομενκλατούρα, υπακούουν μόνο στα ιδιοτελή
ατομικά τους συμφέροντα της απόλαυσης των οικονομικών και άλλων προνομίων της
πολιτικής εξουσίας, μια διαδικασία που είχε ξεκινήσει από παλιότερα, αλλά
παγιώθηκε 3.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Δεν θα
μπορούσαν βέβαια να λείπουν από το τοπίο, οι «οργανικοί» διανοούμενοι του
καθεστώτος, το ακαδημαϊκό και το δημοσιογραφικό κατεστημένο, που παρέχει τις
απαραίτητες για την αναπαραγωγή του συστήματος υπηρεσίες νομιμοποίησης.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η
επιβολή των μνημονίων δεν επέφερε, με τις τερατώδεις εισοδηματικές περικοπές
και την άγρια φορολόγηση μια πρωτοφανή σε καιρούς ειρήνης ύφεση της οικονομίας
αλλά και μια μεταστροφή της σε πιο «παρασιτική» κατεύθυνση. Η όξυνση των
ανταγωνισμών μεταξύ των ανθρώπων, η αύξηση των διενέξεων και των μεταξύ τους
χρεών λόγω οικονομικής δυσπραγίας, οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί του
συστήματος, η αύξηση της εγκληματικότητας, έχουν για παράδειγμα διογκώσει
υπέρμετρα τη δικαστική δραστηριότητα. Η αύξηση της δικαστικής ύλης και της
δραστηριότητας του πολυπληθούς σώματος των δικηγόρων, δεν συμβάλλει στην
απόδοση «δικαιοσύνης», αφού κι αυτοί επί το πλείστον μετέρχονται αήθη μέσα, που
εξαχρειώνουν το κοινωνικό τοπίο, πέραν όποιου ήθους και ηθικής. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Σε
πείσμα της ποσοτικής - οικονομιστικής αντίληψης του Μαρξ στο κατά τα άλλα
γλαφυρό «Εγκώμιο του εγκλήματος», η παρασιτοποίηση που δημιουργεί η ακραία
όξυνση των ανταγωνισμών δεν οδηγεί στην αύξηση του κοινωνικού προϊόντος, αφού
αν το ανθρώπινο αυτό δυναμικό και οι οικονομικοί πόροι προσανατολίζονταν σε
παραγωγικές δραστηριότητες θα είχαμε ίσως και μεγαλύτερη μεγέθυνση του
προϊόντος, άλλη οικονομική και κοινωνική δυναμική αλλά και ποιοτική του
διαφοροποίηση 4.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η
επιβολή ενός νέου προτύπου τρόπου του βίου, αναγκαστικού κατά ένα τρόπο για την
επιβίωση του καθενός, σε ένα άκρατο ανταγωνισμό όλων έναντι όλων οδηγεί στην
καταστροφή των όποιων κοινωνικών δεσμών υπήρχαν – οικογένεια, διαπροσωπικές
σχέσεις, ερωτικές σχέσεις, συλλογικότητες, πολιτισμικά κοινά και διαμορφώνει
ίσως ένα άλλο ανθρωπολογικό τύπο που αναδύεται απειλητικά, οδηγώντας σε
κοινωνική ενδόρρηξη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Πρόκειται
για την αντιστροφή της κοσμοεικόνας του Χομπς που εισήγαγε τον Λεβιάθαν ως
πλαίσιο ειρήνευσης <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σε μια υποτιθέμενη
φυσική ανθρώπινη κατάσταση «πολέμου όλων έναντι όλων» για επιβίωση και ισχύ.
Είναι το κράτος Λεβιάθαν στην πιο αποτρόπαιη μορφή του που επιβάλλει τον άκρατο
ανταγωνισμό όλων έναντι όλων ως μοναδικό τρόπο επιβίωσης 5. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span>
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Στο
εκλογικό τοπίο που έχει ξεκινήσει συνωστίζεται πληθώρα υποψηφίων, από τα
παραδοσιακά προβεβλημένα στελέχη των κατεστημένων πολιτικών σχημάτων, μαζί με πλήθος
από ασημαντότητες, νέους επίδοξους μνηστήρες των κοινοβουλευτικών προνομίων,
νεοφανείς εκλεκτούς των κομματικών επιτελείων, πειθήνια όργανα των αρχηγών,
μαζί με περσόνες της «κοινωνίας του θεάματος», ατόμων που προβάλλουν ως
μοναδικό, αποκλειστικά, προσόν την ιδιαιτερότητα (σεξουαλική ή άλλη), κάποιο
φυσικό τους μειονέκτημα – προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν αναφέρομαι στην
περίπτωση του κ. Σ. Κυμπουρόπουλου - κλπ σε μια πολιτική τμηματοποίησης της
«αγοράς» του εκλογικού σώματος (πολιτικό </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">marketing</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">).
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Εσχάτως,
δε, πέσαμε από τα σύννεφα, με την ανακοίνωση υποψηφιοτήτων, ανθρώπων «υπεράνω
υποψίας», πνευματικών ανθρώπων, δημοσιογράφων, που στηλίτευαν μέχρι προ τινος
αμείλικτα το σύστημα και αντάλλαξαν συνειδητά ή μη αυτό το «όνομά» τους για μια
θέση στον ήλιο της κοινοβουλευτικής νομενκλατούρας, αφού τα διακηρυγμένα
πιστεύω τους έρχονται σε κατάφωρη αντίθεση με τις ξεκάθαρα διατυπωμένες θέσεις νεοπαγών
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">trendy</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">σχημάτων (βλ. ΜΕΡΑ 25). Πρόκειται για μια
«άνιση ανταλλαγή», αφού τα προσωπικά οφέλη τους είναι πολύ λίγα μπροστά στον
καθαγιασμό του συστήματος και την περαιτέρω κοινωνική καθήλωση και απόγνωση. Καθαγιάζουν
το παλιό, κατεστημένο πολιτικό προσωπικό – επιβεβαιώνοντας το όλοι ίδιοι είναι
– συμβάλλουν στη διάχυση του αμοραλισμού και του κονφορμισμού, στη γενικευμένη
αναξιοπιστία, ενσπείρουν την καχυποψία απέναντι και σε όσους επιμένουν να
στηλιτεύουν, να ασκούν κριτική, να αναλύουν και να ανιχνεύουν δρόμους διεξόδου.
Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Σε ικεσία, ή παραίτηση;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">1. Οι 714 μνημονιακοί νόμοι που μένουν <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Τζώρτζης
Ρούσσος ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ 24.08.2018<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Με
τίτλο «Το Μνημόνιο.... φεύγει, 714 Μνημονιακοί Νόμοι μένουν», η Ενωση για την
Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕΝΥΠΕΚΚ) επιχειρεί να θέσει
σε άλλη βάση τη συζήτηση για το πέρας των μνημονίων. Συνολικά, επί μνημονίων,
δηλαδή από το 2010, όταν ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου έβαζε τη χώρα στην
ατραπό των μνημονίων, έχουν ψηφιστεί μέχρι σήμερα 714 μνημονιακοί νόμοι, 60.000
μνημονιακές διατάξεις και έχουν εκδοθεί 300.000 υπουργικές αποφάσεις προς
υλοποίηση των ψηφισμένων νόμων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">«Ολο
αυτό το θεσμικό οπλοστάσιο παραμένει ανέπαφο μετά την ημερολογιακή λήξη της
δανειακής σύμβασης και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. έχει απαγορεύσει
στις επόμενες κυβερνήσεις να το ακυρώσουν ή να το αναστείλουν, συνολικά ή
τμηματικά, μέσω των νόμων 4472/17 & 4775/17», παρατηρεί η ΕΝΥΠΕΚΚ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="https://www.efsyn.gr/oikonomia/elliniki-oikonomia/161891_oi-714-mnimoniakoi-nomoi-poy-menoyn">https://www.efsyn.gr/oikonomia/elliniki-oikonomia/161891_oi-714-mnimoniakoi-nomoi-poy-menoyn</a><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Το Μνημόνιο …φεύγει, οι 714 Μνημονιακοί Νόμοι
μένουν!<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">23/08/2018<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="http://www.bankwars.gr/alexis-mitropoylos-to-mnimonio-feygei-oi-714-mnimoniakoi-nomoi-menoyn/">http://www.bankwars.gr/alexis-mitropoylos-to-mnimonio-feygei-oi-714-mnimoniakoi-nomoi-menoyn/</a><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">2. Michel
Foucault, Η γέννηση της βιοπολιτικής: Παραδόσεις στο Κολλέγιο της Γαλλίας (1978
- 1979), μτφρ: Βασίλης Πατσόγιαννης, Αθήνα: Πλέθρον, 2012, <span style="color: #191919;">Pierre D</span></span><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">ardot</span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, Christian
L</span><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">aval</span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">, </span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">La</span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">nouvelle
raison du monde Essai sur la societe neoliberale, La Découverte, 2009 (</span><em><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Ο νέος λογισμός του κόσμου.
Δοκίμιο για τη νεοφιλελεύθερη κοινωνία</span></em><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">)</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">3.
Προσιδιάζει σε αυτό που ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Max</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Weber</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">
</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">ονόμαζε Νοµοκατεστηµένες
τάξεις.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>MAX WEBER Η πολιτική ως
επάγγελµα</span> (<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">1919)
Εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, 1987) <span style="text-transform: uppercase;">δ</span>ιάλεξη,
που έκανε ο Max Weber το 1918 στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και τη δημοσίευσε το
1919. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">«…Ισχύει επίσης και για σχετικά ευρεία
στρώµατα των µελών του κοινοβουλίου µας, που είναι πολιτικώς ενεργά µόνο κατά
τη διάρκεια των συνεδριάσεων. Στο παρελθόν, τέτοια στρώµατα απαντούσαν µεταξύ
των νοµοκατεστηµένων τάξεων. «Νοµοκατεστηµένες τάξεις» θα ονοµάζουµε τους ιδίω
δικαίω κτήτορες στρατιωτικών ή άλλων αντικειµενικών επιχειρησιακών µέσων που
είναι σηµαντικά για τη διοίκηση, ή τους κτήτορες προσωπικών εξουσιαστικών
προνοµίων…».<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">«…Υπάρχουν δύο τρόποι για να καταστήσει
κανείς επάγγελµά του την πολιτική. Είτε ζει κανείς «για» την πολιτική είτε,
όµως, «από» την πολιτική. Η αντίθεση δεν είναι επ’ ουδενί αποκλειστική.
Αντιθέτως, κατά κανόνα, κάνει κανείς και τα δύο, τουλάχιστον µε ιδεατό τρόπο,
αλλά συνήθως και από την υλική πλευρά: όποιος ζει «για» την πολιτική, καθιστά
τη δραστηριότητα αυτή, µε το εσωτερικό νόηµα, «το περιεχόµενο της ζωής του»:
είτε απολαµβάνει την απλή κατοχή της δύναµης που ασκεί, είτε αντλεί την
εσωτερική του ισορροπία και το αίσθηµα αυτοεκτίµησης από τη συνείδηση ότι η ζωή
του αποκτά νόηµα υπηρετώντας ένα «σκοπό». Με αυτό το εσώτερο νόηµα, κάθε
ειλικρινής άνθρωπος που ζει για ένα σκοπό ζει επίσης από αυτόν το σκοπό. Η
διάκριση λοιπόν αναφέρεται σε µια πολύ περισσότερο ουσιαστική άποψη του
θέµατος: δηλαδή την οικονοµική…»<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">«…Όποιος ζει «από» την πολιτική ως επάγγελµα,
αγωνίζεται να την καταστήσει µόνιµη πηγή εσόδων, ενώ όποιος ζει «για» την
πολιτική δεν κάνει κάτι τέτοιο. Για να µπορεί ένα άτοµο να ζει «για» την
πολιτική µε αυτή την οικονοµική έννοια, θα πρέπει, υπό την κυριαρχία της αρχής
της ατοµικής ιδιοκτησίας, να ισχύουν µερικές τετριµµένες, αν θέλετε,
προϋποθέσεις: θα πρέπει – υπό οµαλές συνθήκες – να είναι οικονοµικά ανεξάρτητο από
τα έσοδα που µπορεί να του αποφέρει η πολιτική…»<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">4. KARL
MARX: ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ. ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ Εκδόσεις ΑΓΡΑ
Οκτώβριος 2011. Το κείμενο αυτό του Karl Marx γράφτηκε ανάμεσα στο 1860 και το
1862. Οι εκδότες του το ενσωμάτωσαν στις Θεωρίες της υπεραξίας, τόμος IV του
Κεφαλαίου. Απόσπασμα: «Ο φιλόσοφος παράγει ιδέες, ο ποιητής ποιήματα, ο
πάστορας κηρύγματα, και ούτω καθεξής. Ο εγκληματίας παράγει εγκλήματα. Αν
προσέξουμε καλύτερα πως σχετίζεται αυτός ο τελευταίος κλάδος παραγωγής με το
κοινωνικό σύνολο θ' απαλλαγούμε από πολλές προκαταλήψεις. Ο εγκληματίας δεν
παράγει μόνο εγκλήματα, αλλά και το ποινικό δίκαιο και τον καθηγητή που
διδάσκει ποινικό δίκαιο και, συνάμα, το αναπόφευκτο σύγγραμμα με το οποίο ο
ίδιος καθηγητής ρίχνει στη γενική αγορά τις παραδόσεις του εν είδει
«εμπορεύματος». Έτσι πολλαπλασιάζεται ο εθνικός πλούτος. Για να μην αναφέρουμε
την ατομική απόλαυση που παρέχει το χειρόγραφο του συγγράμματος στο δημιουργό
του».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">5. THOMAS
HOBBES: ΛΕΒΙΑΘΑΝ</span> <span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Εκδόσεις
ΓΝΩΣΗ</span> <span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Δεκέμβριος
2006, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Εκδόσεις PRINTA</span> <span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Μάιος 2013,</span> <span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ</span>
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ
Μάρτιος 2015<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Γιάννης
Δουλφής</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p> </o:p></span><a href="https://edromos.gr/to-neoapoikiako-kathestos-kai-o-kairoskopismos-ton-eklogon/" style="text-align: left;">https://edromos.gr/to-neoapoikiako-kathestos-kai-o-kairoskopismos-ton-eklogon/</a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-41320927946882275952020-01-25T03:36:00.002-08:002020-01-25T05:13:45.369-08:00Pierre DARDOT & Christian LAVAL: Ο νέος λογισμός του κόσμου Δοκίμιο για τη νεοφιλελεύθερη κοινωνία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuqAaO0YmidhgD3QJw6VtwgRMU7tREnvwI2c46J3DiPVJPhvHIOcc22ga7nN7LVbBpTTjGPU777q3Tj5AjTbLDP84awO2iSCW1AWsxSzfJmdhve9DwZNa8GOH56T1XdLBKiH_3IQtkmkI/s1600/PIERRE+DARDOT+CHRISTIAN+LAVAL+La+nouvelle+raison+du+monde+9782707165022.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1228" data-original-width="800" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuqAaO0YmidhgD3QJw6VtwgRMU7tREnvwI2c46J3DiPVJPhvHIOcc22ga7nN7LVbBpTTjGPU777q3Tj5AjTbLDP84awO2iSCW1AWsxSzfJmdhve9DwZNa8GOH56T1XdLBKiH_3IQtkmkI/s400/PIERRE+DARDOT+CHRISTIAN+LAVAL+La+nouvelle+raison+du+monde+9782707165022.jpg" width="260" /></a></div>
<br />
<span style="background-color: white; font-family: constantia, serif; text-align: justify;">Εισαγωγή - Μετάφραση: Γιάννης Δουλφής</span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span>
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Δέκα
χρόνια πριν, το 2009, ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Christian</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">LAVAL</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">
με το συνεργάτη του σε πολλά έργα, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Pierre</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">DARDOT</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">
δημοσίευσαν το μνημειώδες βιβλίο </span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">La</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">nouvelle</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">raison</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">du</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">monde</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">. </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Essai</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">sur</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">la</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">societe</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">neoliberale</span></i></b><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ο νέος λογισμός
του κόσμου. Δοκίμιο για τη νεοφιλελεύθερη κοινωνία</i>), όπου αναπτύσσουν
ενδελεχώς, σε βάθος και με μεγάλη ενάργεια το νεοφιλελευθερισμό στη
συγκεκριμένη εφαρμογή του, και μέσα από μια ιστορική αναδρομή την καταγωγή των
ιδεών και των πρακτικών του, αναδεικνύοντας ότι είναι μια πολύ βαθύτερη
κατάσταση πραγμάτων από ό, τι συνήθως νομίζεται, που έχει διαποτίσει όλη την
ύπαρξη των ανθρώπων. Μέσω πολλαπλών δρόμων, ο νεοφιλελευθερισμός επιβλήθηκε ως
ο νέος λογισμός του κόσμου, ο οποίος καθιστά τον ανταγωνισμό τον παγκόσμιο
κανόνα συμπεριφοράς και δεν αφήνει άθικτη τη σφαίρα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αυτή η λογική διαβρώνει ακόμη και την κλασική αντίληψη της δημοκρατίας. Εισάγει
νέες μορφές υποταγής, οι οποίες, για εκείνους που την αμφισβητούν, αποτελούν
μια νέα πολιτική και πνευματική πρόκληση. Μόνο η κατανόηση αυτής της
ορθολογικότητας θα επιτρέψει να του αντιτάξουμε μια πραγματική αντίσταση και να
ανοίξουμε ένα άλλο μέλλον. Πρόκειται για ένα προκλητικό και ρηξικέλευθο δοκίμιο,
που επιχειρεί να κλονίσει ορισμένες συνήθειες της σκέψης, υπερβαίνοντας τις
τρέχουσες – και εν πολλοίς τετριμμένες - ερμηνείες της νέας πραγματικότητας που
κυριαρχεί σε όλο τον κόσμο, σκάβοντας βαθιά στην ιστορία, στα θεμέλια, στις
ιδέες και στους θεσμούς που τον στηρίζουν.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Μακριά
από τον καπιταλισμό του παρελθόντος, εξηγούν οι συγγραφείς, ο
νεοφιλελευθερισμός δεν αντιλαμβάνεται πλέον την αγορά ως φυσικό δεδομένο, αλλά
ως στόχο προς οικοδόμηση, έτσι ώστε η μορφή της επιχείρησης να χρησιμεύει ως πρότυπο
πολιτικής κυβέρνησης. Είναι η τελική απορρόφηση της πολιτικής στην οικονομία, η
εγκατάλειψη της αναζήτησης του κοινού καλού. Αυτή η μεταμόρφωση και η κρίση που
προκάλεσε, παρουσιάζονται από τους Laval και Dardot ως συστατικά της λογικής
του παγκοσμιοποιημένου κόσμου. Χωρίς διόλου να περιορίζεται στην πολιτική ή
ακόμη και στην οικονομία, ο νεοφιλελευθερισμός ανυψώνει τον ανταγωνισμό στην
τάξη ενός καθολικού και απόλυτου κανόνα. Καμία σφαίρα δεν του διαφεύγει,
δημιουργώντας έτσι νέες μορφές υποταγής, καταλήγοντας να περιορίσει τον καθένα
μας στην κατάσταση του homo economicus. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ο <span style="text-transform: uppercase;">ν</span>έος <span style="text-transform: uppercase;">λ</span>ογισμός
του <span style="text-transform: uppercase;">κ</span>όσμου είναι ταυτόχρονα ένα
θεωρητικό βιβλίο, μια οικονομική ανάλυση και ένας ιστορικός απολογισμός. Αυτό
το καθιστά ενδιαφέρον και είναι επίσης αυτό που το καθιστά προσιτό. Οι
συγγραφείς του προσπαθούν να τοποθετήσουν τον νεοφιλελευθερισμό στο πλαίσιό του
και να εντοπίσουν την ιστορία του από τη δεκαετία του 1930 και τη διάσημη
διάσκεψη Walter Lippmann, 1938, την ιδρυτική πράξη της νέας θεωρίας. Η μεγάλη
αξία του Dardot και του Laval είναι πρώτα απ 'όλα η αποκατάσταση της
αυστηρότητας των λέξεων. Όχι, ο «νεοφιλελευθερισμός» και ο «υπερφιλελευθερισμός»
δεν είναι εναλλάξιμοι. <span style="text-transform: uppercase;">ο</span> ένας δεν
είναι η νέα παραλλαγή του άλλου. Η διαφορά δεν είναι μόνο σημασιολογική. Και το
ενδιαφέρον του δεν είναι μόνο μια καζουιστική που απευθύνεται στους ειδικούς.
Έχει σημαντικές πολιτικές συνέπειες. Ο νεοφιλελευθερισμός, που διαπερνά όλη την
ευρωπαϊκή οικοδόμηση, είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα πολιτικό δόγμα. Δεν
είναι μια μακρινή κληρονομιά της φυσιοκρατίας αγαπητή στον Quesnay ή της
«laissez faire </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">la</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> nature» («άφησε τη φύση να πράξει»)
που συνιστάται από τον Boisguilbert στη διάσημη διατριβή του στις αρχές του
18ου αιώνα. Ούτε είναι ισοδύναμος με τον μονεταρισμό του Μίλτον Φρίντμαν ή με
τον φιλελευθερισμό των κακόφημων «αγοριών του Σικάγο» που είχαν τεθεί στην
υπηρεσία του δικτάτορα Πινοσέτ. Η νέα θεωρία κατασκευάζεται αντίθετα στην
κριτική του φιλελεύθερου νατουραλισμού. Όλο το έργο που επισκοπείται εδώ
επιδιώκει να διαλύσει αυτήν την ασάφεια. Οι Dardot και Laval τονίζουν τις
συνέπειες από τη σύγχυση των εννοιών και των λέξεων. <span style="text-transform: uppercase;">α</span>ναλύουν επίσης την επίδραση του νεοφιλελευθερισμού στους
τρόπους της πολιτικής διαχείρισης. Αυτή είναι η έλευση της διάσημης έννοιας της
«διακυβέρνησης». Σταδιακά, οι μέθοδοι «διαχείρισης» του ιδιωτικού εισβάλλουν
στη δημόσια σφαίρα. Οι Dardot και Laval μας δείχνουν πολύ αποτελεσματικά πώς ο
νεοφιλελευθερισμός, «ο <span style="text-transform: uppercase;">ν</span>έος <span style="text-transform: uppercase;">λ</span>ογισμός του <span style="text-transform: uppercase;">κ</span>όσμου» δεν σταματά στην οικονομία, αλλά υποτάσσει
ολοκληρωτικά τη θέασή μας για την πολιτική.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span>
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSdH3fpC9eDhZoSV3K7NVz2vFP5WVSExL7J4qDNILcIeFkROBS8b428LSXAge5mqZRq7PWHYNAVsljdgdHkXgnBynXv1cvDaggm9JvlBJLcTbHd2Wyp-64Em3n4x9lkXrb8iSLeOQRlvQ/s1600/14542860-940x971-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="874" data-original-width="1024" height="341" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSdH3fpC9eDhZoSV3K7NVz2vFP5WVSExL7J4qDNILcIeFkROBS8b428LSXAge5mqZRq7PWHYNAVsljdgdHkXgnBynXv1cvDaggm9JvlBJLcTbHd2Wyp-64Em3n4x9lkXrb8iSLeOQRlvQ/s400/14542860-940x971-1.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Από την
Εισαγωγή<o:p></o:p></span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ο νεοφιλελευθερισμός ως ορθολογικότητα<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Δεν
έχουμε τελειώσει με το νεοφιλελευθερισμό. Ό,τι και να νομίζουν πολλοί, αυτός
δεν είναι μια περαστική ιδεολογία προορισμένη να εξαφανισθεί μαζί με τη
χρηματοπιστωτική κρίση, δεν είναι απλά και μόνο μια οικονομική πολιτική που
αναγορεύει το εμπόριο και την οικονομία σε μια πρωτεύουσα θέση. Πρόκειται
μάλλον για κάτι άλλο, για κάτι μάλλον περισσότερο, για τον τρόπο με τον οποίο
ζούμε, αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε. Δεν πρόκειται παρά, λιγότερο ή περισσότερο,
για τον τρόπο της ύπαρξής μας, δηλαδή για τον τρόπο με τον οποίο είμαστε
υποχρεωμένοι να συμπεριφερόμαστε, να σχετιζόμαστε με τους άλλους και με τον
ίδιο τον εαυτό μας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ο
νεοφιλελευθερισμός ορίζει στην πραγματικότητα ένα συγκεκριμένο κανόνα ζωής στις
δυτικές κοινωνίες και, πέραν αυτών ακόμη, σε όλες τις κοινωνίες που τις
ακολουθούν στο δρόμο της «νεωτερικότητας». Ο κανόνας αυτός επιβάλλει στον
καθένα να ζει σε ένα σύμπαν γενικευμένου ανταγωνισμού, επιτάσσει στους
πληθυσμούς να εισέλθουν σε ένα οικονομικό αγώνα του ενός κατά του άλλου,
υπαγορεύει την υπαγωγή των κοινωνικών σχέσεων στο υπόδειγμα της αγοράς,
μετατρέπει ακόμη και το μεμονωμένο άτομο υποβάλλοντάς το να αντιλαμβάνεται
εφεξής τον εαυτό του ως επιχείρηση. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Εδώ και
τριάντα τουλάχιστον χρόνια ο κανόνας αυτός ύπαρξης κυριαρχεί στις δημόσιες
πολιτικές, υπαγορεύει τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις, μετασχηματίζει την
κοινωνία, αναδιαμορφώνει την υποκειμενικότητα. Οι περιστάσεις της κανονιστικής
του επιτυχίας έχουν συχνά – πυκνά περιγραφεί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Τόσο ως
προς την πολιτική του όψη (κατάκτηση της εξουσίας από τις νεοφιλελεύθερες
δυνάμεις), όσο και ως προς την οικονομική του όψη (η ορμή του
παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού), είτε ως προς την κοινωνική
του όψη (η εξατομίκευση των κοινωνικών σχέσεων σε βάρος της συλλογικής
αλληλεγγύης, η ακραία πόλωση μεταξύ πλούσιων και φτωχών), είτε ακόμη και στην
υποκειμενική του διάσταση (την εμφάνιση ενός νέου υποκειμένου, την ανάπτυξη
νέων ψυχικών παθολογιών). Εδώ βρίσκονται οι συμπληρωματικές διαστάσεις του νέου
λογισμού του κόσμου. Εξ ου και θα πρέπει να εννοήσουμε ότι ο λογισμός αυτός
είναι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">σφαιρικός</i>, με τις δύο έννοιες
που ο όρος αυτός μπορεί να ενδυθεί, είναι παγκόσμιος αφού αγκαλιάζει την
παγκόσμια κλίμακα και επιπλέον, διόλου περιοριζόμενος στην οικονομική σφαίρα,
τείνει να ολοποιεί, δηλαδή να «δημιουργεί κόσμο», με τη δύναμη της
ενιαιοποίησης όλων των διαστάσεων της ανθρώπινης ύπαρξης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Λόγος
του κόσμου, που είναι ταυτόχρονα ένας «λογό-κοσμος». Ο όρος αυτός δεν
χρησιμοποιείται εδώ ως ένας ευφημισμός που επιτρέπει να αποφύγουμε να
προφέρουμε τη λέξη «καπιταλισμός». Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο λογισμός του
σύγχρονου καπιταλισμού, ενός καπιταλισμού που έχει απαλλαγεί από τις
αρχαϊζουσες αναφορές του και νοούμενος πλήρως ως ιστορική κατασκευή και ως
γενικός κανόνας της ζωής.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ο
νεοφιλελευθερισμός μπορεί να ορισθεί ως το σύνολο των λόγων [</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">discours</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">]
των πρακτικών, των μηχανισμών που καθορίζουν τη νέα διακυβέρνηση των ανθρώπων
σύμφωνα με την οικουμενική αρχή του ανταγωνισμού.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Βλ. και
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/pierre-dardot-christian-laval/">http://www.respublica.gr/2019/06/post/pierre-dardot-christian-laval/</a><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-3327525396112187032020-01-25T03:28:00.000-08:002020-01-25T05:09:13.196-08:00Pierre Dardot και Christian Laval: Συνέντευξη για την πολιτική του κοινού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgilsAHi9hOqGrEF_y5Orv_r-hvI8Uumoes1SUrac22UICxJRVOavh333KwaT6joYg7C1_8DCKiDjmbMoJP5myCLMHFTCh5Zrs2jsmz3mJtWzWtA5mwu9YXDA_5-J7AyWEVnV7yPbWi70/s1600/Pierre+DARDOT%252C+Christian+LAVAL+Commun.+Essai+sur+la+r%25C3%25A9volution+au+XXIe+si%25C3%25A8cle+9782707169389.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1239" data-original-width="800" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgilsAHi9hOqGrEF_y5Orv_r-hvI8Uumoes1SUrac22UICxJRVOavh333KwaT6joYg7C1_8DCKiDjmbMoJP5myCLMHFTCh5Zrs2jsmz3mJtWzWtA5mwu9YXDA_5-J7AyWEVnV7yPbWi70/s400/Pierre+DARDOT%252C+Christian+LAVAL+Commun.+Essai+sur+la+r%25C3%25A9volution+au+XXIe+si%25C3%25A8cle+9782707169389.jpg" width="257" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Pierre DARDOT, Christian LAVAL Commun. Essai sur la révolution au XXIe
siècle</span></b><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> Editions La Decouverte (</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Κοινό</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">. </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Δοκίμιο για την επανάσταση τοτ 21<sup>ου</sup> αιώνα</span></i><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">) Μάρτιος 2014<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Σε όλο τον κόσμο, τα κινήματα αμφισβητούν την
οικειοποίηση φυσικών πόρων, χώρων και δημόσιων υπηρεσιών, γνώσεων και δικτύων
επικοινωνίας, από μια μικρή ολιγαρχία. Όλοι αυτοί οι αγώνες εγείρουν την ίδια
απαίτηση, θεμελιώνονται στην ίδια αρχή: το κοινό. </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Το κοινό δεν είναι απλά ένα πράγμα αλλά ένα
σύνολο πρακτικών μαζί με τους συμφωνημένους κανόνες και τις διαδικασίες λήψεις
αποφάσεων που σχετίζονται με αυτές.</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> Ο </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Pierre</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Dardot</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> και ο </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Christian</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Laval</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> δείχνουν γιατί αυτή
η αρχή είναι σήμερα απαραίτητη ως ο κεντρικός όρος της εναλλακτικής πολιτικής
για τον εικοστό πρώτο αιώνα: συνδέει τον αντικαπιταλιστικό αγώνα και την
πολιτική οικολογία με τη διεκδίκηση των «κοινών» εναντίον των νέων μορφών
ιδιωτικής και κρατικής ιδιοκτησίας · συναρθρώνει πρακτικούς αγώνες με τις
έρευνες για τη συλλογική διακυβέρνηση φυσικών ή πληροφοριακών πόρων ·
ιχνογραφεί νέες δημοκρατικές μορφές που φιλοδοξούν να αναλάβουν την
αντικατάσταση της πολιτικής εκπροσώπησης και του μονοπωλίου των κομμάτων. <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η
χρήση της λέξης κοινό στον ενικό ρίχνει φως σε ένα από τα θεμέλια της
επιχειρηματολογίας τους. Όταν γίνεται λόγος για τα «κοινά» στον πληθυντικό
κάποιος τείνει να αντιμετωπίζει τις σύγχρονες πρωτοβουλίες μέσα από το πλαίσιο
των αγροτικών κοινών. Την ίδια στιγμή, τείνει να βλέπει το/τα κοινό/ά ως ένα
πράγμα αντί ως ένα σύνολο πρακτικών. Και οι δύο τάσεις μας οδηγούν σε
κατευθύνσεις που δεν είναι εποικοδομητικές. Ταυτόχρονα, όπως σημειώνουν οι
συγγραφείς, εμείς επί του παρόντος βρισκόμαστε σε ένα πολιτικό αδιέξοδο και
χρειαζόμαστε απεγνωσμένα να βρούμε τρόπους να προχωρήσουμε μπροστά. Ενώ ο
νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός φαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρα να δουλεύει υπέρ των
λίγων, οι εναλλακτικές, είτε με την μορφή της επιστροφής στο παλιό, μετά το
1945, μοντέλο κράτους πρόνοιας, είτε στο αυταρχικό κρατικό σοσιαλιστικό μοντέλο
του παλιού ανατολικού μπλοκ, είναι καταδικασμένες να μείνουν στο παρελθόν ή να
είναι αναφανδόν ανεπιθύμητες, ή και τα δύο. Επίσης, η αυτο-διακυβέρνηση και η
κατάληψη δημόσιων χώρων ως πρακτική που υιοθετήθηκε από ένα μεγάλο εύρος
πρόσφατων κινημάτων δείχνει μία αληθινή δίψα για πιο άμεσες μορφές δημοκρατίας
και μία βαθιά δυσπιστία στα παραδοσιακά, κρατικοκεντρικά, αντιπροσωπευτικά
μοντέλα. Όμως, το γεγονός ότι καμία από αυτές τις διαμαρτυρίες δεν στάθηκαν
ικανές να παράγουν περισσότερο στέρεους ή διαδεδομένους τρόπους δράσης, δείχνει
επίσης κάποιους από τους περιορισμούς τους. Αυτή είναι η θεματική, που το
σημαντικό βιβλίο των Dardot και Laval, πραγματεύεται.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Αυτή η ανάδυση του κοινού στο προσκήνιο των
δραστηριοτήτων απαιτεί μια εργασία διαύγασης στη σκέψη. Η σημερινή έννοια του
κοινού διακρίνεται από τις πολλές προηγούμενες χρήσεις αυτής της έννοιας, είτε
φιλοσοφικές, νομικές είτε θεολογικές: το υπέρτατο αγαθό της πόλης, η
καθολικότητα της ουσίας, η ιδιότητα που είναι εγγενής σε ορισμένα πράγματα, όταν
δεν είναι το τέλος που επιδιώκεται από τη θεία δημιουργία. Αλλά υπάρχει και ένα
άλλο νήμα που συνδέει το κοινό, όχι με την ουσία των ανθρώπων ή τη φύση των
πραγμάτων, αλλά με τη δραστηριότητα των ίδιων των ανθρώπων: μόνο μια πρακτική
εγκαθίδρυσης του κοινού μπορεί να αποφασίσει τι είναι «κοινό», να διατηρήσει
ορισμένα πράγματα σε κοινή χρήση, να παράγει τους κανόνες που μπορούν να το
επιβάλλουν στους ανθρώπους. </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Όπως
σημειώνουν, «μόνον η πρακτική δραστηριότητα των ανθρώπων μπορεί να καταστήσει
τα πράγματα κοινά, όπως αντίστοιχα μόνον αυτή η πρακτική δραστηριότητα μπορεί
να παράξει ένα νέο συλλογικό υποκείμενο». </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Με αυτή
την έννοια, το ίδιο το κοινό καλεί σε μια νέα θέσμιση της κοινωνίας: μια
επανάσταση.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"></span></i></div>
<a name='more'></a><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><br /></i>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Συνέντευξη με τον Pierre Dardot και τον
Christian Laval για την πολιτική του κοινού</span></b><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Michel
Bauwens 24 Ιουλίου 2015<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η
συνέντευξη διενεργήθηκε από τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Amador
Fernández-Savater</b>. Οι Dardot και Laval είναι οι συντάκτες ενός βιβλίου
σχετικά με τον νεοφιλελευθερισμό και ένα βιβλίο για το «κοινό»: «Κοινό, Δοκίμιο
για την επανάσταση στον 21ο αιώνα».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ποια
ήταν η πρόθεσή σας να γράψετε το βιβλίο; Γιατί θέσατε αυτή την βασική ιδέα του
κοινού εδώ και τώρα;<o:p></o:p></span></i></b></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Pierre Dardot: Το βιβλίο αυτό
ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι με τα προηγούμενα έργα μας, ιδιαίτερα το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">The New Way of the World</i> [Ο Νέος Τρόπος
του Κόσμου] (Γαλλ: </span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">La</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";">
</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Nouvelle</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";">
</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Raison</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";">
</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">du</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";">
</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Monde</span></i></b><span style="font-family: "constantia" , "serif";">). Το
τελευταίο τελειώνει με μια κάπως ελλειπτική έκφραση: «ο λόγος των κοινών».
Θέλαμε να υποδείξουμε ότι οι «αντι-διαγωγές» για τις οποίες μιλήσαμε στο βιβλίο
αυτό, δηλαδή τις πρακτικές αντίστασης και υποκειμενικοποίησης, θα έπρεπε να
διατυπωθούν ως ένας νέος πολιτικός λόγος, ένας εναλλακτικός πολιτικός λόγος στον
νεοφιλελεύθερο λόγο που είχαμε αναλύσει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Αυτό, για το οποίο δεν ήμασταν τόσο
σίγουροι ήταν αυτή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ακριβώς η συσχέτιση,
ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, τι είδους άμεση και θετική συμμετοχή στις διαγωγές
αντίστασης θα μπορούσε να συμβάλει στην οικοδόμηση μιας εναλλακτικής
ορθολογικότητας. Είχαμε κατά νου μια αντίθεση ανάμεσα σε δύο αρχές: τον
ανταγωνισμό (μια αρχή της νεοφιλελεύθερης λογικής) και το κοινό, αλλά ήταν
ακόμα πολύ αφηρημένη. Τελικά, αυτό που διακυβεύεται είναι αυτό που μπορούμε να
ονομάσουμε θετικότητα των πρακτικών αντίστασης: δεν μπορούμε να είμαστε
ικανοποιημένοι με μια αντίσταση στην εξουσία που είναι καθαρά αμυντική ή
αντιδραστική. Αντίθετα, πρέπει να σκεφτούμε μια αντίσταση που μπορεί να παράγει
νέους κανόνες. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα είμαστε σε θέση να ανατρέψουμε τη
νεοφιλελεύθερη λογική.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Christian Laval. Ήμασταν έτοιμοι να
χαρτογραφήσουμε το μονοπάτι από την αντίσταση στη χειραφέτηση, κι έτσι
προχωρούσαμε πέρα από τον Foucault και τη δυσπιστία του στα «μεγάλα έργα». Αλλά
αυτό που τελικά ήταν αποφασιστικής σημασίας για το γράψιμο αυτού του βιβλίου,
με αυτό τον τίτλο, ήταν τα διαφορετικά κινήματα που αμφισβήτησαν την ιδιωτική
και κρατική διαχείρηση των πόρων, των χώρων, των υπηρεσιών κλπ. Και ιδιαίτερα η
κίνηση της κατοχής πλατειών (15Μ, κ.λπ.) που έχει θέσει νέες απαιτήσεις με μια
ασύγκριτη ενέργεια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">(<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Το
κίνημα κατά της λιτότητας στην Ισπανία, το οποίο επίσης αναφέρεται ως Κίνημα 15
Μ (Ισπανικά: Movimiento 15-M), το Κίνημα των Αγανακτισμένων και το Καταλάβετε
την Πλατεία, έχει προέλευση σε κοινωνικά δίκτυα όπως η πραγματική δημοκρατία
ΤΩΡΑ (ισπανικά: Democracia Real YA) ή Νεολαία χωρίς μέλλον (ισπανικό: Juventud
Sin Futuro) και ξεκίνησε με διαδηλώσεις στις 15 Μαΐου 2011 κοντά στις τοπικές
και περιφερειακές εκλογές που διεξήχθησαν στις 22 Μαΐου</i>).<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Σε όλα αυτά τα κινήματα αναπτύχθηκε μια
ριζοσπαστική αμφισβήτηση της «αντιπροσωπευτικής» δημοκρατίας, στο όνομα μιας
«πραγματικής» δημοκρατίας, που σε ορισμένες περιπτώσεις συνδέεται με οικολογικά
αιτήματα που αφορούν τη διατήρηση των «κοινών αγαθών» (κυρίως των αστικών
χώρων). Έτσι κάτι που ήταν για μας ακόμα ένα θέμα διαίσθησης στο τέλος του Νέου
Τρόπου του Κόσμου έχει πλέον διαμορφωθεί. Πιστεύουμε ότι το κοινό είναι η αρχή
που κυριολεκτικά προκύπτει από όλα αυτά τα κινήματα. Το κοινό δεν είναι,
λοιπόν, κάτι που έχουμε εφεύρει, αλλά μάλλον αναδύεται από τους σημερινούς
αγώνες ως τη δική τους αρχή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Ποιος
είναι ο ορισμός σας για το κοινό;<o:p></o:p></span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Pierre
Dardot: Ο ορισμός του κοινού που προτείνουμε στην αρχή του βιβλίου δεν
επιδιώκει να είναι ένας γενικός ορισμός, ανεξάρτητος από τον χρόνο και τον
τόπο. Αν επιστρέψουμε στην ετυμολογία αυτού του όρου (</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">cum</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">-</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">munus</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">),
σίγουρα δεν πρέπει να δώσουμε την εντύπωση ότι το κοινό έχει πάντα την έννοια
που του δίνουμε σήμερα. Στον Αριστοτέλη, το «κοινόν» [koinôn] είναι αυτό που
προκύπτει από τη δραστηριότητα της κοινής προσπάθειας που συνιστά την ιδιότητα
του πολίτη, η δραστηριότητα που εμπεριέχει το πηγαινέλα μεταξύ των κυβερνώντων
και των κυβερνομένων. Στη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ρωμαϊκή Ρεπούμπλικα
[</b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Roman</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Republic</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">] (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Κοινοπολιτεία</i>) * [<i style="mso-bidi-font-style: normal;">res publica: Δημόσια Διαχείριση</i>], η λέξη munis σήμαινε, πάνω απ
'όλα, τη διάσταση της υποχρέωσης που επιβλήθηκε σε όλους τους δικαστές που κατείχαν
δημόσιο αξίωμα. Σήμερα, υπό το φώτα του κινήματος των πλατειών, ο όρος έχει μια
μάλλον διαφορετική έννοια: η μόνη έγκυρη πολιτική υποχρέωση είναι αυτή που
απορρέει όχι από το να ανήκει κανείς στο ίδιο πράγμα, αλλά από τη συμμετοχή και
την εμπλοκή στην ίδια δραστηριότητα ή εργασία. Αυτό το αίτημα είναι ένα ζήτημα
συμμετοχικής δημοκρατίας και ως εκ τούτου αντιτίθεται στην αντιπροσωπευτική
δημοκρατία, η οποία εξουσιοδοτεί ορισμένους (τους ολίγους) να μιλούν και να
ενεργούν εξ ονόματος των πολλών.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Θα
μπορούσατε να εξηγήσετε τη διαφορά ανάμεσα στην προσέγγισή σας στο κοινό και σε
αυτό που βρίσκουμε σε άλλες επίκαιρες δημόσιες τοποθετήσεις που αφορούν
περισσότερο ή λιγότερο το ίδιο πεδίο; Για να είμαστε συγκεκριμένοι: 1) Τι
διακρίνει το κοινό από δημόσια - κρατική ιδιοκτησία; 2) Τι διακρίνει το κοινό
από τα «κοινά αγαθά»; 3) Τι διακρίνει τις σκέψεις σας από εκείνες άλλων
διανοουμένων όπως ο </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Toni</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Negri</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> και ο </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Michael</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Hardt</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">;</span></i></b><span style="font-family: "constantia" , "serif";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Christian Laval: Η δημόσια - κρατική
ιδιοκτησία στηρίζεται σε δύο απαιτήσεις που είναι απόλυτα αντιφατικές: αφενός,
σκοπός του είναι να εγγυηθεί την καθολικότητα της πρόσβασης στις δημόσιες
υπηρεσίες. αφετέρου, η κρατική διοίκηση διατηρεί το μονοπώλιο για την εκτέλεση
αυτών των υπηρεσιών, περιορίζοντας έτσι τους χρήστες σε καταναλωτές και εξαιρώντας
τους από κάθε είδους συμμετοχή στη διοίκησή τους. Τα κοινά πρέπει ακριβώς να
θέσουν τέρμα σε αυτή τη θλιβερή διαίρεση μεταξύ των «δημοσίων υπαλλήλων» και
των «χρηστών». Για να το θέσουμε με άλλο τρόπο, το κοινό θα μπορούσε να οριστεί
το δημόσιο/μη κρατικό: να εξασφαλίσει την καθολικότητα στην πρόσβαση στις
υπηρεσίες μέσω της άμεσης συμμετοχής των χρηστών στη διοίκησή τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Pierre Dardot: Δεύτερον, το κοινό
είναι για εμάς μια πολιτική αρχή και όχι ιδιότητα που θα μπορούσε να έγκειται
εκ φύσεως σε ένα συγκεκριμένο είδος «αγαθών». Κάνουμε διάκριση μεταξύ του
κοινού ως πολιτικής αρχής που δεν πρόκειται να θεσμοθετηθεί, αλλά μάλλον να εφαρμοσθεί,
και των κοινών, τα οποία θεσμοθετούνται πάντα μέσω της εφαρμογής αυτής της
αρχής. Τα κοινά δεν «παράγονται», αλλά «θεσμοθετούνται». Αυτός είναι ο λόγος
που είμαστε πολύ επιφυλακτικοί όσον αφορά τα «κοινά αγαθά». Επειδή όλα τα αγαθά
θεωρούμενα με αυτόν τον τρόπο μοιράζονται αυτή την ιδιότητα να είναι «προϊόντα».
Πιστεύουμε ότι αυτός ο συλλογισμός πρέπει να αντιστραφεί: κάθε κοινό που
θεσμοθετείται (είτε φυσικός πόρος, γνώση, πολιτιστικός χώρος κλπ.) είναι αγαθό,
αλλά κανένα αγαθό δεν είναι, το ίδιο από μόνο του, κοινό. Ένα κοινό δεν είναι
«πράγμα», ακόμα και όταν σχετίζεται με ένα πράγμα, αλλά μάλλον ένας ζωντανός δεσμός
μεταξύ ενός πράγματος, ενός αντικειμένου ή ενός τόπου και της δραστηριότητας
της συλλογικότητας που το αναλαμβάνει, το διατηρεί και νοιάζεται γι’ αυτό. Το
κοινό μπορεί να θεσμοθετηθεί μόνο ως αυτό που δεν μπορεί να ιδιοποιηθεί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Christian Laval: Τέλος, η προοπτική
μας θέτει επίσης υπό αμφισβήτηση τη θέση που διατυπώθηκε από τον Negri και τον
Hardt για μια αυθόρμητη παραγωγή του κοινού, που θα ήταν ταυτόχρονα τόσο το
αποτέλεσμα όσο και η προϋπόθεση<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> </i>της
διαδικασίας παραγωγής (με τον ίδιο τρόπο όπως η επεκτατική δυναμική των
παραγωγικών δυνάμεων σε ένα ορισμένο είδος μαρξισμού). Θεωρούμε ότι
εξιδανικεύοντας την αυτονομία της άυλης εργασίας στην εποχή του «γνωστικού καπιταλισμού»,
αυτή η θέση αγνοεί μοιρολατρικά τους μηχανισμούς υποταγής της εργασίας που ασκεί
σήμερα το κεφάλαιο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">«Δεν
υπάρχουν αγαθά που δεν είναι κοινά αγαθά [από τη φύση τους, από τις εγγενείς
ιδιότητές τους], αλλά μάλλον κοινά που πρέπει να θεσμοθετηθούν». Αυτές είναι οι
λέξεις που ολοκληρώνουν το έργο σας και κατά κάποιο τρόπο το συνοψίζουν αυτό.
Πώς θεσμίζεται το κοινό; Τι είδους θεσμίσεις είναι κατάλληλες;<o:p></o:p></span></i></b></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Pierre Dardot: Θεσμίζω δεν σημαίνει
θεσμοποιώ με την έννοια του καθιστώ επίσημο, της καθιέρωσης ή της αναγνώρισης
εκ των υστέρων όσων έχουν ήδη υπάρξει για κάποιο χρονικό διάστημα (για παράδειγμα,
με τη συνήθεια ή το έθιμο), ούτε σημαίνει δημιουργία εκ του μηδενός. Σημαίνει
να δημιουργήσουμε το νέο με - και ξεκινώντας από - αυτό που υπάρχει ήδη, ως
τέτοιο σε συνθήκες που παρήλθαν ανεξάρτητα από τη δραστηριότητά μας. Ένα κοινό
θεσμίζεται από μια συγκεκριμένη πράξη [praxis] που ονομάζουμε «θεσμίζουσα πράξη».
Δεν υπάρχει κάποια γενική μέθοδος για τη θέσμιση οποιουδήποτε κοινού. Κάθε
πράξη πρέπει να γίνει κατανοητή και να πραγματωθεί επί τόπου ή σε τόπο [in situ
or in loco]. Γι 'αυτό πρέπει να μιλάμε για «θεσμίζουσες πράξεις» σε πληθυντικό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Christian Laval: Το άνοιγμα μιας
υπηρεσίας που είχε κλείσει μέχρι τη στιγμή αυτή σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο,
μετά από συζήτηση με τους υγειονομικούς και τους ασθενείς, εμπεριέχει μια
θεσμίζουσα πράξη, αν και μπορεί να είναι μια «μικροπολιτική» επέκταση, όπως θα
έλεγε ο Foucault. Ομοίως, η ίδρυση μιας τράπεζας σπόρων για τους αγρότες ή η
δημιουργία ενός πολιτιστικού κέντρου για κοινή χρήση. Και αυτές οι πρακτικές
προετοιμάζουν και οικοδομούν την επανάσταση που γίνεται αντιληπτή ως
«αυτο-θέσμιση της κοινωνίας».<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Υπάρχει
μια κλασσική καχυποψία ανάμεσα στα πιο εξισωτικά και οριζόντια κινήματα σε
σχέση με την ιδέα της «θέσμισης»: ο κίνδυνος γραφειοκρατικοποίησης, η καθιέρωση
της παράδοσης, η υπερβολικά άκαμπτη διοχέτευση της «ροής» των κινήσεων κλπ. Πώς
θα απαντούσατε σε αυτήν την καχυποψία; Πώς πρέπει να σκεφτόμαστε τη θέσμιση
κατά τρόπο που να απαντά σε αυτούς τους κινδύνους; Πώς μπορούμε να
κρυσταλλώσουμε χωρίς να παγώσουμε;</span></i></b><span style="font-family: "constantia" , "serif";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Christian Laval: Καθ 'όλη την ιστορία:
υπάρχει μια «κατάρα» που εγκυμονεί στις κοινωνικές κινητοποιήσεις, στα
αγωνιστικά κινήματα, στις επαναστατικές εμπειρίες: η διελκυστίνδα μεταξύ της
ταχείας διάλυσης τους λόγω έλλειψης δομής και της γραφειοκρατικοποίησής τους.
Ορισμένοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την
αποστέωση των κινημάτων, την υποβάθμισή τους σε μια παγιοποιημένη οργάνωση, με
επικεφαλής μια μικρή συντηρητική ολιγαρχία. Ο Sartre, για παράδειγμα, σκεφτόταν
ότι η ενοποιημένη με ανατρεπτικό στόχο ομάδα [</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">groupe</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">en</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">fusion</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">] οδηγούσε αναπόφευκτα σε μια θεσμική
πραγμοποίηση. Επομένως, η έννοια του θεσμού καταλήγει σε ένα πράγμα: την
αδράνεια ενός νεκρού σώματος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Αλλά αυτή η θέση μπορεί να γίνει
αντιληπτή μόνο ως η ανάστροφη της παλιάς μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας του
Κόμματος που έβλεπε, ελλείψει πειθαρχημένης οργάνωσης ικανής να καταλάβει το
κέντρο της εξουσίας, την αιτία της ήττας των επαναστάσεων (ιδιαίτερα της
Παρισινής Κομμούνας). Το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα, που ήταν ο κάτοχος της
γνώσης της ιστορίας, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα ομοίωμα κράτους,
βασισμένο στο μοντέλο της κεντρικής γραφειοκρατίας. Η πρόκληση των σύγχρονων
κινημάτων συνίσταται στο να έχουν την ικανότητα να αντικρούσουν αυτό το διπλή
μοιρολατρία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Pierre Dardot: Πρέπει να
αντιμετωπίσουμε αυτό το αίσθημα ιστορικής ανικανότητας που λέει ότι η
αποτελεσματική και διαρκής πολιτική δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από το
μονοπώλιο του κυρίαρχου. Και για το σκοπό αυτό υπάρχει μόνο μία λύση: η
δημιουργία θεσμών των οποίων η αρχή είναι τέτοια ώστε οι κανόνες να μπορούν να
αποτελέσουν αντικείμενο συνεχούς συλλογικής συζήτησης, ώστε να αποφευχθεί ένα
γραφειοκρατικό «πάγωμα». Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι ο θεσμός, όποιος κι
αν είναι, θα πρέπει να έχει την ικανότητα να ανοίγεται στο απρόβλεπτο και να
προσαρμόζεται στις νέες ανάγκες: η λειτουργία του πρέπει επομένως να επιτρέπει
ανά πάσα στιγμή την επανεκκίνηση του θεσμίζοντος».<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Σε
ποιο σημείο βρισκόμαστε τώρα σε αυτόν τον αγώνα;<o:p></o:p></span></i></b></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Christian Laval: Οι κυρίαρχες δυνάμεις
στην Ευρώπη και στον κόσμο σκόπιμα εισήγαγαν μια λογική πολιτικής
αντιπαράθεσης, με το πρόσχημα της επιστροφής χρέους στους πιστωτές, προκειμένου
να σπάσουν αυτά τα τμήματα του πληθυσμού που αντιστέκονται στον
νεοφιλελευθερισμό και κόβουν την καρδιά από οποιαδήποτε βούληση για πολιτική
ρήξη. Εισερχόμαστε σε μια νέα περίοδο αγώνων. Η Ελλάδα και η Ισπανία είναι η
πρωτοπορία. Το σημαντικό είναι ότι δεν πρέπει να παραμείνουν μόνοι τους και ότι
άλλες δυνάμεις σε άλλες χώρες πρέπει να προσέλθουν σε βοήθεια για να σπάσουν
αυτές τις πολιτικές λιτότητας (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">δημοσιονομικής
αυστηρότητας</i>) [</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">austerity</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">].<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Η κατάσταση της αντιπαράθεσης σε
ευρωπαϊκή κλίμακα δείχνει την πρακτική ανάγκη για ένα νέο διεθνισμό. Και ως εκ
τούτου, ένας από τους σημερινούς κινδύνους, αναμφισβήτητα ο μεγάλος κίνδυνος,
είναι ότι όταν αντιμετωπίζουν τις καταστροφές του νεοφιλελευθερισμού, κάποιοι
καταλήγουν να υποκύπτουν στις θανατηφόρες σειρήνες που απαιτούν εθνικισμό και εθνική
κυριαρχία. Αυτό συμβαίνει στη Γαλλία, όχι μόνο στην άκρα δεξιά με το Εθνικό
Μέτωπο αλλά και στην «ριζοσπαστική» αριστερά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Πιστεύουμε
ότι μία από τις αρετές και τα πλεονεκτήματα του βιβλίου σας είναι ότι μπορεί να
απευθύνει έκκληση τόσο σε όσους ασχολούνται με κινηματικές εμπειρίες βάσης όσο
και σε εκείνους που έχουν επιλέξει την «επίθεση στα θεσμικά όργανα». Όσον αφορά
τις λαϊκές κινητοποιήσεις, πώς μπορεί το βιβλίο σας να βοηθήσει στην
επανεξέταση και την επανεκτίμηση ενός από τα σημαντικότερα προβλήματα τους,
εκείνο της διάρκειας; Πώς μπορούν οι πολιτικές πρακτικές (εξισωτικές, ισότιμες,
χωρίς αποκλεισμούς κ.λπ.) που αναδύονται σε εξαιρετικές στιγμές αγώνα να
μετατραπούν σε «συνήθεια» ή «έθιμο»;</span></i></b><span style="font-family: "constantia" , "serif";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Pierre Dardot: Όσον αφορά τα κινήματα,
το εύρος του βιβλίου μας, τουλάχιστον αυτό που επιδιώκουμε, είναι ότι η θεσμική
διάσταση της «πραγματικής δημοκρατίας», με τα λόγια της 15Μ, πρέπει να ληφθεί
σοβαρά υπόψη, να γίνει αντικείμενο πειραμάτων, συζητήσεων, συλλογικών στοχασμών.
Για εμάς, η πραγματική δημοκρατία είναι θέμα θεσμών. Και αυτή είναι η
προϋπόθεση για τη διασφάλιση της διάρκειας και της δύναμης των κινήσεων. Γι
'αυτόν τον λόγο είμαστε αντίθετοι σε όλες αυτές τις αυταπάτες σχετικά με την
αυθόρμητη ανάπτυξη του «εγγενούς κομμουνισμού» στους αγώνες της βάσης. Αυτές οι
ψευδαισθήσεις είναι επικίνδυνες, διότι βραχυκυκλώνουν το αποφασιστικό ζήτημα
του θεσμού, δηλαδή, από την πλευρά μας, τη διερεύνηση των αποτελεσματικών
μορφών των θεσμιζουσών πράξεων. Σ’ αυτή τη βάση πρέπει να διεξαχθεί ο διάλογος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Δεν πρέπει να υποτιμάμε πόσο δύσκολο
είναι να επινοήσουμε νέα θεσμικά όργανα των οποίων η λειτουργία είναι
προσανατολισμένη ρητά στην πρόληψη της οικειοποίησής τους από ένα μικρό αριθμό
ατόμων, στη στρέβλωση των σκοπών τους ή στην «ακαμψία» των κανόνων τους. Το
ερώτημα δεν είναι πώς να δημιουργηθούν νέα «έθιμα» ή «συνήθειες», επειδή ούτε
το ένα ούτε το άλλο δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο θεσμιζουσών πράξεων,
αλλά μάλλον πώς θα επιτρέψουμε την επικράτηση πρακτικών κανόνων που επιτρέπουν
τη συζήτηση, τη διαβούλευση, τη συλλογική λήψη αποφάσεων ακόμη και στον ίδιο
τον ορισμό των κανόνων που οργανώνουν τη συλλογική ζωή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Και
όσον αφορά τους δημόσιους θεσμούς, πώς μπορεί κάποιος να συνεισφέρει από αυτά
στα κοινά; Είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να μετατρέψουμε τους δημόσιους
θεσμούς σε θεσμούς του κοινού;</span></i></b><span style="font-family: "constantia" , "serif";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Christian Laval: Όπως έχουμε πει,
υπάρχει μια στενή σχέση μεταξύ της εφήμερης φύσης των κινητοποιήσεων και του
περισσότερο ή λιγότερο «λαϊκού» αυθορμητισμού που καταδικάζει κάθε είδους
πολιτική δραστηριότητα στο όνομα της δυσπιστίας σε ό, τι μοιάζει με «πολιτική».
Αλλά ταυτόχρονα δεν αρκεί να «κατακτήσουμε την εξουσία» και «να καταλάβουμε τις
θέσεις» του Κράτους για να αλλάξουμε τα πράγματα. Η βαθιά και αναμφισβήτητα μη
αναστρέψιμη κρίση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη νεοφιλελεύθερη εποχή
δείχνει σαφώς την ανάγκη να επινοηθεί μια άλλη πολιτική, μια άλλη σχέση με την
πολιτική. Και αυτή ακριβώς είναι η πρόκληση της πολιτικής του κοινού.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Pierre Dardot: Πρέπει να θυμόμαστε ότι
το κοινό δεν προέρχεται από το κράτος. Το Κράτος δεν είναι σε καμία περίπτωση ο
ιδιοκτήτης του κοινού, παρά παράνομα. Από το ίδιο το εσωτερικό του κινήματος
της κοινωνίας, μέσα από τους αγώνες που τη μετασχηματίζουν, εφευρέθηκαν νέες
πολιτικές μορφές. Οι θεσμοί γεννιούνται από τη σύγκρουση. Ξεχάστηκε, χωρίς
αμφιβολία λόγω του εκφυλισμού των οργανώσεων του σοσιαλιστικού και εργατικού
κινήματος, ότι οι εργαζόμενοι του 19ου αιώνα μπόρεσαν, υπό πολύ δύσκολες
συνθήκες, να δημιουργήσουν νέους θεσμούς στην εποχή τους, όπως συνδικάτα,
συνεταιρισμούς, και τα λοιπά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Η σημερινή αφθονία των συλλόγων αγώνα
και υπεράσπισης των πολιτών συνδέεται με αυτή την ιστορία, ενώ παράλληλα της
δίνει μια βαθιά ανανέωση. Δεν είναι μόνο ο χώρος εργασίας που πρέπει να επανασυσταθεί
πολιτικά, όπως ήθελαν οι σοσιαλιστές πολλών ετών, αλλά όλες οι κοινωνικές
δραστηριότητες και όλες οι σφαίρες της ζωής: το νοσοκομείο, το σχολείο, το
σπίτι, η πόλη, ο πολιτισμός.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Christian Laval: Δεν υπάρχει
προκαθορισμένο σχέδιο για αυτή τη νέα πολιτική. Έχουμε μόνο συγκεκριμένες
εμπειρίες που πρέπει να εξετάσουμε, να συγκρίνουμε, να συνθέσουμε. Για
παράδειγμα, όλα αυτά που έχουν διερευνηθεί επί σειρά ετών με την ονομασία
«συμμετοχική δημοκρατία» σε τοπικό επίπεδο, σε πολύ διαφορετικές περιοχές και
υπό πολύ διαφορετικές μορφές, στη Λατινική Αμερική, στην Αγγλία, στην κουρδική
περιοχή της Ροζάβα με την κομμουναλιστική ουτοπία κ.λπ. Και πάνω απ 'όλα αυτό
το ακαταμάχητο κύμα σε ένα παγκόσμιο επίπεδο συλλογικής φροντίδας των «κοινών
αγαθών», το οποίο συνεπάγεται (παρά τον λανθασμένο χαρακτηρισμό του) τη
συμμετοχή των πολιτών στον ορισμό, τη φροντίδα και την παραγωγή του. Το παράδειγμα
του εκδημοκρατισμού των υδάτινων υπηρεσιών στη Νάπολη, όπως προωθεί ο δήμαρχος
Luigi de Magistris, ξεχωρίζει με αυτή την έννοια, παρά τα όριά του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Πιο
συγκεκριμένα: ποιο μήνυμα θα δώσατε στις δημοτικές πρωτοβουλίες (Ahora Madrid,
Barcelona en Comú, Marea Atlántica) που θεωρούν την «προστασία των κοινών
αγαθών» ως βασικό άξονα των προγραμμάτων τους;<o:p></o:p></span></i></b></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Pierre Dardot: Μια από τις «προτάσεις»
μας είναι να μετατρέψουμε τις δημόσιες υπηρεσίες σε θεσμοθετημένα κοινά. Αυτό
σημαίνει ότι δεν θα ανήκουν πλέον στο κράτος σαν να ήταν ο ιδιοκτήτης, ο μόνος
θεματοφύλακας, η γενική αρχή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Μια δημόσια υπηρεσία αξίζει τον τίτλο
μόνο αν είναι μια υπηρεσία που η κοινωνία δίνει στον εαυτό της για να
πραγματοποιήσει τα δικαιώματά της και να ικανοποιήσει τις ανάγκες της. Πρέπει να
σπάσουμε το μονοπώλιο της κρατικής διοίκησης προκειμένου να διασφαλίσουμε την
καθολικότητα της πρόσβασης στις υπηρεσίες αυτές: οι χρήστες πρέπει να θεωρηθούν
όχι ως καταναλωτές αλλά ως πολίτες που συμμετέχουν στις συζητήσεις και
αποφάσεις που τους αφορούν παράλληλα με τους «δημόσιους υπαλλήλους»».<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Christian Laval: Μια άλλη προϋπόθεση
που πρέπει να επιβληθεί: η πολιτική δεν πρέπει να είναι θέμα επαγγελματιών. Η
πολιτική δεν είναι γραφείο και μάλιστα ένα γραφείο μιας ολόκληρης ζωής. Στο
πολιτικό επίπεδο, ένας από τους βασικούς άξονες της επανάστασης που οφείλουμε να
πραγματοποιήσουμε σήμερα είναι η ριζική τροποποίηση του ορισμού της πολιτικής
εντολής, σε κάθε επίπεδο, προκειμένου να εξαλειφθεί η «κάστα» των πολιτικών που
- πιο κοντά παρά ποτέ στις κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις - έχει κάνει τόσο
πολύ κακό στις κοινωνίες μας».<o:p></o:p></span></div>
<div class="selectionshareable" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Μετάφραση: Γιάννης Δουλφής<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">ΣΗΜΕΙΩΣΗ
ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η λατινική φράση res publica (μτφ. δημόσια
υπόθεση) είναι όρος ο οποίος αναπτύχθηκε στην αρχαία Ρώμη για την περιγραφή των
δημοσίων υποθέσεων, και χρησιμοποιήθηκε αργότερα κατά τον 1ο αιώνα π. Χ. από
τον Κικέρωνα, ως μετάφραση του ελληνικού όρου πολιτεία. Στη σύγχρονη εποχή
χρησιμοποιείται για να δηλώσει τύπο αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ως res
publica ή συνηθέστερα ως republic. Το Res publica ως έκφραση αναφέρεται σε κάτι
που είναι κοινό μεταξύ πολλών ανθρώπων. Για παράδειγμα μια δημόσια πλατεία ή
κήπος στην πόλη της αρχαίας Ρώμης μπορούσε να είναι είτε ιδιωτική ιδιοκτησία
(res privata), ή να διαχειρίζεται από το κράτος, με την τελευταία περίπτωση να
είναι res publica. Θεωρώντας το σύνολο όλων των κοινών ιδιοκτησιών και του
κοινού συμφέροντος, οδηγεί στην έννοια του «res publica» ως το κράτος. Για τους
Ρωμαίους ο χαρακτηρισμός αυτός συμπεριελάμβανε και την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία
μαζί με όλα τα συμφέροντα της, έτσι ως Res Publica μπορούσε να αναφέρεται και η
ίδια η αυτοκρατορία στο σύνολο της, άσχετα με το αν κυβερνούνταν ως πολιτεία, ή
αν βρισκόταν υπό την αυτοκρατορική μοναρχική εξουσία. Σε αυτό το πλαίσιο,
γίνεται και χρήση του όρου κοινοπολιτεία, ως ακριβέστερου και πιο ουδέτερου
όρου για την απόδοση του λατινικού, και αποτελώντας αναφορά στο σύνολο του
κράτους, χωρίς να διευκρινίζει τον τύπο του πολιτεύματος του. Οι Ρωμαίοι
συγγραφείς χρησιμοποιούσαν επίσης τον όρο για να περιγράψουν την περίοδο όπου η
Ρώμη κυβερνιόταν ως πολιτεία, ου ξεκινά με την εκθρόνιση του τελευταίου
Ετρούσκου βασιλιά της Ρώμης, του Ταρκύνιου του Υπερήφανου (Tarquinius
Superbus), το 509 π. Χ. και τελειώνει με την επικράτηση του Οκταβιανού επί του
Μάρκου Αντώνιου στη ναυμαχία του Ακτίου, το 31 π. Χ. Η </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Roman</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Republic</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, λοιπόν, που
αποδίδεται συνήθως στα ελληνικά ως Ρωμαϊκή Δημοκρατία (Λατιν.: Res publica
Romana), αναφέρεται στο πολίτευμα της Res Publica που εγκαθιδρύθηκε τότε, και
αποτελεί τη ρεπουμπλικανική περίοδο της ρωμαϊκής ιστορίας. Στην πραγματικότητα
το πολίτευμα αυτό, όντας ουσιαστικά ολιγαρχικό, οργανωμένο αρχικά από τους
πατρίκιους, που αποτελούσαν την αγροτική αριστοκρατία και ήταν οι κεφαλές των
εκατό κυριότερων οικογενειών της Ρώμης, διευρυνόμενο στη συνέχεια με νέα
αξιώματα μετά από συμβιβασμούς στη διαμάχη με τους πληβείους δεν είχε καμία
σχέση με το αρχέτυπο που σηματοδοτεί η λέξη Δημοκρατία, όπως αναδύθηκε στην
Αρχαία Αθήνα, φθάνοντας στο απόγειό της, την περίοδο του Περικλή. Στη σημερινή
εποχή, χρησιμοποιούνται εναλλακτικά οι όροι, </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Republic</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> και </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Democracy</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> είτε αδιακρίτως, είτε ενίοτε με αποχρώσεις, για να
περιγράψουν το αντιπροσωπευτικό σύστημα του κομματικού κοινοβουλευτισμού, που
δεν αποτελεί, όπως έλεγε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης, παρά φιλελεύθερη ολιγαρχία.
Όσοι θεωρούν τις δύο, αντιδιαμετρικά αντίθετες, αυτές μορφές ως παραλλαγές
δημοκρατίας κάνουν τη διάκριση μεταξύ άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Christian</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Laval</span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">, είναι καθηγητής
κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Nanterre</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">La</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">D</span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">é</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">fense</span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;"> του Παρισιού,
ειδικός στο φιλελευθερισμό και ιδιαίτερα στην ωφελιμιστική φιλοσοφία του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Jeremy</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Bentham</span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων για αυτά τα
θέματα, συμπεριλαμβανομένων πολλών σε συνεργασία με τον </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Pierre</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Dardot</span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">. Είναι μέλος της Sophiapol * (Ερευνητική Μονάδα: </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Sociologie</span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">,
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Philosophie</span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Anthropologie</span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Politiques</span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">)
της ομάδας μελέτης «Ερώτημα Marx» και του κέντρου Bentham. Είναι επίσης
συνεργάτης ερευνητής στο Ινστιτούτο Ερευνών της Ενιαίας Ομοσπονδίας Συνδικάτων.
Πρώην μέλος του επιστημονικού συμβουλίου της ATTAC, είναι συν-διευθυντής (με
τον Laurent Jeanpierre) της συλλογής «L' horizon des posses» στις εκδόσεις La
Découverte και αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Ερευνών της Ομοσπονδίας Ενιαίων
Συνδικάτων (FSU).). Ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Pierre</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Dardot</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">
</span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">είναι φιλόσοφος,
ερευνητής επίσης στο ερευνητικό εργαστήριο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Sophiapol</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">του
πανεπιστημίου </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Nanterre</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">La</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">D</span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">é</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">fense</span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">
του Παρισιού και στενός συνεργάτης του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Christian</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">Laval</span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;">, με τον οποίο έχουν
συγγράψει πολλά βιβλία.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p>Βλ. και </o:p></span></div>
<a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/pierre-dardot-christian-laval/">http://www.respublica.gr/2019/06/post/pierre-dardot-christian-laval/</a><br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-53387157451758683352020-01-25T03:19:00.000-08:002020-01-25T05:08:51.320-08:00Christian Laval: Θάνατος και ανάσταση του φιλελεύθερου καπιταλισμού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRmiKMw3Io1JWwP1GAfBrQfhXgOd47HdRJWtNaU5-D8Fuq1zybIMFbdgpco4mkcfJ85fiH_IpzYS2t5V-ZhVcq_kxe8_E-Glyv8P4-LUyRbJOY8JmV04sbykPoLRCS9wAEiIGL9gIRU4M/s1600/h508.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1081" data-original-width="1600" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRmiKMw3Io1JWwP1GAfBrQfhXgOd47HdRJWtNaU5-D8Fuq1zybIMFbdgpco4mkcfJ85fiH_IpzYS2t5V-ZhVcq_kxe8_E-Glyv8P4-LUyRbJOY8JmV04sbykPoLRCS9wAEiIGL9gIRU4M/s400/h508.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Δουλφής
Γιάννης 05/06/2019<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<strong><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗ</span></strong><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Θεωρήσαμε πολύ
ενδιαφέρον να ασχοληθούμε με τη συγκεκριμένη εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού
που μας κυβερνά, αφενός διότι δεν είναι απόλυτα κατανοητό ότι η επικρατούσα
αυτή σύγχρονη μορφή του δεν είναι αυτό που γενικά νομίζεται, αλλά μπορεί εύκολα
να ανιχνευθεί στο κοινωνικό – πολιτικό πλαίσιο που αποτελεί την πεμπτουσία της
εφαρμοζόμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής στη γερμανοκρατούμενη Ε.Ε. Αφετέρου ο
πολύ σημαντικός σύγχρονος στοχαστής και διεξοδικός ερευνητής του φαινομένου,
όχι αποκλειστικά στ επίπεδο των ιδεών, <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Christian</span></strong> <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Laval<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref1"> </a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn1"><span style="mso-bookmark: _ftnref1;"><span style="color: #2967a5; text-decoration: none;">[1]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref1;"></span></a></span></strong><span style="mso-bookmark: _ftnref1;"></span>, το κείμενο του οποίου επιλέξαμε, –
δημοσιευμένο στο τεύχος <em><b><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Νο
29 Ιανουάριος 2007</span></b></em> της επιθεώρησης <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Revue du MAUSS<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref2">
</a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn2"><span style="mso-bookmark: _ftnref2;"><span style="color: #2967a5; text-decoration: none;">[2]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref2;"></span></a></span></strong><span style="mso-bookmark: _ftnref2;"></span> – αξίζει να γίνει γνωστός και στη
χώρα μας, για τις πολύ εύστοχες μελέτες του, που επιχειρούν τη διαύγαση του
πραγματικού και τη διέξοδο που μπορεί να επιχειρηθεί από εκείνες τις κοινωνικές
δυνάμεις, που ενώ αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας,
παραμένουν εγκλωβισμένες στο εφιαλτικό παρόν του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Λόγω της πολύ μεγάλης έκτασης του κειμένου (και του παρόντος ήδη μέρους),
δημοσιεύεται μόνο το μέρος του αναφέρεται στις απόψεις του πολύ σημαντικού
στοχαστή <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Karl</span></strong> <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Polanyi<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref3"> </a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn3"><span style="mso-bookmark: _ftnref3;"><span style="color: #2967a5; text-decoration: none;">[3]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref3;"></span></a></span></strong><span style="mso-bookmark: _ftnref3;"></span> καθώς και σ’ εκείνες του <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Walter</span></strong> <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Eucken, </span></strong>«ιδρυτή»
του ορντοφιλελευθερισμού<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref4"> </a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn4"><span style="mso-bookmark: _ftnref4;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">[4]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref4;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref4;"></span>, που αποτελεί την πεμπτουσία της
εφαρμοζόμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής στη γερμανοκρατούμενη Ε.Ε.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Ο Karl Polanyi από την
άλλη πλευρά αποτελεί ένα άλλο παράδειγμα στοχαστή, που ξεφεύγει από τα πλαίσια
της τετριμμένης σκέψης του οικονομισμού, του εξελικτισμού και του
ντετερμινισμού που συμμερίζονται, τόσο ο νέος (όσο περισσότερο και ο παλιός
φιλελευθερισμός) και ο «ορθόδοξος» μαρξισμός, που εδράζεται βέβαια στα ίδια τα
κείμενα και ένα ορισμένο «πνεύμα» του ίδιου του Μαρξ και κατατρύχει το
μεγαλύτερο μέρος των αιρέσεων της αριστεράς.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Αυτό βέβαια δε σημαίνει
ότι οι ιδέες κατασκευάζουν τον κόσμο, ούτε εκπορεύονται εκ του ουρανού, αλλά
καταδεικνύεται ότι η κοινωνία ως ολότητα δεν καθορίζεται μονοσήμαντα από την
οικονομία ή την οικονομική βάση έστω και σε τελευταία ανάλυση, και το νομικό
και πολιτικό στοιχείο, το κράτος ή η ιδεολογία δεν αποτελούν απλά παράγωγά του,
ούτε ακόμη και ως μεθοδολογική προϋπόθεση ανάλυσης. Ούτε η «οικονομική κρίση»,
ως αποτέλεσμα της «πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους», υπαγορεύει τις
ασκούμενες πολιτικές για την αποκατάστασή του και το ξεπέρασμά της σε μια
κυκλική κίνηση του καπιταλισμού προς μια νέα τροχιά ανάπτυξης. Διότι τίθεται το
ερώτημα γιατί, ενώ οι ιδέες αυτές ως απάντηση στα αδιέξοδα της «οικονομίας της
αγοράς» το 1929 κυκλοφορούσαν ήδη τότε, δεν υιοθετήθηκαν, αλλά αντίθετα εν
τέλει επικράτησε το κεϋνσιανό υπόδειγμα. Και γιατί αντίστροφα στη σημερινή
εποχή αυτές επικρατούν με τόσο άκαμπτο τρόπο, παρά τα συνεχόμενα αδιέξοδα.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Ανεξάρτητα από την
«απάντηση» που δόθηκε από τις κυρίαρχες δυνάμεις με τον ορντοφιλελευθερισμό σε
θεωρητικό και πρακτικό πεδίο, τα ζητήματα των σχέσεων του κράτους με την
οικονομία ή της κοινωνίας με την οικονομία, τις ιδέες, τους θεσμούς, το
θεσμισμένο και το θεσμίζον, οι σχέσεις των ατομικών και συλλογικών υποκειμένων
με τις κοινωνικές δομές, ο αλληλοκαθορισμός και η αλληλεπίδρασή τους κ.ο.κ
μπορούν να ιδωθούν υπό ένα νέο πρίσμα που υπερβαίνει τις παραδεδεγμένες
θεωρήσεις, και το έργο τόσο του Karl Polanyi, όσο και του Christian Laval και
του συνεργάτη του Pierre Dardot μπορούν να προσφέρουν πολλά σ’ αυτό.
Ελπίζουμε με αφορμή αυτό το δημοσίευμα να ανοίξει μια γόνιμη συζήτηση για όλα
αυτά τα θέματα.<o:p></o:p></span><br />
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span>
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"></span><br />
<a name='more'></a><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<strong><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Θάνατος και ανάσταση του φιλελεύθερου
καπιταλισμού</span></strong><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<em><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">«Ο ορντοφιλελευθερισμός της
γερμανοκρατούμενης Ε.Ε. που μας κυβερνά»<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref5"> </a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn5"><span style="mso-bookmark: _ftnref5;"><strong><span style="color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; font-style: normal; font-weight: normal; text-decoration: none;">[5]</span></strong></span><span style="mso-bookmark: _ftnref5;"></span></a></span></em><span style="mso-bookmark: _ftnref5;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">«Μπορεί ο καπιταλισμός
να επιζήσει»; Το ερώτημα για το μέλλον του καπιταλισμού που διατυπώθηκε από τον
Τζόζεφ Σούμπετερ επανέρχεται πλέον επίμονα σε ένα αυξανόμενο αριθμό βιβλίων και
άρθρων.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Αυτή η διερώτηση για τα
όρια του καπιταλισμού θυμίζει αυτή που έλαβε χώρα σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο
μετά την κρίση του 29 και συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 1940<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref6"> </a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn6"><span style="mso-bookmark: _ftnref6;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">[6]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref6;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref6;"></span>. Σε αυτό το δραματικό πλαίσιο πρέπει να επανατοποθετηθεί
το έργο του Karl Polanyi. Για να κατανοήσουμε καλύτερα τις ιδιαιτερότητες, όπως
και τις δυσκολίες ενός μείζονος έργου, όπως <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός</span></em>, προϋποθέτει να το
συνδέσουμε με όλες τις αμφισβητήσεις του φιλελεύθερου δόγματος στις δεκαετίες
του 1930 και του 1940.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Μία μνήμη κάπως
παραμορφωμένη από τις μεταγενέστερες ανακατασκευές τείνει να πιστεύει ότι η
συζήτηση περιορίστηκε στην αντιπαράθεση μεταξύ των παλιών φιλελεύθερων,
προσκολλημένων στις παλιές τους πεποιθήσεις των αρετών αυτορρύθμισης της αγοράς
και των οικονομολόγων που προκρίνουν τον οικονομικό παρεμβατισμό στη συγκυρία
μεταξύ των οποίων εμφανίζεται ο θρυλική ηρωική μορφή του John Maynard Keynes.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Η πραγματικότητα είναι
πολύ διαφορετική. Η αμφισβήτηση των άρθρων της φιλελεύθερης πίστης ήταν πολύ
πιο γενική και δεν προετοιμάστηκε μόνο στις τρεις «κεϋνσιανές» δεκαετίες της
μεταπολεμικής περιόδου. Πράγματι, σε αυτό το χωνευτήριο, ένας νέος
φιλελευθερισμός ήρθε σκόπιμα σε ρήξη με τον παλιό. Τη στιγμή που ο Κ. Πολάνι
σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να περιγράψει ένα «μεγάλο μετασχηματισμό» στην ιστορία
του καπιταλισμού, αναδύθηκε ένα διεθνές κίνημα που θα επαναπροσδιόριζε τους
στόχους και τα μέσα του φιλελευθερισμού.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Αυτό το κίνημα, του
οποίου το πρώτο δημόσιο γεγονός ήταν αναμφισβήτητα το συμπόσιο Walter Lippmann<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref7"> </a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn7"><span style="mso-bookmark: _ftnref7;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">[7]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref7;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref7;"></span> που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι τον
Αύγουστο του 1938, αποσκοπούσε να σηματοδοτήσει μια σαφή τομή με τον αυθόρμητο
φιλελευθερισμό του δέκατου ένατου αιώνα, θεωρούμενο σε μεγάλο βαθμό ως υπεύθυνο
για τις καταστροφές του πρώτου μισού του επόμενου αιώνα. Αυτός ο
νεοφιλελευθερισμός, τον οποίο μερικοί από τους υποστηρικτές του ονόμαζαν επίσης
«οργανωσιακό φιλελευθερισμό» ή «κατασκευαστικό φιλελευθερισμό», ήθελε ακόμη να
δει στη νομοθεσία και στο κράτος έναν απαραίτητο μέσο για τη λειτουργία του
καπιταλισμού.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Χωρίς να μπαίνουμε εδώ
στις λεπτομέρειες μιας πολύπλοκης συζήτησης, θα θέλαμε να επικαλεστούμε
κάποιους συγγραφείς με τη διπλή κοινή ιδιαιτερότητα ότι δημοσίευσαν γύρω στο
1940, έργα καθένα εκ των οποίων προβληματίστηκε με το δικό του τρόπο για τις
σχέσεις της αγοράς με το κράτος.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Ο Karl Polanyi, ο Joseph
Schumpeter, ο Friedrich von Hayek και ο Walter Eucken οδηγήθηκαν σε παράλληλους
προβληματισμούς σχετικά με την πορεία της αγοράς στον καπιταλισμό και εξήγαν
φαινομενικά ανόμοια συμπεράσματα.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Θα ασχοληθούμε με
τέσσερα έργα που γράφονται και δημοσιεύονται σχεδόν ταυτόχρονα: <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός</span></strong> [<em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">La</span></em> <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Grande</span></em> <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Transformation]</span></em>
(1944), <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός και
Δημοκρατία</span></strong> [<em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Capitalisme,
socialisme</span></em> <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">et</span></em> <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">démocratie]</span></em> (1942), <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Ο Δρόμος προς τη Δουλεία</span></strong>
[</span><em><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">La</span></em><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Route</span></em> <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">de</span></em> <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">la</span></em></span><em><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;"> </span></em><em><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">servitude</span></em><em><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">]</span></em><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">(1944),</span><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><strong><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Τα Θεμέλια της Πολιτικής Οικονομίας</span></strong><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">[</span><em><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Les</span></em><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Fondations</span></em> <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">de</span></em> </span><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> </span><em><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">l</span></em><em><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">’ é</span></em><em><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">conomie</span></em><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">politique</span></em></span><em><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">] </span></em><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">(1940). Το έργο αυτό
αρχίζει με την κρίση του φιλελεύθερου καπιταλισμού και τις τραγικές συνέπειές
του στα μέσα του αιώνα. Η σχέση μεταξύ της αγοράς και του κράτους είναι ένα από
τα βασικά σημεία των παρατηρήσεών τους.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Συχνά λέγεται ότι οι
φιλελεύθεροι έχουν κάνει αυτή τη σχέση μια αναντικατάστατη αντίθεση, η οποία
μάλιστα αποτελεί το θεμέλιο του δόγματος του φιλελευθερισμού. Τα πράγματα δεν
είναι τόσο απλά, ούτε στην αρχική φάση, ούτε στη μεταγενέστερη εποχή στην οποία
αναφερόμαστε. Η πρωτοτυπία των θέσεων που πρόκειται να εξετάσουμε έγκειται
ακριβώς στην επιθυμία τους να ξεπεράσουν το φιλελεύθερο δογματισμό, όπως
παγιώθηκε σε διατυπώσεις η απλοϊκότητα και η τυφλή αισιοδοξία των οποίων είχαν
οδηγήσει στην απώλεια κάθε αξιοπιστίας.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Αλλά η απόπειρα αυτή
υπέρβασης παίρνει διάφορες πτυχές ανάλογα με τους συγγραφείς. Κάποιοι κλίνουν
προς τη θέση του θανάτου του φιλελεύθερου καπιταλισμού, είτε πρόκειται να
χαρούμε είτε να λυπηθούμε γι’ αυτόν. Ο K. Polanyi και ο J. Schumpeter είναι
μεταξύ τους. Υπάρχουν άλλοι για τους οποίους το μέλλον είναι η αποκατάσταση του
φιλελευθερισμού, με την προϋπόθεση να αλλάξει τις θεωρητικές βάσεις του και να
τον αντιληφθούμε ως σκόπιμη εφαρμογή ενός «κανόνα του παιχνιδιού». Ο F. Hayek
και ο W. Eucken μοιράζονται αυτή την επιθυμία για επαναπροσδιορισμό, αλλά
αντιτίθενται στον τρόπο επίτευξής του.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<strong><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Η θέση του Karl</span></strong><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Polanyi</span></strong><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Στο κλασικό βιβλίο του,
The Great Transformation, ο Karl Polanyi είχε υποβάλει την ακόλουθη ιδέα: κατά
το πρώτο μισό του 19<sup><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">ου</span></sup> αιώνα εγκαθιδρύεται μια
«οικονομία της αγοράς» βασιζόμενη στην ψευδαίσθηση της αυτορρύθμισης που
επιχειρεί να κινητοποιήσει όλους τομείς της κοινωνίας θέτοντάς τους στην
υπηρεσία της.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Η μετατροπή της εργασίας
σε εμπόρευμα – παράλληλα με τη γη και το νόμισμα – δίνεται ως αποφασιστικό
στοιχείο που σταδιακά μεταβάλλει την κοινωνία σε κάτι βοηθητικό, ένα παράρτημα
του οικονομικού συστήματος. Δήλωσε με μεγάλο θάρρος, αλλά και με ακραία
μετριοφροσύνη: «Αυτό είναι το νόημα του γνωστού ισχυρισμού ότι η οικονομία της
αγοράς δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνο σε μια κοινωνία της αγοράς»<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref8"> </a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn8"><span style="mso-bookmark: _ftnref8;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">[8]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref8;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref8;"></span>. Για τον Karl Polanyi η «κοινωνία της
αγοράς» χαρακτηρίζεται από την εξάρτηση των θεσμών από την οικονομική σφαίρα, η
οποία έχει αποσυνδεθεί κατά κάποιο τρόπο από τους υπόλοιπους κοινωνικούς
δεσμούς, έχει «από-πλαισιωθεί», («αποεδαφικοποιηθεί») ή, για να είμαστε πιο
πιστοί στα αγγλικά, <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">έχει
εγκαταλείψει το κρεβάτι της</span></em>.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Σύμφωνα με τον ίδιο, η
βαθιά καινοτομία της φιλελεύθερης ιδεολογίας έγκειται στην αντίληψη μιας
οικονομίας που διέπεται από αυτόνομους νόμους και αποσπάται από την πολιτική,
τη θρησκεία και την ηθική. Αλλά, σύμφωνα με τον Κ. Polanyi, αυτή η κοινωνία δεν
ήταν ποτέ απόλυτα εμπορευματική. Για να συνεχίσει να υπάρχει, έχει αντισταθεί
πράγματι σε όλες τις δυνάμεις που έτειναν στην εξάρθρωσή της, επιβεβαιώνοντας
κατά κάποιο τρόπο τη σπινοζική διατύπωση της οντολογικής εμμένειας. Η επιβολή
της φιλελεύθερης ουτοπίας προκάλεσε πράγματι τέτοιες κοινωνικές αναταραχές,
ώστε κατέληξε να βρει απέναντί της, εκτός από τα ζωντανά ακόμα στοιχεία του
παλιού προκαπιταλιστικού κόσμου, αντιστάσεις και συλλογικά αντανακλαστικά
αυτοάμυνας που οδήγησαν στη δημιουργία νέων αναχωμάτων προορισμένων να συμπεριλάβουν
τις καταστρεπτικές δυνάμεις της αγοράς.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Τέλος, ακολουθώντας
πάντοτε τον Κ. Polanyi, αυτό το φιλελεύθερο μοντέλο βρήκε το σταμάτημά του στη
δεκαετία του ’30, που χαρακτηρίστηκε από τέτοιες κοινωνικές και οικονομικές
καταστροφές, ότι ήταν απαραίτητο να εφαρμοστούν πολιτικές προστατευτισμού τόσο
ως προς τις εξωτερικές σχέσεις όσο, και στο εσωτερικό με την κοινωνική
προστασία για να αντιμετωπίσουν τις καταστροφές της αγοράς. Εν ολίγοις, η
κοινωνία, αφού αντιμετώπισε τις πολλές δοκιμασίες ξεριζωμού, εξαθλίωσης,
μαζικής προλεταριοποίησης, πέραν του παγκόσμιου πολέμου και της κατάρρευσης του
διεθνούς νομισματικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος, θα κατάφερνε να
ξεπεράσει και να υπερβεί την εμπορευματική μεταλλαγή που είχε υποστεί κατά το
δέκατο ένατο αιώνα, μέχρι του σημείου να παραπέμψει οριστικά το φιλελεύθερο
μοντέλο της αυτορυθμιζόμενης αγοράς στο μουσείο των επικίνδυνων ψευδαισθήσεων.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Είναι ασφαλώς αρκετά
εύκολο να παρατηρήσουμε με βάση την οπισθοδρόμηση που βιώνουμε πόσο ο K.
Polanyi, ο οποίος ολοκλήρωσε το έργο του το 1944, είχε ψευδαισθήσεις σχετικά με
τις ικανότητες μνήμης και πρόβλεψης των οικονομικών, πνευματικών και πολιτικών
ελίτ. Αυτό που ο Κ. Polanyi ονομάζει «μεγάλο μετασχηματισμό» και που συνίσταται
σε αυτή την «επαναπλαισίωση» της οικονομίας, δεν ήταν τίποτε άλλο μάλλον παρά
μια μεγάλη παρένθεση τριών ή τεσσάρων δεκαετιών;<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Ο νεοφιλελευθερισμός που
έγινε η κυρίαρχη αναπαράσταση στα τέλη της δεκαετίας του 1970 φαίνεται να είναι
η αναβίωση της παλιάς ουτοπίας. Ο τελευταίος βρήκε ευρεία υποστήριξη από ένα
ευρύ φάσμα παραγόντων (δημοσιογράφων, δοκιμιογράφων, επαγγελματιών
οικονομολόγων, επιχειρηματιών και πολιτικών) που είναι απρόθυμοι να εξετάσουν
τις κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις της πλήρους οικονομικής ελευθερίας και
προτίθενται να αποκαταστήσουν στη θέση μιας κοινωνικής και εκπαιδευτικής
κατάστασης που θεωρείται «αναποτελεσματική» και «ξεπερασμένη».<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Οι πολιτικές που
ακολουθήθηκαν με την οπτική αυτή δεν έχουν πάψει να αποδυναμώνουν όλα τα
αναχώματα – ιδιαίτερα εκείνα που σχετίζονται με την απασχόληση – που
δημιουργήθηκαν σταδιακά για να περιορίσουν τις συνέπειες της λογικής της
αγοράς. Η «έξοδος από το κρεβάτι» της οικονομίας είναι και πάλι στην ημερήσια
διάταξη με τις βαθιές κοινωνικές αναταραχές που την συνοδεύουν<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref9"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn9"><span style="mso-bookmark: _ftnref9;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">[9]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref9;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref9;"></span>. Ακόμη και αν αυτή η «επιστροφή της
αγοράς» δεν είναι πιο οριστική από τους περιορισμούς της, μπορεί να
υποστηριχθεί ότι η πρόγνωση του Κ. Polanyi αντιστράφηκε μάλλον από τα γεγονότα.
Δεν είναι μόνος σε αυτή την περίπτωση, όπως θα δούμε.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<strong><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Ο ορντοφιλελευθερισμός
του Walter</span></strong><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Eucken</span></strong><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Αντίθετα με μια πολύ
συνηθισμένη ψευδαίσθηση, η θεωρία του Φ. Χαϊέκ, τόσο κοντά από πολλές απόψεις
με εκείνη του Ludwig von Mises, δεν συνοψίζει από μόνη της τα νέα φιλελεύθερα
δόγματα της μεταπολεμικής περιόδου. Η αναφορά σε μια «αυθόρμητη τάξη» θα έτεινε
ακόμη και να διαγράψει το πραγματικό ρήγμα της επεξεργασίας ενός «οργανωσιακού
φιλελευθερισμού», βασική αρχή του οποίου είναι ότι η τάξη της αγοράς είναι το
προϊόν μιας κατασκευής επιθυμητής ηθικά και εγγυημένης πολιτικά. Είναι μάλλον
από την πλευρά του γερμανικού ορντοφιλελευθερισμού, του άλλου πόλου του
σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, που θα πρέπει να <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">κοιτάξουμε για να αξιολογήσουμε το μέγεθος</span></em> αυτού
του μεγάλου ρήγματος στην ιστορία του φιλελευθερισμού<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref10"> </a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn10"><span style="mso-bookmark: _ftnref10;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">[10]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref10;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref10;"></span>.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Οι θέσεις του Walter
Eucken που αναπτύχθηκαν στις δεκαετίες του 1930 και του 1940 στο Friburg δίνουν
ταυτόχρονα δίκιο όσο και άδικο στον K. Polanyi. Δίκιο στο βαθμό που, ενάντια
στις φυσικαλιστικές πλάνες, ο νέος φιλελευθερισμός είναι απόλυτα σύμφωνος με
την ιδέα ότι η αγορά είναι το αποτέλεσμα ενός συνόλου ιδεολογικών και πολιτικών
αποφάσεων και όχι η πλήρωση μιας φυσικής ελευθερίας που ανέκαθεν την
εμπεριέχει. Άδικο στο βαθμό που ο γερμανικός και στη συνέχεια ο ευρωπαϊκός
ορντοφιλελευθερισμός αρνούνται θεωρητικά και πάνω απ ‘όλα πρακτικά τη θέση
σύμφωνα με την οποία η κρίση της κοινωνίας της αγοράς οδηγεί παντού την
«επανένταξη» της οικονομίας σε κοινωνικοπολιτικά πλαίσια.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Στην πραγματικότητα, ο
ορντοφιλελευθερισμός αντλεί ριζικά αντίθετα συμπεράσματα. Δίχως άλλο η
αδιαμφισβήτητη κρίση του laissez-faire οφείλεται στην εξέλιξη των τάσεων
καρτελοποίησης, μονοπώλησης και συνδικαλιστικής και πολιτικής πίεσης. Χωρίς
αμφιβολία, χαρακτηρίστηκε από την ολοένα και μεγαλύτερη αύξηση των εμποδίων στη
λειτουργία των αγορών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταδικαστεί η τάξη
της αγοράς. Το κράτος, μακριά από το να παραμείνει παθητικό, όπως ήθελε ο
παλιός φιλελευθερισμός του Μάντσεστερ, πρέπει να είναι πάνω απ ‘όλα
«διαμορφωτής». Είναι αυτό που πρέπει να οικοδομήσει και να διατηρήσει το συνταγματικό
και νομικό «πλαίσιο» αυτού που θα ονομαστεί στη Γερμανία, μετά τον Δεύτερο
Παγκόσμιο Πόλεμο, «κοινωνική οικονομία της αγοράς». Με μια λέξη, σύμφωνα με τον
χειρολιβανισμό, για να λειτουργήσει η οικονομία της αγοράς, είναι απαραίτητο να
οικοδομήσουμε σκόπιμα μια κοινωνία της αγοράς μέσω της νομοθεσίας.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Ο Walter Eucken, ιδρυτής
του περιοδικού Ordo το 1936 και εξέχουσας προσωπικότητας της Σχολής του
Φράιμπουργκ, θεωρείται ο κορυφαίος θεωρητικός του γερμανικού
νεοφιλελευθερισμού. Το έργο του Die Grundlagen der Nationalökonomie (Τα Θεμέλια
της Εθνικής Οικονομίας), που δημοσιεύθηκε το 1940 στα Γερμανικά και
μεταφράστηκε στα αγγλικά το 1950, προτίθεται να ανανεώσει σε βάθος την
οικονομική μεθοδολογία<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref11"> </a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn11"><span style="mso-bookmark: _ftnref11;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">[11]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref11;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref11;"></span>.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Ο W. Eucken ασκεί
κριτική στη γερμανική ιστορική σχολή, λόγω του εμπειρισμού και της μοιρολατρίας
της, όπως ακριβώς απορρίπτει την ορθολογική αφαίρεση του, πάντα απαράλλακτου,
οικονομικού ανθρώπου. Σύμφωνα με τον ίδιο, η συγκεκριμένη ιστορία αποτελείται
από μια σειρά από ιδιαίτερους συνδυασμούς οικονομικών μορφών πεπερασμένου
αριθμού. Ο σκοπός της οικονομικής επιστήμης είναι να εξάγει αυτές τις καθαρές
μορφές της οικονομικής ζωής που εμπεριέχονται στα πραγματικά οικονομικά
συστήματα, παρελθόντος και παρόντος, όπως εξηγεί ο Eucken στον πρόλογό του, και
στη συνέχεια να εξετάσει τους συγκεκριμένους συνδυασμούς τους, που
πραγματοποιήθηκαν στην ιστορία ή είναι εφικτοί στο μέλλον. Σε αντίθεση με άλλες
επιστήμες, τα οικονομικά δεν ασχολούνται με την ομοιομορφία ενός φυσικού νόμου,
όπως συμβαίνει στην περίπτωση της φυσικής και της χημείας. Μερικές μεγάλες
μορφολογικές ομάδες εμφανίζονται πιο συγκεκριμένα: οι κεντρικά κατευθυνόμενες
μορφές οικονομίας, εκείνες της οικονομίας ανταλλαγής, εκείνες της νομισματικής
οικονομίας, με κάθε φορά συγκεκριμένες παραλλαγές. Αυτό οδηγεί στην ιδέα ότι η
αγορά ή η «τάξη του ανταγωνισμού» δεν είναι γεγονός της φύσης, ότι είναι η
συνέπεια μιας πολιτικής επιλογής και, πιο συγκεκριμένα, μιας συνταγματικής
επιλογής.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Ο W. Eucken δεν
διατυπώνει απλά και μόνο μια μέθοδο. Επιχειρηματολογεί υπέρ μιας ανταγωνιστικής
οικονομίας, η οποία λειτουργεί με βάση ένα σύστημα τιμών που καθορίζονται
ελεύθερα από τους οικονομικούς παράγοντες. Με άλλα λόγια, ήδη από το 1940,
εντοπίζει την προοπτική της ανασυγκρότησης της οικονομίας της αγοράς και
καθορίζει τη φύση και τους στόχους μιας συνταγματικής πολιτικής που αποσκοπεί
στην ανάπτυξη μιας οικονομικής πραγματικότητας που ευθυγραμμίζεται περισσότερο
με το επίσημο μοντέλο της «τάξης του ανταγωνισμού». Όλες οι αρχές που πρέπει να
κατευθύνουν τον νομοθέτη υποτίθεται ότι δημιουργούν τις προϋποθέσεις για αυτόν
τον ελεύθερο ανταγωνισμό. Η σταθερότητα της νομισματικής τάξης και η άγρυπνη
δημιουργία ανοιχτών αγορών χωρίς στρεβλώσεις είναι οι δύο κυριότερες, οι οποίες
πρέπει να κατοχυρωθούν στον υπέρτατο νόμο<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref12"> </a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn12"><span style="mso-bookmark: _ftnref12;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">[12]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref12;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref12;"></span>.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Η κυβερνητική δράση
πρέπει να ακολουθεί μια αυστηρή διάκριση μεταξύ «πλαισίου» και «διαδικασίας».
Οι αρχές αυτής της δράσης θα αναπτυχθούν με ένα μεταθανάτιο κείμενο του W.
Eucken που δημοσιεύτηκε το 1952 με τίτλο Grundsätze der Wirkschaftspolitik
(Αρχές Οικονομικής Πολιτικής). Σύμφωνα με τον W. Eucken, το «πλαίσιο» είναι το
προϊόν της ιστορίας, είναι το αντικείμενο που το κράτος μπορεί να διαμορφώσει
μέσω μιας κανονιστικής πολιτικής. η «διαδικασία» της δραστηριότητας είναι θέμα
ατομικής δράσης, για παράδειγμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην αγορά, και
πρέπει να διέπεται από τους κανόνες ανταγωνισμού σε μια οικονομία της αγοράς: η
διαδικασία αποτελεί το αντικείμενο της ρυθμιστικής πολιτικής. Επομένως, η
απολύτως θεμελιώδης διάκριση μεταξύ «πλαισίου» και «διαδικασίας» αντιστοιχεί
στη διάκριση μεταξύ της «κανοναρχικής πολιτικής» και της «ρυθμιστικής
πολιτικής». Η πρώτη διαμορφώνει την κοινωνία, η δεύτερη ασκεί μια πολιτική
αγοράς.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Η Ordnungspolitik, η
κανοναρχική πολιτική, αποσκοπεί στη δημιουργία των νομικών συνθηκών για μια
τάξη ανταγωνισμού που λειτουργεί με βάση ένα σύστημα ελεύθερων τιμών. Για να
δανειστούμε μια φράση του W. Eucken πρέπει να διαμορφώσει τα συνολικά
«δεδομένα» που επιβάλλονται στο άτομο πέραν της αγοράς, θα πρέπει να
διαμορφώνουν το πλαίσιο της οικονομικής ζωής, με τέτοιο τρόπο ώστε ο μηχανισμός
των τιμών να μπορεί να λειτουργήσει απρόσκοπτα, κανονικά και αυθόρμητα. Από την
άλλη πλευρά, η κυβέρνηση πρέπει να απαρνηθεί το δικαίωμα να παρεμβαίνει στη
«διαδικασία» με μια ευνοϊκή νομισματική πολιτική για την επίτευξη πλήρους
απασχόλησης. Η κύρια ενέργεια πρέπει, όπως ειπώθηκε, να αφορά το πλαίσιο, αφορά
όλα όσα καθορίζουν την οικονομική ζωή. Όσο για την ρυθμιστική δράση της
διαδικασίας, θα πρέπει πρωτίστως να μην εμποδίζει τη λειτουργία του ανταγωνισμού,
αλλά αντίθετα να αίρει όλα τα εμπόδια στην ελευθερία της αγοράς, για
παράδειγμα, πολεμώντας κατά των καρτέλ. Όσο περισσότερο αποτελεσματική είναι η
κανοναρχική πολιτική, τόσο λιγότερο σημαντική πρέπει να είναι ρυθμιστική
πολιτική της διαδικασίας<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Ο W. Eucken επιμένει
στην ιδέα της συνοχής σε όλα τα μέρη του πλαισίου εντός του οποίου πρέπει να
πραγματοποιηθεί η οικονομική διαδικασία. Αυτή η αντίληψη μιας οικονομίας στο
σύνολό της μας οδηγεί στο να πιστεύουμε ότι όλα τα επίπεδα είναι
αλληλεξαρτώμενα. Το πολιτικό σύστημα, τα νομικά θεμέλια, οι κοινωνικές
πεποιθήσεις αποτελούν μέρος της συνολικής οικονομικής τάξης της αγοράς. Είμαστε
πολύ μακριά από τον κύριο διαχωρισμό που έκανε ο παλιός φιλελευθερισμός μεταξύ
της κοινωνίας των πολιτών και της κυβέρνησης.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Βεβαίως, η σύγχυση δεν
λειτουργεί πλέον υπέρ του κράτους, όπως στην περίπτωση του ολοκληρωτισμού, αλλά
υπέρ μιας κοινωνίας που θεωρείται ως «οικονομική μηχανή», σύμφωνα με την
έκφραση ενός μαθητή του W. Eucken, Alfred Müller – Armack. Αυτό οδηγεί στην πραγματική
ρυθμιστική αρχή του ίδιου του κράτους<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref13"> </a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn13"><span style="mso-bookmark: _ftnref13;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">[13]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref13;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref13;"></span>.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Η αρχή του ανταγωνισμού
δεν είναι μόνο ο στόχος που πρέπει να επιτευχθεί, αλλά και η συνταγματική
κατευθυντήρια αρχή, η μέγιστη κυβερνητική δράση. Είναι στην ίδια της μορφή ότι
η κυβερνητική δράση επηρεάζεται από το σκοπό. Η οικονομική πολιτική πρέπει να
είναι σύμφωνη με ένα προκαθορισμένο μοντέλο.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Το εγχείρημα του W.
Eucken έχει κοινά σημεία με αυτό του F. Hayek. Η επιμονή στους κανόνες δικαίου
και στο συνταγματικό πλαίσιο καθιστά δυνατή την ανάδειξη της ενότητας του
σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, αλλά διαφέρει στο ότι ωθεί την κατασκευαστική
διάσταση πολύ πιο πέρα. Και τα δύο ρεύματα είναι αντι-φαταλιστικά και
αντι-φυσιοκρατικά, αλλά ο Φ. Χάιεκ βασίζει το δόγμα του στην ιδέα μιας
ανεπιθύμητης εξέλιξης των κανόνων κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Ο W. Eucken, από
την άλλη πλευρά, δίνει πολύ μεγαλύτερη σημασία στη στιγμή της εθελοντικής
απόφασης μιας συνταγματικής τάξης. Ο ελεύθερος και θεμιτός ανταγωνισμός είναι
πάνω απ ‘όλα μια πολιτική επιλογή, η αγορά είναι ένα πολιτικό επίτευγμα και όχι
ο καρπός μιας ιστορικής εξέλιξης.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<strong><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Αγορά και κανόνας δικαίου: μια
απατηλή αντίθεση</span></strong><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Αυτά τα ερωτήματα που
τέθηκαν τη δεκαετία του 1940 σε μια ιδιαίτερα δραματική στιγμή στην παγκόσμια
ιστορία είναι ακόμα δικά μας. Εάν υπάρχει ένα μάθημα του Tocqueville που έχει
επιβεβαιωθεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο αιώνων, είναι ασφαλώς η ιδέα
ότι η «κοινωνία των εμπορευματοπαραγωγών» δεν αναπτύσσεται παρά μόνο με μια
μαζική και συνεχή ανάπτυξη της γραφειοκρατίας και των κανονιστικών ρυθμίσεων<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref14"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn14"><span style="mso-bookmark: _ftnref14;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">[14]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref14;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref14;"></span>. Η νεωτερική οικονομία και κοινωνία
προϋποθέτουν την δημιουργία κανόνων, τον πολλαπλασιασμό των «γραφείων» που
ασχολούνται με τη στατιστική, την τεχνική και τη λειτουργική διαχείριση των
«κοινωνικών προβλημάτων και αναγκών» που προκαλούνται από τις νέες συνθήκες της
ζωής.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Αυτή η
γραφειοκρατικοποίηση και η επέκταση του νομικού και κανονιστικού πεδίου
κέρδισαν τον ιδιωτικό τομέα, όπου έχει από πάρα πολύ παλιά παρατηρηθεί ο
πολλαπλασιασμός των υπηρεσιών και η ανάπτυξη της πλαισίωσης. Τονίζοντας
αποκλειστικά την «εμπορευματοποίηση του κόσμου» δεν θα ήταν παρά η θέαση μιας
μόνο πλευράς της εξέλιξης<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref15"> </a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn15"><span style="mso-bookmark: _ftnref15;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">[15]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref15;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref15;"></span>, ή για να γίνουμε πιο ακριβείς, αν δεν
αντιλαμβάνεται ότι το φαινόμενο της «εμπορευματοποίησης» δεν μετράται άμεσα από
το μερίδιο της αγοραίας παραγωγής στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν ή από το
ποσοστό των υποχρεωτικών κρατήσεων. Η παραγωγή και η πώληση όλο και
περισσότερων αγαθών, η διαχείριση των πολλαπλών αποτελεσμάτων αυτής της λογικής
στην κοινωνική ζωή προϋποθέτει ένα σημαντικό μηχανισμό ρύθμισης και διαχείρισης
– δημόσιου και ιδιωτικού χαρακτήρα – που απορροφά ένα αυξανόμενο μερίδιο του
πλούτου και των επενδύσεων και σταδιακά αντικαθιστά τους παλιούς τρόπους
άσκησης κρατικής εξουσίας.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Αυτή η βαθιά τάση
δημιουργεί προφανώς προβλήματα στη φιλελεύθερη σκέψη, καθώς η διαδικασία αυτή
διαφεύγει από τις απλοϊκές αντιλήψεις της αγοράς ως συνάντηση μεταξύ
απομονωμένων οικονομικών παραγόντων. Η κοινωνική συνοχή, η εκπαίδευση και η
έρευνα, η στέγαση και η υγεία, οι μεταφορές και η δημόσια τάξη, οι στόχοι, οι
αποστολές και οι λειτουργίες της μη εμπορικής δραστηριότητας είναι πολλαπλές.
Ποτέ, ίσως, η λειτουργία της κοινωνίας δεν χρειαζόταν τόσα δημόσια αγαθά, όπως
αναγνώρισε ο ίδιος ο Φ. Χάϊεκ. Ωστόσο, πρέπει να προστεθεί αμέσως ότι αυτή η
εξέλιξη δεν αποτελεί στάση ή υποχώρηση της κοινωνίας της αγοράς, είναι από
ορισμένες απόψεις μια κατάσταση αντιφατική. Αυτό, λοιπόν, τονίζει ο Guillaume
Duval<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref16"> </a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn16"><span style="mso-bookmark: _ftnref16;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">[16]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref16;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref16;"></span> όταν γράφει:<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">«<em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Στις όλο και πιο περίπλοκες και
εύθραυστες κοινωνίες και οικονομίες, οι συνθήκες που πρέπει να πληρούνται για
το φυσικό, κοινωνικό και νομικό περιβάλλον επιτρέπουν η οικονομική
δραστηριότητα για να αναπτυχθεί γίνεται όλο και πιο πολυάριθμη και δύσκολη. Και
οι δράσεις που πρέπει να διεξαχθούν για το σκοπό αυτό πρέπει υποχρεωτικά να
καλύπτουν ολόκληρη την οικονομία και την κοινωνία, απαγορεύοντας την
εξατομίκευση των παροχών</span></em>» [Duval, 2003, σ. 7]. Επομένως, είναι
απαραίτητο να διαβάσουμε την εξέλιξη της οικονομίας της αγοράς με δύο τρόπους:
την «συσσώρευση αγαθών» και, ακόμη πιο γρήγορα, την επέκταση των ρυθμιστικών
διαδικασιών στην οργάνωση της ζωής, την αύξηση της δημόσιας χρηματοδότησης
δημοσίων αγαθών.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Από τη δεκαετία του
1930, ο φιλελευθερισμός μεταρρυθμίστηκε για να λάβει υπόψη αυτές τις
πραγματικότητες. Από τότε, ο αγώνας δεν αφορά πλέον τη νομιμότητα της ίδιας της
κρατικής δράσης, αλλά τους στόχους και τις αρχές της. Από αυτή την άποψη, ο
νεοφιλελευθερισμός στην πιο καινοτόμο του έκδοση – ο γερμανικός και στη
συνέχεια ο ευρωπαϊκός ορντοφιλελευθερισμός – προσφέρει μια ιδιαίτερα
ενδιαφέρουσα εικόνα. Η αντίθεση που τον συγκροτεί δεν είναι μεταξύ της αγοράς
και του κράτους, αλλά μεταξύ των διαφόρων μορφών κρατικών παρεμβάσεων, μεταξύ
εκείνων που παρεμποδίζουν τη λειτουργία του ανταγωνισμού μεταξύ των οικονομικών
παραγόντων και εκείνων που τον ευνοούν.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Αυτές οι σκέψεις θέτουν
εν μέρει υπό αμφισβήτηση το ιστορικό σχήμα που πρότεινε ο K. Polanyi. Είχε
δίκιο όταν επεσήμανε ότι η αγορά δεν ήταν το προϊόν της φυσικής αυθορμησίας,
αλλά το προϊόν των εσκεμμένων πολιτικών αποφάσεων. Αλλά δεν ήταν ο μόνος που το
έκανε. Οι ίδιοι οι νεοφιλελεύθεροι έχουν πάψει να πιστεύουν στο αυτορυθμιζόμενο
φάντασμα του laissez-faire. Αυτό μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε πώς ο νέος
φιλελευθερισμός κατανοήθηκε διανοητικά και πώς προσλήφθηκε πολιτικά για να
ανακατασκευάσει μια κοινωνία της αγοράς πλαισιωμένη μέσα από νόμους και
κανονισμούς.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Η πραγματική ρήξη που
εγκαινιάστηκε από τους νεοφιλελεύθερους είναι επιστημολογική και πολιτική. Αυτό
οφείλεται στο γεγονός ότι η αγορά έπαψε να θεωρείται ως κάτι <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">φυσικό</span></em> για να
γίνει, στο επίπεδο της αναπαράστασης και της δράσης, <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">μηχανή </span></em>συντήρησης
και ελέγχου<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref17"> </a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftn17"><span style="mso-bookmark: _ftnref17;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm; text-decoration: none;">[17]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref17;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref17;"></span>. Εάν η ελευθερία της αγοράς απαιτεί μια
ενεργή πολιτική, η αντίθεση μεταξύ της αυτορρυθμιζόμενης αγοράς και της κρατικής
παρέμβασης είναι ξεπερασμένη. Το 1937, ο F. Böhm, μαθητής και φίλος του W.
Eucken, έγραψε: «<em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Η βασική απαίτηση κάθε
οικονομικού συστήματος που αξίζει αυτό το όνομα είναι ότι η πολιτική ηγεσία
γίνεται ο κύριος της οικονομίας στο σύνολό και στα μέρη της. είναι απαραίτητο η
οικονομική πολιτική του κράτους να κυριαρχεί διανοητικά και υλικά όλο το
οικονομικό μέλλον</span></em>». Αυτό σημαίνει επίσης ότι η πολιτική στοχεύει
στη δημιουργία ή την αναδημιουργία των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών της
αγοράς, στην παρέμβαση στην κοινωνία ώστε η τελευταία να συμμορφώνεται με
την οικονομία της αγοράς. Αναμφισβήτητα θα αναγνωριστεί εκεί η όλη φιλοσοφία
που εμπνέει την ευρωπαϊκή οικοδόμηση μιας τάξης της ανταγωνιστικής αγοράς.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Αυτό έχει ακόμα
αδιόρατες συνέπειες στην κριτική που μπορούμε να κάνουμε στο νεοφιλελευθερισμό,
ειδικά στην ευρωπαϊκή του μορφή. Κατηγορώντας τον ότι είναι ένα είδος απολογίας
της «ζούγκλας» που αρνείται οποιοδήποτε νομικό πλαίσιο είναι ένα τεράστιο
λάθος. Το λάθος αυτό οδήγησε πολλούς οικονομολόγους, δημοσιογράφους και
πολιτικούς, που ισχυρίστηκαν ότι ήταν «αντι-φιλελεύθεροι», να στηρίξουν την
Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη με το σκεπτικό ότι οποιαδήποτε ρύθμιση της
οικονομικής δραστηριότητας ήταν «αντι-φιλελεύθερη». Αντιτάχθηκε στο
«Αγγλοσαξονικό» σκιάχτρο για να αποδεχθεί ευκολότερα τον πραγματικό
νεοφιλελευθερισμό, που δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση που συνοδεύει μια φυσική
τάξη.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗ<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Α<em><b><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">. Ο γερμανικός
ορντοφιλελευθερισμός, σιδερένιο κλουβί για τη Γηραιά Ήπειρο</span></b></em> (από
τους François Denord, Rachel Knaebel & Pierre Rimbert)<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<em><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">«</span></em><strong><i><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Αισθάνομαι μια εγγύτητα με το
γερμανικό μεταπολεμικό ορντοφιλελευθερισμό</span></i></strong><em><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">»</span></em><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> δήλωσε ο <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Πρόεδρος</span></strong> του <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Ευρωπαϊκού Συμβουλίου</span></strong>
<strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Ντόναλντ Τούσκ</span></strong>,
επ’ ευκαιρία του ελληνικού ζητήματος. Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Wolfgang
Schäuble προσωποποιεί την πνευματική αυτή κατάσταση <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">«</span></em><strong><i><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Γι’ αυτόν οι κανόνες έχουν ένα
θείο χαρακτήρα</span></i></strong><em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">» </span></em>παρατήρησε
ο παλιός Έλληνας ομόλογός του Γιάνης Βαρουφάκης. «<em><b><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Γεννήθηκα στο Φράιμπουργκ</span></b></em>»,
εξομολογήθηκε ο <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Βόλφγκανγκ
Σόιμπλε</span></strong> το 2012. «<em><b><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Εκεί,
υπάρχει κάτι που ονομάζεται σχολή του Φράιμπουργκ. Έχει κάποια σχέση με τον
ορντοφιλελευθερισμό. Και με τον Walter</span></b></em> <em><b><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Eucken επίσης</span></b></em>.<em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">»</span></em><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Le
Monde Diplomatique Août 2015<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"><a href="https://www.monde-diplomatique.fr/2015/08/DENORD/53518"><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm;">https://www.monde-diplomatique.fr/2015/08/DENORD/53518</span></a></span><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Β. Το 2009 ο Christian
LAVAL με το συνεργάτη του σε πολλά έργα Pierre DARDOT δημοσίευσαν το μνημειώδες
βιβλίο </span><em><b><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">La</span></b></em><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> <em><b><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">nouvelle</span></b></em> <em><b><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">raison</span></b></em> <em><b><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">du</span></b></em> <em><b><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">monde</span></b></em></span><em><b><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">.</span></b></em><em><b><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;"> </span></b></em><em><b><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;"> </span></b></em><em><b><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Essai</span></b></em><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> <em><b><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">sur</span></b></em> <em><b><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">la</span></b></em> <em><b><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">societe</span></b></em> <em><b><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">neoliberale</span></b></em> (<em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Ο νέος λογισμός του κόσμου.
Δοκίμιο για τη νεοφιλελεύθερη κοινωνία</span></em>), όπου αναπτύσσουν
ενδελεχώς, σε βάθος και με μεγάλη ενάργεια το νεοφιλελευθερισμό στη
συγκεκριμένη εφαρμογή του, και μέσα από μια ιστορική αναδρομή την καταγωγή των
ιδεών και των πρακτικών του, αναδεικνύοντας ότι είναι μια πολύ βαθύτερη
κατάσταση πραγμάτων από ό, τι συνήθως νομίζεται, που έχει διαποτίσει όλη την
ύπαρξη των ανθρώπων. Μέσω πολλαπλών δρόμων, ο νεοφιλελευθερισμός επιβλήθηκε ως
ο νέος λογισμός του κόσμου, ο οποίος καθιστά τον ανταγωνισμό τον παγκόσμιο
κανόνα συμπεριφοράς και δεν αφήνει άθικτη τη σφαίρα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αυτή η λογική διαβρώνει ακόμη και την κλασική αντίληψη της δημοκρατίας. Εισάγει
νέες μορφές υποταγής, οι οποίες, για εκείνους που την αμφισβητούν, αποτελούν
μια νέα πολιτική και πνευματική πρόκληση. Μόνο η κατανόηση αυτής της
ορθολογικότητας θα επιτρέψει να του αντιτάξουμε μια πραγματική αντίσταση και να
ανοίξουμε ένα άλλο μέλλον. Εκδόσεις la Découverte<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Μετάφραση – επιμέλεια
Γιάννης Δουλφής<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Christian
Laval Mort et résurrection du capitalisme liberal. Polanyi, hier et
aujourd’hui<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"><a href="http://1libertaire.free.fr/PDardotCLaval55.html"><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm;">http://1libertaire.free.fr/PDardotCLaval55.html</span></a></span><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn1"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref1"><span style="mso-bookmark: _ftn1;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[1]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn1;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn1;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Ο Christian Laval,
γεννημένος στις 9 Αυγούστου 1953, είναι αναπληρωτής καθηγητής [κοινωνικών
επιστημών] κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο Paris West Nanterre La Defense που
έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον φιλελευθερισμό, το νεοφιλελευθερισμό και
τη γενεαλογία του εντοπίζοντας την καταγωγή του στην ωφελιμιστική φιλοσοφία του
Jeremy Bentham, καθώς και στις νεοφιλελεύθερες εκπαιδευτικές πολιτικές. Είναι
συγγραφέας πολλών σημαντικών βιβλίων για αυτά τα θέματα, όπως το L’ Homme
économique: Essai sur les racines du néolibéralisme, Gallimard, coll. «Nrf
Essais», 2007, πολλά από αυτά σε συνεργασία με τον Pierre Dardot, όπως τα Marx,
Prénom: Karl, Gallimard essais, 2012, La nouvelle raison du monde, La
Découverte, 2009, Commun, Essai sur la révolution au XXIe siècle, La
Découverte, 2014, Ce cauchemar qui n’en finit pas, Comment le néolibéralisme
défait la démocratie, La Découverte, 2016. Το τελευταίο του έργο είναι το
Foucault, Bourdieu et la question néolibérale, La Découverte, 2018 Είναι μέλος
της Sophiapol, της ομάδας μελέτης «το Ζήτημα Marx» και του κέντρου Bentham.
Είναι επίσης συνεργάτης ερευνητής στο Ινστιτούτο Ερευνών της Ενιαίας Ομοσπονδίας
Συνδικάτων και πρώην μέλος του επιστημονικού συμβουλίου της ATTAC [ΣτΕ].<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn2"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref2"><span style="mso-bookmark: _ftn2;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[2]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn2;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn2;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Η επιθεώρηση
M.A.U.S.S. (Αντιωφελιμιστική Κίνηση στις Κοινωνικές Επιστήμες) ξεκίνησε το 1981
από μια φούχτα Γάλλων ακαδημαϊκών στο χώρο της κοινωνιολογίας, της οικονομίας
και της ανθρωπολογίας, που αντιπαρατέθηκαν στην κατεύθυνση που επιβλήθηκε στις
κοινωνικές επιστήμες με την υπαγωγή τους σε ένα παντοδύναμο κρατούν οικονομικό
μοντέλο καθώς και στην αποκλειστικά εργαλειακή θεώρηση της δημοκρατίας και των
κοινωνικών σχέσεων. Η αναφορά στον Marcel Mauss και στις κριτικές του
ωφελιμισμού που ενέπνευσε την Κοινωνιολογική Σχολή στον απόηχο του έργου του
Emile Durkheim κατόρθωσε να συγκεντρώσει γύρω της σημαντικές πνευματικές
δυνάμεις. Έτσι δημιουργήθηκε ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που προχώρησε
αμέσως στη δημιουργία της εν λόγω επιθεώρησης, που είχε στόχο να λειτουργήσει
ως σύνδεσμος και χώρος διαλόγου, γύρω από τα θεωρητικά διακυβεύματα,
καλωσορίζοντας επίσης μη ακαδημαϊκούς αγωνιστές και όλους όσους ήταν πρόθυμοι να
σκεφτούν μακριά από τους περιορισμούς του φλύαρου ακαδημαϊκού κατεστημένου. Με
την πάροδο του χρόνου προσέλκυσαν ένα ευρύτερο κοινό αναγνωστών και συγγραφέων
και από άλλες χώρες, συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός ευρέος φάσματος
θεωριών και προβληματισμών που συνδέονται με αυτό που έγινε γνωστό ως
«παράδειγμα του δώρου», συγκροτώντας ένα νέο ρεύμα σκέψης στο χώρο των
κοινωνικών επιστημών και της πολιτικής φιλοσοφίας [ΣτΕ].<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn3"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref3"><span style="mso-bookmark: _ftn3;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[3]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn3;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn3;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Ο Karl Polanyi
Ούγγρος φιλόσοφος, ανθρωπολόγος, από τους πρωτοπόρους της ιστορικής
κοινωνιολογίας, γεννήθηκε το 1886, και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της
Βουδαπέστης. Στα φοιτητικά του χρόνια, ιδρύει μια ριζοσπαστική ομάδα φοιτητών
(Κύκλος Γαλιλαίος), και συνδέεται με τον Καρλ Μάνχαιμ και τον Γκεόργκι Λούκατς.
Ιδρυτικό μέλος του ουγγρικού Ριζοσπαστικού Κόμματος συμμετείχε στην Επανάσταση
των Χρυσανθέμων, η οποία θα εγκαθιδρύσει την βραχύβια λαϊκή δημοκρατία της
Ουγγαρίας με πρωθυπουργό τον Μιχάλι Κάρολι. Το 1920, εγκαταλείπει την
Βουδαπέστη, μετά την κομμουνιστική επανάσταση του Μπέλα Κουν και μεταβαίνει
στην Βιέννη όπου διαμένει μέχρι το 1933, έτος ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία·
τότε φεύγει για το Λονδίνο, αρχικά, και εν συνεχεία για τις ΗΠΑ, όπου και
εκδίδεται το 1944 το γνωστότερο έργο του, <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός</span></em>. Όταν αρχίζει ο ψυχρός
πόλεμος εγκαθίσταται στο Οντάριο του Καναδά, όπου εργάζεται πάνω στις
οικονομικές πρακτικές των προνεωτερικών κοινωνιών, μέχρι τον θάνατό του το
1964. Μεταθανάτια, εκδίδονται χειρόγραφες εργασίες του – μεταξύ αυτών και <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Ο βίος του ανθρώπου</span></em> (1977).
Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα έργα του <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Ο
Μεγάλος Μετασχηματισμός</span></em>Εκδόσεις Νησίδες, 2007, <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Η Απαρχαιωμένη Αγοραία
Νοοτροπία μας</span></em>, Στάσει Εκπίπτοντες, 2014, <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Η Εφεύρεση του Εμπορίου Αγορά,
Χρήμα και Οικονομία στην Αρχαία Ελλάδα</span></em>, Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2017
[ΣτΕ].<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn4"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref4"><span style="mso-bookmark: _ftn4;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[4]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn4;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn4;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Ο
ορντοφιλελευθερισμός ή κανονιστικός φιλελευθερισμός (Ordoliberalismus στα
γερμανικά) είναι ρεύμα της φιλελεύθερης οικονομικής σκέψης, που έκανε την
εμφάνισή του στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930, από τους οικονομολόγους και
νομικούς που συγκεντρώθηκαν στο πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ γύρω απ’ τον
καθηγητή οικονομικών Walter Eucken και δύο καθηγητές νομικής (τους Franz Bohm
και Hans Grosmann-Doerth). Η σχολή του Φράιμπουργκ απέρριπτε τον ηδονιστικό
υλισμό των φιλελεύθερων αλλά και τον εξελικισμό του μαρξισμού και
αντιπαρατέθηκε στην οικονομική πρακτική του εθνικοσοσιαλισμού. Ο Walter Eucken,
ο Wilhelm Röpke και ο Alfred Müller-Armack, εκφράστηκαν μέσα από το περιοδικό
ORDO και επηρέασαν την οικονομική πολιτική των μεταπολεμικών κυβερνήσεων της
Γερμανίας, γεγονός που τους έδωσε την πνευματική πατρότητα του «οικονομικού
θαύματος της Δυτικής Γερμανίας», ενώ αποτέλεσαν έμπνευση και για τη λεγόμενη
«κοινωνική οικονομία της αγοράς». Η άποψή τους ήταν ότι δεν υπάρχει «ελεύθερη
οικονομία» σαν «φυσική κατάσταση», στην οποία καμία κεντρική εξουσία δεν πρέπει
να παρεμβαίνει. Αντίθετα είναι το κράτος που, μέσα από ένα λειτουργικό θεσμικό
πλαίσιο, θα πρέπει να επιβάλει τους κανόνες εκείνους που καθιστούν την αγορά
και τον ανταγωνισμό ελεύθερους από οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ρύθμιση. Οι
θεωρητικές (και εν τέλει πολιτικές) διαφορές ανάμεσα στον ορντοφιλελευθερισμό
και στον ιστορικό φιλελευθερισμό που υποστήριζε τόσο η Αυστριακή σχολή όσο και
οι Άγγλοι και Αμερικανοί φιλελεύθεροι είναι ουσιώδεις. Είναι η συγκεκριμένη
μορφή φιλελευθερισμού που επικράτησε από τη δεκαετία του ‘90 τόσο στη Γερμανία,
όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις συνθήκες της [ΣτΕ].<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn5"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref5"><span style="mso-bookmark: _ftn5;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[5]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn5;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn5;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Ο υπότιτλος έχει
προστεθεί από τον επιμελητή.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn6"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref6"><span style="mso-bookmark: _ftn6;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[6]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn6;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn6;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Όπως επεσήμανε ο
J. Schumpeter στο βιβλίο του <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Καπιταλισμός,
Σοσιαλισμός και Δημοκρατία</span></em>, «η πρόβλεψη της τελικής πτώσης του
καπιταλισμού ήταν κάτι συνηθισμένο στη δεκαετία του 1930».<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn7"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref7"><span style="mso-bookmark: _ftn7;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[7]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn7;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn7;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Ο Walter Lippmann
(23 Σεπτεμβρίου 1889 – 14 Δεκεμβρίου 1974) ήταν ένας Αμερικανός συγγραφέας, δημοσιογράφος
και πολιτικός σχολιαστής διάσημος για την έννοια του Ψυχρού Πολέμου που ήταν
από τους πρώτους που την εισήγαγαν, συνθέτοντας τον όρο «στερεότυπο» με το
σύγχρονο ψυχολογικό νόημα, για να επικρίνει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τη
δημοκρατία στις στήλες της εφημερίδας του και σε πολλά βιβλία του. Το Συμπόσιο
Walter Lippmann ήταν μια συνάντηση φιλελεύθερων διανοουμένων κυρίως από τη
Γαλλία και τη Γερμανία που διοργάνωσε στο Παρίσι, τον Αύγουστο του 1938, ο
γάλλος φιλόσοφος Louis Rougier για να συζητήσει τις ιδέες του Lippmann στο έργο
του The Good Society (1937), από όπου πήρε και το όνομα του. Αυτή η συνάντηση
αναφέρεται συχνά ως ο πρόδρομος της πρώτης συνάντησης της κοινωνίας Mont
Pèlerin, που συγκλήθηκε από τον Friedrich von Hayek, το 1947. Και στις δύο
συναντήσεις οι συζητήσεις επικεντρώθηκαν στο τι πρέπει να είναι ένας νέος
φιλελευθερισμός ή νεοφιλελευθερισμός. Ο Οίκος Walter Lippmann στο Πανεπιστήμιο
του Χάρβαρντ, στο οποίο στεγάζεται το Ίδρυμα Nieman για Δημοσιογραφία,
ονομάστηκε έτσι προς τιμή του. Ο Noam Chomsky και ο Edward S. Herman
χρησιμοποίησαν μία από τις φράσεις του Lippmann <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Κατασκευή Συναίνεσης</span></strong> «<em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Manufacture of Consent</span></em>»,
για τον τίτλο του βιβλίου τους, <strong><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Κατασκευάζοντας
Συναίνεση</span></strong> <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Manufacturing
Consent</span></em>, που περιέχει επικριτικά σχόλια για τις απόψεις του
Lippmann σχετικά με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης [ΣτΕ].<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn8"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref8"><span style="mso-bookmark: _ftn8;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[8]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn8;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn8;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Polanyi [1983,
σελ. 88 – <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">καθώς
επίσης</span></em> σελ. 111].<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn9"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref9"><span style="mso-bookmark: _ftn9;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[9]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn9;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn9;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Ήταν μεγάλη
ειρωνεία ότι η γαλλική εργοδοτική οργάνωση, το MEDEF (Κίνημα των Επιχειρήσεων
της Γαλλίας), το 2003 ονόμασε το θερινό της πανεπιστήμιο «Ο μεγάλος
μετασχηματισμός», περιγράφοντας με αυτό τον όρο μια υπερφιλελεύθερη ουτοπία της
κοινωνίας στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση με την τάση «επαναπλαισίωσης»
που περιέγραφε ο Polanyi.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn10"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref10"><span style="mso-bookmark: _ftn10;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[10]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn10;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn10;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Η συχνή σύγχυση ανάμεσα
στις θεωρίες του Φ. Χάγιεκ και εκείνες του ορντοφιλελευθερισμού οφείλεται εν
μέρει στο γεγονός ότι ο πρώτος διατηρούσε στενές και φιλικές σχέσεις με την
ομάδα των ορντοφιλελευθερων. Ίδρυσε με μερικά από τα κύρια μέλη της την
Εταιρεία Mont Pelerin το 1947 και διαδέχθηκε τον Walter Eucken ως καθηγητή
οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Fribourg το 1962.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn11"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref11"><span style="mso-bookmark: _ftn11;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[11]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn11;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn11;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Το βιβλίο
μεταφράστηκε στα αγγλικά υπό την πρωτοβουλία του F. Hayek από τον Τ. W.
Hutchison το 1950. Ο W. Eucken πέθανε το 1950 αφήνοντας ένα δεύτερο έργο σχεδόν
ολοκληρωμένο (Αρχές της πολιτικής οικονομίας) που κυκλοφόρησε το 1968.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn12"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref12"><span style="mso-bookmark: _ftn12;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[12]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn12;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn12;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Εάν θέλαμε να
είμαστε πιο αναλυτικοί, οι αρχές αυτές είναι, σύμφωνα με τον Jean-François
Poncet [1970]: η ύπαρξη σταθερού νομίσματος, η ελεύθερη πρόσβαση στην αγορά, η
ιδιωτική ιδιοκτησία, η ελευθερία των συμβάσεων και η σταθερότητα της
οικονομικής πολιτικής.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn13"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref13"><span style="mso-bookmark: _ftn13;"><span lang="EN-US" style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[13]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn13;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn13;"></span><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">βλ</span><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">. Michel Foucault [2004, </span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">σελ</span><span lang="EN-US" style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">. 120]. La Naissance de la
biopolitique. Cours au Collège de France (1978 – 1979) Le Seuil, 2004, The
Birth of Biopolitics, St Martin’s Press, 2008. </span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";">Ελλ. Έκδοση, Η Γέννηση της Βιοπολιτικής.
Παραδόσεις στο Κολλέγιο της Γαλλίας (1978 – 1979) Πλέθρον 2012.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn14"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref14"><span style="mso-bookmark: _ftn14;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[14]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn14;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn14;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Ο Κ. Polanyi
χρησιμοποιεί ακριβώς την εικόνα της «διπλής κίνησης», με αντίθετο νόημα.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn15"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref15"><span style="mso-bookmark: _ftn15;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[15]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn15;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn15;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Βλ. την παρουσίαση
του Guillaume Duval [2003].<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn16"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref16"><span style="mso-bookmark: _ftn16;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[16]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn16;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn16;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Ο Guillaume Duval,
γεννημένος στις 2 Φεβρουαρίου 1957 στην Τύνιδα, είναι επικεφαλής συντάκτης της
ριζοσπαστικής οικοσοσιαλιστικής, μηνιαίας οικονομικής επιθεώρησης Alternatives
Economiques, αφού ήταν αρχισυντάκτης μέχρι τον Δεκέμβριο του 2017. Μηχανικός,
απόφοιτος της τεχνικής και επαγγελματικής σχολής του Bordeaux (1975), εργάστηκε
για πολλά χρόνια στη γερμανική βιομηχανία. Το βιβλίο όπου αναφέρεται ο είναι Le
libéralisme n’a pas d’ avenir (Big business, marchés et démocratie), La
Découverte, 2003 [ΣτΕ].<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn17"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%8d%ce%b8/#_ftnref17"><span style="mso-bookmark: _ftn17;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm; text-decoration: none;">[17]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn17;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn17;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif";"> Ο Michel Foucault
σημείωσε ότι αυτή η καινοτόμος πτυχή ήταν μόνο σχετική. Η ιστορία του
φιλελευθερισμού δεν μπορεί να περιοριστεί στην ψευδαίσθηση του αόρατου χεριού.
Ο ριζοσπαστικός τεχνουργισμός του ωφελιμισμού του Bentham είχε ήδη
ανοίξει αυτό το μονοπάτι. Στη <em><span style="border: none 1.0pt; font-family: "constantia" , "serif"; padding: 0cm;">Γέννηση
της Βιοπολιτικής. Παραδόσεις στο Κολλέγιο της Γαλλίας (1978 – 1979)</span></em> Ο
Μισέλ Φουκώ, αφού κατέδειξε τον τρόπο με τον οποίο η πολιτική οικονομία κατά
τον 18ο αιώνα σηματοδοτεί τη γέννηση μιας καινούργιας διακυβερνησιακής λογικής
– λιγότερη διακυβέρνηση, μέσω της μέριμνας για μέγιστη αποτελεσματικότητα, με
δεδομένη τη φυσικότητα των προς αντιμετώπιση προβλημάτων -, ασχολείται με την
ανάλυση των μορφών αυτής της φιλελεύθερης κυβερνητικότητας. Σε τούτο το
διαγνωστικό καθήκον ανταποκρίνεται η μελέτη των δύο μεγάλων φιλελεύθερων σχολών
του 20ου αιώνα, του γερμανικού ορντοφιλελευθερισμού και του φιλελευθερισμού της
Σχολής του Σικάγου. Ο Foucault στρέφει την προσοχή του στην άποψη του
ορντοφιλελευθερισμού για την κοινωνική πολιτική και πώς αυτό μπορεί να υφαίνει
στην πολιτική δύναμη της κοινωνίας που διαφέρει από τον φιλελευθερισμό του Adam
Smith δύο αιώνες νωρίτερα. Το πρόβλημα αυτό αντιμετώπιζε ο ορντοφιλελευθερισμός.
πώς μπορεί να διαμορφωθεί η γενική άσκηση της πολιτικής εξουσίας στις αρχές της
οικονομίας της αγοράς; Για να επιτευχθεί αυτό, η παλιά έκδοση του κλασσικού
φιλελευθερισμού έπρεπε να υποβληθεί σε μια ολόκληρη σειρά τροποποιήσεων. Το
πρώτο σύνολο μετασχηματισμών ήταν η αποσύνδεση της οικονομίας της αγοράς από
την πολιτική αρχή της laissez-faire, η αποσύνδεση της αγοράς και η
laissez-faire αντικαταστάθηκε από την θεωρία του καθαρού ανταγωνισμού, η οποία
δημιούργησε μια τυπική δομή και τυπικές ιδιότητες η οποία θα μπορούσε να θέσει
τη θεμελιώδη αρχή της ανταγωνιστικής δομής που εξασφάλισε την οικονομική
ρύθμιση μέσω του μηχανισμού τιμών. Πρόκειται για μια παρέκκλιση από τις
παραδοσιακές αρχές του φιλελευθερισμού που έχουν δημιουργήσει οι παραδοσιακοί
φιλελεύθεροι όπως ο Walter Lippmann και εκφράστηκαν από πολλούς άλλους
παραδοσιακούς φιλελεύθερους όπως ο Jacques Rueff, ο Wilhelm Röpke, ο Alexander
Rüstow, ο Friedrich Hayek, ο Robert Marjolin, ο Ludwig von Mises [ΣτΕ].<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8/">http://www.respublica.gr/2019/06/post/christian-laval-θάνατος-και-ανάσταση-του-φιλελεύθ/
</a><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-1756815372089137752020-01-25T03:05:00.002-08:002020-01-25T03:12:27.284-08:00Ανταγωνισμός ή συμβιωτικότητα; Δοκιμή ιστορικο - φιλοσοφικής ποδηλασίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSw8QJUrGhwbNHaz9v0Npp9Jcbi4o-n88Y7u9FH0eNRqXBFgpCPyxNwIRDWhsSnseryaEJDFWd8mhMLxOMUkdPOO_eefLuQIy6aOhoCpqEZE8xxSV7S_dDrkg1LuXMxJ3Cd3i84Ll8V5c/s1600/The+Body+of+Abel+Found+by+Adam+and+Eve+by+William+Blake+c1826+Tate+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="766" data-original-width="1024" height="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSw8QJUrGhwbNHaz9v0Npp9Jcbi4o-n88Y7u9FH0eNRqXBFgpCPyxNwIRDWhsSnseryaEJDFWd8mhMLxOMUkdPOO_eefLuQIy6aOhoCpqEZE8xxSV7S_dDrkg1LuXMxJ3Cd3i84Ll8V5c/s400/The+Body+of+Abel+Found+by+Adam+and+Eve+by+William+Blake+c1826+Tate+%25281%2529.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span>
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Γιάννης </span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;"></span><span style="font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt; text-align: left;">Δουλφής 06/05/2019</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Οι ανθρώπινες κοινωνίες κινήθηκαν μέχρι
σήμερα σε ένα εκκρεμές μεταξύ συμμβιωτικότητας και ανταγωνισμού μεταξύ των
ανθρώπων για την συντήρηση και επιβίωσή τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Από τις κοινωνίες «χωρίς κράτος» των
τροφοσυλλεκτών και κυνηγών μέχρι τη στροφή στην καλλιέργεια της γης και τις
αγροτικές κοινωνίες επικρατούσε η συμβιωτικότητα έναντι του ανταγωνισμού των
ατόμων και των κοινωνικών ομάδων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Στη μεσογειακή λεκάνη – για να
αναφερθούμε, κυρίως στο παράδειγμα της Δύσης – αναδύθηκαν αυτοκρατορίες με
κυρίαρχες κάστες, που εγκατέστησαν φοροκρατικά συστήματα για την αναπαραγωγή
τους, επιβάλλοντας ένα πλεόνασμα του κοινωνικού προϊόντος που αποσπάται από
τους πληθυσμούς και τις ανάγκες της επιβίωσής τους, μοναδική σχεδόν υλική τους
μέριμνα μέχρι τότε. Μέριμνα που τη συνδύαζαν με ένα πολιτισμό, με γιορτές,
μύθους και απαγορεύσεις κυριαρχίας εντός τους. Δεν κατέστη εν τούτοις δυνατό να
εμποδίσουν την εμφάνιση ατόμων και ομάδων που θα διαχωρισθούν και θα επιβάλουν
την κυριαρχία τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Τη διάλυση αυτών των αυτοκρατοριών
διευκόλυνε η επέλαση των βάρβαρων κατακτητικών φύλων που επέδρασαν κατά κύματα
και κυριάρχησαν σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, για να συνεχίσουν την επέκταση σε
όλο τον κόσμο μέσα από ένα αποικισμό και την γενοκτονία των αυτοχθόνων
πληθυσμών των απομακρυσμένων μέχρι τότε περιοχών του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Από τις ρωμαϊκές λεγεώνες στις ορδές του
Αλάριχου, οι πατρίκιοι και οι φεουδάρχες άρχοντες που τους υποκατέστησαν
κράτησαν υποταγμένους τους αγροτικούς πληθυσμούς, με τη συνέχιση του
φοροκρατικού συστήματος που κατακερματίστηκε στα φέουδα για να συντηρήσει τους
ίδιους πλουσιοπάροχα, τις αυλές, τους πολέμαρχους ιππότες και τους πολεμιστές
στρατιώτες που τα υπεράσπιζαν. Οι νέες πόλεις στα σπλάχνα του αγροτικού κόσμου,
με την ανάδυση μιας σειράς δραστηριοτήτων παραγωγής και εμπορίου ενισχύθηκαν
από τις ανάγκες της κοινωνικής αυτής ομάδας των πολεμιστών. Κι έτσι είδαμε την
ανάδυση του τεχνίτη, του μάστορα, της μεταποιητικής δραστηριότητας και του
εμπόρου, η δράση του οποίου έγινε σταδιακά κεντρική και με την αποικιοποίηση
του κόσμου, όπου η μορφή του πρωτοστάτησε και το με υπερπόντιο μεγάλης κλίμακας
εμπόριο συσσώρευσε μεγάλο χρηματικό πλούτο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η πρωταρχική συσσώρευση, που είχε τη μια
διάστασή της στην αξιοποίηση του χρηματικού αυτού πλούτου, είχε την ανάγκη του
ξεριζωμού των αγροτικών πληθυσμών, που θα αποτελούσαν την πρώτη ύλη για την
ανάπτυξη μιας μεγάλης βιομηχανίας με τη συγκέντρωση των δραστηριοτήτων της
μικρής βιοτεχνίας υπό την αιγίδα των κατόχων του χρήματος και την μίσθωση της
εργασιακής ικανότητας των ξεριζωμένων, στερημένων μέσων επιβίωσης αγροτικών
στρωμάτων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Έτσι η μορφή του εμπόρου έδωσε την
πρωτοκαθεδρία στη μορφή του βιομήχανου – του καπιταλιστή, του αστού – ενώ οι
ενοποιητικές τάσεις που είχαν ανάγκη οι αγορές οδήγησε στο συγκεντρωτικό,
απολυταρχικό κράτος και στη μορφή του βασιλιά ή του νέου αυτοκράτορα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Το νέο διανοητικό τοπίο που άνοιξε ο
ευρωπαϊκός διαφωτισμός προετοίμασε και εξέφρασε συνάμα τη νέα θέαση του κόσμου
για την κυριάρχησή του από τον «παντοδύναμο άνθρωπο» με την εργαλειακή και
ωφελιμιστική του ορθολογικότητα. Ο «παντοδύναμος άνθρωπος» μετά την ανακήρυξη
«του θανάτου του θεού» και την αποϊεροποίηση της φύσης αποδόθηκε αδέσμευτος, ως
homo sapiens με την επιστήμη, ως homo faber με την τεχνική και ως homo
oeconomicus με το εμπόρευμα στην αέναη πρόοδο, διαχωρίζοντας ρόλους και
επιβάλλοντας το νέο πνεύμα στα συγκεκριμένα ανθρώπινα σώματα, χωρίς μέτρο και
χωρίς φραγμούς. Η αμετροέπεια και η αλαζονεία διαμόρφωσε την επίγεια εξουσία
του, ενσαρκωμένη στο κράτος. Ο Descartes με τον λογοκεντρισμό, ο Hume και ο
Locke με τον ατομοκεντρικό φιλελευθερισμό, ο Kant της άψυχης
ορθοπρακτικής κριτικής, ο Adam Smith με την ελευθερία της αγοράς και το αόρατο
χέρι της κοινωνικής της αρμονίας, ο Bentham με τον ωφελιμιστικό ευδαιμονισμό
του και ο Hegel που έγραψε το τέλος της ιστορίας με την επικράτηση της
ιδεοκρατικής διαλεκτικής στο δεσποτικό κράτος, έβαλαν τη σφραγίδα του πνεύματος
της νέας εποχής, συνθέτοντας τον καμβά του ορθολογικού εγωκεντρικού ατόμου και
του κοινωνικού του συμβολαίου με το κράτος. Η αυτοπεποίθηση του λόγου με την
εξορία του ουράνιου θεού ή των «θεϊκών» φυσικών δυνάμεων, αποτέλεσε το ενοποιητικό
στοιχείο της ρήξης του αστερισμού των διανοητών του, με την παρελθούσα σκέψη
και το προηγούμενο κοινωνικό φαντασιακό. Με την αυτοπεποίθηση του λόγου
προσπάθησαν να εξορίσουν το τραγικό στοιχείο από την ανθρώπινη ύπαρξη, που
επανέφερε στην επιφάνεια και πάλι ο Shakespeare, η νέα ενσάρκωση της αρχαίας
τραγωδίας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Από το χομπσιανό ισχυρό Λεβιάθαν που
επιβάλλει την ειρήνευση, τιθασεύοντας την ανταγωνιστική ανθρώπινη ύπαρξη του
πολέμου όλων εναντίον όλων μέχρι το ρουσσωϊκό της αντίποδα της γενικής βούλησης
μέσα από μια αντιπροσώπευση αυστηρών περιοριστικών κανόνων, το κράτος και ο
νόμος του αποτέλεσαν ως συνέχεια της ρωμαϊκής res publica, το «φιλελεύθερο»
πλαίσιο της κυριαρχίας μιας ολιγαρχίας. Ουδεμία σχέση με την αρχαία Αθηναϊκή
δημοκρατία – που σε μια ορισμένη ιστορική στιγμή στα πλαίσια του αρχαίου κόσμου
έγινε δυνατή η ανάδυση της, ως εξαιρετικό, διαφορετικό παράδειγμα σύμπραξης και
συνύπαρξης μέσω του θεσμίζοντος σώματος των πολιτών – πέραν του ονόματος.<o:p></o:p></span><br />
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span>
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"></span><br />
<a name='more'></a><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Μια ιδιαίτερη περίπτωση στο σύμπαν των
διανοητών της μεταφυσικής του διαφωτισμού αποτελεί ο Spinoza με τη συνθετική
οντολογία της Ηθικής του, που επιχειρεί την αποκατάσταση της πληρότητας της
υλικής, ορατής ή αόρατης, πραγματικότητας, εγκαινιάζοντας μια πρωτότυπη
εκκοσμικευμένη μεταφυσική, όπου το εκείθεν συγχωνεύεται πλήρως με το εντεύθεν,
εξαλείφοντας τις παραδοσιακές ιεραρχίες (όπως την υπεροχική σχέση πνεύματος
έναντι ύλης, νου έναντι σώματος), με μια παραδοσιακή γλώσσα που αντιστρέφει
ωστόσο τις παραδεδεγμένες έννοιες των λέξεων, ασκώντας δριμύτατη κριτική στην
καρτεσιανή αντίληψη περί σώματος – μηχανής. Το πρόβλημα της σκοπιμότητας, της
προδιάθεσης, του προσανατολισμού που αποβλήθηκε από την σφαίρα της ανάλυσης της
ανθρώπινης συμπεριφοράς, επανέρχεται. Ο άνθρωπος, σύμφωνα με τον Σπινόζα,
συνιστά αδιαίρετη ενότητα πνεύματος και σώματος. Η σπινοζική αντίληψη περί
υπόστασης υπερβαίνει την μηχανιστική αντίληψη, που ταύτιζε τον υλικό κόσμο με
την ανόργανη ύλη, δημιουργώντας έτσι ανυπέρβλητο χάσμα μεταξύ του υλικού
κόσμου, που λειτουργεί στη βάση των νόμων της Μηχανικής και της ψυχικής
δραστηριότητας, η οποία ερμηνεύεται ως μια καθαρά πνευματική, άυλη
δραστηριότητα. Η σύλληψη της ελευθερίας στη σπινοζική σκέψη εγκαινιάζει μια
εντελώς διαφορετική θεώρηση από αυτές που κατεξοχήν πανηγυρίζει η νεωτερική σκέψη
(Descartes, Kant), στον πυρήνα των οποίων βρίσκεται η (έλλογη) βούληση σε
αντίθεση με τη Φύση (εσωτερική ή εξωτερική του ανθρώπου). Επίσης, η ελευθερία
δεν προϋποθέτει τη διάκριση ενός πράττοντα και της πράξης του, δεν υπάρχει
δηλαδή η έννοια ενός υποκειμένου που αποφασίζει ή επιλέγει ανάμεσα σε διάφορες
δυνατότητες. Η βασική πρωτοτυπία του Σπινόζα έγκειται στην ταύτιση ελευθερίας
και αναγκαιότητας! Σύμφωνα με αυτόν, το ελεύθερο πράγμα υπάρχει και ενεργεί από
μόνο του, χωρίς κανέναν εξωτερικό προσδιορισμό, εκδηλώνοντας απλώς την
αναγκαιότητα της φύσης του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η άρνηση του ασφυκτικού διανοητικού
κλίματος του διαφωτισμού αλλά και του αλληλοδιαπλεκόμενου μ’ αυτόν κόσμου
οδήγησε στη <b><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">ρομαντική εξέγερση </span></b>που
ξεπήδησε από διάφορες πηγές στις παρυφές του και τράβηξε ποικίλες κατευθύνσεις,
σε μια παλινδρομική κίνηση μεταξύ νοσταλγίας του παρελθόντος και ενός ουτοπικού
μέλλοντος, ως μια παρέκκλιση στους κόλπους του, αφήνοντας ένα διαφορετικό
πνευματικό αποτύπωμα, επανερχόμενο διαρκώς στη συνέχεια εξαίρεση στο κυρίαρχο ρεύμα.
Αντιδρώντας με μια διαυγή διαίσθηση στην απομάγευση του κόσμου, επανέφερε το
εξορισμένο από τη λογική συναίσθημα, την ενόραση και τη φαντασία απέναντι στην
αυστηρότητα ενός πειθαρχημένου και αποκομμένου νου, υπονομεύοντας με
μελαγχολία ή ενίοτε με ηρωϊκό πνεύμα τη σκυθρωπή αισιοδοξία μιας παντοδύναμης
σκέψης που επιδιώκει απλά να απεικονίσει τον κόσμο, κομίζοντας μια άλλη
αντίληψη του πνεύματος ως δημιουργική δραστηριότητα – «μια λάμπα που παράγει το
δικό της φώς και όχι ένας καθρέπτης που αντικατοπτρίζει τον κόσμο» – για να
συνδέσει τα κομμάτια της εικόνας του κερματισμένου ανθρώπου, του νου με την
ψυχή και το σώμα και με τη μητέρα φύση. Δίνοντας πνοή με ποιητική γλώσσα που
ανέδειξε όχι μόνο τη χαρά, την ελπίδα, την ελευθερία, τον έρωτα, αλλά και την οδύνη
ως αναπόσπαστο μέρος της ψυχής. Ο αποκληρωμένος Percy Shelley οδήγησε το
ρομαντισμό στα άκρα, στην αθεΐα και στο σοσιαλισμό, όπως ο William Morris<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref1"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/05/post/%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b3%cf%89%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%ce%ae-%cf%83%cf%85%ce%bc%ce%b2%ce%b9%cf%89%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%ce%b4%ce%bf%ce%ba%ce%b9%ce%bc/#_ftn1"><span style="mso-bookmark: _ftnref1;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm;">[1]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref1;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref1;"></span> ή
ο Oscar Wilde, ενώ οι «καταραμένοι ποιητές» Baidelaire, Verlaine, Rimbaud,
κληρονόμοι του πλάνητα, διασαλευτή François Villon στην ατομική εξέγερση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ο νεωτερικός κόσμος των ιδεών του
διαφωτισμού και της γενίκευσης του εμπορίου, του χρήματος και της βιομηχανίας
αναδύθηκε μέσα στους κόλπους της μεσαιωνικής κοινωνίας όχι ως αποτέλεσμα των
οικονομικής υφής αντιφάσεων, «λόγω της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που
ασφυκτιούσαν εντός των παραγωγικών σχέσεων», αλλά θέτοντας την αγορά στο κέντρο
της κοινωνίας, δίνοντας την πρωτοκαθεδρία στον ανταγωνισμό έναντι της
συμβιωτικότητας,. Γενικευμένο ανταγωνισμό μεταξύ των ανθρώπων για την υπεροχή
των αναδυθεισών φυσιογνωμιών και την καθυπόταξη των πολλών και της φύσης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η γενίκευση του εμπορεύματος κατέστρεψε
τις προηγούμενες κοινότητες, πολιτισμούς ανθρώπινους δεσμούς, χωρίζοντας και
διαχωρίζοντας ανθρώπους και φύση, σε μια αέναη συσσώρευση αποξενωμένων
πραγμάτων, ποσοτήτων παραγομένων για ανταλλαγή με τη μορφή της αξίας και της
μεσολάβησης του κεντρικού της συμβόλου, του χρήματος, εξορίζοντας από τον κύκλο
της κοινωνικής αναπαραγωγής και της ζωής, όσα τους έδιναν πνοή και χαρά, για να
φθάσουμε στην πορεία να διακυβεύεται η ανθρώπινη ύπαρξη στην ολότητά της και
αυτή ακόμη η επιβίωση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η έννοια του φετιχισμού του
εμπορεύματος, που αποτελεί το θεμέλιο της κυριαρχίας της αξίας και του γενικού
της ισοδύναμου, του χρήματος και των νομισματικών συστημάτων που γέννησε, ως
ταυτόχρονα φαντασιακή και υλική πραγματικότητα είναι μια έννοια που μπορεί να
βοηθήσει στην αναίρεση των θανατηφόρων μεταφορών (π.χ. ο αναγωγισμός της
οικονομικής βάσης που καθορίζει το εποικοδόμημα) και να εικονίσει τις
πολυπλοκότερες σχέσεις μεταξύ των κοινωνικών πτυχώσεων, του φαντασιακού και των
ιδεολογικών συστημάτων, του πολιτικού και της κρατικής μορφής και της
παραγωγικής και οικονομικής δραστηριότητας που αλληλοδιαπλέκονται άρρηκτα με
συγκεκριμένους κάθε φορά τρόπους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Οι κοινωνικοί αναβρασμοί και οι
επαναστάσεις (όσες δεν καταπνίγηκαν) με τις εξεγερμένες μάζες – από τους
αβράκωτους στους προλετάριους – ως πρώτη ύλη κατέληξαν στην κυριαρχία μιας νέας
ελίτ, όπου δεσπόζουν η φιγούρα του αριστοκράτη αστού ή η μορφή του κομματικού
κομισάριου, εγκλωβισμένες στον ορίζοντα του δυτικού διαφωτισμού.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Πίσω από τις εγκόσμιες φιλοσοφικές του
αλήθειες, κρύφτηκε η θέληση για εξουσία και οι αξιώσεις ισχύος ατόμων και
ολιγάριθμων κοινωνικών ομάδων. Η αποσπασματική, ελλειπτική αλλά, ίσως και γι’
αυτό, τόσο ρηξικέλευθη, ανελέητη νιτσεϊκή κριτική στην παραδεδεγμένη φιλοσοφία,
που τόσο διαστρεβλώθηκε, πολύ περισσότερο από το συστηματοποιημένο διανοητικό
εγχείρημα του Μαρξ που έφερε έντονα τα σπέρματα του εγκλωβισμού του στον αστικό
ορίζοντα κυριαρχίας, είναι σπουδαία. Γι αυτό δεν έγινε ποτέ σύστημα,
ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία, θρησκεία, ούτε δημιούργησε επιγόνους, πιστούς ή
σχολές, σε αντίθεση με το Μαρξ που αναζήτησε την επιστημονική μοναδική αλήθεια
σε αντιπαράθεση με τους φενακισμούς της ιδεολογίας, όπως νόμιζε, χαράζοντας
σαφή κατά την άποψή του – αλλά ποτέ αποσαφηνισμένα σύνορα μεταξύ τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiG1KLoh7KdObUbxFsuAsbnglY6L3_uPjYXJo3bBr3Cwxyfw9rI6-qpQ6rG7BaemE-P0PbJ0CqX6yrIm1XeGtkF0F7mFqKPb_czk-xtjKDajYVp7eMz9Ku0_B8TKz7V0Tyc6d48afGh4QQ/s1600/59536220_2425203020875410_7883203495879245824_n.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="956" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiG1KLoh7KdObUbxFsuAsbnglY6L3_uPjYXJo3bBr3Cwxyfw9rI6-qpQ6rG7BaemE-P0PbJ0CqX6yrIm1XeGtkF0F7mFqKPb_czk-xtjKDajYVp7eMz9Ku0_B8TKz7V0Tyc6d48afGh4QQ/s640/59536220_2425203020875410_7883203495879245824_n.png" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Το αναποδογύρισμα της «χεγκελιανής
διαλεκτικής» του Μαρξ που επικαλέστηκαν οι επίγονοί του, βασιζόμενοι στα δικά
του λόγια, ως κοσμοθεωρία του διαλεκτικού υλισμού, ήταν η εφαρμογή της σε μια
αντίληψη κεντρικότητας της (βιομηχανικής) παραγωγής και της εργασίας. Σε
συνδυασμό με μια εξελικτική φιλοσοφία της ιστορίας, το τελευταίο στάδιο της
οποίας ήταν η αναμέτρηση του κεφαλαιοκράτη Γολιάθ με τον προλετάριο Δαυίδ, που
ο ίδιος ο Μαρξ φιλοδόξησε να εκφράσει, ώστε ο δεύτερος να υψωθεί σε μια ισχυρή
χειραφετητική δύναμη απελευθέρωσης όλης της κοινωνίας, αποδείχθηκε μια
πνευματικά και υλικά νέα δυναστική πραγματικότητα, σε αντίθεση με τις προθέσεις
του εμπνευστή της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η καίρια και έγκαιρη κριτική του
Μπακούνιν στο μαρξικό διανοητικό και πολιτικό εγχείρημα αποδείχθηκε
«προφητική». Και δεν δημιούργησε μια κοσμοθεωρία ή μια «σχολή σκέψης» για την
καθοδήγηση των κοινωνικών αγώνων χειραφέτησης. Δεν υπήρξε μπακουνινισμός, όπως
υπήρξε μαρξισμός. Αντίθετα το ελευθεριακό πρόταγμα συγκροτήθηκε από ένα
πανόραμα αναστοχαστικής δράσης από το πάνθεον των αγωνιστών – στοχαστών του.
Ακόμη διαυγέστερος είναι ο μεταγενέστερος, αλλά παραγνωρισμένος, γόνιμος στοχαστής
και επαναστάτης, θιασώτης του ρομαντικού κοινοτισμού με νιτσεϊκές επιρροές,
Gustav Landauer όταν πικρίνοντας τον <b><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">νομοτελειακό εξελικτικισμό</span></b> και
την <b><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">εσχατολογία του μαρξισμού</span></b>, γράφει:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">«<i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Σε μας για την ακρίβεια δεν
περνάει καθόλου από το μυαλό η ιδέα να σχεδιάσουμε με τεχνητό τρόπο μια
ιστορική εξέλιξη σύμφωνα με την οποία – και εννοείται με μια φυσική
αναγκαιότητα – η προλεταριακή τάξη είναι κατά κάποιον τρόπο εξουσιοδοτημένη από
την πρόνοια να καταλάβει τη θέση της σημερινής κυρίαρχης τάξης ή να εγκαθιδρύσει
με απόλυτο τρόπο μια δικτατορία του προλεταριάτου. Δε διστάζω καθόλου να δηλώσω
ότι ο ταξικός αγώνας δεν έχει για ’μενα αυτή τη σημασία</span></i>» (<i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Το μήνυμα του Τιτανικού, εκδόσεις Τροπή, 2000</span></i>).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Στοιχεία βέβαια του ρομαντικού
κοινοτισμού μπορούν να ανιχνευθούν σε διάφορα διάσπαρτα γραπτά του Μαρξ, και
ακόμη και του Ένγκελς, ωστόσο αυτά παρέμειναν υποταγμένα στο αναπόφευκτο της
προόδου, που επικράτησε στα κύρια ρεύματα του Μαρξισμού. (<i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Michael Lowy – Robert Sayre: Εξέγερση και Μελαγχολία, Εναλλακτικές
Εκδόσεις 1999</span></i>)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ο νεωτερικός κόσμος, ως κατάληξη μιας
μακράς ιστορικής πορείας που ανάγεται στη σταδιακή κατάληψη του εδάφους της
παγκόσμιας σφαίρας από τα κατακτητικά βάρβαρα φύλα και της κατάλυσης των
συμβιωτικών τρόπων ζωής, ομογενοποιεί και ταυτόχρονα διαφοροποιεί,
οικειοποιείται, ενσωματώνει και αποκλείει, απορροφά και ξεριζώνει,
αναπτύσσεται, επεκτείνεται, κυριεύει και καταστρέφει, μέσα στο χρόνο, το χώρο
και τις σχέσεις, με το κράτος να αποτελεί ενεργητικό, διαμορφωτικό παράγοντα,
γκρεμίζοντας παλιά σύνορα αλλά και υψώνοντας νέους φραγμούς. Μέσα από μια
διαρκή επινοητικότητα και εύπλαστες μεταμορφώσεις το νεωτερικό σύστημα του
καπιταλισμού διαφεύγει διαρκώς από τις αντιφάσεις που υπονομεύουν τη συντήρησή
του, διατηρώντας άκαμπτο τον πυρήνα του, είτε αφομοιώνοντας είτε
περιθωριοποιώντας και απορρίπτοντας. Η δουλεία, η αποικιοκρατία, οι γενοκτονίες
πληθυσμών, οι αναδιατάξεις μέσα από τα αλλεπάλληλα κύματα πρωταρχικής
συσσώρευσης, που αποτελούν θεμελιακά συστατικά στοιχεία της προηγηθείσας
καταγωγής του, παίρνουν νέες μορφές στην καταστροφική του μακροημέρευση. Οι
λογοτεχνικές δυστοπίες, φουτουριστικές ή μη, έχοντας ως αφετηρία τις
σκοτεινότερες όψεις της πραγματικότητας, συνέλαβαν σε μεγαλύτερο βάθος από τις
επιστημονικές ερμηνείες της κοινωνίας το βάραθρο που χάσκει κάτω από τα πόδια
μας και αποδείχθηκαν ενίοτε ακόμη και λιγότερο εφιαλτικές από τον πραγματικό
ζόφο που ακολούθησε η ιστορική εξέλιξη, που τις υπερέβη. Τον παραλογισμό ενός
κόσμου, κοσμοειδώλου του ρασιοναλισμού κατήγγειλε η κραυγή του θεάτρου του παραλόγου,
που ο Albert Camus εισάγει με τη φιλοσοφία του για το παράλογο στο δοκίμιο Ο
Μύθος του Σίσυφου, τη μάταια αναζήτηση των ανθρώπων για νόημα, ενότητα και
σαφήνεια μπροστά σε έναν ακατανόητο κόσμο που στερείται του Θεού και των αιώνων
αληθειών ή αξιών. Μήπως η πραγματοποίηση του παράλογου απαιτεί αυτοκτονία; Ο
μοναχικός, ελεύθερος σκοπευτής, που αρνήθηκε τη στράτευση σε δόγματα,
ιδεολογίες και πολιτικές δοξασίες, Camus απαντά, «Όχι. Απαιτεί εξέγερση».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η εποχή των Φώτων, του ατομικισμού και
του εγωτισμού, κατασκεύασε την αντίληψη του «σκοτεινού μεσαίωνα», για να
επιβάλει στους ανθρώπους μαζί με την απελευθέρωση των ιδεών από προκαταλήψεις
και την εικόνα του ατόμου που απελευθερώνεται από τις δεσμεύσεις του γύρω
κόσμου, αυτού των άλλων ανθρώπων, την αίσθηση των περίκλειστων σωμάτων και των
απομονωμένων ψυχών, του σώματος που αποκόπτεται από τα άλλα σώματα και το
περιβάλλον και κλείνεται στον εαυτό του, υποσκάπτοντας τον τρόπο του λαϊκού
βίου που επικρατούσε στον αγροτικό, πρωτίστως, μεσαιωνικό κόσμο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<i><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">«…το άτομο αντιλαμβάνεται τον εαυτό του,
ως Εγώ – κλειστό άνθρωπο – ένα ξεχωριστό μικρόκοσμο με υπόσταση εντελώς
ανεξάρτητη από τον μεγάλο κόσμο έξω από αυτόν</span></i><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> […]», σε αντίθεση με ό, τι
συνέβαινε παλιότερα, όπως και από κάθε άλλον άνθρωπο, <i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">«…ο πυρήνας του, η ενότητά του, ο πραγματικός του εαυτός μοιάζουν
επίσης σαν κάτι αποκλεισμένο στο εσωτερικό του με κάποιο αόρατο τείχος από όλα
όσα είναι έξω και από όλους τους άλλους ανθρώπους</span></i>» (Norbert Elias<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftnref2"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/05/post/%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b3%cf%89%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%ce%ae-%cf%83%cf%85%ce%bc%ce%b2%ce%b9%cf%89%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%ce%b4%ce%bf%ce%ba%ce%b9%ce%bc/#_ftn2"><span style="mso-bookmark: _ftnref2;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; padding: 0cm;">[2]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftnref2;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref2;"></span>).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Πάνω στην αντίληψη αυτή θα θεμελιωθούν
τα «δικαιώματά» του, η συνύφανσή του με την κοινωνία ως κάτι εξωτερικό προς
αυτόν. Η ψευδαίσθηση αυτή του νεωτερικού πνεύματος ενσαρκώθηκε συν τω χρόνω
μέσα από τις κοινωνικές διεργασίες στη νέα πραγματικότητα. Σε πείσμα της –
ενίοτε ψευδούς – αντιπαράθεσης ιδεαλισμού – υλισμού, τουλάχιστον με την
απλουστευτική της, οι ιδέες και οι ιδεολογίες, κανονιστικού τύπου, ρητά ή
άρρητα, κατασκεύασαν με την κοινωνική τους ύπαρξη και τη δράση των ανθρώπων που
διακατέχονται απ’ αυτές, το νέο κόσμο, όχι απαραίτητα όπως τον φαντάστηκαν οι
στοχαστές τους και ανεξάρτητα από τις ενσυνείδητες προθέσεις τους, αλλά μάλλον
ως δυναστικό τέρας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η αφαίρεση, ως αφηρημένος εμπειρισμός ή
ως υψηλή θεωρία πλανήθηκε και πλάνησε ιστάμενη υπεράνω της θέασης του
συγκεκριμένου, εκτός και εντός, κόσμου των υποκειμένων της. Αποτέλεσμα του
αφηρημένου εμπειρισμού είναι οι φιλοσοφικές ανθρωπολογίες που ανάγουν τον
ανταγωνισμό, τον πόλεμο και τις αξιώσεις ισχύος ως οντολογικό ανθρωπολογικό
θεμέλιο που απορρέει από την πρωταρχική ανάγκη επιβίωσης και συντήρησης.
Αντίθετα προέκυψαν από την εγκαθιδρυμένη κοινωνικά ανταγωνιστική συνθήκη και
εξέφρασαν τις ατομικές ή ομαδικές αξιώσεις ισχύος όσων τις διατύπωσαν. Σκέψη
χωρίς φαντασία δεν μπορεί να υπάρξει, ούτε βέβαια ανεξάρτητη από τη γλώσσα, και
δεν μπορούν να χαραχθούν σύνορα μεταξύ μιας ουδέτερης αξιολογικά ενατένισης του
πραγματικού από ένα αρχιμήδειο σημείο θέασης του κόσμου. Η ουσιοκρατική
αντίληψη του ανθρώπινου όντος, απορρέει ευθέως από το διαφωτιστικό υπόδειγμα.
Και καμία επιστημονική γνώση δεν είναι ποτέ απαλλαγμένη από δοξασίες,
πεποιθήσεις και προκαταλήψεις κάθε εποχής και κάθε επιστήμονα, πόσο μάλλον όταν
επικεντρώνεται στα ζητήματα που απασχολούν τις κυρίαρχες κοινωνικές ομάδες και
εγκλωβίζεται πλέον σε χωρισμένους από την κοινωνία θεσμούς, για να την οδηγεί
ως ενεργούμενο. Η αξίωση αυτή της «αξιολογικής ουδετερότητας» αποτελεί ίσως την
πιο αλαζονική αξίωση κυριαρχίας αφού θέτει το «άτομο – παρατηρητή» – ή μήπως
απλά τον «άνθρωπο»; – στη θέση του Θεού. Ούτε η μοναδική επιστημονική αλήθεια
υπό ένα «ταξικό πρίσμα» αποτελεί εγγύηση αντικειμενικής εγκυρότητας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Οι νέες φιλοσοφικές και κοινωνι0λογικές
θεωρήσεις για το ρόλο της γλώσσας, του συμβολικού, του ασυνείδητου, του
φαντασιακού και του πολιτισμού, που κλόνισαν τις βεβαιότητες, τη μοναδική
αντικειμενική αλήθεια, την αναγκαιότητα και τους μονοσήμαντους αναγωγισμούς
στην ιστορία και την κοινωνία, δεν κατόρθωσαν να εξοβελίσουν, ούτε να
αναχαιτίσουν την υπολογιστική σκέψη και τον εργαλειακό λόγο, απότοκα του
μηχανιστικού προτύπου των φυσικών επιστημών παρά τις πιο πρόσφατες εξελίξεις
της θερμοδυναμικής, της ειδικής και γενικής σχετικότητας ή της κβαντικής
θεωρίας που εισήγαγαν τις έννοιες της εντροπίας και της απροσδιοριστίας,
μεταβάλλοντας και τη θέαση της κοινωνικής εξέλιξης στην κατεύθυνση της
αβεβαιότητας και της ενδεχομενικότητας και της πολυπλοκότητας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Είναι «ιδεαλιστική» ουτοπία, άραγε, η εκ
νέου αναζήτηση της συμβιωτικότητας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, του
αντι-ωφελιμισμού και της ανιδιοτέλειας – όχι ως εννοιολογική διαστροφή
(«αλληλεγγύη των κρατών», «παγκόσμια κοινότητα» φιλανθρωπία προς τους φτωχούς),
διαφημιστικό εμπόρευμα – ως αντίβαρο στην βαρβαρότητα του γενικευμένου άκρατου
ανταγωνισμού και ατομικισμού που παρόξυνε εσχάτως ο νεοφιλελευθερισμός ή το
άνοιγμα ενός άλλου ορίζοντα ζωής για την πλειονότητα των ανθρώπων, όχι ως
μελλοντική υπόσχεση ή διεκδίκηση από το κράτος, αλλά μέσα στην καθημερινότητα
των σχέσεων τους; <i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Η αλληλεγγύη είναι η κοινή ρίζα της ελευθερίας
και της ισότητας</span></i> όπως έλεγε η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Εξ άλλου ήταν
υπαρκτές καταστάσεις στη διαδρομή των ανθρώπινων κοινωνιών, στις
πρωτοχριστιανικές κοινότητες, διατρέχοντας όλη την κοινοτιστική παράδοση και
μπορούν να ανιχνευθούν ακόμη και μέχρι πρότινος σε μικρά πράγματα… <i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">όπως το φαγοπότι και οι ατέλειωτες συζητήσεις γύρω από ένα τραπέζι
με </span></i>φίλους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Οι διεκδικήσεις των εργατικών τάξεων και
γενικότερα του πλήθους των κυριαρχούμενων, ακόμη και με την όποια ικανοποίησή
τους, δεν κατόρθωσαν να υπερβούν τον ορίζοντα του νεωτερικού κόσμου που χάραξε
ο δυτικός διαφωτισμός. Ο προλετάριος, η νέα αυτή μορφή παρία του νεωτερικού
κόσμου, που ξεπήδησε από τις κυρίαρχες πρακτικές του, ξεριζωμένος και
αποστερημένος από τα μέσα ύπαρξης, δεν κατόρθωσε να υπερβεί την ετερογένεια των
συγκεκριμένων συνθηκών της πραγματικής του υπόστασης και να υψωθεί με την
κεντρική μορφή του πρωταγωνιστή της ιστορίας, – οδηγούμενη με μια, από το
«αντικειμενικό συμφέρον», συνείδηση – σε απελευθερωτική δύναμη όλης της
κοινωνίας, παρά τις ηρωϊκές επαναστατικές απόπειρες, που είτε καταπνίγηκαν,
είτε οδήγησαν σε νέες μορφές κυριαρχίας, μακριά από το όνειρο μιας γενικής
κοινωνικής ευδαιμονίας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Άλλωστε το (<b><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">εικονοκλαστικό</span></b>)
ουτοπικό πνεύμα αποτέλεσε κινητήρια δύναμη για τους αγώνες κοινωνικής
χειραφέτησης, ως απόπειρα προσπέλασης του εκάστοτε αδιανόητου, που υπερβαίνει
ως μη εισέτι υπάρχον το «πραγματικό που είναι λογικό», γονιμοποιώντας το ήδη
πραγματικό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">«…<i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Η ουτοπία και το πνεύμα της
είναι οι ζωτικοί φραγμοί ενάντια στην καταστροφική ψευδαίσθηση του προοδευτικού
συνεχούς που αλλοτριώνει την ανθρώπινη και φυσική σφαίρα και την απειλεί με
άμεσο αφανισμό, παραμένοντας σταθερά οι ιδρυτικοί, συστατικοί όροι των πιο
κρίσιμων τομέων της ανθρώπινης ενόρασης, της ελπίδας και των αξιώσεων που
διατηρούν ζωντανή την εγρήγορση μέσα σε έναν κόσμο ο οποίος καταδυναστεύεται…
Χωρίς τις προϋποθέσεις και τους όρους της ουτοπικής σύστασης του ανθρώπου και
του κόσμου του, η ανθρώπινη κατάσταση είναι αδιανόητη, ή ένα κενό σημαίνον
χωρίς ψυχικό, συναισθηματικό και διανοητικό σημαινόμενο</span></i>» (Στέφανος Ροζάνης).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η επαγγελία της ουτοπίας γίνεται
πολιορκητικός κριός, όπλο των μαζών που διακατέχονται πια από την τάση να
εξεγείρονται. Αρκεί να μην μεταβάλλεται ως άλλη αξίωση ισχύος στην εκπλήρωση
της υπόσχεσης μιας «αναγκαστικής ευτυχίας» χαρτογραφώντας, φέρνοντας τον
παράδεισο στη γη με τεχνο-ουτοπιστική ή άλλη κανονιστική μορφή κοσμοδιόρθωσης,
αλλά ως διασάλευση της τάξης του υπαρκτού κόσμου και του λόγου, υπέρβασης των
ορίων όχι με συγκεκριμένα αφηγήματα πλατωνικού ή άλλου δυναστικού ή
κοσμοθεωρητικού τύπου. <b><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Η Ουτοπία έχει τόσο πολλούς
κύκλους, όσους η Κόλαση του Δάντη</span></b> (Lewis Mumford) και θα πρέπει
να τις διακρίνουμε μεταξύ <b><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">εξουσιαστικών</span></b> και <b><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">αντιεξουσιαστικών.</span></b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv6b4SG0mjLxBlK2P1Rx9Q7jsqQqbpN5hI3dyk9EgizUPwzPZyX-8ReNMet45dN5Wx9RsZCkbVtL09Yfw1tS3J4qnK086MHV3Dqlo-xUnao8Px3TwUFOFgZVC8BD0QIF3DPf-oOWxy7YA/s1600/l_ayells_1547035958.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="598" data-original-width="900" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv6b4SG0mjLxBlK2P1Rx9Q7jsqQqbpN5hI3dyk9EgizUPwzPZyX-8ReNMet45dN5Wx9RsZCkbVtL09Yfw1tS3J4qnK086MHV3Dqlo-xUnao8Px3TwUFOFgZVC8BD0QIF3DPf-oOWxy7YA/s640/l_ayells_1547035958.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η εξεγερμένη συνείδηση των ανήσυχων
ανθρώπων – των ελεύθερων σκοπευτών, μοναχικών και αλληλέγγυων – είναι ο λύχνος
για τη διατήρηση ζωντανού του κριτικού πνεύματος κατά του εφησυχασμού, των
καθιερωμένων αντιλήψεων και της υποταγής στο ήδη υπάρχον, ως μόνη δυνατότητα
κοινωνικής ύπαρξης, εκφράζοντας τις αγωνίες όλων αυτών που υποφέρουν. Ενός
κριτικού πνεύματος, που εισάγει στο λογισμό το όνειρο, με συναίσθημα, φαντασία
και ψυχή. Όπως του Landauer που εναρμόνισε τη μοναχική ύπαρξη με την
κοινωνικότητα, διότι οι μοναχικοί, «<i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">βυθισμένοι και συγκεντρωμένοι
στον εαυτό τους, ναι μεν αποφεύγουν την κοινωνία των συγχρόνων, αλλά όσο
περισσότερο εξετάζουν τον εαυτό τους τόσο περισσότερο ανακαλύπτουν μέσα τους,
στον πιο βαθύ πυρήνα του ατόμου, αυτό που είναι η ουσία, δηλ. η συγκέντρωση
όλων των εποχών, τον λαό, την ανθρωπότητα</span></i>».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Ας αναλογισθούμε πώς έγινε δυνατή η ανάδυση
της αθηναϊκής δημοκρατίας, ως εξαιρετικό, διαφορετικό παράδειγμα σύμπραξης και
συνύπαρξης μέσω του θεσμίζοντος σώματος των πολιτών. Δεν προέκυψε ως αποτέλεσμα
αντικειμενικών αντιφάσεων, αλλά ως σύνθετη διαδικασία νέων θεσμίσεων των
κοινωνικών, στις συγκεκριμένες συνθήκες, υποκειμένων και της απόληξης των
αντιπαραθέσεων μεταξύ τους. Η πράξις ως σύνολη ανθρώπινη δραστηριότητα υπήρξε
καθοριστική γι’ αυτή την ανάδυση. Η πράξις ως αναστοχαστική ανθρώπινη
δραστηριότητα αναδεικνύει την πρωτοκαθεδρία της προθεσιακότητας έναντι των
ιδεών, των συστημάτων τους, της θεωρίας και της κοσμοθεωρίας, του ορθού λόγου
και όλων των διχασμών που συσκοτίζουν τη σκέψη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Δεν είναι ασφαλώς δυνατόν να απαλλαγούμε
από την κληρονομημένη σκέψη και τις κεντρικές φαντασιακές σημασιοδοτήσεις και
θεσμίσεις της με μια χειρονομία μηδενισμού, αλλά με τη συνεχή αναμέτρηση μ’
αυτή, με μια σύζευξη του κριτικού και ουτοπικού πνεύματος, που θα ριζώνει σε
νέες πρακτικές, ενός βίου συμβιωτικού και όχι ανταγωνιστικού. Την ανάγκη των
ανθρώπων για ρίζες επισήμανε η Simone Weil που εξέφρασε με απόλυτη πληρότητα
εμπράκτως το πνεύμα της αλληλεγγύης και της κοινότητας. Η κοινότητα ως τρόπος
ζωής, κοινωνικής οργάνωσης και παραγωγικής σχέσης ενέπνευσε πολλά ρεύματα
σκέψης, από το ρομαντικό αντικαπιταλισμό, μέχρι τους ρώσους λαϊκιστές.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Είναι εφικτότερη η επιβίωση ως
πρωταρχικό στοιχείο της ύπαρξης μέσω του άκρατου ανταγωνισμού ή μήπως εν τέλει
αυτός την υπονομεύει περισσότερο από όσο θεωρείται, έναντι της αλληλεγγύης και
της συμβιωτικότητας, τουλάχιστον για τους περισσότερους και κυρίως για τους πιο
αδύναμους; Ο ανταγωνισμός και η παρόξυνσή του που επέβαλε με τον «πόλεμο όλων
έναντι όλων» ο Λεβιάθαν του νέου οικονομικού φιλελευθερισμού, σε αντίθεση με τη
χομπσιανή του έμπνευση, ευνοεί τους ισχυρότερους και ο αποδεκατισμός που
προκαλεί πλήττει πριν απ’ όλους τους πλέον αδύναμους, έτσι ώστε οδηγούμαστε στ0
αντίθετο της καντιανής αιώνιας ειρήνης. Η γενικευμένη βαρβαρότητα που
εισήγαγε η παρατεταμένη παρακμή του νεωτερικού κόσμου επιβάλει στις ανήσυχες
συνειδήσεις να αναζητήσουν νέους δρόμους και τρόπους υπέρβασής του, χωρίς
αξιώσεις κηδεμονίας ή ποδηγέτησης στην ανίχνευση των οποίων βασιλική οδός
δεν υπάρχει και να συναντήσουν τις αιρετικές, μοναχικές φωνές αμφισβήτησης μέσα
από τα ίχνη που άφησαν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι αρκετά
για την αναίρεση της κυριαρχίας των ιεραρχημένων εξουσιών, αλλά και τίποτε δεν
είναι δυνατόν να την επιχειρήσει χωρίς ένα τέτοιο προσανατολισμό στην άμεση
καθημερινότητα ως προϋπόθεσή της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="border: none 1.0pt; color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;">ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ</span></b><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/u/2/null" name="_ftn1"></a><a href="http://www.respublica.gr/2019/05/post/%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b3%cf%89%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%ce%ae-%cf%83%cf%85%ce%bc%ce%b2%ce%b9%cf%89%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%ce%b4%ce%bf%ce%ba%ce%b9%ce%bc/#_ftnref1"><span style="mso-bookmark: _ftn1;"><span style="border: none 1.0pt; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm; text-decoration: none;">[1]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn1;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn1;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> <i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">«Στη μακρά ιστορία των αγώνων για σοσιαλισμό στην Ευρώπη, υπήρξαν,
αδρομερώς, δύο τύπου επιχειρηματολογίας για τη θεμελίωση της αναγκαιότητάς του:
μία γνωσιολογικού τύπου, που ανήγγελλε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της
κοινωνίας ως συνέπεια ενός αντικειμενικού νόμου κίνησης της ιστορίας, του
οποίου τη γνώση αξίωνε ο θεωρητικός· και μία ηθικοπρακτικού τύπου, που έβλεπε
τον σοσιαλισμό ως απαίτηση ή πρόταγμα των ίδιων των δρώντων υποκειμένων, τη
μόνη η οποία εκπλήρωνε το κριτήριο της ισότητας/αμοιβαιότητας ως ανυποχώρητο
ηθικό αίτημα. Και οι δύο τύποι επιχειρηματολογίας ανιχνεύονται στη σκέψη του
Μαρξ, κάποτε σε αντιφατική σχέση μεταξύ τους – και είναι αυτοί από τους οποίους
πήγασαν, άλλωστε, δύο αναγνωρίσιμες γραμμές ερμηνείας: εκείνες που λέμε,
αδρομερώς και πάλι, ντετερμινιστική και/ή βολονταριστική».</span></i>Φώτης
Τερζάκης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="mso-bookmark: _ftn2;"><br /></span>
<span style="mso-bookmark: _ftn2;"><span style="border: 1pt none; color: #2967a5; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12pt; padding: 0cm;"><a href="http://www.respublica.gr/2019/05/post/%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b3%cf%89%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%ce%ae-%cf%83%cf%85%ce%bc%ce%b2%ce%b9%cf%89%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%ce%b4%ce%bf%ce%ba%ce%b9%ce%bc/#_ftnref2">[2]</a></span></span><a href="http://www.respublica.gr/2019/05/post/%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b3%cf%89%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%ce%ae-%cf%83%cf%85%ce%bc%ce%b2%ce%b9%cf%89%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%ce%b4%ce%bf%ce%ba%ce%b9%ce%bc/#_ftnref2"><span style="mso-bookmark: _ftn2;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn2;"></span><span style="color: #191919; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> Για τον Elias,
τα άτομα συνδέονται μεταξύ τους με αμοιβαίες εξαρτήσεις που αποτελούν την ίδια
την κοινωνία. Η σύγχρονη ιδέα του ατόμου – αυτό το ιδανικό του εαυτού που θέλει
να υπάρχει από μόνο του – εμφανίστηκε μόνο στη Δύση στο τέλος μιας μακράς
διαδικασίας, η οποία είναι αδιαχώριστη από την κυριαρχία των ανθρώπων πάνω στις
δυνάμεις της φύσης και προοδευτική διαφοροποίηση των κοινωνικών λειτουργιών.
Στα συμφραζόμενα του δυτικού ατομικισμού το <b><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">άτομο</span></b> και
η <b><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">κοινωνία</span></b> είναι δύο ξεχωριστές οντότητες, οι
οποίες <b><i><span style="border: none windowtext 1.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">μόνον εκ των υστέρων έρχονται σε επαφή μέσω
μιας αμοιβαίας διείσδυσης</span></i></b>. Το άτομο αποκτά τις γνώσεις του για
τον εξωτερικό κόσμο με τις δικές του αποκλειστικά δυνάμεις, δηλαδή με βάση τις
απριόρι ικανότητές του (η αιτιώδης σχέση). Το μόνο ερώτημα που τίθεται είναι
κατά πόσον αυτές οι αιτιακές συνάφειες είναι μια ιδιότητα των πραγμάτων ή εάν
προκύπτει από το εσωτερικό του ανθρώπου, και άρα εάν μπορούμε να γνωρίσουμε τα
πράγματα καθ’ εαυτά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<i><span style="border: 1pt none; color: black; font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt; padding: 0cm;">Κείμενο:</span></i><i><span style="border: none 1.0pt; color: black; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; padding: 0cm;"> </span></i><span style="color: black; font-family: "constantia" , serif; font-size: 12pt;"><a href="http://www.respublica.gr/author/giadou/"><span style="border: 1pt none; color: black; padding: 0cm;">Δουλφής Γιάννης</span></a></span><span style="color: #191919; font-family: "cardo" , serif; font-size: 14.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="http://www.respublica.gr/2019/05/post/%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%AE-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%B9%CE%BC/">http://www.respublica.gr/2019/05/post/ανταγωνισμός-ή-συμβιωτικότητα-δοκιμ/</a></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-82499851846704249542020-01-25T02:57:00.001-08:002020-01-25T02:57:53.491-08:00Anselm Jappe Ο φετιχισμός του εμπορεύματος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWfqWZXwboDByv5IOeAOFf1jkEeqmMAA5NCfpIDnM-ioFSumzvrxhOW9d7IXhmsTS2o5SbmVKzMsAv0T34lIoHgA0t9YfhijAMbh9UFcfy2ERl4pg5U1c7WUqTK4-XNX43Gr9zEiAtEr0/s1600/Alternatives+%25C3%25A9conomiques%252C+Dossier+Marx%252C+n%25C2%25B0103%252C+avril+2018.+001_dae13_cv_bd.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="550" data-original-width="458" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWfqWZXwboDByv5IOeAOFf1jkEeqmMAA5NCfpIDnM-ioFSumzvrxhOW9d7IXhmsTS2o5SbmVKzMsAv0T34lIoHgA0t9YfhijAMbh9UFcfy2ERl4pg5U1c7WUqTK4-XNX43Gr9zEiAtEr0/s400/Alternatives+%25C3%25A9conomiques%252C+Dossier+Marx%252C+n%25C2%25B0103%252C+avril+2018.+001_dae13_cv_bd.png" width="332" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt; text-align: justify;">Θεωρώντας την ανάδειξη της έννοιας και
της ανάλυσης του φετιχισμού του εμπορεύματος, μιας εκ των σημαντικότερων
συμβολών του Μαρξ - στο Κεφάλαιο - ως θεμελιακής κατηγορίας ανάλυσης του
καπιταλισμού, που υπερβαίνει τόσο τις «αντικειμενιστικές» όσο και τις
«υποκειμενιστικές» αναγνώσεις των αντιφατικών ούτως ή άλλως έργων του,
ξεπερνώντας τις παραδοσιακές διαιρέσεις υποκείμενο/αντικείμενο,
υλισμός/ιδεαλισμός και ανοίγωντας δρόμους για τις προϋποθέσεις υπέρβασής του,
από μια άλλη κοινωνική μορφή, ως ένα πολύ σημαντικό εγχείρημα της
επωνομαζόμενης σχολής κριτικής της αξίας, θεωρούμε σκόπιμη τη δημοσίευση του
κειμένου αυτού.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">O</span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Anselm</span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Jappe</span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span style="color: black; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">είναι σήμερα ένας από τους πλέον
δραστήριους και παραγωγικούς εκπροσώπους της </span><span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">σχολής της
κριτικής της αξίας ως μέλος </span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt;">του Krisis Groupe</span><span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">, μαζί με τον
</span><span lang="EN-US" style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Norbert</span><span lang="EN-US" style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Trenkle</span><span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">, μετά το θάνατο του εξέχοντος εκπροσώπου της </span><span lang="EN-US" style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Robert</span><span lang="EN-US" style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Kunz</span><span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">. </span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt;">Γεννήθηκε στις 3
Μαΐου 1962 στη Βόννη, μεγάλωσε στην Κολωνία και σπούδασε στο Παρίσι και τη Ρώμη
όπου έλαβε, αντίστοιχα, μεταπτυχιακό και στη συνέχεια διδακτορικό δίπλωμα στη
φιλοσοφία, μαθητής του Mario Perniola,</span><span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> όντας σήμερα
</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt;">καθηγητής
φιλοσοφίας στην Ιταλία. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;">Η σχολή της κριτικής της αξίας (</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial;">Wertkritik</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;">) που κατατάσσεται
από πολλούς στο ευρύτερο ρεύμα του μετα-μαρξισμού επικρίνει τα θεμέλια της
καπιταλιστικής κοινωνίας, ακολουθώντας τις παραδόσεις της Σχολής της
Φρανκφούρτης και της κριτικής θεωρίας όπως αναπτύχθηκε από τον </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial;">Max</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial;">Horkheimer</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;"> και τον Theodor
Adorno. Διαμορφώθηκε από την ομάδα συζήτησης (Krisis - Gruppe ή Crisis Group)
που σχηματίστηκε το 1986 στη Νυρεμβέργη, από γερμανούς αριστερούς ριζοσπάστες
διανοούμενους και ακτιβιστές, ως «θεωρητικό φόρουμ για μια ριζοσπαστική κριτική
της καπιταλιστικής κοινωνίας» που εξέδιδε και το ομώνυμο θεωρητικό περιοδικό. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;">Η κριτική της αξίας, στον αντίποδα του αρχικού
θεωρητικού εγχειρήματος του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial;">Louis</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial;">Althusser</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;"> και της ομάδας του, υιοθετεί κρίσιμες πτυχές των
κριτικών του Μαρξ για το φετιχισμό του εμπορεύματος, της εμπορευματικής
παραγωγής και της αξίας, επικρίνοντας παράλληλα τη θεωρία του Μαρξ για την
ταξική πάλη και τον ιστορικό υλισμό,. Ως αποτέλεσμα, οι υποστηρικτές της
Κριτικής Αξίας πιστεύουν ότι η εργατική τάξη δεν είναι απαραίτητα επαναστατικό
υποκείμενο. Αντίθετα, επισημαίνεται ότι η εργασία πρέπει να νοηθεί ως μια
ιδιαίτερη ιστορική οντότητα και ότι η κριτική του καπιταλισμού προϋποθέτει όχι
μόνο την κριτική της διαδικασίας διανομής, αλλά και την καπιταλιστική
παραγωγική διαδικασία και τις παραγωγικές δυνάμεις. Από αυτό, καταλήγουν στο
συμπέρασμα ότι όλοι οι υπάρχοντες σοσιαλισμοί μέχρι στιγμής ήταν ουσιαστικά
μορφές κρατικού καπιταλισμού, όπου η παραγωγή ακολουθούσε τις καπιταλιστικές
αρχές. Αυτή η ερμηνεία, που απορρίπτει την παραδοσιακή μαρξιστική άποψη,
υπερασπίζεται το Μανιφέστο κατά της Εργασίας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ανασύρουν μέσα από μια νέα ανάγνωση του
Κεφαλαίου, ιδιαίτερα του Πρώτου Τόμου, ένα «άλλο», «εσωτερικό» Μαρξ,
διαφορετικό από εκείνον του παραδοσιακού μαρξισμού, στις ποικίλες παραλλαγές
του, και του εργατικού κινήματος, χωρίς να διεκδικούν μια νέα ορθοδοξία, μια
αυθεντικότητα, ή ένα ρηξικέλευθο αναθεωρητισμό. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;">Ο όμιλος Κρίση υποστηρίζει ότι υπάρχει διάκριση
μεταξύ μιας «εξωτερικής» και μιας «εσωτερικής» ανάλυσης του καπιταλισμού στα
γραπτά του Μαρξ. Η «εξωτερική» ανάλυση του Μαρξ (που συνδέεται με τα πρώτα του
έργα) είναι μια κριτική του καπιταλισμού από την άποψη της εργασίας ή της
εργατικής τάξης, μια άποψη που οδηγεί αναπόφευκτα σε μια έμφαση στον αγώνα
μεταξύ καπιταλιστών και εργάτων και στην αναδιανομή του πλούτου, ως στόχο της
ταξικής πάλης. Η «εσωτερική» ανάλυση του καπιταλισμού του Μαρξ από την άλλη
πλευρά είναι μια κριτική της ιστορικά συγκεκριμένης μορφής που η εργασία και ο
πλούτος αναλαμβάνουν στον καπιταλισμό – της αφηρημένης εργασίας και της
(ανταλλακτικής) αξίας. Επιπλέον, εντοπίζει την κυριαρχία στον καπιταλισμό με
αυτές τις ιστορικά καθοριστικές μορφές, και όχι με τις τάξεις ή τα άτομα που
προσδίδουν πλεονάζουσα εργασία και πλούτο από τις εργατικές τάξεις. Στο
Μανιφέστο ενάντια στην Εργασία, διαφωνούν με την παραδοσιακή μαρξιστική
αντίληψη της ταξικής πάλης ως κινητήριας δύναμης της ιστορίας. Σύμφωνα με την
ομάδα Κρίση, δεν υπάρχει ζήτημα τάξης. Ο αγώνας ανάμεσα στο προλεταριάτο και
την αστική τάξη δεν είναι ένας αγώνας μεταξύ μιας επαναστατικής τάξης και του
καταπιεστή της, αλλά μάλλον ένας αγώνας ανάμεσα σε δύο αντιτιθέμενα συμφέροντα
που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του καπιταλισμού και αποτελούν ένα ενιαίο
«στρατόπεδο εργασίας». Σε αντίθεση με τον παραδοσιακό μαρξισμό, ισχυρίζονται
ότι ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό δεν είναι ο αγώνας για την απελευθέρωση της
εργασίας αλλά μάλλον ένας αγώνας για απελευθέρωση από την εργασία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;">Το 2004 ο όμιλος Krisis διασπάστηκε και ο Robert
Kurz και η σύζυγός του Roswitha Scholz μαζί με αρκετά μέλη του συντακτικού
προσωπικού σχημάτισαν το Exit! Ο κύριος εμψυχωτής της ομάδας Robert Kurz,
φιλόσοφος, κοινωνικός κριτικός, δημοσιογράφος και συντάκτης των περιοδικών
Marxistische Kritik (Μαρξιστική κριτική) Krisis και Exit!, που γεννήθηκε στις
24 Δεκεμβρίου 1943 στη Νυρεμβέργη σε γερμανική εργατική οικογένεια, και
σπούδασε φιλοσοφία, ιστορία και παιδαγωγική στο πανεπιστήμιο του Erlangen χωρίς
να λάβει πτυχίο, ήταν ένας από τους σημαντικότερους θεωρητικούς της κριτικής
της αξίας στη Γερμανία. Υπήρξε μέλος του KABD (Κομμουνιστική Ένωση Εργαζομένων
της Γερμανίας, που αργότερα μετονομάσθηκε σε Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κόμμα
Γερμανίας, μαοϊκής κατεύθυνσης) κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, αλλά
στη συνέχεια παραιτήθηκε λόγω της κριτικής του στην ηγεσία. Πέθανε στη
Νυρεμβέργη στις </span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt;">18
Ιουλίου 2012 </span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;">από τις παρενέργειες μιας εγχείρησης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Οι επεξεργασίες της σχολής συνδέονται ποικιλοτρόπως με
παλαιότερες αντιπαραθέσεις στους κόλπους του μαρξιστικού υποδείγματος, που
αφορούν τις αντιφάσεις του έργου του Μαρξ και ιδιαίτερα εκείνες π. χ. μεταξύ
Πρώτου και Τρίτου Τόμου του Κεφαλαίου, που αφορούν την αξία, το μετασχηματισμό
των αξιών σε τιμές παραγωγής, τις κρίσεις του καπιταλισμού και τα όριά του, τις
διεξόδους του, το ρόλο του χρήματος και τις διαχρονικές μεταμορφώσεις του, τον
ιμπεριαλισμό κ.ό.κ. (βλ. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">L.
Von Borgievich, M. Tugan - Baranovsky, Rudorf Hilferding, Roza Luxembourg,
Henryk Grossman). </span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Συνεχίζουν με ένα άλλο τρόπο, μια ανάλυση που ξεκίνησε
ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Issak</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">illich</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Rubin</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> με το έργο του «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Essays</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt;">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">on</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Marx</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt;">’</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">s</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt;">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Theory</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">of</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Value</span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt;">»
(1928). </span><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μπορεί αυτές οι συζητήσεις που διακόπηκαν με την
επικράτηση του σοβιετικού μαρξισμού - σταλινισμού να φαίνονται ως
σχολαστικισμός, για να επανέλθουν στις ακαδημαϊκές αίθουσες του «δυτικού
μαρξισμού» από τη δεκαετία του ’60 ιδίως, αφορούν όμως σημαντικά στοιχεία της
θεωρίας με φιλοσοφικές προεκτάσεις – ντετερμινισμός, αναγωγισμός, οικονομισμός,
εξελικτισμός, με πρακτικές επιτπώσεις για τις επικρατούσες στο αγωνιστικό
κίνημα αντιλήψεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η αντίληψη αυτή της κριτικής της αξίας και της
εργασίας, μέσα από την ανάλυση του φετιχισμού του εμπορεύματος, οδήγησε και σε
μια ανάγνωση των καθεστώτων του κρατικού καπιταλισμού, η οποία επικέντρώθηκε
στο γεγονός της διατήρησης σ’ αυτά της αξίας, του εμπορεύματος και του
χρήματος, και επομένως και του κοινωνικού φαντασιακού ως θεμελιωδών
καπιταλιστικών σχέσεων.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Συνδέονται επίσης με μια ανάγνωση της καπιταλιστικής
κρίσης ως αδυναμίας πραγματοποίησης της αξίας και τη διόγκωση της
χρηματοπιστωτικής σφάιρας, αυτό που λέγεται χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός, ως
κυριαρχία του πλασματικού κεφαλαίου που δημιουργεί η πίστωση και το χρέος, αναβάλλοντας
την ενδόρηξη του συτήματος, δημιουργώντας ωστόσο νέες αντιφάσεις και κρισιακά
φαινόμενα, την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης,
φαινόμενα που έχουν άμεση σχέση με τις σημερινές συνθήκες που βιώνουμε, από τη
δεκαετία του ’70, μετά το τέλος της «ένδοξης εποχής» της μεταπολεμικής
ανάπτυξης και σταθερότητας του καπιταλισμού.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Γιάννης Δουλφής<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"></span></div>
<a name='more'></a><br /><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEhQ0xBhXkuck5eSXs0wQX7e1Wpv5KSZZWhJ4CIybXk1Kmw7GjlEMq12s1lkkijKsd8D7RBY-ddz-8XHVR6YCcPTgS7iWyF8Ip7bP771jcPe4lS-SDMQwrVjS2hgN8nPoJ7WcKtAR-Vt8/s1600/ANSELM+JAPPE+ob_6b8855_9782707197061.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="673" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEhQ0xBhXkuck5eSXs0wQX7e1Wpv5KSZZWhJ4CIybXk1Kmw7GjlEMq12s1lkkijKsd8D7RBY-ddz-8XHVR6YCcPTgS7iWyF8Ip7bP771jcPe4lS-SDMQwrVjS2hgN8nPoJ7WcKtAR-Vt8/s400/ANSELM+JAPPE+ob_6b8855_9782707197061.jpg" width="262" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Anselm</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Jappe</span></b><b><span style="color: black; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Ο φετιχισμός του
εμπορεύματος<o:p></o:p></span></b></div>
<br /><br />
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt;">Ο Μαρξ τόνισε πριν
απ’ όλα τον αποφασιστικό ρόλο των πραγμάτων και των αντικειμένων που παράγονται
στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Από εδώ απορρέει η έννοια του φετιχισμού των
εμπορευμάτων.</span></b><span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το πρώτο κεφάλαιο του Μανιφέστου του
Κομμουνιστικού Κόμματος, που δημοσιεύθηκε το 1848, ξεκινά με αυτές τις
φημισμένες λέξεις: «Η ιστορία κάθε κοινωνίας μέχρι σήμερα είναι η ιστορία της
ταξικής πάλης». Ακόμη και σήμερα, η πρώτη έννοια που μια μεγάλη πλειοψηφία
συνδέει με το όνομα του Karl Marx είναι ασφαλώς αυτό της «ταξικής πάλης». Ο
ταξικός αγώνας αμέσως ανακαλεί στη σκέψη μας το προλεταριάτο, κυρίως αυτό των εργοστασίων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Υπάρχουν αναγνώσεις του έργου του Μαρξ,
οι οποίες, επιμένοντας στην επικαιρότητα του, ευνοούν πτυχές διαφορετικές από
αυτές που αναφέρονται συνήθως. Αυτές οι προσεγγίσεις έχουν επί μακρόν επικεντρωθεί
στο ζήτημα της «αλλοτρίωσης», [ή «αποξένωσης»] μια θεματική που αναπτύχθηκε
κυρίως στα έργα της νεότητας του Μαρξ. Πρόκειται λοιπόν να μην καταγγέλλουμε
μόνο την οικονομική εκμετάλλευση, αλλά το σύνολο των συνθηκών διαβίωσης που
δημιουργεί ο καπιταλισμός.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">«Μυστικό», «μυστηριακό», «ιερογλυφικό»<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Τις τελευταίες δεκαετίες, την προσοχή
των κριτικών μαρξιστών συχνά έχει προσελκύσει η έννοια του «φετιχισμού του
εμπορεύματος». Αυτή η έκφραση χρησιμοποιείται συχνά στο τρέχοντα λόγο, αλλά για
να παραπέμψει ασαφώς σε ένα είδος υπερβολικής λατρείας των εμπορευμάτων και
αφορά μάλλον την ψυχολογία του καταναλωτή. Στον Μαρξ, ο όρος «φετιχισμός» έχει
πολύ ευρύτερο και βαθύτερο νόημα. Υπάρχουν αναφορές στο φετιχισμό σε όλο το
έργο του από τα πρώτα του, ακόμη, άρθρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Είναι ωστόσο, στο τέλος του πρώτου
κεφαλαίου του Κεφαλαίου, που δημοσιεύθηκε το 1867, που παρέχεται η πιο
λεπτομερής προσέγγιση σε ένα υποκεφάλαιο με τίτλο «Ο φετιχιστικός χαρακτήρας
του εμπορεύματος και το μυστικό του». Αυτές οι λίγες σελίδες συνδυάζουν
φιλοσοφικές σκέψεις, ιστορικές αναφορές και λογοτεχνικές παραπομπές, σε ένα παιχνιδιάρικο
στυλ που παραπέμπει σε παράδοξες διατυπώσεις όπως «αισθητό, υπεραισθητό» και
όπου εμφανίζονται οι λέξεις: «μυστικό», «μυστηριώδες», «αινιγματικό», «ιερογλυφικό», «μυστικισμός», «φανταστική
μορφή» κ.λπ. Αυτοί οι όροι καθιστούν σαφές ότι ο Μαρξ εισέρχεται εδώ σε μια
terra incognita του στοχασμού. Μια άλλη αντιμετώπιση του φετιχισμού βρίσκεται
στο τέλος του Βιβλίου ΙΙΙ του Κεφαλαίου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">Ο φετιχισμός, με ένα πολύ γενικότερο νόημα, καθιερώνεται από το γεγονός
ότι, στην εμπορευματική κοινωνία, οι σχέσεις μεταξύ προσώπων παρουσιάζονται ως
σχέσεις μεταξύ πραγμάτων. Και οι σχέσεις μεταξύ των πραγμάτων παρουσιάζονται ως
σχέσεις μεταξύ ανθρώπων (βλ. Πλαίσιο στη σελίδα 31). Αυτή η έννοια έχει
προκαλέσει πολύ διαφορετικές ερμηνείες. Σύμφωνα με τους παραδοσιακούς
μαρξιστές, που συνδέονται με το εργατικό κίνημα, ο Μαρξ καταγγέλλει μια
μυστικοποίηση των αληθινών καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής: η εκμετάλλευση του
εργαζόμενου αποκρύπτεται - καλύπτεται - πίσω από μια φαινομενικά αντικειμενική
σχέση μεταξύ των «συντελεστών παραγωγής», πρωτίστως το κεφάλαιο, την εργασία
και τη γη. Ο φετιχισμός θα αποτελούσε μια μορφή απολογητικής ιδεολογίας. Θα
μπορούσε, δηλαδή, κανείς να πει: εξαπάτησης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">Ένας περιορισμένος αριθμός μαρξιστών, από τον Georg Lukacs στη δεκαετία του
1920, περνώντας στους συγγραφείς της σχολής της Φραγκφούρτης και τους
καταστασιακούς, άνοιξαν το δρόμο για μια σύγχρονη ερμηνεία που δίνει μεγάλη
σημασία στον φετιχισμό. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση της «κριτικής της αξίας».
1<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η αξία που δημιουργείται από την αφηρημένη εργασία<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Από αυτή την άποψη, η έννοια του
φετιχισμού είναι ένας από τους άξονες όλης της κριτικής της πολιτικής
οικονομίας του Μαρξ. Μπορούμε μάλιστα να μιλάμε για μια ταυτότητα μεταξύ της
θεωρίας της αξίας και της θεωρίας του φετιχισμού. Ο Μαρξ εισάγει τον φετιχισμό
αφού έχει αναλύσει - στην αρχή του Κεφαλαίου - τις βασικές κατηγορίες του
καπιταλισμού: το «εμπόρευμα» το οποίο, πλάι στη χρηστική του αξία, διαθέτει μια
«αξία» που αντιπροσωπεύεται στο «χρήμα» αλλά που δημιουργείται από την
«αφηρημένη εργασία», ή πιο συγκεκριμένα από την «αφηρημένη πλευρά της
εργασίας».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Στον καπιταλισμό, η εργασία δεν
λαμβάνεται υπόψη κοινωνικά για τη χρησιμότητά της, αλλά για το χρόνο που
χρειάζεται για να εκτελεστεί, ανεξάρτητα από το περιεχόμενό της. Κάθε εργασία έχει
ταυτόχρονα δύο πλευρές - παράγει κάτι, ένα αντικείμενο ή μια υπηρεσία και ως
τέτοια κάθε εργασία είναι διαφορετική από τις άλλες. Αλλά ως δαπάνη της
ανθρώπινης ενέργειας που μετράται με το χρόνο, όλα τα έργα είναι ίσα ’
διακρίνονται μόνο από την ποσοτική τους πλευρά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Συγκεκριμένα, ένα μπουκάλι κρασί και ένα
τραπέζι είναι πολύ διαφορετικά. Από την αφηρημένη τους πλευρά, η μόνη διαφορά
τους έγκειται στο γεγονός ότι το μπουκάλι αντιπροσωπεύει, ας πούμε, μισή ώρα
εργασίας και το τραπέζι μία ώρα. Στην πραγματικότητα, όσο λιγότερος χρόνος
παραγωγής χρειάζεται για ένα εμπόρευμα (και για τα συστατικά του), τόσο
μικρότερη είναι η αξία του (και τόσο λιγότερο κοστίζει).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η αληθινά επαναστατική πτυχή - συχνά
υποτιμημένη από τους ίδιους τους μαρξιστές - αυτής της ανάλυσης δεν είναι να
αντιληφθούμε το χρήμα και την αξία, το εμπόρευμα και το χρήμα, ως «εμφανείς» ή
«φυσικούς» παράγοντες που υπάρχουν σε κάθε κάπως «εξελιγμένη» κοινωνία. Ο Μαρξ καταδεικνύει ότι
είναι μάλλον ιδιαίτερα στοιχεία στον καπιταλισμό και επίσης καθιερώνει τον
καταστροφικό χαρακτήρα τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Σε μια κοινωνία που βασίζεται σε αυτές
τις κατηγορίες, δεν μπορεί να υπάρξει συνειδητός έλεγχος της οικονομίας. Οι
άνθρωποι βλέπουν τα εμπορεύματα που έχουν δημιουργήσει και τις αλληλεπιδράσεις
τους (τις τιμές, την αγορά, τις κρίσεις κ.λπ.) ως θεότητες που τους κυβερνούν.
Η ειρωνική αναφορά στη θρησκεία που περιέχεται στην έννοια του φετιχισμού
βρίσκει το πλήρες νόημά της: ο άνθρωπος υποκλίνεται απέναντι στα πράγματα που
δεν γνωρίζει ότι είναι τα δικά του προϊόντα. Ταυτόχρονα, δεν είναι κάτι
μοιραίο΄ αυτή η υποταγή του ανθρώπου στα προϊόντα του είναι το αποτέλεσμα του
καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής (ακόμα και αν επεκτείνει τις προηγούμενες
μορφές φετιχισμού, ιδιαίτερα θρησκευτικές).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Στο φετιχισμό του εμπορεύματος - ο οποίος
είναι αδιαχώριστος από την ίδια την καπιταλιστική κοινωνία και θα εξαφανιστεί
μόνο με αυτή - η συγκεκριμένη πλευρά των προϊόντων, των έργων και τελικά κάθε
εκδήλωσης της ανθρώπινης ζωής τοποθετείται στη δεύτερη θέση, πίσω από την
«ποσοτική» πλευρά. Η συγκεκριμένη πλευρά είναι μόνο ο «φορέας», η
«αναπαράσταση», η «ενσάρκωση» μιας αόρατης, αφηρημένης και πάντα ισότιμης
ουσίας: της εργασίας που ανάγεται στη μοναδική χρονική της διάσταση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η αξία περιέχει την υπεραξία - αυτή που
δίνει το κέρδος - η αναζήτηση του οποίου παρακινεί τους καπιταλιστές. Ωστόσο, ο
Μαρξ δεν κάνει μια ηθική κριτική: η «δίψα για κέρδος» είναι μόνο ένας από τους
τροχούς των εργαλείων. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Αυτό που διακρίνει την φετιχιστική
κοινωνία είναι ο ανώνυμος και αυτόματος χαρακτήρας της. Όλα τα δρώντα
υποκείμενα απλώς εκτελούν νόμους που έχουν δημιουργηθεί «πίσω από την πλάτη
τους». Η αγορά θα σταματήσει την παραγωγή παιχνιδιών και θα προκρίνει την
παραγωγή βομβών, αν η τελευταία προσφέρει περισσότερα κέρδη, χωρίς να λάβει
υπόψη τη «συγκεκριμένη» πλευρά και τις συνέπειές της. Πράγματι, η φετιχιστική
λογική παρακάμπτει με μια αφαίρεση - τη συγκεκριμένη διαφορά μεταξύ της βόμβας
και του παιχνιδιού. συγκρίνει μόνο δύο ποσότητες αφηρημένης εργασίας. Εάν ένας
καπιταλιστής, λόγω ενδοιασμών, αρνιόταν αυτή τη λογική, θα απομακρυνόταν
γρήγορα από την αγορά. Τα «αισθητά» (συγκεκριμένα) αγαθά υπόκεινται στον αόρατο
«υπεραισθητό» χαρακτήρα τους, που δίνεται από την αφηρημένη εργασία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μια εξήγηση της οικολογικής κρίσης<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Πολύ πριν γίνει μια ταξική κοινωνία
εκμετάλλευσης, ο καπιταλισμός είναι ήδη, σε βαθύτερο και διαρθρωτικό επίπεδο,
μια παράλογη, καταστροφική και αυτοκαταστροφική κοινωνία, επειδή η αφηρημένη -
μη ανθρώπινη πλευρά - επικρατεί στην άλλη πλευρά, τη συγκεκριμένη και ανθρώπινη.
Τα ανθρώπινα όντα υστερούν σε σχέση με τα πράγματα που παράγουν και τον έλεγχο
των οποίων έχουν χάσει. Καμία συνειδητή συμφωνία δεν είναι δυνατή, ούτε καν
μεταξύ των καπιταλιστών: κάθε παράγοντας παράγει μεμονωμένα και μόνο κατά την
ανταλλαγή στην αγορά τα προϊόντα του αποκτούν εκ των υστέρων μια κοινωνική
διάσταση και δημιουργούν έναν «κοινωνικό δεσμό».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η θεωρία του φετιχισμού μπορεί να
εξηγήσει, μεταξύ άλλων, ένα φαινόμενο που ο Μαρξ δεν μπορούσε ακόμη να γνωρίζει
καλά: την οικολογική κρίση. Τον συνεχώς αυξανόμενο ρόλο της τεχνολογίας και των
κερδών της παραγωγικότητας, που επιτρέπουν να μειωθεί η εργασία που απαιτείται
για ένα συγκεκριμένο εμπόρευμα, έτσι ώστε να μειώνεται και η αξία και η
υπεραξία που εμπεριέχει. Η μόνη λύση - και η οποία είναι μόνο προσωρινή - είναι
η παραγωγή μεγαλύτερων ποσοτήτων του εν λόγω εμπορεύματος και η δημιουργία
ισοδύναμης ζήτησης. Το πρόβλημα είναι ότι η κατανάλωση πόρων και ενέργειας
αυξάνεται εκθετικά, μόνο για να αποφευχθεί η μείωση της συνολικής ποσότητας της
αξίας. Επομένως, η θεωρία του φετιχισμού εμπεριέχει μια θεωρία της κρίσης, τόσο
οικονομικής όσο και οικολογικής.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η κοινωνία μπορεί να πάρει πίσω το πεπρωμένο της<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η θεωρία του φετιχισμού δεν απαλλάσσει
τους ανθρώπους, και κυρίως τις άρχουσες τάξεις, από τις ευθύνες τους. Επιμένει,
ωστόσο, σε μια άλλη πτυχή: το μεγάλο ελάττωμα του καπιταλισμού συνίσταται στο
γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι μόνο οι διεκπεραιωτές μιας λογικής που μοιάζει να
ενυπάρχει στα πράγματα, αλλά η οποία, στην πραγματικότητα, είναι το αποτέλεσμα
ανθρώπινων ενεργειών. Η αποχώρηση από τον φετιχισμό συνεπώς σημαίνει ότι η
κοινωνία παίρνει τις τύχες της στα χέρια της. Αλλά αυτό δεν θα είναι δυνατό
χωρίς να εγκαταλείψουμε τα ίδια τα θεμέλια του φετιχισμού: το χρήμα και την
εργασία, το εμπορεύμα και την αξία. Τεράστιο έργο! Δεν θα το συνειδητοποιήσουμε
σε μια μέρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Βλέπουμε, ωστόσο, ότι αυτές οι
κατηγορίες διαλύονται σιγά - σιγά παντού: η κοινωνία της εργασίας δεν έχει
πλέον πολλή εργασία να προσφέρει, και το «πραγματικό» χρήμα (αντί του
«πλασματικού κεφαλαίου» της πίστωσης, όπως το αποκαλεί ο Μαρξ) αρχίζει να
σπανίζει. Στο κεφάλαιο για τον φετιχισμό, ο Μαρξ αναφέρει ότι απαιτείται «<i>για την αλλαγή, μια ένωση ελεύθερων
ανθρώπων, που εργάζονται με συλλογικά μέσα παραγωγής και συνειδητά ξοδεύουν τις
πολυάριθμες μεμονωμένες εργασιακές τους δυνάμεις ως ενιαία κοινωνική εργασιακή
δύναμη</i>». Θα ήταν μια μετά-φετιχιστική κοινωνία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">Anselm Jappe</span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">1. Voir Moishe Postone, Temps,
travail et domination sociale, Mille et une nuits, 2009; Robert Kurz, Lire
Marx, La Balustrade, 2012; Robert Kurz, Vies et mort du capitalisme. Chroniques
de la crise, Lignes, 2011; Moishe Postone, Critique du fétiche capital. Le
capitalisme, l’antisémitisme et la gauche, PUF, 2013; Norbert Trenkle et Ernst
Lohoff, La Grande dévalorisation. Pourquoi la spéculation et la dette de l’Etat
ne sont pas les causes de la crise, Post-éditions, 2014; Anselm Jappe, Les
aventures de la marchandise. Pour une critique de la valeur, La Découverte 2017;
Anselm Jappe, La société autophage. Capitalisme, démesure et autodestruction,
La Découverte, 2017; Robert Kurz, Impérialisme d’exclusion et état d’exception,
Editions Divergences, 2018</span><span lang="EN-US" style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">Άρθρο</span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">δημοσιευμένο</span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">στο</span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">αφιερωματικό</span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">τεύχος</span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">του</span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">ριζοσπαστικού</span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">περιοδικού</span><span lang="EN-US" style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">: <i>Alternatives
économiques</i>, «Dossier - Marx l' incontournable» n° 103, avril 2018.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">1. Το περιοδικό </span><i><span lang="EN-US" style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">Alternatives</span></i><i><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"> é</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">conomiques</span></i><span lang="EN-US" style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[<span style="text-transform: uppercase;">ο</span>ικονομικές <span style="text-transform: uppercase;">ε</span>ναλλακτικές <span style="text-transform: uppercase;">λ</span>ύσεις] είναι ένα μηνιαίο περιοδικό που ασχολείται με
οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Οι συντάκτες του, πέραν αυτών της σύνταξης,
είναι ακαδημαϊκοί που κινούνται στο πλαίσιο των νεοκεϋνσιανών, μετακεϋνσιανών, της
θεωρίας της ρύθμισης και του μαρξισμού με οικολογικές ανησυχίες.</span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Με οικονομικό ιδίως περιεχόμενο, ειδήσεις και αναλύσεις με κριτική
προσέγγιση, πρόδρομος της αντιμονόδρομης σκέψης, υπερασπίζεται μια πολιτική
γραμμή στα αριστερά του πολιτικού φάσματος και κατά του νεοφιλελευθερισμού και
της παγκοσμιοποίησης. Ιδρύθηκε το 1980 και διευθύνθηκε από μια χούφτα
ακαδημαϊκών, ομαδοποιημένων γύρω από τον</span><span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"> από το στρατευμένο οικονομολόγο </span><span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Denis Clerc από το μηδέν. Από το πρώτο τεύχος του Νοεμβρίου 1980 με 2.000
αντίτυπα, οι πωλήσεις του αυξάνονται έκτοτε συνεχώς τουλάχιστον κατά 10%
ετησίως για να φθάσουν σε περισσότερα από 1.000.000 αντίτυπα ετησίως.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">2. Στα ελληνικά έχει εκδοθεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ το εξαντλημένο βιβλίο ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, που
περιλαμβάνει τα κείμενα: </span><span lang="EN-US" style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">GRUPPE</span><span lang="EN-US" style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">KRISIS</span><span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> - ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ,</span> <span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">NORBERT TRENKLE - ΚΛΥΔΩΝΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΓΟΡΑ και ANSELM JAPPE - ΠΙΣΤΩΣΗ ΕΠΙ ΘΑΝΑΤΟΥ. Από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ
ΞΕΝΩΝ έχει εκδοθεί το βιβλίο του </span><span lang="EN-US" style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">Anselm</span><span lang="EN-US" style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;">Jappe</span><span lang="EN-US" style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΟΝ ΑΝΤΟΡΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ
ΝΤΕΜΠΟΡ ενώ από τις εκδόσεις ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ το βιβλίο του για τον ΓΚΥ ΝΤΕΜΠΟΡ.
</span> <span style="font-family: Constantia, serif; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #111111; font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μετάφραση: Γιάννης Δουλφής </span></div>
<br />
<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-77295551366886441882020-01-25T02:18:00.002-08:002020-01-25T02:45:57.056-08:00Irene Viparelli Althusser Η αναγκαιότητα της οντολογικής στροφής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg16ttH53h6iNVL4I0nT8rL1MtpgIMHNqJjDRr9OsHYJ1hraUVbOMSth8coqsHIuRL7pcxqCXFi7BVfvL5wvue1ATbrxlMwW4WTjTty2Y0Kw402s2yKMaN13yiRTKYLrwDcyBWNZ2PLjXk/s1600/althusser+sz1000X720.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1000" height="287" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg16ttH53h6iNVL4I0nT8rL1MtpgIMHNqJjDRr9OsHYJ1hraUVbOMSth8coqsHIuRL7pcxqCXFi7BVfvL5wvue1ATbrxlMwW4WTjTty2Y0Kw402s2yKMaN13yiRTKYLrwDcyBWNZ2PLjXk/s400/althusser+sz1000X720.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="resume" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="text"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black; font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></b></span>
<span class="text"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black; font-family: "constantia" , "serif";">Η
αναγκαιότητα της οντολογικής στροφής<o:p></o:p></span></b></span></div>
<div class="resume" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Irene</span></strong><strong><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></strong><span class="familyname"><b><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Viparelli</span></b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black; font-family: "constantia" , "serif";"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="resume" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "constantia" , "serif";">Βασισμένο σε έναν προβληματισμό σχετικά με τα κείμενα του </span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Althusser</span><span style="color: black; font-family: "constantia" , "serif";"> αφιερωμένα στην «κρίση του μαρξισμού», το παρόν άρθρο προτίθεται
να δείξει ότι αυτά τα δοκίμια αντιπροσωπεύουν ένα είδος «άρθρωσης» μεταξύ των
γραπτών της δεκαετίας του 1960 και του πρώτου εξαμήνου 70, και του υλισμού της
αβεβαιότητας. Πράγματι, η βασική μας υπόθεση είναι ότι ο προβληματισμός σχετικά
με τα όρια του μαρξισμού καθιστά εφικτή την επισήμανση, πέρα από την προφανή
ασυνέχεια, μιας βαθύτερης συνοχής στην εξέλιξη της σκέψης του </span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Althusser</span><span style="color: black; font-family: "constantia" , "serif";">: η ανάγκη να ανακαλυφθεί εκ νέου η «επαναστατική δύναμη» της
θεωρίας του Μαρξ αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα την πιο βαθιά ανάγκη να
λειτουργήσει η «οντολογική στροφή» της δεκαετίας του 1980.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Τις
περισσότερες φορές, ο [<i style="mso-bidi-font-style: normal;">«τυχαίος υλισμός»</i>]
«<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">υλισμός </b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black; font-family: "constantia" , "serif";">της
αβεβαιότητας</span></b><span style="color: black; font-family: "constantia" , "serif";">»</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">
έχει ερμηνευτεί ως μια έκφραση ριζικής θεωρητικής σχάσης στην ανάπτυξη της
σκέψης του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Althusser</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">. Αυτή η υπόθεση φαίνεται να επιβεβαιώνεται
από τον ίδιο τον </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Althusser</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> όταν έγραψε σε μια
επιστολή του 1978 στο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Merab</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">:<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #141412; font-family: "constantia" , "serif";">«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Όλα δεν ήταν μάταια σε αυτή την περιπέτεια,
καθόλου άλλωστε, επειδή η λογική του παιχνιδιού των ισχυρισμών δεν είναι αυτή
των ίδιων των ισχυρισμών. </i></span><span class="paranumber"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Αλλά
το ερώτημα είναι να μάθουμε πώς να «διαχειριστούμε» αυτό το υποτιθέμενο ή
πιθανό παρελθόν σε μια κατάσταση όπως αυτή που υφιστάμεθα. Η μόνη απάντηση που
βρίσκω προς το παρόν είναι η σιωπή (...). </span></i></span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #141412; font-family: "constantia" , "serif";">Και, παρά τις διαφορές, καταλαβαίνω τη δική σας, η οποία έχει
πολλούς άλλους λόγους. Όπως καταλαβαίνω τον πειρασμό και την πηγή μιας
υποχώρησης σε «μεταφυσικά βάθη» που έχουν το πλεονέκτημα της καταπολέμησης της
μοναξιάς. </span></i><span class="paranumber"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Σιωπή που μπορεί να είναι οριστική,
γιατί όχι; Ή η οπισθοδρόμηση για να δημοσιεύσουμε μερικά μικρά πράγματα για τον
Machiavelli, τον Gramsci και άλλους, ή κάποιες ατέλειες στη φιλοσοφία, παλιά
ιδέα που [έλκω] ξαναπιάνω, όπως θα θυμάστε, αλλά ότι οφείλουμε, με τη βοήθεια
της εμπειρίας, ειρήσθω εν παρόδω, να διορθώσουμε από την περιήγησή μας στους λειμώνες
της ή στην επικούρεια παράδοση, ποιος ξέρει; Πολύ λίγο σε μια εποχή που κάποιος
θα έπρεπε να είναι οπλισμένος με αρκετές συγκεκριμένες γνώσεις για να μιλήσει
για πράγματα όπως το κράτος, η οικονομική κρίση, οι οργανώσεις, οι
«σοσιαλιστικές» χώρες και ούτω καθεξής. Αυτή τη γνώση που δεν κατέχω παρ’ ότι
θα έπρεπε, για «να ξεκινήσουμε από την αρχή», όπως ο Μαρξ το 1952, αλλά είναι
πολύ αργά, λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία, την κόπωση, την κόπωση αλλά και τη
μοναξιά</span></i></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">»
1<span style="color: #141412;"><o:p></o:p></span></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">1</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> Louis, Althusser, «Lettre a Merab», in <em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Écrits philosophiques et politiques,</span></em> t.
I, Paris, Éditions<span style="color: #888888;"> </span></span><span style="color: #888888; font-family: "constantia" , "serif";"><a href="https://journals.openedition.org/grm/702#ftn1"><span lang="EN-US" style="color: #cb0a1d; mso-ansi-language: EN-US;">(...)</span></a></span><span lang="EN-US" style="color: #888888; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">2 Μου φαίνεται εδώ ότι η σιωπή του Αλτουσέρ εκφράζει μια
αίσθηση κούρασης και αποκήρυξης ενώπιον της τεράστιας πρόκλησης για την
επαναστατική σκέψη που ξεκίνησε στο παρόν: οι βαθιές ιστορικές μεταμορφώσεις
που σημειώθηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο, παραποιώντας τις διαλεκτικές κατηγορίες
του Μαρξ, ορίζουν επίσης το ηρωικό καθήκον για ένα ριζοσπαστικό επαναπροσδιορισμό
της επαναστατικής θεωρίας΄ μια συνολική επανεξέταση της κριτικής του παρόντος.
Ο φιλοσοφικός στοχασμός, οι «<span class="paranumber">ατέλειες στη φιλοσοφία</span>»,
η «Επικούρεια παράδοση», παρουσιάζονται ταυτόχρονα ως ένα είδος «εναλλακτικού
προγράμματος» απέναντι στη σιωπή, ένας στοχασμός βασισμένος στην
συνειδητοποίηση της οριστικής απόρριψης της επαναστατικής σκέψης.<span class="paranumber"><o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijJUX59r3zxnhtW59TvvhqLhPOwpvAwEWs6ljX2boFnit-mpaJpiNptNyCuMp9V0pW6Zmz4hcuDcjG7ac5d9kb3-5_j9CDpzffFQqkfDWEIOyOHu_Eri1eUl0PKIy4z23AdNZ-1kcBefM/s1600/louis+althusser+Ecrits+philosophiques+et+politiques+41O4qUkSmuLSX306+SZ385X630.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="630" data-original-width="386" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijJUX59r3zxnhtW59TvvhqLhPOwpvAwEWs6ljX2boFnit-mpaJpiNptNyCuMp9V0pW6Zmz4hcuDcjG7ac5d9kb3-5_j9CDpzffFQqkfDWEIOyOHu_Eri1eUl0PKIy4z23AdNZ-1kcBefM/s320/louis+althusser+Ecrits+philosophiques+et+politiques+41O4qUkSmuLSX306+SZ385X630.jpg" width="195" /></a></div>
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">3 Σε αυτό το άρθρο θα αναπτύξουμε μια
εντελώς διαφορετική ερμηνευτική υπόθεση: ο </span></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">υλισμός <span style="color: black;">της αβεβαιότητας</span></span></b><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> [<i style="mso-bidi-font-style: normal;">τυχαίος
υλισμός</i>], μακριά από την έκφραση της αποκήρυξης του πολιτικού προβληματισμού,
αντιπροσωπεύει μάλλον την προσπάθεια μιας ριζικής «οντολογικής» επαναθεμελίωσης
της επαναστατικής θεωρίας, επεξεργασμένης με βάση τα θεμελιώδη συμπεράσματα του
αλτουσεριανού στοχασμού που αναπτύχθηκε κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του
'70 γύρω από το ζήτημα της «κρίσης του μαρξισμού».</span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">4 Ο Μάης του ’68, οι αντι-αποικιοκρατικοί αγώνες, η
εμφάνιση νέων ανταγωνιστικών υποκειμενικοτήτων και η παράλληλη περιθωριοποίηση
της παραδοσιακής εργατικής τάξης, αποτελούν την ιστορική βάση πάνω στην οποία
στηρίζεται η θεωρητική απαίτηση της ριζοσπαστικοποίησης της «ετεροδόξης
στάσης», δηλαδή το πέρασμα από το πρόβλημα της «αποσταλινοποίησης του Μαρξ»,
που ήταν κεντρικό στη δεκαετία του '60, στο γενικότερο ζήτημα της «κρίσης του
μαρξισμού». Βεβαίως, το πρόβλημα της «επανεύρεσης» της επαναστατικής δύναμης
της θεωρίας του Μαρξ εμμένει, αλλά τώρα υπόκειται σε νέες και πιο σύνθετες
συνθήκες: δεν είναι πλέον αρκετό να «αποσταλινοποιηθεί» η θεωρία του Μαρξ, απομακρύνοντας
τον Μαρξ (και το Λένιν) από την κυρίαρχη ερμηνεία των επίσημων οργανώσεων του
εργατικού κινήματος, αλλά πάνω απ 'όλα είναι απαραίτητο να αναλάβουμε μια νέα
κριτική στάση, ικανή να αποκαλύψει τα θεωρητικά και πολιτικά όρια των
μαρξιστικών και λενινιστικών κατηγοριών. Κατά συνέπεια, η κριτική κίνηση αναδιπλασιάζεται:
είναι απαραίτητο να ξαναβρεθεί η αυθεντική έννοια της θεωρίας του Μαρξ ενάντια
στον «επίσημο μαρξισμό» και να αποκαλυφθούν τα όριά του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">5 «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Στα όριά του</i>»
είναι η έκφραση που χρησιμοποίησε ο Althusser για να διατυπώσει αυτή τη θεωρητική
και πολιτική απαίτηση «αναδιπλασιασμού» των στιγμών της κριτικής. Τα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">όρια</i> είναι, πρώτον, οι συνέπειες του
«σταλινικού αποκλεισμού» της μαρξιστικής θεωρίας της δεκαετίας του 1930: <o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="num"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-weight: bold;">Ήταν κατά τη
δεκαετία του '30 που ο μαρξισμός, ο οποίος ήταν ακόμη ζωντανός με τις ίδιες τις
αντιφάσεις του, μπλοκαρίστηκε και αποστεώθηκε σε «θεωρητικούς» τύπους, σε μια
κατεύθυνση και πολιτικές πρακτικές που επιβλήθηκαν στις εργατικές οργανώσεις
από την ιστορική καθοδήγηση του σταλινισμού. </span></span><span class="num"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-weight: bold;">2<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">2</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> L. Althusser, «Enfin la crise du marxisme!», in<em><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> Solitude de Machiavel</span></em>,<em><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></em>Paris, PUF, 1998, p.
273.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">6 Σύμφωνα με τον Althusser, ο
μαρξισμός ήταν, στη δεκαετία του 1920, μια «πρωτόλεια» θεωρία, ένα σύνολο
ζητημάτων αδύνατο να συστηματοποιηθούν, τα οποία, λόγω της προβληματικής και
αντιφατικής τους φύσης, ώθησαν τη θεωρητική εμβάθυνση. Ωστόσο, η «σταλινική
συστηματοποίηση» διέκοψε απότομα αυτή την παραγωγική κίνηση της ανάπτυξης
κατηγοριών, σπέρνοντας τους σπόρους της κρίσης.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Δεν μπορούμε να το κάνουμε απλά
επικαλούμενοι τον ρόλο του Στάλιν (...). Σήμερα είναι σημαντικό να
συνειδητοποιήσουμε αυτές τις δυσκολίες, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">αντιφάσεις
και κενά</b>, να τις αναγνωρίσουμε και να τις αναλάβουμε πλήρως και φανερά,
τόσο για να τραβήξουμε τις συνέπειες στο έπακρο όσο και για να φωτίσουμε
ορισμένες πτυχές της κρίσης που βιώνουμε και να μετρήσουμε την ιστορική
ευκαιρία που μας προσφέρει αν γνωρίζουμε πώς να διορθώσουμε τα πράγματα. Επειδή
ορισμένες από αυτές τις δυσκολίες αγγίζουν ακριβώς τα ζωτικά ζητήματα της
τρέχουσας κρίσης. 3 <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif";">3</span></b></span><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο ίδιο</span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, σελ.</span><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">274 - 275.<span class="paranumber"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">7 Ο όρος «όρια» εκφράζει τόσο τον αντιφατικό όσο και τον
ημιτελή χαρακτήρα μιας θεωρίας, η οποία έχοντας αφεθεί στην «εμβρυακή» της
κατάσταση και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μπλοκαριστεί στην ανάπτυξή
της, διαμορφώνεται τώρα ως ένα σύνολο μερικών, ανεπαρκών θεωρητικών στοιχείων,
που χρειάζονται περαιτέρω επεξεργασία. Το αίτημα για εμβάθυνση της κριτικής
στάσης γίνεται έτσι μια θεωρητική διαδικασία όχι μόνο ερμηνευτική, αλλά
απολύτως δημιουργική, η οποία ανταποκρίνεται στην ανάγκη μιας ριζικής «αναδιαμόρφωσης»
των θεμελιωδών μαρξιστικών κατηγοριών.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">8 Σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε τις σκέψεις του
Althusser γύρω από τα «όρια» της θεωρίας του Μαρξ και την προσπάθειά του να
«δημιουργική αναδιατύπωση» των θεμελιωδών κατηγοριών, επιδιώκοντας έτσι να
δείξει ότι η απαίτηση για αποκατάσταση της «επαναστατικής δύναμης» της θεωρίας
του Μαρξ αντιπροσωπεύει την πιο ενδόμυχη ανάγκη της «οντολογικής στροφής» που
επιτεύχθηκε στα γραπτά της δεκαετίας του '80.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span>
<span style="font-family: "constantia" , "serif";"></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: "constantia" , "serif";"><br /></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Μεθοδολογικά όρια<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Το πρώτο όριο της θεωρίας του Μαρξ - ένα όριο θεμελιώδες,
ως θεωρητικός πυρήνας με τον οποίον τελικά συνδέονται σε τελευταία ανάλυση όλα
τα άλλα όρια - είναι, κατά τον Althusser, εγγενώς μεθοδολογικό. Η επιλογή του
Μαρξ να διαρθρώσει την κριτική του στην πολιτική οικονομία με μια διάταξη
έκθεσης που εκκινώντας από τις πιο απλές και αφηρημένες κατηγορίες και
ακολουθώντας μια κίνηση συνθετοποίησης και συγκεκριμενοποίησης φτάνουν τελικά
στο πολύπλοκο συγκεκριμένο ως μια «σύνθεση πολλαπλών προσδιορισμών, φθάνοντας έτσι
στην ενότητα της διαφορετικότητας», 4, ανταποκρίνονται σε δύο θεμελιώδεις, κατά
τον Althusser, απαιτήσεις. Η πρώτη από αυτές είναι εγγενώς «πολεμική»: ο Μαρξ
πρέπει να καθιερώσει «μια ιεράρχηση, με την ισχυρή έννοια, που βασίζεται στην
απόδειξη του <i style="mso-bidi-font-style: normal;">αφετηριακού</i> <i style="mso-bidi-font-style: normal;">σημείου του</i>» 5 και που του επιτρέπει να
αντιτάξει την αλήθεια της θεωρητικής του οπτικής. στα «αποδεικτικά στοιχεία τα
οποία διαρρηγνύει» 6. Ένας αγώνας των προϋποθέσεων που καταγγέλλοντας τις
μυστηριακές και μυστηκοποιητικές «ψευδείς αποδείξεις» της κλασικής πολιτικής οικονομίας,
καθιερώνει ένα αποδεικτικό υπόβαθρο της επαναστατικής θεωρίας. Η δεύτερη
απαίτηση, κατά κύριο λόγο φιλοσοφική, προέρχεται από μια «συγκεκριμένη αντίληψη
της επιστήμης» 7, ιδεαλιστική και χεγκελιανή, σύμφωνα με την οποία οποιαδήποτε
διαδικασία σκέψης, για να ικανοποιήσει τα κριτήρια της επιστημονικής αλήθειας,
πρέπει να υπακούει σε ορισμένες τυπικές συνθήκες:<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Στην πραγματικότητα, η <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Λογική</i> του Χέγκελ και όλη η «διαλεκτική»
αφαίρεση της Φύσης και του Πνεύματος, υποδεικνύει ότι πρέπει να «αρχίσουμε», αλλά
στη φιλοσοφία και όχι στις «επιστήμες», από την καθαρή αφαίρεση, η οποία είναι
ταυτόχρονα στο Χέγκελ, όχι καθορισμένη αφαίρεση (...) αλλά <i style="mso-bidi-font-style: normal;">απροσδιόριστη αφαίρεση</i>. Με την επιφύλαξη αυτής της κρίσιμης
διαφοράς, μπορεί να υποστηριχθεί ότι και στο Hegel, η <span style="text-transform: uppercase;">ι</span>δέα της <span style="text-transform: uppercase;">ε</span>πιστήμης
(...) επιβάλλει να αρχίζουμε με την αφαίρεση, και ότι η διαδικασία σκέψης
πηγαίνει από το αφηρημένο στο συγκεκριμένο, από το πιο αφηρημένο στο πιο
συγκεκριμένο. και ότι η ίδια <span style="text-transform: uppercase;">ι</span>δέα
επιβάλλει να αναλύουμε κάθε περιεχόμενο (το Είναι, το Μηδέν, το γίγνεσθαι κλπ.)
για να ανακαλύψουμε τη γέννηση του επόμενου 8. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">10
</span></span><span class="num"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η λογική σειρά της έκθεσης της μαρξιστικής κριτικής
της πολιτικής οικονομίας, που απέχει πολύ από την έκφραση της ιδιαιτερότητας
της υλιστικής διαλεκτικής, όπως επιθυμούσε η κυρίαρχη μαρξιστική παράδοση (και
όπως ο ίδιος ο </span></span><span class="num"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Althusser</span></span><span class="num"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> θεωρούσε στα κείμενα
των ετών 60), αντίθετα, αντιπροσωπεύει ένα «υπόλειμμα του ιδεαλισμού», τον
δείκτη των ορίων μιας σκέψης που «παρά την επιθυμία της ρήξης» 9, δεν γνώριζε ή
δεν μπορούσε να απαλλαγεί οριστικά από «κυρίαρχες ιδέες της ίδιας της εποχής
της» 10.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">4</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> Karl Marx, <em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Introduction
à la critique de l’économie politique</span></em>, Édition Mathieu Garrigues,<em><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></em>L' Altipia<span style="color: #888888;"> </span></span><span style="color: #888888; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="https://journals.openedition.org/grm/702#ftn4"><span lang="EN-US" style="color: #cb0a1d; mso-ansi-language: EN-US;">(...)</span></a></span><span lang="EN-US" style="color: #888888; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">5</span></b></span><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">L. Althusser, <strong><span style="font-family: "constantia" , "serif";">«</span></strong>Avant-propos du livre
de G. Duménil, <em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Le
concept de loi économique dans </span></em>Le Capital»<span style="color: #888888;"> </span></span><span style="color: #888888; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="https://journals.openedition.org/grm/702#ftn5"><span lang="EN-US" style="color: #cb0a1d; mso-ansi-language: EN-US;">(...)</span></a></span><span lang="EN-US" style="color: #888888; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">6</span></b></span><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο
ίδιο</span></em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">σελ</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">. 263.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">7</span></b></span><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">L. Althusser, «Le
marxisme aujourd’hui», in<em><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> Solitude
de Machiavel</span></em>,<em><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></em>Paris,
PUF, 1998, p. 301.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">8</span></b></span><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">L. Althusser, «Marx
dans ses limites», in <em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Écrits
philosophiques et politiques,</span></em> Vol. I</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, É</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">ditions</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">S<span style="color: #888888;"> </span></span><span style="color: #888888; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="https://journals.openedition.org/grm/702#ftn8"><span style="color: #cb0a1d;">(...)</span></a><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">9</span></b></span><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο
ίδιο</span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">,
σελ. 408.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">10</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο ίδιο</span></em><em><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt; font-style: normal;"><o:p></o:p></span></em></div>
<div class="citation" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">11 Οι επικίνδυνες συνέπειες ενός τέτοιου «ιδεαλιστικού
υπολείμματος» εκδηλώνονται, σύμφωνα με τον Althusser, ήδη στο δεύτερο κεφάλαιο
του πρώτου τόμου του <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Κεφαλαίου</i>, όπου
ο Μαρξ αναπτύσσει τη θεωρία της υπεραξίας με βάση τη μόνη προϋπόθεση της
θεωρίας της αξίας, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για οικονομιστικές και ιδεαλιστικές
ερμηνείες της θεωρίας της εκμετάλλευσης:<o:p></o:p></span></div>
<div class="citation" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Για να επιμείνουμε σε αυτό, δηλαδή να πιστεύουμε ότι ο
Μαρξ δεν έχει στο μυαλό του τίποτε άλλο από αυτό που γράφει εδώ,
διακινδυνεύουμε να <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πάρουμε την παρουσίαση
(εδώ αναγκαστικά υπολογιστική) της υπεραξίας για μια πλήρη θεωρία της
εκμετάλλευσης</i>. Για να το πούμε καθαρά, υπάρχει ο κίνδυνος να αναχθεί η
εκμετάλλευση στον απλό υπολογισμό της υπεραξίας.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">11<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">11</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> L. Althusser, <strong><span style="font-family: "constantia" , "serif";">«</span></strong>Avant-propos
du livre de G. Duménil, <em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Le
concept de loi économique dans</span></em> Le Capital»<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">12 Είναι προφανές ότι ο Μαρξ, επαναστάτης και κομμουνιστής,
επιδιώκει έναν διαφορετικό στόχο, δηλαδή έχει πλήρη συνείδηση ότι η θεωρία της
εκμετάλλευσης, μακράν από του να αναχθεί στη διαφορά μεταξύ της παραγόμενης
αξίας και του μισθού, υπόκειται σε πολλές ετερογενείς συνθήκες, ταυτόχρονα
οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές. Αλλά πώς να προκαλέσουμε την εμφάνιση
αυτού του «άλλου» που ο Μαρξ επιδιώκει; Πώς να ξεπεραστεί το «ιδεαλιστικό όριο»
και, μαζί του, οι κίνδυνοι των οικονομιστικών ερμηνειών;<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">13 Σύμφωνα με τον Althusser, η ανάγνωση του Κεφαλαίου από
μια κριτική οπτική γωνία σημαίνει την αποδόμηση της απατηλής γραμμικότητάς του,
της πλασματικής συνοχής του, αποκαλύπτοντας τα κενά, τα σημεία ανισορροπίας,
τις αντιφατικές στιγμές όπου η βούλησή του για ρήξη με τον ιδεαλισμό
επιτυγχάνει τη διαμόρφωση μιας ριζικά και εξαιρετικά υλιστικής μεθοδολογίας.
Αυτοί οι «θεωρητικοί τόποι» της ρήξης της ιδεαλιστικής τάξης είναι ουσιαστικά
δύο:<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Στα κεφάλαια του έργου του, όπου απουσιάζει η λογική
διάταξη έκθεσης, αλλά επίσης και κυρίως με την ευκαιρία εννοιολογικών εγχύσεων
στο θεωρητικό χώρο που κατέκτησε με την ανάλυση, ο Μαρξ ήρθε πραγματικά σε ρήξη
με τη χεγκελιανή ιδέα της Επιστήμης, και επομένως της μεθόδου, δηλαδή της
διαλεκτικής 12<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Η ερμηνευτική υπόθεση των «εννοιολογικών εγχύσεων»
αποτελεί την κεντρική θέση του βιβλίου του Dumenil, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Η έννοια του οικονομικού νόμου στο <span style="text-transform: uppercase;">κ</span>εφάλαιο</i>
(</span><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Le</span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">concept</span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">de</span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">loi</span></em><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> é</span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">conomique</span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">dans </span></em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Le</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Capital</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">): η ανάπτυξη των μαρξικών κατηγοριών
από το αφηρημένο στο συγκεκριμένο, μακριά από την έκφραση μιας διαλεκτικής
διαδικασίας. δείχνει αντίθετα την προοδευτική διεύρυνση του θεωρητικού πεδίου
μέσω της συνεχούς προσθήκης και του συνδυασμού νέων εννοιών. Μια μέθοδος, σε
τελική ανάλυση, υλιστική που αποκαλύπτει έναν Μαρξ, «ευχαριστώ τον Θεό, όσο το
δυνατόν λιγότερο Χεγκελιανό» 13.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">12</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> L., Althusser, «Marx dans ses limites», <em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">op. cit.</span></em>, p. 407.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">13</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο ίδιο</span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, σελ. 405.<o:p></o:p></span></div>
<div class="citation" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">15 Αυτές οι «εννοιολογικές εγχύσεις», εμπεριέχουν,
σύμφωνα με τον Althusser, μια διπλή κρίσιμη λειτουργία: πρώτον, επιτρέπουν την
εξατομίκευση τόσο των «ορίων» του θεωρητικού πεδίου που ορίζονται από αφηρημένες
έννοιες όσο και μια «μη αναγώγιμη εξωτερικότητα» στα ίδια αυτά όρια. Δεύτερον,
επιβάλλουν την μετατόπιση της ανάλυσης προς ένα νέο, συγκεκριμένο και ιστορικό
πεδίο, που ορίζεται από αυτή τη «μη αναγώγιμη εξωτερικότητα».<o:p></o:p></span></div>
<div class="citation" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">16. Τα «ιστορικά» κεφάλαια του Κεφαλαίου, που φέρουν,
«έξω από την λογική αλληλουχία της έκθεσης», την εργάσιμη ημέρα, τη βιοτεχνία (</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">manufacture</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">) και τη μεγάλη βιομηχανία, την
πρωταρχική συσσώρευση κ.λπ., αποτελούν το θεμελιώδες αποτέλεσμα αυτής της
μετατόπισης της ανάλυσης: μια πραγματική «δευτερεύουσα λογική αλληλουχία
έκθεσης» που παράγεται από την ξαφνική διακοπή της κατηγορικής ανάπτυξης από το
αφηρημένο στο συγκεκριμένο και από την άμεση επιβεβαίωση της περίπλοκης
συγκεκριμενοποίησης της ιστορίας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">17 Ως εκ τούτου, το <i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="text-transform: uppercase;">κ</span>εφάλαιο</i>, όπως μας το παρουσιάζει ο
Althusser, είναι ένα «πεδίο μάχης» μεταξύ του ιδεαλισμού και του υλισμού,
μεταξύ δύο αντίθετων μεθοδολογιών που ανταγωνίζονται για την επικράτησή τους.
Επομένως, η υπέρβαση των <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ορίων</i> του
σημαίνει την αποδόμηση της «μεγάλης τάξης της έκθεσης», τη διάλυση των ιδεαλιστικών
της στοιχείων και την απαλλαγή της θεωρίας του Μαρξ από το «μυστικιστικό κέλυφος»
του: «Για να αναγνωρίσιυμε, να ανασυγκροτήσουμε και να απελευθερώσουμε τις
δυνάμεις μιας σκέψης, η οποία<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>υποδηλώνεται, αλλά ξεπερνά την τυπική ενότητα την οποία έπρεπε να δώσει
ο ίδιος, για να υπάρχει, εδώ και περισσότερο από εκατό χρόνια, ως «θεωρία» 14.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">14</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> L. Althusser, <strong><span style="font-family: "constantia" , "serif";">«</span></strong>Avant-propos
du livre de G. Duménil, Le concept de loi économique dans <em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Le Capital</span></em>»<span style="color: #888888;"> </span></span><span style="color: #888888; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><a href="https://journals.openedition.org/grm/702#ftn14"><span lang="EN-US" style="color: #cb0a1d; mso-ansi-language: EN-US;">(...)</span></a></span><span lang="EN-US" style="color: #888888; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5dOx-E8XeVJp-UOOkjRG_sYum1y6iBLvzjtBz9o6b_NyfrfxaRpchAdHzPQuFlI__o23715RhdrSdZcZgBjl8DWEevp9JQbhJRR4wDI9_JCMB5U5smdJCPf6PaB77pAz5usRosNZ84IU/s1600/LOUIS+ALTHUSSER+%25CE%25A4%25CE%259F+%25CE%25A5%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%2593%25CE%2595%25CE%2599%25CE%259F+%25CE%25A1%25CE%2595%25CE%25A5%25CE%259C%25CE%2591+%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%259C%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3+%25CE%25A3%25CE%25A5%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3%25CE%2597%25CE%25A3+C93B3E72D90A0810728B6670AF858228.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="368" data-original-width="250" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5dOx-E8XeVJp-UOOkjRG_sYum1y6iBLvzjtBz9o6b_NyfrfxaRpchAdHzPQuFlI__o23715RhdrSdZcZgBjl8DWEevp9JQbhJRR4wDI9_JCMB5U5smdJCPf6PaB77pAz5usRosNZ84IU/s320/LOUIS+ALTHUSSER+%25CE%25A4%25CE%259F+%25CE%25A5%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%2593%25CE%2595%25CE%2599%25CE%259F+%25CE%25A1%25CE%2595%25CE%25A5%25CE%259C%25CE%2591+%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%259C%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3+%25CE%25A3%25CE%25A5%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3%25CE%2597%25CE%25A3+C93B3E72D90A0810728B6670AF858228.jpg" width="217" /></a></div>
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Διάλυση της
τοπολογίας</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">18
Η κριτική ανάγνωση του Κεφαλαίου καθιστά δυνατή την κατανόηση, στα κενά μεταξύ
των δύο διαφορετικών μεθόδων έκθεσης, στο προβληματικό συνδυασμό τους, των
προϋποθέσεων μιας υλιστικής κριτικής της πολιτικής οικονομίας. Παρ 'όλα αυτά, ο
Althusser προειδοποιεί:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Δεν
εννοούμε προφανώς, βάσει αυτών των απλών κριτικών παρατηρήσεων, που
αντισταθμίζουν τις θέσεις του Duménil, να υποδηλώσουμε ότι πρέπει να δοθεί στο
Κεφάλαιο μια άλλη «μέθοδο έκθεσης», η οποία θα είναι δική του. 15<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">15</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο ίδιο</span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, σελ. 263.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">19 Ως πιστός μαθητής του Spinoza, ο
Althusser αντιτάσσεται δραστικά στην υπόθεση μιας Νέας Αφήγησης (Neue
Darstellung), ορίζοντας διαφορετικούς τυπικούς κανόνες: κάθε θεωρία της γνώσης,
ως a priori κανονικοποίηση της θεωρητικής ανάπτυξης, θα συνεπαγόταν αναγκαστικά
τη βίαιη επιβολή μιας τάξης που υπερβαίνει τη συγκεκριμένη λογική του
αντικειμένου της ανάλυσης και, συνεπώς, μια υποτροπή στον ιδεαλισμό.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">20 Ως εκ τούτου, τίθεται το εξής ερώτημα:
πώς να καθορίσουμε τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά μιας πραγματικά και απολύτως
υλιστικής μεθοδολογίας; Πώς να διασφαλίσουμε την ανάπτυξη της γνώσης ενάντια
στον κίνδυνο μιας πιθανής ιδεαλιστικής υποτροπής; Πώς να προχωρήσουμε από την
εξατομίκευση του «μεθοδολογικού ορίου» στην παραγωγική εξέλιξη της θεωρίας;<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">21 Σύμφωνα με τον Althusser, η λύση μπορεί να
βρεθεί στο ίδιο το έργο του Μαρξ, σε μερικά αποσπάσματα που «προτείνουν έναν ή
άλλους τρόπους να <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«παίρνουμε» τα
πράγματα, έτσι ώστε να ξαναρχίσει η ανάλυση: η ιδέα ότι θα μπορούσε να είναι
καρποφόρο να εκκινούμε όχι «από το απλό», αλλά από μια ορισμένη πολυπλοκότητα -
μια ιδέα που δεν μπορεί να αποτύχει να επηρεάσει ως συνέπεια την ιδέα από την
οποία εξαρτάται, την ιδέα της έναρξης και την έννοια που ενσαρκώνει την
ομοιογένεια του απλού: την αξία»</span></span><span class="num"><b><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">16</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο ίδιο</span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">22 Η βασική αρχή μιας υλιστικής
μεθοδολογίας είναι η ριζική και οριστική διάλυση του προβλήματος της προέλευσης
και η άμεση παραδοχή μιας «ορισμένης πολυπλοκότητας» ως βάσης της ανάλυσης.
Πρόκειται για μια επιστημολογική στρατηγική που προφανώς πάσχει από
απροσδιοριστία, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεδομένης της αδυναμίας
της να διευκρινίσει τι σημαίνει «μια ορισμένη πολυπλοκότητα»: πώς να
καθορίσουμε την αξία που πρέπει να αποδοθεί στην κατηγορία «ορισμένη»; Πώς
μπορεί να καθοριστεί το επίπεδο πολυπλοκότητας έτσι ώστε η ανάλυση να είναι
παραγωγική, καρποφόρα;<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">23 Ο Αλτουσέρ δείχνει την πιθανή
θεωρητική λύση του προβλήματος με ένα πρακτικό παράδειγμα: μια υλιστική θεωρία
της εκμετάλλευσης. Ο θεωρητικός και πολιτικός κίνδυνος (εγγενής στη θεωρία της
υπεραξίας) της αναγωγής της θεωρίας της εκμετάλλευσης στην απλή «λογιστική
διάστασή» της μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με τη μετατόπιση της ανάλυσης σε έναν
νέο τομέα, ο οποίος δεν θα λάβει υπόψη μόνο τις αφηρημένες συνθήκες (θεωρία της
αξίας), αλλά και τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις της εκμετάλλευσης: «Τις
συνθήκες εργασίας (πρώτος εξωτερικός παράγοντας) (...) τις συνθήκες
αναπαραγωγής του εργατικού δυναμικού (δεύτερος εξωτερικός παράγοντας) (...) τον
ταξικό αγώνα (τρίτος και τελευταίος εξωτερικός παράγοντας)» 17.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif";">17</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο ίδιο</span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, σελ. 262.<span class="paranumber"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">24 Ο στόχος της επιλογής του Althusser
να ξεκινήσει η ανάλυση με μια «ορισμένη πολυπλοκότητα» αποδεικνύεται αμέσως ως
μια προσπάθεια να ξεδιπλωθεί η μέθοδος της θεωρητικής αντίδρασης μεταξύ του
«άμεσου συγκεκριμένου» ως μιας «χαοτικής αναπαράστασης ενός όλου». 18, και της
«απλής αφαίρεσης), ως επιστημολογικής αρχής. Αφενός, δεδομένου ότι «μια
ορισμένη πολυπλοκότητα» διαφέρει ουσιαστικά από την «πολυπλοκότητα, έτσι απλά»,
η προϋπόθεση της ανάλυσης παραμένει η αφαίρεση. από την άλλη, αυτή η διαδικασία,
επειδή λαμβάνει υπόψη το σύνολο των «αποτελεσματικών» συνθηκών ενός φαινομένου,
όχι μόνο οικονομικού (συνθηκών εργασίας), αλλά και πολιτικού (ταξικών αγώνων)
και ιδεολογικού (όρων αναπαραγωγής του εργατικού δυναμικού), δημιουργεί μια
«σύνθετη αφαίρεση», η οποία αναπαράγει τις πολλαπλές ιστορικές συνθήκες ενός
συγκεκριμένου φαινομένου στο θεωρητικό επίπεδο. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">18</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> K. Marx, <em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Introduction
à la critique de l’ économie politique</span></em>, <em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">op. cit., </span></em>p. 66.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">25 Το θεμελιώδες αποτέλεσμα αυτής της
«μεθοδολογικής επανάστασης» φαίνεται να είναι η πλήρης διάλυση του μαρξιστικής
«τοπολογίας». Η στρουκτουραλιστική ερμηνεία του Μαρξ στα διάσημα κείμενα της
δεκαετίας του 1960, συνδέοντας την «κυριαρχία σε τελυταία ανάλυση» με μια
«δομική αιτιότητα» που δίνεται στην ιστορία μόνο με τη μορφή «απουσίας», δηλαδή
μόνο μέσω δυναμικών «υπερπροσδιορισμών» που διαλύουν οποιαδήποτε αυτονομία της
οικονομίας, η παρούσα επανάγνωση ερμηνεύει επομένως την υπεροχή της δομής ως
αλήθεια ορατή μόνο στο επίπεδο της επιστημονικής ανάλυσης. Η πιθανότητα να
αρχίσουμε με μια «ορισμένη πολυπλοκότητα», να υποθέσουμε ότι η πολλαπλότητα των
ετερογενών προϋποθέσεων ενός φαινομένου ως σημείου εκκίνησης της ανάλυσης,
εξισώνοντας στο θεωρητικό πεδίο τις οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές
συνθήκες παραγωγής, θα αφαιρούσε από το οικονομικό την «υπεροχή» του,
διαλύοντας εντελώς και την κατηγορία της «κυριαρχίας» και κατά συνέπεια την
«τοπολογική» εικόνα της κοινωνίας. Ο στοχασμός σχετικά με τα μεθοδολογικά «όρια»
του Μαρξ φαίνεται να ωθεί έτσι την ανάλυση του Althusser προς την οριστική
διάλυση του ζεύγους [διωνύμου] δομής – υπερδομής (αλλιώς, βάσης –
εποικοδομήματος) και προς την αναπαράσταση της καπιταλιστικής κοινωνίας ως μια
«σύνθετης πραγματικότητας», δομημένης σε μια πληθώρα ετερογενών συνθηκών:
οικονομικών, πολιτικών και ιδεολογικών 19.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif";">19</span></b><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> Η «μεθοδολογική επανάσταση» ξεπερνά
οριστικά την συμπτωματική προσέγγιση, αφού μετακινεί την ανάλυση του
ερμηνευτικού σχεδίου προς το δημιουργικό σχέδιο: «Είναι οι αντιφάσεις και οι
απαιτήσεις αυτής της κρίσης, εν ολίγοις, η «τάση» της, που μας κάνει να δούμε
τι λείπει από τον Μαρξ, διότι τώρα έχουμε μια ζωτική ανάγκη: να βλέπουμε καθαρά
τον ιμπεριαλισμό, το κράτος, την ιδεολογία, το κόμμα και την πολιτική» (L.
Althusser, «Ο μαρξισμός σήμερα», op cit, στις 308. Υπογραμμίζουμε). Το αόρατο
και η απουσία δεν δείχνουν πλέον ένα λανθάνον στοιχείο, αλλά γίνονται το
σύμβολο του «εκείνου που λείπει απολύτως», ενός αόρατου - απόντος που
αποκαλύπτει τα πεδία στα οποία η θεωρητική διαδικασία πρέπει να γίνει απολύτως
καινοτόμος.<span style="color: #333333;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Αναδιατύπωση
της τοπολογίας<o:p></o:p></span></b></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">26 Η υπόθεση της οριστικής διάλυσης
της τοπολογίας φαίνεται να αντικρούεται από τον ίδιο τον Althusser, ο οποίος,
στα τέλη της δεκαετίας του 70, όχι μόνο συνεχίζει να σκέφτεται τη σχέση δομής -
υπερδομής, αλλά πιστός στην οπτική που έχει ήδη διαμορφώσει στην «Ιδεολογία και
ιδεολογικοί μηχανισμού του κράτους», αναγνωρίζει στη μαρξιστική αντίληψη της
υπερδομής ένα άλλο θεμελιώδες όριο στον Μαρξ. Η μαρξική αναπαράσταση του
πολιτικού και του ιδεολογικού αποκαλύπτει στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τον
Althusser, δύο <i style="mso-bidi-font-style: normal;">τόπους</i> [</span></span><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">topoi</span></em><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">],</span></em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">η ανικανότητα της
οποίας να διαρρήξει οριστικά τα ιδεαλιστικά αξιώματα εμποδίζει τη θεωρητική
ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα, η αντίφαση είναι εμφανής μόνο αφού, όπως
προσπαθούμε να δείξουμε σε αυτή την παράγραφο, η διάλυση του μαρξικού ζεύγους
δομής - υπερδομής σε μεθοδολογικό επίπεδο συνεπάγεται μια αναδιατύπωση της
τοπολογίας ικανής να ξεπεράσει τα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">όρια</i>
της μαρξιστικής αντίληψης της πολιτικής και της ιδεολογίας.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">27 Ο Αλτουσέρ, σε σχέση με το
«πολιτικό» όριο του Μαρξ, δηλώνει ότι «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">παρέλυσε</i>
από την αστική αντίληψη του κράτους, της πολιτικής, κλπ., στο βαθμό να την
αναπαράγει μόνο σε αρνητική μορφή (κριτική του νομικού τους χαρακτήρα)» 20, αποδεχόμενος
έτσι, κατά άκριτο τρόπο, τις βασικές προϋποθέσεις της νομικής αστικής
ιδεολογίας: τον διαχωρισμό μεταξύ της κοινωνίας των πολιτών και του κράτους
αφενός, και την ταύτιση του κράτους με την πολιτική, αφετέρου.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Ακριβώς όπως ο Μαρξ συνειδητά
παρουσίασε το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Κεφάλαιο</i> ως «κριτική
της <span style="text-transform: uppercase;">π</span>ολιτικής <span style="text-transform: uppercase;">ο</span>ικονομίας», πρέπει να φθάσουμε στο
στόχο που δεν μπόρεσε να επιτύχει: μια «κριτική της πολιτικής», όπως
επιβάλλεται από την ιδεολογική αντίληψη και την πρακτική της αστικής πολιτικής
21.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">20</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> L. Althusser, «Le marxisme comme théorie
«finie»», in<em><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> Solitude
de Machiavel</span></em>,<em><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> op.
cit.</span></em>, p. 286.<span class="paranumber">.</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">21</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο ίδιο</span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, σελ. 287.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">28
Ο Althusser αναπτύσσει αυτή την «κριτική της πολιτικής» - ως προϋπόθεση μιας
ριζικά «υλιστικής» αντίληψης της πολιτικής - επανεξετάζοντας κριτικά τις
βασικές θέσεις του Μαρξ και του Λένιν γύρω από το Κράτος. Πρώτον, αυτό του
απαραίτητου διαχωρισμού του κράτους:<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Διαχωρισμένου από τι; Το όλο ερώτημα
βρίσκεται εκεί. «Διαχωρισμένου από την κοινωνία»; (...) Πιστεύω ότι πρέπει να
γίνει κατανοητό ότι, για τον Μαρξ και τον Λένιν, αν το κράτος είναι
«διαχωρισμένο», είναι με την ισχυρή έννοια του «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">διαχωρισμού από την ταξική πάλη</i>». (...) Αν λέω ότι το Κράτος είναι
διαχωρισμένο από την ταξική πάλη (η οποία εκτυλίσσεται στην παραγωγή -
εκμετάλλευση, στους πολιτικούς μηχανισμούς και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς)
επειδή είναι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">κατασκευασμένο για το σκοπό
αυτό</i>, φτιαγμένο <i style="mso-bidi-font-style: normal;">να<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είναι διαχωρισμένο απ’ αυτή,</i> είναι
απαραίτητο να έχει αυτό το «διαχωρισμό», για να μπορέσει να παρεμβαίνει στην
ταξική πάλη και «παντού», όχι μόνο απέναντι στον αγώνα της εργατικής τάξης, για
να διατηρήσει το σύστημα εκμετάλλευσης και τη γενική καταπίεση της αστικής
τάξης πάνω στις εκμεταλλευόμενες τάξεις, αλλά και, ενδεχομένως, στην ταξική
πάλη εντός της άρχουσας τάξης, ενάντια στη διαίρεση της άρχουσας τάξης που
μπορεί να είναι γι 'αυτήν, αν ο αγώνας της εργατικής και λαϊκής τάξης είναι
ισχυρός, σοβαρός κίνδυνος 22.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">29 Σύμφωνα με τον Althusser, ο ορισμός
του Κράτους ως πραγματικότητας διαχωρισμένης από την ταξική πάλη, επιτρέπει
ταυτοχρόνως να<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>διαυγάσουμε τις θέσεις του
Μαρξ και του Λένιν σχετικά με τον «διαχωρισμό» δίνοντάς του ένα μη ιδεολογικό
νόημα. και να αποσαφηνίσει έναν άλλο ορισμό, επίσης σκοτεινό: αυτό του κράτους
ως «όργανο» της άρχουσας τάξης. Μόνο ως <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πραγματικότητα διαχωρισμένη από την ταξική
πάλη το κράτος μπορεί να επιτελέσει το έργο της προστασίας των συμφερόντων της
άρχουσας τάξης τοποθετώντας το πάνω από την ταξική πάλη και τις εσωτερικές
αντιθέσεις στο εσωτερικό της κυρίαρχης τάξης.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">30 Ωστόσο, αυτή η θέση του
«διαχωρισμού», μακριά από την εξάντληση του προβλήματος του Κράτους,
αποτυγχάνει να προσδιορίσει την ειδική δυναμική με την οποία το Κράτος, ως
ξεχωριστή οντότητα, παρεμβαίνει στην ταξική πάλη. Ο Αλτουσέρ στη συνέχεια
λαμβάνει υπόψη έναν τρίτο ορισμό, τον οποίο διατύπωσε ο Λένιν στη διάλεξη του
Σβερντλόβσκ για το Κράτος το 1919: «Το κράτος είναι μια ειδική μηχανή»,
προσπαθώντας να περιγράψει το νόημά της μέσω της φιλολογικής ανάλυσης. Η
υπόθεση του </span></span><span class="paranumber"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Althusser</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> είναι ότι η
επιλογή του όρου «μηχανή» προέρχεται από την κυρίαρχη έννοια του όρου τον
δέκατο ένατο αιώνα:<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Σύμφωνα με την ανακάλυψη της
ατμομηχανής, της ηλεκτρομαγνητικής μηχανής κ.λπ., δηλαδή υπό την έννοια μιας <i style="mso-bidi-font-style: normal;">τεχνητής συσκευής</i>, που περιλαμβάνει έναν
κινητήρα που οδηγείται από μια ενέργεια Ι, στη συνέχεια ένα σύστημα μετάδοσης,
για τη μετατροπή μιας καθορισμένης ενέργειας (Α) σε άλλη καθορισμένη ενέργεια
(Β) 23.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span style="font-family: "constantia" , "serif";">23</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><em><span lang="EN" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN;">Ibid</span></em><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">.</span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, </span><span lang="EN" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN;">p</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">.
475-476.<span class="paranumber"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">31 Το κράτος, λοιπόν, είναι μια
«μηχανή» επειδή το συγκεκριμένο καθήκον του είναι να μετασχηματίσει την
ενέργεια. Σε σχέση με την ενέργεια Β, δηλαδή την ενέργεια που προκύπτει από τον
μετασχηματισμό, η κατάσταση ορίζεται ως «μηχανή ισχύος»:<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριότητάς
του συνίσταται στην παραγωγή νόμιμης εξουσίας, δηλαδή σε νόμους, διατάγματα και
αποφάσεις: το άλλο μέρος της δραστηριότητάς του συνίσταται στον έλεγχο της
εφαρμογής από τους ίδιους τους κρατικούς υπαλλήλους, που υποβάλλονται για
λογαριασμό τους για τον έλεγχο από τους φορείς εποπτείας 24.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif";">24</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο ίδιο</span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, σελ. 478.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">32 </span></span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Όσον αφορά την κινητήρια δύναμη ή την
ενέργεια Α, <span class="paranumber">το Κράτος</span> ορίζεται μάλλον σαν <i style="mso-bidi-font-style: normal;">μηχανή δύναμης</i> ή <i style="mso-bidi-font-style: normal;">μηχανή βίας</i>: η ενέργεια που επιτρέπει στο Κράτος να λειτουργήσει
είναι ακριβώς η «δύναμη ή η <span style="text-transform: uppercase;">β</span>ία
της πάλης των τάξεων, η Δύναμη ή η Βία που «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">δεν
έχει ακόμη</i>» μετατραπεί σε Εξουσία, η οποία δεν έχει μετασχηματιστεί σε
νόμους και σε δίκαιο» 25. Στην πραγματικότητα, λέει ο Althusser, δεν πρόκειται
για <i style="mso-bidi-font-style: normal;">αυτή, καθεαυτή</i> τη δύναμη και τη βία
της ταξικής πάλης, αλλά μόνο την υπερβολή της δύναμης μιας τάξης έναντι της
άλλης, της «διαφοράς της συγκρουσιακής δύναμης» μεταξύ των τάξεων. Αυτός είναι
ο λόγος για τον οποίο μόνο η δύναμη της κυρίαρχης τάξης εκπροσωπείται στο
κράτος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif";">25</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο ίδιο</span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, σελ. 480.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">33 Ο απώτερος στόχος αυτής της διαδικασίας
μετασχηματισμού της βίας σε εξουσία είναι, σύμφωνα με τον Althusser, η
καταστολή της καταγωγικής βίας, του ανταγωνιστικού πυρήνα του καπιταλιστικού
τρόπου παραγωγής.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Όπως ο Μαρξ μπόρεσε να πει ότι «στο κοστούμι ο ράφτης
έχει εξαφανιστεί» (αυτός και όλη η ενέργεια που έχει ξοδέψει στην κοπή και το
ράψιμο), στο κράτος όλος ο πίσω κόσμος της αντιπαράθεσης δυνάμεων και βίας, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">η χειρότερη βία της ταξικής πάλης έχει
εξαφανιστεί προς όφελος του μόνου και μοναδικού τους αποτελέσματος: τη <span style="text-transform: uppercase;">δ</span>ύναμη της άρχουσας τάξης, η οποία δεν
παρουσιάζεται ούτε στον εαυτό της όπως είναι: υπερβολή της δικής της δύναμης
στη δύναμη των κυριαρχούμενων τάξεων, αλλά ακριβώς ως Δύναμη αυτή, καθαυτή</i>.
Και είναι αυτή η Δύναμη ή η Βία, η οποία στη συνέχεια μετατρέπεται σε ισχύ από
την κρατική μηχανή. 26<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif";">26</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο ίδιο</span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, σελ. 480 - 481.<span class="paranumber"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">34 Δεν είναι παρά μόνο χάρη σε αυτή τη
δύναμη της μυστικοποίησης, σε αυτή τη διαδικασία κατάπνιξης του ανταγωνισμού, που
το κράτος καταφέρνει να εκπληρώσει το ιστορικό του καθήκον: να εξασφαλίσει και
να αναπαραγάγει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και την αναπαραγωγή αυτού
του ίδιου ως «οργάνου» της άρχουσας τάξης. Έτσι ο Althusser φτάνει σε έναν νέο
ορισμό του κράτους:<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Είναι ο «κύκλος της αναπαραγωγής του
κράτους μέσα από τις λειτουργίες του ως εργαλείο στην υπηρεσία της αναπαραγωγής
των συνθηκών παραγωγής, επομένως της εκμετάλλευσης και ως εκ τούτου των
συνθηκών ύπαρξης της κυριαρχίας της εκμεταλλευτικής τάξης» που αποτελεί
καθαυτός τη μεγάλη αντικειμενική μυστικοποίηση 27.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif";">27</span></b></span><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο ίδιο,</span></em><em><span lang="EN" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN;"> </span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">σελ. 499.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">35 Το κράτος είναι μια «αντικειμενική
μυστικοποίηση», μια πραγματική ιδεολογική μηχανή της οποίας ο κύριος σκοπός
είναι να παράγει, διαγράφοντας όλα τα ίχνη της συστατικής βίας της, την
ψευδαίσθηση μιας ειρηνικής και συναινετικής κοινωνίας. Ως εκ τούτου, το κράτος,
αντί να είναι «ο τόπος της πολιτικής», είναι μάλλον ο τόπος της «μυστικοποίησης
της πολιτικής». η πραγματικότητα μιας «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">εκπληκτικής
λειτουργίας ακύρωσης, αμνησίας και καταστολής της πολιτικής</i>» 28.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif";">28</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο ίδιο</span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, σελ. 481 - 482.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">36 Μια πραγματικά υλιστική θεωρία της
πολιτικής επομένως, η οποία θα εγκαταλείψει οριστικά τα διώνυμα της νομικιστικής
αστικής ιδεολογίας του δικαίου, ορίζεται από τον ριζικό διαχωρισμό μεταξύ της πολιτικής
και του <span style="text-transform: uppercase;">κ</span>ράτους:<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Δεν τίθεται θέμα ούτε «διεύρυνσης» [του
πεδίου] της υφιστάμενης πολιτικής, αλλά της γνώσης πώς να ακούμε την πολιτική
όπου γεννιέται και γίνεται. Μια σημαντική τάση αναδύεται για να απομακρυνθεί η
πολιτική από το αστικό της νομικό καθεστώς. Η παλιά διάκριση μεταξύ του κόμματος
και του συνδικάτου τίθεται σε σκληρή δοκιμασία, εντελώς απρόβλεπτες πολιτικές
πρωτοβουλίες γεννιούνται εκτός των κομμάτων, ακόμη και του εργατικού κινήματος
(οικολογία, αγώνας γυναικών, νέων, κλπ.), μέσα σε μεγάλη σύγχυση, βέβαια, αλλά
που μπορεί να είναι καρποφόρα. Η «γενικευμένη πολιτικοποίηση» (...) είναι ένα
σύμπτωμα που πρέπει να ερμηνεύεται ως μια αμφισβήτηση, μερικές φορές πρωτόγονη
αλλά βαθιά, των κλασικών αστικών μορφών της πολιτικής. </span></span><span class="paranumber"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">29<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">29</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> L. Althusser, «Le marxisme comme théorie
«finie»», <em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">op. cit.</span></em>,
p. 289.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">37 Την ίδια στιγμή που η «πολιτική»
απελευθερώνεται από την ιδεαλιστική της μυστικοποίηση, χάνει επίσης την
υπερβατική εμφάνισή της και αποκαλύπτεται ως συνώνυμη με την ταξική πάλη, τον
ανταγωνισμό, την ευρεία αντίσταση εκτεινόμενη σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">38 Το «ιδεολογικό όριο» του Μαρξ,
εκφράζοντας παράλληλα το σύμπτωμα μιας μόνιμης σχέσης μεταξύ μαρξιστικής
ανάλυσης και ιδεαλιστικών αρχών, αναδεικνύεται δομικά συνδεδεμένο τόσο με το
μεθοδολογικό όριο όσο και με το πολιτικό όριο: το γεγονός ότι έχει αναπτύξει τη
θεωρία του φετιχισμού στο πρώτο κεφάλαιο του πρώτου τόμου του <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Κεφαλαίου</i> και επομένως μόνο με βάση την
προϋπόθεση της θεωρίας της αξίας, οδήγησε τον Μαρξ, ελλείψει συγκεκριμένων
κατηγοριών, να υποθέσει σιωπηρά τις προϋποθέσεις της αστικής νομικής ιδεολογίας:<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Το παράδοξο είναι ότι ο Μαρξ
αντιπαραθέτει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στις σχέσεις μεταξύ των
πραγμάτων, ενώ η ίδια η πραγματικότητα του δικαίου <i style="mso-bidi-font-style: normal;">διατυπώνει </i>αυτές τις σχέσεις στην ενότητά τους. Στην
πραγματικότητα, εξετάζοντας προσεκτικά το κείμενο του Μαρξ, διαπιστώνουμε ότι
δεν υπάρχει στην ενότητα αυτή κάτι παραπάνω από το γεγονός ότι είναι εμφανής:
οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους φαίνονται σαν σχέσεις μεταξύ πραγμάτων.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Αλλά αυτή η μορφή εμφάνισης, την οποία
διαπιστώνει ο Μαρξ, από τη στιγμή που θεωρητικά αποσυναρμολογηθεί, εξακολουθεί
να υπάρχει, αποτελώντας μέρος της πραγματικότητας των κοινωνικών σχέσεων τόσο,
όσο και η άλλη: αυτή της αμεσότητας και της διαφάνειας των σχέσεων μεταξύ των
ανθρώπων και «των πραγμάτων τους» ή «των προϊόντων τους» (...). Εφ 'όσον
παραμένει κανείς ενταγμένος στο εννοιολογικό σύστημα του αντίθεσης προσώπου/
πράγματος, που είναι δύο θεμελιώδεις κατηγορίες του δικαίου και της νομικής ιδεολογίας,
μπορεί κάλλιστα να υπερασπιστεί τη θέση του Μαρξ όπως και την αντίθετη ή να
λάβει υπόψη και τις δύο θέσεις ταυτοχρόνως ή ακόμη και να τις απορρίψει 30.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">30</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> L. Althusser, «Marx dans ses limites», <em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">op. cit.</span></em>, p. 501-502.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">39 Οφείλουμε να συγκροτήσουμε τη
θεωρία του φετιχισμού πέρα </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">από</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">κάθε</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">ιδεαλισμό</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">ξεκινώντας</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">από</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">τις</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">συγκεκριμένες</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">συνθήκες</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">της</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">μυστικοποίησης</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">υποθέτοντας έτσι</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">αφενός</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">την</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">ταξική</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">πάλη</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">και</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">αφετέρου</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">την</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">ύπαρξη</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">του</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">Κράτους</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">. <span style="text-transform: uppercase;">σ</span>υγκροτημένος </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">έτσι</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">ο</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">φετιχισμός</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">δεν</span></span><span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> φαίνεται πλέον
ως μέρος της θεωρίας της αξίας, αλλά ως μια στιγμή στη γενικότερη θεωρία της
ιδεολογίας, όπως αναγγέλλεται στην «Ιδεολογία και ιδεολογικοί μηχανισμοί του
Κράτους». Στη θετική λειτουργία της, ως «αντικειμενική πραγματικότητα «στην
οποία» οι άνθρωποι - εδώ οι τάξεις, αλλά επίσης και τα άτομα που εντάσσονται
στις τάξεις - «συνειδητοποιούν» τις ταξικές τους συγκρούσεις και «τις οδηγούν
μέχρι το τέλος τους» 31, η ιδεολογία είναι μια θεμελιώδης στιγμή του ταξικού
αγώνα. Στην αρνητική της χροιά, ως ιδεολογία της άρχουσας τάξης που
ενσαρκώνεται από το κράτος, η ιδεολογία είναι δύναμη μυστικοποίησης, δύναμη
καταστολής της βίας της των τάξεων – φετιχισμός 32.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="num"><b><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif";">31</span></b></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο ίδιο</span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, σελ. 510.<span class="paranumber"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="notesbaspage" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif";">32</span></b><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> «Αν παραδεχτούμε ότι, στον Μαρξ, στον
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="text-transform: uppercase;">π</span>ρόλογο
της <span style="text-transform: uppercase;">σ</span>υμβολής στην <span style="text-transform: uppercase;">κ</span>ριτική της <span style="text-transform: uppercase;">π</span>ολιτικής <span style="text-transform: uppercase;">ο</span>ικονομίας</i>,
ο υλισμός βρισκόταν στο ερώτημα: από πού προέρχονται οι ιδέες, δηλαδή, στον καθορισμό
της συνείδησης από τις υλικές συνθήκες, σε αυτή τη διαλεκτική των μορφών
συνείδησης και υλικών μορφών, ο Λένιν θα προσθέσει μια δεύτερη διαλεκτική, η
οποία θα είναι αυτή των μορφών συνείδησης και του Κράτους. η ριζοσπαστική
αντίθεση με την υπάρχουσα μορφή του κράτους είναι το κριτήριο της επαναστατικής
σοσιαλδημοκρατικής συνείδησης, που ονομάζεται επίσης ταξική συνείδηση.
Εκκινώντας από εκεί, θα χρειαστεί, να αναδιατυπώσουμε, εν μέρει, τον υλισμό σε
αυτό το νέο χώρο (συνείδηση κατά του Κράτους), αλλά να το αναδιατυπώσουμε με
την παλιά (συνείδηση, σχέσεις παραγωγής).<o:p></o:p></span></div>
<div class="notesbaspage" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Εδώ,
εμφανίζονται νέες διατυπώσεις σχετικά με τον υλισμό, λενινιστικές και
μάλιστα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μεταλενινιστικές, οι οποίες δεν
μπορούν πλέον, οπωσδήποτε, να είναι εκείνες του 1857, όπου ο Althusser
επικεντρώνεται στη σχέση της ιδεολογίας, για μένα με την υποκειμενική και του
όλου ή της συγκεκριμένης ολότητας περιπτώσεις, και στη σχέση της ιδεολογίας και
του κράτους. Ο Althusser θα έχει δύο διατυπώσεις σχετικά με την ιδεολογία. η
πρώτη: «η ιδεολογία αντιπροσωπεύει τη φανταστική σχέση των ατόμων με τις
συνθήκες ύπαρξής τους», είναι ο πρώτος χώρος. Και η δεύτερη, σχετικά με τη
σχέση της ιδεολογίας και του κράτους. είναι ο δεύτερος χώρος» (Sylvain Lazarus,
«Ο Althusser, η πολιτική και η ιστορία», στο S. Lazarus (διευθ.), <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Πολιτική και φιλοσοφία στο έργο του L.
Althusser</i>, Παρίσι, PUF, 1993, σ. 16 - 17). Ο Étienne Balibar υπογραμμίζει
παράλληλα τον προβληματικό χαρακτήρα αυτής της «διπλής χωρικότητας» της
ιδεολογίας: «Στο κάτω της γραφής, ας το παραδεχτούμε, η θέαση της πολιτικής που
μας προσφέρει ο Althusser με αφετηρία την αντίληψή του για την ιδεολογία είναι
μια τραγική θέαση (...).<o:p></o:p></span></div>
<div class="notesbaspage" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Μια
τραγική θέαση, επειδή οι «μάζες» (η δυνητική ενότητα των ατόμων που ανήκουν
στις κυριαρχούμενες τάξεις, στις λαϊκές τάξεις) μας φαίνεται να είναι ανεπανόρθωτα
διαιρεμένες. Ας καταλάβουμε ότι χωρίζονται εσωτερικά ανάμεσα σε δύο καταστάσεις,
δύο τρόπους ύπαρξης και οργάνωσης του φαντασιακού τους: την «κανονική»
συμπεριφορά, σύμφωνη με τη λειτουργία των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους
που καλύπτουν όλη την κοινωνία (και της οποίας η δύναμη είναι ασύγκριτα πιο
ισχυρή σε σχέση με εκείνη των απλών «ιδεών») και τις κοινοτικές, ισότιμες,
ελευθεριακές συνέπειες της εμπειρίας τους, στην καρδιά της οποίας εξακολουθεί
να υπάρχει μια λανθάνουσα εξέγερση. Ωστόσο, δεν υπάρχει απολύτως καμία εγγύηση
ότι η δεύτερη πτυχή θα επικρατήσει έναντι της πρώτης. Ούτε</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">αντιστρόφως</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">» (Balibar, «</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Ο</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">μη</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">σύγχρονος</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">», </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> Writings for
Althusser<em><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> Écrits pour
Althusser</span></em>, Paris, La Découverte, 1991, 116).<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">40 Αυτή η υπενθύμιση των ορίων της
μαρξιστικής αντίληψης της «υπερδομής» διαφωτίζει μια νέα «τοπολογική» παράσταση
της κοινωνίας, η οποία διατηρεί πολύ λίγα από την παλιά μαρξιστική διατύπωση.
Πράγματι, η δομή και η υπερδομή δεν δείχνουν πλέον, σε κάθε περίπτωση, τον
διαχωρισμό - την υποτιθέμενη υπεροχή του οικονομικού σε σχέση με το πολιτικό
και το ιδεολογικό, περιγράφοντας μάλλον δύο διαφορετικούς τρόπους ύπαρξης του
οικονομικού, του πολιτικού και του ιδεολογικού. Ως δομικά στοιχεία, οι οικονομικές,
πολιτικές και ιδεολογικές σχέσεις εμφανίζονται ως σχέσεις δύναμης,
ανταγωνιστικές σχέσεις, ταξική πάλη. Ως υπερδομικοί παράγοντες, λειτουργίες της
κοινωνικής αναπαραγωγής, παρουσιάζονται με μυστικοποιημένο τρόπο, ως έκφραση
ταξικής κυριαρχίας. Εν συντομία, η «δομή» του αλτουσεριανού εννοιολογικού
σχήματος, δεν υποδεικνύει πλέον τον τόπο της διαλεκτικής σχέσης μεταξύ
κεφαλαίου και μισθωτής εργασίας, αλλά εκφράζει τον ανταγωνιστικό πυρήνα της
καπιταλιστικής κοινωνίας, τον ταξικό αγώνα που διεξάγεται στις σχέσεις
παραγωγής - εκμετάλλευσης, στους πολιτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς. Η
«υπερδομή», ταυτόχρονα, δεν παριστά πλέον τον δευτερεύοντα τόπο της πολιτικής
και της ιδεολογίας, αλλά μάλλον την μυστικοποιητική δύναμη του <span style="text-transform: uppercase;">κ</span>ράτους που καθιστά δυνατή τη
διαδικασία αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων εκμετάλλευσης.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">41 Σε αυτή τη «νέα τοπολογία», «η
διαδικασία της παραγωγής πρέπει από μόνη της (έτσι ώστε να μην παραμείνει
αφηρημένη) να θεωρηθεί αποφασιστική στιγμή στη διαδικασία της αναπαραγωγής» 33.
Δεν είναι πλέον η οικονομική σχέση κεφαλαίου και μισθωτής εργασίας, αλλά η
μυστικοποιητική δύναμη του κράτους, που αναδεικνύεται, σε τελευταία ανάλυση, ως
η θεμελιώδης προϋπόθεση της καπιταλιστικής κοινωνίας. </span></span><span style="color: #333333; font-family: "constantia" , "serif";"><a href="https://journals.openedition.org/grm/702#ftn34"><b><span lang="EN-US" style="color: #cb0a1d; text-decoration: none;">34</span></b></a></span><span lang="EN-US" style="color: #333333; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">.</span><span class="paranumber"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="notesbaspage" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">33</span></b><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> L. Althusser, «</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Ο</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">
Marx </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στα</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">όριά</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">του</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">» («Marx dans ses limites»), op. cit., </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">σελ</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">. 409. </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Βλ</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">. </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Επίσης</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> Marc
Guillaume, «</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Ρέκβιεμ</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">για</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">την</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">υπερδομή</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">» («Requiem
pour la superstructure»), </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στο</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> <i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US">Dialectiques,</span></i><span lang="EN-US"> n. 15 - 16. Paris</span></span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">,
1976, σελ. 99-104.<o:p></o:p></span></div>
<div class="notesbaspage" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #333333; font-family: "constantia" , "serif";"><a href="https://journals.openedition.org/grm/702#bodyftn34"><b><span style="color: #cb0a1d; text-decoration: none;">34</span></b></a>
</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Η τοπολογία, στη νέα της
μορφή, είναι ένα θεωρητικό εργαλείο το οποίο η επαναστατική θεωρία δεν μπορεί
να αποκηρύξει: «Οι θεωρίες που γνωρίζουμε που βασίζονται σε μια τοπολογία (Marx,
Freud) δεν είναι τυχαία θεωρίες που κατέχουν, στις πολύ θεωρητικές αρχές τους, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">αρκετά</i> για να μπορέσουν να σκεφτούν τη
δική τους πρακτική, δεν εννοώ τη θεωρητική πρακτική τους, αλλά τη συγκεκριμένη
πρακτική (ταξική πάλη, θεραπεία) που έχουν ως αποτέλεσμα την ενεργοποίηση.
Χωρίς επικαιρότητα, δεν μπορεί κανείς να «προσανατολιστεί» σε μια συγκυρία. Το
αντικείμενο μιας πρακτικής (πραγματικής, όχι θεωρητικής) είναι πάντα μια
συγκυρία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="notesbaspage" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Σε
μια πρακτική, όπως αυτή του μαρξιστή - λενινιστή επαναστάτη ή του ψυχαναλυτή, ο
κάτοχος της θεωρίας πρέπει να γνωρίζει <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ποιόν
τόπο</i> καταλαμβάνει στη συγκυρία που προτίθεται να τροποποιήσει μέσα και από
την πρακτική του, σε σχέση με τον τόπο που καταλαμβάνουν τα άλλα «στοιχεία» που
συνδυάζονται στην εν λόγω πρακτική» (L. Althusser, «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Notes</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">sur</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">la</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">philosophie</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">», </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">in </span><em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">É</span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">crits</span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">philosophiques</span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">et</span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></em><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">politiques</span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">,</span><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span></em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">t</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">II</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Paris</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, É</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">ditions</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">STOCK</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">/</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">IMEC</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">, 1997, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">p</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">. 326). Η τοπολογία είναι λοιπόν μια
απαραίτητη «μορφή» της επαναστατικής θεωρίας, ως εγγύηση της δυνατότητας
μετασχηματισμού της συνείδησης της συγκυρίας σε μια στρατηγική οργάνωσης του
αγώνα των επαναστατικών τάξεων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Συμπεράσματα<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">42 Ο προβληματισμός σχετικά με την «κρίση του μαρξισμού»
καθιστά δυνατή την επέκταση των θεμελιωδών αδυναμιών της μαρξιστικής θεωρίας σε
δύο βασικούς πυρήνες, οι οποίοι μπορούν να οριστούν ως «μεθοδολογικό όριο» και
«τοπικό όριο», στενά συνδεδεμένους: η διάλυση της «τελευταίας ανάλυσης», δηλαδή
η ισοδυναμία των οικονομικών, πολιτικών και ιδεολογικών συνθηκών παραγωγής στο
επιστημολογικό επίπεδο, οδηγεί στην απαίτηση μιας ριζικής αναδιαμόρφωσης των
κατηγοριών δομής και υπερδομής. Δεν πρόκειται πλέον για «αναγωγή» της πολιτικής
και ιδεολογικής διάστασης των οικονομικών σχέσεων, αλλά μάλλον για την ανάλυση
της ιστορικής διαλεκτικής μεταξύ της ανταγωνιστικής δομής των κοινωνικών
σχέσεων και της μυστηριώδους ισχύος της υπερδομής. Δεν πρόκειται πλέον, ως εκ
τούτου να σκεφτόμαστε την αναπαραγωγή με βάση την παραγωγή, αλλά να εξετάζουμε
τον διαρθρωτικό ανταγωνισμό των κοινωνικών σχέσεων από και εντός των
φετιχιστικών δυναμικών που καθιστούν δυνατή την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής
κοινωνίας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">43. Οι συνέπειες μιας τέτοιας άνευ προηγουμένου
αναδιατύπωσης του θέματος είναι βασικά τρεις: 1) Η μυστικοποίηση γίνεται η
βασική παραγωγική δύναμη του κεφαλαίου. Ως δύναμη απώθησης του ανταγωνισμού, η «αντικειμενική
μυστικοποίηση» καθιστά δυνατή την συνεχή αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων
παραγωγής και εκμετάλλευσης. Αντιπροσωπεύει, επομένως, την κύρια ιστορική
δύναμη σε μια αντίληψη του ιστορικού <i style="mso-bidi-font-style: normal;">συνεχούς</i>
ως μια αιώνια αναπαραγωγή της ίδιας της φετιχιστικής λογικής <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">35</b>. 2) Η ομαλοποίηση του ανταγωνισμού.
Η υπαγωγή της δομής (που θεωρείται εδώ ως συστατικός ανταγωνισμός των κοινωνικών
σχέσεων) στην υπερδομή διαλύει όλη την αυτονομία της ταξικής πάλης ως προς τις διαδικασίες
της υπερδομής που αναπαράγουν συνεχώς τόσο το ανταγωνιστικό υποκείμενο όσο και
τις διαδικασίες απώθησης. Κατά συνέπεια, ο ταξικός αγώνας παραμένει
περιορισμένος στον τομέα της κανονικής λειτουργίας της καπιταλιστικής
κοινωνίας. 3) Ο τελικός διαχωρισμός μεταξύ ιστορίας και επανάστασης. Η άρνηση
του ταξικού αγώνα ως επαναστατικής δύναμης, με την αναίρεση της σχέσης μεταξύ
του ανταγωνιστικού υποκειμένου και της επανάστασης, χωρίζει οριστικά την
επανάσταση από την ιστορική διαλεκτική. Έχοντας χάσει κάθε σχέση με το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">γίγνεσθαι</i>, η επανάσταση ουσιαστικά
διαμορφώνεται ως αντίθεση στην ιστορική εξέλιξη: ως συγκυριακή διαδικασία
καταστροφής του ιστορικού χρόνου, είναι ουσιαστικά «ρήξη», «διακοπή», «μπλοκάρισμα»
των σχέσεων παραγωγής - αναπαραγωγής, δομής - υπερδομής · τη διάλυση της
μυστικοποιητικής λογικής του κράτους και την ανάδυση του διαρθρωτικού
ανταγωνισμού της κοινωνικής <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πράξης</i> [</span><em><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">praxis</span></em><em><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-style: normal;">]</span></em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">. Έτσι, η
επανάσταση, αρνούμενη οποιαδήποτε διαλεκτική σχέση με το κεφάλαιο, αναδύεται σε
ένα απόλυτα ασυνεχές έδαφος: πέρα </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">από</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">
</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">τις</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">καπιταλιστικές</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">σχέσεις</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">
</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">παραγωγής</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">και</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">
</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">αναπαραγωγής</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">. </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">πέρα</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">από</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">
</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">το</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">σχέδιο</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">
</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">των</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">κοινωνικών</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">σχέσεων</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">
</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">εκμετάλλευσης</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">. </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">πέρα</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-bidi-font-family: Constantia;">απ</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">ό
την ιστορία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">44 Η υπόθεσή μας είναι ότι αυτή η απολυτοποίηση του
διαχωρισμού ανάμεσα στην ιστορία και την επανάσταση αντιπροσωπεύει το conditio
sine qua non και την ουσιώδη αναγκαιότητα της «οντολογικής στροφής» 36. Στην
πραγματικότητα, πρέπει να πάρουμε σοβαρά τον Althusser όταν ορίζει τον τυχαίο
υλισμό ως «η συγκυρία» 37<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">Αυτός ο ορισμός, στην πραγματικότητα, ανοίγει το δρόμο
προς μια συγκεκριμένη ερμηνεία του <i style="mso-bidi-font-style: normal;">τυχαίου
υλισμού</i> ως έκφραση της αναδιατύπωσης και της ριζοσπαστικοποίησης της
«θεωρίας της συγκυρίας» που σκιαγραφήθηκε στον προβληματισμό του Althusser για
τον Λένιν και τον Μακιαβέλι στη δεκαετία του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας
του 1970. Ακόμη και αν σε αυτά τα κείμενα η επανάσταση είχε ήδη θεωρηθεί ως ένα
ουσιαστικά συγκυριακό φαινόμενο, διατηρούσε ακόμη μια κατ 'εξοχήν ιστορική
αναγκαιότητα. Η λενινιστική συγκυρία διέφερε από τη Μακιαβελική συγκυρία λόγω
της καπιταλιστικής διαλεκτικής, η οποία, αφενός, χάρη στην υπερπροσδιοριστική
της λογική, είχε καθορίσει τις αντικειμενικές συνθήκες για την επανάσταση. και,
αφετέρου, χάρη στη σύνδεση που τελικά συνδέει το ταξικό και επαναστατικό κόμμα,
είχε γεμίσει το «άδειο μέρος» του Μακιαβέλι με το «πλήρες υποκειμενικό» του
μπολσεβίκικου κόμματος. Έτσι, η επανάσταση, χάρη στην καπιταλιστική διαλεκτική,
είχε τη δυνατότητα να μετακινηθεί από το επίπεδο της αδυναμίας στο επίπεδο της
ιστορικής πραγματικότητας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif";">45 Ο προβληματισμός για την «κρίση του μαρξισμού», στο
βαθμό που διαλύει την «τελευταία ανάλυση», απορρίπτοντας τη σχέση του κεφαλαίου
ως προϋπόθεση της καπιταλιστικής κοινωνίας και αναγνωρίζοντας το μυστικό της
σύγχρονης κοινωνίας στη μυστικοποιητική εξουσία του κράτους, απελευθερώνει
οριστικά την παλιά σχέση μεταξύ της επαναστατικής συγκυρίας και της διαλεκτικής
του κεφαλαίου και ταυτόχρονα ανοίγει το δρόμο για την οντολογική αναδιατύπωση
της θεωρίας της επανάστασης. Η θεμελίωση της καπιταλιστικής κοινωνίας πάνω στην
μυστικοποιητική δύναμη του κεφαλαίου, αποκαλύπτοντας τον «άδειο» πυρήνα της
κοινωνικής τάξης, αποκαλύπτει πράγματι την ουσιαστική επισφάλεια του είναι και
αναγνωρίζει την τυχαία ρήξη της φετιχιστικής σχέσης που συνδέει τη δομή με την
υπερδομή ως μια πανταχού παρούσα οντολογική δυνατότητα. Έτσι, η επαναστατική αποκάλυψη
της συγκυριακής ουσίας του όντος, που δεν συνδέεται πλέον με την καπιταλιστική
διαλεκτική, φαίνεται ως μια δυνατότητα ριζώνει στην απουσία οντολογικού
θεμελίου. Με παρόμοιο τρόπο, η μορφή του κενού, που παύει να είναι η Μακιαβελική
έκφραση της συγκυριακού χαρακτήρα αδυναμίας της επανάστασης, γίνεται η οντολογική
μορφή της <i style="mso-bidi-font-style: normal;">κατ 'εξοχήν</i> απελευθέρωσης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="texte" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span class="paranumber"><span style="font-family: "constantia" , "serif";">46. Αυτή η οντολογική μετατόπιση της
επανάστασης είναι ωστόσο άμεσα και βαθιά προβληματική: πώς μπορεί να αποκτήσει
η απελευθερωτική δύναμη που διεκδικείται, μέσω της διάλυσης των υπερδομικών
δεσμών, ιστορική ύπαρξη; Και πώς μπορεί να επαναβεβαιωθεί ως εγγενής λογική
στις αναπαραγωγικές διαδικασίες; Πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι η κίνηση της
σύστασης της ιστορικής αναγκαιότητας ξεκινώντας από την τυχαία συνάντηση των
στοιχείων δεν συνεπάγεται την επιβεβαίωση μιας μυστικοποιητικής λογικής; Πώς
μπορούμε να συνδέσουμε τη συγκυρία και την ιστορία, το συμβάν και τη
διαδικασία;<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="notesbaspage" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #333333; font-family: "constantia" , "serif";"><a href="https://journals.openedition.org/grm/702#bodyftn35"><b><span style="color: #cb0a1d; text-decoration: none;">35</span></b></a></span><span lang="EN-US" style="color: #333333; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">«Ο ιδεολογικός μηχανισμός είναι η
κωδικοποίηση/ρύθμιση/έλεγχος των χρονικών σειρών, διότι τις κατασκευάζει και τις
καθορίζει, οριοθετεί το άνοιγμά τους και τις καθιζάνει σε κύκλους που
ανοίγονται από μια προέλευση και κλείνουν από ένα τέλος. Με τον έλεγχο του
χρόνου, οι ιδεολογικοί μηχανισμοί γίνονται απολύτως ολοκληρωτικοί. Η ιδεολογία
είναι ιστορική εξουσία και επιβεβαιώνει το συστατικό της αξίωμα επειδή υλοποιεί
το χρονικό αποτέλεσμα. Εμφανίζεται οντολογικώς ως συστατική διότι αποσκοπεί να
έχει στη διάθεσή της την ιστορία στην ίδια» (Aldo Pardi, «Critica della
soggettività costituente, transindividual e materialismo aleatorio nella
categoria di «processo senza soggetto» του L. Althusser», στο Maria Turchetto
(σ.), Giornate di Studio sul pensiero di Louis Althusser, Μιλάνο, Mimesis,
2006, σελ. 63).<o:p></o:p></span></div>
<div class="notesbaspage" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #333333; font-family: "constantia" , "serif";"><a href="https://journals.openedition.org/grm/702#bodyftn36"><b><span lang="EN-US" style="color: #cb0a1d; text-decoration: none;">36</span></b></a></span><span lang="EN-US" style="color: #333333; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Βλ</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">. </span><span lang="IT" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: IT;">A. Pardi,
«Critica della soggettività costituente, transindividuale e materialismo
aleatorio nella categoria di </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">«</span><span lang="IT" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: IT;">processo senza soggetto</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">» </span><span lang="IT" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: IT;">di L.
Althusser»</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> (</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">οπ</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">. </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">π</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">.) </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">και</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span lang="IT" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: IT;">A. Pardi, <em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Campo di battaglia</span></em>,<em><span style="font-family: "constantia" , "serif";"> </span></em>Verona, Ombre corte,
2008.</span><span lang="IT" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Οι θέσεις του
Pardi σχετικά με τη διάλυση του χρόνου από το χώρο ως στρατηγική απελευθέρωσης
από την ιδεολογία και από την «ιστορική δύναμη» της ιδεολογίας συμβάλλουν στην
αποσαφήνιση της σχέσης μεταξύ της επαναστατικής συγκυρίας και της αναπαραγωγής
των σχέσεων παραγωγής: εφόσον η τελευταία είναι η «ιστορική δύναμη» που
ταξινομεί το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ιστορικό συνεχές</i> ως
«αιώνια επιστροφή» της ίδιας μυστικοποιητικής δυναμικής, η επαναστατική
συγκυρία φαίνεται ακριβώς όπως η διάλυση του χρόνου (της μυστικοποιητικής -
αναπαραγωγικής δυναμικής) και η επιβεβαίωση της υπεροχής του χώρου (ανάδυση του
ανταγωνισμού που συνιστά πολλαπλές κοινωνικές σχέσεις).<o:p></o:p></span></div>
<div class="notesbaspage" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #333333; font-family: "constantia" , "serif";"><a href="https://journals.openedition.org/grm/702#bodyftn37"><b><span lang="EN-US" style="color: #cb0a1d; text-decoration: none;">37</span></b></a></span><span lang="EN-US" style="color: #333333; font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">L.
Althusser, <strong><span style="font-family: "constantia" , "serif";">«</span></strong>Le
courant souterrain du matérialisme de la rencontre» [«</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Το</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">υπόγειο</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">ρεύμα</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">του</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">υλισμού</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">της</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">συνάντησης</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">»], in <em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Écrits philosophiques et politiques,</span></em> t.
I, <em><span style="font-family: "constantia" , "serif";">op. cit.</span></em>,
p. 574.<o:p></o:p></span><br />
<span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjyuyTNEPd7EKSeQnJ8Xze_EWHqOViDLWu55mbcqlORr8CZl6mCtuqZa6mZOqALcVXFl-R79FiSouUT0gU3jDORjYEYuLBPEtKYSw9lx14x6bTMdgMRLhwRH25DYXQY8Gl5UwA36U95mg/s1600/Irene+Viparelli+348878070+SZ1000X720.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1000" height="230" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjyuyTNEPd7EKSeQnJ8Xze_EWHqOViDLWu55mbcqlORr8CZl6mCtuqZa6mZOqALcVXFl-R79FiSouUT0gU3jDORjYEYuLBPEtKYSw9lx14x6bTMdgMRLhwRH25DYXQY8Gl5UwA36U95mg/s320/Irene+Viparelli+348878070+SZ1000X720.jpg" width="320" /></a></div>
<span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;"><br /></span></div>
<div class="description" style="background: white; margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-weight: normal;">Irene </span></strong><span class="familyname"><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">Viparelli</span></span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: EN-US;">, «</span><span lang="FR" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: FR;">Althusser.
La nécessité du «tournant» ontologique» <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Cahiers
du GRM </i>[</span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">διαδικτυακά</span><span lang="FR" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: FR;">], 8
2015, </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">που</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: FR;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">δημοσιεύτηκε</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: FR;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">ηλεκτρονικά</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: FR;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στις</span><span lang="FR" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: FR;"> 31 </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Δεκεμβρίου</span><span lang="FR" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: FR;"> 2015, </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">και</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: FR;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">προσεγγίστηκε</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: FR;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">στις</span><span lang="FR" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: FR;"> 27 </span><span style="font-family: "constantia" , "serif";">Οκτωβρίου</span><span lang="FR" style="font-family: "constantia" , "serif"; mso-ansi-language: FR;"> 2019.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Η</span><span lang="FR" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> Irene Viparelli </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">είναι</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">καθηγήτρια</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">φιλοσοφίας</span><span lang="FR" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">, </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">μέλος</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">του</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> <span lang="FR">CICP (Centro de Investigação em Ciéncia Política - </span></span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Πανεπιστήμιο</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">της</span><span lang="FR" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> Évora - </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Πορτογαλία</span><span lang="FR" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">) </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">και</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">του</span><span lang="FR" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> IFP (Instituto de Filosofia Prática - Universidade de Évora - </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Πορτογαλία</span><span lang="FR" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">). </span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Σήμερα
αναπτύσσει ένα μεταδιδακτορικό πρόγραμμα πάνω στο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Negri</span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">
</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">και τον </span><span lang="EN-US" style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Althusser</span><span style="font-family: "constantia" , "serif"; font-size: 12.0pt;">.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6pt;">
<span style="font-family: "Constantia","serif"; font-size: 12.0pt;">Μετάφραση:
Γιάννης Δουλφής<o:p></o:p></span></div>
</div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-12397874758130643042017-04-26T12:04:00.001-07:002017-04-26T12:11:03.862-07:00Ανεπάρκεια των πολιτών ή δόλος των πολιτικών;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if !mso]><img src="https://img1.blogblog.com/img/video_object.png" style="background-color: #b2b2b2; " class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" id="ieooui" data-original-id="ieooui" />
<style>
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeZhXrk1FAyeTG-mpDV6I78LZfRJB6Jl742DLgC0RBuE8sRiv45w2gRay4xrwB8hT4dU-ArYThAlVPBggEbT_Pd9Fau6DTiY3mnMvGNqwNLpsBMbID3a1UBNDRZ3Rgx1G-_9Qs3uuQ7-U/s1600/12+general+assembly+ct.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeZhXrk1FAyeTG-mpDV6I78LZfRJB6Jl742DLgC0RBuE8sRiv45w2gRay4xrwB8hT4dU-ArYThAlVPBggEbT_Pd9Fau6DTiY3mnMvGNqwNLpsBMbID3a1UBNDRZ3Rgx1G-_9Qs3uuQ7-U/s400/12+general+assembly+ct.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">23 Μαρτίου 2017 Πηγή:
greekdimo</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<i><b><span style="font-family: "constantia";">Η ένταση της
προπαγάνδας των ελίτ στην χώρα μας, προκειμένου να μας πείσουν πως είμαστε
πολιτικά, αλλά και όχι μόνο, ανεπαρκείς έχει ενταθεί τα χρόνια της κρίσης</span></b></i><span style="font-family: "constantia";">. Το αφήγημα αυτό είναι ζωτικής σημασίας για το
πολιτικό μας σύστημα και την <i><b><span style="font-family: "constantia";">συνέχιση
του αποκλεισμού των Ελλήνων πολιτών από την πολιτική ζωή της χώρας. Δεν είναι
φρόνιμο να συμμετέχουμε στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων</span></b></i> (εδώ
βρίσκεται το κυριολεκτικά χρυσοφόρο πεδίο δράσης της παρασιτικής πολιτικής
ελίτ) <i><b><span style="font-family: "constantia";">επειδή είμαστε πολιτικά
ανεπαρκείς. Μήπως όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο;</span></b></i> Ας δούμε
μία άλλη προσέγγιση στο κείμενο που ακολουθεί.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">«<i><b><span style="font-family: "constantia";">Ανεπάρκεια των πολιτών και πολιτικός
αποκλεισμός. Αντιμετάθεση αιτίας και αποτελέσματος.</span></b></i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHXlhBwIQPnD7maxWaMrI-Fkd7tZLxxAhBOxyx5XZf6KHw-EylbD-bAqh7fg_pd_xwdHL50P2l2M997GKZ4xRskhfH0SIg-LI67E6U56HftK20DwlIu6bQlNIHjnWicRs8RVQt65UP1W4/s1600/cropped+12+p1010546+cropped+bgct1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHXlhBwIQPnD7maxWaMrI-Fkd7tZLxxAhBOxyx5XZf6KHw-EylbD-bAqh7fg_pd_xwdHL50P2l2M997GKZ4xRskhfH0SIg-LI67E6U56HftK20DwlIu6bQlNIHjnWicRs8RVQt65UP1W4/s320/cropped+12+p1010546+cropped+bgct1.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"><i><b><span style="font-family: "constantia";"></span></b></i></span><span style="font-family: "constantia";">Σύμφωνα με την θεωρία
των σχέσεων μεταξύ κατεστημένων – αποκλεισμένων ομάδων, <i><b><span style="font-family: "constantia";">η εικόνα της πολιτικής ανεπάρκειας είναι ένα
τυπικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι κατεστημένοι παρουσιάζουν τους
αποκλεισμένους</span></b></i>. Η εικόνα του «ηλίθιου ψηφοφόρου» στιγματίζει με
τον ίδιο τρόπο όπως η εικόνα του «ηλίθιου μαύρου». Το στίγμα της πολιτικής
ανεπάρκειας και ανωριμότητας των ανθρώπων συμβολίζει την ανώτερη ισχύ των
πολιτικών έναντι των «κοινών πολιτών».</span><br />
<br />
<span style="font-family: "constantia";"></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: "constantia";"> </span><span style="font-family: "constantia";">Η αρχαία μορφή της
δημοκρατίας, η οποία γίνονταν αντιληπτή ως ιστορικό προνόμιο μίας συγκεκριμένης
ομάδας, δεν απέκλειε την καταπίεση άλλων ομάδων, κάτι το οποίο ήταν αρκετά
σύνηθες στην παλαιά τάξη πραγμάτων. Το ιδανικό της σύγχρονης δημοκρατίας – ότι
δηλαδή όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι και πολιτικά ίσοι μεταξύ τους
– είναι ασυμβίβαστο με οποιαδήποτε κατάσταση στην οποία κάποιοι είναι
υποκείμενοι της βούλησης άλλων. Έτσι, <i><b><span style="font-family: "constantia";">ο
αποκλεισμός μίας ομάδας ανθρώπων, σε μία σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία, από
δικαιώματα τα οποία είναι αυταπόδεικτα για όλους πρέπει να δικαιολογηθεί</span></b></i>.
Στις Η.Π.Α., κατεστημένες ομάδες διαμόρφωσαν μία ιδεολογία η οποία παρουσίαζε
τους μαύρους Αμερικανούς ως κατώτερους, με στόχο να τους αποκλείσει από τα
πολιτικά δικαιώματα. <i><b><span style="font-family: "constantia";">Σε αυστηρά
αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, το κατεστημένο έχει διαμορφώσει μία ιδεολογία η
οποία παρουσιάζει την πλειοψηφία του πληθυσμού (ψηφοφόρων) ως διανοητικά
κατώτερη και ανεκπαίδευτη, με σκοπό να δικαιολογήσει την αντιπροσωπευτική
διακυβέρνηση και την ισχύ των λίγων</span></b></i>.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj41rPZ8vo-QeWdxopJDnBAYLpa5M_iS6XK0hEPdxUH9z27SvArD4dGddlO_aZwHrlM9sYMFtO5o8S7lguUOX3LD_c9o_l2vyjAArHOGYH5hULCFACh6dGG6IEZlaR6uiLJwesCfvW3tbo/s1600/cropped-132+bgct1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="177" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj41rPZ8vo-QeWdxopJDnBAYLpa5M_iS6XK0hEPdxUH9z27SvArD4dGddlO_aZwHrlM9sYMFtO5o8S7lguUOX3LD_c9o_l2vyjAArHOGYH5hULCFACh6dGG6IEZlaR6uiLJwesCfvW3tbo/s320/cropped-132+bgct1.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"></span><span style="font-family: "constantia";">Υπάρχουν πολλά ιστορικά
παραδείγματα τα οποία δείχνουν πως μια διαμόρφωση, η οποία χαρακτηρίζεται από
ανθεκτικές στον χρόνο και μεγάλες ανισορροπίες ισχύος μεταξύ κατεστημένων και
αποκλεισμένων, δημιουργεί ιδέες και εικόνες οι οποίες φυσικοποιούν την θέση
κάποιου στις ομάδες αυτές. <i><b><span style="font-family: "constantia";">Η
υπάρχουσα κοινωνική ανισότητα μεταξύ των κατεστημένων και των αποκλεισμένων δεν
γίνεται πλέον αντιληπτή ως κοινωνική κατασκευή, αλλά ως κάτι φυσικό</span></b></i>.
Σύμφωνα με τον Πιέρ Μπουρντιέ (1990) [1], όσο περισσότερο επιτυχημένα
συνδέονται οι σωματικές και διανοητικές προδιαθέσεις με την «τάξη των
πραγμάτων», τόσο περισσότερο πλήρης είναι η διαδικασία της φυσικοποίησης.</span>
</div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Η εικόνα της
ανεπάρκειας παρουσιάζει μία όψη της πραγματικότητας στην οποία η πλειοψηφία του
πληθυσμού εξαιρείται από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων ακριβώς επειδή οι
περισσότεροι άνθρωποι διαθέτουν περιορισμένες διανοητικές ικανότητες. Σύμφωνα
με αυτή την αφήγηση, η ανεπάρκεια είναι ιδιότητα των ατόμων. Η πολιτική
ανεπάρκεια είναι η αιτία και ο πολιτικός αποκλεισμός το αποτέλεσμα.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8bod_SqI9EyHYk6fyr__xjjRGibCMUfiwVWIbzVcaWJmvVmF-qwJuXj6shh5REEJiWac-jr9OA6M-hnmq8wqLh5-h_GTbDG4wKYbq_4ykRTB2eJNq6nQ4RQerhrwFVkyb38ULdldkviw/s1600/cropped+12+p1010546+cropped+bgct2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8bod_SqI9EyHYk6fyr__xjjRGibCMUfiwVWIbzVcaWJmvVmF-qwJuXj6shh5REEJiWac-jr9OA6M-hnmq8wqLh5-h_GTbDG4wKYbq_4ykRTB2eJNq6nQ4RQerhrwFVkyb38ULdldkviw/s320/cropped+12+p1010546+cropped+bgct2.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"></span><span style="font-family: "constantia";">Η θεωρία των σχέσεων
μεταξύ κατεστημένων και αποκλεισμένων υποστηρίζει μία διαφορετική
πραγματικότητα. Σύμφωνα με αυτή, <i><b><span style="font-family: "constantia";">πηγή
της πολιτικής ανεπάρκειας δεν είναι τα ίδια τα άτομα και οι ιδιότητες τους,
αλλά οι σχέσεις μεταξύ των κατεστημένων και των αποκλεισμένων</span></b></i>.
Δεν αποτελεί ιδιότητα των πολιτών (Tilly 1998 [2]: «ουσία»), αλλά μία πλευρά
της σχέσης μεταξύ πολιτικών και πολιτών (Tilly 1998: «δεσμοί»). <i><b><span style="font-family: "constantia";">Είναι αποτέλεσμα κοινωνικής οργάνωσης, μια
έκφραση της θεσμοθετημένης κατηγορικής ανισότητας</span></b></i>. <i><b><span style="font-family: "constantia";">Η κύρια διαφορά μεταξύ αντιπροσώπων και
αντιπροσωπευόμενων δεν είναι η διανοητικής τους ικανότητα, αλλά η διαφορετική
θέση που τα μέλη των δύο ομάδων έχουν στον κοινωνικό αυτό σχηματισμό</span></b></i>.
Είναι η διαφορά, από την μία πλευρά, μεταξύ της πολιτικής ισχύος της ελίτ και
του χαρισμάτων της ομάδας αυτής και, από την άλλη, του πολιτικού αποκλεισμού
των «κοινών πολιτών» και των ελαττωμάτων που συνδέονται με την ομάδα τους. <i><b><span style="font-family: "constantia";">Η εξαίρεση των αποκλεισμένων από πολιτικά
δικαιώματα αποτελεί την πηγή και όχι το αποτέλεσμα της πολιτικής τους
ανεπάρκειας</span></b></i>.</span>
</div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Ο στιγματισμός των
πολιτών επηρεάζει την διαμόρφωση της έξης [3] (habitus). <i><b><span style="font-family: "constantia";">Η εικόνα του πολιτικά ανεπαρκούς πολίτη είναι η
ίδια ένα εργαλείο για την κατασκευή της ανεπάρκειας</span></b></i>. <i><b><span style="font-family: "constantia";">Συμβάλει στην μείωση της αυτοεκτίμησης των
ανθρώπων και τους αποθαρρύνει από το να γίνουν πολιτικά ενεργοί. Με την
αντιμετάθεση αιτίας και αποτελέσματος ενισχύεται η νομιμοποίηση του πολιτικού
αποκλεισμού</span></b></i>.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<i><b><span style="font-family: "constantia";">Ο αποκλεισμός
από την πολιτική δημιουργεί κοινωνικές συνθήκες κάτω από τις οποίες η πολιτική
δράση γίνεται περισσότερο δύσκολη</span></b></i><span style="font-family: "constantia";">.
Οι θεσμοί, καθώς επίσης οι εικόνες που έχουμε για την δημοκρατία και τους
πολίτες, αποκλείουν τους ανθρώπους με ποικίλους τρόπους από την πολιτική
συμμετοχή. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η πολιτική ανεπάρκεια, η οποία με την
σειρά της – και αυτό έχει αποδειχθεί επιστημονικά – μπορεί να χρησιμοποιηθεί
για να δικαιολογήσει τον πολιτικό αποκλεισμό.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<i><b><span style="font-family: "constantia";">Σε μία αμιγώς
κοινοβουλευτική δημοκρατία, η πρόσβαση των ατόμων στις διαδικασίες λήψης
αποφάσεων αποκλείεται όχι λόγω της έλλειψης πολιτικών ικανοτήτων ή επάρκειας
των ξεχωριστών ατόμων, αλλά επειδή ανήκουν στην ομάδα αυτή των ανθρώπων που
έχουν κατηγοριοποιηθεί ως «κοινοί πολίτες»</span></b></i><span style="font-family: "constantia";">. Το ερώτημα αν πράγματι οι πολίτες είναι
πολιτικά ανεπαρκείς ή όχι δεν έχει κανένα νόημα εντός του συγκεκριμένου πλαισίου.
Το σημαντικό ερώτημα εδώ είναι το παρακάτω: κάτω από ποιες συνθήκες, νιώθουν οι
πολιτικοί την ανάγκη και είναι επίσης ικανοί να παρουσιάσουν και να
συμπεριφερθούν στους πολίτες ως ανεπαρκείς αποκλεισμένους;</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFm73rgF6bAfRzRWuL5rtikKE0f1MRnMvIGa-H9sz7OMUrAR_LCmaBexvTmO-Gz5l5VcGcQbn7e7AFZVRo1e141rwTPX9eC8YdwXGehEbbWDv9rSjyWUAJnu6j3DwCFO-N1W1yjq3gy1Y/s1600/cropped-132+bgct2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="177" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFm73rgF6bAfRzRWuL5rtikKE0f1MRnMvIGa-H9sz7OMUrAR_LCmaBexvTmO-Gz5l5VcGcQbn7e7AFZVRo1e141rwTPX9eC8YdwXGehEbbWDv9rSjyWUAJnu6j3DwCFO-N1W1yjq3gy1Y/s320/cropped-132+bgct2.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"></span><span style="font-family: "constantia";">Αυτό το οποίο έγραψε η
Ελβετή συγγραφέας Iris von Roten σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ αντρών και
γυναικών πριν την κατάκτηση ίσων πολιτικών δικαιωμάτων μεταξύ τους, μπορεί να
χρησιμοποιηθεί και για τις σχέσεις μεταξύ πολιτικών και πολιτών σε μία
κοινοβουλευτική δημοκρατία και έτσι να απαντήσει στην παραπάνω ερώτηση: «<i><span style="font-family: "constantia";">Χωρίς ίσα πολιτικά δικαιώματα και για τα δύο
φύλα, οι άντρες φαίνονται περισσότερο σημαντικοί από τις γυναίκες, είναι
ικανοί – σε βάρος των γυναικών – να απολαμβάνουν περισσότερο την
κοινωνική ζωή και φυσικά επιθυμούν αυτό να συνεχισθεί ή να αποκτήσουν ακόμα
καλύτερη θέση. Έτσι, ανεξάρτητα αν μιλάμε για ισχύ, επιρροή, ελευθερία,
πλούτο και ιδιοκτησία, αυτοεκτίμηση, κύρος και ανέσεις, κάθε μικρή νίκη των
γυναικών αποτελεί αντίστοιχα μία απώλεια για τους άντρες. Ως εκ τούτου, οι
άνδρες θέλουν να αποφύγουν κάτι τέτοιο με οποιοδήποτε τίμημα</span></i>».</span>
</div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<i><b><span style="font-family: "constantia";">Η πολιτική
ανεπάρκεια πράγματι υφίσταται και αποτελεί ένα πρόβλημα για την δημοκρατία</span></b></i><span style="font-family: "constantia";">. Η εικόνα της ανεπάρκειας επιτρέπει την
δικαιολόγηση του πολιτικού αποκλεισμού των "κοινών πολιτών" ακριβώς λόγω
της πολιτικής τους ανεπάρκειας. Η θεωρία των κατεστημένων – αποκλεισμένων
ομάδων περιγράφει την σχέση μεταξύ ανεπάρκειας και πολιτικού αποκλεισμού με
αντίθετο τρόπο, η αποτροπή της πρόσβασης στην πολιτική συμμετοχή δημιουργεί την
πολιτική ανεπάρκεια. Ο αποκλεισμός των πολιτών από την πολιτική συμμετοχή
αποτελεί θεμελιώδες χαρακτηριστικό της αμιγώς αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ως
κοινωνικού σχηματισμού. Παρά την όποια εκπαίδευση σχετικά με την δημοκρατία, <i><b><span style="font-family: "constantia";">η κατασκευή της πολιτικής ανεπάρκειας θα
συνεχίζει να υφίσταται όσο η θεσμοθετημένη κατηγορική ανισότητα μεταξύ πολιτών
και πολιτικών επικρατεί</span></b></i>.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">Rolf Buchi</span><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Από</span><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span><span style="font-family: "constantia";">το</span><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span><span style="font-family: "constantia";">βιβλίο</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> Direct
Democracy in Europe. Developments and Prospects. VS Verlag 2007 (</span><span style="font-family: "constantia";">σελ</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">. 74-76). </span><span style="font-family: "constantia";">Η έμφαση δική μας.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">[1] <i><span style="font-family: "constantia";">Bourdieu, Pierre</span></i> (1990): La domination
masculine. <i><span style="font-family: "constantia";">Η ανδρική κυριαρχία</span></i>
κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">[2] <i><span style="font-family: "constantia";">Tilly, Charles</span></i>
(1998): Durable Inequality. Berkeley and Los Angeles, University
of California Press.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">[3] Το <i><span style="font-family: "constantia";">habitus/έξη</span></i> αποτελεί ένα σύνολο
ιστορικών κοινωνικών σχέσεων, πραγματωμένων στα πεδία που συναποτελούν το
κοινωνικό σύμπαν και ενσταλαγμένων εντός των ατομικών υποκειμένων υπό τη μορφή
νοητικών και σωματικών σχημάτων αντίληψης, αξιολόγησης και δράσης.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"><a href="http://ellogos.net/2017/03/buchi-2/">http://ellogos.net/2017/03/buchi-2/</a></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-75280470713105520912017-04-26T11:55:00.002-07:002017-04-26T12:11:37.305-07:00Οι σχέσεις μεταξύ Κατεστημένων – Αποκλεισμένων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgStrOIUuG_8uAOeKUSViwEwZyVP5rW-fGFc-97JvmEBu5QmBNs3P1HNgzMj2L8Rv9Mpai_9PpgzdZQXyYtGbUBzfsDR5_Qfd71KgOCQk5K0Pq_1MiTaGs0xUuH8J-x2U6WxgG354rBSKg/s1600/4+creation+of+competent+citizens+sm.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="263" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgStrOIUuG_8uAOeKUSViwEwZyVP5rW-fGFc-97JvmEBu5QmBNs3P1HNgzMj2L8Rv9Mpai_9PpgzdZQXyYtGbUBzfsDR5_Qfd71KgOCQk5K0Pq_1MiTaGs0xUuH8J-x2U6WxgG354rBSKg/s400/4+creation+of+competent+citizens+sm.png" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">6 Απριλίου 2017</span><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-US;"> <span lang="EN-US">greekdimo</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Με αφορμή τον δημόσιο
διάλογο που διεξάγεται σχετικά με την επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση
και την σφοδρότητα με την οποία κάποιοι συμπολίτες μας ισχυρίζονται πως θα ήταν
καλό (για ποιους άραγε;) να παραμείνουν οι πολίτες πολιτικά αποκλεισμένοι,
επανερχόμαστε ξανά στην πολύ ενδιαφέρουσα εργασία του Rolf Buchli.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">«Στην απλούστερη του
μορφή, <b><i><span style="font-family: "constantia";">ένα σχήμα κατεστημένων –
αποκλεισμένων αποτελείται από δύο αλληλεξαρτώμενες ομάδες, οι οποίες συνδέονται
μεταξύ τους με μία σχέση κατεστημένων και αποκλεισμένων</span></i></b>. <b><i><span style="font-family: "constantia";">Η ομάδα των κατεστημένων διαθέτει μεγαλύτερες
πηγές ισχύος από αυτές της ομάδας των αποκλεισμένων</span></i></b>. <b><i><span style="font-family: "constantia";">Εντός της σχηματοποίησης αυτής αναδύονται
συγκεκριμένες συλλογικές εικόνες</span></i></b> (όπως για παράδειγμα
εικόνες εμείς – αυτοί, τι είμαστε – τι είναι και τι οφείλουμε να είμαστε – τι
οφείλουν να είναι). <b><i><span style="font-family: "constantia";">Σχέσεις
κατεστημένων – αποκλεισμένων μπορούν να παρατηρηθούν όχι μόνο μεταξύ πολιτικών
και πολιτών αλλά σε όλους τους ιστορικούς χρόνους και όλα τα πεδία, όπως για
παράδειγμα οι ομάδες άντρες και γυναίκες, λευκοί και μαύροι, γηγενείς και
αλλοδαποί, παλιοί κάτοικοι και νεοαφιχθέντες</span></i></b>.</span><br />
<br />
<span style="font-family: "constantia";"></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: "constantia";"> </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><i><span style="font-family: "constantia";">Η κινητήρια
δύναμη στην δημιουργία κάθε σχήματος κατεστημένων – αποκλεισμένων είναι,
σύμφωνα με τον Ελίας, μία ανισορροπία ισχύος και οι κοινωνικές εντάσεις που
συνεπάγονται από αυτή</span></i></b><span style="font-family: "constantia";">.
Η ιδιαίτερη δυναμική των σχέσεων μεταξύ των δύο ομάδων πηγάζει από τους τρόπους
με τους οποίους αυτές συνδέονται και αλληλεξαρτώνται μεταξύ τους. <b><i><span style="font-family: "constantia";">Αλλαγές στην ισορροπία ισχύος παράγουν επίσης
αλλαγές στις εικόνες που έχουν οι ομάδες, τόσο όσο αφορά τον εαυτό τους, όσο
και όσο αφορά τους άλλους</span></i></b>.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0iNl_QnvY6f_gHXN6ReRei7PVz8doJZEvrsOBRgpvN7SUQzP7YkCdL5bHhQ5KDkVHbR5pO0YYtGTaMEbNx9-qKuosfZA_vX6rNe4-B_BYGdSoba43Yip6i-iJG4DZK3qofdAGkrU4mNw/s1600/cropped+12+p1010546+cropped+bgct1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0iNl_QnvY6f_gHXN6ReRei7PVz8doJZEvrsOBRgpvN7SUQzP7YkCdL5bHhQ5KDkVHbR5pO0YYtGTaMEbNx9-qKuosfZA_vX6rNe4-B_BYGdSoba43Yip6i-iJG4DZK3qofdAGkrU4mNw/s400/cropped+12+p1010546+cropped+bgct1.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"></span><b><i><span style="font-family: "constantia";">Σύμφωνα με
τον Ελίας, οι εικόνες – απεικονίσεις των ομάδων αποτελούν ιδιότυπα (sui
generis) κοινωνικά δεδομένα, παρά λογικά ή παράλογα συμπεράσματα</span></i></b><span style="font-family: "constantia";">. Διαθέτουν την δική τους αναπτυξιακή δυναμική
και με την σειρά τους επηρεάζουν τις σχέσεις ισχύος. Η εξέλιξη της ισορροπίας
δυνάμεων και αναπαραστάσεων (εικόνων) των ομάδων είναι δύο πλευρές, η υλική και
η νοητική αντίστοιχα, της ίδιας σχέσης κατεστημένων – αποκλεισμένων. Οι εικόνες
των ομάδων ασκούν συμβολική ισχύ (Πιέρ Μπουρντιέ) και επηρεάζουν τόσο την
διαμόρφωση της έξης (habitus [1]) όσο και την κατασκευή των θεσμών. <b><i><span style="font-family: "constantia";">Μακροχρόνιες αλλαγές στις σχέσεις μεταξύ των
ανθρώπινων όντων συνδέονται με αλλαγές στην δομή της προσωπικότητας</span></i></b>.</span>
</div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Η συμβολική ισχύς
είναι επικοινωνιακή ισχύς, αλλά το μοντέλο αυτό δεν αναφέρεται στην συνείδηση.
Συνδέεται με σχετικά σταθερές, σωματικές προδιαθέσεις, πέρα από λογικό
υπολογισμό και έλεγχο της επιθυμίας, λειτουργώντας με έναν σχετικά αυτόνομο
τρόπο. <b><i><span style="font-family: "constantia";">Η συμβολική ισχύς
εδράζεται στην ενσωμάτωση των σχέσεων εξουσίας</span></i></b>. Είναι το
αποτέλεσμα μίας διαδικασίας εγκλιματισμού, η σχηματοποίηση μιας αντιστοιχίας
μεταξύ της τάξης των πραγμάτων και των αρχών της αντίληψης και της
κατηγοριοποίησης τους. Μεταξύ κοινωνικής πραγματικότητας και της εικόνας αυτής
της πραγματικότητας.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-PD7WJgHzjipukTT7P8TX3qq-DExdJO8ihKVpI1VWfH5kmDnUwoyMpvYLVi7v6d2mFJnVnE1g-szfsChmgSSRAVB8j7A3mT2jYFm-KqqoFrcIlBsjDKAx5LqfCU8E5JTxGiwB4NYKlOM/s1600/cropped+12+p1010546+cropped+bgct2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-PD7WJgHzjipukTT7P8TX3qq-DExdJO8ihKVpI1VWfH5kmDnUwoyMpvYLVi7v6d2mFJnVnE1g-szfsChmgSSRAVB8j7A3mT2jYFm-KqqoFrcIlBsjDKAx5LqfCU8E5JTxGiwB4NYKlOM/s400/cropped+12+p1010546+cropped+bgct2.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"></span><span style="font-family: "constantia";">Αναφερόμενος σε αυτά,
ο Μπουρντιέ μιλά για μία πάλη κατηγοριοποίησης μέσω της οποίας παράγονται <b><i><span style="font-family: "constantia";">κοινές αναπαραστάσεις της πραγματικότητας</span></i></b>.
<b><i><span style="font-family: "constantia";">Ο Ελίας περιγράφει την ίδια
πάλη ως πάλη μεταξύ κατεστημένων και αποκλεισμένων, στην οποία η κυριαρχία, οι
εικόνες και οι φαντασιακές αναπαραστάσεις (απεικονίσεις της πραγματικότητας)
παίζουν καθοριστικό ρόλο</span></i></b>.</span>
</div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><i><span style="font-family: "constantia";">Η συμβολική
ισχύς αναφέρεται σε ένα σύστημα κατηγοριοποίησης το οποίο οι κατεστημένοι και
οι αποκλεισμένοι αποδέχονται σε κάποιο βαθμό από κοινού και λειτουργεί υπέρ των
συμφερόντων των κατεστημένων. Η άσκηση της συμβολικής ισχύος βασίζεται στην
ύπαρξη κοινών αντιλήψεων. Η δημιουργία των κοινών αυτών αντιλήψεων είναι το
αποτέλεσμα μίας τεράστιας σε μέγεθος προσπάθειας – εργασίας (με κύριο φορέα το
κράτος και την οικογένεια), διαμέσου των οποίων το σώμα και το πνεύμα
διαμορφώνονται και αποδέχονται μία συγκεκριμένη τάξη κυριαρχίας, μέσω της
οποίας δυνάμεις και εντάσεις εν-σωματώνονται στα υπό εξέταση άτομα</span></i></b><span style="font-family: "constantia";">.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Μορφές ομάδων
κατεστημένων – αποκλεισμένων διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό μεταξύ τους και
εμφανίζονται κάτω από πολύ διαφορετικές συνθήκες. Παρόλα αυτά, <b><i><span style="font-family: "constantia";">υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία τα οποία μπορούν
να παρατηρηθούν σε όλες τις διαφορετικές αυτές μορφές</span></i></b>:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><i><span style="font-family: "constantia";">- Οι περισσότερο ισχυρές ομάδες τείνουν να
στιγματίζουν τις λιγότερο ισχυρές. Τείνουν να αντιλαμβάνονται τους εξαρτώμενους
από αυτούς αποκλεισμένους ως άτομα με μικρότερη αξία από την δική τους και να
τους φέρονται αντιστοίχως</span></i></b><span style="font-family: "constantia";">.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><i><span style="font-family: "constantia";">- Η ομάδα των κατεστημένων τείνει πάντα να μονοπωλεί
τις ευκαιρίες για ισχύ και αναγνώριση, οι οποίες είναι πολύ σημαντικές για
αυτούς.</span></i></b><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<i><b><span style="font-family: "constantia";">- Αν η ισορροπία δυνάμεων ανατραπεί υπέρ των
αποκλεισμένων, είναι πιθανό να υπάρξει στιγματισμός των μελών της ομάδας των
κατεστημένων.</span></b></i><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b><i><span style="font-family: "constantia";">- Τα αίτια και το αποτελέσματα συγχέονται με
συστηματικό τρόπο.</span></i></b><span style="font-family: "constantia";">”</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Από</span><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span><span style="font-family: "constantia";">το</span><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span><span style="font-family: "constantia";">βιβλίο</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> Direct
Democracy in Europe. Developments and Prospects. VS Verlag 2007 (</span><span style="font-family: "constantia";">σελ</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">. 71-73). </span><span style="font-family: "constantia";">Η έμφαση δική μας.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">[1] Το <i><span style="font-family: "constantia";">habitus/έξη</span></i> αποτελεί ένα σύνολο
ιστορικών κοινωνικών σχέσεων, πραγματωμένων στα πεδία που συναποτελούν το
κοινωνικό σύμπαν και ενσταλαγμένων εντός των ατομικών υποκειμένων υπό τη μορφή
νοητικών και σωματικών σχημάτων αντίληψης, αξιολόγησης και δράσης</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"><a href="https://greekdimo.wordpress.com/2017/04/06/buchli-3/">https://greekdimo.wordpress.com/2017/04/06/buchli-3/</a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-26656729545655237842017-04-26T11:51:00.000-07:002017-04-26T12:12:55.010-07:00Σύγχυση, αντιλαϊκιστικός λόγος και φιλελεύθερα ά-λογα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if !mso]><img src="https://img1.blogblog.com/img/video_object.png" style="background-color: #b2b2b2; " class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" id="ieooui" data-original-id="ieooui" />
<style>
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCDP88XRMBqk81KYW0ox3X5xeCB9NSVclNID-iAfQDst0hEPEGlXIxfdXAHTuoGsWtCrMZwK8KoFgtuMQW45c1nNynLqToNfUOLZaQjHSuXBdYlH4GTPEqvR4W-GQ3pfsEN8HitEqAM54/s1600/Fernando+botero+los+Musicos+sm.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCDP88XRMBqk81KYW0ox3X5xeCB9NSVclNID-iAfQDst0hEPEGlXIxfdXAHTuoGsWtCrMZwK8KoFgtuMQW45c1nNynLqToNfUOLZaQjHSuXBdYlH4GTPEqvR4W-GQ3pfsEN8HitEqAM54/s400/Fernando+botero+los+Musicos+sm.jpg" width="348" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Μιχάλης</span><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span><span style="font-family: "constantia";">Θεοδοσιάδης
Respublica 19 Απριλίου 2017</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Μια σύντομη κριτική
στα λεγόμενα του Γιώργου Δερτιλή, στους ισχυρισμούς του περί ημιμάθειας και
αμάθειας που πλήττουν τον μέσο πολίτη (απειλώντας δήθεν τη δημοκρατία στην
Ελλάδα και διεθνώς), επιχειρήσαμε ήδη σε προηγούμενη ανάρτηση. Στο άρθρο αυτό
θα συζητηθούν περαιτέρω ορισμένες εκφάνσεις των απόψεων που ο ίδιος εκφράζει,
απόψεις που κατά βάση συμμερίζονται οι υπερασπιστές της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">φιλελεύθερης ιδεολογίας</i></b>, του
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">μητροπολιτικού
κοσμοπολιτισμού</i></b>, του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">αντιλαϊκιστικού
μετώπου</b>, και του τόξου της «κοινής λογικής», ενάντια στον «ανορθολογισμό»
των «απαίδευτων μαζών». Τούτο το κειμένο επιχειρεί να εντοπίσει<i><span style="font-family: "constantia";"> γενεαλογικά</span></i> τις πρώτες
βάσεις αυτής της ιδεολογίας στις απολυταρχικές πολιτικές θεωρίες του 16ου αιώνα
και στα θετικιστικά ρεύματα του 19ου και 20ού αιώνα αντίστοιχα. Επιπλέον, με
αφορμή τις τοποθετήσεις του καθηγητή στο πλαίσιο του 2<sup>ου</sup> Οικονομικού
Φόρουμ των Δελφών, θα προσπαθήσουμε να εισάγουμε στο άρθρο αυτό μια εκ νέου
κατανόηση των ανθρώπινων πραγμάτων, της πολιτικής και της τρέχουσας
πραγματικότητας όπως αυτή ξεπροβάλει μπροστά μας.</span><br />
<br />
<span style="font-family: "constantia";"></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: "constantia";"> </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Δημοκρατία:
μερικά ξεκαθαρίσματα</span></b><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Λέει λοιπόν ο Δερτιλής
πως η δημοκρατία ως πολίτευμα <i><span style="font-family: "constantia";">«είναι
ανοιχτή σε όλους, εφόσον όλοι μπορούμε να ψηφίζουμε και να εκλεγόμαστε σε
δημόσια λειτουργήματα»</span></i> φέρνοντας ως απόδειξη για αυτό το γεγονός
ότι<i><span style="font-family: "constantia";"> «όλοι μπορούμε να γράφουμε και
μιλάμε ελεύθερα σε εφημερίδες και σε δημόσιους χώρους»</span></i> αλλά και <i><span style="font-family: "constantia";">«στο διαδίκτυο»</span></i>. Αυτό που προκαλεί,
βέβαια, μεγαλύτερη εντύπωση στα λεγόμενά του είναι οι σύντομες και επιφανειακές
αναφορές στον Κορνήλιο Καστοριάδη, για τον οποίο η δημοκρατία αποτελεί<i><span style="font-family: "constantia";"> «το μόνο πολίτευμα που στηρίζεται στην κρίση
και στη δημιουργική φαντασία των πολιτών»</span></i>. Αναμφισβήτητα, αν ο
Καστοριάδης ερχόταν σε επαφή με μια τόσο βεβιασμένη προσέγγιση πάνω στο έργο
του – η οποία εκτός των άλλων αγνοεί μια από τις πιο βασικές πτυχές της
πολιτικής του σκέψης, τουτέστιν, τη διαφοροποίηση του σύγχρονου
κοινοβουλευτικού πολιτεύματος με τη δημοκρατία – κατά πάσα πιθανότητα θα έβγαζε
μαλλιά. Για τον Καστοριάδη, οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες ουδέποτε υπήρξαν
δημοκρατικές, αλλά αντιθέτως πρόκειται για φιλελεύθερες ολιγαρχίες που
εμπεριέχουν σπόρους δημοκρατίας. Η δημοκρατία (με βάση τον Καστοριάδη) δεν
μπορεί να ταυτιστεί με τις εκλογές, ένας θεσμός κατεξοχήν αριστοκρατικός, όπου
οι πολίτες καλούνται να επιλέξουν τον πιο «άριστο» διαχειριστή των δημόσιων
υποθέσεων. Θα ήταν, ωστόσο, λάθος να εκλάβουμε το αρχαίο Ελληνικό
παράδειγμα ως μοναδικό οδικό μας χάρτη στην αναζήτηση ενός ορισμού για το
πολυσυζητημένο αυτό πολίτευμα. Αναμφισβήτητα η εύρεση ενός καθολικού ορισμού
για τη δημοκρατία βάσει μιας συγκεκριμένης ιστορικής δημιουργίας θα μπορούσε να
μας κάνει να παραβλέψουμε την αξία όλων εκείνων των ιστορικών γεγονότων που
γέννησαν προτάγματα δημοκρατικά, και εισήγαγαν τομές στην δυτική (και ίσως όχι
μόνο) πολιτική σκέψη. Από την άλλη, βέβαια, θα ήταν μέγιστο σφάλμα να
ενστερνιστούμε κάποια σχετικιστική προσέγγιση που θα μας οδηγούσε σε βολικά
συμπεράσματα του τύπου «δημοκρατία είναι ό,τι επιθυμούμε εμείς να είναι».
Καλούμαστε, ωστόσο, να αμφισβητήσουμε τη νεωτερική κατανόηση της δημοκρατίας,
ως ένα πολίτευμα ταυτισμένο με τον κοινοβουλευτισμό και την εκχώρηση των
εξουσιών σε ομάδες εκλεγμένων αντιπροσώπων.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Ποιοί είναι, τελικά,
αυτοί οι δημοκρατικοί σπόροι που συναντά κανείς μέσα σε διάφορες ιστορικές
στιγμές; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να εξετάσουμε το
πολίτευμα των Κερκυραίων ή των Συρακούσιων, τη Ρωμαϊκή<i><span style="font-family: "constantia";"> res publica</span></i>, την δημοκρατία της
Βενετίας, τα κοινά των Ζηλωτών, τα Town Hall meetings των ΗΠΑ, ίσως και το
Ελβετικό πολίτευμα ή τέλος πάντων όλες τις ιστορικές στιγμές όπου βλέπουμε να
αναδύεται ένα <i><span style="font-family: "constantia";">δημόσιο πεδίο </span></i>(δηλαδή
ένας <i><span style="font-family: "constantia";">κοινός τόπος </span></i>ανοιχτής
συμμετοχής στις συνελεύσεις πολιτών στη διαδικασία της λήψης των αποφάσεων).
Εκτενείς αναφορές πάνω στον όρο αυτόν θα βρει κανείς στο συνολικό έργο της
Hannah Arendt, όπου και εντοπίζονται <i><span style="font-family: "constantia";">δημόσια
πεδία </span></i>(<i><span style="font-family: "constantia";">public realms</span></i>)
τόσο στην αρχαία Αθήνα όσο και στη συντηρητική Αμερικανική Επανάσταση, στην
εξεγερμένη Ισπανία και στα Ουγγρικά συμβούλια του 1956. Το πιο βασικό όμως
συμπέρασμα είναι το εξής: αυτό το <i><span style="font-family: "constantia";">δημόσιο
πεδίο </span></i>όχι μόνο αποκλείει την ψηφοφορία (με στόχο την εκχώρηση
των εξουσιών σε επαγγελματίες αντιπροσώπους), αλλά επιπλέον δίνει έμφαση στην
καθημερινή φυσική επαφή μεταξύ των ανθρώπων, με άλλα λόγια στον <i><span style="font-family: "constantia";">κοινό</span></i> (<i><span style="font-family: "constantia";">πολιτικό</span></i>)<i><span style="font-family: "constantia";"> χώρο </span></i>και <i><span style="font-family: "constantia";">χρόνο</span></i>.
Αντίθετα, στη μετα-μοντέρνα εποχή, η νεοτεχνολογία (δηλαδή η γκατζετοποίηση και
ο εγκλεισμός των ανθρώπων στα λεγόμενα social media του ιντερνετικού χώρου), η
μαζική κουλτούρα και το προφανές (για τα ανθρώπινα δεδομένα) κενό νοήματος που
χαρακτηρίζει τις δυτικές κοινωνίες, μας ωθούν όλο και περισσότερο να
παραμείνουμε απομονωμένοι στην <i><span style="font-family: "constantia";">ιδιωτική
</span></i>μας <i><span style="font-family: "constantia";">σφαίρα, </span></i>μακριά
από κάθε ζωντανή αλληλεπίδραση. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι ο νεοτεχνολογικός
κόσμος των social media δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε καν <i><span style="font-family: "constantia";">εν δυνάμει </span></i>δημοκρατικός. Επιπλέον,
είναι ανόητο να πιστεύει κανείς ότι η ελευθερία του λόγου – παρότι είναι ένα
στοιχείο απαραίτητο για μια δημοκρατία – δύναται από μόνη της να συμβάλει σε
μια δημοκρατική αναγέννηση. Διότι δεν είναι ο <i><span style="font-family: "constantia";">λόγος </span></i>εκείνο το στοιχείο που σφυρηλατεί τον <i><span style="font-family: "constantia";">κοινό χρόνο </span></i>αλλά η <i><span style="font-family: "constantia";">σκέψη </span></i>και η <i><span style="font-family: "constantia";">κρίση </span></i>που μας ωθεί στο συμπέρασμα
ότι οφείλουμε να αφήσουμε πίσω το <i><span style="font-family: "constantia";">παλιό</span></i>,
ενισχύοντας την <i><span style="font-family: "constantia";">βούλησή</span></i>
μας για την από κοινού οικοδόμηση ενός νέου πολιτειακού μοντέλου.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Η εκπαίδευση
και το </span></b><i><b><span style="font-family: "constantia";">κρίνειν </span></b></i><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Μένει, ωστόσο, εδώ ένα
ερώτημα αναπάντητο: είναι οι πολίτες σήμερα ικανοί να <i><span style="font-family: "constantia";">σκεφτούν </span></i>και να <i><span style="font-family: "constantia";">κρίνουν, </span></i>έτσι ώστε να <i><span style="font-family: "constantia";">θελήσουν </span></i>να οικοδομήσουν ένα
πολίτευμα δημοκρατικό; Για τον Δερτιλή το ερώτημα αυτό έχει βαθύτερες
προκετάσεις: <i><span style="font-family: "constantia";">«η αμάθεια και η ακρισία
παντού στον κόσμο και ειδικότερα στην Ελλάδα δεν είναι μόνο πρόβλημα του
εκπαιδευτικού συστήματος, είναι το μείζον πρόβλημα της Δημοκρατίας»</span></i>
λέει ο ίδιος. Ας σταθούμε όμως λιγάκι παραπάνω στο θέμα της «εκπαίδευσης», το
οποίο έχει ήδη γίνει αντικείμενο εκτενούς συζήτησης στο προηγούμενο άρθρο. Αν,
λοιπόν, υιοθετήσουμε την αντίληψη ότι η «αποσύνθεση του εκπαιδευτικού
συστήματος» ευθύνεται για την «κατάντια των αχρείων μαζών», πως είναι τα
σχολεία μας αυτά που καλλιεργούν την «ακρισία» στον μέσο ανθρώπο<i><span style="font-family: "constantia";">, </span></i>καθιστώντας όλους μας «ανίκανους
πολίτες», «ευάλωτους στη δημαγωγία» και στο αναμάσημα εύπεπτων «μετά-αληθειών»
(<i><span style="font-family: "constantia";">sic</span></i>), στην περίπτωση αυτή
αγνοούμε μια άλλη σημαντική πτυχή της πραγματικότητας: ουδέποτε ανέθεσε κανείς
στα σχολεία τον ρόλο του πολιτικού εκπαιδευτή. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Όπως, άλλωστε, μας
υπενθυμίζει ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Christopher Lasch</b>,
προκειμένου να μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποιο βάσιμο συμπέρασμα αναφορικά με
το κατά πόσο οι εκπαιδευτικοί θεσμοί εκπληρώνουν το έργο τους, είμαστε
υποχρεωμένοι να εξετάσουμε αρχικά τον ρόλο που οι ίδιοι διαδραματίζουν μέσα
στην κοινωνία∙ ποιά είναι η επιρροή που ασκούν, με άλλα λόγια, τα σχολεία και
τα εκπαιδευτικά ιδρύματα τί αξίες προωθούν στους νέους; Δεν χρειάζεται να είναι
κανείς ιδιαίτερα σπουδαγμένος ώστε να κατανοήσει πως ο ρόλος του σύγχρονου
σχολείου είναι καθαρά ωφελιμιστικός, και πως βασική επιδίωξη του εκπαιδευτικού
μας συστήματος είναι να προσφέρει γνώσεις οι οποίες μπορούν να κεφαλαιοποιηθούν
εμπορευματικά. Από τη δεκαετία του 70 και έπειτα έχει καταστεί κοινός τόπος
(και μάλιστα στη συνείδηση των «απαίδευτων μαζών», δηλαδή αυτών που τόσο πολύ ο
Δερτιλής αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας ως «συμπαθητικούς» μεν, αλλά «βλάκες» δε,
όντας – δήθεν – ανίκανοι να <i><span style="font-family: "constantia";">κρίνουν</span></i>
τί είναι ορθό και τί λάθος), ότι το σχολείο έχει για τα καλά ενσωματωθεί στις
ανάγκες της αγοράς, όντας μια δεξαμενή δημιουργίας εργασιακής δύναμης [1].</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Βλέπουμε λοιπόν ότι οι
ίδιοι οι «αμαθείς πολίτες» (και όχι μόνο οι πεφωτισμένοι διανοούμενοι) είναι
αυτοί που πολλές φορές εξοργίζονται με τον ξεπεσμό της πρωτοβάθμιας όσο και
δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αντίθετα, οι υπερασπιστές της φιλελεύθερης και
προοδευτικής ιδεολογίας ενώ δείχνουν πως αγανακτούν με την
(αναμφισβήτητα υπαρκτή) καταρράκωση της παιδείας, αγνοούν πως η ίδια
η πρακτική εφαρμογή της ιδεολογίας τους υποβιβάζει τον ρόλο του σχολείου από εν
δυνάμει χώρο ουσιαστικής πνευματικής καλλιέργειας σε εργοστάσιο παραγωγής
εργατουπαλλήλων [2]. Ταυτόχρονα, (έμμεσα ή άμεσα) βάλλουν κατά της οικογένειας
θεωρώντας την θεσμό αντιδραστικό που εμποδίζει την ανεξάρτητη πνευματική
εξέλιξη των νέων. Μιλούν για μια – κάποια – «χειραφέτηση των παιδιών», και
ισχυρίζονται ότι μονάχα η απομάκρυνση των δεύτερων από το στενό και γονεϊκό
τους περιβάλλον θα μπορούσε να τα καταστήσει άτομα ικανά να <i><span style="font-family: "constantia";">κρίνουν,</span></i> δίχως να εγκλωβίζονται στις
«συντηρητικές» και οπισθοδρομικές οικογενειακές αξίες [3]. Όπως ακριβώς στην
περίπτωση της παιδείας, έτσι και με τον θεσμό της οικογένειας, ήταν η ίδια η
πρακτική εφαρμογή του φιλελευθερισμού/προοδευτισμού και η κουλτούρα του <i><span style="font-family: "constantia";">επιχειρείν </span></i>που είχε ως άμεση
συνέπεια οι γονείς να ενδιαφέρονται περισσότερο για τη δική τους καριέρα αντί
να έχουν χρόνο να σπαταλήσουν για τα παιδιά τους, «παρκάροντάς» τα έτσι
προσωρινά σε παιδικούς σταθμούς [4]. Τα παιδιά, όντας απομακρυσμένα από τον
οικογενειακό τους χώρο, και πολύ περισσότερο από το περιβάλλον της γειτονιάς
(που το χαρακτηρίζει ο <i><span style="font-family: "constantia";">κοινός χρόνος, </span></i>η
φυσική επαφή, ο αυθορμητισμός και ο αυτοπειραματισμό<i><span style="font-family: "constantia";">ς</span></i>)<i><span style="font-family: "constantia";">,</span></i>
εκτίθενται όλο και περισσότερο σε ανούσια τηλεοπτικά προγράμματα που προωθούν
σεξ και βία, στον μικρόκοσμο των smartphones και στους οχετούς των social
media. Στο σημείο αυτό τρία επιπλέον ερώτημα προκύπτουν: δύναται ένα σύγχρονο
σχολείο (ακόμα εκείνων των χωρών που το εκπαιδευτικό τους σύστημα δεν έχει
διαβρωθεί πλήρως από την εμπορευματοποίηση ώστε να μετατραπεί σε εργοστάσιο
κατασκευής υπηρεσιακού προσωπικού) να ανταγωνιστεί τούτο τον κόσμο και τις
αξίες που αυτός πρεσβεύει (τη διαιώνιση της μαζικής κουλτούρας και τον
εγκλωβισμό μας στην <i><span style="font-family: "constantia";">ιδιωτική σφαίρα</span></i>)
ώστε να επιβάλλει δημοκρατικές ηθικές αρχές; Επιπλέον, ποιοί είναι αυτοί που
κατά καιρούς πρωτοστατούν σε αυτόν τον πολιτισμό της γενικευμένης ανηθικότητας
αν όχι οι ίδιοι οι «αμαθείς πολίτες»; Ποιοί είναι οι γονείς που συνεχώς κάνουν
λόγο για τη μετατροπή των πόλεων σε μοντέρνες φυλακές, οι οποίες αναγκάζουν
τους νέους να κλείνονται συνεχώς στα διαμερίσματα/κελιά τους; Δεν είναι άλλοι
παρά οι άσημοι άνθρωποι, αυτοί που συχνά οι φιλελεύθεροι ελιτιστές αποκηρύσσουν
ως «απαίδευτες μάζες».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Η νομαδοποίηση
και η κρίση των αξιών</span></b><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Ο αμαθής βλαξ, λοιπόν,
θα μπορούσε εύκολα να <i><span style="font-family: "constantia";">«πεισθεί να
υπηρετήσει φανατικά έναν οποιονδήποτε μικροδημαγωγό· και ακόμη ευκολότερα θα
υποδουλωθεί σε έναν δημαγωγό μεγάλο, έναν επίδοξο Φύρερ»</span></i> λέει ο
Δερτιλής, παίρνοντας ως παράδειγμα την άνοδο του Donald Trump και την πιθανή
επικράτηση της Μαρίν Λεπεν στις επικείμενες Γαλλικές εκλογές. Βέβαια, ο
Δερτιλής κάνει πως δεν θέλει να δει την άλλη όψη των πραγμάτων: βρισκόμαστε
αντιμέτωποι με κοσμογονικά γεγονότα, όπως η καταστροφή κρατών που οδήγησε σε
βιβλικές ματαναστευτικές ροές, ενώ την ίδια στιγμή μέσα σε έναν κόσμο απουσίας
νοήματος κάθε νόρμα και ταυτότητα (είτε μιλάμε για εθνικές ταυτότητες είτε για
ταξικές) υποχωρεί. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, όχι μόνο οι οπισθοδρομικές αξίες
αλλά και τα ρεπουμπλικανικά στοιχεία των δυτικών κοινωνιών εξασθενούν. Είναι
όμως αυτή η διαρκής μαζική μετακίνηση πληθυσμών προς τη δύση που δίνει τη
χαριστική βολή, καθώς καλλιεργεί την εντύπωση ότι οι κοινωνίες μας
μετατρέπονται σε εργαστήρια πειραματισμού για την εδραίωση ενός νέου άεθνου
αυτοκρατορικού κοσμοπολιτισμού. Μέσα σε όλα αυτά αν συνυπολογίσει κανείς τη
διάβρωση του εθνοκρατικού μηχανισμού κάτω από έναν παγκοσμιοποιημένο
καπιταλισμό, δηλαδή την αυτόματη αναίρεση του θεσμού των κοινοβουλίων, τότε δεν
θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι αρκετοί πολίτες στρέφονται σε κόμματα
που προωθούν έναν επαναπροσδιορισμό κάποιων εννοιών όπως η «εθνική ταυτότητα»
και η «εθνική δημοκρατία», προσπαθώντας να συντηρήσουν έστω και σε έναν
ελάχιστο βαθμό τον παλιό κόσμο ο οποίος παρά τα τρωτά του μπορούσε να προσφέρει
μια Χ ποιότητα <i><span style="font-family: "constantia";">κοινού χρόνου. </span></i>Η
περιφρόνηση όλων όσων στρέφονται σε τέτοιες πολιτικές, πως δήθεν είναι
όλοι συλλήβδην ρατσιστές, ανορθολογικοί, ακροδεξιοί και βλάκες (μια ρητορική
που είδαμε κυρίως μετά το Brexit και κατά την εκλογή του Trump) σπρώχνει
όλο και περισσότερα τμήματα του πληθυσμού σε ακροδεξιές πολιτικές. Διότι το
κύμα εσωστρέφειας που ενισχύεται ως απάντηση στην απουσία νοήματος – παρότι δεν
οδηγεί πάντα στις σωστές απαντήσεις – μπορεί να μην αποτελεί πάντα δείγμα εκτροπής·
αντίθετα, πολλές φορές πρόκειται για μια μετριοπαθή στάση σκεπτικισμού πάνω σε
καυτά ζήτημα που πλέον λαμβάνουν βιβλικές διαστάσεις. Η ταύτιση κάθε
τέτοιου σκεπτικισμού με τον «ρατσισμό» και την «ακροδεξιά», και συνάμα η
απαξίωση και εγκατάλειψη (από τις δυνάμεις του κέντρου αλλά καί της αριστεράς)
όλων όσων εκφράζουν τάσεις εσωστρέφειας (που πολλές φορές μπορεί να είναι και
απαραίτητες σε μια εποχή γενικευμένης εκρίζωσης) επιτρέπει τους ίδιους τους
ρατσιστές να κεφαλαιοποιήσουν τούτες τις ανησυχίες, προσπαθώντας έτσι να
δείξουν ότι οι ιδέες τους δεν είναι ακραίες αλλά μετριοπαθείς και μετρημένες,
που βρίσκουν ώτα ευήκοα όχι σε ακροδεξιά γκρουπούσκουλα αλλά στον μετριοπαθή
ψηφοφόρο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, η ρητορική της λαϊκιστικής δεξιάς «κανονικοποιείται»,
όταν η ίδια η φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων επιλέγει να βουτήξει το κεφάλι της
στην άμμο, εμμένοντας στη λογική του «βλάκα» και «αμαθή» μέσου ανθρώπου.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Όπως, λοιπόν, και στην
περίπτωση της εκπαίδευσης, έτσι και σε ό,τι έχει να κάνει με την άνοδο
πολιτικών απατεώνων όπως ο Trump, ήταν οι ίδιοι οι φιλελεύθεροι που
«κανονικοποίησαν» τον δεξιό λαϊκισμό, έχοντας αποκοπεί ριζικά από την λαϊκή
βάση. Ταυτόχρονα παραδίδουν τα κλειδιά κάθε εθνικού κοινοβουλίου στον «αυτόματο
πιλότο» τον αγορών, ενώ την ίδια στιγμή δεν διστάζουν να μιλήσουν και για
Κράτος Δικαίου. Όπως φαίνεται οι φιλελεύθεροι προσπαθούν να συμβιβάσουν τα
ασυμβίβαστα: ένα δίκαιο και συμμετοχικό κράτος (εκπαιδευμένων πολιτών, όπως θα
ήθελε ο Δερτιλής), αλλά με φιλελεύθερες δομές και κανόνες. Δηλαδή επιθυμούν τη
διατήρηση της κρατικής νομοθεσίας αλλά δεν αμφισβητούν τις πολιτικές εκείνες
που αποδυναμώνουν τα έθνη κράτη στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία. Το ίδιο
ακριβώς ισχύει και για το φαινόμενο της λεγόμενης «μετά-αλήθειας», δηλαδή αυτό
που δήθεν χαρακτηρίζει τους ψηφοφόρους του Trump και της Λεπέν, την τάση τους
να μην θέλουν να δουν την πραγματικότητα όπως είναι, κόβοντάς την και ράβοντας
την στα μέτρα τους. Είναι σίγουρο ότι μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων της λαϊκιστικής
δεξιάς (και όχι μόνο) έλκεται από κατασκευασμένες ειδήσεις και θεωρίες
συνωμοσίας. Σε προηγούμενη ανάρτηση, βέβαια, είχε ήδη ειπωθεί πως η νίκη του
Trump κάθε άλλο παρά πλειοψηφική είναι. Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και για τις
Ολλανδικές εκλογές, όπου το λαϊκιστικό δεξιό Κόμμα της Ελευθερίας (PVV) του
Wilders δεν ξεπερνά το 13,1% του συνόλου των ψήφων. Όσοι, βέβαια, επιμένουν να
μιλούν για νίκη (ή άνοδο) της Ολλανδικής «ακροδεξιάς» (λόγω της δεύτερης θέσης
στην οποία σκαρφάλωσε το PVV) επαναλάμβαναν – χωρίς να το θέλουν – τα λόγια του
ηγέτη του κόμματος που υποτίθεται πολεμούν. Ο Wilders, λοιπόν, ήρθε δεύτερος με
ποσοστό 13,1% και 20 έδρες. Αντίθετα, το ποσοστό του στις εκλογές του 2010 ήταν
15.4% <span class="textexposedshow">με 24 έδρες. Μολοντούτο σημείωσε άνοδο σε
σύγκριση με το 2012, ωστόσο για μια περίοδο τόσο ταραγμένη, με το προσφυγικό να
μένει άλυτο, και στον απόηχο του Brexit (που πυροδοτεί εθνικιστικές
φυγοκεντρικές τάσεις, χύνοντας φως στα αδιέξοδα μιας υπεραυταρχικής Ευρώπης η
οποία συνάμα έχει πετάξει τμήμα του πληθυσμού της εκτός κοινωνικής ζωής), αντί
να καταγράψει ρεκόρ ανόδου έδωσε ένα ιδιαίτερα απογοητευτικό αποτέλεσμα,
χειρότερο και από αυτό του 2010. Επιπλέον, ένα ποσοστό της τάξης του 13,1% κάθε
άλλο παρά αντιπροσωπευτικό του συνόλου ενός πληθυσμού είναι, ιδιαίτερα αν
συνυπολογίσουμε πως το 20% επέλεξε αποχή [5]. Πού είναι, λοιπόν, οι
κίνδυνοι για τη «δημοκρατία» που συνεχώς διατυμπανίζουν τόσο οι καθωσπρέπει
φιλελεύθεροι (αλλά και οι ίδιοι οι αριστεροί που συνεχώς μιλούν για
επερχόμενο ολοκληρωτισμό όταν το αποτέλεσμα μιας ψηφοφορίας δεν επιβεβαιώνει
την ιδεολογία της πολιτικής ορθότητας, όπως είχαμε δει στην περίπτωση του Trump);
</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Παρότι η επιλογή του
Trump είναι κάκιστη, θα ήταν μεγάλο λάθος να ενστερνιστούμε τις υπερβολές του
φιλελεύθερου τύπου, αγνοώντας το γεγονός ότι αρκετοί συμπολίτες μας που
στρέφονται στη λαϊκιστική δεξιά ενδέχεται να εκφράζουν εύλογες ανησυχίες. Τί
γίνεται όμως με <i><span style="font-family: "constantia";">«τα «ψευδονέα» και τις
ψευδογνώσεις που απειλούν σήμερα τη Δημοκρατία μας καλλιεργώντας την αμάθεια
και την ακρισία»</span></i> όπως λέει ο Δερτιλής; Συγκάλυψη γεγονότων, βέβαια,
δεν έχουμε μονάχα από κυβερνήσεις όπως αυτές του Trump, αλλά και από
φιλελεύθερους πολιτικούς. Ας φέρουμε ως παράδειγμα το ζήτημα των διαρροών από
τα Wikileaks σχετικά με αποτρόπαιες ενέργειες κατά τη διάρκεια
επεμβάσεων σε χώρες της Μέσης Ανατολής, ή αναφορικά με τις παρακολουθήσεις
και συνεχείς επεμβάσεις στα εσωτερικά ζητήματα άλλων χωρών, καθώς και
με φορολογικά σκάνδαλα επιφανών πολιτικών… Αν το να πιστεύει κανείς σε
πλαστές ειδήσεις (ή να κατασκευάζει ψεύτικες ειδήσεις) είναι (αναμφισβήτητα)
ένα μεγάλο πρόβλημα, γιατί η συγκάλυψη (και ως εκ τούτου η διαστρέβλωση) της
πραγματικότητας (όπως κάνουν οι φιλελεύθεροι πολιτικοί συνεχώς) να μην είναι
και αυτά μια «επικίνδυνη μετά-αλήθεια»; Σε τί διαφέρει η διαστρέβλωση μιας
πραγματικότητας από τη δημιουργία μιας ψεύτικης; Αποτελεί, λοιπόν, δείγμα
ύψιστης υποκρισίας να κουνά το δάχτυλο κάποια φιλελεύθερη ιντελιγκέντσια στους
δεξιούς λαϊκιστές για «παραπλάνηση», τη στιγμή που οι ίδιες οι φιλελεύθερες
κυβερνήσεις επενδύουν στη διαφθορά, τη συγκάλυψη και τη διαπλοκή, ενώ ολόκληρο
το ευρωπαϊκό οικοδόμημα της φονικής λιτότητας βασίστηκε πάνω σε μύθους και
διαστρεβλώσεις, πως οι λαοί του νότου είναι όλοι συλλήβδην τεμπέληδες, ενώ <i><span style="font-family: "constantia";">«η χώρα μας παράγει λιγότερα από όσα χρειάζεται
για να ζει καλά»</span></i> (στα λόγια του Δερτιλή). Τούτη η έποψη, που πλέον
έχει καταστεί κοινός τόπος σε όλο τον ευρωπαϊκό ψευτοαντιρατσιστικό φιλελεύθερο
τύπο (αλλά – όλως παραδόξως – το αναμφισβήτητα αυτό ρατσιστικό στερεότυπο του
«τεμπέλη Έλληνα» αποτελεί πλέον κοινό τόπο σε όλες τις χώρες της κεντρικής
Ευρώπης) είναι συνάμα βαθύτατα ανιστόρητη, καθώς δεν θέλει να αναγνωρίσει αυτό
που όχι μόνο οι σοσιαλιστές στοχαστές (όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ) αλλά και οι
ίδιοι οι φιλελεύθεροι (με πρώτο και καλύτερο τον Adam Smith) είχαν παραδεχτεί: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">η πρωταρχική
συσσώρευση του κεφαλαίου δεν ήταν αποτέλεσμα ορθολογικών κινήσεων, αλλά
προέκυψε από κατακτήσεις και χρηματιστηριακή/επενδυτική κερδοσκοπία</i></b>.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Περί «αμαθούς»
και «ανίκανου» πολίτη…</span></b><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Ο πυρήνας της σκέψης
περί ανίκανου πολίτη εντοπίζεται στην βασική ιδέα του Thomas Hobbes περί <i><span style="font-family: "constantia";">μόνιμης</span></i> <i><span style="font-family: "constantia";">κατάστασης πολέμου </span></i>(<i><span style="font-family: "constantia";">state
of war</span></i>) [6]. Ο Hobbes, όπως πολύ σωστά είχε πει η Arendt [7], είναι
ο θεμελιωτής του αστικού καθεστώτος, καθώς οι ιδέες του εμφανίζονται ακόμα και
στα κείμενα αρκετών φιλελεύθερων εχθρών της απολυταρχίας, μεταξύ αυτών του
Locke και του Montesquieu [8]. Λέει λοιπόν ο Hobbes (που μεταξύ άλλων
θεωρεί τον Πλάτωνα έναν από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της αρχαιότητας) ότι
οι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να αναζητήσουν την προσωπική τους ευτυχία,
δίχως κανέναν ενδοιασμό και ηθικό χαλινάρι φτάνουν ακόμα και στο σημείο να
σκοτώνουν και να επιτίθενται αδιάκριτα. Έτσι, ο άνθρωπος Behemoth οδηγείται σε
μια κατάσταση μόνιμου πολέμου <i><span style="font-family: "constantia";">όλων
εναντίον όλων. </span></i>Η μόνη λύση για τον Hobbes ήταν η καθυπόταξη όλων
στις σιδηρές προσταγές μιας απόλυτης εξουσίας, ενός Leviathan (<i><span style="font-family: "constantia";">the sovereign</span></i>) με άλλα λόγια, που θα
επιβάλλει την τάξη δια πυρός και σιδήρου. Βέβαια, αφήνοντας κατά μέρους τα
αντιαυταρχικά παραληρήματα που πολύ συχνά υιοθετούν την αντίθετη άποψη, ότι ο
άνθρωπος εκ φύσεως γεννιέται καλός αλλά διαφθείρεται από τους κοινωνικούς
θεσμούς, βασικό μέλημα του Hobbes δεν είναι η εδραίωση ενός καθεστώτος
σαδιστικού καταναγκασμού αλλά η απομάκρυνση των ανθρώπων από την πολιτική
δραστηριότητα. Λόγω της έμφυτης ροπής όλων μας, λοιπόν, προς την απόλυτη
καταστροφή, ο Hobbes προτείνει την ανάθεση όλων των πολιτικών αποφάσεων σε μια
μικρή ομάδα ανθρώπων ή στον απόλυτο μονάρχη. Η λογική, λοιπόν, των νέων
φιλελεύθερων βασίζεται ακριβώς πάνω στη σκέψη του Hobbes, στον απαραίτητο αποκλεισμό
των πολιτών από την πολιτική συμμετοχή, (ιδέα που είχαν στηρίξει οι Ιταλοί
θετικιστές του 19ου αιώνα αλλά και γνωστοί ψυχίατροι/ψυχολόγοι, όπως
ο Gustave Le Bon και ο Hippolyte Taine [9]). Το όραμα των φιλελεύθερων για
μια παγκόσμια κυβέρνηση δεν αποτελεί παρά μια ακόμη εκδοχή της Χομπσιανής
λογικής, μετουσιωμένη σε μια άλλη προσέγγιση. Πιο συγκεκριμένα, φιλελεύθεροι,
ευρωπαϊστές, από τους ταγούς του consensus of the center μέχρι και τον Habermas
[10] αλλά και κοσμοπολίτες (από τον <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Kant
μέχρι τους μεταμοντέρνους αριστερούς της μπλουμσμπεριανής διανόησης), θεωρούν
ότι ο μόνος δρόμος για να μπει ένα τέλος στους αιώνιους πολέμους <i><span style="font-family: "constantia";">όλων </span></i>(των εθνών κρατών) <i><span style="font-family: "constantia";">εναντίον όλων, </span></i>είναι η εδραίωση
ενός Ευρωπαϊκού ή παγκόσμιου κυρίαρχου (<i><span style="font-family: "constantia";">sovereign</span></i>),
που θα περιορίζει τη δράση των εθνικών κοινοβουλίων, αλλά και την άμεση
συμμετοχή. Η δεύτερη μπορεί να γίνει εφικτή, θεωρεί ο Δερτιλής, μόνο μέσα από
μια «ανθρωπιστική» (ούτε καν ουμανιστική, δηλαδή) εκπαίδευση.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Αντί επιλόγου…</span></b><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Για τον Δερτιλή,
λοιπόν, η συνεπακόλουθη πολιτική ανεπάρκεια όλων μας είναι προϊόν
κάποιας γενικευμένης «αμάθειας». Αυτό που αφήνεται να εννοηθεί εδώ είναι
πως η άμεση συμμετοχή των «αμαθών πολιτών» στα κοινά πιθανότατα θα οδηγήσει σε
λάθος αποφάσεις. Αυτήν την «αμάθεια» οι φιλελεύθεροι ινστρούκτορες πρέπει να
καταπολεμήσουν. Όπως είχε ειπωθεί, βέβαια, σε προηγούμενο άρθρο, η
δημοκρατία δεν είναι ένα πολίτευμα που προϋποθέτει κάποια συγκεκριμένη παιδεία
ώστε να μην παρθούν οι «λάθος αποφάσεις».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Αντιθέτως, η
δημοκρατία, όντας μια διαδικασία με αυτούσιο περιεχόμενο, λειτουργεί η ίδια ως
εκπαιδευτικός θεσμός, μέσω της καθημερινής εξάσκησης των πολιτών στην άμεση
συμμετοχή τους. Η περίφημη θέση του Μακιαβέλλι, πως ο δήμος πρέπει να ασκεί
πολιτική με σύνεση και νομιμοφροσύνη (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">virtù</i>),
και πως σε μια τέτοια περίπτωση περισσότερη αρετή θα βρεθεί στην δική του
εξουσία παρά σε αυτή του πρίγκιπα, δεν σημαίνει ότι κάποιος οφείλει να
εκπαιδεύσει τους πολίτες, ώστε να γίνουν συνετοί και ευπρεπείς, έτοιμοι για τα
κοινά. Απεναντίας, αυτές οι <i><span style="font-family: "constantia";">αρετές </span></i>αποκτούνται
κατά τη διάρκεια της πράξης, και όχι έπειτα από τις συμβουλές και τις νουθεσίες
των ειδικών. Με άλλα λόγια, η δημοκρατία δεν είναι το πολίτευμα της μεταφυσικής
του «σωστού». Είναι το πολίτευμα της ευθύνης για τους λόγους και τις πράξεις
μας. Συλλογικές αποφάσεις δεν σημαίνει<i><span style="font-family: "constantia";">
a priori </span></i>και «ορθές» αποφάσεις. Υπ’ αυτή την έννοια, μπορούν να
παρθούν και αποφάσεις λανθασμένες. Ακόμα και αν κάποιες αποφάσεις αρχικά μας
φαίνονται ορθές, μπορεί η πρακτική τους εφαρμογή να μας δείξει ότι στην τελική
οι ίδιες είναι καταστροφικές (πράγμα που δεν αφορά μονάχα την εξουσία του δήμου
αλλά και της αριστοκρατίας – δηλαδή της πιο άριστης ηγεσίας). Αυτό συμβαίνει
διότι κάθε κοινωνική πραγματικότητα είναι <i><span style="font-family: "constantia";">ενδεχομενική,</span></i> τουτέστιν, δεν υπακούει σε ορθολογικούς
κανόνες· άρα το αποτέλεσμα των αποφάσεών μας δεν μπορεί να προβλεφθεί
πάντα και σε απόλυτο βαθμό. Η πολιτική (με την πραγματική έννοια του όρου) δεν
είναι η σφαίρα της ασφάλειας, δεν είναι ένα <i><span style="font-family: "constantia";">safe
space,</span></i> όπως λανθασμένα την αντιλαμβάνεται η θεραπευτική
σοσιαλδημοκρατία. Αντίθετα πρόκειται για ένα<i><span style="font-family: "constantia";">
unsafe space,</span></i> δεδομένης της ενδεχομενικότητας (δηλαδή της μή
προβλεψιμότητας) που διαπνέει τις ανθρώπινες κοινωνικές δημιουργίες, με άλλα
λόγια της <i><span style="font-family: "constantia";">fortuna</span></i> (στα
λόγια του Μακιαβέλλι) [11] (μια έννοια που δεν πρέπει να την κατανοούμε
μεταφυσικά, αλλά θα πρέπει να τη συνδέσουμε με το τυχαίο, το μή καθορισμένο και
το μή προδιαγεγραμμένο). Η διαφορά της δημοκρατίας με τις αυτοκρατορίες είναι
ότι στην πρώτη περίπτωση οι πολίτες επωμίζονται τα δικά τους λάθη και όχι τα
λάθη άλλων (επαγγελματιών πολιτικών κτλ). Η δημοκρατία εμπεριέχει την <i><span style="font-family: "constantia";">ύβρη </span></i>(όπως θα έλεγε ο
Καστοριάδης) αλλά και την <i><span style="font-family: "constantia";">αρετή</span></i>
(<i><span style="font-family: "constantia";">virtù</span></i>, όπως είπαμε πιο
πάνω), δηλαδή την ιδιότητά μας να αντιστεκόμαστε στις καταστροφικές ορέξεις της
<i><span style="font-family: "constantia";">fortuna.</span></i> Όπως είχε πει ο
Ιρλανδός πολιτικός Eamon De Vallera, «αν ο πόλεμος έρθει σε εμάς, θα έρθει σαν
κλέφτης τη νύχτα»· ουδείς, λοιπόν, μπορεί να γνωρίζει την ώρα και τη στιγμή του
κινδύνου, πράγμα που σημαίνει ότι οφείλουμε να είμαστε ενήμεροι και
προετοιμασμένοι (<i><span style="font-family: "constantia";">virtù</span></i>) –
ώστε να αντεπεξέλθουμε σε κάθε πιθανή έκβαση των πραγμάτων. Σε ό,τι αφορά,
βέβαια, τη δημοκρατία δεν υφίσταται κανένα «ειδικό σχολείο» που θα μας διδάξει
την <i><span style="font-family: "constantia";">αρετή, </span></i>παρά
μονάχα το <i><span style="font-family: "constantia";">δημόσιο πεδίο </span></i>του
λόγου και της καθημερινής πράξης.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Σημειώσεις</span></b><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">[1] Σε δημοσκόπηση που
διεξήχθη στις ΗΠΑ το 2012, ποσοστό της τάξης του 53% των γονέων εξέφρασε
αρνητική γνώμη για την ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης στη χώρα. Αρνητική
είναι και η γνώμη των Βρετανών αναφορικά με τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις
της «Συντηρητικής» κυβέρνησης, μεταρρυθμίσεις που ενέτειναν την
εμπορευματοποίηση της παιδείας, ενώ την ίδια στιγμή εκφράζονται έντονοι
σκεπτικισμοί και για το περιεχόμενο της διδασκαλίας.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">[2] Συζητήσεις πάνω
στην περαιτέρω διεύρυνση μαθημάτων που αποσκοπούν στην καλλιέργεια πνεύματος
επιχειρηματικότητας λαμβάνουν χώρα στην Ιρλανδία. Την ίδια στιγμή οι
φιλελεύθερες κυβερνήσεις, τόσο του Fine Gale όσο και του Fianna Fail, δεν
φαίνονται διατεθειμένες να αποδεσμεύσουν τα σχολεία από την ηγεμονία της
Καθολικής Εκκλησίας, παρά τη συνεχόμενη, σταθερή και προοδευτική μείωση του
αριθμού των εκκλησιαζόμενων (ή και πιστών) σε όλη τη χώρα (και ιδίως στις
εργατικές συνοικίες του Δουβλίνου), παρέχοντας ως αντάλλαγμα μια κοσμική
παιδεία (που είναι απαραίτητη για τη δημοκρατική σκέψη).</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">[3] Αυτή την
προσέγγιση συμμερίζεται η Hillary Clinton, στο άρθρο της <i><span style="font-family: "constantia";">«Children Under the Law [Τα παιδιά σύμφωνα με το
νόμο]»</span></i> (Harvard Educational Review, τ.. 43, 1973). Παρόμοιες
απόψεις εκφράζει η ίδια στο <i><span style="font-family: "constantia";">«Children’s
Rights: A Legal Perspective [Τα δικαιώματα των παιδιών υπό μια νομική προοπτική]»</span></i>,
στον τόμο, P. A. Vardin, I. N. Brody, Children’s Rights: Contemporary
Perspectives, Νέα Υόρκη, Teachers College Press, 1979.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">[4] </span><span style="font-family: "constantia";">Βλ</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">. </span><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">Christopher Lasch, «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Hillary Clinton, Child Saver: What She Values will not Help the Family</i>»,
Harper’s Magazine, </span><span style="font-family: "constantia";">Οκτώβριος</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> 1992.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">[5] <span class="textexposedshow">Οι κερδισμένοι των Ολλανδικών εκλογών δεν ήταν ο Wilders
αλλά οι χίπστερ φιλελεύθεροι, όπως το Κόμμα των Πρασίνων, που αύξησε τα ποσοστά
του κερδίζοντας 14 έδρες και η έκπληξη του Denk (ένα κόμμα για τα «δικαιώματα
των μεταναστών», που προέκυψε ως απάντηση στον τσαρλατάνο Wilders). Παράλληλα
έχουμε και την εμφάνιση μιας ακόμη πιο χίπστερ εκδοχή της αριστεράς, όπως το
Κόμμα για τα Ζώα και μια ολοφάνερη στροφή προς το κέντρο (αν συνυπολογίσουμε το
γεγονός ότι τα κεντρώα κόμματα πλέον δεν συσπειρώθηκαν μαζικά στην παραδοσιακή
κεντροδεξιά ή στο Εργατικό Κόμμα που κατέρρευσε, αλλά στο κεντροδεξιό CDA και
τους φιλελεύθερους του D66, με 12,4% και 12,2% αντίστοιχα. </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">[6] </span><span style="font-family: "constantia";">Βλ</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">. Thomas
Hobbes, (2006) <i><span style="font-family: "constantia";">Leviathan</span></i>,
(New York: Dover Philosophical Classics) </span><span style="font-family: "constantia";">και</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> (</span><span style="font-family: "constantia";">του</span><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span><span style="font-family: "constantia";">ίδιου</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">) (1994), <i>The Elements of Law, Natural
and Politic: Part I, Human nature, part II, De corpore politico; with Three
lives</i> (Oxford:
Oxford University Press).</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">[7] </span><span style="font-family: "constantia";">Βλ</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">. Hannah
Arendt (1976), <i><span style="font-family: "constantia";">The Origins of
Totalitarianism</span></i> (California:
A Harvest Book) </span><span style="font-family: "constantia";">σελ</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">, 123-157.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">[8] </span><span style="font-family: "constantia";">Βλ</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">, John Locke,
(1988) <i>Two Treatises of Government,</i> (Cambridge:
Cambridge University Press) </span><span style="font-family: "constantia";">και</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> Montesquieu,
(1997) <i>The Spirit of Laws, (</i>California:
California University Press).</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">[9] </span><span style="font-family: "constantia";">Βλ</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">. Ernesto
Laclau (2007) <i><span style="font-family: "constantia";">On Populist Reason,</span></i>
(London: Verso) </span><span style="font-family: "constantia";">και</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> Gustave Le Bon (2009),<i> The Crowd: Study of the
Popular Mind, (</i>London:
Transaction Publishers).</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">[10] </span><span style="font-family: "constantia";">Βλ</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">. Jürgen
Habermas (1999), The European nation-state and the pressures of globalization. <i><span style="font-family: "constantia";">New Left Review, </span></i>235, 46-59. </span><span style="font-family: "constantia";">και</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> (</span><span style="font-family: "constantia";">του</span><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span><span style="font-family: "constantia";">ίδιου</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">) 2001, Why Europe needs a constitution. <i><span style="font-family: "constantia";">New Left Review, </span></i>second series, 11,
5-26.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">[11] </span><span style="font-family: "constantia";">Βλ</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">. Niccolò
Machiavelli (1960), <i><span style="font-family: "constantia";">Il Principe e Discorsi </span></i>(Milano: Giangiacomo
Feltrinelli) </span><span style="font-family: "constantia";">και</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> (</span><span style="font-family: "constantia";">του</span><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span><span style="font-family: "constantia";">ίδιου</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">) <i style="mso-bidi-font-style: normal;">The Art of War</i>.</span><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Πίνακας: </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">Fernando
Botero – Los Musicos</span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Μιχάλης</span><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span><span style="font-family: "constantia";">Θεοδοσιάδης</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Σε μια εποχή που ό,τι θα μπορούσε να δώσει νόημα
στην ανθρώπινη ζωή δείχνει πλέον να καταρρέει σε όλους, σχεδόν, τους τομείς της
κοινωνίας, απώτερος σκοπός κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου καθίσταται η διαρκής
αναζήτηση γραμμών διαφυγής. Στοχεύοντας, λοιπόν, στην εύρεση απαντήσεων πάνω σε
μια σειρά από ευρεία ερωτήματα, και ξεφεύγοντας από τη στείρα ακαδημαϊκή και
«δημοσιογραφική» θέαση του πολιτικού και κοινωνικού ζητήματος, δίνω βήμα στον
εαυτό μου. Ο λόγος μου επικεντρώνεται γύρω από την πολιτική θεωρία, την ιστορία,
τη φιλοσοφία, τη λαογραφία και τη λογοτεχνία. Αναζητά απαντήσεις στα αιώνια
ζητήματα που ταλανίζουν τον άνθρωπο, και κυρίως τη δημόσια σφαίρα, ενώ
ταυτόχρονα προσπαθεί να αναδείξει τις υπαρξιακές μας εντάσεις...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"><a href="http://www.respublica.gr/2017/04/column/horses/">http://www.respublica.gr/2017/04/column/horses/</a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-47237316509081833892017-04-26T11:48:00.001-07:002017-04-26T12:12:24.126-07:00Η δημοκρατία που κινδυνεύει & πλάγιοι (φιλελεύθεροι) σκοποί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNNzO4Y9MugQV6BMgjILJKWTEGnulqeLtxTZtJnpe1v3mT6KaNCWQmNvdongSYFNqAe_l6Zo98LCpsm5dZym30FN_8aLizpPOwZGbiVV7uNuJGttM9b2tBfvOpYGWdms_ovajlhtPDswk/s1600/A+Ship+of+Fools+24x34+oil+on+linen+smct.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNNzO4Y9MugQV6BMgjILJKWTEGnulqeLtxTZtJnpe1v3mT6KaNCWQmNvdongSYFNqAe_l6Zo98LCpsm5dZym30FN_8aLizpPOwZGbiVV7uNuJGttM9b2tBfvOpYGWdms_ovajlhtPDswk/s400/A+Ship+of+Fools+24x34+oil+on+linen+smct.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Συνδιαμόρφωση κειμένου: Γιώργος Κουτσαντώνης,
Αθανάσιος Γεωργιλάς, Μιχάλης Θεοδοσιάδης 17 Απριλίου 2017</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Τους μηχανισμούς και
τις διαδικασίες μέσω των οποίων η ημιμάθεια και η αμάθεια απειλούν τη
δημοκρατία στην Ελλάδα και διεθνώς, περιέγραψε στην διάλεξή του, ο καθηγητής
Γιώργος Δερτιλής στο πλαίσιο του 2<sup>ου</sup> Οικονομικού Φόρουμ των
Δελφών. Μια γεύση από τον πυρήνα της σκέψης του κ. Δερτιλή μπορεί κανείς να
πάρει από το κείμενό του με τίτλο «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Η Τυραννία της Αμάθειας</i></b>», καθώς και
από μια πρόσφατη συνέντευξή του.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Το να υποστηρίζει
κανείς ότι η δημοκρατία μας απειλείται προϋποθέτει πρώτα -και αυτό είναι το
ελάχιστο - την διευκρίνηση, πως το πολίτευμα στο οποίο αναφέρεται ο κ. Δερτιλής
δεν είναι άλλο από ένα <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">ταξικό, γραφειοκρατικό, κομματοκρατούμενο
μόρφωμα κυριαρχίας μιας απομονωμένης από τον πληθυσμό πολιτικής τάξης, και
μόνον ακροθιγώς αντιπροσωπευτικό στην βάση του</i></b>. Είναι ευρέως
διαδεδομένη η σύγχυση που αναπαράγεται διαρκώς, για λόγους ευνόητους - εφησυχασμού
του πλήθους - μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών πραγμάτων, δηλαδή ανάμεσα
στη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">δημοκρατία</i></b>
και στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">αντιπροσωπευτικό πολίτευμα (κοινοβουλευτισμός)</i></b><i><span style="font-family: "constantia";">.</span></i></span><br />
<br />
<span style="font-family: "constantia";"><i><span style="font-family: "constantia";"></span></i></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: "constantia";"><i><span style="font-family: "constantia";"> </span></i> </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Τέτοιες απόψεις
εκφράζονται συστηματικά από καθηγητές, όπως ο κ. Δερτιλής, οι οποίοι
αυτοπροσδιορίζονται μέσα από τη φιλελεύθερη ιδεολογία. Μάλιστα τον τελευταίο
καιρό πληθαίνουν τέτοιες προσεγγίσεις, γεγονός που αναπόφευκτα οδηγεί σε εύλογα
ερωτηματικά. Στόχος του παρόντος κειμένου, είναι η κριτική αυτών των απόψεων,
αλλά και η αναζήτηση των πραγματικών προθέσεων του εν λόγω καθηγητή.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Για τον κ. Δερτιλή το
πλήθος των αμαθών και των ανόητων καλύπτει το μισό έως τα δύο τρίτα του
εκλογικού σώματος! Δεν μας εξηγείται, βέβαια, τι γίνεται με το υπόλοιπο
του εκλογικού σώματος, αλλά και με όσους δεν ψηφίζουν στις εκλογές. Αυτοί οι
τελευταίοι ασφαλώς δεν είναι αμελητέα «ποσότητα», δεδομένου ότι <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">η
αποχή στις βουλευτικές εκλογές του 2015 διαμορφώθηκε στο 43,91% και το κόμμα
που κυβερνάει σήμερα απέκτησε το κυριαρχικό του δικαίωμα από 1.920.000 ψήφους,
δηλαδή το 18% του συνόλου του πληθυσμού</i></b>. Άλλωστε είναι γνωστά τα πολύ
υψηλά ποσοστά αποχής από τις εκλογές και σε άλλες χώρες, όπως οι ΗΠΑ και η
Γαλλία.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Ο κ. Δερτιλής εκφέρει
την άποψη πως η «δημοκρατία» απειλείται από την διάχυτη αμορφωσιά και την
ακρισία, αλλά προφανώς ξεχνάει το γεγονός πως το μορφωτικό επίπεδο του
πληθυσμού, στις ονομαζόμενες «δημοκρατικές κοινωνίες» του δυτικού κόσμου,
βρίσκεται στο ανώτερο επίπεδο, όσο ποτέ πριν. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Επομένως ο συναγερμός
που εξαπολύει ο κ. Δερτιλής οδηγεί στο εξής παράδοξο: Εάν σήμερα το εκλογικό
σώμα μαστίζεται από «αμορφωσιά και ακρισία» τι θα έπρεπε να είχε γίνει με την
κατάσταση που επικρατούσε τις δεκαετίες του 1950 ή του 1850 αντίστοιχα; Αν το
επίπεδο της μόρφωσης, έτσι όπως το έχει εκτιμήσει ο κ. Δερτιλής, είναι σήμερα
τόσο άσχημο, τι να πούμε για εκείνες τις εποχές; Είτε η αντιβασιλεία του Όθωνα
δεν έπρεπε εξ αρχής το 1833 (με τον νόμο περί διαιρέσεως των Δήμων), να δώσει
το καθολικό δικαίωμα της ψήφου στον ανδρικό πληθυσμό ανεξαρτήτως περιουσίας και
μόρφωσης [1], είτε οι νομοθέτες του αντιπροσωπευτικού συστήματος, δεν
ένιωσαν τότε να απειλούνται από την «αμορφωσιά και την ακρισία» των Ελλήνων.
Πώς συμπεραίνει λοιπόν ο κ. Δερτιλής, καθώς αντικειμενικά σήμερα είμαστε
σε καλύτερη κατάσταση, ότι αυτή η αμορφωσιά τώρα αποτελεί πρόβλημα που
απειλεί τη δημοκρατία;</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">H κριτική του
Δερτιλή, βέβαια, δεν είναι καταρχάς ένα καινοφανές κατηγορητήριο. Ανέκαθεν το
δημοκρατικό φαινόμενο διακρίνεται, ανάλογα με την εποχή και τις
κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που του αντιστοιχούν, από μια παράλληλη και
αλληλοτροφοδοτούμενη διένεξη αυτών που προκρίνουν την οριζοντιοποίηση της
εξουσίας, και όσων διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους πως κάτι τέτοιο θα επιφέρει την
συντέλεια του κόσμου και αναρίθμητες συμφορές. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Πραγματικά ο ίδιος ο
κος Δερτιλής φαίνεται, αρχικά να εναρμονίζεται με την παράδοση της κριτικής της
δημοκρατίας, και αναφέρεται σε ονόματα της κλασσικής πόλης, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πλάτων</b>, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αριστοτέλης</b>, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ξενοφώντας</b>,
του ανώνυμου <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ψευδο-Ξενοφών</b> και του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αριστοφάνη</b>.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Αξίζει ίσως εδώ να
επισημάνουμε πως επί της ουσίας ο κ. Δερτιλής αναμασάει, κάπως κακοχωνεμένα,
την παραβολή της Πολιτείας του Πλάτωνα για τον κουφό κυβερνήτη. Αυτόν δηλαδή <i><span style="font-family: "constantia";">«που μαζί δεν βλέπει και πολύ καλά και δεν
καταλαβαίνει και πολλά πράγματα από ναυτική τέχνη»</span></i> και τους
βλάκες και αμαθείς ναύτες του <i><span style="font-family: "constantia";">«που
μαλώνουν μεταξύ τους για την κυβέρνηση του πλοίου και έχει ο καθένας την αξίωση
να την πάρει αυτός απάνω του, χωρίς ποτέ του να έχει μάθει την τέχνη και ούτε
να μπορεί να πει, μήτε με ποιόν δάσκαλο, μήτε ποιον καιρό την έμαθε, αλλά
μάλιστα και να υποστηρίζει πως αυτό δεν είναι πράγμα που διδάσκεται». </span></i><i><span style="font-family: "constantia"; font-style: normal;">[2]</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"> </i>Αυτή η παρομοίωση της δημοκρατίας
ως «<i><span style="font-family: "constantia";">καράβι των ανόητων</span></i>»
έχει αφήσει τέτοια δυνατή εντύπωση σε όσους ασχολούνται με την πολιτική
φιλοσοφία που σε όλη την διάρκεια της νεωτερικότητας συναντάμε το μοτίβο αυτό
να επαναλαμβάνεται με την πρώτη αφορμή.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Ακόμη παρουσιάζει
ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αναφορά του στο ζήτημα της παιδείας. Εδώ ο καθηγητής
εγκλωβίζεται ξανά στις αντιφάσεις του και στη θολερότητα της σκέψης του.
Αποτελεί μυστήριο το ότι δείχνει να μην κατανοεί πως δεν μπορούμε να
επιδιώκουμε από την μια ένα σχολείο όλο και πιο φιλελεύθερο και ωφελιμιστικό,
ένα σχολείο καριέρας, απαλλαγμένο από τις «άχρηστες γνώσεις» (αυτές που δεν
μπορούν να κεφαλαιοποιηθούν εμπορευματικά), το οποίο να ανταποκρίνεται στις
ανάγκες της αγοράς ως δεξαμενή δημιουργίας εργασιακής δύναμης. Και ταυτόχρονα
να καταγγέλλουμε και να χλευάζουμε τα «προϊόντα» αυτού του σχολείου. Δηλαδή τον
μέσο «αμαθή και αποβλακωμένο» καταναλωτή και ανίκανο πολίτη, τον εγωιστή ιδιώτη
με απολυτήριο λυκείου. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Στο σημείο αυτό μας
αποκαλύπτεται ο φιλοσοφικός και γνωσιο-θεωρητικός πυρήνας του συλλογισμού του
Δερτιλή: τι απαιτεί ένα δημοκρατικό πολίτευμα; Μορφωμένους, καλλιεργημένους,
ενημερωμένους, ενεργούς πολίτες με αίσθημα δικαιοσύνης, κριτικής σκέψης πάνω
στα πράγματα, άμεσης άσκησης και θεσμικού ελέγχου των πολιτικών αποφάσεων και
των δημοσίων καθηκόντων. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Και πώς επιτυγχάνουμε
κατά τον Δερτιλή πρακτικά ένα τέτοιο εγχείρημα; Μα με την προώθηση των
μεταρρυθμίσεων Διαμαντοπούλου προκειμένου να πιάσουμε εκείνα τα ποσοστά του
ΟΟΣΑ ώστε να πλησιάσουμε τα ποσοστά της Γαλλίας, της Αγγλίας ή της Γερμανίας,
χώρες άλλωστε με αξιοζήλευτο πολιτικό σύστημα και ακόμη πιο αξιολάτρευτο
εκλογικό σώμα. Τα παραπάνω είναι, σε μεγάλο βαθμό, όπως και ο ίδιος ο κος
Δερτιλής σύμπτωμα μιας κατάστασης που κατά τ’ άλλα στηλιτεύει. Αποπνέουμε μεν
ευρωπαϊκό αέρα, αλλά δεν μπορούμε και να αποτάξουμε πλήρως την «κακομοιριά» του
μέσου νοικοκυραίου για το ότι «δεν υπάρχει κράτος» να επιβάλλει μια τάξη σ’
αυτή τη ενοχλητική δικτατορία των αμόρφωτων.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Δεν πρέπει επίσης να
ξεχνάμε ότι μια από τις βασικές αντιφάσεις της φιλελεύθερης σκέψης, είναι ότι
μιλά συνεχώς για μια αόριστη ελευθερία πολιτικής δράσης, ενώ στην
πραγματικότητα ο πυρήνας της βασίζεται στην κοινωνική και πολιτική
πραγματικότητα του δόγματος της μη εναλλακτικής (T.I.N.A.). Δόγμα που για να
επικρατήσει ήταν απαραίτητος ο αποκλεισμός των πολιτών από την πολιτική
συμμετοχή και η συνεπακόλουθη πολιτική τους ανεπάρκεια.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Για τον Rolf Buchi [3] η
θεωρία των κατεστημένων - αποκλεισμένων ομάδων περιγράφει την σχέση μεταξύ
ανεπάρκειας και πολιτικού αποκλεισμού με αντίθετο τρόπο, η αποτροπή της
πρόσβασης στην πολιτική συμμετοχή δημιουργεί την πολιτική ανεπάρκεια. Ο
αποκλεισμός των πολιτών από την πολιτική συμμετοχή, αποτελεί θεμελιώδες
χαρακτηριστικό της αμιγώς αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ως κοινωνικού
σχηματισμού. H εικόνα της ανεπάρκειας επιτρέπει την δικαιολόγηση του πολιτικού
αποκλεισμού των «κοινών πολιτών» ακριβώς λόγω της πολιτικής τους
ανεπάρκειας. Παρά την όποια εκπαίδευση σχετικά με την δημοκρατία, η
κατασκευή της πολιτικής ανεπάρκειας θα συνεχίζει να υφίσταται όσο
επικρατεί η θεσμοθετημένη κατηγορική ανισότητα μεταξύ πολιτών και
πολιτικών. Επίσης σε μία αμιγώς κοινοβουλευτική δημοκρατία, η πρόσβαση των
ατόμων στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων αποκλείεται, όχι λόγω της έλλειψης
πολιτικών ικανοτήτων ή επάρκειας των ξεχωριστών ατόμων, αλλά επειδή ανήκουν
στην ομάδα αυτή των ανθρώπων οι οποίοι έχουν κατηγοριοποιηθεί ως «κοινοί
πολίτες». Το ερώτημα αν πράγματι οι πολίτες είναι πολιτικά ανεπαρκείς ή όχι,
δεν έχει κανένα νόημα εντός του συγκεκριμένου πλαισίου. Το σημαντικό ερώτημα
εδώ είναι το εξής: «<i><span style="font-family: "constantia";">κάτω από
ποιες συνθήκες, νιώθουν οι πολιτικοί την ανάγκη και είναι επίσης ικανοί να
παρουσιάσουν και να συμπεριφερθούν στους πολίτες ως ανεπαρκείς αποκλεισμένους»</span></i>. [4]
</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Σε μεγάλο βαθμό οι
θέσεις του κ. Δερτιλή αναβιώνουν τη βασική επιχειρηματολογία του 20<sup>ου </sup>αιώνα
που συνοψίζεται στην εξής φράση: «<i><span style="font-family: "constantia";">η
καλύτερη κατάσταση του λαού είναι να τον εξουσιάζουν</span></i>». Ενδεικτικά
αναφέρουμε τον Schumpeter στο <i><span style="font-family: "constantia";">Capitalism,</span></i> <i><span style="font-family: "constantia";">Socialism</span></i> <i><span style="font-family: "constantia";">and</span></i> <i><span style="font-family: "constantia";">Democracy</span></i> <i><span style="font-family: "constantia";">(1942),</span></i> όπου
εκεί διαπιστώνοντας την θελκτική δύναμη της διαφήμισης [5] και των τεχνικών
μέσων χειραγώγησης έθετε το ερώτημα εάν μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι
πολίτες ήταν πλέον ικανοί να διαγνώσουν ορθές κρίσεις για την άσκηση της
πολιτικής. Επομένως, κατέληγε ο ίδιος, το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν ήταν
να εκλέγουν μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια αυτούς που θα τους εξουσιάζουν. Βέβαια
ο κ. Δερτιλής με το άρθρο του ασκεί έμμεση κριτική στον Schumpeter, «<i><span style="font-family: "constantia";">αν οι εκλογείς θεωρούνται ανίκανοι να εκφέρουν
λογικές κρίσεις γύρω από τα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα, γιατί τότε θα έπρεπε να
θεωρούνται ικανοί να διαμορφώνουν γνώμη γύρω από τις εναλλακτικές ομάδες
ηγετών;</span></i>» (David Held). </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Οφείλουμε να
ομολογήσουμε πως ο καθηγητής πάει τη θέση του Schumpeter ένα βήμα παραπέρα: «<i><span style="font-family: "constantia";">Οι πολίτες όχι μόνο είναι ανίκανοι να ασκούνε
πολιτική, αλλά και να επιλέγουν τους ηγέτες τους»</span></i>. Δεδομένου ότι
κατά τον καθηγητή ζούμε την «<i><span style="font-family: "constantia";">Τυραννία
των Αμαθών και τη «Δικτατορία των Ημιμαθών</span></i>», ίσως ήρθε
πράγματι καιρός να γυρίσουμε το ρολόι του χρόνου πίσω στο 1788 μ.Χ<i><span style="font-family: "constantia";">.</span></i></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Στην αμάθεια και την
απουσία κριτικής αγωγής αποδίδει ο κ. Δερτιλής την εξήγηση για την ανικανότητα
του κράτους να προβεί στην απαραίτητη «αναδιοργάνωση και μεταρρύθμιση» της
πολιτείας, που θα έβγαζε την ελληνική κοινωνία από τον ζόφο του πολιτικού,
οικονομικού και πνευματικού τέλματος. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Επιπλέον για τον κ.
Δερτιλή οι αμαθείς και οι ανόητοι δεν ευθύνονται μόνο για την περίπτωση της
Ελλάδας, αλλά και για τις παγκόσμιες φυγόκεντρες τάσεις προς τον λαϊκισμό και
τους επικίνδυνους δημαγωγούς ηγέτες. Έτσι η «δημοκρατία» κινδυνεύει σήμερα
γιατί το δικαίωμα ψήφου νέμονται αδαείς και άκριτοι πολίτες, οι οποίοι εκλέξανε
στις ΗΠΑ τον αναξιόπιστο Ντόναλντ Τραμπ και αύριο ενδέχεται να κάνουν το ίδιο
στην Γαλλία εκλέγοντας την Μαρί Λεπέν. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Έτσι όμως αποκρύπτεται
το σημαντικό γεγονός, ότι στην εποχή μας τα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα βρίσκονται
σε κρίση όχι μόνο γιατί χαρακτηρίζονται από απουσία δημοκρατίας, αλλά γιατί
παρουσιάζουν ένα τεράστιο έλλειμμα αντιπροσώπευσης, σε σημείο να ονομάζονται <i><span style="font-family: "constantia";">μετακοινοβουλευτικά</span></i> (ή με τον
αδόκιμο, κατά τη γνώμη μας, όρο «<i><span style="font-family: "constantia";">μεταδημοκρατικά</span></i>»
του Βρετανού κοινωνιολόγου Colin Crouch).</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Αν πάρουμε τα όσα
υποστηρίζει ο κ. Δερτιλής στην ονομαστική τους αξία, αναγκαστικά θα καταλήξουμε
στον τερατώδη παραλογισμό πως για να προστατευτεί η «δημοκρατία» από τους<i><span style="font-family: "constantia";"> «αμαθείς και ανόητους</span></i>» οφείλουμε να
επιστρέψουμε στις προτάσεις του 1818, που διατυπώθηκαν από τον θεμελιωτή του
αγγλικού φιλελευθερισμού Jeremy Bentham, για ένα αντιπροσωπευτικό σώμα
αποκλειστικά από οικογενειάρχες και ιδιοκτήτες επιχειρήσεων ή κατόχους
ακαδημαϊκών τίτλων∙ εξορίζοντας από το εκλογικό δικαίωμα, εκτός των γυναικών,
όσους είναι κάτω των 30 ετών και δεν έχουν συγκεκριμένο φορολογικό εισόδημα να
επιδείξουν, τους αναλφάβητους και όσους αποδεδειγμένα δεν είναι «υγιείς στο
πνεύμα τους» [6], δηλαδή με τους όρους της εποχής μας τουλάχιστον τα
3/4 της κοινωνίας. [7] </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Ο κ. Δερτιλής όμως
κατηγορηματικά αποκλείει από την μεριά του κάθε διάθεση αμφισβήτησης του
θεμελίου της δημοκρατίας∙ μάλιστα στη συνέντευξη που αναφέραμε [8] παραδέχεται
ότι «<i><span style="font-family: "constantia";">η Δημοκρατία είναι το καλύτερο
από τα πολιτεύματα που ο άνθρωπος έχει επινοήσει και εφαρμόσει μέχρι στιγμής</span></i>»,
δυστυχώς η δήλωσή του αυτή έρχεται σε αντίφαση με την αναπαραγωγή της αρχέτυπης
κριτικής που υιοθετεί κατά του δήμου, θεωρώντας τον αδαή, αμόρφωτο και ανίκανο
να κυβερνήσει τον εαυτό του. Ξοδεύοντας σαφώς λιγότερες λέξεις και αντιφάσεις,
θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει τις θέσεις του κ. Δερτιλή στην ακόλουθη
παράγραφο:</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<i><span style="font-family: "constantia";">«Δυο είναι οι
μάστιγες από τις οποίες κινδυνεύει η δημοκρατία. Η πρώτη ονομάζεται τυραννία
της πλειοψηφίας, και η δεύτερη τυραννία της αμάθειας. Από αυτές τις κοινωνικές
πληγές, αναβλύζει ένα δύσοσμο κοσμοβριθές πύον. Οι επιμολυντικοί παράγοντες του
οποίου εξαπλώνουν το γαγγραινώδες νόσημα. Το πολίτευμα σε σήψη και ύστατη
ελπίδα εκείνο το πανάρχαιας επινόησης μείγμα αντιβιοτικών που εξολοθρεύει όχι μόνον
τα συμπτώματα, αλλά και τα αίτια. Δηλαδή τους ανθρώπους, και τους
πολλούς, και τους αμαθείς</span></i><span style="font-family: "constantia";">».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Με την καταφυγή του
στον εντυπωσιακό και προβοκατόρικο λόγο, μπορεί ο καθηγητής να προκάλεσε και να
μαγνήτισε επάνω του τις κεραίες της δημοσιογραφίας, πράγμα που δεν έχουμε καμία
αμφιβολία πως κολάκευσε τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ακαδημαϊκό</b>
του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ναρκισσισμό</b>, ταυτόχρονα όμως
υπονόμευσε την ουσία της ανάλυσής του και τον εποικοδομητικό χαρακτήρα που
ενδεχομένως θα μπορούσε να είχε για το δημόσιο διάλογο. Περισσότερο έναν
παλαιοκομματικό λόγο μας θύμισε, με διάχυτα στοιχεία ελιτισμού, παρά μια
ανοιχτή και αντικειμενική ανάλυση της σύγχρονης πραγματικότητας. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Θα προσθέταμε μάλιστα
ότι τέτοιες οπτικές δικαιώνουν όσους υποστηρίζουμε ότι οι χειρότεροι
αντίπαλοι της δημοκρατίας, είναι εκείνοι που την «ατενίζουν» συνεχώς
μέσα από τη φιλελεύθερη λούπα τους. Καθώς είναι πιο έντιμο να δηλώνει
κανείς ανοιχτά ότι είναι ολιγαρχικών πεποιθήσεων, παρά να κρύβεται, ο ίδιος και
οι επιδιώξεις του, πίσω από τον όρο δημοκρατία.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Σε αντιπαράθεση με τα
παραπάνω αξίζει να θυμηθούμε: α) την τραγικότητα της δημοκρατίας του Κορνήλιου
Καστοριάδη (η οποία μας θυμίζει πως η τρέλα και η παραφροσύνη δεν δαμάζονται
από κανένα καθεστώς, όσο κατασταλτικό και αν είναι αυτό, όσο φιλελεύθερο,
ορθολογικό και προοδευτικό και αν υπαινίσσεται ότι είναι), β) τις εξηγήσεις του
Μακιαβέλι, που μας ενημερώνει ότι τα λάθη των βασιλιάδων και των μοναρχών είναι
περισσότερα από αυτά των λαών (πράγμα που αναιρεί τον αντιδημοκρατικό
φιλελεύθερο δημοφοβικό λόγο), καθώς και γ) την ευθύνη του υποταγμένου για τη
κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Ας κρατήσουμε από τον Φλωρεντίνο φιλόσοφο αυτό
το μήνυμα ως μια αχτίδα ελπίδας για μια διαφορετική προσέγγιση πάνω στην
πολιτική, πέρα από ιδεολογίες και σχήματα. Ας προσπαθήσουμε, τουλάχιστον, να
χτίσουμε έναν πολιτικό λόγο απαλλαγμένο από την υποκρισία και την ωραιοποίηση
της δυστυχίας. Είναι ένα μήνυμα για κάθε άνθρωπο που επιθυμεί τη δημοκρατία, το
πολίτευμα που παρότι δεν αποτελεί επίγειο παράδεισο, μπορεί να καταστεί πολύ
πιο ανθρώπινο από ότι ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">φιλελεύθερος
τεχνοοικονομισμός</b>. [9] </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Καταλήγοντας, για εμάς
η διαιώνιση της κατηγορίας περί αμάθειας, ανικανότητας, μετριότητας και
ανευθυνότητας δεν οδηγεί πουθενά, δηλαδή δεν δημιουργεί καν τις συνθήκες
προτροπής που θα μπορούσαν να προκαλέσουν κάποια βελτίωση και μια δημοκρατική
προοπτική. Γνωρίζουμε ωστόσο ότι οι άνθρωποι είναι όντα προσαρμοστικά και ο
βαθμός αυτής τους της προσαρμογής είναι απρόβλεπτος, αλλά και συχνά
εντυπωσιακός. Είναι αλήθεια ότι έχει προβληθεί με άπειρους τρόπους ένας μέσος
άνθρωπος και μια μέση οικογένεια που θυμίζει εκείνη την ανόητη και μικροαστική
της σειράς «<i><span style="font-family: "constantia";">Married with Children</span></i>»,
που ταυτόχρονα χλευάζει αλλά και διαμορφώνει συνειδήσεις, αυτό όμως δεν
σημαίνει πως είναι καθρέπτης κάθε κοινωνίας ανά τον δυτικό κόσμο. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Οι άνθρωποι προσαρμοζόμαστε
και όταν τα ζητήματα «έρχονται» κοντά μας, τα καταλαβαίνουμε και μπορούμε να
αποφασίσουμε. Το ζητούμενο επομένως δεν είναι κυρίως πώς ως πολίτες θα
μπορούσαμε να γίνουμε καλύτεροι και συνετοί δίχως <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">κεντρική καθοδήγηση</b> από <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">πεφωτισμένους
ινστρούκτορες</b> και <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">κομματικές
πρωτοπορίες</b>, αλλά ότι υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουμε συνετοί
και υπεύθυνοι, όταν και εάν αρχίσουμε να συμμετέχουμε στη λήψη των αποφάσεων. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: red;">Όταν δηλαδή κάνουμε άρση του πολιτικού μας αποκλεισμού</span></i></b>.
Για εμάς το μεγάλο στοίχημα σήμερα βασίζεται κυρίως στο πώς θα μπορούσε να
δομηθεί μια <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">ελκυστική πρόταση</i></b> και ένας <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">άλλος πολιτικός λόγος</i></b>, που θα πείσει
ότι τα πολιτικά ζητήματα πρέπει να τα φέρουμε κοντά μας, αναπολώντας, κατά
κάποιο τρόπο, τον κόσμο της <i><span style="font-family: "constantia";">πόλεως,</span></i> μ
‘έναν σύγχρονο, εκλεπτυσμένο και ρεαλιστικό τρόπο.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="_edn1"></a><span style="mso-bookmark: _edn1;"></span><span style="font-family: "constantia";">[1] Ο Π.
Αργυρόπουλος αναφέρει μάλιστα πως ο νόμος Περί διαιρέσεως σε δήμους έδινε το
δικαίωμα στους αγράμματους όχι μόνο να ψηφίζουν αλλά και να εκλέγονται μέλη του
δημοτικού συμβουλίου, πάρεδροι και δήμαρχοι. Αργυρόπουλος Π., <i><span style="font-family: "constantia";">Δημοτική διοίκηση Εν Ελλάδι</span></i>, 1843.
Το ίδιο επισημαίνει και ο καθηγητής Κωνσταντίνος Γεραγάς στο βιβλίο του <i><span style="font-family: "constantia";">Ερμηνεία του νόμου περί δήμων και κοινοτήτων</span></i>,
1929 «η αγραμματοσύνη δεν αποτελεί λόγον μη εκλογιμότητας εις τα αξιόματα
ταύτα», σελ.87.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="_edn2"></a><span style="mso-bookmark: _edn2;"></span><span style="font-family: "constantia";">[2]
Πλάτωνας, Πολιτεία στ. 488, μετάφραση Ιωάννη Γρυπάρη.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="_edn3"></a><span style="mso-bookmark: _edn3;"></span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">[3] Rolf Buchi, </span><span style="font-family: "constantia";"><a href="http://ellogos.net/2017/03/buchi-2/" target="_blank"><i><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; text-decoration: none;">Direct Democracy in Europe. </span></i><i><span style="font-family: "constantia"; text-decoration: none;">Developments and Prospects</span></i></a>. VS Verlag 2007.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="_edn4"></a><span style="mso-bookmark: _edn4;"></span><span style="font-family: "constantia";">[4] Βλ.
«<a href="https://greekdimo.wordpress.com/2017/04/06/buchli-3/" target="_blank"><i><span style="font-family: "constantia"; text-decoration: none;">Οι σχέσεις μεταξύ Κατεστημένων – Αποκλεισμένων</span></i></a>»</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="_edn5"></a><span style="mso-bookmark: _edn5;"></span><span style="font-family: "constantia";">[5] «Ο
Schumpeter βάλει άμεσα κατά της ίδιας της φύσης της «λαϊκής βούλησης».
Στηριγμένος στις θεωρίες της ψυχολογίας του πλήθους, καθώς και σε παρατηρήσεις
πάνω στην επιτυχία της διαφήμισης να διαμορφώνει τις προτιμήσεις των
καταναλωτών, ο Schumpeter υπογράμμισε ότι η «λαϊκή βούληση» είναι ένα κοινωνικό
κατασκεύασμα με ελάχιστα ή και καθόλου αυτοτελή ή ορθολογική βάση. Η περίπτωση
της διαφήμισης είναι αποκαλυπτική. Η αναντίρρητη ικανότητα των διαφημιστών να
δημιουργούν «ανάγκες» για νέα προϊόντα και να αναβιώνουν το ενδιαφέρον για τα
παλιά φανερώνει ότι οι «ατομικές» επιθυμίες και επιλογές επηρεάζονται και
χειραγωγούνται.» <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">David Held</b>, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μοντέλα δημοκρατίας</b>, σελ.209, εκδόσεις
Πολύτροπον.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="_edn6"></a><span style="mso-bookmark: _edn6;"></span><span style="font-family: "constantia";">[6]
Αναφερόμαστε στις είκοσι έξι προτάσεις Resolutions on Parliamentary Reform του
1818, αναφέρεται από τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μάκφερσον</b>
στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιστορική πορεία της φιλελεύθερης
δημοκρατίας</b>, 1977, σελ 43, εκδ. Γνώση.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="_edn7"></a><span style="mso-bookmark: _edn7;"></span><span style="font-family: "constantia";">[7] Ο
Γιώργος Αγγελόπουλος ανέφερε πως το 1830 στο Λονδίνο ο «Lord Mayor» εκλέγονταν
μόλις από 30.000 εκλογείς στο σύνολο του πληθυσμού , <i><span style="font-family: "constantia";">Περί τοπικής διοικήσεως εν Ελλάδι εν συγκρίσει
προς την Γαλλία και την Αγγλία,</span></i> 1879, Αθηνησι εκ του
τυπογραφείου της Παλιγγενεσίας.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="_edn8"></a><span style="mso-bookmark: _edn8;"></span><span style="font-family: "constantia";">[8] Βλ.
συνέντευξη στο liberal.gr «<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: navy;">Γιώργος Δερτιλής: Απαιδευσία, ακρισία και αμάθεια απειλούν
τη Δημοκρατία</span></i>» [Παρακάτω]</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="_edn9"></a><span style="mso-bookmark: _edn9;"></span><span style="font-family: "constantia";">[9] Βλ.
«<a href="http://www.respublica.gr/2016/03/column/thoughtsonmachavelli/" target="_blank"><i><span style="font-family: "constantia"; text-decoration: none;">Σκέψεις πάνω στον Machiavelli</span></i></a>»,
του Μιχάλη Θεοδοσιάδη.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Πίνακας</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">David
M. Bowers – Ship of Fools, 24 x 34, oil on linen</i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"><a href="http://www.respublica.gr/2017/04/column/democracy-in-danger/"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">http://www.respublica.gr/2017/04/column/democracy-in-danger/</span></a></span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"></span><span style="font-family: "constantia";">Βλέπε και:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><span style="font-family: "constantia"; font-size: 12.0pt;"><a href="http://ellogos.net/2017/03/buchi-2/">http://ellogos.net/2017/03/buchi-2/</a></span><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"><a href="https://greekdimo.wordpress.com/2017/04/06/buchli-3/">https://greekdimo.wordpress.com/2017/04/06/buchli-3/</a></span></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><span style="font-family: "constantia"; font-size: 12.0pt;"><a href="http://www.liberal.gr/arthro/128397/apopsi/sunenteuxeis/giorgos-b-dertilis-apaideusia-akrisia-kai-amatheia-apeiloun-ti-dimokratia.html">http://www.liberal.gr/arthro/128397/apopsi/sunenteuxeis/giorgos-b-dertilis-apaideusia-akrisia-kai-amatheia-apeiloun-ti-dimokratia.html</a></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"><a href="http://ellogos.net/wp-content/uploads/2017/04/the_tyranny_of_ignorance.pdf">http://ellogos.net/wp-content/uploads/2017/04/the_tyranny_of_ignorance.pdf</a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-14494734180545358362017-04-26T11:42:00.001-07:002017-04-26T12:15:08.647-07:00Οι Βρετανικές εκλογές και το διχασμένο βασίλειο στον απόηχο του Brexit<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if !mso]><img src="https://img1.blogblog.com/img/video_object.png" style="background-color: #b2b2b2; " class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" id="ieooui" data-original-id="ieooui" />
<style>
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSJyHlD5eTsoz8S5oq1xheSZV5cVchvg3B5ax9Ybs48OzOwMDaBaDALpdyu47hoXRKFbbF3TNWrOmuzZanQ7_6etGw5iBUORG5GrIhKDxpBRv5JIbS2uV1-Vilz9cYVUQyrieExI1ApWo/s1600/Alexander+Goudie+Tam+o+Shanter+sm.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSJyHlD5eTsoz8S5oq1xheSZV5cVchvg3B5ax9Ybs48OzOwMDaBaDALpdyu47hoXRKFbbF3TNWrOmuzZanQ7_6etGw5iBUORG5GrIhKDxpBRv5JIbS2uV1-Vilz9cYVUQyrieExI1ApWo/s400/Alexander+Goudie+Tam+o+Shanter+sm.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Μιχάλης Θεοδοσιάδης Respublica 23 Απριλίου 2017</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Με σύσσωμη την
αντιπολίτευση των Εργατικών στα τάρταρα (εξαιτίας της χαμηλής δημοτικότητας του
Jeremy Corbyn), ζαλισμένοι από την ήττα του δημοψηφίσματος για την αποχώρηση
της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και κρυμμένη στα σπήλαια της ατολμίας, η
Theresa May άδραξε την ευκαιρία να εξουδετερώσει κάθε εμπόδιο στα σχέδιά της
για την επιτάχυνση και ολοκλήρωση του Brexit (παρότι εδώ και μήνες απέρριπτε
κατηγορηματικά και σε όλους τους τόνους τα σενάρια πρόωρων εκλογών).
Ενδεχομένως οι «Συντηρητικοί» να κερδίσουν αυτές τις εκλογές για το κοινοβούλιο
του Westminster ενώ, αντίθετα, το Σκωτσέζικο Εθνικό Κόμμα (SNP) θα έρθει και
πάλι πρώτο για τη βουλή του Εδιμβούργου. Ο λόγος που η περίπτωση της Σκωτίας
παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει να κάνει με τις εσωτερικές αντιθέσεις
(και αντιφάσεις) του Ηνωμένου Βασιλείου ως ενιαίο κράτος: ενώ η πλειοψηφία των
Άγγλων (με εξαίρεση τις κοσμοπολίτικες μητροπόλεις) ψήφισαν μαζικά υπέρ της
εξόδου από την ΕΕ, η Σκωτία και η κατεχόμενη Βόρεια Ιρλανδία προτίμησαν την
παραμονή. Αν όμως το SNP θέλει να κυβερνήσει τη χώρα, οδηγώντας την στην
ανεξαρτησία (πράγμα που αποτελεί κρυφό – αλλά ανεκπλήρωτο – πόθο των Σκωτσέζων
εθνικιστών εδώ και πολύ καιρό,</span> <span style="font-family: "constantia";">παρά
την ήττα τους στο πρώτο δημοψήφισμα το 2014), θα πρέπει να πείσει ένα δύσπιστο
κοινό ότι κατανοεί τις αιτίες που ο λαός της Σκωτίας βρίσκεται σήμερα σε
απόγνωση σε ό,τι έχει να κάνει με τις πολιτικές του Λονδίνου, με αποτέλεσμα να
επιλέξει την παραμονή στην ΕΕ. Μπορεί, λοιπόν, κάτι τέτοιο να το πετύχει αυτό η
πρωθυπουργός της Σκωτίας, Nicola Sturgeon, και το
SNP, που αποτελείται από ταγμένους ευρωπαϊστές – όπως οι ίδιοι
αυτοαποκαλούνται;</span><br />
<br />
<span style="font-family: "constantia";"></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: "constantia";"> </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Ο κομματικός
μικρός παράδεισος</span></b><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Μια πιθανή αποδέσμευση
της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο δύναται να ανοίξει διόδους δημοκρατικών
διεκδικήσεων: για αρχή, θα μπορούσε καταστήσει εφικτή την καθιέρωση ενός νέου
συντάγματος που θα προτείνει μια φεντεραλιστική διοίκηση (αντί για ένα
συγκεντρωτικό κράτος), καθιερώνοντας τη διενέργεια δημοψηφισμάτων. Κάτι τέτοιο
φαντάζει απίθανο για όσο διάστημα η Σκωτία θα βρίσκεται κάτω από τις προσταγές
του Λονδίνου, κάτω από την ισχύ τόσο του Westminster όσο και της βασιλικής
οικογένειας. Ταυτόχρονα όμως είναι εξίσου ανόητο να πιστεύει κανείς πως μια
ανεξάρτητη Σκωτία μέσα σε μια συγκεντρωτική υπερδομή, όπως η ΕΕ, μπορεί να
προωθήσει δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Ως γνωστό, η Sturgeon προσπαθεί συνεχώς
να εκμεταλλευτεί την πλειοψηφική υπεροχή της ψήφου υπέρ της παραμονής για να
προωθήσει την εθνικιστική/αποσχιστική της ατζέντα. Επιδιώκει, με άλλα λόγια, να
ερμηνεύσει τον εύλογο σκεπτικισμό των Σκωτσέζων απέναντι στο Brexit – πως η
έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ θα ωφελήσει πρώτα και καλύτερα την Αγγλία
μετατρέποντας τη χώρα σε μια επαρχία δεύτερης ταχύτητας – ως αφορμή για την
αποδέσμευση της χώρας από το ΗΒ. Έτσι, η ατζέντα του SNP προσπαθεί να
συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα: καί με τον ευρωπαϊσμό αλλά καί με τον Σκωτσέζικο
εθνικισμό. Παρότι ο εθνικισμός της Σκωτίας (όπως και των Ιρλανδών, ή και των
Καταλανών αντίστοιχα) είναι περισσότερο ρεπουμπλικανικού τύπου – σε αντίθεση με
τον Βρετανικό εθνικισμό που κυριαρχείται από αυτοκρατορικές νοσταλγίες και
φιλομοναρχικές μεγαλομανίες – καμία πραγματικά δημοκρατική μεταρρύθμιση δεν θα
μπορούσε να καταστεί εφικτή αν η χώρα παραμείνει μέλος της ΕΕ.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Επί της ουσίας, δεν
φαίνεται ότι το SNP έχει προσπαθήσει να συλλάβει το πραγματικό διακύβευμα της
23ης Ιουνίου για τη Σκωτία. Η ερμηνεία του Remain ως ψήφος φιλοευρωπαϊκή είναι
αποτέλεσμα της προσπάθειας των ανθρώπων του κόμματος να ανάγουν την
πραγματικότητα στις δικές τους αρχές. Όντας οι ίδιοι αποκομμένοι από κάθε λαϊκή
βάση και εγκλωβισμένοι στον δικό τους κύκλο, συγχέουν ολόκληρη την κοινωνία με
τα άτομα του δικού τους περιβάλλοντος, τα οποία εκφράζουν απόψεις φιλελεύθερες
και φιλοευρωπαϊκές, σε αντίθεση με τη δεξιόστροφη εθνική συνείδηση των Άγγλων
[1]. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Έτσι θεωρούν πως η
κοινωνία της Σκωτίας βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με τις δικές τους
(πολιτισμικά) φιλελεύθερες πεποιθήσεις, και πως η ψήφος υπέρ της παραμονής δεν
είναι μονάχα ψήφος κατά του Αγγλικού εθνικισμού, αλλά διέπεται από τις αξίες
της φιλελεύθερης ανεκτικότητας που το SNP και η ΕΕ προωθούν. Αγνοούν, ωστόσο,
πως ο λαός της Σκωτίας, παρότι δεν συμμερίζεται τον απεχθέστατο εθνικισμό των
Άγγλων, δεν ενστερνίζεται απαραίτητα κάποιον πολιτικό φιλελευθερισμό και δεν
τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια για την ΕΕ την ίδια, ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με
το θέμα των ελεύθερων μετακινήσεων εργατικού δυναμικού εντός Ευρώπης, που
(τουλάχιστον όπως έδειξαν οι σφυγμομετρήσεις) βρίσκει τη συντριπτική πλειοψηφία
των Σκωτσέζων σφόδρα αντίθετη. Έτσι, μπορεί να πει κανείς ότι το Σκωτσέζικο
Remain αντανακλά περισσότερο τη διαχρονική απέχθειά του μέσου Σκωτσέζου προς
τον πανίσχυρο δυνάστη, την Αγγλία, αντί να είναι αποτέλεσμα κάποιας
φιλοευρωπαϊκής δυναμικής που αναδύεται εντός της κοινωνίας. Από ότι φαίνεται,
βέβαια, το SNP δεν είναι μονάχα παγιδευμένο στο δικό του echo chamber, αλλά την
ίδια στιγμή σκοντάφτει πάνω στα αδιέξοδα της πολιτικής ορθότητας (μια πολιτική
που αποτελεί πάγια για κάθε φιλελεύθερη δύναμη). </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Προσπαθεί υποκριτικά
να ωραιοποιήσει το αντι-Αγγλικό κοινό αίσθημα των Σκωτσέζων, συγκαλύπτοντας το
ως «φιλοευρωπαϊκή τάση». Αυτή η τακτική θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει σε
αποτυχία το δεύτερο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία (όταν και αν αυτό
διεξαχθεί), καθώς το κόμμα είναι ανίκανο να συλλάβει – ή και να αναγνωρίσει –
το πραγματικό λαϊκό αίσθημα με στόχο να κινητοποιήσει τους Σκωτσέζους,
αφήνοντας πίσω ταμπού και δισταγμούς. Διότι εφόσον η φιλοευρωπαϊκή εμμονή της
Sturgeon δεν αποτυπώνει κάποια ιδιαίτερη τάση εντός της Σκωτσέζικης κοινωνίας,
δεν αποτελεί ταυτόχρονα και μια στέρεα βάση για κινητοποίηση.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Στα στενά του
Γιβραλτάρ…</span></b><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Σε αντίθεση με τη
Σκωτία, ο βρετανοσκεπτικισμός των εθνικιστών της βόρειας Ιρλανδίας φαίνεται
πολύ πιο θετικός απέναντι σε συγκεκριμένες πτυχές του υπαρκτού πολιτικού
φιλελευθερισμού. Αυτό οφείλεται στην ταύτιση των Βορειοιρλανδών εθνικιστών με
τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας, η οποία στην προσπάθειά της να αφήσει πίσω τον
δεσποτισμό της Καθολικής εκκλησίαςανοίγεται (πολιτισμικά) όλο και περισσότερο,
και ως αντίβαρο στην Αγγλική επικυριαρχία στρέφεται προς την ΕΕ. Απεναντίας, οι
προτεσταντικοί πληθυσμοί του Antrim και του νότιου Belfast, λόγω της
διαχρονικής τους ταύτισης με την Αγγλία και το στέμμα στήριξαν την αποχώρηση
της Βρετανίας από την ΕΕ. Αυτό που περιπλέκει, βέβαια, ακόμα περισσότερο την
υπόθεση Brexit, μια υπόθεση που η Theresa May θα κληθεί να φέρει εις πέρας μετά
την επικράτησή της τον Ιούνιο, είναι η περίπτωση του Γιβραλτάρ. Το 96% των
κατοίκων αυτής της μικρής χερσονήσου που συνορεύει με την Ισπανία – αλλά
αποτελεί Βρετανικό Υπερπόντιο Έδαφος -, ψήφισε μαζικά υπέρ της παραμονής. Το
γεγονός αυτό έδωσε αφορμή στην Ισπανική κυβέρνηση να αφήσει πιθανό το
ενδεχόμενο προσάρτησης της περιοχής στο Ισπανικό κράτος μετά το Brexit, με την
ΕΕ να στέκεται στο πλευρό των Ισπανών. Ως απάντηση στις Ισπανικές προκλήσεις
πρώην επικεφαλής των «Συντηρητικών» δήλωσε πως μια στρατιωτική επιχείρηση με
στόχο την υπεράσπιση του Γιβραλτάρ, σαν αυτή που είχε πραγματοποιήσει πριν από
35 χρόνια η Μάργκαρετ Θάτσερ κατά της Αργεντινής στα νησιά του Falkland, θα
έπρεπε να είναι στο τραπέζι. Έτσι η Βρετανική κυβέρνηση στέλνει σαφές μήνυμα
πως οι στόχοι της δεν είναι απλά ρητορική και λόγος, όπως στην περίπτωση των
ανίκανων ηγεσιών της ΕΕ· απεναντίας, βρίσκεται σε πλήρη ετοιμότητα να αναλάβει
δράση, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς της.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Αποτελεί, ωστόσο,
δείγμα ύψιστης υποκρισίας η στάση της ΕΕ, όταν προσπαθεί με έμμεσο και ύπουλο
τρόπο να περάσει το μήνυμα πως πίσω από το Brexit κρύβεται μονάχα ο αλλαζονικός
Βρετανικός ιμπεριαλισμός. Δίχως αμφιβολία, αρκετές από τις πολιτικές δυνάμεις
που υποστήριξαν το Brexit υποκινούν αυτοκρατορικά και υπερ-ιμπεριαλιστικά
σύνδρομα, που ουδέποτε έλλειπαν από τους Άγγλους [2]. Αυτό που, ωστόσο,
αποσιωπάται συστηματικά, είναι πως οι κάτοικοι του Γιβραλτάρ, μολοντούτο
ψήφισαν υπέρ της παραμονής, δεν αυτοπροσδιορίζονται ως Ισπανοί, αλλά επιθυμούν
να συνεχίσουν να διατηρούν δεσμούς με το Βρετανικό κράτος. Ήδη το 1969 η
Ισπανία αποφάσισε να κλείσει μονομερώς τα σύνορα με το Γιβραλτάρ ζητώντας την
επιστροφή του από το Ηνωμένο Βασίλειο, και όλα αυτά μετά από δημοψήφισμα που
ζήτησε ο ΟΗΕ για την ανεξαρτησία ή υπαγωγή του στην Ισπανία, στο οποίο
δημοψήφισμα η πλειοψηφία των κατοίκων τάχθηκαν υπέρ της συνέχισης της σύνδεσης
της περιοχής με τη Βρετανία. Σε νεότερο δημοψήφισμα το 2002 επιλέχθηκε και πάλι
η παραμονή του Γιβραλτάρ στο Ηνωμένο Βασίλειο, κάτι που οδήγησε σε ένα νέο
Σύνταγμα το 2006 και τριμερείς συμφωνίες με στόχο την άμβλυνση χρόνιων
διαφορών. Όπως όλα δείχνουν, η ΕΕ και οι Ισπανοί πολιτικοί, όχι μόνο δεν
φαίνονται διατεθειμένοι να σεβαστούν τούτη την επιθυμία των Γιβραλταριανών,
αλλά συνεχίζουν απαράμιλλοι το έργο τους: υποδεικνύουν τρόπους καλής
συμπεριφοράς στη Βρετανική κυβέρνηση, προτρέποντάς την «να ηρεμήσει», ενώ την
ίδια στιγμή επιτρέπουν σε Ισπανικά πολεμικά πλοία να εισβάλουν στα χωρικά ύδατα
του Γιβραλτάρ. Όλα, λοιπόν, δείχνουν πως είναι η ίδια η ΕΕ – μαζί με την
Ισπανική κυβέρνηση – που ρίχνουν λάδι στη φωτιά καλλιεργώντας ψυχροπολεμικές
τάσεις εντός της ηπείρου, παρά κάποια «ιμπεριαλιστική Βρετανία». Όλως τυχαίως,
βέβαια, κανείς δεν βγήκε να καταδικάσει την Ισπανία για «ιμπεριαλιστικό
μαξιμαλισμό», μια Ευρωπαϊκή χώρα που διατηρεί αποικίες/πόλεις, όπως η Melilla
και η Ceuta στις ακτές του Μαρόκο της Αφρικής, πόλεις με τριπλάσιο αριθμό
κατοίκων (συνολικά) από ότι το Γιβραλτάρ.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Για την αδυναμία
συνύπαρξης Ευρώπης και Βρετανίας</span></b><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Αν λοιπόν υπάρχουν
πολιτικές δυνάμεις των οποίων η συμπεριφορά υποδεικνύει ωμότητα, γκαγκστερισμό,
πατερναλισμό και υποκρισία, αυτές δεν προέρχονται (μόνο) από τη Βρετανία, αλλά
πολύ περισσότερο αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της λογικής που διέπει τις αρχές
και τη λειτουργία της ΕΕ σήμερα. Διότι, όπως ακριβώς στην περίπτωση του
Γιβραλτάρ, έτσι και σε ό, τι έχει να κάνει με τα δικαιώματα των Ευρωπαίων
μεταναστών εντός της Βρετανίας, ήταν η ίδια η Theresa May που προσπάθησε
επανειλημμένως να έρθει σε συμφωνία με τους εταίρους της, αποσκοπώντας να
εξασφαλίσει την παραμονή των Ευρωπαίων στη χώρα, θέτοντας στις διαπραγματεύσεις
ως αντάλλαγμα για αυτό το μέτρο εγγυήσεις πως το ίδιο θα πρέπει να ισχύσει και
για τους Βρετανούς πολίτες που ζουν σε άλλες χώρες της ΕΕ. Όμως, ο πρόεδρος της
ΕΕ, ο μέγας πολιτικός ανήρ Donald Tusk, είχε στο παρελθόν απορρίψει μια τέτοια
συμφωνία, αφήνοντας έτσι εκτεθειμένους τόσο τους Ευρωπαίους όσο και τους
Βρετανούς μετανάστες, καλώντας την ίδια στιγμή τη Βρετανική κυβέρνηση να
αποφύγει να μετατρέψει τους πρώτους σε χρήσιμο διαπραγματευτικό χαρτί. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Ενδεικτικό <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">αλαζονικού πατερναλισμού</b> είναι και οι
προτροπές ορισμένων Ευρωπαίων ηγετών να επιθυμούν «σύνεση» και «μόρφωση» από
τους Βρετανούς ώστε να μην είναι «συντηρητικοί» και ξενόφοβοι και να
καταντήσουν επιτέλους δεκτικοί στα Ευρωπαϊκά ιδεώδη και στις αξίες που
πρεσβεύουν οι θεσμοί της ΕΕ. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Κατ’ αυτόν τον τρόπο
λοιπόν αγνοούν συστηματικά πως σχεδόν ποτέ η Βρετανία δεν είχε καλλιεργήσει
κάποια κουλτούρα φιλοευρωπαϊκή. Μήτε το κάλεσμα του Churchill στη Γενεύη
(αμέσως μετά τον ΒΠΠ) για την ανάγκη ίδρυσης των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης
μπορεί να ερμηνευτεί σαν προσπάθεια σύμπλευσης των Άγγλων με τους Ευρωπαίους· ο
Churchill εξ’ αρχής, ενώ θεωρούσε απαραίτητη μια Ενωμένη Ευρώπη, την ίδια
στιγμή προσπαθούσε να αποκλείσει τη συμμετοχή της χώρας του από αυτό το σχέδιο.
Στόχος του για τη Βρετανία ήταν να περιοριστεί ο ρόλος της σε θερμό υποστηρικτή
μιας ενωμένης Ευρώπης· όπως χαρακτηριστικά είχε πει ο ίδιος «είμαστε <i><span style="font-family: "constantia";">μέ</span></i> την Ευρώπη, αλλά όχι <i><span style="font-family: "constantia";">για </span></i>την Ευρώπη», και αντίστοιχα η
Θάτσερ μερικά χρόνια αργότερα: «η Ευρώπη δεν είναι το παν» [3].</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Η έλλειψη ευρωπαϊκής
συνείδησης άλλωστε διαφαίνεται όχι μόνο από την ποιότητα και το περιεχόμενο του
Αγγλικού ευρωσκεπτικιστικού λόγου αλλά και μέσα από το σύνολο των φαντασιακών
σημασιών των Άγγλων. Σε αντίθεση με τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ηπειρωτικό
ευρωσκεπτικισμό</b>, ο Αγγλικός δεν αντιπροτείνει την έξοδο από την ΕΕ με στόχο
τη δημιουργία ενός νέου μοντέλου ενωμένης Ευρώπης. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Απεναντίας στρέφεται
στον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ατλαντισμό</b>, δηλαδή στην
περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων της χώρας με τις ΗΠΑ, την Αυστραλία αλλά και με
τις περιοχές της Ασίας όπου η Βρετανία συνεχίζει ακόμα και σήμερα να ασκεί
οικονομική επιρροή. Αυτό εξάλλου αποδεικνύουν και όλες σχεδόν οι κοινωνικές και
πολιτικές πολώσεις της Βρετανικής κοινωνίας από την ίδρυσής της μέχρι σήμερα
και, ως εκ τούτου, το Brexit δεν αποτελεί κάποια εξαίρεση στην ιστορία της. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Μολοντούτο τα χρόνια
της κυριαρχίας του Μπλαιρ, όταν η Βρετανία βρίσκονταν σε πλήρη συνεργασία με
την ΕΕ, καθόρισαν τη μορφή, την επιρροή και τον ρόλο του κράτους ριζικά, το
περιεχόμενο και οι φαντασιακές σημασίες των Άγγλων παρέμειναν
αυτοκρατορικές/παλατειακές (ιδίως σε ό,τι αφορά τους παραδοσιοκράτες της
επαρχίας, σε αντίθεση πάντα με τους <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">πολτοποιημένους πληθυσμούς των μεγαλουπόλεων</i></b>,
οι οποίες μετατράπηκαν σε κέντρα διερχομένων εργαζομένων, δηλαδή υπηρεσιακού
προσωπικού από άλλες Ευρωπαϊκές, Ασιατικές και Αφριναικές χώρες). </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Αρκεί και μόνο το
γεγονός ότι το σύμβολο της Βρετανικής αυτοκρατορίας, η μοναρχία, διατηρείται
άθικτη ως θεσμός μέχρι και σήμερα (και, μάλιστα, απολαμβάνει πλειοψηφική
υποστήριξη), για να δούμε πόσο ζωντανό είναι το παρελθόν στη συλλογική μνήμη
των Άγγλων. Έτσι, διατηρείται και μια τελετουργική/παλατειακή κουλτούρα
(βλέπουμε πως ο όρκος στη βασίλισσα – <i><span style="font-family: "constantia";">oath
to her majesty </span></i>– είναι απαραίτητος και σε πολλές υπηρεσίες, όπως
στα δικαστήρια, στον στρατό και τέλος στη διαδικασία απόδοση Βρετανικής
υπηκοότητας). Δίχως αμφιβολία, τούτα τα αυτοκρατορικά σύνδρομα καθόρισαν ως ένα
βαθμό το περιεχόμενο του Αγγλικού ευρωσκεπτικισμού. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Ωστόσο, το Brexit δεν
είναι ένα φαινόμενο μονοσήμαντο· θα πρέπει, με άλλα λόγια, να συνυπολογίσουμε
και την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">πλήρη εγκατάλειψη των ανθρώπων
της ενδοχώρας</b> από τις δυνάμεις που παραδοσιακά βρίσκονταν κοντά στην
πλέμπα, δηλαδή τις δυνάμεις της αριστεράς και των Εργατικών. Με το τέλος της
δεκαετίας του 70, αυτές οι δυνάμεις μετασχηματίζονται· <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">τμήμα του αριστερού χώρου συγχωνεύεται στο <span style="color: red;">laissez-faire</span>, στην κουλτούρα του <span style="color: red;">city</span>,
του <span style="color: red;">γιαπισμού της οικονομικής μεγέθυνσης</span>, ενώ το
πιο ριζοσπαστικό κομμάτι του αριστερού χώρου εγκλωβίζεται στον <span style="color: red;">μητροπολιτικό αντιλαϊκιστικό μεταμοντέρνο χιπστερισμό</span>,
στον μικρόκοσμο των <span style="color: red;">πανεπιστημίων</span> και του
«κλειστού κύκλου» των <span style="color: red;">identity politics</span> και των <span style="color: red;">safe spaces</span>, αφήνοντάς πληθυσμούς έρμαια στα χέρια της
εθνικιστικής δεξιάς</b>. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως – ακόμα και στην υπόλοιπη
Ευρώπη – κανένας πολιτικός της κεντροαριστεράς και της αριστεράς (με εξαίρεση
τον Μελανσόν) δεν προσφέρθηκε να μιλήσει ανοιχτά υπέρ της εξόδου της χώρας του
από την ΕΕ, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο για την λαϊκιστική δεξιά! Πώς θα
μπορούσε, τέλος, ένας Βρετανός εθνικιστής να δεχτεί τη χώρα του, που κάποτε
εξουσίαζε και υποδούλωνε σχεδόν τον μισό πλανήτη, κάτω από τις προσταγές και
την κυριαρχία της Μέρκελ και του Ολλάντ;</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Αντί επιλόγου</span></b><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Αυτό που επιδιώκει η
Theresa May μέσα από αυτές τις εκλογές δεν είναι άλλο παρά μια ενδεχόμενη
ομοσπονδιοποίηση στη βάση της πολιτικο-κοινωνικής διχοτόμησης της Βρετανίας:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">1. από τη μια ομοσπονδία οι Σκωτσέζοι εθνικιστές
φαίνεται πως αποτελούν μια ανοιχτή απειλή για την ίδια την ύπαρξη του ΗΒ. Αυτήν
την απειλή η Theresa May προσπαθεί να εξουδετερώσει, εκμεταλλευόμενη τη συνεχή
υποχώρηση των Εργατικών σε όλη τη χώρα, και ιδίως στη Σκωτία, που όπως όλα
δείχνουν [οι δεύτεροι] δεν θα μπορέσουν να ανταγωνιστούν επιτυχώς το SNP. Τί
σημαίνει πρακτικά ο αφανισμός των Εργατικών στη Σκωτία; Σημαίνει πως όσοι
επιθυμούν την ανεξαρτησία θα στραφούν αποκλειστικά και μόνο στο SNP, ενώ οι
ενωτικοί δεν θα έχουν άλλη από τους «Συντηρητικούς» οι οποίοι υιοθετούν πιο
κεντρώα γραμμή σε σχέση με τους Άγγλους ομόλογούς τους, προσπαθώντας να πάρουν
με το μέρος τους πρώην ψηφοφόρους των Εργατικών που στρέφονται κατά της
ανεξαρτησίας, αλλά δεν φαίνεται να τους εμπνέει ο μή δημοφιλής Jeremy Corbyn.
Έτσι, η Theresa May επιδιώκει να ενισχύει την παρουσία «Συντηρητικών» βουλευτών
τόσο στο Westminster όσο και στο Εδιμβούργο, βάζοντας φρένο τα σχέδια της
Sturgeon.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">2. Από την άλλη οι κοσμοπολίτες της Λονδίνου
παρότι δεν θα ενέκριναν το Brexit, ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς πιστεύει ότι
οι περικοπές είναι αναγκαίες για την ανάπτυξη της οικονομίας, πράγμα που η May
μπορεί να προσφέρει δίχως δισταγμούς. Αντίθετα, ο Jeremy Corbyn δεν φαίνεται
θέλει να καταλάβει πόσο δύσκολος είναι ο ρόλος του, καθότι οι Βρετανικές ελίτ
ήταν πάντα υπέρ του ακραίου <i><span style="font-family: "constantia";">laissez-faire</span></i>
δόγματος. Έτσι ο ίδιος από τη μια προωθεί σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές (που θα
έβρισκαν σύμφωνους τους ανθρώπους της απαξιωμένης ενδοχώρας όχι, όμως, τις ελίτ
των μητροπόλεων) αλλά ταυτόχρονα επιθυμεί πολιτικές ανοιχτών συνόρων με την ΕΕ,
στις οποίες αντιτίθεται σύσσωμη η Βρετανική πλέμπα αλλά και οι αυτοκρατορικοί
παραδοσιοκράτες αστοί/αριστοκράτες, ενώ αντίθετα τις ενστερνίζονται μονάχα οι <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">μητροπολιτικές ελίτ</b> και η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">χίπστερ νεολαία</b>. Ως εκ τούτου, η May
προσπαθεί να συμβιβάσει δύο στρατόπεδα: από τη μια την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">επιχειρηματική ελίτ</b> που απεχθάνεται τη σοσιαλδημοκρατία και την
υψηλή φορολογία, και από την άλλη την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">απαξιωμένη
πλέμπα, που αμφισβητεί το πολυπολιτισμικό εκρίζωμα</b>, νοσταλγώντας τις παλιές
καλές μέρες της πανίσχυρης αυτοκρατορίας. Οι Liberal Democrats, τέλος, μια
ενδιάμεση επιλογή, δίχως όμως μεγάλες δυναμικές.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Από τη μια, λοιπόν,
έχουμε μια ΕΕ που έχει πετάξει τμήμα του πληθυσμού της εκτός κοινωνικής ζωής,
ανίκανη να διαχειριστεί το προσφυγικό να συμπεριφέρεται σαν μια οργανωμένη
μαφία ενάντια σε μια χώρα η οποία ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι είναι κομμάτι της
πολιτικής και εθνικής της συνείδησης ο ευρωπαϊσμός και οι χαλαρές νομοθεσίες.
Από την άλλη, η εγκατάλειψη της πλέμπας στα χέρια της δεξιάς έδωσε σκαμνί στο
αυτοκρατορικό φαντασιακό των Άγγλων να γίνει ρυθμιστής των πραγμάτων. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Στο σημείο αυτό
υφίσταται και μια άλλη μεγάλη αντίφαση: οι κριτικές ενάντια στην
πολυπολιτισμικότητα που προωθεί η Βρετανική δεξιά (από τους «Συντηρητικούς»
μέχρι και τους τσόγλανους του UKIP) απέχουν πολύ από το να προωθούν κάποιο νέο
μοντέλο αρμονικής συνύπαρξης. Διότι αυτό που ούτε οι ίδιοι δεν θέλουν να
αναγνωρίσουν, είναι πως η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">πολυπολιτισμικότητα</i></b> ήταν πάντα ένα
χαρακτηριστικό όλων των <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">αυτοκρατοριών</i></b>: από τη Ρωμαϊκή
αυτοκρατορία και τις Κινέζικες δυναστείες μέχρι και τον σύγχρονο κόσμο, το
πολυπολιτισμικό μοντέλο βρίσκεται στη βάση της πολιτειακής οργάνωσης αυτών των
καθεστώτων, σε αντίθεση με τα <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">ρεπουμπλικάτα</i></b> που επιδιώκουν την
ενσωμάτωση, δηλαδή τη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">δημιουργία ενός
«ενιαίου λαού» μέσα στο <i><span style="font-family: "constantia";">δημόσιο πεδίο,</span></i>
τη <i><span style="font-family: "constantia";">res publica</span></i></b><i><span style="font-family: "constantia";">. </span></i>Ως εκ τούτου, οι νοσταλγοί της
αυτοκρατορίας όταν βάλλονται κατά της πολυπολιτισμικής Βρετανίας, και αυτοί
εμπίπτουν σε σωρεία αντιφάσεων, πράγμα που μας φανερώνει πως καμία συνεπής και
σοβαρή πολιτική αντιπρόταση δεν υφίσταται μέσα στο γενικευμένο πολιτικό τσίρκο
υποκρισίας, ανοησίας, συγκάλυψης, ουδετερότητας, ναρκισσισμού, επιδειξιμανίας,
ατολμίας, νοσταλγίας και τελικά απραγίας. Καμία φωνή παρά μόνο μια ηχώ στο
χάος!</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Σημειώσεις</span></b><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">[1] Να σημειώνουμε
επίσης ότι η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">αποκοπή από την κοινωνική
πραγματικότητα</b> χαρακτηρίζει εν μέρη ολόκληρη την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">μπλουμσμπεριανή αριστερά</b>, καθώς και τους μόνιμους θαμώνες των <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ΕΣΠΑτζίδικων συνεδρίων</b>,</span> <span style="font-family: "constantia";">όπως είχε ειπωθεί σε παλιότερη ανάρτηση.
Κλεισμένοι καθώς είναι στον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ακαδημαϊκό</b>
τους <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">μικρόκοσμο</b>, συγχέουν την
κοινωνία με τις πανεπιστημιακές αίθουσες και τον δικό τους κύκλο. Αυτό τους
ωθεί να βλέπουν παντού αναδυόμενα κινήματα, αλλαγές συσχετισμών και λαϊκούς
υπερ-ηγέτες (σαν την περίπτωση του Jeremy Corbyn), απαξιώνοντας όλους όσους δεν
συμμερίζονται τούτη την αδικαιολόγητη υπεραισιοδοξία.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">[2] Από τους
ακροδεξιούς γυμνοσάλιαγκες του UKIP μέχρι και τους «Συντηρητικούς», η
αυτοκρατορική νοσταλγία δείχνει πως εξαπλώνεται. Αυτό γίνεται φανερό μέσα από
δηλώσεις του τύπου: «Δεν χρειαζόμαστε την Ευρώπη για τις εμπορικές σχέσεις,
γιατί μπορούμε να στηριχθούμε στο δίκτυο της Κοινοπολιτείας και τους
ιδιαίτερους δεσμούς με τις αγγλόφωνες χώρες» αλλά και τη ρητορική εκστρατείας:
«κάτω τα χέρια από το φρούριο μας». Κι ενώ <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">πολύ
σωστά</b> η Theresa May το φθινόπωρο ισχυρίστηκε ότι «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">αν πιστεύετε πως είστε πολίτες
του κόσμου, τότε είστε πολίτες του πουθενά</i></b>», την ίδια στιγμή διαμήνυσε
πως <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">θα
ήθελε μια πραγματικά παγκόσμια Βρετανία</i></b>! Βέβαια, από τη στιγμή που αυτή
η χώρα αποκτά μια παγκοσμιότητα, αυτόματα όσοι είναι «Βρετανοί πολίτες» θα
πρέπει να θεωρούνται και «πολίτες του κόσμου»! Έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με
έναν νέο κοσμοπολιτισμό που ντρέπεται για τον εαυτό του, και χρησιμοποιεί τις
αυτοκρατορικές μεγαλοστομίες ως φύλο συκής για να κρύψει τη γύμνια του.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">[3] </span><span style="font-family: "constantia";">Βλ</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">. Derek W.,
Urwin (1991), <i><span style="font-family: "constantia";">The Community of Europe [</span></i></span><i><span style="font-family: "constantia";">Η</span></i><i><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span></i><i><span style="font-family: "constantia";">Κοινότητα</span></i><i><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span></i><i><span style="font-family: "constantia";">της</span></i><i><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span></i><i><span style="font-family: "constantia";">Ευρώπης</span></i><i><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">]. </span></i><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">Londman: London
and New York.
</span><span style="font-family: "constantia";">και</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> Cécile Leconte (2005),<i><span style="font-family: "constantia";"> Understanding Euroscepticism [</span></i></span><i><span style="font-family: "constantia";">Κατανοώντας</span></i><i><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span></i><i><span style="font-family: "constantia";">τον</span></i><i><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span></i><i><span style="font-family: "constantia";">Ευρωσκεπτικισμό</span></i><i><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">].</span></i><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> Palgrave: London.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Πίνακας</span><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia";">του</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia";">Σκωτσέζου</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia";">ζωγράφου</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;">
Alexander Goudie.</span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-GB" style="font-family: "constantia"; mso-ansi-language: EN-GB;"><a href="http://www.respublica.gr/2017/04/column/ukelects/">http://www.respublica.gr/2017/04/column/ukelects/</a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-5592240279120394642017-04-09T12:09:00.000-07:002017-04-26T16:11:55.600-07:00Χάννα Άρεντ - Η σπηλιά του Πλάτωνα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwM_c3haKhiD7RSObbnVVBZBQlUC2xU6KYU0Y9UugbWJO3WGYy3LS6m2zW7ZQxj-zyZ-wRNx8U-QMzSm9Wzq8M66vl-neqYguREzaARbXs8FkM-Kej_PVy6yLCNx-7McIdLWf-xMLMcVA/s1600/platos-cave+sm.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwM_c3haKhiD7RSObbnVVBZBQlUC2xU6KYU0Y9UugbWJO3WGYy3LS6m2zW7ZQxj-zyZ-wRNx8U-QMzSm9Wzq8M66vl-neqYguREzaARbXs8FkM-Kej_PVy6yLCNx-7McIdLWf-xMLMcVA/s400/platos-cave+sm.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia";">Η
σπηλιά του Πλάτωνα – </span></b><span style="font-family: "constantia";">Ανάλυση
από την Χάννα Άρεντ</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Πηγή: </span></b><b><span style="font-family: "constantia"; font-weight: normal;"><a href="http://axia-logou.blogspot.gr/2012/12/blog-post_12.html" target="_blank"><b>Άξια
Λόγου, axia-logou.blogspot.gr</b></a> / <a href="http://www.solon.org.gr/index.php/idees-theories-pou-diamorfosan-ton-politismo/104-2008-07-15-18-37-16/7035-i-spilia-tou-platona-analysi-apo-ti-hannah-arendt.html" target="_blank"><b>Σόλων</b></a></span></b><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Ο ίδιος ο <a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD" target="_blank">Πλάτων</a> περιέγραψε <b><span style="font-family: "constantia";">τη
σχέση ανάμεσα στη φιλοσοφία και στην πολιτική μέσα από τη στάση του φιλοσόφου
απέναντι στην πόλιν</span></b>. Η περιγραφή αυτή δίνεται στην παραβολή της
σπηλιάς, η οποία αποτελεί τον πυρήνα της πολιτικής φιλοσοφίας, όπως και του
έργου του <i>Πολιτεία</i>.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Η αλληγορία, μέσα από
την οποία ο Πλάτων θέλει να αποδώσει ένα είδος περιεκτικής βιογραφίας του
φιλοσόφου, <b>εκτυλίσσεται σε τρία στάδια</b>, κάθε ένα από τα οποία ορίζει ένα
κρίσιμο σημείο, μια αποφασιστική καμπή, ενώ και τα τρία μαζί <b>συνιστούν
την περιαγωγή όλης της ψυχής</b>, τη μεταστροφή ολόκληρου του ανθρώπινου
όντος, που για τον Πλάτωνα αποτελεί την ίδια την διαδικασία διαμόρφωσης του
φιλοσόφου.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<a name='more'></a><b><span style="font-family: "constantia";">Η πρώτη μεταστροφή
λαμβάνει χώρα μέσα στη σπηλιά</span></b><span style="font-family: "constantia";">,
ο μελλοντικός φιλόσοφος <b>απελευθερώνεται από τα δεσμά</b> με τα οποία είναι
αλυσοδεμένα “τα πόδια και οι λαιμοί” των κατοίκων της σπηλιάς, έτσι ώστε να
“βλέπουν μόνο μπροστά τους”, με το βλέμμα τους κολλημένο σε ένα προπέτασμα, στο
οποίο εμφανίζονται σκιές και εικόνες των πραγμάτων.</span>
<br />
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Όταν στρέφει για πρώτη
φορά το κεφάλι του, <b>βλέπει στο πίσω μέρος της σπηλιάς μια τεχνητή φωτιά που
ρίχνει το φως της στα πράγματα της σπηλιάς και τα δείχνει όπως ακριβώς είναι</b>.
Αν θέλαμε να αναλύσουμε κι άλλο την ιστορία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι <b>αυτή
η πρώτη περιαγωγή είναι εκείνη του επιστήμονα,</b> ο οποίος δεν
αρκείται στα όσα λένε οι άλλοι για τα πράγματα, αλλά “στρέφει το βλέμμα του”
για να διαπιστώσει πως είναι στ’ αλήθεια τα πράγματα, ανεξάρτητα από τις γνώμες
του πλήθους. Γιατί, για τον Πλάτωνα, οι εικόνες πάνω στο προπέτασμα ήταν οι διαστρεβλώσεις
της δόξας και χρησιμοποίησε μόνο μεταφορές που είχαν να κάνουν αποκλειστικά με
την όραση και την αντιληπτική ικανότητα, επειδή η λέξη δόξα, σε αντίθεση
με τη δική μας λέξη “γνώμη”, υποδηλώνει έντονα το ορατό. <b>Οι εικόνες που
εμφανίζονται στο προπέτασμα, στο οποίο έχουν καρφωμένο το βλέμμα τους οι
κάτοικοι της σπηλιάς, είναι αι δόξαι τους, δηλαδή το τι και το πώς
τους φαίνονται τα πράγματα</b>. Για να δουν τα πράγματα όπως είναι στην
πραγματικότητα, πρέπει να στρέψουν το κεφάλι τους, δηλαδή να αλλάξουν θέση,
επειδή, όπως είδαμε πριν, κάθε δόξα εξαρτάται από και αντιστοιχεί στη θέση που
έχει κάποιος στον κόσμο.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Μια ακόμα πιο
αποφασιστική καμπή </span></b><span style="font-family: "constantia";">στη
βιογραφία ενός φιλοσόφου <b>προκαλείται όταν αυτός</b> ο μοναχικός εξερευνητής
δεν ικανοποιείται με την φωτιά στην σπηλιά και με τα πράγματα, που τώρα
εμφανίζονται όπως είναι στην πραγματικότητα, αλλά <b>θέλει να ανακαλύψει την
προέλευση της φωτιάς και τις αιτίες των πραγμάτων</b>. Και πάλι <b>στρέφει το
κεφάλι του και βρίσκει μια έξοδο από τη σπηλιά</b>, μια σκάλα <b>που τον οδηγεί
στον καθαρό ουρανό, σε ένα τοπίο χωρίς πράγματα και ανθρώπους</b>. <b>Εδώ
εμφανίζονται οι ιδέες, οι αιώνιες ουσίες των φθαρτών πραγμάτων και των θνητών
ανθρώπων</b>, που φωτίζονται από τον ήλιο, την ιδέα των ιδεών, η οποία δίνει τη
δυνατότητα στον παρατηρητή να δει και στις ιδέες να λάμψουν. <b>Αυτό είναι
σίγουρα το αποκορύφωμα στη ζωή ενός φιλοσόφου</b> <b>και από αυτό ακριβώς το
σημείο ξεκινά η τραγωδία</b>. Όντας ακόμα θνητός, δεν ανήκει εδώ, ούτε και
μπορεί να παραμείνει, αλλά <b>πρέπει να επιστρέψει στην σπηλιά</b>, στο σπίτι
του στη γη, <b>όμως ούτε και στη σπηλιά δε θα αισθάνεται πλέον άνετα</b>.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Κάθε μια από αυτές
τις μεταστροφές συνοδεύτηκε από απώλεια της αντίληψης και του προσανατολισμού</span></b><span style="font-family: "constantia";">. Το βλέμμα, το οποίο ήταν συνηθισμένο στις
σκιές που εμφανίζονταν στο προπέτασμα, τυφλώνεται από την φωτιά που καίει στο
πίσω μέρος της σπηλιάς. Το βλέμμα, που προσαρμόστηκε στο χαμηλό φως της
τεχνητής φωτιάς, τυφλώνεται από το φως του ήλιου. Όμως <b>το χειρότερο απ’ όλα
είναι η απώλεια του προσανατολισμού που πλήττει εκείνους των οποίων το βλέμμα
κάποια στιγμή προσαρμόστηκε στο λαμπερό φως που έλαμπε κάτω από τον ουρανό των
ιδεών και οι οποίοι τώρα πρέπει να βρουν το δρόμο τους μέσα στο σκοτάδι της
σπηλιάς</b>. Η μεταφορά που ακολουθεί εκφράζει τον λόγο για τον οποίο οι
φιλόσοφοι δεν ξέρουν τι είναι καλό γι’ αυτούς – και τον τρόπο με τον οποίο
αποξενώθηκαν από τις ανθρώπινες υποθέσεις: Δεν μπορούν πλέον να δουν μέσα στο
σκοτάδι της σπηλιάς – έχασαν την αίσθηση του προσανατολισμού, έχασαν αυτό που
αποκαλούμε κοινή λογική. <b>Όταν επιστρέφουν και προσπαθούν να διηγηθούν στους
κατοίκους της σπηλιάς όσα είδαν έξω από αυτήν, κανείς δεν τους καταλαβαίνει</b>,
για τους κατοίκους της σπηλιάς όλα όσα τους λέει ηχούν στ’ αυτιά τους σαν να «γύρισε
ανάποδα» ο κόσμος (Χέγκελ). Ο φιλόσοφος που επέστρεψε στη σπηλιά κινδυνεύει
επειδή έχει χάσει την κοινή λογική που χρειάζεται για να προσανατολιστεί σε
έναν κόσμο κοινό σε όλους και, επιπλέον, επειδή όλα όσα σκέφτεται έρχονται σε
αντίφαση με την κοινή λογική του κόσμου.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Στην αλληγορία της
σπηλιάς αποτελεί μυστήριο το γεγονός ότι <b>ο Πλάτων παρουσιάζει τους κατοίκους</b>
της ως κοκαλωμένους, δεμένους μπροστά σε ένα προπέτασμα, <b>χωρίς την παραμικρή
δυνατότητα να κάνουν κάτι ή να επικοινωνήσουν μεταξύ τους</b>. Όντως, οι δύο
σημαντικότερες, από πολιτική άποψη, λέξεις που καθορίζουν την ανθρώπινη
δραστηριότητα, η ομιλία και η πράξη (λέξις και πράξις) απουσιάζουν
χαρακτηριστικά από την όλη ιστορία. <b>Η μοναδική ενασχόληση των κατοίκων της
σπηλιάς είναι η παρατήρηση του προπετάσματος</b>, προφανώς βρίσκουν ευχάριστη
την ίδια την διαδικασία της παρατήρησης, ανεξάρτητα από κάθε πρακτική
ανάγκη[1]. Με άλλα λόγια, παρουσιάζει τους κατοίκους της σπηλιάς ως κανονικούς
ανθρώπους, που όμως διαθέτουν εκείνο το ξεχωριστό χαρακτηριστικό των φιλοσόφων:
<b>Παρουσιάζονται ως δυνητικοί φιλόσοφοι</b>, που μέσα στο σκοτάδι και στην
άγνοια της σπηλιάς ασχολούνται με το μοναδικό πράγμα που απασχολεί τον φιλόσοφο
στο φως και στην πλήρη γνώση. Άρα, <b>η αλληγορία της σπηλιάς είναι σχεδιασμένη</b>
όχι τόσο για <b>να περιγράψει</b> πως φαίνεται η φιλοσοφία από την πλευρά της
πολιτικής, αλλά <b>πως φαίνεται η πολιτική, η σφαίρα των ανθρωπίνων υποθέσεων
από την πλευρά της φιλοσοφίας.</b> Και σκοπός είναι να ανακαλύψει κανείς στη
σφαίρα της φιλοσοφίας τις αρχές εκείνες που αρμόζουν σε μια πόλη με κατοίκους
όπως εκείνοι της σπηλιάς, όμως παράλληλα είναι κατάλληλες και για τους κατοίκους
που, μέσα στο σκοτάδι και στην άγνοια, έχουν διαμορφώσει γνώμες σχετικά με τα
ίδια θέματα που απασχολούν και τον φιλόσοφο.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Επειδή η ιστορία είναι
σχεδιασμένη γι’ αυτούς τους πολιτικούς σκοπούς, ο Πλάτων δε μας λέει τι είναι
εκείνο που διαχωρίζει το φιλόσοφο<b> </b>από εκείνους που επίσης αγαπούν την
παρατήρηση ή τι είναι εκείνο που τον κάνει να ξεκινήσει τη μοναχική του
περιπλάνηση και τον ωθεί να σπάσει τα δεσμά με τα οποία είναι δεμένος στο
προπέτασμα της ψευδαίσθησης. Και πάλι, στο τέλος της ιστορίας, <b>ο Πλάτων</b>
αναφέρει παρεμπιπτόντως τους κινδύνους που περιμένουν το φιλόσοφο που
επιστρέφει στη σπηλιά, και από τους κινδύνους αυτούς <b>καταλήγει στο
συμπέρασμα ότι – παρ’ όλο που ο φιλόσοφος δεν ενδιαφέρεται για τις ανθρώπινες
υποθέσεις – πρέπει να αναλάβει την ηγεσία μόνο και μόνο από φόβο μην τυχόν τον
κυβερνήσουν οι αδαείς</b>. Δε μας λέει όμως για πιο λόγο δεν μπορεί να πείσει
τους συμπολίτες του, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς είναι ήδη κολλημένοι στο
προπέτασμα, και ως εκ τούτου είναι, κατά κάποιο τρόπο, έτοιμοι να δεχτούν
«ανώτερα πράγματα», όπως τα αποκαλούσε ο Χέγκελ, να ακολουθήσουν το παράδειγμά
του και να βρουν το δρόμο που οδηγεί έξω από τη σπηλιά.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Για να απαντήσουμε
σε αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να θυμηθούμε δύο φράσεις του Πλάτωνα</span></b><span style="font-family: "constantia";"> που δεν απαντούν στην αλληγορία της σπηλιάς,
όμως χωρίς τις οποίες η αλληγορία αυτή παραμένει ασαφής και τις οποίες θα
μπορούσε να πει κανείς, λαμβάνει ως δεδομένες. Η πρώτη εμφανίζεται στον <b>Θεαίτητο</b>
(155d) – ένα διάλογο σχετικά με τη διαφορά ανάμεσα στην επιστήμη (γνώση) και
στη δόξα (γνώμη) – όπου ο Πλάτων δίνει τον ορισμό της φιλοσοφίας: μάλα γαρ
φιλοσόφου τούτο το πάθος, το θαυμάζειν· ου γαρ άλλη αρχή φιλοσοφίας η αυτή (<b>το
βασικό χαρακτηριστικό του φιλοσόφου είναι η απορία</b>· γιατί μόνο από την
απορία ξεκινά η φιλοσοφία …). Και η δεύτερη φράση απαντά στην <b>Επιστολή Ζ</b>
(341c), στο σημείο που ο Πλάτων μιλά για τα πράγματα που ο ίδιος θεωρεί τα πιο
σοβαρά (περί ων εγώ σπουδάζω), δηλαδή, όχι και τόσο τη φιλοσοφία όπως την
αντιλαμβανόμαστε όσο το αιώνιο αντικείμενο και το σκοπό της. Λέει σχετικά με
αυτό, ρητόν γαρ ουδαμώς έστιν ως άλλα μαθήματα, αλλ’ εκ πολλής συνουσίας
γιγνομένης … οίον απώ πυρός πηδήσαντος εξαφθέν φως (<b>είναι εν γένει αδύνατο
να μιλήσουμε γι’ αυτό όπως για άλλα πράγματα που μαθαίνουμε</b>· σε κάποιο
βαθμό, επειδή είμαστε συνεχώς μαζί του … ένα φως ανάβει όπως από μια ξαφνική
φωτιά). <b>Σε αυτές τις δύο φράσεις έχουμε την αρχή και το τέλος της ζωής του
φιλοσόφου, τα οποία παραλείπονται στην ιστορία της σπηλιάς.</b></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<b><i><span style="font-family: "constantia";">Συγγραφέας:</span></i></b><b><span style="font-family: "constantia"; font-weight: normal;"> ΑΡΕΝΤ, ΧΑΝΝΑ - ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ</span></b><i><span style="font-family: "constantia";"> </span></i></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<b><i><span style="font-family: "constantia";">Έκδοση</span></i></b><i><span style="font-family: "constantia";">: 2009</span></i></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<b><i><span style="font-family: "constantia";">Μετάφραση:</span></i></b><i><span style="font-family: "constantia";"> Χαλμούκου, Κατερίνα</span></i><span style="font-family: "constantia";"></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">(ΚΕΔΡΟΣ, σελ. 77-82)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">[1] Προβλ. Αριστοτέλη, <i>Μετά τα Φυσικά, </i>980a
22-25</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"><a href="http://ellogos.net/2017/04/spilia-tou-platona-hannah-arendt-analisi/">http://ellogos.net/2017/04/spilia-tou-platona-hannah-arendt-analisi/</a></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-14506044931083043822017-04-08T16:13:00.000-07:002017-04-26T16:14:36.914-07:00Η καταγωγή της ιεραρχίας και των ταξικών κοινωνιών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4P7kWo3s7myYA6RTocnUDH5DSj6eq3J_J8j_oKiFhNvh2LlggW0HkgQS7vQcesAFnldBniy8I0Yp3Jnua-Cpn8gFMhUSdkcXOrrbItBnQGnOUE3X0odjBx5jyyMfwHcVhf-zPKuZcnig/s1600/il+Grande+Gioco+1+1+smct.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="392" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4P7kWo3s7myYA6RTocnUDH5DSj6eq3J_J8j_oKiFhNvh2LlggW0HkgQS7vQcesAFnldBniy8I0Yp3Jnua-Cpn8gFMhUSdkcXOrrbItBnQGnOUE3X0odjBx5jyyMfwHcVhf-zPKuZcnig/s640/il+Grande+Gioco+1+1+smct.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt;">
<span style="font-family: "constantia";">Χάρης
Ναξάκης, καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο ΤΕΙ Ηπείρου, συγγραφέας – <a href="mailto:charisnax@yahoo.gr">charisnax@yahoo.gr</a> 2 Απριλίου 2017</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Στην <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Οικολογία της Ελευθερίας</b> (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">εκδόσεις Αντιγόνη, 2016</i>), το
σημαντικότερο έργο του μεγάλου Αμερικανού στοχαστή <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μάρεϊ Μπούκτσιν</b>, ο οποίος συνέβαλλε τα μέγιστα στην θεμελίωση της
κοινωνικής και πολιτικής οικολογίας, ο συγγραφέας επιδιώκει να ερμηνεύσει την
ανάδυση της ιεραρχίας που αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό των ανθρώπινων
κοινωνιών και να σκιαγραφήσει τις προϋποθέσεις διάλυσης της. Για τον Μπούκτσιν
η τάση του ανθρώπου να κυριαρχεί πάνω στη φύση είναι επακόλουθο της τάσης του
να κυριαρχεί πάνω στον άνθρωπο. Το μεγάλο μυστήριο όμως είναι ποιές είναι οι
ρίζες αυτής της τάσης. Για την μαρξιστική αφήγηση η εξουσία, η ατομική
ιδιοκτησία και εν τέλει οι τάξεις και το κράτος δημιουργήθηκαν «αναγκαστικά και
ανεξάρτητα από την ανθρώπινη θέληση» ως αποτέλεσμα του « νόμου του καταμερισμού
της εργασίας» (Έγκελς - Αντιτύριγκ) σε διευθυντική και εκτελεστική, γεγονός που
οδήγησε στην μονοπώληση της εξουσίας από μια ομάδα που είχε την διεύθυνση της
εργασίας. Οι αντικειμενικές λοιπόν αναγκαιότητες της οργάνωσης της παραγωγής
καθόρισαν την ταξική δομή της κοινωνίας. Κάθε εξουσία για τον μαρξισμό απορρέει
από τον καταμερισμό της εργασίας, που οδήγησε στην αντιπαράθεση ανάμεσα στα
διευθυντικά και εκτελεστικά καθήκοντα, γι’ αυτό κάθε εξουσία, η δημιουργία της
ιεραρχίας και των διευθυντικών τάξεων απορρέουν από τη σφαίρα της
παραγωγής, από την οικονομική εξουσία. Στην γερμανική ιδεολογία ο Μαρξ καθιστά
σαφή την παραπάνω ερμηνεία: «με τον καταμερισμό της εργασίας είναι ταυτόχρονα
δεδομένη και η ποσοτική και η ποιοτική άνιση διανομή της εργασίας και των
προϊόντων της, άρα και της ιδιοκτησίας». Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Οι
ταξικές κοινωνίες αναδύθηκαν επειδή στη νεολιθική περίοδο η εμφάνιση του
καταμερισμού της εργασίας και των εξελιγμένων εργαλείων επέτρεψε να κυριαρχήσει
ο άνθρωπος πάνω στη φύση, παράγοντας έτσι πλεονάσματα αγαθών, γεγονός που
επέτρεψε να εμφανιστεί η εκμετάλλευση ως σφετερισμός των πλεονασμάτων αυτών από
τις κοινωνικές ομάδες που διαδραμάτιζαν διευθυντικό ρόλο στην παραγωγή των
αγαθών;</span><br />
<br />
<span style="font-family: "constantia";"></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: "constantia";"> </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Αν όμως ο καταμερισμός
της εργασίας και η παραγωγή πλεονασμάτων, ανεξάρτητα από την ανθρώπινη
θέληση, ως σιδερένιος νόμος οδηγεί αντικειμενικά στην εκμετάλλευση, στην
ανισοκατανομή του πλούτου και την εξουσία, τότε πως ξέφυγαν από τον ιστορικό
αυτό νόμο οι φυλές των τροφοσυλλεκτών – κυνηγών της βορειοδυτικής ακτής της
Αμερικής που για αιώνες στις τελετές Πότλατς που διοργάνωναν κατέστρεφαν τα
πλεονάσματα, αποσυσσώρευαν δηλαδή τον πλούτο; Και πως θα ερμηνεύσουμε ότι
σχεδόν όλες οι τροφοσυλλεκτικές κοινωνίες εφάρμοζαν το εξισωτικό μοίρασμα της
τροφής σε όλα τα μέλη της φυλής, με βάση την αρχή του αμείωτου ελάχιστου που
σημαίνει ότι σε όλα τα μέλη της κοινότητας προσφέρεται ένα ελάχιστο
επίπεδο διαβίωσης ανεξάρτητα από την προσφορά του καθενός στην παραγωγής του; </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Για τον Μάρεϊ
Μπούκτσιν, και όχι μόνο, υπάρχει ένας άλλος δρόμος για την εξήγηση της
καταγωγής των ταξικών κοινωνιών, πέρα από αυτόν της ανάπτυξης των παραγωγικών
δυνάμεων και της τεχνικής. Η ανάδυση της ιεραρχίας και της εκμετάλλευσης
είναι αποτέλεσμα της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο, δηλαδή η
συνείδηση αντί της εργασίας, η κουλτούρα αντί της τεχνικής, οι ιεραρχίες αντί
των τάξεων είναι οι λόγοι που οδήγησαν στην ιδέα της κυριαρχίας στη φύση και
στην παραγωγή πλεονασμάτων. <b><span style="font-family: "constantia";">Έτσι η
μήτρα της καταγωγής των ταξικών κοινωνιών και της εξουσίας δεν είναι αποτέλεσμα
της εμφάνισης του καταμερισμού της εργασίας και των οικονομικών τάξεων, αλλά σε
μια αρχική τους μορφή, στη νεολιθική περίοδο, είναι το αποτέλεσμα των προνομίων
που απέσπασαν για τον εαυτό τους οι άντρες (πατριαρχία), οι ηλικιωμένοι
(γεροντοκρατία-συμβούλιο σοφών στις φυλές), η συντεχνία των σαμάνων
(ιερείς-μάγοι), αλλά και οι φύλαρχοι-πολεμιστές</span></b>. Τα προνόμια
αυτά ήταν το κύρος, η κοινωνική αναγνώριση και δευτερευόντως το κέρδος.
Πρόκειται δηλαδή για ιεραρχίες που βασίζονταν στην ηλικία (νέοι- γέροντες), στο
φύλλο (άντρας- γυναίκα), στη θρησκευτική ανάγκη (σαμάνοι), στην πολεμική τέχνη
(ομάδες πολεμιστών), στις φιλαρχίες, και οι ιεραρχίες αυτές δημιούργησαν
σχέσεις εξουσίας, κυριαρχίας (εντολής) και υποταγής.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Παρότι όμως η αφήγηση
του Μπούκτσιν είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα από τον οικονομικό
ντετερμινισμό του μαρξισμού το ερώτημα παραμένει, χωρίς να δίνεται μια επαρκής
εξήγηση. Ποια είναι η ρίζα της επιθυμίας ισχύος, της βούλησης για δύναμη και
κυριαρχία και των προνομίων που αυτή συνεπάγεται, που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο
ον; Η ανάδυση του homo sapiens έφερε στο προσκήνιο ένα ον που δεν χαρακτηρίζεται
από την ομοιογένεια αλλά από την ετερότητα, τη διάσταση δηλαδή του εαυτού και
του άλλου. Η συνείδηση του όντος αυτού είναι ατομική, το άτομο πάντα βιώνει τον
εαυτό του ως πρώτο πρόσωπο, ως υποκείμενο. Ταυτόχρονα βέβαια ο άλλος κατοικεί
μέσα στο εγώ γιατί ανήκουμε σ’ ένα εμείς (οικογένεια, φίλοι, κοινότητα, κλπ).
Το εγώ και η ανάγκη του άλλου είναι ιδρυτικά στοιχεία της ανθρώπινης
ταυτότητας. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "constantia";">Η ετερογένεια
της ζωής διακρίνει τον άνθρωπο από άλλα είδη του ζωικού βασιλείου και τον
προφυλάσσει από μια απονεκρωτική ομοιογένεια, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει το κουτί
της Πανδώρας για να ξεπηδήσει η βούληση για ισχύ και κυριαρχία του εγώ στον
άλλον. Αυτή είναι η τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης</span></b><span style="font-family: "constantia";">. <b><span style="font-family: "constantia";">Το
να είναι κανείς υποκείμενο αποτελεί το αποκορύφωμα του εγωισμού και του
αλτρουισμού</span></b>. Η εξατομικευμένη συνείδηση μας μπορεί να οδηγήσει
στον εγωισμό και την επιθυμία ισχύος όταν κυριαρχεί το εγώ, ο ατομoκεντρισμός,
αλλά και στον αλτρουισμό εφόσον είμαστε ικανοί να αφιερώσουμε το πρώτο πρόσωπο
μας σε ένα εμείς και σε ένα εσύ. Γι’ αυτό η πιο ριζοσπαστική ουτοπία είναι η
δημιουργία εκείνων των θεσμών, μέσω της αυτοθέσμισης, που θα περιορίζουν στην
πράξη την ύβρη της βούλησης για ισχύ και κυριαρχία του εγώ στον άλλο, της
κυριαρχίας του ανθρώπου στον άνθρωπο. Το ζήτημα δεν είναι μόνο η κατάργηση της
οικονομικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο αλλά και η κατάργηση ή έστω ο
περιορισμός της ιεραρχίας και της κυριαρχίας.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"><a href="http://ellogos.net/2017/04/%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA/">http://ellogos.net/2017/04/η-καταγωγή-της-ιεραρχίας-και-των-ταξικ/</a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-81146007443919268742017-03-26T08:28:00.003-07:002017-04-26T12:13:14.316-07:00Οι «πολίτες του κόσμου» ενάντια στον λαό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="sdfootnote" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYjA3VSto0-Z5t-eDifkzSeBfxrKHXN3PSuNtdPcRGjkzrYU4pPB6ILeOrEkmRhjgt9yFnTf1ytbhqYU5c0SovvG9TC_QQuLsHtJ9X-Z_HXQ9WL48FeXH-Wlg66cK419HjsBeJRiveZzs/s1600/COSMOPOLITISM+AGAINST+PEOPLE+image+20170209+8643+1eb17xr+smct.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYjA3VSto0-Z5t-eDifkzSeBfxrKHXN3PSuNtdPcRGjkzrYU4pPB6ILeOrEkmRhjgt9yFnTf1ytbhqYU5c0SovvG9TC_QQuLsHtJ9X-Z_HXQ9WL48FeXH-Wlg66cK419HjsBeJRiveZzs/s400/COSMOPOLITISM+AGAINST+PEOPLE+image+20170209+8643+1eb17xr+smct.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: "constantia";">Του
Jim Butcher για το Online περιοδικό: Spiked Magazine</span></div>
<div class="sdfootnote" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Μετάφραση
(και σχόλια) του Μιχάλη Θεοδοσιάδη</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Οι αυτοαποκαλούμενοι
πολίτες του κόσμου καθοδηγούνται από περιφρόνηση για τους λαούς.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Ο εκλεγμένος πρόεδρος
των ΗΠΑ, Donald Trump, μετά την εκλογική του νίκη και κατά το πρώτο στάδιο της
περιοδείας του στο Cincinnati (Ohio) δήλωσε πως «δεν υπάρχει παγκόσμιος
[εθνικός] ύμνος. Δεν υπάρχει παγκόσμιο νόμισμα. Δεν υπάρχει πιστοποιητικό
παγκόσμιου πολίτη». </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Ο Trump δεν είναι ο
μόνος που απορρίπτει την ιδέα της παγκόσμιας πολιτότητας. Μιλώντας στο συνέδριο
του Συντηρητικού Κόμματος το φθινόπωρο, η πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου,
Theresa May, ισχυρίστηκε ότι «αν πιστεύετε πως είστε πολίτες του κόσμου, τότε
είστε πολίτες του πουθενά. Δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει πολιτότητα».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Υπάρχουν πολλοί που
δεν αποδέχονται φιλικά την κριτική στην ιδέα της παγκόσμιας πολιτότητας. Όπως
αποκάλυψαν, τόσο η May και ο Trump, ορισμένοι αυτοαποκαλούμενοι πολίτες
του κόσμου εκλαμβάνουν οποιαδήποτε κριτική στο δόγμα τους ως ρατσισμό, ως ένα
επιχείρημα υπέρ του εθνικού σοβινισμού. Κάτι τέτοιο δεν αποτελεί έκπληξη.
Πολλοί άνθρωποι είναι δοσμένοι στην ιδέα της παγκόσμιας πολιτότητας. Μια έρευνα
στις αρχές του χρόνου διαπίστωσε ότι το 47% των Βρετανών και το 43% των
Αμερικανών θεωρούν τους εαυτούς τους κυρίως πολίτες του κόσμου, και όχι πολίτες
των εθνών τους.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Παρότι τα κίνητρα της
May και του Trump απέχουν από το να είναι προοδευτικά, είναι βάσιμα σε ό, τι
αφορά την παγκόσμια πολιτότητα, η οποία αποτελεί ηθική χειρονομία που λίγα έχει
να προσφέρει σε αυτούς χωρίς πολιτότητα εθνική.</span><br />
<br />
<span style="font-family: "constantia";"></span><br />
<a name='more'></a></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Σκεφθείτε το δράμα των
απάτριδων στην Ευρώπη. Ο ΟΗΕ εκτιμά ότι υπάρχουν τουλάχιστον 680.000 από
αυτούς, αν και ο πραγματικός αριθμός πιστεύεται ότι είναι πολύ μεγαλύτερος.
Χωρίς υπηκοότητα έχουν ελάχιστες πιθανότητες να οικοδομήσουν μια ζωή, μια
καριέρα ή μια οικογένεια, και μπορεί να παίζουν μικρό ρόλο στην οικονομική,
κοινωνική και πολιτική ζωή ενός έθνους - κράτους [2], πόσο μάλλον στον κόσμο.
Ας εξετάσουμε τους απελπισμένους κατοίκους του καταυλισμού προσφύγων στη
ζούγκλα του Calais: διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να έρθουν στο Ηνωμένο
Βασίλειο, επειδή προτίμησαν τα νόμιμα δικαιώματα της εθνικής πολιτότητας από τη
μίζερη πραγματικότητα της παγκόσμιας πολιτότητας, και αυτό δεν είναι περίεργο.
Όπως το έθεσε η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Hannah Arendt</b>, όσοι
δεν έχουν την πολιτότητα ενός κράτους είναι σαν να στερούνται το δικαίωμα τους
να έχουν δικαιώματα.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Συνεπώς, γιατί τόσοι
πολλοί δίνουν αξία στην ιδέα της παγκόσμιας πολιτότητας; Γιατί τόσοι πολλοί
πιστεύουν ότι είναι προτιμότερο κάποιος να είναι «πολίτης του κόσμου» αντί
πολίτης ενός έθνους - κράτους;</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Στη σύγχρονη
καπιταλιστική κοινωνία, η πολιτότητα συνδέεται με την επίσημη ένταξη ενός
ατόμου στο έθνος - κράτος. Οι πολίτες μέσα σε αυτό το κράτος έχουν δικαιώματα
(καθώς και υποχρεώσεις που απορρέουν από το νόμο), μερικές φορές γραμμένα σε
κάποιο Σύνταγμα. Η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Arendt</b>,
εξετάζοντας την ιστορία και την εξέλιξη της έννοιας της ιδιότητας του πολίτη
από την Αρχαία Αθήνα και έπειτα, υπερασπίστηκε τις δυνατότητες αυτής της
ουσιαστικά ρεπουμπλικανικής ιδέας αναφορικά με την ιδιότητα του πολίτη, λόγω
της ευκαιρίας που παρέχεται στο άτομο να παίξει ένα ρόλο στη δημόσια σφαίρα και
να βοηθήσει να καθορίσει το μέλλον της κοινωνίας εντός της οποίας αυτός/ή ζει.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Η παγκόσμια πολιτότητα
προσφέρει ένα πολύ διαφορετικό μοντέλο πολιτότητας. Υπερβαίνει τα πολιτικά
σύνορα, και υποθέτει ότι οι ευθύνες και τα δικαιώματα μπορούν να προέρχονται
από το να είναι κανείς «πολίτης του κόσμου». Δεν αρνείται την εθνική
υπηκοότητα, αλλά η τελευταία συχνά θεωρείται ότι είναι πιο περιορισμένη, ηθικά
όσο και χωρικά.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Η συνηγορία υπέρ της
παγκόσμιας πολιτότητας, που κατά κύριο λόγο συναντά κανείς στα σχολεία και τα
πανεπιστήμια, θέτει ως βάση της την ιδέα ότι σημαντικά πολιτικά ζητήματα, όπως
η περιβαλλοντική καταστροφή, η κλιματική αλλαγή και η ανάπτυξη, είναι ζητήματα
παγκόσμια σε χαρακτήρα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Στην πράξη, αυτό
σημαίνει ότι τα άτομα ενθαρρύνονται να ενεργούν ως ιδιώτες και, πάνω απ’ όλα,
ως ηθικοί καταναλωτές. Σε αυτή την ιδιωτική και ατομική επιδίωξη βοηθά η αγορά,
οι διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις και οι υπερεθνικοί οργανισμοί, όπως η
Ευρωπαϊκή Ένωση και τα Ηνωμένα Έθνη.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Αλλά η παγκόσμια
πολιτότητα δεν είναι πραγματικά πολιτότητα με την πλήρη έννοια του όρου. Μπορεί
να αντανακλά μια ευρεία επιθυμία για δράση σε παγκόσμιο επίπεδο, το οποίο δεν
είναι απαραίτητα κατακριτέο. Όμως μειώνει επίσης το άτομο στην παθητική
κατάσταση του καταναλωτή (να αγοράζει fair trade προϊόντα, για παράδειγμα), και
δεν δίνει χώρο για δημοκρατική συμμετοχή ή πολιτική αμφισβήτηση. Και, ως εκ
τούτου, είναι αδύνατο να παρέχει στο άτομο τα σημαντικά πολιτικά δικαιώματα σε
αντίθεση με την εθνική πολιτότητα. Έχει τη δυνατότητα να παράσχει φιλανθρωπία
στους απάτριδες, αλλά όχι ένα μέλλον.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Ωστόσο, έπειτα από το
Brexit και την εκλογική νίκη του Trump, ορισμένοι σχολιαστές και ακτιβιστές
έχουν απορροφηθεί ιδιαίτερα στην υπεράσπιση του «πολίτη του κόσμου». Αυτό
σηματοδοτεί μια υποχώρηση από την πραγματική ιδιότητα του πολίτη. Είναι ένας
τρόπος που αναζητά κανείς αναβολή από τη δημοκρατία, ένας τρόπος αποφυγής
αντιμετώπισης των πολιτικών απόψεων και των επιχειρημάτων των συμπολιτών μας.
Από τη στιγμή που η εθνική πολιτότητα συγχέεται με τη μισαλλοδοξία ή ακόμα και
τον φασισμό, το γεγονός ότι κάποιοι θα προτιμούσαν να προσδιοριστούν ως
«πολίτες του πουθενά», αντανακλά την αποξένωση τους από την εθνική πολιτική.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Κατά ειρωνικό τρόπο,
μόνο μέσω της εθνικής πολιτικής (στο πλαίσιο των εθνικών εκλογών), στην οποία
οι άνθρωποι προσπαθούν να πείσουν τους υπόλοιπους με επιχειρήματα, τα
ανοιχτά σύνορα και μια πιο πραγματική παγκόσμια πολιτότητα μπορούν να
επιτευχθούν, καθώς και πιο ελεύθερες μετακινήσεις και μια ευρύτερη ιδέα για την
ιδιότητα του πολίτη [3]. Το να είναι κανείς υπέρμαχος της παγκόσμιας ιδιότητας
του πολίτη σημαίνει συχνά ότι εγκαταλείπει αυτό το έδαφος υπέρ ενός ψεύτικου
πολιτισμικού πολέμου μεταξύ των εξωστρεφών κοσμοπολιτών και των ψηφοφόρων του
Trump ή των εθνικιστών οπαδών του Brexit. Στην πραγματικότητα, ο προσανατολισμός
προς την παγκοσμιότητα είναι ένα μέσο διαφοροποίησης του εαυτού από τον λαό·
καταλήγει σε απόσυρση από την πολιτική.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i>The Rights of Man</i></b>, ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Thomas Paine</b> είπε τα εξής: «ο κόσμος
είναι η χώρα μου, όλη η ανθρωπότητα είναι αδελφοί μου, και το να κάνει κανείς
το καλό είναι η θρησκεία μου». Ωστόσο, ο ίδιος πέρασε την ενήλικη ζωή του
αγωνιζόμενος υπέρ της ρεπουμπλικανικής πολιτότητας στις ΗΠΑ, τη Γαλλία και το
Ηνωμένο Βασίλειο, ακριβώς διότι έτσι, ελεύθεροι οι πολίτες θα μπορούσαν να
διαμορφώσουν τη δική τους μοίρα και να κάνουν καλές πράξεις. Ένας αληθινός
κοσμοπολιτισμός [4] πρέπει να καθιερώσει την έννοια της κοινότητας μέσα από την
αντιμετώπιση των καθημερινών πολιτικών ζητημάτων αντί να διαχωρίζει τον εαυτό
του από τους συμπολίτες του που σκέφτονται διαφορετικά.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">[1] Στμ. Συνήθως ο
όρος <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">citizenship</b> αποδίδεται στα
Ελληνικά ως <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ιθαγένεια</b> (ή και πολλές
φορές ως <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">υπηκοότητα</b>). Η «ιθαγένεια»
καθιερώνεται επισήμως ως αντικαταστατό της «υπηκοότητας» με το τέλος της
βασιλείας και κυρίως την εδραίωση της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής
Δημοκρατίας. Δεδομένου ότι η έννοια «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">υπήκοος</i></b>» αφορούσε περισσότερο τον «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">υπήκοο
του βασιλιά</i></b>» (αυτόν που, με άλλα λόγια, είναι δεμένος με την εξουσία
του παλατιού) το μετα-μοναρχικό νεοελληνικό κράτος προσπάθησε με αυτόν τον
τρόπο να εξαλείψει θεσμικά νόρμες που παρέπεμπαν στο παλαιό καθεστώς.
Ετυμολογικά όμως αν το δει κανείς, η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ιθαγένεια</b>
παραπέμπει στο <i><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia";">γένος</span></b></i><i><span style="font-family: "constantia";">, </span></i>δηλαδή στους <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">δεσμούς
αίματος</b> μεταξύ ανθρώπων, κοινώς στον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">φυλετισμό</b>
και τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">εθνορομαντισμό</b>. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Απεναντίας η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ρεπουμπλικανική</b> ιδέα του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">citizenship</b> αναφέρεται στην πολιτική
συμμετοχή των ανθρώπων και στην ιδιότητά τους να μπορούν να αποτελούν μέρος
ενός πολιτικού σώματος (είτε αυτό είναι το φιλελεύθερο έθνος κράτος είτε μια
συνέλευση πολιτών) το οποίο λαμβάνει αποφάσεις. Συνεπώς, πιο σωστά ο όρος <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">citizenship</b> μπορεί να μεταφραστεί ως «<i><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "constantia";">πολιτότητα</span></b></i><i><span style="font-family: "constantia";">», </span></i>καθώς είναι η μόνη λέξη που
παραπέμπει στον πολίτη και όχι στο γένος, στις φατριές ή στη μοναρχία.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">[2] Στμ. Συχνά η λέξη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">nation</b> μεταφράζεται ως «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">έθνος</b>». Στην Αγγλική γλώσσα (και σχεδόν
σε όλες τις γλώσσες Λατινικής προέλευσης) η λέξη nation έχει διαφορετική
σημασία και βαρύτητα από το Ελληνικό «έθνος». Πολλές φορές αναφέρεται στη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ρεπουμπλικανική/νεωτερική ιδέα</b> της
ενοποίησης των τοπικών πληθυσμών κατά των φεουδαρχών, των ιερατείων και των
βασιλιάδων κάτω από τη μηχανή του έθνους-κράτους, και καθόλου δεν σχετίζεται με
την Ελληνική έκδοση της λέξης ως έθνος (που ετυμολογικά παραπέμπει στο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ethnicity – <i><span style="font-family: "constantia";">ethnic, ethnos</span></i> – , δηλαδή στην εθνότητα</b>). Συνεπώς,
μια πιο σωστή απόδοση του nation (όπως το χρησιμοποιεί ο Butcher) θα ήταν «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">έθνος - κράτος</b>».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">[3] Στμ. Θα άξιζε
βέβαια να συζητηθεί το κατά πόσο μια εθνική πολιτική μπορεί να προάγει την
πραγματική έννοια του πολίτη. Με άλλα λόγια, είναι ικανό το έθνος-κράτος να
καταστήσει τους ανθρώπους <i><span style="font-family: "constantia";">όντα
πολιτικά</span></i> (ικανά να συμμετέχουν στη δημόσια σφαίρα και στις
συνελεύσεις, λαμβάνοντας αποφάσεις); Μπορεί το έθνος (nation) να αποτελεί
βασική προϋπόθεση μιας δημοκρατίας, όπως είχε επανειλημμένως τονίσει και ο
Ρουσώ, ωστόσο την ίδια στιγμή ο ίδιος στοχαστής μας λέει ότι ένα τέτοιο
πολίτευμα είναι εφικτό μονάχα σε μικρές κοινότητες. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε το
Αμερικανικό κράτος (για παράδειγμα) που αντιπροσωπεύει εκατοντάδες εκατομμύρια
πολίτες, να προωθήσει τη δημοκρατική συμμετοχή; Συνεπώς, ο δημοκρατικός πολίτης
έχει ανάγκη, κατά κάποιον τρόπο, τη σμίκρυνση του «έθνους», προς ένα πιο
ομοσπονδιακό καθεστώς, ώστε να μπορούν σε τοπικό επίπεδο να ριζώσουν σώματα
ενεργών πολιτών, οι οποίοι θα μπορούν να αποφασίζουν για θέματα που αφορούν τις
δικές τους κοινότητες πρωταρχικά.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">[4] Στμ. Στο σημείο
αυτό αξίζει να αναρωτηθούμε αν ο όρος «πραγματικός κοσμοπολιτισμός» μπορεί να
χρησιμοποιηθεί προκειμένου να περιγράψει στο ακέραιο τη βασική ιδέα που προωθεί
ο συγγραφέας, δηλαδή την έμφαση που αξίζει να δοθεί στον «κοινό μας κόσμο», την
καλλιέργεια μιας αντίληψης που θα ενδιαφέρεται για προβλήματα που απασχολούν
όλη την ανθρωπότητα και όχι μονάχα μια μικρή κοινότητα ανθρώπων (όσο
δημοκρατική και αν είναι αυτή).</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Όπως ισχυριζόταν ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κονδύλης</b> (βλ.</span> <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "constantia";">Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού</span></i></b><span style="font-family: "constantia";">), οποιαδήποτε αναφορά μας σε μια έννοια
προϋποθέτει (από μέρος μας) να είμαστε ξεκάθαροι ως προς το περιεχόμενο και τις
σημασίες που αυτή πρεσβεύει. Θα πρέπει, με άλλα λόγια, να γνωρίζουμε για το τί
ακριβώς μιλάμε και σε τί πράγμα αναφερόμαστε. Ο όρος «κοσμο-πολιτισμός»
παραπέμπει σε έναν ανθρωπολογικό τύπο που ακούει στο όνομα <i><span style="font-family: "constantia";">πολίτης του κόσμου. </span></i>Ως εκ τούτου, ο
πολίτης αυτός δεν μπορεί να περιορίζεται μέσα σε στενά γεωγραφικά όρια (δεν
μπορεί να είναι ίδιος με τον ανθρωπότυπο του <i><span style="font-family: "constantia";">πολιτικού
όντος</span></i>). Βέβαια, ο συγγραφέας ήδη απορρίπτει τον πολίτη του κόσμου,
ορθώς λέγοντας ότι κανείς δεν μπορεί να ταυτιστεί με ολόκληρο τον πλανήτη, μήτε
μπορεί να υπάρξει δημόσια σφαίρα που θα λειτουργεί σε παγκόσμια κλίμακα
(άλλωστε, η δημοκρατία είναι εφικτή μόνο σε μικρές κοινότητες ανθρώπων, όπως
ειπώθηκε και παραπάνω). Επιπλέον, ο ίδιος ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Καστοριάδης</b>, σε ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά του βιβλία (βλ <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Φαντασιακή
Θέσμιση της Κοινωνίας</i></b>), ασκώντας κριτική στον Μαρξ λέει ότι δεν μπορεί
να αποκοπεί η πραγματικότητα από το ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο η ίδια
αντιστοιχεί. Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε το Σοβιετικό καθεστώς
από την ιδεολογία του Μαρξισμού - Λενινισμού (δίχως κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι
όποιος επηρεάζεται φιλοσοφικά από τον Μαρξ θα οικοδομήσει <i><span style="font-family: "constantia";">de facto </span></i>ένα ολοκληρωτικό καθεστώς).
Συνεπώς, δεν μπορούμε να μιλάμε για τον «σωστό Μαρξισμό» θεωρώντας ότι η
πρακτική του εφαρμογή στις χώρες της ΕΣΣΔ ήταν απλά μια «λάθος εφαρμογή του».
Παρομοίως δεν μπορούμε να μιλάμε για «πραγματικό κοσμοπολιτισμό», δεδομένου ότι
η σημερινή παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα δεν μπορεί να κατανοηθεί έξω από τα
πλαίσια του περιεχομένου της έννοιας «παγκόσμιος πολίτης». Θα μπορούσαμε βέβαια
να χρησιμοποιήσουμε έναν άλλον όρο για να περιγράψουμε το ενδιαφέρον μας για
τον «κοινό κόσμο», τον λαϊκό οικουμενισμό, πάνω στη σκέψη της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Simone Weil</b>. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";">Ένας οικουμενισμός
που, σε αντίθεση με τον παγκοσμιοποιημένο κοσμοπολιτισμό, δεν θα στερεί από τα
πολιτικά σώματα την αρχή της λήψης των αποφάσεων, αλλά (εν αντιθέσει με τον
εθνικισμό) θα θεωρεί ότι κάποιες αξίες (όπως η ισότητα και ο σεβασμός των λαών)
είναι κοινές για όλους τους ανθρώπους.</span></div>
<div class="sdfootnote" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="sdfootnote" style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "constantia";"><a href="http://www.respublica.gr/2017/03/column/globalcitizen/">http://www.respublica.gr/2017/03/column/globalcitizen/</a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-3289047595170382272013-05-24T05:40:00.001-07:002013-05-24T05:40:25.907-07:00Αναζητώντας την πατρίδα των παιδιών μας <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjalToWFocAL3DIWd-A9aE-p_XVgoraQl3PcKIzE-9bCm6_p1mc6MZPBGzRfDvZdCWnhnMrzjPWXFDSAHFFKPA5n7ZdRnA57d59zy4K-t9VbKa0MEeEEIKewhqoB0I13BVMO8f9MVKKKJU/s1600/320b783b13f6b591849dc82b8df81be8_L.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjalToWFocAL3DIWd-A9aE-p_XVgoraQl3PcKIzE-9bCm6_p1mc6MZPBGzRfDvZdCWnhnMrzjPWXFDSAHFFKPA5n7ZdRnA57d59zy4K-t9VbKa0MEeEEIKewhqoB0I13BVMO8f9MVKKKJU/s320/320b783b13f6b591849dc82b8df81be8_L.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Από</span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"> </span></b><span class="itemauthor"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Constantia;"><a href="http://antapocrisis.gr/index.php/2012-04-24-19-38-44/itemlist/user/42-antapocrisis">antapoCRISIS</a>
</span></b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Constantia;"></span></b></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<em><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;">Παρέμβαση
του Αλέκου Αλαβάνου στη Συνδιάσκεψη του Σχεδίου Β.</span></b></em><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;"></span></b></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Σας
ευχαριστώ κι εγώ όλες και όλους που είστε μαζί μας σε αυτή τη σημαντική για μας
στιγμή.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Θα
ήθελα να συμμεριστώ μαζί σας μερικές απλές σκέψεις.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<em><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Η
Ελλάδα θα πεθαίνει για τα επόμενα σαράντα χρόνια</span></em><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Πρώτο</span></strong><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">: Είναι δύο συγγραφείς,
έγκλειστοι ως νέοι στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιβιώσαντες, που
έγραψαν για τις εμπειρίες τους εκεί. Ο Ούγγρος Ιμρε Κέρτες με τον «Άνθρωπο
χωρίς πεπρωμένο» που του έφερε το Νόμπελ. Κι ο Ιταλός Πρίμο Λέβι με το «Όσο
υπάρχουν άνθρωποι».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Τους
αναφέρω γιατί έχουν ένα κοινό και εντυπωσιακό χαρακτηριστικό. Ενώ αφηγούνται
για αυτό το τρομακτικό εργοστάσιο μαζικής εξόντωσης ανθρώπων, μιλάν με μια
γλώσσα καθημερινότητας, στωικότητας, ρουτίνας και ηρεμίας. Το καθετί, ακόμα και
οι θάλαμοι αερίων, συνηθίζεται και γίνεται ανεκτό. Σε άγριες συνθήκες μπορείς
να περάσεις τις «χαρές και τις λύπες των μικρών πραγμάτων».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Στην
Κρήτη υπάρχει η ευχή: «Ας μη σου δώσει ο Θεός όσα μπορείς να αντέξεις».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;"></span></div>
<a name='more'></a><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Αυτός
είναι ο κίνδυνος σήμερα. Να περνάμε έξω από τα μαγαζιά με την «Αγορά Χρυσού»
και να είναι σαν να περνάμε έξω από σουβλατζίδικα. Να διαβάζουμε για μια νέα
αυτοκτονία και να είναι σα να διαβάζουμε το δελτίο καιρού. Να ακούμε ένα
ναζιστή στη Βουλή και να είναι σα να ακούμε ένα βουλευτή. Να βλέπουμε τους
άνεργους και να λέμε «έτσι είναι η ζωή».</span>
<br />
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Όχι
ότι δεν υπάρχει απόγνωση, οργή, επιθυμία για εκδίκηση. Υπάρχουν. Υπάρχει
όμως και κάτι άλλο. Η αίσθηση ότι δεν γίνεται τίποτε. Η μοιρολατρία. Η
καθημερινότητα του συμβιβασμού με τον εξευτελισμό μας. Η φιλοσοφία «έτσι είναι
ό κόσμος».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Κι
όμως ο κόσμος δεν είναι έτσι ούτε ήταν έτσι. Η ύφεση στην Ελλάδα εξελίσσεται
στην πιο άγρια ύφεση σε ανεπτυγμένη χώρα τα τελευταία εκατό χρόνια.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Το
ακραίο υπόδειγμα κρίσης ήταν μέχρι τώρα η κρίση του 1929 στις ΗΠΑ με τις
στρατιές των ανέργων και τα εργοστάσια φαντάσματα. Ο δείκτης αύξησης της
ανεργίας στην Ελλάδα έχει ήδη φτάσει τον αμερικάνικο. Η χρονική διάρκεια της
αύξησης ανεργίας και της μείωσης του ΑΕΠ έχει ήδη περάσει την αμερικάνικη.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Πριν
από λίγα χρόνια σε χώρες που κινδύνευαν από ύφεση έλεγαν: «εμείς δεν θα γίνουμε
Αμερική του ‘29» ή «εμείς δεν θα γίνουμε «Αργεντινή». Τώρα παντού λένε, ακόμα
κι ο Ομπάμα το είπε: «εμείς δεν θα γίνουμε Ελλάδα.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Δεν
πρόκειται απλά για μια κρίση δανεισμού. Μια κρίση απασχόλησης. Μια κρίση
εξωτερικών συναλλαγών. Μια δημοσιονομική κρίση. Είναι κρίση καθολική, υπαρξιακή
και ταυτότητας.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Δεν
μπορούμε να βγούμε από αυτήν με εντολές ξένων. Δεν μπορούμε με ελεημοσύνη. Δεν
μπορούμε με τη δουλικότητα της κυβέρνησης. Δεν μπορούμε με τα κενά πομπώδη
λόγια και τα κενά προγράμματα της αντιπολίτευσης. Δεν μπορούμε αν εμείς είμαστε
απόντες. Δεν μπορούμε αν δεν προχωρήσουμε σε βαθιές αλλαγές.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Το
1987 ο Πρίμο Λέβι ξάφνιασε τους πάντες. Αυτοκτόνησε πέφτοντας από το μπαλκόνι
του. Κάποιος είπε σοφά: «Ο Λέβι ήταν πεθαμένος εδώ και σαράντα χρόνια στο
Άουσβιτς».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Ας το
κατανοήσουμε. Η Ελλάδα δεν πεθαίνει για σήμερα. Θα πεθαίνει συνεχώς για σαράντα
χρόνια.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<em><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Η
Ευρωζώνη είναι παρελθόν που ακυρώνει το μέλλον μας</span></em><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Δεύτερο</span></strong><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">: Η ελληνική κρίση είναι ακραία
έκφραση της ευρωπαϊκής κρίσης. Είναι εσωτερική η ευθύνη που η πατρίδα μας
βρέθηκε πρώτη σε αυτή την ακραία θέση. Είναι όμως απόλυτη ευθύνη της Ευρωπαϊκής
Ένωσης το ότι θα ξεκινούσε με μια «Ελλάδα». Και αποδείχθηκε αυτό, γιατί
ακολούθησε η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Δεν
είναι μόνο ότι το εγχείρημα της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης έχει
στηριχθεί σε θεμέλια εκμετάλλευσης της εργασίας από το κεφάλαιο, του κέντρου
από την περιφέρεια, της παραγωγής από τις τράπεζες. Δεν είναι μόνο ότι υπάρχει
παντελής έλλειψη της σύμμετρης ανάπτυξης, της ισότητας, του αμοιβαίου οφέλους,
της αλληλεγγύης. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Είναι
κυρίως ότι μπροστά στην ολοκληρωτική αποτυχία της είναι ανίκανη να προχωρήσει
σε οποιαδήποτε αλλαγή. Είναι ακινητοποιημένη στη γερμανική συνταγή για
λιτότητα, δημοσιονομική πειθαρχία, σκληρό νόμισμα, αποκρατικοποίηση. Και φέρνει
τη διάλυση. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Ιδέες
όπως της γαλλικής επανάστασης για «ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη», με ζωή
δυόμιση αιώνων, είναι σήμερα νεανικές, ζωντανές και αναγκαίες. Ιδέες, όπως το
γερμανικό μάρκο ως κοινό νόμισμα με την ονομασία ευρώ, είναι μόλις 10 ετών κι
είναι σήμερα άσκημες γριές. Η Ευρωζώνη είναι γεννημένη μέσα σε ένα φέρετρο.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Αξίζει
να το καταλάβουμε αυτό: το εγχείρημα της Ευρωζώνης είναι πια κάτι απαρχαιωμένο,
αποτυχημένο, παραλυτικό. Κι όποιος προσκολλάται στο παρελθόν καθηλώνεται.
Επιδεινώνει τα ήδη βαριά προβλήματα. Χάνει τις δυνατότητες για το μέλλον. Δεν
ανοίγει νέους δρόμους.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Αξίζει
λοιπόν να έχουμε υπόψη μας, σε σχέση και με τις συζητήσεις που γίνονται:</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Ότι
καμία, καμία, καμία χώρα δεν μπόρεσε ποτέ να έχει ουσιαστική, γρήγορη και σε
όφελος του λαού έξοδο από μια βαθιά υφεσιακή κατάσταση, όπως της χώρας μας, με
το σκληρό νόμισμα μιας μεγάλης οικονομικής δύναμης όπως η Γερμανία. Αυτό δεν το
λέμε εμείς, το λέει κατηγορηματικά η ιστορία</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Ότι
ακόμα κι αν υπάρξει μια χαλάρωση των μέτρων λιτότητας στην Ευρωζώνη, κάτω
από την κριτική που δέχεται το Βερολίνο από εχθρούς και φίλους, δεν
μπορεί να υπάρξει αισθητό αποτέλεσμα για μια χώρα σε τόσο κατήφορο όπως η
Ελλάδα. Το είπε ο καθηγητής Μαριόλης: ακόμα και αν περάσουμε από 5%
μείωση σε 2% αύξηση ετήσια του ΑΕΠ , απλώς συγκρατούμε την ανεργία στα αφόρητα
επίπεδα του σήμερα. Χρειάζεται μια ολόπλευρη, επιθετική, επεκτατική πολιτική,
εντελώς αδύνατη στο πλαίσιο της Ευρωζώνης.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Κι
ακόμα ότι δεν έχουμε κανένα απολύτως δικαίωμα να παρατείνουμε το μαρτύριο των
ανέργων, των φτωχών και όσων φτωχαίνουν ούτε για μια μέρα. Πολύ
περισσότερο για ένα αόριστο χρονικό διάστημα, που μπορεί να είναι και δεκαετιών
για μια συμμαχία του Νότου αν αυτή γίνει ποτέ. Η συμμαχία του Νότου είναι
ευκταία και μπορεί να γίνει όταν η χώρα και ο λαός όπου δεν πάει άλλο πουν
τελικά «όχι», αλλάξουν και δώσουν το θετικό παράδειγμα. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Το
ευρώ μπήκε στην τσέπη μας και στη ζωή μας. Μας έδωσε μια ταυτότητα πιο
αρχοντική. Έφερε στην Ελλάδα χρυσές αγελάδες, που ήταν όμως δανεικές. Η συνεχής
προπαγάνδα υπέρ του ευρώ και η εκστρατεία φόβου κατά του εθνικού νομίσματος το
κάνουν να φαίνεται σα φυσικό φαινόμενο. Η θέση της Ελλάδας στο ευρώ θεωρείται
δεδομένη.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Κι
ότι η γη ήταν επίπεδη κατά τις Γραφές ήταν δεδομένη, για χιλιετίες. Ο
αμερικανός στοχαστής Lewis Mumford έχει γράψει, ότι κατά το μεσαίωνα η «πίστη»
ότι ο κόσμος είναι επίπεδος ήταν σημαντικότερη από το «γεγονός» ότι είναι
σφαιρικός. Αυτή η πίστη απέτρεπε, όπως θα το έκανε μια ζώνη ναρκών, τους
ναυτικούς να ταξιδέψουν στις ανοικτές θάλασσες με όλα τα οφέλη που θα υπήρχαν.
Αυτό τώρα το καταλαβαίνουμε εύκολα. Όταν όμως μέσα σε εκείνη την εποχή το έλεγε
ο Giordano Bruno τον έκαψαν στην πυρά. Και τον Galileo Galilei παραλίγο.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Η
«πίστη» ότι η θέση της Ελλάδας είναι στην Ευρωζώνη ας μη επιβληθεί στο
«γεγονός» ότι τον 21ο αιώνα είναι απόλυτη ανάγκη να δραπετεύσουμε έξω από τα
σύνορά της – μόνος τρόπος για να ξαναβρούμε την αξιοπρέπεια, την ευημερία, την
προοπτική. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<em><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Μέσα
στις 100 πρώτες μέρες, θέσεις εργασίας</span></em><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Τρίτο</span></strong><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">: Δεν είναι μόνο να βγάζουμε
διδάγματα από την ιστορία. Αλλά και να βλέπουμε τι γίνεται σήμερα γύρω μας.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Λέγεται
επίμονα, για παράδειγμα ότι το εθνικό νόμισμα και η υποτίμηση που θα το
συνοδεύει θα φέρει αναγκαστικά μείωση του ΑΕΠ, μείωση της κατανάλωσης και
μεγαλύτερο πάγωμα στην αγορά. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Την
περασμένη Τετάρτη δόθηκαν τα στοιχεία του πρώτου τετραμήνου του 2013 από την
Ευρωζώνη και την Ιαπωνία. Η Ευρωζώνη συνολικά έχει κάμψη του ΑΕΠ της κατά 0,2%.
Είναι το έκτο συνεχόμενο τετράμηνο κάμψης – δύο χρόνια δηλαδή – το μεγαλύτερο
από την ίδρυσή της, μεγαλύτερο κι από το 2008-2009 όταν η παγκόσμια κρίση είχε
φτάσει στο πιο άγριο σημείο της.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Από
την άλλη η Ιαπωνία είχε μια αύξηση του ΑΕΠ της σε σχέση με το προηγούμενο
τρίμηνο 0,9%, σε ετήσια βάση 3,5%, μεγαλύτερη των Ηνωμένων Πολιτειών. Αύξηση
των εξαγωγών 3,8%. Αύξηση της κατανάλωσης 0,9%. Τι είναι το σημαντικό εδώ; Με
τη νέα κυβέρνηση από τον Γενάρη η Ιαπωνία, καταδικασμένη για χρόνια σε ύφεση
και σε μια φθίνουσα κατανάλωση, υποτίμησε το γεν 20% μέσα σε τέσσερις μήνες και
προχωρά σε διπλασιασμό του όγκου της νομισματικής κυκλοφορίας μέσα στη διετία.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Υπάρχει
όμως μια ανησυχία, μας βασάνιζε κι εμάς. Πότε θα αρχίσει να αποδίδει μια μεγάλη
τομή στην οικονομική πολιτική με το εθνικό νόμισμα, την παύση πληρωμών στους
δανειστές (μη μας φοβίζει, την έχουν κάνει όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές χώρες
συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας) και την εθνικοποίηση των τραπεζών (μη μας
φοβίζει την έχουν κάνει οι βρετανοί συντηρητικοί στις μέρες μας);</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Ξέρουμε
ότι τα όρια αντοχής είναι εξαντλημένα. Ότι το αίτημα για δουλειά είναι
κατεπείγον. Ότι η έννοια του «πότε» είναι κεντρική. Ότι δεν υπάρχουν άλλα
χρονικά περιθώρια. Κι ομολογώ ότι αισθανόμασταν σε δύσκολη θέση.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Έχουμε
βάλει στο κέντρο της προσοχής μας τη μελέτη των 100 πρώτων ημερών ενός Σχεδίου
Β, δεν την έχουμε ολοκληρώσει και για αυτό δεν την παρουσιάζουμε ακόμα.
Προσεγγίζουμε όλες τις σημαντικές διεθνείς εμπειρίες. Ιδιαίτερα έχουμε εστιάσει
στην έξοδο από την ύφεση τη δεκαετία του 1930. Έχει κοινό στοιχείο με τη δική
μας, που δεν βρίσκεις σε άλλες, ότι η υποτίμηση θα συνδυασθεί με απαγκίστρωση
από ένα ισχυρό νόμισμα. Σήμερα, εδώ, από το ευρώ. Τότε, στις ΗΠΑ και παντού,
από ένα πολύ πιο σκληρό νόμισμα, τον χρυσό.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Στόχος
μας είναι να αντλήσουμε διδάγματα ώστε να οργανωθεί πιο προσεκτικά ένα τέτοιο
σχέδιο, ώστε να δημιουργεί μια σταθερή βάση και να εκμηδενίζει τις αρνητικές
παρενέργειες. Σκάβοντας πηγάδι για νερό μπορεί να βρεις πετρέλαιο.
Εντυπωσιασθήκαμε γιατί έκπληκτοι αντικρίσαμε τις θετικές επιδράσεις να έρχονται
πολύ πιο γρήγορα από ότι περιμέναμε.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Δύο
εικόνες μόνο: Άνοιξη του 1932 καταρρέει η πολιτική Βενιζέλου για τη «χρυσή
δραχμή». Αναγκάζεται να αποδεσμεύσει το νόμισμα από τον χρυσό κανόνα, να
προχωρήσει σε παύση πληρωμών στους ξένους δανειστές, να δώσει εξουσία της
νομισματικής πολιτικής στη δημόσια Τράπεζα Ελλάδας – ναι, ο Βενιζέλος. Αρχές
ήδη του 1933 έχουμε μεγάλη ανάκαμψη στην οικοδομή, τη ναυτιλία και, εκείνη την
εποχή, στον τουρισμό. Τότε αρχίζει η πυρετώδης οικοδόμηση στην παραλιακή ζώνη
της Αττικής με τα ψαροχώρια. Στην αγροτική παραγωγή και τις εξαγωγές η εξέλιξη
είναι εκρηκτική. Η σταφίδα, όχι ως τρόφιμο, αλλά ως συνάλλαγμα έσωσε την
Ελλάδα. Μαζί και ο καπνός.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Ένα
χρόνο αργότερα στις ΗΠΑ αρχίζει η εφαρμογή του New Deal. Mέσα στις 100 πρώτες
μέρες αλλάζει φορά προς τα κάτω η καμπύλη της ανεργίας. Προσλαμβάνονται αμέσως
σε δημόσια έργα μισό εκατομμύριο νέοι – με πολύ χαμηλές απολαβές είναι αλήθεια,
αλλά τότε και να είχες ψωμί ήταν μια αξία. Ξεκινούν δημόσια έργα μεγάλης
κλίμακας, όπως οι γιγαντιαίες υδροηλεκτρικές και αρδευτικές εγκαταστάσεις
στην πεδιάδα του Tennessee.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Μερικές
πρώτες παρατηρήσεις για αυτό το πρώτο διάστημα των τριών μηνών. Χρειάζεται να
εφαρμοσθούν σωρευτικά και αποφασιστικά όλες οι μεγάλες αλλαγές στο νόμισμα, στα
δάνεια, τις τράπεζες, την προστασία κεφαλαίων, τις δημόσιες επενδύσεις.
Χρειάζεται να ακυρωθούν άμεσα ρυθμίσεις-σύμβολα της κρίσης, κυρίως για να
ανυψωθεί το ηθικό της κοινωνίας. Χρειάζεται να εντοπισθεί ο κύριος στόχος και
να αρχίσουν να υπάρχουν αποτελέσματα μέσα σε βδομάδες – κι αυτός δεν μπορεί να
είναι άλλος από τη δημιουργία θέσεων εργασίας.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Και
να χρησιμοποιηθούν τα τρία εντυπωσιακά «παράδοξα». Παράδοξα σε σχέση με τις
αντιλήψεις που μας έχει επιβάλλει η τρόικα με τις δικές της αποτυχημένες
πολιτικές. Το δημόσιο αντί να συρρικνώνεται, γίνεται το ισχυρότερο εργαλείο για
την ανοικοδόμηση. Τα εργατικά δικαιώματα αντί να συντρίβονται, ενισχύονται για
να εξασφαλίσουν αγοραστική δύναμη για την επανεκκίνηση της αγοράς. Το
περιβάλλον αντί να αγνοείται μέσα στην κρίση, προσφέρει αφθονία θέσεων
εργασίας.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<em><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Αριστερά
και εργατικό κίνημα</span></em><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Τέταρτο</span></strong><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">: Μερικά λόγια για την
αριστερά.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Πριν
βγει το πρώτο χορτάρι στους τάφους των αγωνιστών της αντίστασης και του
εμφυλίου ο πόθος για την ενότητα της αριστεράς είχε φουντώσει ήδη στις καρδιές
όλων. Αυτή η προσδοκία και αυτή η απαίτηση περνούσε ζωντανή από δεκαετία σε
δεκαετία. Μέχρι σχεδόν τις μέρες μας. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Σήμερα
τα πράγματα δεν είναι έτσι απλά. Υπάρχει μια εμπειρία ελληνική και διεθνής που
δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Κόμμα «αριστερό» συμμετέχει στην κυβέρνηση
τοποτηρητή των ξένων στη χώρα μας. Άλλο κόμμα κομμουνιστικό συνεργάζεται με τον
παλιό δικομματισμό για να ακυρώσει την απόφαση του σώματος των καθηγητών μέσης
εκπαίδευσης να απεργήσουν παρά και ενάντια στην επιστράτευση. Στην Κυπριακή
Δημοκρατία κόμμα «αριστερό» διαχειρίσθηκε ένα φορολογικό παράδεισο για τη
ρωσική και σερβική κλεπτοκρατία και συμφώνησε το πρώτο μνημόνιο περικοπής
εργασιακών δικαιωμάτων με την Τρόικα. Στην Ιταλία κόμμα «αριστερό» συνεργάζεται
με τον Μπερλουσκόνι.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Μπορούμε
να μιλάμε για «αριστερή προέλευση», από την κοινή μήτρα του εργατικού και
κομμουνιστικού κινήματος. Μα από την ίδια μάνα ο ένας γιός μπορεί να βγει
διάκος κι ο άλλος βαποράκι.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Σήμερα
όλο το πολιτικό σύστημα αναταράζεται, αναδομείται, επαναπροσδιορίζεται. Ποια
δύναμη και ποια πολιτική είναι αριστερή – εκφράζει δηλαδή τις δυνάμεις της
εργασίας ενάντια σε αυτές του κεφαλαίου, εμπνέεται από τις αρχές της ελευθερίας
και του σοσιαλισμού – θα το αποφασίσει το μέλλον.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Η πιο
πλατειά λαϊκή ενότητα είναι απόλυτα αναγκαία. Όχι όμως στη βάση της κοινής
καταγωγής, αλλά σε μια προγραμματική βάση που θα δίνει ειλικρινείς απαντήσεις
στα ερωτήματα: «Πώς θα βρω δουλειά;», «Πως θα τα βγάλω πέρα με το στεγαστικό
δάνειο και τις οφειλές στην εφορία;», «Πως θα δουλεύω χωρίς να με κλέβουν και
να με εξευτελίζουν;»</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Δυνάμεις
αριστερής προέλευσης που στηρίζουν την εντελώς χρεοκοπημένη, μετά τα γεγονότα
στην Κύπρο και την Πορτογαλία, θέση «όχι στο μνημόνιο, ναι στο ευρώ» είναι στην
απέναντι όχθη, στο Σχέδιο Α. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Φαίνεται
περίεργο αλλά είναι κανόνας της ιστορίας. Οι επαναστατικές αλλαγές που
οικοδομούν με σκληρές αντιστάσεις την πρόοδο για την ανθρωπότητα και σφραγίζουν
την ιστορία της μέσα στους αιώνες ξεκινούν από ανθρώπους που τα έδιναν όλα
γιατί δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες τους της
ημέρας. Οι ξυπόλητοι για παπούτσια. Οι πεινασμένοι για ψωμί. Οι
αγράμματοι για σχολεία.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Σε
αυτό το σημείο ακριβώς βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα. Για να μη πουλήσει κανείς τη
βέρα του, για να βρει κάποια δουλειά, για να ανοίξει το μαγαζάκι του,
χρειάζεται να υπάρξουν αλλαγές εκ βάθρων. Ένα πρόγραμμα αναγκαστικά αντικαπιταλιστικό,
αριστερό, που απευθύνεται όμως στους πάντες, ανεξάρτητα πολιτικής καταγωγής.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Αυτό
το στόχο υπηρετεί το Σχέδιο Β. Δεν ενδιαφέρεται για το 3%, για να μπει στη
Βουλή. Δεν θέλουμε να μας περιλαμβάνουν οι έρευνες κοινής γνώμης – οι
δημοσκοπήσεις διαφθείρουν: αντί να πλουτίζουν τον λαό με ιδέες τα
κόμματα, τρέχουν πίσω από απόψεις του συρμού που διαμορφώνουν τα μέσα
ενημέρωσης για να εξασφαλίσουν ψήφους και έδρες. Θέλουμε να συμβάλλουμε στη
διαμόρφωση μιας νέας πλειοψηφίας στη χώρα, ενός μετώπου κοινωνικών και
πολιτικών – έξω από το σημερινό σύστημα – δυνάμεων που θα την κυβερνήσει.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Μια
τέτοια πορεία που χρειάζεται ένα ισχυρό εργατικό κίνημα. Αλλά και ένα κίνημα με
νέα χαρακτηριστικά. Που θα εγκακαταλείψει τις γυμναστικές επιδείξεις και
διαδηλώσεις - λιτανείες τύπου ΓΣΕΕ που δεν έχουν νόημα για κανένα. Που θα
συναισθανθεί πόσο είναι απομονωμένο από τον απλό εργαζόμενο της εποχής μας. Που
θα σέβεται τις γνώμες των μελών του, κι όχι να τις ποδοπατά όπως έγινε με την
ΟΛΜΕ. Που θα ξεπεράσει την υποκρισία, θα γνωρίζει ότι ένα αγώνα που πάει
να πετύχει τον περιμένει η επιστράτευση και πρέπει να εξελιχθεί σε ανυπακοή.
Που θα ενώνει τους εργαζόμενους και δεν θα στρέφει τον μηχανικό ενάντια στον
εργάτη και το ειδικευόμενο ενάντια στον ειδικευμένο γιατρό. Που δεν θα
επιχαίρει με την κατάρρευση, ιδιαίτερα του δημόσιου τομέα, αλλά με νύχια και με
δόντια θα αναλαμβάνει να τον κρατήσει ζωντανό για να υπάρχει μια βάση για το
αύριο. Που θα προστατεύει με αλληλεγγύη την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα του
κάθε συναδέλφου από τις κλίκες που ενδιαιτούν παντού και όσο κλονίζονται τόσο
αποχαλινώνονται. Που θα είναι ικανό να παράγει θέσεις και ιδέες για ένα
δημιουργικό αντισχέδιο στη σημερινή διάλυση. Που θα μπορεί με όλα αυτά να
δημιουργεί ένα πλαίσιο ασφάλειας, προσδοκίας, ελπίδας για τους εργαζόμενους που
τα έχουν σήμερα χαμένα.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Εδώ
ακριβώς, κι όχι σε τεχνικά ζητήματα πολιτικών, βρίσκεται το βασικό εμπόδιο που
ίσως καθιστά το Σχέδιο Β απραγματοποίητο στην Ελλάδα. «Μπορεί μια κοινωνία που
βγαίνει από τον καταναλωτισμό, τον ατομισμό και τον μικροαστισμό να στηρίξει
μια τόσο βαθειά αλλαγή». Δεν μπορούμε να απαντήσουμε «όχι». Αλλά, δυστυχώς, δεν
μπορούμε να απαντήσουμε και «ναι».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Θα
κάνουμε όμως ότι μπορούμε ώστε η απάντηση να είναι «ναι». Και υπάρχουν λόγοι
για αισιοδοξία. Η αλληλοϋποστήριξη μέσα στις οικογένειες και τα σόγια. Η
αφύπνιση της γειτονιάς. Το αίσθημα και οι πράξεις αλληλεγγύης στις διάφορες
κινήσεις διανομής τροφίμων και τα κοινωνικά ιατρεία. Το βαθύ αίσθημα κοινής
μοίρας μέσα στη νεολαία.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<em><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Αναζητάμε
την πατρίδα των παιδιών μας</span></em><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Πέμπτο</span></strong><span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">: Δημοσιογραφικά παρουσιάζουν
το Σχέδιο Β ως το σχήμα της δραχμής. Το κατανοούμε αυτό. Γιατί στο πεδίο του
νομίσματος κρίνεται και ουσιαστικά και συμβολικά η στρατηγική επιλογή της
άρχουσας τάξης καθ’ όλη τη μεταπολίτευση για την αυτοσυντήρησή της μέσα από τη
συμμετοχή στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση. Άλλοι προσκυνούν. Εμείς
αντιστεκόμαστε.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Το
Σχέδιο Β όμως δεν είναι μόνο η δραχμή. Είναι όλες οι οικονομικές τομές που
πρέπει να γίνουν.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Το
Σχέδιο Β δεν είναι μόνο οικονομική πολιτική. Είναι η επαναφορά της πολιτικής ως
ηγεμονεύουσας δύναμης πάνω στην οικονομία, της θέλησης των πολιτών πάνω στους
νόμους που κατασκευάζουν τραπεζίτες και κερδοσκόποι.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Το
Σχέδιο Β δεν είναι μόνο η πολιτική επί της οικονομίας. Είναι ένα πολιτικό
αντισχέδιο σε όλα τα επίπεδα. Αυτό προσπαθήσαμε να δείξουμε σήμερα με το Σχέδιο
Β για το Κοινοβούλιο και με την έναρξη μιας διερεύνησης για ένα Σχέδιο Β για τη
νεολαία. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Το
Σχέδιο Β δεν είναι μόνο πολιτικές. Στηρίζεται σε ένα άλλο σύστημα αξιών, που
συνδυάζουν τη συλλογικότητα με τα ατομικά δικαιώματα. Επιχειρεί να δημιουργήσει
άλλους κώδικες συμπεριφοράς και ηθικές αξίες. Προϋποθέτει αλλαγή νοοτροπίας και
δημοκρατικούς θεσμούς. Προϋποθέτει μια πολιτιστική επανάσταση όχι μόνο έξω αλλά
και μέσα μας. Έχει καθολικότητα.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Το
Σχέδιο Β ως οργάνωση δεν είναι ένας εκλογικός μηχανισμός. Είναι ένας φορέας
απελευθέρωσης. Οι νοηματοδοτήσεις και η ορολογία του είναι έξω από αυτές της
κυβέρνησης και του σημερινού κοινοβουλίου.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Το
Σχέδιο Β όχι μόνο δεν επιδιώκει η Ελλάδα από δήθεν ευρωπαϊκή να κλειστεί στον
εαυτό της, αλλά επιδιώκει να έχει πλανητικές διαστάσεις.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Σημειώνω
από ένα άρθρο του Χρήστου Στεργίου στην ιστοσελίδα μας: «Το Plan B δεν είναι
ένα άλλο πλάνο σε σύγκριση με το σημερινό, αλλά το πλάνο μιας άλλης
διαφορετικής ζωής, υπέρβασης του καταναλωτικού μοντέλου, ανοικτό στις μεγάλες
αλλαγές και προκλήσεις της τεχνολογίας που βοηθούν στην ποιότητα ζωής και την
αμεσοδημοκρατική δομή. Η αριστερά σήμερα δεν πιστεύει στην απομόνωση. Είναι
πλανητική και ζωντανή».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Θέλουμε
άμεση λύση στα επείγοντα προβλήματα. Και την ίδια στιγμή αναζητάμε μια
καινούργια πατρίδα που να συμμετέχει στην πλανητική επανάσταση ιδεών και
τεχνολογίας του 21ου αιώνα και να αντιστέκεται στη βαρβαρότητά του. Πολλές
σελίδες αυτού του βιβλίου για μας θα μείνουν άγνωστες, ίσως είναι γνωστές ήδη
στη νεολαία. Οι δικές της σελίδες.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Ο
Ηρόδοτος έγραφε ότι ειρήνη είναι όταν τα παιδιά θάβουν τους γονείς. Πόλεμος
είναι όταν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Σήμερα
θάβουμε τα όνειρα των παιδιών μας. Και ζούμε εμείς μαζί με τις Ερινύες. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Πολύ
πιο βαρύ από της εκροή πόρων στους δανειστές, από την καταστροφή του υλικού
κεφαλαίου στην οικονομία της χώρας μας, από την εκποίηση της δημόσιας
περιουσίας είναι το τίμημα που πληρώνουμε με την καταστροφή του ανθρώπινου
κεφαλαίου. Πίσω από κάθε νέο που παίρνει τον δρόμο της μετανάστευσης είναι οι
αποταμιεύσεις μιας ζωής της οικογένειας και οι πόροι του ελληνικού κράτους από
τη φορολόγηση των εργαζομένων. Αυτή την επένδυση εικοσαετίας οικογένειας και
κράτους την παραλαμβάνει χωρίς τιμή, και ατιμωτικά για μας, η Γερμανία ή η
Μεγάλη Βρετανία ή η Σουηδία.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Τα
παιδιά μας, τα ανίψια, τα γειτονόπουλα δεν είναι «κεφάλαιο». Είναι η «ψυχή»
μας. Είναι από τα μεγάλα κεφάλαια της ύπαρξής μας. Είναι τα καλύτερα χρόνια της
ζωής μας που τώρα γίνονται «πέτρινα».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Βλέπουμε
νέους να έχουν χάσει την ελπίδα σε μια ηλικία που η αισιοδοξία έχει
κανονικά ορθάνοικτα τα φτερά της. Βλέπουμε να τους προσβάλουν με τον πιο
άγριο τρόπο προτείνοντάς τους δουλειές χωρίς μισθό. Βλέπουμε τις σύριγγες να
φυτρώνουν στα πάρκα σαν παπαρούνες. Βλέπουμε κάποια παιδιά από τη γενιά του
Δεκέμβρη του 2008 που σαν τον Τειρεσία, με το ένστικτό της προείδε τον
κατακλυσμό, να κυνηγούν με καντρόνια τις νύχτες τους μετανάστες. Βλέπουμε τους
νέους να φοβούνται να κάνουν οικογένεια και να φέρουν παιδιά σε ένα κόσμο
όλο ματαιώσεις και στερήσεις. Τους βλέπουμε να γυρίζουν ηττημένοι στο παιδικό
τους δωμάτιο από το οποίο νόμιζαν ότι απελευθερώθηκαν. Τους βλέπουμε να
γίνονται γέροι πριν από μας. Τους βλέπουμε να χάνουν από την αχρησία κάθε
ικανότητα και ειδίκευση που με τόση προσπάθεια και πίεση απόκτησαν. Τους
βλέπουμε να χάνουν το νόημα στη ζωή τους πριν ακόμα αρχίσει να γίνεται δική
τους. Τους βλέπουμε να αποκαλύπτουν μετά δύο δεκαετίες ότι τελικά ο λύκος έφαγε
την Κοκκινοσκουφίτσα. Τους βλέπουμε αβοήθητους μέσα στα πειραματικά
εργαστήρια των εταιριών δημοσκοπήσεων. Τους βλέπουμε να λαχταρούν αυτό
που η αριστερά πάντα κατάγγελλε, μια Ελλάδα σερβιτόρων, μια οποιαδήποτε δουλειά
παρά τα μεταπτυχιακά τους και να μη τους πετάξουν σε μια βδομάδα στο δρόμο σα
σκυλιά. Τους βλέπουμε να τους πλησιάζουν αποπλανητικά οι αλχημιστές και κλόουν
κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, να τους ψιθυρίζουν γλυκά στο αυτί «το ευρώ είναι
το εθνικό μας νόμισμα», «εμείς είμαστε πολύ μάγκες στις διαπραγματεύσεις», και
στις αγωνίες τους να απαντάνε κυνικά με ψέματα και διαψεύσεις. Τους βλέπουμε
όταν βρίσκονται ως φοιτητές ή εργαζόμενοι σε ευρωπαϊκές χώρες να τους φτύνουν
προσβολές και υπαινιγμούς κατάμουτρα, γιατί είναι ελληνίδες και έλληνες.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Βλέπουμε
τα παιδιά μας να περιφέρονται στους δρόμους των πόλεων όπως πριν εκατό σχεδόν
χρόνια οι Μικρασιάτες πρόσφυγες και οι «παστρικές» τους, σε ελληνικό έδαφος,
αλλά χωρίς πατρίδα.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Το
νόμισμα είναι μια από τις πολλές πολιτικές του Σχέδιου Β. Αντίθετα εδώ
βρίσκεται ο βαθύτερος πυρήνας του Σχέδιου Β: Να δημιουργήσουμε τις
απελευθερωτικές εκείνες συνθήκες μαζί με τη νεολαία, ώστε εκείνη να κτίσει την
καινούργια δική της πατρίδα.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">Σε
αυτή την εποχή πολιτικής αντιπαράθεσης με τη Γερμανία, εμάς εδώ μας εκφράζουν
απόλυτα τα λόγια ενός εντελώς παρεξηγημένου ως αντιδραστικού και ολοκληρωτικού,
βασανισμένου από τη ζωή εικονοκλαστικού φιλόσοφου από τη Γερμανία, του
Friedrich Nietzsche:</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Constantia; font-size: 13.0pt;">«Αγαπώ
μόνο την πατρίδα των παιδιών μου, την άγνωστη, στις μακρινές θάλασσες: αυτήν το
καράβι μου θα αναζητά πάντα και πάντα».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-27363130269773104832013-05-20T12:32:00.002-07:002013-05-20T12:32:48.945-07:00Ιστορικές ευκαιρίες και ιστορικές ευθύνες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiowrX7XoTjY4-HkDJQul7463S52BLweNMVr9SQymJaOvIBEHvADKEnJkBdRmZmymPcbmprXN7M8F0XOItRdRHfkNacwz3oTCwE7FgYvEvyftZqymI1waAMG5HpVB5BGcG1jlfciN4gy14/s1600/sotiris_01_300x200.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiowrX7XoTjY4-HkDJQul7463S52BLweNMVr9SQymJaOvIBEHvADKEnJkBdRmZmymPcbmprXN7M8F0XOItRdRHfkNacwz3oTCwE7FgYvEvyftZqymI1waAMG5HpVB5BGcG1jlfciN4gy14/s1600/sotiris_01_300x200.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: purple; font-family: Georgia;">Παναγιώτης Σωτήρης</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Αναδημοσίευση από ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ</i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Εάν κανείς προσέξει τα καθεστωτικά
μέσα αλλά και τις κυβερνητικές ανακοινώσεις θα δει ότι αρχίζει και αναδύεται η
ακόλουθη αφήγηση: Με την ολοκλήρωση της αναχρηματοδότησης των τραπεζών, την
επίτευξη των ιδιωτικοποιήσεων που προβλέπει το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων,
τις περικοπές που έχουν ήδη αποφασιστεί και την παράταση των χαρατσιών τα
δημοσιονομικά μπαίνουν σε μία τάξη. Ο ερχομός των επενδύσεων είτε για ληστρικές
εξαγορές κρατικών επιχειρήσεων είτε για δημιουργία περιβαλλοντικά καταστροφικών
ζωνών τύπου Σκουριών θα εξασφαλίσει μια αύξηση της ιδιωτικής επιχειρηματικής
δαπάνης που μαζί με τη μείωση του κόστους εργασίας και τη συνακόλουθη αύξηση
των εξαγωγών, αλλά και τη διαφαινόμενη μικρή άνοδο στον τουρισμό θα οδηγήσει
μια πρώτη δειλή αναπτυξιακή δυναμική που θα επιτρέψει σε συνδυασμό με μέτρα
όπως τα πεντάμηνα με μισθούς κάτω των 400 ευρώ να σταθεροποιηθεί η απασχόληση,
παράλληλα με την μεγαλύτερη εξάρτηση των ευεργετούμενων ανέργων από την κρατική
ελεημοσύνη.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Στο διεθνές επίπεδο, η ολοκλήρωση
του γερμανικού προεκλογικού κύκλου το φθινόπωρο θα επιτρέψει μια μικρή χαλάρωση
τη αυστηρότητας των μέτρων και μικρές ανάσες που θα ενισχύσουν τις δυναμικές
μιας ήπιας ανάκαμψης. Την ίδια στιγμή, η ίδια η καθημερινότητα της ανεργίας,
της ανασφάλειας και του καθημερινού αγώνα για επιβίωση θα διαλύει τις
συλλογικές πρακτικές θα ενισχύει συντηρητικά αντανακλαστικά και την απόσπαση
συναίνεσης στο όνομα μιας πολιτικής «νόμου και τάξης», ιδίως μάλιστα από τη
στιγμή που τα πλήρως διαπλεκόμενα ΜΜΕ θα αναπαράγουν πρόθυμα την κυβερνητική
ατζέντα. Άλλωστε, η προσπάθεια να ξεμπερδεύουν με κάθε ανάμνηση από τη
μεταπολιτευτική δυναμική του λαϊκού κινήματος έχει την πλήρη αποδοχή των βασικών
μερίδων του κεφαλαίου που μπορεί να γκρινιάζουν για την ύφεση αλλά δεν έχουν
κανένα λόγο να αρνηθούν μια τόσο συντριπτική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης.
Επιπλέον, η σημερινή γεωμετρία του πολιτικού σκηνικού, η κατοχύρωση των
κυβερνήσεων συνεργασίας και η μεταδημοκρατική και μεταηγεμονική στροφή του
πολιτικού συστήματος, σημαίνουν ότι αυτό που απαιτείται είναι η ΝΔ να μπορεί σε
οποιαδήποτε εκλογική μάχη να μπορεί να είναι πρώτο κόμμα. Και αυτό δεν σημαίνει
να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου. Σε κάποιες περιπτώσεις αρκεί να
ενισχύει τη δυσπιστία πολλών ως προ το εάν υπάρχει εναλλακτική λύση.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span></div>
<a name='more'></a><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Φυσικά, αυτή η αφήγηση έχει
διάφορα κενά. Δεν υπολογίζει ότι η ίδια η ύφεση μπορεί ανά πάσα στιγμή να
οδηγήσει στον εκτροχιασμό των δημοσιονομικών μεγεθών (άλλωστε και το περιβόητο
«πρωτογενές πλεόνασμα» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η «μαγική εικόνα» μιας
παρατεταμένης «στάσης πληρωμών» του δημοσίου), ότι το ζήτημα του ιδιωτικού
χρέους αποτελεί μια ωρολογιακή βόμβα στο τραπεζικό σύστημα, ότι η παρατεταμένη
ύφεση από ένα σημείο και μετά έχει αποτελέσματα αυτοτροφοδότησης (αρνητικό
σπιράλ), ότι η καταβαράθρωση των κοινωνικών συνθηκών και ιδίως η τρομαχτική
ανεργία των νέων ενέχει τον κίνδυνο ανεξέλεγκτων κοινωνικών εκρήξεων.</span>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ωστόσο, θα ήταν λάθος να πούμε ότι
εφόσον αυτή η αφήγηση μπορεί να αποδειχτεί αβάσιμη, τότε τα πράγματα
εξακολουθούν να οδηγούν νομοτελειακά προς την προοπτική μιας νέας ακόμη
μεγαλύτερης αριστερής στροφής στις επόμενες εκλογές που θα φέρουν το ΣΥΡΙΖΑ
στην κυβέρνηση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό δείχνει
να επενδύει. Θεωρεί δεδομένο ότι με τρόπο γραμμικό η επιδείνωση της κοινωνικής
κρίσης θα συνεχίσει να ενισχύει την απήχηση σε πληττόμενα στρώματα και επομένως
μπορεί να επικεντρώσει την προσοχή της στον καθησυχασμό του επιχειρηματικού
κόσμου, στην οικοδόμηση σχέσεων με τα ΜΜΕ, στην αναζήτηση διαύλων επικοινωνίας
με το Ευρωπαϊκό κέντρο και στη επικοινωνιακή διαχείριση της γραμμής «όχι στη
λιτότητα – ναι στο ευρώ».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Μόνο που αυτή η γραμμή παραβλέπει
ότι ο πολιτικός χρόνος δεν παγώνει ποτέ. Δεν έχουμε μείνει στο στιγμιότυπο του
Μάη – Ιούνη του 2012, όταν είχαμε μια οριακή εκδοχή πολιτικής κρίσης, όταν
μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας ολοκλήρωσε εκλογικά την ακολουθία του
εξεγερσιακού κύκλου που ξεκίνησε από το Μάη του 2010 και μετά, όταν όντως
μεγάλο μέρος της κοινωνίας είχε εμπιστοσύνη ότι καταδικάζοντας τις δυνάμεις του
δικομματισμού και στηρίζοντας το κομμάτι εκείνο της Αριστεράς που μίλησε για
εξουσία, θα μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Σήμερα, όμως, τα πράγματα δεν
είναι έτσι. Η απουσία μεγάλων κινηματικών εκρήξεων όλο το προηγούμενο διάστημα,
παρά την διατήρηση σημαντικών αγώνων και αντιστάσεων, δεν είναι κάτι τυχαίο,
ούτε και η παράδοξη εικόνα που αποτυπώνεται ακόμη και σε δημοσκοπήσεις, όπου
μπορεί κανείς να διακρίνει ταυτόχρονα την αποδοκιμασία των κυρίαρχων πολιτικών
αλλά και την απουσία αισιοδοξίας ότι υπάρχει εναλλακτική λύση.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Σημαίνουν όλα αυτά ότι έχουμε βγει
από την πολιτική κρίση; Κάθε άλλο, η πολιτική κρίση, με την έννοια της
αδυναμίας να εξασφαλιστεί κάποιου είδους συναίνεση ακόμη και από στρώματα που
αποτέλεσαν τμήμα του κοινωνικού μπλοκ του εκσυγχρονισμού τα προηγούμενα χρόνια
αλλά και με την έννοια της δομικής αστάθειας εξαιτίας της όξυνσης των
κοινωνικών συγκρούσεων εξακολουθεί να παραμένει ενεργή. Όμως, η παράταση της
μνημονιακής καταστροφής, η αποκαρδίωση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας, η
απώλεια της αυτοπεποίθησης ότι μπορούν τα πράγματα να είναι διαφορετικά, η
απουσία μιας πειστικής εναλλακτικής αφήγησης που να καταδεικνύει σε επίπεδο
«κοινού νου» ότι υπάρχει άλλος δρόμος, όλα αυτά αποτρέπουν τον πλήρη
μετασχηματισμό της πολιτικής κρίσης σε ανοιχτή κρίση ηγεμονίας και άρα έστω και
με όρους αρνητικούς σταθεροποιούν σχετικά το πολιτικό σύστημα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ακόμη χειρότερα, σήμερα η ηγεσία
του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει όλο και περισσότερο να αντιμετωπίζει τη φαινομενική
σταθεροποίηση του συσχετισμού δύναμης ως πλήρη νομιμοποίηση για μια τακτική
καλύτερης προετοιμασίας για ομαλή κοινοβουλευτική εναλλαγή «όταν έρθει η ώρα».
Και εάν κανείς σκέφτεται ότι στην εξουσία θα βρεθεί όχι ως εκπρόσωπος ενός
κινήματος αλλά καλύπτοντας το ρόλο της κοινοβουλευτικής εναλλαγής, τότε είναι
αναμενόμενο να διαλέξει ανοιχτά το ρόλο της εν δυνάμει σοσιαλδημοκρατίας.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Την παράμετρο αυτή δείχνει να
λαμβάνει υπόψη της και η ηγεσία του ΚΚΕ. Είναι προφανές ότι η ηττοπαθής και
σεχταριστική γραμμή δεν είναι το αποτέλεσμα κάποιας έλλειψης επαφής με την
πραγματικότητα αλλά ενός συγκεκριμένου πολιτικού υπολογισμού. Εφόσον, ο
πολιτικός συσχετισμός δύναμης σταθεροποιείται, έπεται ότι δεν υπάρχει κάποια
ανάγκη άμεσης αναμέτρησης με το ερώτημα μιας επαναστατικής τακτικής, αλλά πολύ
περισσότερο η πολιτική και οργανωτική προετοιμασία για τον επόμενο γύρο,
διαδικασία που περνάει και μέσα από την αλλαγή συσχετισμού μέσα στην Αριστερά.
Δεν είναι τυχαίο ότι ένα τέτοιο αντανακλαστικό παρατηρείται σε κάποιες
περιπτώσεις και στην συζήτηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, κύρια με τη
μορφή τοποθετήσεων ότι ζητήματα όπως ενδεχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς δεν
αποτελούν ερώτημα που μας πιέζει να τοποθετηθούμε, εφόσον υποτίθεται ότι δεν
είμαστε σε μια φάση όπου γύρω από αυτά θα κριθούν ευρύτεροι συσχετισμοί
δύναμης.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Όμως, εάν σπεύσουμε να θεωρήσουμε
δεδομένη τη σταθεροποίηση του συσχετισμού δύναμης δεν θα έχουμε κάνει μόνο ένα
σημαντικό λάθος ως προς την εκτίμηση του συσχετισμού δύναμης, καθώς θα έχουμε
υποτιμήσει το βάθος της πολιτικής κρίσης, αλλά και θα έχουμε παραβλέψει τη
σημασία που έχει στη διαμόρφωση του συσχετισμού δύναμης η ίδια η δική μας
πολιτική παρέμβαση.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Να το πούμε πολύ απλά σήμερα η
πολιτική, κινηματική και προγραμματική ανεπάρκεια της Αριστεράς δεν αφορά τον
«υποκειμενικό παράγοντα» μόνο, δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε αντίστοιχοι των
δυναμικών και των δυνατοτήτων της περιόδου. Αφορά, πολύ περισσότερο, τη
διαμόρφωση του αντικειμενικού συσχετισμού δύναμης, ενισχύει το σχέδιο των
αστικών δυνάμεων, συνεισφέρει σε αυτή την εικόνα σταθεροποίησης, τροφοδοτεί και
δεν αντιπαλεύει τη αποκαρδίωση των λαϊκών μαζών και την αποδιάρθρωση συλλογικών
πρακτικών.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Προφανώς και εδώ φέρει πολύ μεγάλη
ευθύνη η γραμμή που έχει επιλέξει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Η καταναγκαστική
εμμονή στο ευρώ και τη επαναδιαπραγμάτευση με την Τρόικα στην πραγματικότητα
απλώς ενισχύει τη βασική πλευρά του κυρίαρχου ιδεολογικού εκβιασμού, ο οποίος
πατάει πάνω στη λογική ότι κανείς δεν προτείνει άλλο δρόμο έξω από τον
«ευρωπαϊκό δρόμο». Την ίδια στιγμή, η λογική του «ώριμου φρούτου» της εξουσίας,
η επικέντρωση απλώς στην εικόνα μιας επάρκειας ως προς τη διακυβέρνηση και η
συστηματική απροθυμία ως προς τη διαμόρφωση ενός ευρύτερου πολιτικού και
κοινωνικού κινήματος και όχι απλώς μιας διακυβευόμενης εκλογικής δυναμικής, όλα
αυτά αντικειμενικά ενισχύουν τη σχετική σταθεροποίηση του πολιτικού συσχετισμού
δύναμης.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Εάν τα πράγματα έχουν έτσι ποια
μπορεί να είναι μια διαφορετική κατεύθυνση, τουλάχιστον για τις δυνάμεις που
αναφέρονται στη δυνατότητα μιας ρήξης με το ευρώ, την ΕΕ και τον «υπαρκτό
νεοφιλελευθερισμό»; Σίγουρα αυτή δεν μπορεί να είναι μια κίνηση ανάλογη με αυτή
του ΚΚΕ, με την έννοια μιας προσπάθειας πολιτικής ανασυγκρότησης που θα
κοιτάζει περισσότερο προς τους εσωτερικούς συσχετισμούς παρά στον πραγματικό
κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Αυτό που χρειάζεται είναι η
προσπάθεια αναμέτρησης με τους πραγματικούς κόμβους που θα κρίνουν τον
κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό μέσα στο επόμενο διάστημα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Αυτό ξεκινά πρώτα και κύρια από το
ερώτημα του προγράμματος, όχι με την έννοια συνθημάτων, πολιτικής αισθητικής
και συμβολικών οριοθετήσεων αλλά με αυτή της συλλογικής παραγωγής, επεξεργασίας
και εκλαΐκευσης ενός άλλου δρόμου για την ελληνική κοινωνία, με αφετηρία, αλλά
όχι και κατάληξη, τη ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ, τη διαγραφή του χρέους, τις
εθνικοποιήσεις και την αναδιανομή εισοδήματος. Μια τέτοια προσπάθεια δεν είναι
ούτε βυζαντινισμός ούτε περιττή πολυτέλεια. Από το εάν και σε ποια κλίμακα
ευρύτερα κομμάτια του πληθυσμού θα πιστέψουν ότι μπορούμε να επιβιώσουμε και να
έχουμε ποιότητα ζωής έξω από το ευρώ και χωρίς δανειακές ροές, θα εξαρτηθεί σε
μεγάλο βαθμό και το κατά πόσο θα μπορέσουν να αποκτήσουν ελπίδα και
αυτοπεποίθηση ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Όμως, μια τέτοια συλλογική
επεξεργασία ενός άλλου δρόμου προϋποθέτει ότι παίρνουμε και θέση σε μια σειρά
από κρίσιμα στρατηγική ιδεολογικά ζητήματα που διαπερνούν ως πραγματικές
διαχωριστικές γραμμές την ελληνική Αριστερά. Σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε ότι
σήμερα η άρνηση της ρήξης με την ΕΕ και το ευρώ δεν είναι διεθνισμός, αλλά
πλήρης υποταγή στην πιο επιθετική εκδοχή καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού. Ότι
κατανοούμε ότι η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία μπορούν να
ανασημασιοδοτηθούν ταξικά και να ορίσουν τη δυνατότητα ενός εν δυνάμει
«ιστορικού μπλοκ» των υποτελών τάξεων να διεκδικήσουν να σφραγίσουν την πορεία
του τόπου. Ότι κατανοούμε ότι σήμερα το κλειδί δεν είναι η εγκεφαλική
επεξεργασία μιας μελλοντικής σοσιαλιστικής κοινωνίας αλλά η επιμονή στο εφικτό
και τα αναγκαίο μιας διαδικασίας μετασχηματισμού που μπορεί να ξεκινήσει τώρα
με αφετηρία το αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Όμως, θα ήταν λάθος να πούμε ότι
σήμερα όλα παίζονται απλώς και μόνο στο είδος του πολιτικού και προγραμματικού
λόγου που εκφέρεται. Αυτό θα αντιστοιχούσε σε μια ιδιαίτερα σχηματική και
απλουστευτική θεώρηση του τρόπου που ξεδιπλώνεται η πολιτική διαπάλη. Η
αυτοπεποίθηση στην κοινωνία που καταγράφηκε την περίοδο 2011-2012 δεν ήταν
απλώς το αποτέλεσμα της εμπιστοσύνης σε κάποιο πολιτικό λόγο. Πολύ περισσότερο
ήταν το αποτέλεσμα ενός παρατεταμένου παλλαϊκού ξεσηκωμού στον οποίο με τον
έναν ή τον άλλο τρόπο μπλέχτηκαν ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια. Χωρίς τους
κινηματικούς σεισμούς της περιόδου 2011-2012 δεν θα είχαμε τους πολιτικούς σεισμούς
των εκλογών του 2012. Η ανάπτυξη του κινήματος δεν αποτελεί απλώς την
προετοιμασία για τις πολιτικές ανατροπές. Διαμορφώνει την υλική συνθήκη της
αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Όσο ισχύει ότι η ανατροπή δεν
μπορεί απλώς να είναι το αποτέλεσμα μιας πετυχημένης ή μαζικής γενικής
απεργίας, είναι προφανές ότι χωρίς μιας άλλης κλίμακας συλλογικότητα,
αγωνιστικότητα, ανυπακοή μέσα στην κοινωνία η οργή θα γίνεται εξατομικευμένη
απελπισία και δεν θα μετατρέπεται σε συλλογική εμπιστοσύνη στη δυνατότητα
κοινωνικής αλλαγής. Αυτό, όμως, απαιτεί και να στοχαστούμε το θέμα του
κινήματος όχι απλώς ως κάλεσμα για περισσότερους αγώνες αλλά ως συλλογική
επεξεργασία μιας τακτικής παρατεταμένου λαϊκού πολέμου που να επενδύει όχι τόσο
στις άμεσες νίκες, αλλά στη φθορά του αντιπάλου και στην ενίσχυση της
συλλογικότητας των εργαζομένων. Απαιτεί να δούμε παραμέτρους όπως η αλληλεγγύη
όχι ως κάποια «κινηματική φιλανθρωπία» αλλά ως απόδειξη στα μάτια ευρύτερων
κοινωνικών κομματιών ότι μπορεί να υπάρξει επιβίωση με βάση τις δικές μας
δυνάμεις.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Μόνο σε αυτή τη βάση μπορούμε να
δούμε την αναμέτρηση με το ερώτημα της εξουσίας. Είναι σαφές ότι το ερώτημα της
εξουσίας προκύπτει τόσο ως αποτέλεσμα του βάθους της πολιτικής κρίσης, όσο και
ως επίγνωση ότι στη σημερινή συνθήκη δεν έχει νόημα να σκεφτόμαστε με
παραδοσιακούς όρους εκβιασμού των αστικών κυβερνήσεων από το κίνημα. Ο φραγμός
σε μια διαδικασία που δεν είναι απλώς λιτότητα αλλά μια βίαιη προσπάθεια
αλλαγής υποδείγματος δεν μπορεί παρά να μπει με βάση μια τομή στο πολιτικό
επίπεδο, μια διαδικασία πολιτικής ανατροπής. Όμως, αυτή δεν μπορεί και δεν
πρέπει να ειδωθεί ως μια ομαλή κοινοβουλευτική διαδικασία ακόμη και εάν
περιλαμβάνει και την αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών, αλλά ως μια
διαδικασία ρήξεων σε όλα τα επίπεδα. Απαιτεί να συνδυαστεί με την κλιμάκωση των
συγκρούσεων και με την κάθε τρόπο αποσταθεροποίηση του συσχετισμού δύναμης,
προϋποθέτει το πλήρες ξεδίπλωμα όλων των μορφών<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>που θα όριζαν μια «παράλληλη κοινωνία» του αγώνα, της αντίστασης και της
αλληλεγγύης, πρέπει να κάνει σαφές ότι θα αμφισβητήσει τα όρια της ισχύουσας
«νομιμότητας».</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Επομένως, το ερώτημα της
κυβερνητικής και πολιτικής εξουσίας δεν μπορεί παρά να είναι τμήμα μιας
σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. Όχι με την έννοια μιας εγκεφαλικής
αναπαραγωγής έτοιμων σχημάτων για την «εργατική εξουσία» ή τον «επαναστατικό
δρόμο» αλλά με την αναμέτρηση με την ανοιχτή πρόκληση του αναγκαίου συνδυασμού
ανάμεσα στον «πόλεμο θέσεων» και τον «πόλεμο κινήσεων» σε μια διαδικασία που θα
είναι εκ των πραγμάτων ένας τεράστιος πολιτικός και κοινωνικός πειραματισμός.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Όμως, το κρίσιμο πρόβλημα που
αντιμετωπίζουμε είναι ότι σήμερα πολύ απλά δεν υπάρχει η Αριστερά που θα
μπορούσε να αναμετρηθεί με αυτές τις προκλήσεις. Αντίθετα, η σημερινή Αριστερά
κινδυνεύει, με τη στάση, τις επιλογές της, την τακτική της, να κάνει τη
σταθεροποίηση του συσχετισμού δύναμης υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου μια
αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Με αυτή την έννοια οι ατέρμονες συζητήσεις για το
εάν και κατά πόσο θα μπορούσε στη μία ή την άλλη διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ να
ενισχυθούν αριστερότερες θέσεις μικρή σημασία έχει.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Όχι γιατί δεν υπάρχουν υπαρκτές
αριστερές και ριζοσπαστικές αναζητήσεις και τοποθετήσεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε
μόνο γιατί η προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας εκ των πραγμάτων ενισχύει τη
θέση της ηγετικής ομάδας και της γραμμής της, αλλά γιατί η ίδια η διαδικασία
του ΣΥΡΙΖΑ απέχει από το να μπορεί να<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>αποτελέσει τη μορφή εκείνη ενός κινηματικού πολιτικού και κοινωνικού
μετώπου που θα λειτουργούσε ως μηχανισμός συνολικού κοινωνικού μετασχηματισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν συγκροτεί ένα κίνημα, δεν αναδύεται ως συμπύκνωση ευρύτερων
κοινωνικών διεργασιών και αναζητήσεων τις οποίες να μετασχηματίζει σε πολιτική
στρατηγική που με τη σειρά της να τροφοδοτεί ανώτερες μορφές πολιτικής
διεκδίκησης. Λειτουργεί, πολύ περισσότερο, ως ένας σχετικά μαζικός πολιτικός
χώρος συσπείρωσης ενός δυναμικού που τις περισσότερες φορές κουβαλάει τα όρια
και τις αντιφάσεις προηγούμενων μορφών πολιτικοποίησης (είτε ρεφορμιστικής είτε
αντικαπιταλιστικής) και ο οποίος συναντήθηκε με μια πολύ μεγαλύτερη εκλογική
απήχηση. Εξ ου και η αδυναμία οικοδόμησης μεγάλων κινημάτων, η αφωνία ως προς
την προγραμματική επεξεργασία πέραν της προβολής αιτημάτων αναδιανομής
εισοδήματος, η υποκατάσταση της πολιτικής από την επικοινωνία, η μεταφορά των
αποφάσεων σε μια ηγετική ομάδα «επαγγελματιών της πολιτικής» κατά τα πρότυπα
των αστικών κομμάτων.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Άρα λοιπόν η απόπειρα συσπείρωσης
κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων γύρω από το αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα και
σε κατεύθυνση αναμέτρησης με το ερώτημα της εξουσίας με όρους ενός εν δυνάμει
«ιστορικού μπλοκ» των υποτελών τάξεων, δεν μπορεί παρά να γίνει σε τομή και
ρήξη με τους υπάρχοντες σχηματισμούς της Αριστεράς.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ένας ευρύτερος πολιτικός χώρος που
περιλαμβάνει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΜΑΑ, άλλες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής
Αριστεράς που αποδέχονται μια τέτοια κατεύθυνση, κόσμος μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το
ΚΚΕ που δεν «χωρά» στην κεντρική γραμμή, κόσμος που αποστασιοποιήθηκε από τη
ραγδαία μετάλλαξη του ΕΠΑΜ, κόσμος του κινήματος που ουσιωδώς είναι πολιτικά
ακάλυπτος, σήμερα κινείται στην ίδια κατεύθυνση, εμπνέεται από ανάλογες
προγραμματικές αφετηρίες, δουλεύει μαζί μέσα στο κίνημα, αποτελεί εν δυνάμει
την αφετηρία του αναγκαίου Αριστερού Ριζοσπαστικού Μετώπου (όπως και την
αφετηρία του αναγκαίου μαζικού πεδίου για να αποκτήσει νόημα και μια σύγχρονη
γραμμή επανίδρυσης της κομμουνιστικής αναφοράς).</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Δεν χρειαζόμαστε, όμως, απλώς μια
διαφορετική γεωμετρία μετώπου, αλλά μια διαφορετική ποιότητα κοινωνικού και
πολιτικού μετώπου. Δεν αρκεί απλώς η προσπάθεια «εκπροσώπησης» κοινωνικών
δυναμικών όπως δοκιμάζουν να κάνουν σήμερα όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς,
προφανώς με διαφορετικές γραμμές και άνισα αποτελέσματα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν μπορεί να υπάρξει μετασχηματισμός όσο
στην πραγματικότητας οι μορφές σκέψεις, η κουλτούρα συζήτησης και πρακτικής, το
στελεχιακό δυναμικό – σε όλες τις εκφάνσεις της σημερινής «υπαρκτής Αριστεράς»
ανακυκλώνει όλες τις αντιφάσεις της Αριστεράς της ήττας και του στριμώγματος
στη γωνία. Χρειαζόμαστε μια νέα διαλεκτική που να συνταιριάζει ισότιμα και
αναγκαστικά αντιφατικά την ιστορικότητα, το βάθος και την επικαιρότητα της
αντικαπιταλιστικής και σε τελική ανάλυση κομμουνιστικής αναφοράς με όλο τον
πλούτο των εμπειριών, των πρακτικών, των μορφών οργάνωσης, των πειραμάτων
(αυτοδιαχείρισης, δημοκρατίας, αλληλεγγύης) που έφερε το κίνημα. Που να παράγει
γνώση, πρόγραμμα, προτάσεις, συλλογική ευφυΐα. Με νέες οργανωτικές πρακτικές,
με αναβαθμισμένη κουλτούρα διαλόγου, με νέα κομματικότητα, μακριά από τη λογική
του ψηφοφόρου, του αφισοκολλητή, του οπαδού. Ένα μέτωπο ταυτόχρονα ενωτικό και
διάχυτο, συγκροτημένο και «δικτυακό», πειθαρχημένο και ανυπάκουο. Ικανό να
διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία, αλλά και να οικοδομήσει τους θεσμούς
«αντι-εξουσίας», ξεκινώντας από την οικοδόμηση σήμερα της «παράλληλης
κοινωνίας» του αγώνα, της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Επαρκεί σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να
καλύψει αυτή την ανάγκη για το πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο που θα αποτελέσει
την ραχοκοκαλιά μιας νικηφόρας διαδικασίας ανατροπής; Με το χέρι στην καρδιά
πρέπει να πούμε ότι δεν το καλύπτει. Όχι γιατί δεν έχει τις ορθές πολιτικές και
ιδεολογικές οριοθετήσεις ή γιατί δεν μπορεί να προβάλλει το αναγκαίο σήμερα
μεταβατικό πρόγραμμα (που προφανώς και δεν πρέπει να ταυτίζεται με ένα πλήρως
αναπτυγμένο πρόγραμμα επαναστατικού μετασχηματισμού). Αλλά γιατί γι’ αυτό το
μέτωπο απαιτείται η συνάντηση ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που
υπερβαίνουν τα όρια και την ιστορικότητα της επαναστατικής Αριστεράς, που
αναγκαστικά πρέπει να περιλαμβάνουν και άλλες δυναμικές, άλλες εμπειρίες, άλλες
μαζικές αναφορές. Αυτές οι δυνάμεις αφορούν και αγωνιστές και αγωνίστριες του
κινήματος, ανθρώπους δηλ. που πολιτικοποιήθηκαν και ριζοσπαστικοποιήθηκαν μέσα
στους αγώνες της τελευταίας περιόδου, αλλά και άλλα πολιτικά ρεύματα που
προέρχονται είτε από τάσεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς είτε από τμήματα του
αντιμνημονιακού χώρου. Με αυτές τις δυνάμεις μας ενώνει η διεκδίκηση ενός
«άλλου δρόμου» σε ρήξη με τις πολιτικές της ΕΕ και του κεφαλαίου. Αυτές οι
δυνάμεις δεν προέρχονται από την επαναστατική Αριστερά, αλλά κουβαλάνε
σημαντικές εμπειρίες απεύθυνσης σε λαϊκά ακροατήρια, τριβής με λαϊκά στρώματα,
πολιτικής και κινηματικής οικοδόμησης.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Να το πούμε πολύ απλά: σε αυτή τη
διαδικασία κανείς δεν περισσεύει! Δεν μπορεί να υπάρξει αριστερό ριζοσπαστικό
μέτωπο χωρίς την αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική αναφορά, τη μεγάλη
δικτύωση στη νεολαία, το εργατικό κίνημα, τα τοπικά κινήματα που έχει
πανελλαδικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Χρειάζεται το άνοιγμα που έχει το Μέτωπο Αλληλεγγύης –
Σχέδιο Β΄ και ο Αλ. Αλαβάνος σε άλλα ακροατήρια. Μπορούμε να πάρουμε πολλά από
τους ανθρώπους που την επαύριον των πλατειών δοκίμασαν να οικοδομήσουν
αντιμνημονιακό κίνημα. Χρειαζόμαστε την εμπειρία, την ιστορικότητα και τις
ταξικές αναφορές του κόσμου που αποδεσμεύεται από το ΚΚΕ. Τίποτα δεν
περισσεύει, αλλά και όλοι μας πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη της υπέρβασης,
της επίγνωσης, της ικανότητας να αλλάζουμε πρώτα από όλα εμείς οι ίδιες και οι
ίδιοι.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Γι’ αυτό και επιμένουμε ότι ο
μόνος τρόπος να δούμε αυτή τη διεργασία είναι ως συνάντηση διαφορετικών
ρευμάτων, εμπειριών και ιστοριών. Προφανώς και αυτό σημαίνει μια μετωπική
ενότητα περισσότερο αντιφατική,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όπου η ηγεμονία
της αντικαπιταλιστικής οπτικής θα κρίνεται μέσα στις πολιτικές και κοινωνικές
μάχες, αλλά ταυτόχρονα θα είναι μια ενότητα πολύ πιο ελπιδοφόρα με άλλης
κλίμακας δυνατότητες μαζικής απεύθυνσης και εκπροσώπησης κοινωνικών κομματιών.
Με αυτή την έννοια είναι το λιγότερο κοντόθωρο να αναζητούμε αντι-επιχειρήματα
σε αυτή τη μετωπική λογική στο ότι το «Σχέδιο Β’», δεν είναι πλήρως
αντικαπιταλιστικό ή στο ότι άνθρωποι που προέρχονται από το ΚΚΕ επιμένουν σε
ένα «αντιμονοπωλιακό» λεξιλόγιο ή στο ότι άλλες τάσεις θεωρούν ότι είναι
αναγκαία και η διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας. Εάν θέλουμε πραγματικά να
ξεφύγουμε από την «ασφάλεια του μικρόκοσμου» και να κινηθούμε με τη λογική της
αναγκαίας συσπείρωσης όλων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που
αντικειμενικά είναι με τη μεριά του αναγκαίου «άλλου δρόμου», τότε πρέπει να
θεωρήσουμε καλοδεχούμενες όσο και αναμενόμενες αυτές τις αντιφάσεις. </span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Σε τελική ανάλυση, είναι η ώρα η
ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κάνει επιτέλους μετωπική πολιτική και να σταματήσει να
αναβάλει καταναγκαστικά την ανάληψη τέτοιων πρωτοβουλιών στο όνομα των
δυσκολιών που θα συναντήσουμε, γιατί αυτό μας έχει κοστίσει: μας κόστισε όταν
το φθινόπωρο του 2010 δεν βγήκαμε με επιθετική πρόταση συνάντησης όλων των
αριστερών<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ρευμάτων που αναφέρονταν στο μεταβατικό
πρόγραμμα, μας κόστισε όταν μετά τη Συνδιάσκεψη το 2011 δεν βγήκαμε επιθετικά
με μετωπικές προτάσεις, μας κόστισε πριν και μετά τις εκλογές του 2012. Η
καλύτερη απάντηση είναι εμείς τολμηρά να προσπαθήσουμε να διαμορφώσουμε το
πεδίο της συζήτησης, βάζοντας ενωτικά και συντροφικά τις αναγκαίες οριοθετήσεις
και αποφεύγοντας την προσχηματική αναβολή της αναμέτρησης με την πρόκληση της
μετωπικής πολιτικής, με την πρόκληση του να κάνουμε πολιτική με το βλέμμα
στραμμένο στις μεγάλες κοινωνικές δυναμικές και όχι στους μικρούς
εσωκομματικούς συσχετισμούς. </span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Εάν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε ήδη πάρει την
πρωτοβουλία να κάνει αυτή τη μετωπική πρόταση, έστω και τους τελευταίους μήνες
και θα είχαμε εμείς σφραγίσει με τις δικές μας αναφορές αυτή τη συζήτηση,
συμβάλλοντας σε μια πιο διαλεκτική συνάντηση και συμπόρευση με άλλες
πρωτοβουλίες, αλλά και θα πηγαίναμε σε μια Συνδιάσκεψη που, θεωρώντας δεδομένη
τη μετωπική πολιτική, θα μπορούσε να ασχοληθεί περισσότερο με άλλα κρίσιμα
ερωτήματα: την προγραμματική επεξεργασία, την αναμέτρηση με τις δυσκολίες αλλά
και τις δυνατότητες στο λαϊκό κίνημα, τη χάραξη μιας μάχιμης γραμμής για τη
διεκδίκηση της κυβερνητικής και πολιτικής εξουσίας από τις λαϊκές δυνάμεις.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Επομένως, αυτό που πρέπει να
κάνουμε είναι να αναμετρηθούμε με την ευθύνη που μας αναλογεί. Ας γυρίσουμε την
πλάτη σε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εκείνη την κουλτούρα συζήτησης
μέσα στην επαναστατική Αριστερά που θέλει την επιλογή επιχειρημάτων να
καθορίζεται όχι με βάση τις απαιτήσεις της συγκυρίας αλλά τους εσωτερικούς
συσχετισμούς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μόνο να ωφεληθεί έχει από μια ανοιχτή και ειλικρινή
συζήτηση για το πρόγραμμα, για το ερώτημα της κυβερνητικής εξουσίας, για τις
δυσκολίες στο κίνημα, για τη σύγχρονη επαναστατική στρατηγική, αλλά και μια
τολμηρή αναμέτρηση με το ερώτημα της μετωπικής πολιτικής. Ακριβώς για να
μπορέσει να συμβάλει στη στρατηγική και την τακτική του Αριστερού Ριζοσπαστικού
Μετώπου αλλά και στην αναμέτρηση με το πώς θα αποφύγουμε όντως τη σταθεροποίηση
του συσχετισμού δύναμης. Αντίθετα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει να ωφεληθεί από μια
συζήτηση για το εάν και κατά πόσο κάποιος έχει δικαίωμα να καταθέτει δημόσιες
προτάσεις, από μια πολεμική που θα ταυτίζει με το ρεφορμισμό όποιον θέτει το
ερώτημα της αριστερής κυβέρνησης, που θα αντιμετωπίζει την επαναστατική
στρατηγική ως έτοιμη ρετσέτα και όχι ως ανοιχτή πρόκληση, που θα αναζητά επιχειρήματα
ως προς το γιατί δεν πρέπει να συνεργαστούμε με άλλες δυνάμεις ακόμη και όταν
αυτές μετατοπίζονται προς τα αριστερά.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Το βλέμμα μας δεν πρέπει να είναι
στραμμένο στη στενόκαρδη αριθμητική των συσχετισμών στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε πρέπει
να προσανατολίζεται απλώς και μόνο στο να είμαστε σε θέση να κάνουμε
αποτελεσματική κριτική στο ρεφορμισμό για τις ανεπάρκειές του, αλλά στο εάν και
κατά πόσο θα συμβάλλουμε στο να μην πάει χαμένη η πολύμορφη και πρωτόγνωρη
κατάθεση ελπίδας που έκαναν όλο το προηγούμενο διάστημα χιλιάδες άνθρωποι, κατά
πόσο πραγματικά θα μπορέσουν τα πράγματα να αλλάξουν και με τη δική μας συμβολή
και δεν περάσει η προσπάθεια από παράδειγμα αγώνα να γίνουμε παράδειγμα
ταπείνωσης και συντριβής μιας κοινωνίας.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Σε τελική ανάλυση ίσως η μεγαλύτερη
πρόκληση μπροστά στη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αφορά την αναμέτρηση με τον ίδιο
τον εαυτό μας. Η αναμέτρηση με την πολιτική της μεγάλης κλίμακας, με την
πολιτική που αφορά την καρδιά του συσχετισμού δύναμης, που σκέφτεται με όρους
πραγματικά μαζικού κινήματος και ιστορικών στοιχημάτων δεν είναι εύκολη και
συνεπάγεται μεγάλο ξεβόλεμα. Όμως, είναι ο μόνος δρόμος για αναμετρηθούμε με
ιστορικές ευκαιρίες και ιστορικές ευθύνες.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-11693426530187363522013-05-19T08:25:00.000-07:002013-05-22T08:26:43.638-07:00Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<strong><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6foY2NBPbYHP0uOPpZjK7fpO5s0SxNXEa_8mRKFOynzGfeC2ghO6p69IrkP8ypSp1-Tz4XjoSwdsuPte7-ZAJvZ_tIHmVQ57PkHVyo7o5AzxBNX_9pjGgRsYaVhvPmna2iUfq0fUb77o/s1600/bitsakis2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6foY2NBPbYHP0uOPpZjK7fpO5s0SxNXEa_8mRKFOynzGfeC2ghO6p69IrkP8ypSp1-Tz4XjoSwdsuPte7-ZAJvZ_tIHmVQ57PkHVyo7o5AzxBNX_9pjGgRsYaVhvPmna2iUfq0fUb77o/s200/bitsakis2.jpg" width="200" /></a></strong></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Του ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ* </span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί τμήμα κεφαλαίου</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> <strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia;">από το υπό έκδοση βιβλίο του Ευτύχη Μπιτσάκη</span></strong>
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia;">με τίτλο «Ανθρώπινη
φύση. Για τον κομμουνισμό</span></strong> <strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia;">του πεπερασμένου», το οποίο θα κυκλοφορήσει</span></strong>
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia;">τέλη Μαΐου από τις
εκδόσεις Τόπος.</span></strong></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Σοσιαλισμός:
Ο καθένας κατά τις ικανότητές του. Στον καθένα ανάλογα με την προσφορά του. Εδώ,
κατά τον Μαρξ, ισχύει το αστικό δίκαιο</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">. <strong><span style="font-family: Georgia;">Κομμουνισμός:
Από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του. Στον καθένα ανάλογα με τις
ανάγκες του. Πώς μπορεί να γίνει αυτό;</span></strong> Όταν «με την ολόπλευρη
ανάπτυξη των ατόμων θα έχουν αναπτυχθεί και οι παραγωγικές δυνάμεις και θα
αναβλύζουν πιο άφθονα οι πηγές του κοινωνικού πλούτου» (Μαρξ). Τότε η
ανθρωπότητα θα έχει περάσει «από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της
ελευθερίας».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span></div>
<a name='more'></a><strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Χάρη
στην επιστήμη και την επιστημονική τεχνολογία, ο καπιταλισμός ανέπτυξε τις
παραγωγικές δυνάμεις με πράγματι επαναστατικό τρόπο. </span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Αλλά η ανάπτυξη συνοδεύτηκε από τη
γέννηση του νεότερου προλεταριάτου, και τις ωδίνες που συνόδευαν την εμφάνιση
αυτής της τάξης στο ιστορικό προσκήνιο. Η βαρβαρότητα της αναδυόμενης
κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας συνοδεύτηκε από εξεγέρσεις, επαναστάσεις, κινήματα,
ουτοπικά σχεδιάσματα, από το κίνημα του ρομαντισμού κ.λπ.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span>
<br />
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Σήμερα,
εποχή πρωτοφανούς τεχνολογικής ανάπτυξης, οι αντινομίες της κεφαλαιοκρατικής
προόδου έχουν φθάσει σε παροξυσμό.</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Πολλοί σήμερα, νοσταλγοί ενός εξιδανικευμένου
παρελθόντος, μιλούν για επιστροφή στις ρίζες (κυρίως τις πολιτισμικές αλλά και
γενικότερα). Μια τέτοια επιστροφή σε προκαπιταλιστικές μορφές κοινωνικής
συμβίωσης αποτελεί ουτοπία. Μπορούμε όμως να απαλλαγούμε από τον εξουθενωτικό
αστικό καταμερισμό εργασίας; Από τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς; Πώς θα ήταν
δυνατόν να αποφύγουμε τη σπατάλη και τελικά την εξάντληση των φυσικών
αποθεμάτων, τη μόλυνση του πλανήτη, τις μεγαλουπόλεις της νέας φτώχειας, της
μοναξιάς και του καθημερινού άγχους;</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ας δούμε
αν ο Μαρξ πρότεινε κάποια λύση με βάση την εποχή του, που οι οπαδοί την έθαψαν
ή καν δεν την ανακάλυψαν.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ο ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΜΗΣ ΜΕΡΑΣ</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Υλική
αφθονία. Βασίλειο της Ελευθερίας. Αλλά: «Το βασίλειο της ελευθερίας αρχίζει
μόνον εκεί όπου η εργασία δεν γίνεται από ανάγκη και από εξωτερική συγκυρία</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">. Από τη φύση της, λοιπόν,
τοποθετείται πέρα από τη σφαίρα της καθαυτό υλικής παραγωγής. Όπως ο πρωτόγονος
άνθρωπος έπρεπε να αγωνίζεται ενάντια στη φύση για να ικανοποιεί τις ανάγκες
του, να διατηρείται στη ζωή και να αναπαράγεται, παρόμοια ο πολιτισμένος
άνθρωπος είναι επίσης αναγκασμένος να κάνει το ίδιο, όποια και να είναι η δομή
της κοινωνίας και ο τρόπος παραγωγής. Με την ανάπτυξη επεκτείνεται επίσης η
φυσική αναγκαιότητα, επειδή οι ανάγκες αυξάνονται. Την ίδια στιγμή όμως
διευρύνονται οι παραγωγικές δυνάμεις για να τις ικανοποιήσουν.<strong><span style="font-family: Georgia;"> Σε αυτή την περιοχή, η μόνη δυνατή ελευθερία
είναι: ο κοινωνικός άνθρωπος, οι συνεταιρισμένοι παραγωγοί, να ρυθμίζουν
ορθολογικά τις ανταλλαγές τους με τη φύση, την οποία ελέγχουν από κοινού, αντί
να κυριαρχούνται από την τυφλή δύναμή της, και να πραγματοποιούν αυτές τις
ανταλλαγές δαπανώντας το ελάχιστο των δυνάμεών τους και σε συνθήκες περισσότερο
αντάξιες και περισσότερο σύμφωνες με την ανθρώπινη φύση τους</span></strong>.
Αλλά αυτή η δραστηριότητα θα αποτελεί πάντα το βασίλειο της ανάγκης. Πέρα από
εκεί αρχίζει η ανάπτυξη των ανθρώπινων δυνάμεων ως αυτοσκοπός, το πραγματικό
βασίλειο της ελευθερίας, που δεν μπορεί να ανθήσει παρά μόνο θεμελιωμένο στο
άλλο βασίλειο, στη βάση της αναγκαιότητας. Ουσιαστικός όρος αυτής της άνθησης,
είναι ο περιορισμός της εργάσιμης ημέρας»1.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Περιορισμός
της εργάσιμης ημέρας. Περιορισμός, κατά το δυνατόν, του αστικού καταμερισμού
εργασίας. Κοινή προσπάθεια. Συλλογικότητα</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">. Αλλά τι θα γίνει με τις
απάνθρωπες μεγαλουπόλεις; Με την προϊούσα εξάντληση των φυσικών αποθεμάτων; Με
την καταστροφή τεράστιων ενεργειακών αποθεμάτων για τη μεταφορά εμπορευμάτων
από τη μια άκρη του πλανήτη μέχρι την άλλη; Τι θα γίνει συνολικά με τον
σύγχρονο άνθρωπο, που ζει τη «μολυσμένη ανάσα του πολιτισμού»; (Μαρξ)</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">«Ανάγκα
και θεοί πείθονται». Αυτό ισχύει και στην πορεία προς την κομμουνιστική
κοινωνία, και στον κομμουνισμό. Χωρίς την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, η
φτώχεια θα γενικευθεί</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">. Θα ξαναρχίσει ο αγώνας για τα αναγκαία, και μοιραία θα ξαναπέφταμε
στην ίδια κοπριά2.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Συνεπώς:
«Ο κομμουνισμός δεν είναι για εμάς ούτε κατάσταση που πρέπει να δημιουργηθεί
ούτε ένα ιδανικό με το οποίο πρέπει να ρυθμιστεί η πραγματικότητα.</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Ονομάζουμε κομμουνισμό την
πραγματική κίνηση, η οποία καταργεί την υπάρχουσα κατάσταση»3. Αρκεί μόνο η
κατάργηση της υπάρχουσας κατάστασης; Και τι θα υπάρξει στη θέση της;</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Πώς
θα είναι δυνατόν να έχουμε ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, ανάπτυξη των
αναγκών και ταυτόχρονα απαλλαγή από τις καταστροφικές συνέπειες του
κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής </span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">(καταμερισμό εργασίας, σπατάλη πρώτων υλών, μεγαλουπόλεις
κ.λπ.); Ας αφήσουμε τον επαναστατικό βερμπαλισμό και ας επιχειρήσουμε μιαν
απάντηση.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Έχουμε
σημειώσει τις θετικές κρίσεις και του Μαρξ και του Ένγκελς για τη φυλετική
κοινωνία, και ειδικά για την κοινωνία των Ινδιάνων. Επιστροφή λοιπόν στις
πρωτόγονες κοινότητες;</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Τι
λέει επ' αυτού ο Μαρξ</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">; «Η αγροτική κοινότητα αποτελεί παντού τον νεότερο τύπο του αρχαϊκού
κοινωνικού σχηματισμού και γι' αυτό τον λόγο εμφανίζεται στην ιστορική ανάπτυξη
της αρχαίας και της δυτικής Ευρώπης η περίοδος της αγροτικής κοινότητας, ως
μεταβατική περίοδος από την κοινοτική στην ατομική ιδιοκτησία».</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Πώς
κρίνει ο Μαρξ την αγροτική κοινότητα; <strong><span style="font-family: Georgia;">«Η
νέα κοινότητα που εισάχθηκε από τους αρχαίους Γερμανούς σε όλες τις
κατακτημένες χώρες καθ' όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα, έγινε το μοναδικό
καταφύγιο της ελευθερίας και του λαϊκού βίου».</span></strong></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Σήμερα
που η κρίση του καπιταλισμού είναι παγκόσμια και απειλεί την επιβίωση της
ανθρωπότητας, μήπως θα έπρεπε να επιστρέψουμε στις αρχαϊκές κοινότητες</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">, επωφελούμενοι από τη σύγχρονη
τεχνολογία; Ιδού η γνώμη του Μαρξ: «Η κεφαλαιοκρατική κρίση θα λήξει μόνο με
την κατάργηση της κεφαλαιοκρατίας, με την επιστροφή των σύγχρονων κοινωνιών
στον "αρχαϊκό" τύπο της κοινοτικής ιδιοκτησίας». [...] Το νέο
σύστημα, στο οποίο τείνει η σύγχρονη κοινωνία, «θα είναι η αναβίωση του
αρχαϊκού τύπου κοινωνίας σε μια ανώτερη μορφή». Δηλαδή κρατάμε το στοιχείο της
κοινοκτημοσύνης, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης, στο πλαίσιο μιας
κοινοκτημονικής συμβίωσης σε ανώτερο επίπεδο. Οι ταξικές κοινωνίες, και ειδικά
ο καπιταλισμός, ήταν η άρνηση της πρωτόγονης κοινοκτημοσύνης. Ο κομμουνισμός θα
είναι η άρνηση της άρνησης: μια νέα, ανώτερη μορφή κοινοτικού βίου4.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">«<strong><span style="font-family: Georgia;">Σε μια ανώτερη μορφή»: Δηλαδή, με την αξιοποίηση
των κατακτήσεων των επιστημών και της τεχνολογίας από σύγχρονες κοινότητες,
όπου η πολλαπλότητα των απασχολήσεων θα μειώνει τον αυστηρό καταμερισμό
εργασίας</span></strong>, η παραγωγή κατά το δυνατόν σε τοπική κλίμακα υλικών
αγαθών θα αξιοποιεί τις τοπικές ιδιομορφίες, οι μεταφορές προϊόντων θα μειωθούν
και μαζί με αυτό η ενεργειακή σπατάλη. Επιπλέον και προπαντός: θα αρθεί ο
ταξικός ανταγωνισμός στο πλαίσιο της συλλογικής προσπάθειας. Η πολλαπλότητα
παραγωγής προϊόντων σε τοπική κλίμακα δεν θα σημάνει την άρνηση κεντρικού
σχεδιασμού. Η σημερινή τεχνολογία (πληροφορική κ.λπ.) δίνει τη δυνατότητα
δημοκρατικού συντονισμού του τοπικού με το κοινωνικό, στο πλαίσιο της
κομμουνιστικής κοινωνίας.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ωραία
μεν, δύσκολα δε! Για να επιστρέψει η ανθρωπότητα εκεί όπου ξεκίνησε αλλά με
άλλα μέσα, θα χρειαστούν χρόνια, μέσα, μόχθος και συλλογική ανθρώπινη
ευρηματικότητα.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Η ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΘΕΣΗΣ ΠΟΛΗΣ-ΥΠΑΙΘΡΟΥ</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Και
οι πόλεις του καπιταλισμού των εκατομμυρίων μοναχικών ανθρώπινων υπάρξεων;</span></strong><strong><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></strong></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Αυτή
είναι εκ των πραγμάτων η καταστροφή των προσωπικών σχέσεων και της συλλογικής
αλληλεγγύης. Επανερχόμαστε στην άποψη του Ένγκελς, στην οποία έχουμε ήδη
αναφερθεί. Ο καπιταλισμός όξυνε στο έπακρο την αντίθεση πόληςυπαίθρου. Λύση;
Κατά τον Ένγκελς, «η άρση της αντίθεσης της πόλης και της υπαίθρου δεν είναι
μόνο δυνατή. Έχει γίνει άμεση αναγκαιότητα της βιομηχανικής παραγωγής, όπως
επίσης έγινε ανάγκη της αγροτικής παραγωγής και επιπλέον της αγοράς και της
δημόσιας υγείας.<strong><span style="font-family: Georgia;"> Μόνο με τη
συγχώνευση της πόλης και της υπαίθρου είναι δυνατόν να εξαλειφθεί η μόλυνση του
αέρα, του νερού και του εδάφους. Ο χωρισμός αυτός και μόνο μπορεί να φέρει τις
μάζες που σήμερα μαραίνονται μέσα στις πόλεις, στο σημείο όπου η κοπριά τους θα
χρησιμεύει για να παράγει δέντρα αντί να προκαλεί ασθένειες». Και στη συνέχεια</span></strong>:
«Η κατάργηση του διαχωρισμού της πόλης και της υπαίθρου δεν είναι συνεπώς
ουτοπία, έστω και αν έχει ως προϋπόθεση την κατά το δυνατόν με μεγαλύτερη
ισότητα κατανομή της μεγάλης βιομηχανίας σε ολόκληρη τη χώρα. Βέβαια, ο
πολιτισμός μας άφησε με τις μεγάλες πόλεις μια κληρονομιά που θα χρειαστεί
πολύς χρόνος και μόχθος για να την εξαλείψουμε»5. Σε άλλο σημείο ο Ένγκελς
αναφέρεται στις μεγαλουπόλεις του καπιταλισμού, που θα μείνουν κάποτε έρημα
μνημεία μιας βάρβαρης εποχής.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Τόσο
στην Ευρώπη όσο και στη Ρωσία, υπήρχαν μέχρι και τα νεότερα χρόνια κατάλοιπα
προκαπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας.</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Η ομπιστσίνα ήταν μορφή παμπάλαιας κοινοκτημοσύνης
της γης. Σχετικά με αυτό γράφει ο Ένγκελς: «Μπορεί άραγε η ρωσική ομπιστσίνα,
αυτή η σε μεγάλο βαθμό υπονομευμένη μορφή της παμπάλαιας κοινοκτημοσύνης της γης,
να περάσει κατευθείαν στην ανώτερη, κομμουνιστική μορφή της κοινής γαιοκτησίας;
Ή, αντίθετα, θα πρέπει να διατρέξει πρώτα την ίδια την πορεία διάλυσης που
χαρακτηρίζει την ιστορική εξέλιξη της Δύσης; Αν η ρωσική επανάσταση αποτελέσει
το σύνθημα για μια προλεταριακή επανάσταση στη Δύση, έτσι που οι δύο μαζί να
συμπληρώνουν η μία την άλλη, τότε η τωρινή κοινή ιδιοκτησία της γης μπορεί να
χρησιμεύσει ως αφετηρία για μια κομμουνιστική εξέλιξη»6.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">ΑΠΛΟΪΚΗ Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΙΚΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Αυτά
έγραφε ο Ένγκελς το 1882. </span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Τα γεγονότα εξελίχθηκαν διαφορετικά, αλλά οι απόψεις του
Μαρξ και του Ένγκελς διατηρούν και σήμερα την αξία τους. Ανάγκη συνεπώς να τις
μελετήσουμε στο φως της σημερινής πραγματικότητας.<br />
Ας το συζητήσουμε.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Σ<strong><span style="font-family: Georgia;">ε εκλαϊκευμένα κείμενα και την καθημερινή συζήτηση,
αλλά και σε επίσημα «ντοκουμέντα», έχει κυριαρχήσει μια απλοϊκή, δήθεν
μαρξιστική γραμμική αντίληψη της κοινωνικής εξέλιξης:</span></strong>
πρωτόγονος κομμουνισμός (φυλετική κοινωνία) δουλοκτησία, φεουδαρχία,
καπιταλισμός, κομμουνισμός. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτή η
πορεία ανταποκρίνεται σε ένα γενικό, αφηρημένο επίπεδο της ιστορικής κίνησης.
Αλλά πιο συγκεκριμένη μελέτη της ιστορίας και των κειμένων των κλασικών του
μαρξισμού αναδεικνύει μια πιο σύνθετη εικόνα.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Καταρχήν,
ποτέ και πουθενά δεν υπήρξε καθαρός τρόπος παραγωγής. Κατάλοιπα παλαιών τρόπων
παρέμειναν ως δευτερεύοντα στοιχεία στο νέο τρόπο παραγωγής</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">. Η έκφραση κυρίαρχος τρόπος
παραγωγής αντιστοιχεί περισσότερο στην πραγματική κοινωνική εξέλιξη.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Στην
ιστορία είναι ουσιαστικός ο ρόλος του συμπτωματικού και του τυχαίου7. Γι' αυτό,
όπως έχουμε τονίσει, κάθε κοινωνία συνιστά ένα ανοικτό πεδίο δυνατοτήτων.</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Οι νόμοι ενυπάρχουν ως τάσεις.
Ποια από τις δυνατές τάσεις θα πραγματοποιηθεί, εξαρτάται και από εξωτερικούς
και τυχαίους παράγοντες, αλλά και προπαντός από τη δράση του υποκειμενικού
παράγοντα. Η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: red;">φαταλιστική
αντίληψη της ιστορίας</span></b> είναι ξένη προς το μαρξισμό. Κάθε κοινωνικός
σχηματισμός έχει τις δικές του ιδιομορφίες, και έστω και αν η γενική πορεία της
αστικής κοινωνίας τείνει προς τον κομμουνισμό, ιδιομορφίες, συμπτωματικοί και
υποκειμενικοί παράγοντες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάτι που ίσως «κανείς <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να μην το θέλησε» (Ένγκελς).</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Τ<strong><span style="font-family: Georgia;">α προηγούμενα δεν συνεπάγονται κάποια μορφή αγνωστικισμού ως προς την
κίνηση της ιστορίας. Θέλουν να τονίσουν ότι το γενικό αφηρημένο δεν πραγματοποιείται
ποτέ σε καθαρή μορφή και ότι, συνεπώς, η κοινωνική πρωτοπορία, οργανικοί
διανοούμενοι και ηγεσίες πρέπει πάντα να θυμούνται το λενιστικό:</span></strong></span></b><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> «συγκεκριμένη ανάλυση της
συγκεκριμένης κατάστασης». Όπως τονίζει ο γάλλος φιλόσοφος Yvon Quiniou,
«πρέπει να σκεπτόμαστε ένα δημοκρατικό κομμουνισμό, σύγχρονο και ευφυή, ο
οποίος δεν θα ήταν μόνο μια <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: red;">ιστορική αναγκαιότητα</span></b> (θεμελιωμένη στην ανάλυση
των αντινομιών της πραγματικότητας) ή μια <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: red;">ηθική υποχρέωση</span></b> (θεμελιωμένη στην επιλογή μιας
χειραφετημένης ανθρωπότητας), αλλά ένας <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: red;">συλλογικός στόχος επιθυμίας</span></b>, συμφιλιωμένος με τις
περισσότερο πλήρεις μορφές της ζωής»8.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Αισιοδοξία;
Ρεαλισμός: Ας μην ξεχνάμε ότι τα χημικά και τα πυρηνικά εργοστάσια είναι εξίσου
βλαβερά και επικίνδυνα τόσο στην αστική όσο και στην κομμουνιστική κοινωνία.
Ότι τα φυσικά αποθέματα και με την πιο οικονομική διαχείριση θα μειώνονται</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">. Ότι οι μεταλλωρύχοι θα
κατεβαίνουν όλο και πιο βαθιά στα έγκατα της γης αναζητώντας βαθύτερα στρώματα
μεταλλευμάτων. Ότι το πρόβλημα του νερού είναι ήδη αιτία εντάσεων και πιθανών
πολέμων. Ότι ο κεντρικός σχεδιασμός, έστω και με την πληροφορική, μπορεί να
οδηγήσει στην ανάπτυξη μιας νέας γραφειοκρατίας. Βρεθήκαμε – προϊόν της
αναγκαιότητας και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του τυχαίου που
διέπουν τους νόμους της φύσης – στην επιφάνεια ενός μικρού πλανήτη, πάνω σε μια
στερεή κρούστα που περιέχει, σε ρευστή, πυρακτωμένη μορφή, μέταλλα και άλλα
χημικά στοιχεία. Το «θαύμα» της προέλευσής μας έχει εξηγηθεί9. Και το μέλλον;</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ποιο θα
μπορούσε να είναι το μέλλον αυτού του παράξενου όντος, που απέκτησε «πνεύμα και
ανεμόεν φρόνημα», που έφθασε στα άστρα, και που κινδυνεύει να αυτοκαταστραφεί
με τα δικά του δημιουργήματα; Το μέλλον εξαρτάται από εμάς: Και η μόνη ορατή
και εφικτή διέξοδος είναι ο κομμουνισμός. Η συναδέλφωση των ατόμων κάθε έθνους
και η συναδέλφωση των εθνών, μέσα από την πάλη για την ανατροπή του
καπιταλισμού, που θα περιλαμβάνει, εκτός από το ταξικό στοιχείο, και το
στοιχείο ενός διεθνικού πατριωτισμού.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: red; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Η μεταμοντέρνα αντίληψη της ιστορίας θεωρεί το έθνος κατασκευή.</span></strong><strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Είναι γεγονός ότι τα έθνη συγκροτήθηκαν
μαζί με τη διεύρυνση της αγοράς, με μια διαδικασία μεταναστεύσεων και
επιμειξιών, πολέμων και συνθηκών,</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> όπου κυριαρχούσε το δίκαιο του ισχυροτέρου, ή το δίκαιο
των πιο ισχυρών κρατών που καθόριζαν τα σύνορα και τις τύχες των λαών.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: red; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Κατά τους ιδεολόγους του καπιταλισμού, η έννοια του έθνους είναι
ξεπερασμένη.</span></strong><strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Αλλά οι ρίζες του έθνους ανιχνεύονται βαθιά, στις πρωτόγονες
φυλετικές κοινωνίες, όπου, στην πορεία του χρόνου, διαμορφώνονταν λαοί,
εθνότητες με πραγματικά ή φανταστικά στοιχεία κοινής καταγωγής, κοινούς θεούς,
κοινή γλώσσα, ήθη και έθιμα.</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Τα
σημερινά έθνη είναι η αποκρυστάλλωση όλων αυτών των παραγόντων. Και οι
ιδεολόγοι του καπιταλισμού; Αυτοί μπορούν να κατασκευάζουν θεωρίες. Αλλά οι
πόλεμοι της Νέας Τάξης, όπως και οι απελευθερωτικοί αγώνες υποτελών εθνών
(Κούρδων, Βάσκων κ.λπ.), αποδεικνύουν την αντοχή της έννοιας του έθνους. Ο
κομμουνισμός δεν θα σημάνει τη διάλυση των εθνών, αλλά τη συνεργασία τους για
έναν ανώτερο διεθνικό πολιτισμό, με την αλληλεπίδραση και την αμοιβαία
αφομοίωση των δημιουργικών στοιχείων που διαμορφώθηκαν στη μακρά και οδυνηρή
πορεία της ανθρωπότητας.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Σημειώσεις</span></strong><span lang="EN-GB" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<strong><span lang="EN-GB" style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;">1. K. Marx, «Le Capital», </span></strong><strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">ό</span></strong><strong><span lang="EN-GB" style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;">.</span></strong><strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">π</span></strong><strong><span lang="EN-GB" style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;">., III, III, </span></strong><strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">σ</span></strong><strong><span lang="EN-GB" style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;">. 198.</span></strong><span lang="EN-GB" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;"><br />
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia;">2. </span></strong></span><strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Κ</span></strong><strong><span lang="EN-GB" style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;">. Marx F. Engels, «L'Ideologie Allemande», </span></strong><strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">ό</span></strong><strong><span lang="EN-GB" style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;">.</span></strong><strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">π</span></strong><strong><span lang="EN-GB" style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;">., </span></strong><strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">σ</span></strong><strong><span lang="EN-GB" style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;">. 6364.</span></strong><span lang="EN-GB" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;"><br />
</span><strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">3.
Στο ίδιο, σ. 64.</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"><br />
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia;">4. Προσχέδιο του Μαρξ, για
μια απάντηση στη Βέρα Ζάσουλτς, μτφρ. Θ. Γκιούρας, «Ουτοπία», 94, Μάρτ.Απρ.
2011, σ. 187. Επίσης Θ. Γκιούρας, «Απλώς δεν θα έπρεπε κανείς να τρομάζει πολύ
με τη λέξη "αρχαϊκός"», στο ίδιο, σ. 207227.</span></strong><br />
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia;">5. F. Engels,
«AntiDuhring», ό.π., σ. 333334.</span></strong><br />
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia;">6. F. Engels, πρόλογος
στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», ό.π., σ. 12.</span></strong><br />
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia;">7. Του αντικειμενικά
συμπτωματικού και του αντικειμενικά τυχαίου. Επειδή τόσο το συμπτωματικό όσο
και το τυχαίο είναι το τελικό προϊόν της σύμπτωσης αιτιοκρατικών αλυσίδων. Ο
όρος «νόμοι του τυχαίου» ουσιαστικοποιεί το στοιχείο της αντικειμενικότητας,
τόσο στη φύση όσο και στην κοινωνία.</span></strong><br />
</span><strong><span lang="EN-GB" style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;">8. Y. Quiniou, «Figures de la deraison
politique», Ed. Cime, 1995, </span></strong><strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">σ</span></strong><strong><span lang="EN-GB" style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;">. 51.</span></strong><span lang="EN-GB" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;"><br />
</span><strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">9.
Ε. Μπιτσάκη, «Η Ύλη και το Πνεύμα», ό.π., κυρίως τα τρία τελευταία κεφάλαια.</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΕΠΟΧΗ" (19/5/13)</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="color: maroon; font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"><br /></span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7903848594822971232.post-70257247223971263592013-05-19T08:23:00.000-07:002013-05-22T08:23:40.974-07:00Γαλλία, η επιστροφή του Πουλαντζά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghtKLIuQA63yqadBS-kAiALoKxqgA031A3d2wf7a78lAqx7KG_a_bKkQ7rs0Yc88hGUnSzW4c8Pmpin2Zex45Se0TAC0rGumtKVJygmvyxR2wF2N2zRA6uF_H4MZd-5X_Kp-KNwAJ0Gw4/s1600/POULANTZAS.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghtKLIuQA63yqadBS-kAiALoKxqgA031A3d2wf7a78lAqx7KG_a_bKkQ7rs0Yc88hGUnSzW4c8Pmpin2Zex45Se0TAC0rGumtKVJygmvyxR2wF2N2zRA6uF_H4MZd-5X_Kp-KNwAJ0Gw4/s1600/POULANTZAS.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">19.05.2013 </span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Μια
συζήτηση του Στάθη Κουβελάκη με τους Νικολά Βιεγεκάζ και Ραζμίγκ Κεσεγιάν</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Μετά από
τριάντα χρόνια ολοκληρωτικής εξαφάνισης του Νίκου Πουλαντζά από το εκδοτικό
τοπίο και γενικότερα από την θεωρητική συζήτηση της Γαλλίας επανεκδόθηκε και
κυκλοφόρησε πριν από λίγες βδομάδες από τον εκδοτικό οίκο Les prairies
ordinaires το ύστατο έργο του, <i>Κράτος, εξουσία, σοσιαλισμός</i>, που
θεωρείται και η πνευματική του διαθήκη. Είναι προφανές ότι πρόκειται για ένα
μείζον γεγονός, η σημασία του οποίου υπερβαίνει τον εκδοτικό χώρο και συνδέεται
με τις γενικότερες διεργασίες που συντελούνται στη χώρα όπου, μετά την
παγκόσμιας εμβέλειας άνθιση των τριών πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, η
ριζοσπαστική θεωρία και η αριστερή πολιτική υπέστησαν ίσως την πιο εντυπωσιακή,
σε ευρωπαϊκό επίπεδο, καθίζηση. Για να συζητήσουμε τα επίδικα αυτής της
ενδιαφέρουσας συγκυρίας συναντήσαμε τους συντελεστές της επανέκδοσης του
πουλαντζιανού έργου: τον υπεύθυνο των εκδόσεων Les prairies ordinaires και δοκιμιογράφο
Νικολά Βιεγεκάζ και τον Ραζμίγκ Κεσεγιάν, καθηγητή κοινωνιολογίας στη Σορβόννη
που επιμελήθηκε και προλόγισε τον τόμο, ο οποίος περιλαμβάνει επίσης έναν
επίλογο του γνωστού θεωρητικού του κράτους και συνεχιστή της παράδοσης του
έλληνα μαρξιστή Μπομπ Τζέσοπ.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Στ.
Κ.</span></strong></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span></strong></div>
<a name='more'></a><strong> </strong><strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Μια
τόσο μακρόχρονη απουσία</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span>
<br />
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Στάθης
Κουβελάκης:</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">
Η σημασία της επανέκδοσης του <i>Κράτος, εξουσία, σοσιαλισμός </i>γίνεται
αντιληπτή αν αναλογιστούμε ότι εδώ και 30 χρόνια τα βιβλία του Πουλαντζά είχαν
εντελώς εξαφανιστεί από τα βιβλιοπωλεία. Το παράδοξο αυτής της απουσίας είναι
ότι, όπως τονίζεις Ραζμίγκ στον πρόλογό σου, αποτελεί μια γαλλική πρωτοτυπία.
Πράγματι, τόσο στον αγγλόφωνο και ισπανόφωνο χώρο όσο και στη Γερμανία, ο
Πουλαντζάς διατήρησε μια εκδοτική παρουσία και δε σταμάτησε να αποτελεί σημείο
αναφοράς στην θεωρητική συζήτηση, αν και πιο διακριτικά απ' ό,τι στο παρελθόν.
Σ' αυτό συνέβαλαν οι παρεμβάσεις διανοητών όπως ο Τζέσοπ, ο Πάνιτς, ο Λακλάου,
ο Μάρτιν, ο Χιρς και ο Ντεμίροβιτς. Η πρώτη ερώτηση δεν μπορεί λοιπόν παρά να
αφορά τους λόγος της τόσο μακρόχρονης απουσίας του Πουλαντζά στην ίδια τη χώρα
όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και όπου πρωτοδημοσιεύτηκε το
σύνολο του έργου του.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ραζμίγκ
Κεσεγιάν: </span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Μπορούμε
να επικαλεστούμε τρεις βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι στη Γαλλία ο
αντικομμουνισμός έφθασε, σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, σε
απίστευτα ύψη. Από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970 και καθ' όλη τη
διάρκεια της επομένης, ξεσπάει ένα εξαιρετικά επιθετικό αντικομμουνιστικό κύμα,
που οφείλεται κυρίως στην ισχύ που διατηρούσε στη Γαλλία το κομμουνιστικό
κίνημα κατά την περίοδο που είχε προηγηθεί. Η αντικομμουνιστική αντίδραση
αποτελεί με μια έννοια την άλλη όψη αυτής της ισχύος. Ο Πουλαντζάς ήταν
συνδεδεμένος, με την ευρεία έννοια, με αυτήν την ιστορία, και γι αυτό
μοιράστηκε την απόρριψη και τη λήθη που υπέστη οτιδήποτε θύμιζε αυτό το κίνημα.
Η «λήθη» του ονόματός του υπήρξε λοιπόν οργανωμένη, όπως οργανωμένη ήταν και η
εξαφάνιση από τη δημόσια συζήτηση διανοητών όπως ο Λεφέβρ, ο Γκολντμάν, ο Μπετελέμ,
ο Αλτουσέρ και πολλοί άλλοι.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ο δεύτερος λόγος παραπέμπει σε μια
τάση που εκδηλώνεται στη δεκαετία του 1980, δηλαδή στην άνοδο αυτού μου
μπορούμε να ονομάσουμε «μη μαρξιστική κριτική θεωρία», και ειδικότερα δύο
ρευμάτων που συνδέονται αντίστοιχα με τον Φουκώ και με τον Μπουρντιέ.</span></b><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Αυτές οι μη μαρξιστικές θεωρίες
απέκτησαν μεγάλη επιρροή στη Γαλλία, τόσο στις κοινωνικές επιστήμες όσο και στη
φιλοσοφία, και οδήγησαν σε έναν επαναπροσανατολισμό της κριτικής σκέψης πέραν
του μαρξισμού, κάτι που δεν μπορούσε παρά να περιθωριοποιήσει τη συμβολή του
Πουλαντζά.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ο τρίτος
λόγος είναι ότι ο Πουλαντζάς είναι ένας διανοητής του οποίου οι θέσεις απαιτούν
χρόνο για να γίνουν αντιληπτές σε όλο τους το βάθος. Η έννοια του «αυταρχικού
κρατισμού» για παράδειγμα είναι στις μέρες τρομακτικά επίκαιρη. Σίγουρα ήταν
επίκαιρη όταν πρωτοδιατυπώθηκε αλλά τώρα αυτό φαίνεται με ακόμη πιο καθαρό
τρόπο. Μπορούμε να πούμε το ίδιο για την έννοια της «εσωτερικής αστικής τάξης»
σε σχέση με την τρέχουσα συζήτηση περί Ευρώπης και ευρωπαϊκής κρίσης. Η
ανάγνωση αυτών των κειμένων σήμερα αποπνέει κάτι το σαγηνευτικό. Η δύναμή τους
αναδεικνύεται στο μακρύ χρόνο και αυτό τοποθετεί τον Πουλαντζά σ' αυτήν τη
μάλλον σπάνια κατηγορία διανοητών των οποίων το έργο απαιτεί χρόνο για να
καθιερωθεί πραγματικά.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Νικολά
Βιεγεκάζ: </span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Θα
ήθελα να αναπτύξω το δεύτερο σημείο που ανέφερε ο Ραζμίγκ. Από τη δεκαετία του
1960 και στο εφεξής, το θεωρητικό πεδίο της --ας την αποκαλέσουμε έτσι-- «μη
κομμουνιστικής Αριστεράς» περιστρέφεται γύρω από την κριτική του μαρξισμού. Η ονομαζόμενη
«σκέψη της διαφοράς», η γνωστή τριανδρία Φουκώ-Ντελέζ-Ντεριντά, δομείται γύρω
από μια συστηματική κριτική θέσεων που παρουσιάζονται, με πολύ σχηματικό τρόπο,
ως τα θεμέλια του μαρξισμού: η ιστορική τελεολογία, το προλεταριάτο ως
υποκείμενο, η διαλεκτική βάσης-εποικοδομήματος κλπ. Αυτή η κριτική παραβλέπει
τόσο την πολυπλοκότητα όσο και τις εσωτερικές εντάσεις της μαρξιστικής σκέψης.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Η τάση
απόρριψης του μαρξισμού εμφανίζεται λοιπόν πολύ πριν τη δεκαετία του 1980 αλλά
όντως τότε είναι που ριζοσπαστικοποιείται, δηλαδή τη στιγμή όπου οι βασικοί
εκπρόσωποι του μαρξισμού στη Γαλλία αποσύρονται από το προσκήνιο, ειδικά ο
Σαρτρ, ο Αλτουσέρ και ο Πουλαντζάς. Έτσι, από τα μέσα της δεκαετίας του 1960
μέχρι την αρχή αυτής του 2000, ο μαρξισμός παίζει κατεξοχήν τον ρόλο του
σκιάχτρου στη θεωρητική συζήτηση, ακόμη κι αν, ή μάλλον ακριβώς επειδή έχει
σταματήσει να επιδρά πάνω σ' αυτήν.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Σ.Κ.</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Σ' αυτούς τους λόγους, θα ήθελα
να προσθέσω και έναν τέταρτο, την αμνησία, ή μάλλον την απώθηση της
προηγούμενης ιστορικής περιόδου από τους ίδιους τους μαρξιστές, όσους απέμειναν
τέλος πάντων. Ως θεωρητικός, ο Πουλαντζάς ανήκει σχεδόν εξ ολοκλήρου στην πιο
απωθημένη στιγμή της μεταπολεμικής Γαλλίας, δηλαδή στην ταραγμένη δεκαετία του
1970. Αυτό δείχνει και η τύχη που γνώρισε μετά θάνατον το έργο του στον
εκδοτικό χώρο. Το <i>Κράτος, εξουσία, σοσιαλισμός </i>π.χ. δημοσιεύεται το 1978
από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις της Γαλλίας (PUF), όπου ο ίδιος διηύθυνε μια
σειρά βιβλίων. Το φαινομενικά παράδοξο είναι ότι αυτός ο εκδοτικός οίκος ήταν
από τους ελάχιστους, αν όχι ο μόνος από τους μεγάλους, που κράτησε ακόμη και
μετά τη δεκαετία του 1980 κάποιες σειρές που διηύθυναν μαρξιστές ή τουλάχιστον
διανοητές που δεν είχαν έρθει σε ρήξη με τον μαρξισμό. Αναφέρομαι εδώ
ειδικότερα στις σειρές «θεωρητικές πρακτικές» των Μπαλιμπάρ και Λεκούρ και
«Σύγχρονος Μαρξ» των Μπιντέ και Τεξιέ. Εν τούτοις καμιά από αυτές τις σειρές
δεν επιχείρησε την παραμικρή επανέκδοση του Πουλαντζά. Η πρωτοβουλία που πήρατε
έχει λοιπόν για μένα και τη σημασία μιας αλλαγής γενιάς. Χρειάστηκε να έρθουν
άνθρωποι σαν εσάς, που ήσασταν ακόμη στην παιδική ηλικία στη δεκαετία του 1980,
για να ανασυρθεί και πάλι στην επιφάνεια αυτό το υλικό.</span></div>
<h2 style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Η
στρατηγική σκέψη της πολιτικής</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span></h2>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ν.Β.:</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Είναι φυσικά πολύ νωρίς για να
πούμε αν ο Πουλαντζάς θα ξανασυζητηθεί στη Γαλλία αλλά είναι σαφές ότι είδαμε
την τελευταία δεκαετία την αισθητή επανεμφάνιση του μαρξισμού, κύρια μέσω των
μεταφράσεων έργων των Ζίζεκ, Τζαίημσον και Χάρβεϋ, που ήταν παντελώς άγνωστοι
προηγουμένως, τη δεκαετία του 1980 και του 1990, όταν δηλαδή η απήχησή τους
στον αγγλόφωνο χώρο είχε φθάσει στο απόγειό της. Το έργο αυτών των θεωρητικών
δεν άπτεται όμως των ζητημάτων της πολιτικής στρατηγικής και του κράτους, ενώ
στο επίκεντρο της δουλειάς του Πουλαντζά είναι ακριβώς η θεωρία του κράτους και
της σχέσης του με τις κοινωνικές τάξεις καθώς και μια στρατηγική σκέψη της
πολιτικής που στοχεύει στον κοινωνικό μετασχηματισμό.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Διαπιστώνουμε
λοιπόν ότι όλοι οι αριστεροί διανοητές που αναδείχθηκαν από τη δεκαετία του
1980 και μετά είναι θεωρητικοί της ήττας της Αριστεράς, που απώθησαν αυτά τα
ζητήματα. Το νόημα της επανέκδοσης του Πουλαντζά είναι ίσως ότι επανέρχεται το
ενδιαφέρον για αυτά τα θέματα και ότι γίνεται πλέον αισθητή μια κόπωση γύρω από
μια εξαιρετικά αφηρημένη, οντολογικού και μεταφυσικού εν τέλει χαρακτήρα, σκέψη
της πολιτικής που άνθισε τα τελευταία χρόνια. Το ερώτημα είναι, με άλλα λόγια,
κατά πόσο βρισκόμαστε με την παρούσα οικονομική και κοινωνική κρίση σε μια
συγκυρία όπου μπορούμε εκ νέου να σκεφτούμε με όρους ουσιαστικά πολιτικούς,
δηλαδή στρατηγικούς.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Να
προσθέσω εδώ ότι οι συζητήσεις της τελευταίας δεκαετίας γύρω από το
νεοφιλελευθερισμό, ειδικά στους φουκωικούς, τόνισαν ότι ο νεοφιλελευθερισμός
δεν είναι απλά απορύθμιση, απόσυρση του κράτους, αλλά ότι η απορύθμιση είναι
και αυτή μια κρατική μορφή, διαφορετικού τύπου από την προηγούμενη βέβαια. Ως
μαρξιστές λοιπόν, και ευρύτερα εντός της ριζοσπαστικής αριστεράς, επιβάλλεται
λοιπόν να ξανασκεφτούμε τον ρόλο του κράτους στην πολιτική πάλη.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Σ.Κ.:</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Ο Νικολά αναφέρθηκε στην
επανεκκίνηση των συζητήσεων για το κράτος μέσα από τα ίδια τα μη μαρξιστικά
ρεύματα. Υπάρχει όμως και μια ευρύτερη τάση, για την οποία επίσης έγινε λόγος
προηγουμένως: η σχετικά όψιμη εισαγωγή στη Γαλλία μιας ριζοσπαστικής σκέψης,
σχεδόν αποκλειστικά αγγλόφωνης, που συμπεριλαμβάνει και μαρξιστικές απόψεις,
και αυτό χάρη στη δουλειά που έκαναν μικροί ανεξάρτητοι εκδοτικοί οίκοι. Πώς
εντάσσεται η επανεμφάνιση του Πουλαντζά σ' αυτή την τάση;</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ρ.Κ.:</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Δύο σημεία πρέπει να τονισθούν
εδώ. Το πρώτο είναι ότι, όπως είπε ο Νικολά, το είδος της ριζοσπαστικής σκέψης,
μαρξιστικής και μη, που μεταφράστηκε ως τώρα είναι σίγουρα εξαιρετικά σημαντικό
αλλά αφήνει απέξω το ζήτημα της στρατηγικής. Αυτό που προσδοκούμε με την
επανέκδοση του Πουλαντζά είναι να περάσουμε σε ένα δεύτερο στάδιο της
επαναφοράς της κριτικής σκέψης στη Γαλλία. Ένα στάδιο όπου, όπως έλεγε ο φίλος
και σύντροφός μας Ντανιέλ Μπενσαΐντ, το ζήτημα της στρατηγικής θα κατέχει μια
κεντρική θέση.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Υπάρχει
όμως ένας όρος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Πρέπει να γίνει πλήρως αντιληπτό
ότι αυτές οι αγγλοσαξονικές κριτικές θεωρίες που μετεφράστηκαν πρόσφατα στη
Γαλλία αποτελούν οι ίδιες προϊόν της εξαγωγής της γαλλικής σκέψης της
προηγούμενης περιόδου, ειδικότερα αυτής της δεκαετίας του 1960 και του 1970.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον Χάρβεϋ αν δεν δούμε τι
οφείλει στον Λεφέβρ, ή τον Στιούαρτ Χωλ αν δεν εξετάσουμε αυτό που τον συνδέει
με τον Πουλαντζά. Είναι προφανές, για να σταθούμε στην περίπτωση του Χολ, ότι η
ανάλυση του θατσερικού φαινομένου ως «αυταρχικού λαϊκισμού» συνδέεται στενά με
τις πουλαντζιανές έννοιες του «αυταρχικού κρατισμού» και της «κρίσης του
κράτους».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Το
δεύτερο στάδιο της ανάπτυξης της κριτικής θεωρίας επιβάλλει λοιπόν την
επανανακάλυψη γαλλικών παραδόσεων που είναι σήμερα περίπου θαμμένες. Τον Μάρτη
έγινε για παράδειγμα ένα διεθνές συνέδριο για τον Γκράμσι στη Γαλλία όπου
έγιναν συχνές αναφορές στη γαλλική γκραμσιανή σχολή. Έτσι πολλοί νέοι που ήταν
στην αίθουσα άκουσαν για πρώτη φορά τα ονόματα σημαντικών θεωρητικών όπως του
Τεξιέ, του Τοζέλ και της Μπυσί-Γκλυσκσμάν.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Μίλησες
πριν για την εναλλαγή γενεών. Η δική μου γενιά ανακάλυψε τα ήσσονα πριν από τα
μείζονα. Διάβασα ας πούμε τη Σπίβακ και τον Νέγκρι πριν από τον Γκράμσι και τον
Πουλαντζά. Ακούγεται ίσως περίεργο αλλά έτσι είναι. Δεν επιλέγουμε την συγκυρία
στην οποία βρισκόμαστε. Καταπιάστηκα με τον Γκράμσι όταν κατάλαβα ότι ήταν
απανταχού παρόν, αλλά με ένα ιδιόμορφο τρόπο, σε διανοητές της Λατινικής
Αμερικής, των ΗΠΑ, της Ινδίας κλπ. Το να διαβάσω Πουλαντζά μου επέτρεψε να
ξαναπιάσω το νήμα της γκραμσιανής παράδοσης του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.
Με δυο λόγια, πιστεύω ότι για να ξανασκεφτούμε πολιτικά με στρατηγικούς όρους
πρέπει να οικειοποιηθούμε εκ νέου ότι καταχωνιάστηκε από την αντικομμουνιστική
λαίλαπα της δεκαετίας του 1980.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ν.Β.:</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Είδαμε την τελευταία περίοδο στη
Γαλλία ότι εντός του πανεπιστημίου αποκτούν και πάλι μια σχετική νομιμοποίηση
θεωρητικές παραδόσεις που είχαν μέχρι πρότινος εντελώς εξοβελιστεί. Οχι ο
μαρξισμός ως τέτοιος αλλά εμφανίζονται τουλάχιστον ορισμένες θετικές αναφορές
στον Μαρξ από τους γάλλους εκπρόσωπους της «κοινωνικής φιλοσοφίας» του Άξελ
Χόνετ (Αμπέρ, Φισμπάκ) ή από όσους έχουν επηρεαστεί από το έργο της Γουέντυ
Μπράουν και της Νάνσυ Φρέηζερ.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Από την
πλευρά της αριστερής πολιτικής τώρα, χρειάζεται μια αντίστοιχη επανανομιμοποίηση
της θεωρίας, και ειδικότερα της πολιτικής θεωρίας ως τρόπο μορφοποίησης μιας
δράσης. Μια δουλειά που ξεκινά από τον Πουλαντζά αλλά φυσικά και τον Γκράμσι
μπορεί να ξαναδημιουργήσει μια σχέση ανάμεσα στην πολιτική πρακτική και σε
διανοούμενους που αναφέρονται σε έναν πολιτικοποιημένο μαρξισμό,
προσανατολισμένο στη δράση. Είναι ασφαλώς πολύ σημαντικό να έχουμε μια
μαρξιστική επεξεργασία σε ζητήματα φιλοσοφίας ή πολιτισμού αλλά μας χρειάζονται
επίσης και μαρξιστές με ενεργό πολιτικό ρόλο.</span></div>
<h2 style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Η
ριζοσπαστική αριστερά αντιμέτωπη με την καπιταλιστική κρίση.</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"></span></h2>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Σ.Κ.:</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Πως μπορούμε να ορίσουμε με πιο
συγκεκριμένο τρόπο αυτή τη σχέση μεταξύ στρατηγικής σκέψης και πολιτικής
συγκυρίας, και πιο συγκεκριμένα της ανασύνθεσης της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη
Γαλλία; Ο Μπενσαΐντ είχε μιλήσει με προγραμματικούς όρους για τη
συνειδητοποίηση των ορίων του καθαρού «κινηματισμού» έτσι όπως είχε επικρατήσει
στο κίνημα των παγκόσμιων κοινωνικών φόρουμ και το πέρασμα σε μια νέα, πιο
απαιτητική, περίοδο όπου τα επίδικα ορίζονται με όρους στρατηγικής και
εναλλακτικής πολιτικής πρότασης.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ν.Β.:</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Η αποτυχία του εγχειρήματος του
Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (ΝΑΚ) σίγουρα προβλημάτισε πολλούς. Οι
προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί τη στιγμή της ίδρυσής του το 2008-2009, και
κατόπιν η ταχύτατη αποσύνθεσή του και ο εγκλωβισμός του σε έναν άγονο
αριστερισμό και σε μια σεκταριστική καταγγελιολογία του Αριστερού Μετώπου,
έπαιξαν ένα μείζονα ρόλο στη διαμόρφωση της σημερινής συγκυρίας. Σήμερα η
επιλογή που έχουμε τίθεται ως εξής: είτε παραμένουμε σε μικροοργανώσεις που
αρκούνται στο να χειρονομούν επιδεικτικά είτε συμμετέχουμε στη συγκρότηση του
Αριστερού Μετώπου ως εναλλακτική πολιτική πρόταση, δηλαδή ως πρόταση εξουσίας.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ρ.Κ.:</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Η επικαιρότητα αυτού που ο
Πουλαντζάς ονομάζει ο «δημοκρατικός δρόμος προς το σοσιαλισμό», ο «κριτικός
ευρωκομμουνισμός», είναι προφανής αν λάβουμε υπ' όψιν μας τις εμπειρίες του
Σύριζα, του Die Linke, του πορτογαλικού Μπλόκο και εδώ του δικού μας Αριστερού
Μετώπου, αλλά και, αντίστροφα, την περιθωριοποίηση του ΝΑΚ. Δεν υπάρχει φυσικά
έτοιμη συνταγή και προκαθορισμένο φύλλο πορείας. Αλλά τα ζητήματα και οι
προβληματικές έχουν τεθεί. Δεν αποτελεί λοιπόν μυστήριο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η επιστροφή στον Γκράμσι και τον Πουλαντζά.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Ν.Β.:</span></strong><span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;"> Ας ξαναγυρίσουμε για λίγο στον
αντιπαραθετικό με τον Φουκό. Και στους δύο διανοητές έχουμε μια θεωρία της
εξουσίας, αλλά ο Πουλαντζάς την σκέφτεται πρωτίστως ως πολιτική εξουσία. Γι
αυτό και μπορεί και κινείται πέρα από την «μειοψηφική πολιτική» στην οποία η
«άλλη αριστερά» ενέδωσε μέχρι πρόσφατα. Ασφαλώς η υπεράσπιση των μειονοτήτων,
των μεταναστών, των ΛΟΑΔ είναι απόλυτα νόμιμη και ανοίγει πλήθος κρίσιμων
ζητημάτων. Αυτό που χρειαζόμαστεόμως τώρα είναι μια σκέψη που λέει «ναι,
είμαστε στη μεγάλη, ηγεμονική, πολιτική».</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Κάτι
παρόμοιο ισχύει και για την στρατηγική. Ο Φουκώ μιλάει διαρκώς για τη
στρατηγική, ή μάλλον για στρατηγικές. Όσοι έχουμε διαβάσει Πουλαντζά ξέρουμε
όμως ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για τη στρατηγική σαν κάτι που το απολύτως
διαχεόμενο, απολύτως εμμενές και αποκεντρωμένο. Το ίδιο πρόβλημα
αντιμετωπίζουμε με τον Μπουρντιέ. Και σ' αυτόν η στρατηγική είναι παντού, στην
αισθητική κρίση, στους αγώνες κατάταξης μεταξύ κοινωνικών ομάδων και ατόμων
εντός συγκεκριμένων πεδίων κλπ. Πολύ ωραία, αλλά αφού δείξουμε ότι η εξουσία
είναι πανταχού παρούσα δεν θα πρέπει να εστιάσουμε στους χώρους όπου
συμπυκνώνεται με ειδικό τρόπο και όπου καθίσταται καθοριστική για τα μεγάλα
τμήματα της κοινωνίας; Δεν θα πρέπει να μιλήσουμε για στρατηγική με
συγκεκριμένους στόχους και αντιπάλους;</span><span lang="EN-US" style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Για να
το πούμε διαφορετικά πρέπει να επανατοποθετήσουμε τη στρατηγική εντός αυτού που
ονομάζουμε παραδοσιακά πολιτική, όχι αναγκαστικά κομματική πολιτική με τη στενή
έννοια αλλά πάντως πολιτική που συνδέεται με κοινωνικές δυνάμεις και που
εντάσσεται σε μια προοπτική κατάληψης της εξουσίας.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia; font-size: 11.0pt;">Με την
κρίση, διαπιστώνουμε ότι ο αντίπαλος αποκτά και πάλι ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο.
Μπορούμε να τον εντοπίσουμε σε συγκεκριμένους θεσμούς και μηχανισμούς: τις
κυβερνήσεις, τις τράπεζες, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Κεντρική Τράπεζα της
Φρανκφούρτης. Αναδρομικά μπορούμε να πούμε ότι το ιστορικό υπόβαθρο των θεωριών
της αποκεντρωμένης εξουσίας ήταν μια περίοδος σχετικής κοινωνικοοικονομικής
σταθερότητας. Όταν αυτό το οικοδόμημα καταρρέει, κάτι που αναπόφευκτα
αντιλαμβανόμαστε με μια καθυστέρηση, πρέπει να θέσουμε εκ νέου τα θεμελιώδη
ερωτήματα: τι είναι το κράτος, πως συγκροτείται, πως μπορούμε να το
αντιμετωπίσουμε. Να γιατί χρειαζόμαστε και πάλι τον Πουλαντζά.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0