Ανεπάρκεια των πολιτών ή δόλος των πολιτικών;

23 Μαρτίου 2017 Πηγή: greekdimo

Η ένταση της προπαγάνδας των ελίτ στην χώρα μας, προκειμένου να μας πείσουν πως είμαστε πολιτικά, αλλά και όχι μόνο, ανεπαρκείς έχει ενταθεί τα χρόνια της κρίσης. Το αφήγημα αυτό είναι ζωτικής σημασίας για το πολιτικό μας σύστημα και την συνέχιση του αποκλεισμού των Ελλήνων πολιτών από την πολιτική ζωή της χώρας. Δεν είναι φρόνιμο να συμμετέχουμε στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων (εδώ βρίσκεται το κυριολεκτικά χρυσοφόρο πεδίο δράσης της παρασιτικής πολιτικής ελίτ) επειδή είμαστε πολιτικά ανεπαρκείς. Μήπως όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο; Ας δούμε μία άλλη προσέγγιση στο κείμενο που ακολουθεί.

«Ανεπάρκεια των πολιτών και πολιτικός αποκλεισμός. Αντιμετάθεση αιτίας και αποτελέσματος.

Σύμφωνα με την θεωρία των σχέσεων μεταξύ κατεστημένων – αποκλεισμένων ομάδων, η εικόνα της πολιτικής ανεπάρκειας είναι ένα τυπικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι κατεστημένοι παρουσιάζουν τους αποκλεισμένους. Η εικόνα του «ηλίθιου ψηφοφόρου» στιγματίζει με τον ίδιο τρόπο όπως η εικόνα του «ηλίθιου μαύρου». Το στίγμα της πολιτικής ανεπάρκειας και ανωριμότητας των ανθρώπων συμβολίζει την ανώτερη ισχύ των πολιτικών έναντι των «κοινών πολιτών».

Οι σχέσεις μεταξύ Κατεστημένων – Αποκλεισμένων

6 Απριλίου 2017 greekdimo

Με αφορμή τον δημόσιο διάλογο που διεξάγεται σχετικά με την επικείμενη συνταγματική  αναθεώρηση και την σφοδρότητα με την οποία κάποιοι συμπολίτες μας ισχυρίζονται πως θα ήταν καλό (για ποιους άραγε;) να παραμείνουν οι πολίτες πολιτικά αποκλεισμένοι, επανερχόμαστε ξανά στην πολύ ενδιαφέρουσα εργασία του Rolf Buchli.

«Στην απλούστερη του μορφή, ένα σχήμα κατεστημένων – αποκλεισμένων αποτελείται από δύο αλληλεξαρτώμενες ομάδες, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους με μία σχέση κατεστημένων και αποκλεισμένων. Η ομάδα των κατεστημένων διαθέτει μεγαλύτερες πηγές ισχύος από αυτές της ομάδας των αποκλεισμένων. Εντός της σχηματοποίησης αυτής αναδύονται συγκεκριμένες συλλογικές εικόνες (όπως για παράδειγμα εικόνες εμείς – αυτοί, τι είμαστε – τι είναι και τι οφείλουμε να είμαστε – τι οφείλουν να είναι). Σχέσεις κατεστημένων – αποκλεισμένων μπορούν να παρατηρηθούν όχι μόνο μεταξύ πολιτικών και πολιτών αλλά σε όλους τους ιστορικούς χρόνους και όλα τα πεδία, όπως για παράδειγμα οι ομάδες άντρες και γυναίκες, λευκοί και μαύροι, γηγενείς και αλλοδαποί, παλιοί κάτοικοι και νεοαφιχθέντες.

Σύγχυση, αντιλαϊκιστικός λόγος και φιλελεύθερα ά-λογα

Μιχάλης Θεοδοσιάδης Respublica 19 Απριλίου 2017

Μια σύντομη κριτική στα λεγόμενα του Γιώργου Δερτιλή, στους ισχυρισμούς του περί ημιμάθειας και αμάθειας που πλήττουν τον μέσο πολίτη (απειλώντας δήθεν τη δημοκρατία στην Ελλάδα και διεθνώς), επιχειρήσαμε ήδη σε προηγούμενη ανάρτηση. Στο άρθρο αυτό θα συζητηθούν περαιτέρω ορισμένες εκφάνσεις των απόψεων που ο ίδιος εκφράζει, απόψεις που κατά βάση συμμερίζονται οι υπερασπιστές της φιλελεύθερης ιδεολογίας, του μητροπολιτικού κοσμοπολιτισμού, του αντιλαϊκιστικού μετώπου, και του τόξου της «κοινής λογικής», ενάντια στον «ανορθολογισμό» των «απαίδευτων μαζών». Τούτο το κειμένο επιχειρεί να εντοπίσει γενεαλογικά τις πρώτες βάσεις αυτής της ιδεολογίας στις απολυταρχικές πολιτικές θεωρίες του 16ου αιώνα και στα θετικιστικά ρεύματα του 19ου και 20ού αιώνα αντίστοιχα. Επιπλέον, με αφορμή τις τοποθετήσεις του καθηγητή στο πλαίσιο του 2^ου Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών, θα προσπαθήσουμε να εισάγουμε στο άρθρο αυτό μια εκ νέου κατανόηση των ανθρώπινων πραγμάτων, της πολιτικής και της τρέχουσας πραγματικότητας όπως αυτή ξεπροβάλει μπροστά μας.

Η δημοκρατία που κινδυνεύει & πλάγιοι (φιλελεύθεροι) σκοποί

Συνδιαμόρφωση κειμένου: Γιώργος Κουτσαντώνης, Αθανάσιος Γεωργιλάς, Μιχάλης Θεοδοσιάδης 17 Απριλίου 2017

Τους μηχανισμούς και τις διαδικασίες μέσω των οποίων η ημιμάθεια και η αμάθεια απειλούν τη δημοκρατία στην Ελλάδα και διεθνώς, περιέγραψε στην διάλεξή του, ο καθηγητής Γιώργος Δερτιλής στο πλαίσιο του 2^ου Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών. Μια γεύση από τον πυρήνα της σκέψης του κ. Δερτιλή μπορεί κανείς να πάρει από το κείμενό του με τίτλο «Η Τυραννία της Αμάθειας», καθώς και από μια πρόσφατη συνέντευξή του.

Το να υποστηρίζει κανείς ότι η δημοκρατία μας απειλείται προϋποθέτει πρώτα -και αυτό είναι το ελάχιστο - την διευκρίνηση, πως το πολίτευμα στο οποίο αναφέρεται ο κ. Δερτιλής δεν είναι άλλο από ένα ταξικό, γραφειοκρατικό, κομματοκρατούμενο μόρφωμα κυριαρχίας μιας απομονωμένης από τον πληθυσμό πολιτικής τάξης, και μόνον ακροθιγώς αντιπροσωπευτικό στην βάση του. Είναι ευρέως διαδεδομένη η σύγχυση που αναπαράγεται διαρκώς, για λόγους ευνόητους - εφησυχασμού του πλήθους - μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών πραγμάτων, δηλαδή ανάμεσα στη δημοκρατία και στο αντιπροσωπευτικό πολίτευμα (κοινοβουλευτισμός).

Οι Βρετανικές εκλογές και το διχασμένο βασίλειο στον απόηχο του Brexit

Μιχάλης Θεοδοσιάδης Respublica 23 Απριλίου 2017

Με σύσσωμη την αντιπολίτευση των Εργατικών στα τάρταρα (εξαιτίας της χαμηλής δημοτικότητας του Jeremy Corbyn), ζαλισμένοι από την ήττα του δημοψηφίσματος για την αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και κρυμμένη στα σπήλαια της ατολμίας, η Theresa May άδραξε την ευκαιρία να εξουδετερώσει κάθε εμπόδιο στα σχέδιά της για την επιτάχυνση και ολοκλήρωση του Brexit (παρότι εδώ και μήνες απέρριπτε κατηγορηματικά και σε όλους τους τόνους τα σενάρια πρόωρων εκλογών). Ενδεχομένως οι «Συντηρητικοί» να κερδίσουν αυτές τις εκλογές για το κοινοβούλιο του Westminster ενώ, αντίθετα, το Σκωτσέζικο Εθνικό Κόμμα (SNP) θα έρθει και πάλι πρώτο για τη βουλή του Εδιμβούργου. Ο λόγος που η περίπτωση της Σκωτίας παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει να κάνει με τις εσωτερικές αντιθέσεις (και αντιφάσεις) του Ηνωμένου Βασιλείου ως ενιαίο κράτος: ενώ η πλειοψηφία των Άγγλων (με εξαίρεση τις κοσμοπολίτικες μητροπόλεις) ψήφισαν μαζικά υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, η Σκωτία και η κατεχόμενη Βόρεια Ιρλανδία προτίμησαν την παραμονή. Αν όμως το SNP θέλει να κυβερνήσει τη χώρα, οδηγώντας την στην ανεξαρτησία (πράγμα που αποτελεί κρυφό – αλλά ανεκπλήρωτο – πόθο των Σκωτσέζων εθνικιστών εδώ και πολύ καιρό, παρά την ήττα τους στο πρώτο δημοψήφισμα το 2014), θα πρέπει να πείσει ένα δύσπιστο κοινό ότι κατανοεί τις αιτίες που ο λαός της Σκωτίας βρίσκεται σήμερα σε απόγνωση σε ό,τι έχει να κάνει με τις πολιτικές του Λονδίνου, με αποτέλεσμα να επιλέξει την παραμονή στην ΕΕ. Μπορεί, λοιπόν, κάτι τέτοιο να το πετύχει αυτό η πρωθυπουργός της Σκωτίας, Nicola Sturgeon, και το SNP, που αποτελείται από ταγμένους ευρωπαϊστές – όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται;

Χάννα Άρεντ - Η σπηλιά του Πλάτωνα

Η σπηλιά του Πλάτωνα – Ανάλυση από την Χάννα Άρεντ

Πηγή: Άξια Λόγου, axia-logou.blogspot.gr / Σόλων

Ο ίδιος ο Πλάτων περιέγραψε τη σχέση ανάμεσα στη φιλοσοφία και στην πολιτική μέσα από τη στάση του φιλοσόφου απέναντι στην πόλιν. Η περιγραφή αυτή δίνεται στην παραβολή της σπηλιάς, η οποία αποτελεί τον πυρήνα της πολιτικής φιλοσοφίας, όπως και του έργου του Πολιτεία.

Η αλληγορία, μέσα από την οποία ο Πλάτων θέλει να αποδώσει ένα είδος περιεκτικής βιογραφίας του φιλοσόφου, εκτυλίσσεται σε τρία στάδια, κάθε ένα από τα οποία ορίζει ένα κρίσιμο σημείο, μια αποφασιστική καμπή, ενώ και τα τρία μαζί συνιστούν την περιαγωγή όλης της ψυχής, τη μεταστροφή ολόκληρου του ανθρώπινου όντος, που για τον Πλάτωνα αποτελεί την ίδια την διαδικασία διαμόρφωσης του φιλοσόφου.

Η καταγωγή της ιεραρχίας και των ταξικών κοινωνιών

Χάρης Ναξάκης, καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο ΤΕΙ Ηπείρου, συγγραφέας – charisnax@yahoo.gr 2 Απριλίου 2017

Στην Οικολογία της Ελευθερίας (εκδόσεις Αντιγόνη, 2016),  το σημαντικότερο έργο του μεγάλου Αμερικανού στοχαστή Μάρεϊ Μπούκτσιν, ο οποίος συνέβαλλε τα μέγιστα στην θεμελίωση της κοινωνικής και πολιτικής οικολογίας, ο συγγραφέας επιδιώκει να ερμηνεύσει την ανάδυση της ιεραρχίας που αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό των ανθρώπινων κοινωνιών και να σκιαγραφήσει τις προϋποθέσεις διάλυσης της. Για τον Μπούκτσιν η τάση του ανθρώπου να κυριαρχεί πάνω στη φύση είναι επακόλουθο της τάσης του να κυριαρχεί πάνω στον άνθρωπο. Το μεγάλο μυστήριο όμως είναι ποιές είναι οι ρίζες αυτής της τάσης. Για την μαρξιστική αφήγηση η εξουσία, η ατομική ιδιοκτησία και εν τέλει οι τάξεις και το κράτος δημιουργήθηκαν «αναγκαστικά και ανεξάρτητα από την ανθρώπινη θέληση» ως αποτέλεσμα του « νόμου του καταμερισμού της εργασίας» (Έγκελς - Αντιτύριγκ) σε διευθυντική και εκτελεστική, γεγονός που οδήγησε στην μονοπώληση της εξουσίας από μια ομάδα που είχε την διεύθυνση της εργασίας. Οι αντικειμενικές λοιπόν αναγκαιότητες της οργάνωσης της παραγωγής καθόρισαν την ταξική δομή της κοινωνίας. Κάθε εξουσία για τον μαρξισμό απορρέει από τον καταμερισμό της εργασίας, που οδήγησε στην αντιπαράθεση ανάμεσα στα διευθυντικά και εκτελεστικά καθήκοντα, γι’ αυτό κάθε εξουσία, η δημιουργία της ιεραρχίας και των διευθυντικών τάξεων απορρέουν  από τη σφαίρα της παραγωγής, από την οικονομική εξουσία. Στην γερμανική ιδεολογία ο Μαρξ καθιστά σαφή την παραπάνω ερμηνεία: «με τον καταμερισμό της εργασίας είναι ταυτόχρονα δεδομένη και η ποσοτική και η ποιοτική άνιση διανομή της εργασίας και των προϊόντων της, άρα και της ιδιοκτησίας». Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Οι ταξικές κοινωνίες αναδύθηκαν επειδή στη νεολιθική περίοδο η εμφάνιση του καταμερισμού της εργασίας και των εξελιγμένων εργαλείων επέτρεψε να κυριαρχήσει ο άνθρωπος πάνω στη φύση, παράγοντας έτσι πλεονάσματα αγαθών, γεγονός που επέτρεψε να εμφανιστεί η εκμετάλλευση ως σφετερισμός των πλεονασμάτων αυτών από τις κοινωνικές ομάδες που διαδραμάτιζαν διευθυντικό ρόλο στην παραγωγή των αγαθών;

Οι «πολίτες του κόσμου» ενάντια στον λαό

Του Jim Butcher για το Online περιοδικό: Spiked Magazine

Μετάφραση (και σχόλια) του Μιχάλη Θεοδοσιάδη

Οι αυτοαποκαλούμενοι πολίτες του κόσμου καθοδηγούνται από περιφρόνηση για τους λαούς.

Ο εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ, Donald Trump, μετά την εκλογική του νίκη και κατά το πρώτο στάδιο της περιοδείας του στο Cincinnati (Ohio) δήλωσε πως «δεν υπάρχει παγκόσμιος [εθνικός] ύμνος. Δεν υπάρχει παγκόσμιο νόμισμα. Δεν υπάρχει πιστοποιητικό παγκόσμιου πολίτη».

Ο Trump δεν είναι ο μόνος που απορρίπτει την ιδέα της παγκόσμιας πολιτότητας. Μιλώντας στο συνέδριο του Συντηρητικού Κόμματος το φθινόπωρο, η πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, Theresa May, ισχυρίστηκε ότι «αν πιστεύετε πως είστε πολίτες του κόσμου, τότε είστε πολίτες του πουθενά. Δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει πολιτότητα».

Υπάρχουν πολλοί που δεν αποδέχονται φιλικά την κριτική στην ιδέα της παγκόσμιας πολιτότητας. Όπως αποκάλυψαν, τόσο η May και ο Trump, ορισμένοι αυτοαποκαλούμενοι πολίτες του κόσμου εκλαμβάνουν οποιαδήποτε κριτική στο δόγμα τους ως ρατσισμό, ως ένα επιχείρημα υπέρ του εθνικού σοβινισμού. Κάτι τέτοιο δεν αποτελεί έκπληξη. Πολλοί άνθρωποι είναι δοσμένοι στην ιδέα της παγκόσμιας πολιτότητας. Μια έρευνα στις αρχές του χρόνου διαπίστωσε ότι το 47% των Βρετανών και το 43% των Αμερικανών θεωρούν τους εαυτούς τους κυρίως πολίτες του κόσμου, και όχι πολίτες των εθνών τους.

Παρότι τα κίνητρα της May και του Trump απέχουν από το να είναι προοδευτικά, είναι βάσιμα σε ό, τι αφορά την παγκόσμια πολιτότητα, η οποία αποτελεί ηθική χειρονομία που λίγα έχει να προσφέρει σε αυτούς χωρίς πολιτότητα εθνική.